O tym jak pisałem pisałem pisałem

Ahoj! :-) Poniższy tekst jest… sam nie wiem, czym on jest – ale skoro go napisałem: jest.

Na pewno w jakimś stopniu został zainspirowany pewnym tekstem @AdamaKB – ale radzę nie bawić się w porównania; zamiast tego przyciśnijmy AdamaKB, by publikował częściej – z korzyścią dla wszystkich tu. Niech się stanie siła życzenia zbiorowego, Adamie! Czyś Waćpan słyszał?! ;-)

Pozdrawiam wszystkich!

GregN

 

 

 

1. Noce niespokojne.

Noc. Czarna, nie przenikniona ludzkim wzrokiem noc. W tej nocy ja – w samym jej naznaczonym irracjonalnym, wręcz pierwotnym strachem sercu jestem ja.

Leżę na łóżku, leżę, myślę i motam się w mokrej pościeli. Wizje mnogie mnie nachodzą, deptają po mnie, odciskają ślady swe – na mnie i we mnie, i wokół mnie.

Czuję je. I widzę powtykane w nocy straszną czerń. I oddycham nimi. I staję się nimi, a one stają się mną.

Pisać – słyszę własny głos; ale choć własny, obcy jakiś – nie mój.

Serce wali w wątłej piersi coraz mocniej. Znam to uczucie… tę serca galopadę, tą straszną, ludzkim wzrokiem nie przeniknioną nocy czerń. To dłoni lewej – tej lepszej – swędzenie. To ukłucie ambicji, poryw talentu, pragnienie wielkości…. znam to wszystko, znam na tyle dobrze – że okręcam się na bok, zaciskam mocno powieki i nakazuje sobie sen. Spać – krzyczę sam w sobie do samego siebie – spać!

Ale serce nie chce spać… ło-pom ło-pom ło-pom… pi-sać pi-sać pi-sać

I noc nie chce spać – odzywa się, tuż za oknem, jakimś odgłosem [wyobraźnia mode on].

Co to było? – pytam sam siebie, pytam odruchowo i wbrew sobie, bo ja-chcę-spać. Ale inne ja chce… pi-sać pi-sać pi-sać…

Okręcam się na plecy. Otwieram szeroko oczy.

Muszę – szepcę sam do siebie. Serce na to jedno słowo przyśpiesza. Dłonie zaciskają się w pięści, a ja już wiem, że sen nie będzie mi dany. Nie teraz, nie tej nocy. Bo teraz, tej nocy będę

pi-sać pi-sać pi-sać

Zrywam się z łóżka; i wiem, że tym razem nic mnie nie powstrzyma, nic, hahahaha, NIIIIC!

AAAAAuuu – ciężarek śmieje się metalicznie z gołej stopy, co myślała, że jego – ciężarka – koło łóżka nie ma.

Skaczę w ciemnościach, na jednej nodze, ale niedługo – bo druga stopa odnajduje drugi ciężarek…

Auuć.

Leżę bez ruchu – tak jest bezpieczniej. Muszę ochłonąć, ostudzić głowę rozpaloną, bym mógł wstać i rozgorączkować się na nowo. A potem… pi-sać pi-sać pi-sać.

Tymczasem słyszę odgłos zza ściany, za chwilę kroki na korytarzu, krótkie skrzypienie naciskanej klamki drzwi mojego pokoju.

Greg? – pyta ciemności mama.

Auuu! – odpowiadam.

Co to?! – pyta z przestrachem.

Synek – mruczę z dołu, z podłogi.

Co ty tam robisz?!

Masuję…

Co masujesz?!?

Głowę.

A co się stało!?

Kopnęła i się jeszcze pyta?

Ja? – pyta cicho matka moja, rodzicielka.

Tak, ty! – krzyczę zły.

To po jaką cholerę leżysz na podłodze?! – krzyczy, a krzyk okraszon jest znajomym pstrykiem przełącznika światła. – Czemu tu nie ma światła?!

Remont wczoraj kończyłem – stękam z podłogi, sam już nie wiem, co masować, tyle członków boli…

To czemu nie skończyłeś?!

Bo ciemno już było, a światła brak – wykręcam się.

Ale ty jesteś, wiesz – słyszę, że się wycofuje do przedpokoju. – Co?! Tu też nie ma światła?!

Nie, no jest, tylko… żarówkę potrzebowałem do siebie, bo ciemno się robiło i – milknę, czując i słysząc, jak się pogrążam.

I gdzie ta żarówka?! – znowu krzyk, jakby ta żarówka aż taka ważna była.

W lampce nocnej. Przecież jakieś światło mieć musiałem. A lampka na parapecie – uprzedzam ewentualne kolejne pytanie.

Oj, Greg – wzdycha mama i ponownie wchodzi do pokoju.

AAA! – drę się zdeptany.

Aaa! Rany boskie święte! – krzyczy mama, lecąc przed siebie i przeze mnie w mrok. – Coś ty z tym łóżkiem zrobił? Co ono takie mokre?! Dach też naprawiałeś?! O, wybacz.

Się przyzwyczaiłem, że mnie deptają, ale żeby rodzona matka. I to tak raz za razem.

Nie przesadzaj – mówi, a koniec zdania zlewa się z zalewającym pokój światłem lampki nocnej.

 

2. Pisać – czyli, co powinno zawierać opowiadanie fantastyczne.

 

W końcu jednak udało mi się dotrzeć do biurka, odpalić kompa i rozpocząć wiekopomne dzieło. Choć rozpocząć to troszkę za dużo powiedziane, przecież najpierw się musiałem zastanowić.

Co też powinno zawierać opowiadanie fantastyczne? Hmmm…

Czary – nooo, czary muszą być, koniecznie! Jak, do kroćset, pisać fantastykę bez czarów?! Tak, jedno już jest, punkt zaczepienia – myślę sobie – ale co dalej?!

Jak to co, durna pało – krzyczy głos rozsądku – skoro czary są, to skąd się wzięły?

Nooo, ktoś wyczarował owe czary? – czasem zaskakuję sam siebie bezmiarem geniuszu swego.

Skoro wyczarował, to pewnie jakiś czarodziej, magik, mag! Tak – krzyczę uradowany – maga mi trza! Starego, brodatego maga, co kapelo ma na siwej głowie; kapelo wysokie, szpiczaste i ze szpicem taktyczno-estetycznie przełamanym. Ha-ha, nareszcie mam! Nooo-ho-ho, tera mogę zacząć!

Był sobie mag – a straszny – bo w kapeluszu…

Cholera, znowu coś nie tak!

Był sobie mag – straszny mag. Początek mam wyborny, tylko czemu mag jest straszny?

Bo ktoś mu kapelusz podwędził – podpowiada głos. – I co dalej?

Dalej – odpowiadam odruchowo – kapelusz śmierdział. Milczże, głosie!

 

Był sobie mag, straszny mag, co kapelusz miał – wysoki, strzelisty, o szpicu załamanym i rondzie szerokim, co cień rzucało na twarz maga – czyniąc jego oblicze jeszcze straszniejszym.

Kapelusz magicznym był – jak zresztą wszystko, co należy do maga – w zimie grzał łeb starego strasznego siwowłosego maga, a w lecie chłodził.

I szatę miał mag, też magiczną, co żadna strzała przebić jej nie mogła. I miecz żaden, i kord, i szabla, puginał, falcata, i mizerykordia, i nawet kosa łysego Zbynia z bloku obok też by magowej szaty za cholerę nie przebiła – aż tak ta szata magiczna była!

I laskę mag miał – długą, sękatą, z końcem groźnie zakręconym i z gałką, co się różowym blaskiem magicznym mieniła.

Wyprostuj mu tę laskę, bo gała nie pasuje!

A musi być ta gała cała?

Sam żeś ją napisał – gałę!

Aaaa… ale gała jest od spodu… nie, nie pasuje – więc gała u góry, a groźny laski zawijas u dołu – ha! I milczeć mnie tu, głosie!

 

Tak więc laskę mag miał – długą, sękatą, z końcem groźnie u dołu zakręconym i z gałką u góry, co się magicznym blaskiem mieniła.

Khem, khem…

Co znowu?!

Czegoś brakuje.

 

3. Pisać więcej – czyli, co koniecznie powinno zawierać opowiadanie, a jakże, fantastyczne.

 

Czego znowu?!

A gdzie statek?

Jaki znowu statek?!

No statek – kosmiczny statek. Bo statek przecie musi być.

No, a mag?

Mag też musi być!

Hmm… skoro musi być.

 

Był sobie mag, straszny był, bo kapelusz miał wysoki, strzelisty, magiczny kapelusz, co w zimie grzał, a w lecie chłodził. I szatę magiczną mag miał, i buty, z magicznymi paskami trzema. I torbę miał mag – co mu do laski, jak ulał, pasowała.

A mieszkał mag, straszny mag, na statku kosmicznym – wielkim, drewnianym…

Drewnianym?

Tak, drewnianym, do kroćset, bo to był statek kosmiczny, ale magiczny – a takie statki magiczne, drewniano-kosmiczne, latać mogą wszędzie, ha!

Hm, w końcu to twój statek.

Nie mój, a maga. A ty się zamknij i nie przeszkadzaj, jak nie pomagasz!

Hę?

Nic, stul dziób!

 

Statek był wielki, pokłady miał cztery i maszty wysokie, aż do stratosfery. I dział na statku tym było bezliku,

Tylko kibla brakuje – mag może chcieć siku!

CO!? Aaa, dzięki. Kibel później zrobię.

Skoro mag wytrzyma…

Musi!

Mniejsza o kibel! A innowatorstwo?

Hę?

 

4. Pisać jeszcze więcej – czyli, co z całą pewnością powinno zawierać opowiadanie, cholera, fantastyczne!

 

Przecież masz stworzyć dzieło epokowe, odkrywcze i rewolucyjne – musi zatem być innowacja. Najlepiej językowa – bo przecież wszystko już zostało napisane, opowiedziane i nowości nijakiej napisać nie idzie, więc… pozostaje język.

Ale mag i statek zostaje?

Coś się tak uczepił tego maga?! A statek? Cóż ci statek znowu wadzi?!

Nie, nic, tylko… tak sobie pomyślałem.

Nie myśl – pisz!

Ech, piszę…

…

Nie idzie!

Na boGaGa – wzdycha głos – poeksperymentoż!

Aaaa!

 

Mag był stary. Stary i magią wręcz odurzony. Jego bezbarwna i bezkształtna szata trzymała się w kupie tylko dzięki maga magii. A magia to była totalna – zlana w jeden byt z magiem, z tą istotą, którą niegdyś mag był.

Domem maga był statek – emanacja jego nieomal wszechpotężnej magii.

Wielkiość tej magii sprawiała, że Czas ucinał sobie z magiem nieśpieszne pogawędki, a Przestrzeń kłaniała mu w pas. Wszechświat pozdrawiał jak starego druha – ale mag był kimś nawet więcej.

Najpierw zebrał mądrość swego ludu – odcisnął ją w sobie, stał się nią.

Potem urósł o mądrość swoich pierwszych magii nauczycieli. Gdy to się stało, ruszył na poszukiwanie dalszej wiedzy.

Z czasem urósł o mądrość każdej napotykanej rasy, resztek każdej wymarłej cywilizacji.

Sięgnął mądrością tam, gdzie dotarła Przyroda. I wtedy stała się rzecz niezwykła!

 

Greg, rany-boskie-święte! – wpada do pokoju matka moja, rodzicielka – za domem UFO wylądowało! – krzyczy przerażona. – U-FO!!!

A co mnie U-FO?! – podskakuję zły znad klawiatury. – Toż nie widzisz, że ja tu fantastykę piszę?!