Las Jeftarów (rozdział III)

Po przebudzeniu gwardziści odkryli, że znajdują się w obszernej sali o wysokim sklepieniu. Jej umeblowanie było bardzo skromne. Składały się na nie: wielki stół, równie potężne łóżko i regał, na którego półkach gwardziści mogliby bez trudu usiąść. Jedynym źródłem światła był nieduży lufcik znajdujący się nieznacznie pod sufitem.

– Wert1! To wpadliśmy. Zachciało nam się przygód… – sarkał Kanigor.

– Spokojnie. Nie będzie może tak źle. – odrzekł Holdryk. – Póki co, nic nam nie zrobili. Jeśli postanowią nas uwięzić, to chyba w końcu jakoś uciekniemy. Zabijać nas raczej nie będą. Sam zresztą nie wiem, ale póki co nie traktowali nas tak, jakby mieli ochotę z nami skończyć.

– Dziwne stworzenia. Bogowie raczą wiedzieć, co się kłębi w tych ich wielkich łbach.

„Bogowie” nie dali Kanigorowi długo czekać na odpowiedź. Do uszu wojowników dobiegł dźwięk stóp uderzających o stopnie schodów, a po chwili drzwi otworzył Ker. Jeftar trzymał w dłoni włócznię, a przez plecy miał przerzucony kołczan ze strzałami i długi łuk.

– Postanowiliśmy, by póki co, dać wam szansę. Możecie potwierdzić swoją przydatność i zarobić na swoje utrzymanie. Zabieram was na polowanie. Przystajecie na to, czy też wolicie zostać tu i głodować?

Wojownicy nie odrzekli nic, tylko skinęli głowami na znak aprobaty i ruszyli w stronę drzwi. Gdy doszli już razem do izby znajdującej się na szczycie schodów, Ker wyposażył każdego z nich w dwa, dostosowane do ich rozmiarów oszczepy.

– Tylko nie próbujcie robić z tym głupot! – Rzekł do nich tonem nieznoszącym sprzeciwu.

Nim wyszli na powietrze, nakazał im zatrzymać się na moment i najpierw przewiązał im oczy, a potem, podobnie jak jego pobratymcy w nocy, wziął ich pod pachy i zaczął maszerować w nieznajomym dla gwardzistów kierunku.

Po dość długim czasie ułożył ich na czymś zbudowanym z desek. Kołysanie szybko uświadomiło im, że ponownie znaleźli się na łódce. Gdy wreszcie dobili do brzegu, Jeftar znów zaczął ich nieść. Nie trwało to jednak długo. Kiedy znaleźli się w głębokim lesie, zdjął im z oczu przepaski i nakazał iść za sobą.

– Ciekaw jestem czy uda nam się natrafić na coś interesującego. – odezwał się po pewnym czasie Ker. – Lubicie polować?

– Tak. – odrzekł na tyle zdawkowo, jak to tylko było możliwe Holdryk.

– To dobrze. Skoro to lubicie, to pewnie dacie sobie radę.

Krok za krokiem, coraz bardziej zagłębiali się w leśne ostępy, podszyte gęstą roślinnością. W koronach drzew harcowały ptaki, Jeftar jednak nie specjalnie się nimi interesował. Wyglądało na to, że szuka czegoś konkretnego. Jego postawa, ubiór w kolorze listowia i lekki, niemal bezszelestny krok, dla którego nie stanowiła przeszkody wielka masa ciała, pozwalały sądzić, że nie bez powodu otrzymał miano łowcy.

W pewnym momencie Jeftar zatrzymał się i zaczął czegoś nasłuchiwać. Potem wskazał gwardzistom ręką, by pochylili się i dalej skradali się bardzo powoli.

Niespodziewanie z zarośli na lewo od myśliwych dobiegł dźwięk rozpędzonych stóp i łamanych gałęzi. Cała trójka obróciła się w kierunku jego źródła, ale nim którykolwiek zdołał zareagować, na Kanigora wskoczył samiec kirgeny. Zwierzę powaliło go na ziemię, wydało potężny ryk i otwarło paszczę, by odgryźć głowę ofiary. Nie zdołało – Ker rzucił się na nie i zaczął się z nim zmagać w rozpaczliwej kotłowaninie. Holdryk w tym czasie podbiegł do Kanigora, by pomóc mu podnieść się z ziemi. Wojownikowi nic nie było. Przez głowy obu przemknęła myśl, że mają okazję uciec. Odrzucili ją jednak równie szybko i z oszczepami w dłoniach ruszyli na pomoc Jeftarowi, który uratował Kanigora.

Dwa ostrza pomknęły ku masywnemu karkowi zwierzęcia i wtedy stało się coś zupełnie niespodziewanego. Oszczepy odbiły się od kirgeny nie robiąc jej krzywdy, a ta nagle uspokoiła się i przestała walczyć z Jeftarem. Ker wstał i poklepał ją po głowie. Gwardziści zdębieli.

– Zastanawiacie się o co chodzi?! – zaczął przyspieszonym z powodu zmęczenia głosem „Łowca” – To była wasza próba. Skoro potrafiliście wykazać się wdzięcznością, musi być w was pierwiastek szlachetności. Już nasi przodkowie obmyślili tego rodzaju sprawdzian dla awanturników zapuszczających się na te tereny. Gdybyście uciekli, szybko byśmy was dopadli i zabili. Gdybyście trafili w oko zwierzęcia i zabili je puścilibyśmy was wolno. Jak dotąd nikomu się to nie udało.

– Ale dlaczego oszczepy nic nie zdziałały? – zapytał po dłuższej chwili nadal przytłumiony Kanigor.

– Przyjrzyjcie się temu zwierzęciu, całe jej skórę pokrywa specjalna tkanina. Oszczep tak nikłej istoty nie ma żadnych szans jej przebić. – widząc, że dalej czegoś nie rozumieją rzekł po chwili. – Kirgena, bo tak nazywacie to zwierzę, jest oswojona. Wiele z tych, które żyją w naszej puszczy, jest oswojonych. To bystre zwierzęta. Jeśli tylko zna się ich język, można im wiele wytłumaczyć. Chodźmy już dalej. Trzeba coś upolować. – po chwili dodał z uśmiechem – Musicie jakoś zarobić na swoją kolację.

Koniec