Powódź

Żołnierze szli ławą wąską ulicą, między szpalerem wysokich mieszkań, zaglądali do okien, uchylali drzwi i zabijali. Strzelali w plecy, cięli, dusili. Wyglądali dokładnie tak, jakby żyli tylko dla tej chwili i dla tego noża, co go mieli u pasa.

Mury cierpliwie wchłaniały milczenie i odpryski ołowiu.

Niektórym mijały godziny, innym w tym samym czasie mijały tygodnie, a zduszone jęki i niewypowiedziane krzyki wciąż były zagłuszane przez odgłosy ciszy.

Zbłąkany mężczyzna razem ze swoją małą rodziną: żoną i milczącymi dziećmi, ukrywał się w budynku naprzeciwko starej katedry. Zza otworu w nadtłuczonej, brudnej do popielatej szarości szybie obserwował zbliżający się powoli patrol żołnierzy najezdnych.

Podniósł wysoko ręce, ale ciągle były zanurzone w wodzie.

Kiedy wyczuł stosowny moment do dalszej ucieczki spojrzał żonie w czujne, odważne oczy. Kobieta zrozumiała jego dalsze zamiary po samym tylko spojrzeniu. Zgarnęła dzieci, ruszyła w krok za nim i wszyscy wybiegli bocznymi drzwiami w stronę kościoła. Szybko i bezgłośnie przyparli do solidnych drzwi i weszli gęsiego do środka.

Kiedy wrota miały się zatrzasnąć, zablokowała je pojawiająca się znikąd ręka jakiegoś nieszczęśnika.

– Wpuśćcie mnie! – wołał rozpaczliwie

Ojciec nie chciał jednak ryzykować; wypchnął go na zewnątrz i szybko zaryglował wejście jakąś solidną belą.

"Niczego nie widziałam, o niczym nie będę śniła koszmarów." – pomyślała żona. "To na pewno żołnierze posłali kogoś naprzód, żeby korzystał z ludzkiej naiwności." – pomyślał mąż. Katedra miała przyboczną kaplicę.

– Czekajcie tu – powiedział ojciec wskazując trochę pustej przestrzeni za jednym z filarów nieopodal ołtarza – albo wejdźcie do środka – dodał wskazując ołtarz.

"Kobiety nie mogą przebywać w ołtarzu" – pomyślała żona i zaprzeczyła.

Zaraz będzie tu woda, pełno wody.

– Dobrze, sprawdzę tam – powiedział mąż i rzucił się w stronę drzwi do niezbadanego pomieszczenia patrząc przez ramię na rodzinę. Niedługo po tym ktoś zaczął bić w drzwi frontowe, ale nikt się tym nie przejął; bardziej przerażające okazało się to, ze w kaplicy były otwarte na oścież drzwi wyjściowe. Mężczyzna podbiegł do nich i chciał zatrzasnąć kraty, ale gdy tylko się wychylił padł strzał i kula wbiła się w mur przed jego nosem. Szybko odskoczył do środka i kiedy leżał na plecach po przypadkowym upadku, uczynił na sobie znak krzyża.

Nie musiał długo czekać. Żołnierz wpadł do środka z bronią w ręku gotową do strzału, poważną miną i szklistymi oczami.

Wymierzył i nacisnął kilka razy spust.

Niewypał.

Niewypał.

Niewypał.

Ojciec zdążył w tym czasie sięgnąć po własną broń i trafił agresora w serce. Chciał odebrać mu karabin, nóż i uciekać z rodziną, ale zastanowił się chwilę i zmienił zdanie.

Przeciągnął ciało tak, żeby nogi miało skierowane w kierunku drzwi, tak jakby żołnierz chciał wybiec za kimś. Założył mu na ramię karabin, który wypadł z rąk, członki ułożył tak, żeby pasowały jego zdaniem do sceny i wrócił do nawy.

Otarł łzy milczącej żonie i czekali razem w skupieniu.

Mury i podłoga drżały w jej oczach jak falująca woda. Świat był dla niej jak akwarium oglądane przez szybę i czekała tylko, aż pęknie.

W jego świecie był lód, oni sami byli płomieniem.

Po paru chwilach ruszyła powódź.

Kule przebiły żonę, dzieci, wszystkich. Krew i urwane tkanki były rozrzucone na szkle gabloty, ścianach i dywanie.

Żołnierz wyszedł z czystym nożem u pasa. Na nim, jego mundurze i rękach nie było w końcu krwi.

Była woda i lód.