Alternatywa

Co tu dużo mówić. Partia Alternatywna w pięknym stylu wygrała ostatnie wybory.

A przecież kiedy Jan Nowak zakładał ją pół roku wcześniej, nikt nie wróżył jego ugrupowaniu żadnej przyszłości. Potraktowano je jako żart. W pierwszych wywiadach musiał za każdym razem zapewniać, że należy poważnie traktować postulat jego partii, iż jeśli wygra wybory, to w ciągu czterech lat zbuduje urządzenie wg jego projektu, które pozwoli przenieść się do alternatywnej rzeczywistości.

Pierwsze sondaże wyborcze potwierdzały przewidywania ekspertów. PA była na szarym końcu z jednoprocentowym poparciem. Ale o dziwo nie była ostatnia. Udało jej się wyprzedzić Obóz Socjalistyczno Radykalny Autentycznych Męczenników i Katolicko Unitarystyczny Ruch Wolnych Albinosów. Eksperci, choć nie ukrywali zdziwienia, porównywali komitet wyborczy Nowaka do happeningu.

Jednak, kiedy po pierwszych debatach publicznych – w których Nowak zapowiedział, że gdy urządzenie powstanie, każdy kto zechce, będzie mógł przenieść się do alternatywnej rzeczywistości i że on sam ma zamiar to zrobić – pojawiły się sondaże, eksperci spoważnieli. Poparcie dla PA przekroczyło próg wyborczy.

Słupki sondaży spędzały sen z powiek spin doktorów konkurentów politycznych. Przede wszystkim z powodu grupy niezdecydowanych, którzy nie wiedzieli jeszcze, na kogo zagłosują. Nieoczekiwanie ich liczba stanowiła sześćdziesiąt procent wszystkich, którzy zadeklarowali, że wezmą udział w głosowaniu. To był rekord w całej historii wyborów. Na tydzień przed wyborami eksperci jednogłośnie stwierdzali, że PA ma nie tylko szansę wejść do Parlamentu, ale i zostać licząca się siłą polityczną. A wszystko dlatego, że, jak to ujął jeden profesor politologii, zmęczeni dotychczasowymi politykami wyborcy mogą sobie z nich zażartować i oddać głos na PA.

Furorę robiło hasło wyborcze PA. No to PA. Ludzie wznosili nim toasty w całym kraju. Z ust do ust krążył dowcip "Idziesz na wybory? No to PA.".

W dniu wyborów w studiach wyborczych mówiło się tylko o fenomenie PA i realnych szansach na spełnienie obietnic wyborczych Nowaka. Jeszcze zanim podano oficjalne wyniki, to co na początku wydawało się niemożliwe, stało się rzeczywistością. PA zdobyła miażdżącą większość głosów. Moment ogłoszenia oficjalnych wyników wszystkie stacje relacjonowały z krajowego biura PA. Kiedy ucichły brawa i wiwaty, Nowak zapowiedział, że ma zamiar objąć fotel premiera i po sformułowaniu rządu zabiera się do budowania maszyny.

W swoim wystąpieniu inauguracyjnym podczas zaprzysiężenia na premiera poprosił o cztery lata na wypełnienie obietnic i apelował, by naród nie tracił nadziei na lepszą przyszłość. Na koniec powtórzył deklarację, że za cztery lata, kto zechce, będzie mógł przenieść się do alternatywnej rzeczywistości.

Trzy i pół roku rządów PA nie należało do najłatwiejszych. Rada Ministrów Nowaka zmagała się z recesją, rosnącą inflacją, podwyżkami cen, dziurą budżetową, deficytem PKB, nie wspominając o służbie zdrowia, oświacie i służbach publicznych. Powszechne początkowo poparcie zaczęło spadać. Coraz więcej ludzi kwestionowało zasadność budowania urządzenia i nazywało Projekt Eksodus utopijną mrzonką porównywalną z kolonizacją kosmosu.

Kiedy sześć miesięcy przed upływem kadencji premier Nowak oznajmił, że budowa urządzenia została ukończona i pierwsze testy ze zautomatyzowanymi sondami dały pozytywne wyniki, na ulicach zapanował karnawał. A media pytały "Co teraz?".

Tydzień później Nowak wygłosił orędzie do narodu. Oznajmił w nim, że w ciągu miesiąca możliwość przeniesienia się do alternatywnej rzeczywistości zostanie udostępniona każdemu chętnemu. Nakreślił przy tym obraz tego, jak ona wygląda. W ogólnym zarysie niczym nie różniła się od naszej. Rządziły nią te same prawa fizyki. Pod każdym względem nadawała się do zamieszkania. Orędzie zakończyło sensacyjne oświadczenie Nowaka, że wraz z specjalnie do tego wyselekcjowaną dziesiątką, jako pierwszy przeniesie się do alternatywnej rzeczywistości i rozpocznie w niej nowe życie.

***

Nad podmokłą łąką unosiła się mgła. Nawet chmurka nie przesłaniała świecących na niebiesko gwiazd.

Przejście miedzy równoległymi wszechświatami otworzyło się z sykiem i uformowało w prostokąt dziesięć metrów na dwadzieścia, wypełniony jasnym białym światłem. W powietrzu rozniosła się woń ozonu.

Pomarańczowa ropucha nadrzewna, która zbłądziła na łąkę, wychyliła łepek z trawy i spojrzała w kierunku unoszącej się centymetry nad ziemią wyrwy w osnowie rzeczywistości, z której wyszła nieznana jej istota. Istota przypominała nieco te dwunożne stworzenia, które ropucha obserwowała często w lesie z gałęzi. Ale w odróżnieniu od nich istota była cała czarna, pokryta skórą z wypustkami. W wyciągniętych łapach trzymała czarny podłużny przedmiot z otworem na końcu. Za nią ze światła wyszły kolejne identycznie czarne istoty, każda z podłużnym przedmiot z dziurą z przodu w łapach.

Jako ostatnia wyszła istota w ciemnoszarej skórze, z białą plamą pod szyją. Z czubka białej głowy istoty wyrastały brązowe włosy, a z pleców zielony garb. Kolorowa istota nie trzymała podłużnego przedmiotu, ale srebrne pudełko z błyszczącym kołem z przodu i migającym pod nim czerwonym światełkiem.

– No to jesteśmy – powiedziała.