Zabij mnie, jeśli się odważysz.

To było jego pierwsze morderstwo. Chciał zwymiotować, zwrócić wszystko, ale nie był w stanie. Tacy, jak on,szybko tracą ludzkie odruchy.

Przemiana zakończyła się rano. Nawet teraz, choć była już noc, szczypało go miejsce na ręce, w które wpił się Zmienny. To wszystko przez niego. To przez niego musiał się teraz ukrywać, mordować. To przez niego czuł ten cholerny, nie do zniesienia, głód, który odrętwiał wszystkie jego członki.

Popatrzył na ciało i poczuł do siebie obrzydzenie. Był pieprzonym mordercą.

Pieprzonym wampirem.

Nienawidził siebie za to.

Miał jeszcze dużo czasu do wschodu słońca, a głód się nie zmniejszył. Czuł ludzi przechodzących obok niego, którzy nie przeczuwali niebezpieczeństwa, jakie czyhało, schowane w zaułku. Dał im odejść. Musiał zrobić coś z ciałem, które leżało u jego stóp. Nie mógł tego tak zostawić, było to świadectwo jego istnienia. Wziął zwłoki na ręce bez żadnego wysiłku, jakby nic nie ważyły, i, nie wychodząc z cienia, poszedł szukać odpowiedniego miejsca.

Znalazł rów wystarczająco oddalony od miasta, ażeby nikt nie znalazł ciała zbyt szybko. A gdy w końcu się uda – będzie wystarczająco przegnite, żeby się niczego nie domyślili.

I teraz mógł rozpocząć łowy.

Wyczuł swoją ofiarę. Była jakieś pół kilometra od niego. Odległość nie była już dla niego problemem, więc uśmiechnął się tylko i ruszył za zapachem.

Była to kobieta. Siedziała w samochodzie i rozmawiała przez telefon. Głupia idiotka. Była sama, a najbliższe domy znajdowały się 2 kilometry stąd. Nie miała gdzie uciec. Zaczął jej nienawidzić za to, że tak bardzo się naraziła, że nie zdawała sobie sprawy z niebezpieczeństwa. A później zaczął nienawidzić siebie za to, że ją zabił. Nie zdążyła nawet krzyknąć. Nim się spostrzegła – nie żyła. Może to i lepiej? Przynajmniej nie cierpiała.

Podpalił samochód. Stał i patrzył, jak wszystko ginie w płomieniach.

To był obłęd. Zapach krwi go wzywał, kusił. Ledwo się powstrzymywał. Nie chciał już tej nocy mordować, musiał znaleźć jakieś miejsce, w którym mógłby przeczekać dzień.

Tuż przed świtem znalazł jaskinię. Schował się w niej i wpatrywał we wschodzące Słońce. Nie czuł zmęczenia. Nie wiedział, czy będzie już tak zawsze, czy tylko teraz, niedługo po przemianie.

Myślał o morderstwach, które popełnił. Zabił dwie osoby, które najprawdopodobniej miały rodziny. Jeszcze wczoraj i on ją miał.

Te zwierzęta, pieprzone wampiry, wdarły się nocą do domu, w którym mieszkał wraz z żoną i dwójką dzieci – córką i synem. Chcąc się zabawić, przywiązali go do szafy i zmuszali do patrzenia, jak wykorzystują jego żonę i córkę, a syna bezlitośnie torturują, wydając przy tym obrzydliwe dźwięki, które według nich były śmiechem. A na sam koniec jeden z nich wpił się kłami w jego rękę. Nie zamierzał go zabijać. Chciał, aby stał się jednym z nich. Czuł coraz większą nienawiść do wampirów. W ciągu jednej nocy całe jego życie runęło. Nie miał już niczego.

Ale te dwa morderstwa to był tylko początek. Będzie ich więcej i więcej, i więcej. Wciąż zwiększająca się liczba rodzin, która nagle straciła bliską osobę.

Patrząc na Słońce, pomyślał o jednym. Gdyby to była prawda, to byłby koniec.

Wstał, zamknął oczy i wyszedł z jaskini. Wprost w promienie słoneczne.

I nic się nie stało. Nie mógł nawet popełnić samobójstwa.

Wrócił do jaskini, oparł o jedną ze ścian i zaczął się śmiać.

Ścigali go.

Był wampirem od dwóch lat. Pogodził się z tym. Zabijał tylko żebraków, nigdy ludzi, którzy mieli rodziny. Nie zabijał nawet tych biedaków, którzy mieli zwierzęta. Może i był głupcem, że przejmował się tym, aby nikogo pośredniego nie skrzywdzić, ale nie mógł inaczej. Mordował szybko, bezboleśnie, jego ofiary nic nie odczuwały. Ślad po ugryzieniu na ręce nie zniknął. Często się w niego wpatrywał, kiedy siedział w starym, opuszczonym domu na obrzeżach miasta, który znalazł podczas jednej z tych nocy, gdy powstrzymując na chwilę głód, szwendał się po zaułkach. Okna były zabite deskami, schody wyglądały, jakby miały się zaraz rozlecieć w drobny mak, meble były porozwalane, z łóżek wystawały sprężyny. Nie dziwił się, że nikt nie odwiedza tego domu. Lubił to miejsce, tutaj mógł choć na chwilę uciec od tego wszystkiego.

Często wychodził w dzień. Promienie słoneczne nic mu nie robiły, nie czuł nawet szczypania. Obserwował ludzi, którzy go mijali. Byli tacy beztroscy, nie wiedzieli, że przechodzą koło mordercy.

Kiedy minął rok od jego przemiany, przestał zastanawiać się, jak mógłby popełnić samobójstwo. Zrozumiał, że musi się z tym pogodzić, bo i tak nic się nie da zrobić.

A teraz go ścigali. Parę ludzi uznających się za pogromców wampirów. Za każdym razem, jak o nich myślał, uśmiechał się. Bawił się nimi.

Uważali, że doskonale się kryją ze swoim zadaniem, ale on ich obserwował. Była ich trójka – dwóch mężczyzn i jedna kobieta. Czasami dawał im wskazówki, co do swojego istnienia. Specjalnie zostawiał ciała swoich ofiar w miejscach, których na pewno nie przegapią. Lubił patrzeć na ich zachowanie, kiedy je odnajdywali. Porównywał ich wtedy do małego pieska, które dostało zbyt wielką kość. W zasadzie się cieszyli, ale nie do końca wiedzieli, co z tym zrobić.

Kiedy jednej z nocy wszedł do opuszczonego domu, wyczuł w nim intruza. Był w jednym z pokoi. Od razu tam wbiegł z zamiarem zamordowania nieproszonego gościa. Ale niemalże natychmiast się zatrzymał zdziwiony.

To był wampir.

Młody chłopak, może osiemnastoletni, cholernie przerażony, patrzył na niego i nie śmiał ani drgnąć.

– Kim jesteś? – spytał, podchodząc do niego.

Chłopak od razu wycofał się w kąt, drżąc ze strachu.

– Kimś jesteś? – powtórzył.

– Mam na imię Egon. Myślałem, że ten dom jest opuszczony i uznałem, że to jedyna ucieczka przed tym cholernym głodem – powiedział chłopak drżącym głosem.

– Kiedy skończyła się przemiana?

– Godzinę temu.

– Widocznie miałeś jakiś pilny powód, by się ukryć, bo zwykle o tej porze się jęczy z bólu i wycieńczenia.

– Nie chciałem zostać odkryty przez ludzi albo pogromców wampirów.

– Pogromcy wampirów? Więc też o nich słyszałeś?

– Wszyscy ich znają. To zawodowcy. Wytropią każdego w ciągu paru dni.

Wampir zaśmiał się. Zawodowcy. Wytropią każdego. Najwidoczniej głupie pospólstwo tak było uspokajane, ażeby nie wpadło w panikę. Może i są zawodowcami, ale na pewno nie w tropieniu wampirów.

– Uwierz mi. Nie wytropią Cię, nawet jeśli zabijesz przy nich jakiegoś człowieka. To idioci, którzy nie znają się na swojej robocie.

– Skąd o tym wiesz? – zdziwił się Egon.

– Jednym z moich ulubionych zajęć jest zabawianie się z nimi. Ja im daję trop na siebie, a oni nie wiedzą, co z tym zrobić.

– Ale… Nie boisz się, że w końcu Cię złapią?

– Jak mogą złapać, skoro oni sami nie wiedzą, kogo tak naprawdę tropią? Skoro tak bardzo się ich boisz to, kiedy już całkowicie wydobrzejesz, pokażę Ci, jacy z nich zawodowcy.

Egon usiadł na łóżko i patrzył na niego.

– Jak Ty właściwie masz na imię?

Wampir tylko się uśmiechnął.

– Od mojej przemiany minęły dwa lata, wraz z tym przestałem używać imienia. Myślę, że nie jest ono ważne w tym świecie. Jesteś pierwszym wampirem, z którym rozmawiam.

W tej chwili Egon opadł bezwładnie na ziemię i stał się jeszcze bardziej blady. Mężczyzna ukląkł przed nim.

– Piłeś krew?

– Nie. Nie chcę mieć nikogo na sumieniu – odparł słabym głosem chłopak.

– A to się znalazł… – mruknął tylko i wyszedł z pokoju.

Szybko znalazł żebraka i przelał wystarczająco krwi do butelki, którą znalazł po drodze. Kiedy wrócił, Egon leżał na łóżku. Podał mu butelkę, lecz ten ją odepchnął.

– Nie chcę… – wysapał.

– Ale musisz. Nie rozumiesz, że to nic nie da? I tak nie umrzesz. Nic Cię nie zabije, nawet brak krwi. Wpadniesz w stan uśpienia. Ale w końcu się obudzisz i żądza krwi sprawi, że będziesz mordować bez opamiętania i bez jakiejkolwiek świadomości. A gdy ten szał się skończy, będziesz jeszcze bardziej załamany niż wcześniej.

Chłopak spojrzał na niego zdziwiony.

– Skąd wiesz?

– Jestem wampirem od dwóch lat. Próbowałem wszystkiego, co tylko wpadło mi do głowy. – wampir spuścił głowę i podał Egonowi butelkę, która tym razem została przyjęta.

Nie minęła nawet sekunda, a krwi już nie było. Oczywiście, że było jej zbyt mało, ale to musiało jak na razie starczyć.

– W końcu się zmienisz. Nie będziesz się przejmować sumieniem, które wcześniej nie pozwalało Ci zabijać. Będziesz nim gardzić.

– Opowiedz mi o sobie.

– Jestem wampirem od dwóch lat. Zanim się nim stałem, miałem szczęśliwą rodzinę. Ale to się skończyło i teraz jestem sam.

Egon czekał chwilę, sądząc, że będzie ciąg dalszy opowieści, ale w końcu spytał:

– I co? Tylko tyle?

– A czego jeszcze oczekujesz? Oddania się słusznej sprawie? Może mordowania tych, którzy sobie na to zasłużyli? Nie, nic z tych rzeczy. Ba, ja nawet staram się mordować ludzi, którzy nie mają już nic. Zupełnie nic – nawet jakiegokolwiek zwierzęcia. Jestem po prostu cudakiem. A po drugie, to dlaczego mam mówić o sobie, skoro nawet nie wiem, kim jesteś?

– Pochodzę z sierocińca. Dzisiaj właśnie z niego wyszedłem, mając nadzieję na lepsze życie. Nawet miałem plany! Ale widać, jak się to wszystko skończyło. Nie mam już niczego.

– Jak to niczego? Masz nieśmiertelność. Możesz obrabować banki, a ludzie Cię nigdy nie złapią. Albo możesz mieć zabawę, bawiąc się w podchody z pogromcami wampirów. Pamiętaj – w każdym minusie znajdują się plusy. Jutro Ci to udowodnię, a teraz odpoczywaj – powiedział wampir i wyszedł z pokoju.

Aż z tego wszystkiego zgłodniał.

Kiedy skończył łowy, słońce już wschodziło. Wrócił do swojego domu i zobaczył, że jego nowy towarzysz lepiej się czuje. Chodził właśnie po domu i zaglądał do każdego kąta, nawet tego najbardziej zakurzonego.

– Chodź, pokażę Ci Twoich profesjonalistów przy pracy – powiedział do Egona, który od razu się zaciekawił.

Byli tam, gdzie oczekiwał. Po drugiej stronie miasta, przy ciele, które im zostawił. Dyskutowali właśnie nad czymś zażarcie, obchodząc ciało i co chwila przy nim klękając. Cholerna zagadka. Jak to ciało mogło się tutaj pojawić? Przez nie mają teraz dodatkową robotę.

Wampir zaśmiał się.

– Oto i Twoi profesjonaliści. Jedyne, co są w stanie odkryć, to płeć ofiary. Chodź stąd, żal mi się robi na ich widok – powiedział i ruszył w stronę miasta.

Egon najwidoczniej wraz z siłą zyskał nadpobudliwość. Biegał po całym mieście, jakby pod karą śmierci, jeśli ominie jakieś miejsce. A wampir, nie zwracając na niego uwagi, usiadł na ławce i obserwował ludzi. Nagle przerwał mu to jego nowy towarzysz, siadając obok niego.

– Mam dla Ciebie nowe imię – powiedział, a minę miał taką, jakby właśnie się dowiedział, że czekolada zastępuje krew.

– Imię? A po co?

– A co, mam do Ciebie wołać: „Ej, Ty, bydlaku?". No właśnie! Dlatego pomyślałem sobie, że od dzisiaj nazywać Cię będę Pamir.

-Pamir? Skąd to wytrzasnąłeś?

– Od słowa „wampir". Wyrzuciłem „w", przestawiłem litery i wyszło Pamir. Mnie się podoba. Tobie też musi.

Pamir zaśmiał się tylko.

 

Znaleźli go.

A wszystko przez Egona. Zachciało się głupiemu chłopakowi zostawiania śladów. Powinien widzieć, żeby nie robić tego, kiedy oni są parę metrów od niego! Teraz już wiedzą, gdzie się ukrywają. Za niedługo powinni być w jego domu.

– Ja naprawdę przepraszam. Nie wiedziałem, że mnie znajdą! – jęknął Egon, kuląc się przy ścianie.

– Jak mogłeś tego nie wiedzieć, skoro byli niedaleko Ciebie?! Nawet dziecko by się domyśliło! – krzyknął Pamir i usiadł na fotelu.

Oczywiście, był wkurzony na swojego towarzysza. Ale nie przez to, że pogromcy duchów się o nim dowiedzieli, ale przez to, że będzie musiał opuścić ten dom, w którym mieszkali wspólnie od dwóch miesięcy. Ale przed tym postanowił się z nimi zabawić tak, jak jeszcze nigdy tego nie robił.

Egon był przerażony. Mimo, że wiedział, jak beznadziejni są ci pogromcy duchów, to i tak obawiał się, że okażą się silni i ich zwyciężą. Cały czas myślał o nich, jak o profesjonalistach.

Nagle usłyszeli walenie w drzwi. Egon skulił się jeszcze bardziej, ale Pamir wstał spokojnie z fotela i przeszedł przez pokój.

– Ukryj się. W salonie w podłodze jest klapa do małego pomieszczenia, w sam raz na taką osobę jak Ty. Wejdziesz tam i nie ruszysz się, póki po Ciebie nie przyjdę. I przestań się bać, nic nam nie zrobią, to idioci – powiedział Pamir i wyszedł z pokoju.

Kiedy był na schodach, usłyszał za sobą otwieranie drzwi i szybkie kroki zmierzające do salonu. Wiedział, że Egon jest bezpieczny.

Drzwi wejściowe nagle otworzyły się z hukiem i do środka wpadła trójka ludzi – dwóch mężczyzn i kobieta. Gdy go zobaczyli, wyciągnęli przed siebie drewniany kołek i różaniec, jakby to miało ich przed czymś ochronić, i ruszyli w jego stronę.

– Witam w moich skromnych progach – powiedział Pamir, szczerząc kły.

– Poddaj się, wampirze, albo pożałujesz, że w ogóle się urodziłeś! – krzyknął jeden z mężczyzn.

– Poddałbym się, gdybym wiedział, że przegram, a na to, jak na razie, się nie zapowiada.

– Nim zginiesz, powiedz, gdzie jest drugi wampir – powiedziała kobieta, próbując zrobić groźną minę.

– Skoro nie ma go tutaj, to może być wszędzie – odparł Pamir, nadal szczerząc kły.

– Przeszukajcie teren, musi być gdzieś tutaj – powiedział mężczyzna, który odezwał się jako pierwszy. Towarzysząca mu kobieta wraz z mężczyzną bez słowa odwrócili się i wyszli z domu.

– Zaraz zginiesz wampirze. Wbiję Ci tej kołek w serce! – krzyknął, wyciągając przed siebie przedmioty, z którymi przyszedł.

– Jest to dla mnie tak samo zabójcze, jak promienie słońca. Ale dobrze, człowieku. Zabij mnie, jeśli się odważysz – powiedział wampir i rozłożył ręce.

Pogromca wampirów rzucił się na niego z krzykiem. Pamir zaśmiał się tylko i zrobił krok w bok, przy okazji zabierając mu kołek i różaniec.

– Musisz sobie sprawić nowe zabawki, bo te Ci się już nie przydadzą – powiedział, kręcąc różańcem wokół palca. Mężczyzna patrzył na niego zdziwiony.

– Ale jak? Przecież to miało Cię zabić! – zaprotestował.

– Powiedziałem Ci, że działa to na mnie tak samo, jak promienie słoneczne, ale Ty oczywiście mnie nie posłuchałeś. Głupiec.

Do pogromcy dochodziło powoli, w jakiej jest sytuacji. I to go zaczęło przerażać. Powoli cofał się do wyjścia.

– Z miłą chęcią rzuciłbym się na Ciebie i wypił Twoją krew, ale później nie miałbym z kim się bawić w zostawianie śladów na swoje istnienie. Dlatego może dam Ci szansę i pozwolę uciec stąd, żebyś mógł powiedzieć swoim koleżkom o wszystkim? Co Ty na to?

Mężczyźnie nie trzeba było drugi raz powtarzać. Od razu rzucił się do wyjścia. Oczywiście z krzykiem. Jego towarzysze, widząc to, pobiegli za nim.

Pamir wrócił do salonu i uniósł klapę w podłodze. Zobaczył skulonego i przestraszone Egona. Ten, gdy zobaczył, kto po niego przyszedł, uspokoił się i wyszedł.

– Udało się, nie zabili Cię – powiedział chłopak, otrzepując się z kurzu.

– Nie, nie zabili. Nie mieli wystarczająco odwagi. I broń ich zawiodła. Ale chodź, musimy znaleźć nowy dom, w tym już raczej nie będziemy mieć spokoju – stwierdził Pamir.

Wyszli w noc, oddychając zimnym powietrzem. To ich rozluźniło. Pamir o ludziach mógł powiedzieć wiele złych rzeczy, ale jednego był pewien – że nie spoczną, póki nie znajdą skuteczniej broni, by się go pozbyć. Wiedział to. W końcu sam był kiedyś człowiekiem.