Geometryczne wcielenia Matthew Herringtona

 

 

2004r.

 

Kra­wędź łóżka:

 

 

 

Wiele razy my­śla­łem o życiu.

I za każ­dym razem przy­bie­ra­ło inną formę. Zge­ome­try­zo­wa­ną, w kształ­cie walca. Po­dłuż­ną i nie­re­gu­lar­ną. Bez­barw­ną, lub mie­nią­cą się po brze­gi flu­ore­scen­cyj­ny­mi ko­lo­ra­mi.

Sia­dy­wa­łem wtedy w fo­te­lu. Ja, Mat­thew Her­ring­ton. Sześć­dzie­się­cio­sze­ścio­let­ni, przy­kład­ny Ame­ry­ka­nin. Wiel­ki ma­fio­zo, alfa i omega. Sio­strze­niec zna­ne­go Dady. Nie­po­skro­mio­ny mor­der­ca…

W porze wie­czor­nych drze­mek, przy­cho­dzi czas na re­flek­sje:

a) Czy, jeśli uciekł­bym z domu, jak za­rze­ka­łem się wiele lat temu, nie wi­dział­bym mordy pra­dziad­ka? Tej wiel­kiej ły­si­ny wuja, i du­że­go biu­stu Lucy? No i co wtedy? Czy był­bym tym, kim je­stem teraz? Ta, tą samą pier­do­łą.

b) Jakie wpły­wy mają owe pier­si? A gdyby były, dajmy na to, małe?

b) Dla­cze­go kurt­ki ro­bio­no ze skóry? I dla­cze­go z frędz­la­mi?

c) Czy długo będę roz­wa­żał? Kiedy stwier­dzę, że czas za­mknąć oczy? I czy w ogóle jest jesz­cze po co? Sen jest dla ki­taj­ców.

Pod­no­szę kubek do ust. Cie­pły płyn wy­peł­nia buzie. Ska­pu­je dalej. Język. Sło­dycz. Prze­łyk. Żo­łą­dek, u celu. Uno­szę klat­kę pier­sio­wą. Góra, dół, wdech, góra, dół, wdech.

W ciem­no­ści widzę, jak leżę z moją Sak­so­fo­nist­ką. Pa­trzę, jak śmiga pal­ca­mi po błysz­czą­cych przy­ci­skach in­stru­men­tu. Po­chy­la głowę, za­sła­nia­jąc twarz ka­ska­dą wło­sów. Leżę tylko, pa­trzę i słu­cham. Gra jedną z naj­sub­tel­niej­szych, jaz­zo­wych pio­se­nek.

 

 

*

 

20 czer­wiec 1969r.

środa

 

Dzi­siaj w Chi­ca­go jest szcze­gól­nie dusz­no.

Czuję jak słoń­ce, po­mi­mo tego, że skry­te za cięż­ki­mi chmu­ra­mi, czer­wie­ni po­licz­ki i nie­zno­śnie wpija się w ciem­ne spodnie.

Prze­chod­niów jest nie­wie­lu. Więk­szość sie­dzi przed do­ma­mi. Leżą na równo przy­strzy­żo­nych, od­po­wied­nio zie­lo­nych traw­ni­kach, z od­po­wied­nio zimną colą w dło­niach i z od­po­wied­nio długą rurką we­tknię­tą w szklan­kę. Syn­ko­wie grają w ba­se­ball, córki udają ro­dzi­nę, mamy go­tu­ją obia­dy, oj­co­wie czy­ta­ją ga­ze­ty.

Bę­dzie burza, tak czuję.

Jakaś niska ko­bie­ta prze­cho­dząc obok mnie wzdy­cha. At­mos­fe­ra udzie­la się nam wszyst­kim.

Nie widzę żad­ne­go dziec­ka bie­ga­ją­ce­go po mie­ście. Cie­ka­we, czy Hanna sie­dzi w domu. Mi­nę­ły czasy, kiedy szło się z przed­szko­la pro­sto na po­dwór­ko, z głową pełną pla­nów: w co się pogra, z kim się pogra, i jak za­cze­pi się naj­sil­niej­szą dziew­czy­nę z bandy. Cza­sa­mi choj­rac­kim tek­stem, cza­sa­mi moc­niej­szym rzu­tem piłki. I co naj­waż­niej­sze, wszyst­ko było na miej­scu. Mi­ło­sny li­ścik, kwia­tu­szek… gdzie tam.

Wcho­dzę do skle­pi­ku. Muszę od­wa­lić ro­bo­tę. Nie ma innej rady.

– Pomóc w czymś? – sły­szę z kąta.

– Pan Le­gnic­ky? – Przez mo­ment nie od­po­wia­da. Po chwi­li cedzi z wy­raź­ną szorst­ko­ścią:

– A o co cho­dzi?

Błą­dzę wzro­kiem po skó­rza­nych pa­skach, to­reb­kach i kur­tach, w na­dziei, że zo­ba­czę, skąd do­bie­gło py­ta­nie. Bar­dzo do­brze ko­ja­rzę wszyst­kie z przed­mio­tów. Na przy­kład tę parę fi­ku­śnych, zdo­bio­nych kow­bo­jek. O, albo ten stary, prze­tar­ty aba­żur.

– Dzień dobry – za­czy­nam nie­pew­nie. – Sły­sza­łem, że nie zga­dza się pan na nasze wa­run­ki.

– Czego? – Stru­ga głup­ka. – Jakie?

Już dawno minął okres, kiedy pod­cho­dzi­łem do wszyst­kie­go z emo­cja­mi.

– Na­szej po­mo­cy przede wszyst­kim, ale pan musi pła­cić, wie pan. No, bez­względ­nie.

– Po­mo­cy? Sam sobie bar­dzo do­brze radzę. A już na pewno nie chcę jej od bandy kry­mi­na­li­stów! A teraz, pan po­zwo­li, pro­szę wyjść, i tak zwi­ja­łem się do domu. Do wi­dze­nia.

 

„Tre­ning czyni mi­strza, chło­pie.” – ma­wiał kuzyn, wy­krę­ca­jąc z sa­mo­cho­du nowe, nie­daw­no za­ku­pio­ne przez są­sia­da radio.

 

Teraz czuję się jak ono. Urzą­dze­nie do za­ba­wia­nia ludzi. Facet maj­stru­je przy prze­wo­dach. Za­sta­na­wia się, które z ka­bel­ków prze­ciąć, by wy­pro­wa­dzić z rów­no­wa­gi do­bre­go, spo­koj­ne­go czło­wie­ka.

– Panie Le­gnic­ky – za­czy­nam nieco ostrzej. – Nie chcę kło­po­tów. Jeśli pan nie po­słu­cha, będę zmu­szo­ny po­su­nąć się do…

– No pro­szę, do czego? Po­zbi­ja­cie okna, wy­pę­dzi­cie klien­tów, dobre mi. Nie ma spra­wy, ale szma­lu nie dam.

Wzdy­cham.

Pana An­drew znam od do­brych, pięt­na­stu lat. Jako dwu­dzie­sto­la­tek nie byłem pewny, czy chcę po­świę­cić się ro­dzin­nym in­te­re­som. To wtedy, ten po­marsz­czo­ny, zgrzy­bia­ły sta­ru­szek, o nie­zwy­kłym spry­cie i spraw­nych rę­kach, po­mógł mi naj­bar­dziej. Za­cza­ro­wał mnie. Co chwi­la wy­ko­ny­wa­łem naj­do­sko­nal­sze z ry­mar­skich wy­ro­bów bli­skie ludz­kie­mu sercu, za­po­mi­na­jąc o pię­trzą­cych się na su­mie­niu tru­pach. Nie raz wi­dzia­łem, gdy wcho­dzi­łem – a to po nowy pre­zent dla Lucy, a to po rady – jak sie­dzi zgar­bio­ny nad jed­nym z cu­de­niek. Szyb­ko i bar­dzo do­kład­nie wy­kań­czał bycz­ko­wą skórę rów­niut­kim ście­giem. Może nie bycz­ko­wą…

Ma słabe oczy. Za dużo prze­sie­dział w za­py­zia­łej, cia­snej pra­cow­ni. Bez do­bre­go oświe­tle­nia, ze zde­cy­do­wa­nie za dużą ilo­ścią za­mó­wień na ko­lej­ne po­po­łu­dnia.

Wy­ko­ny­wał prze­róż­ne rze­czy. Był kraw­cem, złot­ni­kiem i ze­gar­mi­strzem w jed­nej oso­bie. Nie po­tra­fię sobie wy­obra­zić, jak na­pra­wia uster­kę. Jed­nak z ła­two­ścią, jak sunie na ma­szy­nie: stop­ka po­pi­sku­je, igła wkłu­wa się z za­wrot­ną pręd­ko­ścią, znisz­czo­ne ręce pod­trzy­mu­ją ma­te­riał, pod­no­szą stop­kę, przy­glą­da się rząd­ko­wi ząb­ków.

Pa­mię­tam, jak we­pchnął mi parę pięk­nych, mięk­kich gar­so­nek. Zaraz potem na­stęp­ną i na­stęp­ną, jedną ład­niej­szą od dru­giej. Miały być dla Hanny, gdy tylko pod­ro­śnie. Lucy nie cho­dzi­ła w po­dob­nych. Wo­la­ła kurt­ki z frędz­la­mi.

– Pro­szę się za­sta­no­wić. – Te­atral­nym ru­chem, niby przy­pad­kiem, od­sła­niam przy­cze­pio­ne­go ob­rzy­na.

Cisza.

– Sto pięć­dzie­siąt mie­sięcz­nie. Chyba ma pan tyle?

 

Teraz ten zdol­ny, star­szy męż­czy­zna traci swój cały, wcze­śniej na­by­ty urok. Widzę, jak nie­wiel­ka po­stać po­chło­nię­ta cał­ko­wi­cie przez mrok skle­pi­ku, wy­brzu­sza się. Jakby czerń po­zwa­la­ła wyjść praw­dzi­wej na­tu­rze czło­wie­ka w po­sta­ci ka­ry­ka­tu­ral­nych macek. Nasze mia­sto­we, ludz­kie „cthul­hu”.

Cisza.

– Do­brze. Będę w po­nie­dzia­łek, pro­szę nie za­po­mnieć, to bar­dzo ważne. Do wi­dze­nia panu – do­da­ję gło­śniej, wy­cho­dząc na ulice. Nie myślę, że po­peł­niam grzech. Bóg dawno prze­stał się mną in­te­re­so­wać. A ja Nim, je­ste­śmy kwita.

 

 

*

 

 

Śro­dek łóżka:

2006r.

 

 

Bar­dzo mocno chcę, żeby Ann była przy mnie. Może zająć naj­więk­szą część łóżka. Niech weź­mie naj­mięk­szą z po­du­szek, naj­cie­plej­sze z kapci, by­le­by znowu za­gra­ła. Dźwięk sak­so­fo­nu, pięk­ny i de­li­kat­ny. Taki jak Ona.

Wdech, wy­dech. Góra, dół. Czas na ko­lej­ną drzem­kę.

Pró­bu­ję się uło­żyć na twar­dym, wy­sta­ją­cym krę­go­słu­pie.

a) Czy warto za­bi­jać? Czy zło rodzi zło? A może dobro?

b) Wy­da­je się, że stwo­rzy­łem wiele. Z do­brej ja­ko­ści ludzi. Tak pod­po­wia­dał mi in­stynkt.

 

c) Dla­cze­go ku­pu­ję cią­gle tę samą her­ba­tę? Czy to sku­tek wcze­śniej­szych dzia­łań? A wła­ści­wie dla­cze­go nie lubię Coca Coli?

 

d) Kiedy stwier­dzę, że czas za­mknąć oczy? I czy w ogóle jest jesz­cze po co? Sen jest dla mię­cza­ków.

 

 

*

 

21 czer­wiec 1969r.

czwar­tek

 

Sie­dzą na jed­nej z czer­wo­nych, ba­ro­wych kanap.

Hanna śmie­je się i za­da­je py­ta­nia matce, bar­dzo gło­śno, ale jesz­cze nie na tyle wy­raź­nie, bym co­kol­wiek zro­zu­miał. Ma­cham małej i pod­cho­dzę bli­żej.

– Hej.

Lucy nie od­po­wia­da, nie pa­trzy na mnie. Wsta­je po­wo­li zbie­ra­jąc rze­czy i skła­da sztuć­ce na pa­pie­ro­we ta­le­rzy­ki, tak, jak na­ucza­li w kli­ni­ce.

– Za­mó­wię coś. Ja­dły­ście? – pytam nieco bez­myśl­nie.

– Ja­kieś kieł­ba­sy. Cał­kiem spoko – od­zy­wa się w końcu. Nadal jed­nak udaje, że mnie nie widzi.

– Chce­cie coli?

– Yhym – od­po­wia­da có­recz­ka.

– Nie, dzię­ki.

Pod­cho­dzę do lady i za­ma­wiam to samo, co żona. Wspo­mi­nam ko­bie­cie z baru o do­dat­ko­wych na­po­jach dla mnie i Hanny.

– Jak tam? – pytam, sie­dząc z nimi.

– Spoko.

– Do we­so­łe­go mia­stecz­ka! – pisz­czy dziew­czyn­ka, w ostat­niej chwi­li prze­gry­za­jąc dolną wargę. Lucy spo­glą­da gniew­nym wzro­kiem. Pew­nie ka­za­ła mil­czeć o dzi­siej­szym wy­pa­dzie. Nie mogła znieść tego, że za­bie­ram małą, fun­du­jąc całą wy­ciecz­kę. Bała się, że córka za bar­dzo po­ko­cha złego ojca, kie­dyś pusz­cza­ją­ce­go się na lewo i prawo. Igno­ran­ta, chama, pro­sta­ka.

Żo­na-ćpun­ka to zu­peł­nie inna spra­wa. Wy­ją­tek. Stale po­wta­rza­ją­ce się sy­tu­acje: za­my­ka­nie w ła­zien­ce, gdy za­sia­da­my do wi­gi­lij­ne­go stołu, ja­kieś ner­wo­we te­le­fo­ny, bu­tel­ka mi­ne­ral­nej pod umy­wal­ką i dziw­ni, roz­ne­gli­żo­wa­ni go­ście.

Na szczę­ście wiem, że dzie­ci nie ko­ja­rzą fak­tów i nie łączą ich tak, jak po­win­ny. Choć z dru­giej stro­ny… Mała ostat­nio zro­bi­ła się bar­dzo agre­syw­na. Może nie jest taka ciem­na. Po­dob­no dzie­ci wie­dzą i czują wię­cej, niż sądzą do­ro­śli.

Lucy wspo­mi­na­ła, może z mie­siąc temu, o nie­mi­łej sy­tu­acji. Przed­szko­lan­ki wi­dzia­ły, jak Hanna bije ko­le­gę małą ko­pacz­ką. Nor­mal­nie, nie za­nie­po­ko­ił­bym się. Jed­nak có­recz­ka krzy­cza­ła, że jest na haju, że chło­pak musi oddać dział­kę, że ina­czej umrze.

Szcze­rze – mam to w nosie.

 

– A jak w ro­bo­cie?

– Spoko.

– Nie wy­zy­sku­ją cię?

– Nie.

– I nie masz żad­nych pro­ble­mów z klien­ta­mi? – pytam z iro­nią. – Kom­plet­nie żad­nych? A jak tam szef? Za­do­wo­lo­ny z pra­cow­ni­cy? – syczę, już nieco bar­dziej zło­śli­wie.

– Nie teraz – od­po­wia­da szorst­ko.

Cisza.

– Chcę pod­wyż­sze­nia ali­men­tów – wy­pa­la w końcu.

– Pod­wyż­sze­nia? I tak są wy­so­kie.

– Nie­wy­star­cza­ją­co.

– Ta, nie­wy­star­cza­ją­co… Chcesz na leki? Skoń­czy­ły się?

 

Uśmie­cham się, jak­bym po­łknął cy­try­nę.

Głu­pia dupa. Cie­ka­we, czy Hanna ma w czym cho­dzić. Wszyst­ko prze­zna­cza na nar­ko­tycz­ne po­trze­by.

 

Na stole po­ja­wia­ją się trzy puste szklan­ki i dwie bu­tel­ki coli.

– Daj – zwra­ca się do có­recz­ki, za­bie­ra­jąc otwie­racz. Już po chwi­li na­le­wa napój. – Po pro­stu nam nie star­cza. Zresz­tą, nie­daw­no Hanna za­czę­ła brać lek­cje ma­lar­stwa. Ro­dzi­ce płacą, ale nie wiem na jak długo. Nie chcę tak ich wy­ko­rzy­sty­wać, no… Sami mają mało. – Zła­god­nia­ła. Jakby do­pie­ro teraz przy­po­mnia­ła sobie, że kie­dyś ży­li­śmy we wspól­nym miesz­ka­niu. Wi­ta­li­śmy się w kuch­ni, go­to­wa­li­śmy dla sie­bie, uży­wa­li­śmy tych sa­mych, po­szczer­bio­nych na­czyń… A może zwy­czaj­nie wie, że w są­dzie nie ma szans na wy­gra­nie.

Gulp, gulp, có­recz­ka do­rwa­ła się do pierw­szej bu­tel­ki.

– Taa.

– Po­trze­bu­je pędz­li, far­bek, far­tusz­ka, jakiś szma­tek. Matt, to kosz­tu­je.

– Wiem. – Po­ły­kam kęs chle­ba i po­pi­jam wszyst­ko smacz­ną, schło­dzo­ną colą. – Może. –

Z dru­giej stro­ny, na­praw­dę chcę, żeby le­piej żyły… Niech bę­dzie. Dam wię­cej. Tylko niech nie pie­przy, że na farby.

– Serio?

– Ta, za­sta­no­wię się – se­ple­nię z peł­ny­mi usta­mi.

– Dzię­ki.

Pierw­szy raz od dłuż­sze­go czasu widzę, jak się uśmie­cha. Blado i nie­wy­raź­nie. Jakby oczy stra­ci­ły to, czym za­chwy­ca­łem się jesz­cze przed roz­wo­dem. Kie­dyś, małe iskier­ki da­wa­ły chęć do życia i skoń­cze­nia z pracą. Teraz, mam ocho­tę wstać i wyjść. Zbie­ra mi się na śmiech.

Po­sta­rza­ła się. Wy­glą­da jak blada, wy­schnię­ta śliw­ka. Jed­nak muszę przy­znać, że nadal po­cią­ga fa­ce­tów – tak sądzę. Jed­nak nikt nie in­te­re­su­je się dzie­cia­ty­mi roz­wód­ka­mi, a szko­da.

– Hanna! – De­ner­wu­je się. Có­recz­ka wy­la­ła wła­śnie na spoden­ki cały lepki napój. Czuję, że naród wstrzy­mu­je od­dech.

 

Sły­szę, jak pła­czą wszyst­kie dzie­ci Sta­nów.

 

Oj­co­wie za­my­ka­ją ga­ze­ty.

 

W dzi­siej­szych cza­sach płyn jest na wagę złota. Bóg, honor… i Coca Cola.

 

 

*

 

28 czer­wiec 1969r.

środa

 

Dada czeka w ga­bi­ne­cie.

Wy­szy­ko­wa­łem się. Za­ło­ży­łem jakiś stary gar­ni­tur. Nie­ste­ty bez kra­wa­ta, ten za­po­dział się gdzieś przy wy­pro­wadz­ce, trud­no.

– Wchodź – wita mnie w drzwiach. – Za­le­cę do skarb­ka i zaraz wra­cam – do­kań­cza i szyb­kim kro­kiem kie­ru­je się w stro­nę scho­dów, pew­nie na niż­sze pię­tro, gdzie znaj­du­je się se­kre­ta­riat.

Wuj za­wsze lubił Mar­ga­rett, jedną ze star­szych pra­cow­nic, ina­czej skarb­ka. Kie­dyś plot­ko­wa­no, że wy­ko­rzy­stu­je swoje wy­so­kie sta­no­wi­sko, by wie­czo­ra­mi, gdy tylko za­my­ka­no bu­dy­nek, spo­ty­kać się z ko­bie­tą sam na sam, i „po­dy­sku­to­wać” na służ­bo­we te­ma­ty. O co tyle krzy­ku? Jest do­ro­sły, ko­bie­ta także.

– Już. – Wró­cił, za­dy­sza­ny. – O, ładna ma­ry­nar­ka. – Wy­ma­gał od pra­cow­ni­ków pięk­ne­go wy­glą­du oraz do­brej pre­zen­ta­cji. Nawet prze­myt­ni­cy po­sia­da­ją godny styl. Sły­sza­łem o jed­nym takim. Zgi­nął w na­pa­dzie ter­ro­ry­stycz­nym. W tym samym dniu, gdy za­ło­żył ka­le­so­ny i swe­ter.

– Co z Po­la­kiem? Płaci?

– Jutro mam do niego pójść. Jak nie za­pła­ci, sam go sprząt­nę, słowo daję.

– Do­brze. – Kręci się na mo­ment po po­ko­ju, szu­ka­jąc cze­goś w szu­fla­dach. Na­po­czę­ty pa­pie­ros tli się w po­piel­nicz­ce. Ktoś spu­ścił ro­le­ty, nim tu przy­by­łem. Zdję­cie pra­dziad­ka wisi nad jed­nym z kla­se­rów. Widzę, jak wiel­ka gęba sta­ru­cha łypie znad wy­czysz­czo­nej szyb­ki. Nie­na­wi­dzę dzia­da.

– Słu­chaj… – za­czy­na. – Carl coś kom­bi­nu­je w ka­sy­nie, zaleć do niego. Sły­sza­łem, że bie­rze wię­cej niż usta­li­li­śmy. Nawet do dwu­stu.

Cisza.

– Coś mar­nie nam idzie z tym in­te­re­sem, nie są­dzisz? – pyta, prze­glą­da­jąc ja­kieś pliki. – Co chwi­la ja­kieś alar­my, że nasi lu­dzie nie­wy­pła­cal­ni, bied­ni, sty­ra­ni. Cho­le­ra, muszę ich zwal­niać i wle­piać kosy, zero zysku. Nie wiem, co robić, żeby zna­leźć ide­al­nych pra­cow­ni­ków, ro­dzi­ny za mało. Hanna, Lucy… Sam nie wiem, nie pa­su­ją do tej ro­bo­ty. Bian­ka chcia­ła za­si­lić nasze sze­re­gi i sobie bar­dzo do­brze radzi. No i za­ra­bia… A, wła­śnie. Co tam u Lucy?

– Do­brze.

– Teraz masz tę ma­ło­la­tę, Ann?

– Ma­ło­la­tę? Ona ma dwa­dzie­ścia trzy lata. Tak, Ann, Ann.

– I? Jakby nie pa­trzeć nadal ma­ło­la­ta. – Nie od­po­wia­dam. Za­pa­dam się głę­biej w fo­te­lu i spusz­czam głowę. – Za­chcia­ło ci się ro­man­si­ków, cza­ruś od sied­miu bo­le­ści… A co z Lucy? – Mo­men­tal­nie sztyw­nie­ję.

– Lucy? Chyba spoko, ale czuję. No czuję, że nadal bie­rze.

– Oj tam, oj tam. Bo w życiu nie można za­znać tro­chę ko­lo­ru… Liczy się fan! A poza tym jest dobrą matką. Kocha Hannę jak nikt inny.

Sły­chać skrzy­pie­nie otwie­ra­nej ko­mo­dy.

– A wiesz, że od­wie­dzi­łem ją nie­daw­no? Po­da­ła pysz­ną kawę i po­czę­sto­wa­ła ciast­ka­mi, bar­dzo dobra ko­bie­ta, bar­dzo – kon­ty­nu­ował. – No i ni­cze­go sobie.

– A wła­ści­wie, wujku, po co u niej byłeś, jeśli można spy­tać? Chyba nie sprze­da­jesz…

– A czemu nie? Zyski to zyski. Pra­cu­ję, żebyś mógł cho­dzić w ta­kich ład­nych ma­ry­nar­kach.

Śmie­je się. Po chwi­li do­da­je: – Bo na kra­wat już nie star­czy­ło!

 

Czer­wie­nie­je na twa­rzy, chwy­ta­jąc się za brzuch.

– To już prze­sa­da. Nie można tak – cedzę.

– Boże, wszyst­ko można! To na­pę­dza in­te­re­sy. Jak coś zo­sta­je, to pod­py­lam do niej i pro­blem z głowy. Przy­naj­mniej nie bę­dzie­my na mi­nu­sie. Wiesz Matt, trze­ba sprze­da­wać lu­dziom, któ­rzy będą mieć szmal, żeby za­pła­cić za towar. Nie takim pierw­szym, lep­szym ob­dar­ciu­chom z ulicy. Oni nic nam nie dają. A Lucy za­wsze ma przy sobie tro­chę drob­nia­ków, po­mo­że. No i obie­ca­na dział­ka jest do jej dys­po­zy­cji.

– Wi­dzisz, Ann jest lep­sza. – Zmie­niam temat.

– Ann jest… Nie pa­su­je do cie­bie. – Prze­cho­dzi do dru­giej szu­fla­dy. – Jest za dobra. Taka… – Widzę, że szuka od­po­wied­nie­go słowa. – Czy­sta.

Zga­dzam się. Jest czy­sta. Ale kurna, ktoś w związ­ku musi być czy­sty.

– Mam! – Wy­cią­ga jakąś ko­per­tę i otwie­ra, sze­lesz­cząc kart­ka­mi. – Wła­śnie. – Zaj­mu­je miej­sce przy biur­ku. – Nie­daw­no za­re­je­stro­wa­no nową nie­ru­cho­mość na Grand Ave, przy rzece Branch. Ko­ja­rzysz? Po­dob­no nie­da­le­ko tej do­brej pie­kar­ni, Lolly Hill? Mniam, naj­lep­sze ob­wa­rzan­ki w całym Il­li­no­is! Numer pięć­dzie­siąt trzy.

– No, no. Wiem gdzie.

– Po­roz­ma­wiaj z nim. Tym wła­ści­cie­lem. Musi pła­cić ha­racz. Po­sta­raj się, coraz rza­dziej płacą, a wiesz, jak nie lubię zle­cać komuś od­wa­le­nia brud­nej ro­bo­ty.

– Pew­nie. I to tyle?

– Tak, w sumie tyle. A, nie. Wy­sy­ła­łem już kilku na­szych. Kiep­sko po­szło.

– To zna­czy?

– Jesz­cze nie wró­ci­li.

Chwi­la ciszy.

– Jak to nie wró­ci­li?

– No…

– A o któ­rej wy­szli?

– Nie, Matt, nie o to cho­dzi. Pierw­sze­go po­sła­łem jakiś ty­dzień temu. Ostat­nie­go dwa dni temu. Z nikim nie mogę się skon­tak­to­wać.

– Nawet z Bobem?

– Nawet z Bobem! Ale po­słu­chaj, to naj­lep­sze. Nie mo­że­my się skon­tak­to­wać z ro­dzi­na­mi. W ogóle!

– Jak to?

Ko­lej­na cisza.

– Nie wiem, ty mi po­wiedz.

Nie od­po­wia­dam.

– Matt, prze­ciąg.

– Ale że niby co? Mam po­ła­zić do ich domów?

– No, naj­le­piej by było.

– Eeee. Okej.

Za­my­ka drzwi. Wy­cho­dzę z bu­dyn­ku. Sra­nie, nie wró­ci­li. Po pro­stu ucie­kli. Nikt nie wy­trzy­mu­je pracy z wujem. A ten skle­pi­karz? Pew­nie mu­rzyn jakiś, albo Azja­ta. Na bia­ła­sa nie liczę. Łatwo pój­dzie.

Ze zmu­sze­niem Lucy do ko­lej­ne­go od­wy­ku, zde­cy­do­wa­nie trud­niej.

 

 

*

 

Pod łóż­kiem:

2010r.

 

 

Znowu czerń. Tym razem płynę, ktoś cię­gnie mnie za nogę. Mocno i ner­wo­wo. Wy­nu­rza się z tafli wody. Ona, Ann. Śmie­je się słod­ko, marsz­cząc pie­go­wa­ty nosek. Cała mokra i zu­peł­nie naga. Wa­ka­cje na Miami. Rok ty­siąc dzie­więć­set sie­dem­dzie­sią­ty piąty. Sier­pień.

Budzę się. Łykam zimną her­ba­tę, tę samą, co za­wsze. Marzę o Coca Coli i krót­kiej drzem­ce. Ukła­dam się na łóżku. Nie sły­szę sak­so­fo­nu, tylko wdech i wy­dech.

 

Dół i góra.

 

Czas na roz­my­śle­nia:

a) Jak jest po­go­da na plaży? Czy to za­le­ży ode mnie i od mo­je­go na­sta­wie­nia? Czy jeśli po­my­ślę: ”Jest sło­necz­nie”, to spra­wię, że znik­ną chmu­ry? No, no, pew­nie.

b) Jak długo trwa po­dróż z ma­te­ra­ca, na brzeg oce­anu? I na jakie etapy bę­dzie można po­dzie­lić tę po­dróż? Ma­te­rac, dy­wa­nik, ka­fel­ki. Ka­fel­ki, dy­wa­nik, ma­te­rac.

c) Kiedy stwier­dzę, że czas za­mknąć oczy? I czy w ogóle jest jesz­cze sens? Sen jest dla pe­da­łów.

 

 

 

 

*

 

30 czer­wiem 1969r.

pią­tek

 

 

Muszę iść do ka­sy­na. Od­wa­lić ro­bo­tę i jak naj­szyb­ciej za­po­mnieć. Lu­bi­łem Carla. Nie chciał­bym żad­nych kom­pli­ka­cji. Nie mam teraz głowy do tego wszyst­kie­go. Wrócę, zmie­nię ubra­nie na nieco mniej wyj­ścio­we, i wezmę prysz­nic. Tak, to mi do­brze zrobi. Może uda się po­ga­dać z Ann w prze­rwie mię­dzy stu­dia­mi.

Idę par­kiem Oz.

Jakaś grup­ka hip­pi­sów śmie­je się wnie­bo­gło­sy. Za­par­ko­wa­li wiel­kim, ko­lo­ro­wym Flo­wer-Po­wer busem na za­strze­żo­nym miej­scu. Wi­docz­nie, mają to w nosie, bo sie­dzą koło auta i palą szlu­gi. Może traw­kę. Ob­ser­wu­ję kątem oka, jak pod­cho­dzą po­li­cjan­ci i za­czy­na­ją coś gadać z mi­na­mi znu­dzo­nych ro­dzi­ców. Już ni­ko­go nie dzi­wią po­dob­ne sy­tu­acje. Po­dob­no Wiet­nam jesz­cze się trzy­ma.

Ann nie było w miesz­ka­niu.

Sak­so­fo­nu też, pew­nie za­bra­ła in­stru­ment na stu­denc­ki kon­cert. Mia­łem pójść, po­słu­chać jak gra. Pa­trzę na zegar w sa­lo­ni­ku. Pięt­na­sta czter­dzie­ści osiem. Czyli jesz­cze czte­ry go­dzi­ny. Widzę, że się spie­szy­ła. Na­po­czę­ta ka­nap­ka le­ża­ły w kuch­ni i czeka na po­wrót wła­ści­ciel­ki. Aż wgry­zą się w nią równe ząbki.

Muszę za­ła­twić spra­wę i z ka­sy­nem, i z do­staw­cą w tym samym dniu. Ten ma być o szes­na­stej trzy­dzie­ści w Las Vegas. Stam­tąd do Carla nie­da­le­ko. E, no tak. I za­ha­czyć o te ro­dzi­ny.

Roz­bie­ram się i kładę ubra­nie na krze­śle. Sta­nik i pod­ko­szu­lek Ann leżą na pod­ło­dze. Uśmie­cham się i pod­no­szę czę­ści gar­de­ro­by. Nie wą­cham, po pro­stu, nie mam już na to czasu. Za­wsze lu­bi­łem za­pach jej skóry.

 

*

 

Po­dróż nie trwa­ła długo.

To dzię­ki udo­sko­na­le­niom łącz­no­ści Dady. Za­ła­twiał sa­mo­lo­ty i ob­sta­wę. Za­bra­łem Ber­re­go i Mike'a, bar­czy­stych ku­zy­nów z Włoch, a pie­nią­dze scho­wa­łem do czar­nej wa­liz­ki.

Wszyst­ko po­szło szcze­gól­nie spraw­nie:

– Macie? – pyta niski, ciem­no­skó­ry Fran­cuz.

– Tak.

– Spraw­dzę. – Sięga pod spód i spo­koj­nie liczy pliki bank­no­tów. – Okej, zga­dza się.

– Ja­kiej klasy? – pytam, na widok prze­ła­do­wy­wa­nych skrzy­nek do­brze ukry­te­go ha­szy­szu.

– Zero. Pa­su­je? – pyta, cho­wa­jąc pie­nią­dze.

– Tak. Ode­zwie­my się.

– Mam na­dzie­ję.

Berry po­pra­wia pasek u spodni i po­py­cha Mike'a. Jak za­wsze, po do­brze wy­ko­na­nej ro­bo­cie. Wra­ca­my.

 

 

*

 

 

– Halo? Pani Thomp­son?

– To po­mył­ka. – Sły­szę niski, męski głos.

– Nie do­dzwo­ni­łem się do pań­stwa Thomp­son?

– Nie, mówię, że po­mył­ka.

– Aha, to prze­pra­szam. – Od­kła­dam słu­chaw­kę. Spo­glą­dam na kart­kę, którą do­sta­łem od wuja. Nie, wszyst­ko się zga­dza. Na wszel­ki wy­pa­dek wy­krę­cam numer bar­dzo do­kład­nie, z wiel­kim sku­pie­niem. Sły­chać zna­jo­my chrzęst.

– Tak, słu­cham?

– Pani Thomp­son?

– Po­mył­ka!

– O, to znowu pan? Prze­pra­szam, ale na pewno wstu­ka­łem dobry numer. Czy sły­szał pan, co się stało z ro­dzi­ną Thomp­so­nów? Bob ostat­nio, ja­kieś dwa ty­go­dnie temu, znik­nął, czy wie pan coś na ten…

Roz­łą­czył się.

Dobra, na razie mam to w nosie. Idę na kon­cert.

 

 

W końcu sie­dzę tam, gdzie po­wi­nie­nem.

Piw­ni­ca mło­dych stu­den­tów jest długa i nieco za­tę­chła. Nie było ich stać na miej­sców­kę z praw­dzi­we­go zda­rze­nia. Chyba po­wi­nie­nem za­ła­twić ja­kieś nowe lokum, a przy­naj­mniej po­szu­kać. Ann nie może mar­no­wać się w ta­kiej ru­de­rze.

Widzę jak dwóch mło­dych szy­ku­je sprzę­ty. Po­chy­la­ją się, za­rzu­ca­jąc przy­dłu­gi­mi wło­sa­mi. Jak to nie prze­szka­dza? Nigdy nie mia­łem ocho­ty na za­pusz­cza­nie, nawet wtedy, kiedy prze­ko­ny­wa­ła mnie do tego Lucy. Nie, i ko­niec. To bar­dzo nie­wy­god­ne. Już widzę jak wuj Dada re­agu­je na nową fry­zu­rę. Bał­bym się nie tylko o sie­bie, ale także o bied­ną Ann.

Do chłod­ne­go po­miesz­cze­nia wcho­dzą coraz to nowi lu­dzie. W środ­ku można palić, więc po chwi­li całą piw­ni­ce wy­peł­nił du­szą­cy, biały dym. Czuję, że ja­ra­ją różne rze­czy. Nie ko­niecz­nie do­zwo­lo­ne. Moja uko­cha­na dawno wcią­gnę­ła się w nałóg. Pra­wie tak samo, jak Lucy, gdy za­czy­na­ła eks­pe­ry­men­to­wać z no­wy­mi spe­cy­fi­ka­mi. Z tą jed­nak róż­ni­cą, że jeden pet dziew­czy­nie w zu­peł­no­ści wy­star­cza, i to tylko od czasu do czasu.

Nie dzi­wią się, że tu przy­cho­dzę. Już po­zna­li star­sze­go chło­pa­ka ko­le­żan­ki, nie­ja­kie­go Danny'ego. Nie po­da­wa­łem praw­dzi­we­go imie­nia.

 

Widzę Ann. Idzie w moją stro­nę.

– I jak? – pytam, obej­mu­jąc ją.

– Do dupy – mru­czy. – Wy­obraź sobie, że Re­bec­ka nie może wy­stą­pić.

– Dla­cze­go?

– Jest w aresz­cie. Matka ka­za­ła jej rzu­cić stu­dia. Za­ka­za­ła cho­dzić na naszą grupę. Ro­zu­miesz? Je­ba­na suka!

– Bar­ba­ra Hil­l­son?

– Ta.

– Wiem. Miesz­ka obok mojej ciot­ki. Snoby, ja­kich mało. Nie przej­muj się, coś wy­kom­bi­nu­ję.

Za­wsze chcia­łem po­czuć, jak to jest, gdy za­bi­ja się osobę bez więk­sze­go sensu i celu.

– Teraz nie wiem, co zro­bić. Była wo­ka­lem, bez niej ani rusz.

– A Helga?

– Nie ma głosu – smut­nie­je, spusz­cza­jąc wzrok. Nie­na­wi­dzę tego. Mia­łem ocho­tę roz­wa­lić wszyst­kich, któ­rzy spra­wia­ją, że Ann sza­rze­je.

– A może wy­stą­pi­cie bez niej? Ty, Helga i Borys?

– No, chyba bę­dzie­my mu­sie­li.

– Za­czy­na­my, Ann, Aaaannn! – wtrą­ca się przy­ja­ciel, per­ku­si­sta.

– Bę­dzie do­brze. Musi być. Za­aaar­ra­aaz! – uśmie­cha się w końcu.

To był pięk­ny kon­cert. Nawet bez przej­mu­ją­ce­go wo­ka­lu Re­bec­ki. Nic jed­nak nie do­rów­nu­je oso­bi­stym, łóż­ko­wym kon­cer­tom, ja­ki­mi co noc ob­da­rza mnie Ann.

 

*

 

30 czer­wiec 1969r.

pią­tek

 

Ktoś dzwo­ni. Budzę się, gra­mo­lę spod koł­dry i wy­pla­tam z objęć Ann.

– Matt – od­zy­wa się głos w słu­chaw­ce.

– Słu­cham.

– Pro­szę ode­brać kurt­kę.

Cisza.

– Co? Kto mówi?

– Za­wieź jutro Hannę do przed­szko­la. Nie za­po­mnij kupić coś te­ściom, no wiesz, żeby tak z pu­sty­mi rę­ka­mi nie iść. Mu­sisz do nich po­je­chać.

– C-co? Ale jak?

– Hanna i Lucy śpią u mnie. Przy­jedź jutro.

– Kto dzwo­ni?! Halo?

– Grand Ave, pięć­dzie­siąt trzy. Jutro, pa­mię­taj, kup coś te­ściom.

 

 

*

 

Ścia­na koło łóżka:

2017r.

 

 

 

Wdech i wy­dech. Nic, czerń, ale nie śpię. Noz­drza pra­cu­ją. Oczy pul­su­ją.

a) Kiedy stwier­dzę, że czas za­mknąć oczy? I czy w ogóle jest jesz­cze sens? Sen jest dla czar­nu­chów.

 

*

 

01 li­piec 1969r.

so­bo­ta

 

Szyld skle­pi­ku na Grand Ave wy­raź­nie in­for­mu­je, ja­kie­go ro­dza­ju to dzia­łal­ność. Nie­bie­skie, wy­so­kie li­te­ry, wręcz ka­li­gra­fo­wa­ne, ukła­da­ją się na czar­nym tle: „Magic books, cases and other oc­cult knick-knacks”.

Wy­cią­gam pa­pie­ro­sa i sia­dam obok, na brud­nych scho­dach ja­kie­goś bu­ti­ku. Pró­bu­ję ze­brać myśli. Nie chcę iść. Mam kawę do wy­pi­cia, tro­chę czasu i ogrom­ną chęć na rzu­ce­nie ro­bo­ty. Pie­przo­ny typ ze słu­chaw­ki. Zwy­czaj­ny śmieć. Tak jak ja czy Carl.

– Pro­szę tutaj nie sie­dzieć – skrze­czy jakaś gruba baba.

Wsta­ję z lekką iry­ta­cją. Nawet sie­dzieć nie można! W przy­pły­wie chwi­li, rzu­cam pra­wie ca­łe­go peta na chod­nik i ze zło­ścią ci­skam ku­becz­kiem do kosza!

– Ja pier­do­lę…

Po­pra­wiam ka­pe­lusz i nie przej­mu­ję się, że ktoś mnie zo­ba­czy, po postu spraw­dzam, czy nie za­po­mnia­łem ob­rzy­na z miesz­ka­nia. Jest mi obo­jęt­ne.

 

„– Je­eeej, i ze­sta­rze­je­my się razem. Bę­dzie­my się bawić z wnucz­ka­aami, bujać na ha­ma­aacz­ku, ple­wić ogró­de­eek… Ej, a bę­dziesz mnie jesz­cze ko­chał? Taką po­marsz­czo­ną i brzyd­ką? Jak ki­szo­ny ogó­rek? Będę jak ogó­re­eek! A ty jak ro­dzy­nek. Mój ro­dzy­nuś!”

 

Nie ma wyj­ścia, idę.

Dzwo­ne­czek u drzwi daje znak sprze­daw­cy, mnie tylko iry­tu­je.

Po­miesz­cze­nie jest nie­du­że, bez żad­nych okien. Jakby ktoś nie prze­wi­dział, że klien­te­la może na­rze­kać na brak świa­tła, albo zwy­czaj­nie po­sia­dać klau­stro­fo­bię. Na szczę­ście nie ja. Uwiel­biam za­mknię­te prze­strze­nie.

– Tak, słu­cham?

– Dzień dobry.

– W czym mogę pomóc?

– Za­dzwo­nił pan…

Wy­so­ki męż­czy­zna stoi i mil­czy. W oto­cze­niu dużej ilo­ści bi­be­lo­tów, szka­tuł i ksiąg wy­glą­da jak ko­lej­na, wo­sko­wa atra­pa. Mam wra­że­nie, jakby w ogóle nie od­dy­chał.

Po­dłuż­na, nie­zwy­kle blada twarz je­go­mo­ścia drgnę­ła nagle.

– A, przy­szedł pan po kurt­kę!

– Kurt­kę? – pytam. Nie od­po­wia­da. – Kim pan w ogóle jest? Gdzie Hanna?

Nie po­tra­fię do­strzec oczu sprze­daw­cy, tylko dwie, wiel­kie plamy czer­ni. Świa­tło świec i małej, li­chej lamp­ki spla­ta się ze sobą, tań­cząc na wy­sta­ją­cych oboj­czy­kach. Po­głę­bia za­pad­nię­te po­licz­ki i wy­so­kie, gład­kie czoło. Wy­da­je się, jakby do­ty­kał szpi­cza­stej brody czub­kiem za­krzy­wio­ne­go, or­le­go nosa.

Sięga pod ladę. Przez mo­ment widzę, że ciało męż­czy­zny nie zgina się w pół, tak jak po­win­no. Boże. Czuję wy­raź­ny nie­po­kój od po­cząt­ku, gdy prze­kro­czy­łem próg i usły­sza­łem pie­kiel­ny dzwo­ne­czek.

I nagle nie­ru­cho­mie­ję.

W dło­niach trzy­ma skó­rza­ną kurt­kę. Z tyłu zwi­sa­ją dłu­gie, cha­rak­te­ry­stycz­ne frędz­le.

– Hanna mi dała.

Zie­lo­ny, ko­śla­wy napis: „For the best mummy ever” i u dołu: nie­wy­raź­ne od­bi­cie dzie­cię­cej łapki, spra­ne i po­bru­dzo­ne.

– Skąd pan to ma? Hanna dała… Co, co?! – pytam. Krew za­czy­na moc­niej pul­so­wać w skro­ni. Serce przy­śpie­sza.

– Pro­szę to wziąć.

Chwy­tam w dło­nie. Trzę­są­cy­mi się rę­ko­ma prze­wra­cam na drugą stro­nę. Spo­glą­dam na metkę: ’Le­gnic­ky`s sad­dle­ry”

Kręci mi się w gło­wie.

– Pytam! Skąd pan to ma?!

Nie opo­wia­da. Przy­glą­da się.

– Hanna mi dała.

– Ja pier­do­lę! – Wy­cią­gam broń i wy­mie­rzam w przy­dłu­gą, ciem­ną po­stać. – Kim pan jest?! Co z Lucy? Hanna. Gdzie Hanna?!

Boję się. Pa­mię­tam, jak Lucy pierw­szy raz za­bra­ła córkę na rajdy do To­ron­to. Mała miała wtedy do­kład­nie czte­ry latka. Mama nigdy nie za­bie­ra­ła dziec­ka na spo­tka­nia. Córka wy­pro­si­ła to, przy­le­pia­jąc się do nóg ko­bie­ty do­kład­nie przed wyj­ściem. Mu­sia­łem le­cieć wtedy do Ad­re­wa po nową kurt­kę. Żona była wnie­bo­wzię­ta.

– Niech się pan uspo­koi – cią­gnie bez­barw­nie. – Rze­czy mają to do sie­bie, że zo­sta­ją, nawet wtedy, gdy umie­ra­cie. W tej ma­te­rii za­wsze były lep­sze od was.

Nadal się nie po­ru­sza. Stoi i się gapi.

Zimno. Ten wzrok.

– Lucy czeka na dole, Ann też. A może chce pan kupić jakąś Coca Colę?

– Gdzie na dole?!

Nie od­po­wia­da. No kurwa!

Po­py­cham drzwi koło niego, bie­gnę ja­ki­miś scho­da­mi. Nic nie widzę. Jest coraz zim­niej. Kur­czo­wo trzy­mam ob­rzy­na, moż­li­we, że je­dy­ne­go ra­tun­ku.

Stop­nie koń­czą się.

Za­trzy­mu­ję się.

Od­dy­cham szyb­ciej.

Dół, góra.

– Lucy czeka na dole, Ann też. A może chce pan kupić jakąś Coca Colę?

Gulp, gulp.

– Hana!

- Wiem. Miesz­ka obok mojej ciot­ki. Snoby, ja­kich mało. Nie przej­muj się, coś wy­kom­bi­nu­ję.

– O, to znowu pan? Prze­pra­szam, ale na pewno wstu­ka­łem dobry numer.

– Po­zbi­ja­cie okna, wy­pę­dzi­cie klien­tów, dobre mi. Nie ma spra­wy, ale szma­lu nie dam.

– Pro­szę ode­brać kurt­kę.

Nie zdą­żam na­ci­snąć spu­stu.

 

Widzę, jak stoją w kącie piw­nicz­ki: wszyst­kie. Ja­kieś wiel­kie urzą­dze­nie za ko­bie­cy­mi ple­ca­mi wy­twa­rza nie­przy­jem­ne wi­bra­cje, ni­czym me­cha­nicz­ny po­twór na ba­te­rię. Przez wąski otwór pro­jek­to­ra wy­cho­dzi jasny, ko­lo­ro­wy stru­mień świa­tła. Fa­lu­je, ukła­da­jąc się w prze­róż­ne kształ­ty. Ścia­na, teraz oświe­tlo­na rzut­ni­kiem, przy­bie­ra formę nie­koń­czą­cych się fil­mów i uryw­ków.

 

Ja przed umy­wal­ką, ja z bro­nią w ręce.

 

Ja z dziew­czy­na­mi, ja z ga­ze­tą, ja na rów­nie przy­strzy­żo­nym traw­ni­ku.

 

Ja z nie­bie­sko­oką blon­dyn­ką w pli­so­wa­nej spód­ni­cy, ja z tru­pem ciot­ki.

 

Ja z Lucy, ja z sak­so­fo­nist­ką.

 

Ja z wszyst­ki­mi.

Czuję, przez noz­drza za­pach krwi i skóry.

 

To ta kurt­ka z frędz­la­mi.

 

*

 

Łóżko wie­lo­kąt­ne:

2034r.

 

W końcu do­strze­gam uko­cha­ne. Mgli­ste, ale wy­glą­da­ją­cą bar­dzo żywo.

– Ann?

– Hmm?

– Ko­chasz mnie?

– Yhym – mru­czy do naj­mięk­szej z po­du­szek.

– To faj­nie.

 

Uśmie­cham się do sie­bie i ob­ra­cam w łóżku.

Wdech, wy­dech.

 

Góra, dół.

– Hanna?

– Tak, tatuś?

– Ko­chasz mnie?

– Nioo. – Uśmie­cham się i zmie­niam stro­nę. Widzę zimne, twar­de plecy. Przy­po­mi­nam sobie, że nie ku­pi­łem her­ba­ty i nie mam, czym popić przed drzem­ką. Zdaję się, że mam jakąś Coca Colę w lo­dów­ce, ale to już nie to samo, co kie­dyś.

– Lucy? Ko­chasz mnie?

– No, chyba – od­po­wia­da.

Wdech, wy­dech. Góra, dół.

Czas na drzem­kę i ko­lej­ną stro­nę. Może teraz bę­dzie w kształ­cie stoż­ka? A może w ogóle jej nie bę­dzie?

 

Za­wsze lu­bi­łem rude.