Złośliwość rzeczy martwych [KB029]

– Nakręćcie przerzutki! – rozkazał Król.

Stali na szerokim kamieniu w potężnej jaskini, której dno nikło pod mętną wodą. Księżycowe światło wdzierało się do środka i rozpływało na lekko falującej powierzchni. Docierało do trzech kołyszących się stalowych statków i rzucało poświatę na zwinięte żagle oraz pałętających się po pokładzie marynarzy – tych z bijącym sercem, i tych mechanicznych.

– No już, nakręcajcie! – powtórzył Kapitan, mrugnąwszy okiem do Króla.

Trzech majtków schyliło się do trzech drewnianych skrzynek na brzegu kamienia. Podnieśli wieka i odsłonili cyfrowe wyświetlacze. Wsadzili nieco zardzewiałe kluczyki do dziurek przy ekranach i trzykrotnie przekręcili. Na klawiaturach obok wystukali skomplikowane współrzędne. Schowali kluczyki do kieszeni i z niemałym wysiłkiem podnieśli skrzynie, po czym, nabierając rozpędu, pchnęli je przed siebie.

Tykające z wolna przerzutki uniosły się w powietrze jakby niesione skrzydłami. Rozdzieliły się i skręciły w stronę statków, opadając na pokłady – a każda na innym.

– Rozwijać żagle! – zakomenderował Kapitan. – Przerzutki nakręcone, lada chwila wyruszamy.

Król poklepał go po plecach i westchnął.

– Bywaj, mój drogi. Zachód czeka.

Kapitan wskoczył na pokład najbliższego statku. Po jaskini rozeszło się narastające piszczenie. Błysnęło światło.

I statki zniknęły.

 

*

 

Wzburzony Atlantyk odgrywał swój koncert, zwiastując zbliżający się sztorm. Na niebo wpełzły szarobure chmury, gdzieniegdzie pojawiały się pierwsze nieśmiałe błyskawice.

Pod niebem zajaśniała świetlista kula. Sypiąc iskrami, schodziła coraz niżej i niżej, aż w końcu eksplodowała, zostawiając po sobie gęste kłęby dymu.

Szkwał rozdmuchał je w okamgnieniu, odsłaniając trzy statki skaczące na wzburzonej wodzie.

Kapitan wyłonił się spod pokładu. Marszcząc nos, zerknął na niebo.

– Niech cię cholera… Trzeba czekać.

Za jego plecami, a także na pozostałych statkach, marynarze zajęli się zwijaniem żagli. Potem nad pokładami rozkwitły rozłożyste szklane kopuły.

 

*

 

Kiedy tylko słońce wpadło z promieniami na pokład, Kapitan kazał złożyć kopuły i rozwinąć żagle. Materiał, łapiąc trochę wiatru, wybrzuszył się, pompując pokaźne krzyże widniejące na nieskazitelnej bieli.

Nie minęła godzina, gdy do kajuty kapitana bez pukania wpadł jeden z żeglarzy.

– Jest! Jest… – wydyszał.

– Wynieście sprzęt – rozkazał Kapitan, wysuwając się na dziób statku.

Zrobił kilka przysiadów, rozciągnął mięśnie i splunął siarczyście do wody. Poprawił kapelusz i zmrużył oczy. Z mgły przed statkami wychynął intensywnie zielony skrawek ziemi.

Mężczyzna skinął głową, jakby na powitanie lądu.

Zza pleców dobiegł go ochrypły głos.

– Gotowe.

Zmierzył wzrokiem mechanicznego marynarza, zatrzymując się na jego usianych śrubami dłoniach, w których ściskał dość osobliwy plecak.

Kapitan założył go; dwie butle po obu stronach plecaka nieco uwierały w plecy, a przewód pilota sterującego był zdecydowanie za krótki, aby swobodnie trzymać urządzenie w dłoni.

Cóż, nikt nie mówił, że będzie łatwo – pomyślał Kapitan i wzruszył nieznacznie ramionami.

– Odsunąć się – polecił marynarzom.

Wcisnął czerwony guzik na pilocie. Z plecaka wyskoczyło złożone śmigło i wzniosło się nad głowę mężczyzny, po czym otworzyło niczym kwiat i rozkręciło. Stopy Kapitana oderwały się od pokładu.

Urządzenie wystrzeliło w górę i raptownie się zatrzymało. Kapitan pchnął do przodu gałkę pilota. Zostawiając w tyle statki i ocean, znalazł się nad szmaragdową połacią. Wydobył z kieszeni coś na kształt procy. Przesunął przełącznik i między widełkami zaiskrzyła wiązka światła, z której po chwili wypłynął obraz z pajęczyną radaru.

Zagłębiając się coraz dalej w ląd, śledził rysującą się na procy nieregularną linię.

– Ciekawe…

 

*

 

Na statek wrócił, gdy słońce w połowie tonęło już za linią horyzontu. Przywitały go gromkie oklaski i gwizdy.

Ruchem ręki uciszył wrzawę.

– Jest co eksplorować – oznajmił, wyciągając z plecaka puste butelki po winie; urządzenie zadbało, żeby Kapitanowi nie doskwierało pragnienie. – Widziałem też tubylców w pióropuszach, cali byli poobwieszani złotem…

– To w drogę! – wrzasnął marynarz z tłumu, w uśmiechu obnażając czarne pieńki.

– Trzeba mieć się na baczności – ostrzegł Kapitan. – A teraz zakładać sprzęty! Jak wrócę, macie być gotowi. Lecimy na ląd!

Zostawiając plecak na dziobie, udał się do kajuty. Musnął spojrzeniem swój portret wiszący nad pryczą i zasiadł za biurkiem. Stała na nim maszyna do pisania. Do otworu w jej bocznej ściance włożył procę. Ta rozświetliła się na czerwono.

Ze ściany nad biurkiem wyłonił się ekran z nudnym napisem Witamy. Następnie w jego miejsce wskoczyło zielonkawe tło. Sunęła po nim jaskrawa kreska, kreśląc kontury nowo napotkanego lądu. Poniżej migał kursor.

Kapitan zastukał w klawisze.

Drogi Królu…

 

*

 

Zabawili na lądzie nieco ponad tydzień. Cała załoga, łącznie z kapitanem, uznała ten czas za najowocniej spędzony w życiu. No, prawie cała.

– Wydudlili nam całe wino… – poskarżył się otyły marynarz, obracając w palcach złoty pierścień.

Kapitan wyciągnął z ust dymiącą fajkę i z rozmarzonymi oczami powiedział:

– Nie narzekaj. Coś za coś. Wina się jeszcze nachłepczesz. Za to ten towar… Luksus! Tylko podczas palenia trzeba uważać na tańczące wokół zwierzęta. – Odkaszlnął i porządnie się zaciągnął. – A tak w ogóle, dlaczego po statku biegają małe kotki?

Marynarze spojrzeli po sobie znacząco. Tak, towar w istocie był luksusowy.

 

*

 

Następnego dnia Kapitan wydał rozkaz nakręcenia przerzutek.

O mało nie wyrwał sobie włosów z głowy, gdy jeden z mechanicznych marynarzy poinformował go, że wszystkie trzy skrzynki nawaliły.

Wybiegł na pokład, gdzie inni majstrowali jeszcze przy przerzutce. Żadna siła jednak nie była w stanie jej uruchomić.

– Te wynalazki za często się pieprzą – skomentował. – Za burtę z tym!

Jak kazał, tak zrobiono. Marynarze wypchnęli skrzynki do oceanu, obserwując, jak ich cienie powoli się rozmazują.

– Żagle! – ryknął Kapitan.

Santa Maria, Niña i Pinta opuściły Bahamy i popłynęły w długą drogę do domu.

 

*

 

Skrzynki wbiły się w dno.

Próby ich naprawienia poskutkowały jeszcze większym rozregulowaniem.

Na wyświetlaczach zabłysły czerwone cyferki. Przeskakiwały z jednej na drugą.

Czasem nawet zdarzało się, że przerzutki znów zadziałały. Rzadko, ale jednak.

 

***

 

Kilka wieków później.

Nagłówek na pierwszej stronie gazety codziennej: Kolejny okręt znika w Trójkącie Bermudzkim.