Erotyczne przygody Kapciuszka (I)

 

 

No cóż… Zobaczymy. Na razie dam "grzeczniejszą" część. Mam nadzieję, że mnie za to nie wywalicie z nf…

 

Można powiedzieć, że czekałam na tę chwilę dobre parę lat.

W końcu nadszedł z dawien upragniony wieczór. Wyszorowałam do czysta paznokcie, wygoliłam włosy spomiędzy nóg i spod pach, wdziałam kieckę dostarczoną przez Wróżkę Chrzestną oraz szklane pantofelki, które nawiasem mówiąc okazały się cholernie niepraktyczne. Potem wsiadłam do lekko już zaśmierdłej dyni, zamienionej w wytworny powóz i pojechałam na bal. W duchu przeklinałam księcia, który zajęty wojażami zapomniał, że w dniu swych osiemnastych urodzin, miał urządzić imprezę i podjąć decyzję o wyborze małżonki. Przez to wszystko musiałam robić za ścierkolota jeszcze dobre parę lat. Niejeden raz życzyłam mu w duchu, aby go szlag trafił, ale niestety, nie ja pisałam scenariusz tej całej historii.

Na balu oczywiście miała być obecna moja macocha wraz z przyrodnimi siostrami. Mała konkurencja, zważywszy na to, że jedna z nich była właścicielką rasowego zeza, a druga miała wzrost siedzącego psa. Nie wiem, kto im dał angaż do tej bajki, ale wybrał fatalnie. Nawet w łachmanach i bez odrobiny makijażu, biłam je na głowę urodą własną.

Zresztą to ja tu miałam główną rolę!

Zamek średnio mi się spodobał. Niewielki był, niepozorny, po podwórku biegały ubłocone prosiaki i dreptały mało zainteresowane imprezą kury. Sielskiego widoku dopełniała stodoła, z której wyglądał łeb zaciekawionej krasuli. Szklany pantofelek utknął mi przy wejściu w krowim placku, więc wkroczyłam do środka poirytowana i wściekła, klnąc w duchu wszelki inwentarz żywy na całym świecie.

Na szczęście lokaj dyskretnie podsunął mi jakąś szmatkę i w końcu dopucowałam kryształowy bucik. Może odrobinę dziwnie zalatywałam subtelnym smrodkiem, ale w obliczu tego, iż połowa gości kąpieli zażywała chyba w ubiegłym stuleciu, przestało mieć to jakiekolwiek znaczenie.

Księcia nigdzie nie było widać. Za to dostrzegłam jego szanowną mamusię i aż się wzdrygnęłam. Było to wyjątkowo nadęte babsko, z zadem dobrze wypasionej kobyły i ogromną brodawką na czubku nosa. Przyszły teść nie wyglądał lepiej, jednak tłusty był wszędzie w tym samym stopniu i porośnięty rudą szczeciną. A w dodatku wciąż gmerał sobie w spodniach…

No! Jeśli synek wdał się w tatusia, to ja daję nogę. Nie wiem czy nie lepsza byłaby w tej sytuacji dotychczasowa kariera kocmołucha?

Dyskretnie rozejrzałam się dookoła. Zaduch i ścisk panował straszny, wzięłam więc kielich z szampanem i udałam się do zamkowego parku.

Tu już było o wiele lepiej. Księżyc świecił jak wściekły, ptaszki dawały popis rozszalałej wirtuozerii, a żwirowe alejki były wygodne i dodatkowo dyskretnie oświetlone lampionami. Ruszyłam więc wolno w głąb ogrodu, sącząc bąbelkowy napój i wypatrując księcia. Gdzież ten skubaniec się podziewał?

Kiedy dotarłam do niewielkiej altanki, do mych uszu dotarły odgłosy głośnego postękiwania i rytmicznego mlaskania. Zaciekawiona wyjrzałam zza jakiegoś krzaczka i można powiedzieć, że zdębiałam. Pod strzelistą brzózką, opierając się o nią plecami stał wysoki i smukły młodzieniec, o złocisto rudych kędziorach opadających mu na ramiona, ubrany w wytworną szatę. Głowę miał odchyloną do tyłu, oczy przymknięte, a na jego obliczu malowała się niczym niekłamana rozkosz. Przeniosłam wzrok niżej i kieliszek wypadł mi z dłoni. Bowiem u stóp szlachetnego młodzieńca, odwrócony tyłem, klęczał mój woźnica, rytmicznie poruszając głową, co dość jednoznacznie świadczyło o wykonywanej przez niego czynności.

Słowem – robił mu loda…

Nie żebym zazdrościła, nie takie rzeczy się widziało, ale jeszcze kilka godzin temu, mój sługa był zwyczajnym sparszywiałym szczurem, biegającym po kątach naszej stodoły.

A teraz? Patrzcie państwo! Obrabia samego księcia!

Zaraz? Księcia?! No, przecież chłopię ma koronę…

O cholera!

Sytuacja pod drzewem zdążała do szczęśliwego finału, młodzieniec jęczał coraz głośniej i w pewnym momencie przytrzymał głowę woźnicy i z ochrypłym krzykiem eksplodował.

A ja stałam, czując jak oczy wyskakują mi z orbit i robiąc się coraz bardziej wściekła.

To ja przez tyle lat grałam za parszywego kopciucha, świadcząc darmowe usługi trzem wrednym babom w oczekiwaniu na wielki dzień, a tu co?! Książe okazał się być gejem!

Jakoś musiałam znaleźć ujście dla tych wszystkich przepełniających mnie uczuć, więc zrzuciłam te diabelskie pantofle, od których już porobiły mi się odciski i zaczęłam skakać ze złości.

Do dupy z taką bajką! Ja tam za pedała za mąż wychodzić nie będę, choćby i księciem był nad księciami, a w spodniach miał złotego członka.

Zdarłam z głowy wytworną perukę i ruszyłam w stronę wyjścia, naprędce obmyślając plan awaryjny.

Po pierwsze – koniec z rolą kopciucha. A jak już się gdzieś zatrudnię do sprzątania, to za godziwą płacę i na pełen etat. Dotychczas nie myślałam o płaceniu składki emerytalnej, ale skoro kariera księżnej przeszła mi koło nosa, to najwyższy czas zacząć.

Po drugie – przenoszę się do innej bajki i niech mnie pocałują w nos lub inną część ciała. Ja na zboczeńca się nie pisałam, niech sobie inną frajerkę znajdą.

A po trzecie – jak tylko czar pryśnie i ten parszywiec woźnica znów się w szczura zamieni, to daję słowo, posiekam na kawałki! A co! Za moje zdruzgotane marzenia…

Buuu! Popłakałam sobie trochę w drodze powrotnej do domu. Złośliwie wysmarkałam nos w skraj sukni, niech sobie Chrzestna ją czyści, a jakże! Charknęłam jeszcze i wyplułam to w kieszeń…

I spakowawszy węzełek ruszyłam w świat szeroki.

Wędrowałam kilka dobrych dni, aż dotarłam do granicy prastarego, ponurego boru. Jednakże trakt nadal był szeroki i wygodny, więc wzruszywszy ramionami, poszłam dalej. Nie bałam się rozbójników, w obecnym stanie ducha, to ja mogłam być niebezpieczna dla nich, nie oni dla mnie.

Po drodze zaczepiły mnie tylko jakieś obsmarkane dzieciaki, chłopiec i dziewczynka. Nie chciałam im dać na lody, więc goniły za mną jeszcze jakiś czas, rzucając zgniłymi żołędziami i kamyczkami. Zwłaszcza ta mała, mówiąca do chłopca per „Jasieńku”, bardziej przypominała krwiożerczą harpię niż ludzkie dziecko. Całe szczęście, poddali się po jakiś dwóch milach i w końcu mogłam zwolnić, próbując jednocześnie uspokoić oddech. Na pożegnanie pokazałam im język, wywalając go w całej okazałości. Odpowiedzieli tym samym i zniknęli w najbliższym gąszczu.

No! Wreszcie miałam spokój. Szłam sobie spacerowym kroczkiem, wsłuchana w śpiew ptaszków i stukot dzięciołów, co raz to wąchając przydrożne kwiatki. W jednym nie zauważyłam wesołej pszczółki, która dziabnęła mnie w czubek nosa, przerywając sielankowy nastrój panujący w mej duszy. Przypłaciła to co prawda życiem, bo mściwie rozmazałam ją na najbliższym kamieniu, ale co to dało, kiedy facjata mi spuchła jak po sterydach? Klnąc w duchu, przyłożyłam okład z cebuli, którą miałam w węzełku i poszłam dalej.

Ale dobry nastrój prysł i nawet siedmiu wesołych krasnali, zapraszających mnie na romantyczną kolację do leśnej chatki, nie poprawiło humoru. Już ja ich tam znam, zaczęłoby się od kwiatków, winka i słodkich słówek, a skończyło w łóżku z tymi przykurczami.

Jednak, kiedy w oddali zagrzmiało, a na głowę zaczęły spadać pierwsze krople deszczu, zawróciłam i pędem skierowałam się malutkiego domku.

Mogłam sobie pogratulować w duchu znajomości życia, bo po kolacji krasnale zaczęły na mnie błagalnie spoglądać i jakby mimochodem przebąkiwać o swej samotności i tym podobne.

– Żadne takie, jam cnotliwa niewiasta – powiedziałam, surowo na nich spoglądając. Ale mieli takie żałosne miny… A co tam, troszkę można zaszaleć. Ostatecznie jednak na zmianę mego zdania wpłynęła cudnie wypchana sakiewka, w której obiecująco połyskiwały diamenty i rubiny.

Droga daleka, pomyślałam sobie, a z kasą u mnie krucho.

– Ale na moich warunkach – zastrzegłam. Z zapałem pomachali małymi łepetynkami, a niektórzy zaczęli już się rozgrzewać, masując okolice krocza.

Tradycyjnie odpadało, strata dziewictwa to jest sztuka na raz i nie zamierzałam jej na razie marnować. Od tyłu bywało fajnie, ale po siódemce nie dałabym rady potem przez tydzień usiąść na własnym zadku. Aż tyle ten woreczek z klejnotami nie był wart.

Westchnęłam ciężko, bo jak widać czekała mnie ręczna robota. I nie tylko… Przepłukałam jeszcze gardło winkiem i przystąpiłam do działania, chcąc mieć to wszystko jak najprędzej za sobą, bo śpiąca byłam nieziemsko.

Zrzuciłam sukienkę i bieliznę, powodując u karzełków dziwny odgłos w postaci głośnego bulgotu. Teraz już wszyscy się onanizowali, wytrzeszczjąc gały i czerwnieniejąc. Pomyślałam, że trzeba ich dobrze rozgrzać, przynajmniej roboty mi ubędzie. Położyłam się więc na stole i szeroko rozłożyłam nogi, ukazując różowiutkie, dziewicze wnętrze. Niech sobie chłopcy popatrzą… Ich prawie dłonie znacznie przyspieszyły, w dodatku niektórzy odważyli się zbliżyć. Jak widać byli na najlepszej drodze do szczęśliwego finału. Nie zaprotestowałam, kiedy ten najbardziej kudłaty, podszedł z boku i zaczął mnie macać na oślep po piersiach. Swoją drogą, taki mikrus, a sprzęt miał niczego sobie.

Leżałam prawie bez ruchu, obmacywana przez siedem malutkich dłoni, z filozoficznym spokojem wpatrzona w sufit. Dopiero po jakimś czasie zreflektowałam się, że najwyższy czas na jakiś współudział w tych działaniach. Wyciągnęłam więc ręce i załapałam za przyrodzenie tych najbliżej stojących. Wystarczyło kilka ruchów oraz teatralnych jęków, które muszę przyznać, wyszły mi koncertowo, bym poczuła ciepły, lepki strumień spływający po wewnętrznej stronie dłoni.

Stękałam i pokrzykiwałam dalej, biorąc się za kolejną dwójkę. I w ten oto sposób, udało mi się całą imprezę skończyć po kwadransie. Wstałam i otrzepawszy spódnicę, szeroko ziewnęłam. Krasnale miały doprawdy rozanielone miny.

Potem nieludzko zmachana i wściekle śpiąca, rzuciłam się na zaoferowane mi łóżko, nie bacząc nawet, że jest odrobinę za krótkie.

Ranek powitał mnie wesołym słoneczkiem i pianiem koguta. Niemrawo zastanowiłam się skąd tu kogut, do najbliższej wsi było z kilka wiorst, ale może krasnale same hodowały jakiś drób? Wczoraj, ze względu na ulewę nie przyjrzałam się dokładnie okolicy.

Ledwo ten pierzasty palant przestał piać, a ja z powrotem pogrążyłam się w błogiej nieświadomości, to tuż pod oknem rozległ się gromki śpiew.

– Hej ho! Hej ho! Do pracy, by się szło! – zawodziły krasnale, niemiłosiernie fałszując. Zakryłam głowę poduszką, ale niewiele to pomogło. Wściekła jak nie powiem co, wyskoczyłam z łóżka i z rozmachem otwarłam na oścież okiennice.

– Czy musicie tak wyć od samiutkiego świtu? – wrzasnęłam pełną piersią.

– Umowa – oświadczył jeden z nich ze smutkiem w głosie. – Sami już nie możemy tego słuchać, ale podpisaliśmy cyrograf, więc cóż robić?

Coś mi się nagle przypomniało.

– A co ze Śnieżką? – spytałam zaciekawiona. – Książe po nią przyjechał?

– A gdzież tam. – Krasnale miały zakłopotane miny. Jeden z nich poczuł się w obowiązku wyjaśnić mi sytuację.

– Żyło nam się dobrze i w zgodzie, aż do dnia jak zjawiła się macocha z jabłkiem.

– No tak. – Pokiwałam współczująco głową. – Ten perfidny babsztyl ją otruł.

– Gdyby tylko to… Trucizna to małe piwo! Okazało się, że Śnieżka ma potężną alergię na jabłka. Jak tylko jedno ugryzła, to zaraz cała spuchła, a na plecach i twarzy pokazała się jakaś dziwna wysypka. Strasznie się wściekła, wrzeszczała aż echo szło po lesie, nawet jednemu zajączkowi przyłożyła żeliwną patelnią… No i w końcu zażądała cyrulika oraz zmiany owocu w scenariuszu. A ponieważ jej odmówiono, spakowała węzełek, splunęła na pożegnanie i już jej nie było…

Pomyślałam o własnym księciu, który okazał się gejem i współczująco pokiwałam głową.

Krasnale poczęstowały mnie jeszcze śniadaniem, wręczyły prowiant na drogę i czule pożegnały. Długo machały jakiegoś nieokreślonego koloru szmatkami, ukradkiem ocierając zdradzieckie łezki. Mnie też się zrobiło jakoś tak smutno, bo miła to była kompania. Ale ja przecież nie z tej bajki i dłużej nie mogłam u nich zostać.

No i nie chciałam. Marzyłam o szałowym blondynie na białym rumaku, a nie o stadzie przykurczy z kudłatymi łbami.

Sakiewkę z klejnotami ukryłam w fałdach sukienki i ruszyłam w dalszą drogę.

Było gorąco jak cholera. W dodatku nie drgnęła ani jedna gałązka na drzewie czy też krzaczku. Pot lał się ze mnie strumieniami i klęłam po cichu na czym świat stoi, co chwilę przystając i wachlując się rondem słomkowego kapelusza. Na szczęście dotarłam do małej polanki, na środku której srebrzyło się niewielkie jeziorko. W podskokach zrzuciłam ubranie i wbiegłam do wody. Na sięgającej daleko w głąb płyciźnie, nader trudno byłoby się utopić, nawet przy moich antypływackich umiejętnościach. Wręcz przeciwnie – w celu zanurzenia całego ciała należało pełzać w wodzie po czworakach. Niemniej już po kwadransie poczułam się znacznie lepiej i zaczęła mi wracać przytomność umysłu. I wtedy właśnie zauważyłam coś złocistego, co plątało się wokół mych nóg. A że refleks miałam niezły, to po chwili trzepotała w mojej dłoni, dość okazałych rozmiarów, złota rybka.

– Spełnię twoje trzy życzenia! Tylko mnie puść, błagam! – zakwiliła, desperacko machając ogonkiem.

Przez moment przyglądałam się jej bez słowa. Później pomyślałam, że cholera ją tam wie, zażyczę sobie oszałamiającego wyglądu i wyrosną mi uszy trolla. A podła gadzina będzie potem mi wmawiać, że nie doprecyzowałam żądań i dla takich trolowatych stanowię istny cud urody.

Trzeba przyznać, że świeża rybka z grilla to było coś. Po prostu – pychota! Zostawiłam sobie tylko jedną złocistą łuskę na szczęście i z ulgą rozciągnęłam się na zielonym, puszystym dywanie z trawy. Słoneczko już nie grzało z taką mocą, byłam czysta, najedzona i ogólnie w doskonałym humorze. Jutro powinnam być w stolicy tego księstwa i tam z nowymi siłami poszukam porządnej roboty.

 

cdn…