Kpina losu [KB GOT2]

Artur nie mógł uwierzyć w swoje szczęście – znalazł się w grupie ludzi, którzy otrzymają szansę zdobycia Kostura Pomyślności. O ten artefakt powalczy trzynastu mężczyzn, którzy zostali wylosowani spośród wszystkich mieszkańców Osteraku – krainy stworzonej przez samych bogów, i nadal przez nich objętej „opieką”. Wszechmocni wykorzystują ją niczym swój plac zabaw, tworząc na niej rzeczy i zjawiska, jakie tylko przyjdą im do głowy. Na różnorodność zwierząt i innych stworów także nie ma co narzekać. Zatem, jak można zauważyć, Kostur Pomyślności jest wielce pożądany, bowiem raz zdobyty służy danej rodzinie przez trzy lata i chroni ją od nieprzyjemnych niespodzianek, tym samym zapewniając dobrobyt.

 

Stanie do boju wraz z dwunastoma mężczyznami, pełnymi determinacji i woli walki, równymi jego. Wie, że zrobi wszystko, aby ochronić pierwsze lata życia swojego jeszcze nienarodzonego dziecka. Jest także świadom, że nie będzie mu łatwo, gdyż niektórzy z jego rywali są o wiele lepiej zbudowani i zaprawieni w walce. Jednak na jego korzyść przemawia to, że nikt nie wie, co ich czeka, więc szanse na wygraną są wyrównane. Czas pokaże, z czym przyjdzie im się zmierzyć i kto tym razem odniesie zwycięstwo.

 

* * *

 

Wszyscy uczestnicy zebrali się w dolinie Nagawee, aby poznać Złotą Zasadę tegorocznego turnieju. Pojawia się sam Ares, najbardziej zainteresowany walką, i wyjawia ją swoim potężnym głosem:

– Wygra tylko ten, który będzie potrafił oddać zdobyty Kostur!

Zdziwienie wszystkich zebranych było ogromne. Jak mają walczyć o coś, co następnie będą zmuszeni oddać?

– Kostur Pomyślności – ciągnął dalej Ares – jest ukryty w pobliżu czerwonej wody, tuż pod nosem wilka. Niech walka się rozpocznie! – zagrzmiał i zniknął.

 

Wszyscy popatrzyli na siebie lekko zdezorientowani, niepewni, co mają myśleć na temat Złotej Zasady, jednak w głowie Artura zrodziła się myśl – jest jedna osoba, której mógłby oddać wszystko. Maribel, jego żona. Jeśli tak uczyni, Kostur i tak obejmie ochroną jego rodzinę. Rozejrzał się pełen euforii ze swojego odkrycia i zauważył, że pewna grupa mężczyzn zaczęła już iść w stronę lasu.

 

„Czyżby mieli pojęcie, gdzie może być ukryty artefakt?” – pomyślał zatrwożony.

 

Jako, że on sam się tego nie domyślał, ruszył za nimi i, korzystając z osłony drzew, zaczął ich śledzić. W lesie rozpoczął się prawdziwy wyścig; wszyscy przyspieszyli, gnani chęcią zwycięstwa. Po około półgodzinnym biegu, Artur dostrzegł odłączenie się od grupy jednego z rywali – zbyt cicho i ostrożnie tamtem to zrobił, by wyglądało to na zgubienie śladu reszty. Zatrzymał się zatem i on, udając, że łapie oddech, gdyby i jego ktoś obserwował, i ruszył za tamtym, najciszej jak mógł. Okazało się, że był to Markus, znany ze sprytu i zamiłowania do wszelakich łamigłówek. A więc trop był dobry.

 

***

 

Wiele godzin minęło na przedzieraniu się przez gęstwiny lasu. Artura bolały już oczy od wypatrywania w półmroku Markusa, a dłonie i kolana miał pozdzierane, od zbyt częstych upadków na niepewnym gruncie. Dodatkowo od kilku minut dało się wyraźnie wyczuć wzrost temperatury oraz dziwną ciszę. Starając się zrobić to niezwykle cicho, podkradł się do rywala jeszcze bliżej, aby mieć lepszy widok. Zauważył, że tamten zwalnia i niepewnie stawia kolejne kroki, zapewne również wyczuwając zmianę w otoczeniu. Następne minuty przyniosły falę takiego ciepła, że coraz ciężej było zaczerpnąć oddech. Cisza wydawała się jeszcze bardziej niepokojąca, dopóki nie przerwało jej dziwne bulgotanie. Dopiero dotarcie na szczyt wzniesienia oświeciła Artura.

 

„Czerwona woda! No tak, lawa!” – skarcił się w duchu. – „Jak mogłem wcześniej na to nie wpaść? Przecież to oczywiste!” – jednak nie było czasu na dalsze wyrzuty, bowiem Markus nagle przyspieszył i zaczął zbiegać z wzgórza w kierunku lawy.

 

Artur rzucił się za nim w pogoń, w końcu dostrzegając posąg wilka, który był osadzony tuż przy zakolu koryta tej „gorącej rzeki”. Doganiając rywala, rzucił się na niego, zwalając go z nóg. Tamten, nie spodziewając się ataku, jęknął zaskoczony. Zaczęła się szarpanina, z przerwami na spadanie. Na samym dole zbocza, po szybkim złapaniu oddechu, Artur chwycił kamień, na który natrafił i zamachnął się w stronę przeciwnika próbując uderzyć go w głowę, niestety chybił. Markus był bardziej skuteczny, mocno obijając Arturowi żebra znalezioną gałęzią. Nagle, z boku, na Markusa rzucił się ktoś trzeci. Gabriel, jak rozpoznał go szybko Artur. Obaj szarpali się przez chwilę, podczas gdy on zbierał siły, po dość mocnym ciosie, próbując również złapać oddech. Gabriel był mniejszej postury od Markusa, zresztą jak większość osób w okolicy, więc dość prędko został odepchnięty na bok i stracił przytomność, uderzając się głową o kamień. Markus, korzystając z okazji, rzucił się ku posągowi wilka. Artur patrzył zrezygnowany, jak mistrz zagadek biegnie po trofeum. Nie potrafił nawet go znienawidzić, wiedząc, że ten zasłużył na zwycięstwo, jako pierwszy odkrywając umieszczenie Kostura i walcząc dla swoich dzieci, które mają już tylko jego. Jednak nie dane mu było zobaczyć triumfu przeciwnika – gdyż nagle zniknął on z pola widzenia. Artur rozejrzał się zdezorientowany i dostrzegłszy, że Gabriel zaczyna się podnosić, ruszył w stronę pomnika ostrożnie stawiając kroki, nie wiedząc co spotkało Markusa. Po kilkunastu metrach zauważył ogromną dziurę w ziemi, ciągnącą się w obydwie strony jak wzrokiem sięgnąć, a w niej Markusa – nadzianego na piki. Stał tak, nie wiedząc co zrobić, patrząc na ten żałosny i niesprawiedliwy widok, aż podszedł do niego Gabriel.

– Musimy przedostać się na drugą stronę, nim dotrą tutaj pozostali – rzekł tamten spokojnym głosem. – Wydawało mi się, że słyszę ich głosy – dodał, widząc spojrzenie Artura.

– Dlaczego?

– Co, dlaczego?

– Dlaczego mówisz „my”? – chciał wiedzieć Artur. – Nie powinieneś mnie wepchnąć do środka – rzekł wskazując dół – i sam pójść po Kostur?

Gabriel uśmiechnął się pod nosem.

– Widzisz, ja nie mam komu go przekazać, a nie chcę, żeby wygrał jakiś gbur. Ty nim nie jesteś.

Artur spojrzał na niego nieufnie, po czym skinął głową. Gabriel rzeczywiście nie miał nikogo. Ale czy mógł mu stuprocentowo zaufać?

– Chodź. Musimy przeprawić się przez dół. Piki nie są zbyt gęsto rozstawione, więc nie powinno być z tym problemu – mówiąc to zaczął schodzić. – No! Rusz się!

 

Po kilkunastu minutach obaj byli po drugiej stronie, a gorąco bijące od lawy stało się nie do zniesienia. Ostrożnie ruszyli w stronę wilka, spoceni i z trudem oddychający gorącym powietrzem, spodziewając się kolejnych zasadzek, jednak tym razem nic na nich nie czekało. Pod samym nosem wilka, jak powiedział Ares, na jego łapach, spoczywał Kostur Pomyślności – choć niepozorny, to na swój sposób piękny. Artur wstrzymał oddech, niepewny, co zrobić.

– No, bierz go – nalegał Gabriel. – Dasz go swojej żonie. Wam bardziej się przyda, szczególnie, że jest ona przy nadziei.

Artur skinął głową i sięgnął po artefakt, dla którego inni byli gotowi zginąć. W dotyku niczym się nie wyróżniał, ot zwykła laska. Wiedział jednak, że skrywa ona niezwykłą moc. Moc, która teraz będzie chronić jego rodzinę.

 

***

 

Artur przekazał Kostur małżonce, kobiecie swego życia, a ona z radością rzuciła się mężowi na szyję.

– Dziękuję – wyszeptała przez łzy. Następnie wyswobodziła się z jego ramion, odsuwając się o krok i przyjrzała uważnie artefaktowi, trzymanemu w dłoniach.

– Dla ciebie wszystko, ukochana.

Przez jej twarz przemknął grymas.

– Wiem, dlatego przepraszam. Wybacz mi.

Spojrzał na nią skonsternowany, nie rozumiejąc, co ma jej wybaczyć. Przecież powinni świętować. Zapewnił im opiekę. Maribel odsunęła się od niego jeszcze dalej, rzucając mu smutne spojrzenie.

– Odchodzę – wydusiła z trudem. – Odchodzę do kogoś, kogo pokochałam, zanim rodzice zmusili mnie do ślubu z tobą. I… Musisz wiedzieć. Dziecko nie jest twoje – dodała z powagą patrząc mu w oczy. – I wraz z nim odchodzę, do jego prawdziwego ojca.

Mocniej pochwyciła trofeum, raz jeszcze obrzuciła go smutnym spojrzeniem, następnie odwróciła się i pewnym krokiem podeszła do Gabriela, który na powitanie złożył pocałunek na jej ustach.

 

Nagle wszystko stało się jasne – pomoc, której mu udzielił w tak ważnej walce, jego słowa o dziecku, kiedy nikt jeszcze nie mógł o nim wiedzieć, gdyż wraz z żoną trzymali to w tajemnicy. Dotarło do niego także, że już wcześniej mógł to zauważyć – stopniowe oddalanie się Maribel, jej tajemnice, uciekanie wzrokiem, wszystko. Musieli planować to od dawna, a wylosowanie do walki Gabriela dodatkowo im pomogło. Zaplanował sobie, żeby to Artur zdobył Kostur. Wiedział, że on jedyny na pewno będzie potrafił i miał komu oddać zdobycz. Jaki był głupi!

 

Teraz, bardziej zrozpaczony zdradą ukochanej niż zły na utratę trofeum, patrzył, jak oboje odchodzą, obejmując się.