(C8H13O5N)n - HAREM 2011

Pogładziła wielki łeb vomitori. Lubiła czuć jak mięśnie zwierzęcia pracują przy rozmiękczaniu pokarmu. Oderwała kolejny płat mięsa i rzuciła jej tuż przed oczy. Wielkie, obojętne, nieruchome.

W myślach czuła głód istoty, wychwytywanie emanacji tak prostych, pierwotnych potrzeb nie sprawiało jej trudności. Spojrzała krytycznie na wymieszane z zakrwawionym materiałem zapasy. Kończyły się. Jednak vomitori była już wystarczająco duża, nawet jeśli nie zdąży się już posilić cel został osiągnięty. Cisnęła ostatni ochłap i wstała przyjmując na ciało smagnięcie ciepłego od wulkanicznych wyziewów wiatru. Podeszła do krawędzi urwiska. Z nienawiścią spojrzała na ostre iglice skał, wsłuchała się w jęki, powielane echem szmery rozbrzmiewające wśród kryształowych ścian bezdennej przepaści. Uwięziono ją tu. Dawno, dawno temu. Wpadała w furię na samą myśl jak długo tu tkwiła. Głód jej nie groził, pobierała energię ze ściekającego po ścianach lodu kometarnego i gorących cieków. Teoretycznie mogła żyć wiecznie, lecz nie była niezniszczalna. Nie mogła skoczyć, jej oprawcy doskonale o tym wiedzieli. Podarowali jej wybór – samotność lub kończący wszystko krok w przepaść. Nie chciała umierać, nie potrafiła oszaleć. Męka. Ale jej oprawcy, nawet oni, nie byli w stanie przewidzieć wszystkiego. Przybycia dziwnych, węglowych istot. Oraz tego, że znajdzie vomitori.

XXXXX

 

– Ta planeta stanowi jakąś anomalię geologiczną. – kolejny raz przygładził włosy, połyskujące tłuszczem w sztucznym świetle paneli. – Jebaną anomalię.

– Zdaję sobie z tego sprawę panie Yama. – przytakiwałem, bo tego oczekiwał. Obserwowałem go przywołując na twarz wyraz chłodnego profesjonalizmu. Potrafiłem myśleć o nim wyłącznie jako o Szefie. W ochronie CenecoPhilliops pracowałem niemal rok, a właśnie widziałem go po raz drugi. Szef sprawował kontrolę nad wydobyciem na Harmie niemal całkowicie odcinając się od pracowników. Widziałem, że nie najlepiej znosił przeniesienie na planetę.

– Absolutnie żadnego naukowego sensu, czy uzasadnienia. Nic. – kontynuował zgarniając z czoła olbrzymią muchę. – Wiercimy losowo, intuicyjnie. Albo trafiamy na żużel, albo złoża. Obok siebie leżą platynowce, turmaliny, złoto, diamenty, zupełnie jakby ktoś rzygał minerałami i pierwiastkami. – Zespoły poszukiwaczy patrolują powierzchnię jak chcą, jak wiesz na mocy kontraktu firma nie ponosi odpowiedzialności za ich bezpieczeństwo. Dostarczamy sprzęt, dajemy koncesje, pobieramy procent oraz opłatę rekultywacyjną, katalogujemy złoża. Ostatnio jednak tej jebanej anomalii przybyła kolejna, statystyczna. – gwałtownie zanurzył palec w projekcji holomapy. – Tu! Tu coś jest nie tak. – nie przerywając mu pobrałem do slotu współrzędne. – W tym górzystym rejonie zaginęło w ciągu ostatnich czterech standardowych miesięcy, aż 18 mężczyzn. Grozi nam kontrola z Federacji, może nawet zatrzymanie wydobycia! – mucha którą odgonił przysiadła mi na karku, usłyszałem brzęczenie kolejnej. – Pobierz sprzęt, zapoznaj się z danymi satelitarnymi, weź kogo chcesz i wyjaśnij to jebane nieporozumienie. – Odwrócił się sygnalizując koniec spotkania.

Wyszedłem. Nie przepadałem za nadętymi kutafonami uznającymi śmierć tylu ludzi za nieporozumienie. Jebane zresztą. Na tarasie powoli wciągnąłem powietrze przez zęby. To była jedna z cennych umiejętności, minimalizowała ryzyko połknięcia muchy. Były wszędzie. Lata biotransformacji przekształciły nizinne rejony planety w raj. Rozległe łąki, lasy, same gatunki wiatropylne. Uszlachetnione genetycznie jelenie, uroczo śpiewające ptaki. Idyllę szpeciły blizny odkrywek i odwiertów, jednak szybko przywracano im pozorną dzikość. No i muchy. Sztuki, roje, chmury. Ktoś zawlókł je tu przed laty zamieniając życie ludzi w koszmar. W warunkach niskiej grawitacji, przy braku wrogów insekty plemiły się jak szalone osiągając rozmiary, które na ziemi wywołałyby zdumienie. W dodatku potrafiły się wszędzie dostać. Zniszczenie much na Harmie byłoby najlepszą z możliwych reklam dla firmy zajmującej się produkcją środków owadobójczych. Niestety tu jak dotąd wszyscy ponieśli klęskę.

XXXXX

 

Na misję wziąłem Androsa. Mało gadał, był duży, silny i nie znał zwrotu 'asertywność'. Pasowało mi to. Od korporacyjnych dziwek wiedziałem też, że na pewno był konserwatywnym hetero, co w realiach długiego patrolu pozwalało mi spać spokojnie. Najwyraźniej pewne stereotypy były we mnie silnie zakorzenione. Lecieliśmy tuż pod gęstym baldachimem chmur, pod nami wyżyny stopniowo przechodziły w pasma gór. Odsłonięte przez erozję złoża rozmaitych kryształów załamywały światło czerwonego olbrzyma wokół którego krążyła Harma, przez co stoki mieniły się wszelkimi barwami, skrzyły kreując na niebie bajkowe tęcze oraz smugi interferencyjne. Nie miałem czasu podziwiać tego piękna, planeta znana była z anomalii grawitacyjnych i magnetycznych, niemal nie odrywałem wzroku od wskaźników. Andros pilotował racząc mnie zasłyszanymi w burdelu mądrościami.

– Wiesz dlaczego kobieta ma przegrodę w nosie? – mruknąłem coś, pytanie było najwyraźniej retoryczne. – Żeby nie kusiło! – zarechotał. Uśmiechnąłem się sztucznie. Nie chciałem przypominać mu, że mężczyźni też mają nosy o dwóch dziurkach.

– Skup się, zbliżamy się do współrzędnych docelowych.

– Robi się. – maszyna wyrównała lot. – O kurwa! – Andros uniósł się w fotelu gwałtownie zbliżając twarz do kokpitu. – Niech pan spojrzy, co my tu mamy.

– Siadaj. – nie dokończyłem. – pilot nerwowo kręcił gałką kamery, zbliżenie stopniowo wypełniało wyświetlacz. Oniemiałem, Andros nerwowo przełknął ślinę. Poniżej, na rozległym, płasko ściętym szczycie leżała kobieta. Naga, o kruczoczarnych włosach opadających luźno na plecy. Machała do nich uśmiechając się wyzywająco. Druga dłoń znikała między udami, poruszała się miarowo.

– Skąd się tu wzięła? – to nie miało sensu, wierzyłem zmysłom, lecz czułem irracjonalność, absurd całej sytuacji. To nie miało prawa się zdarzyć. Włączyłem nagrywanie szykując się do transmisji.

– Poderwij maszynę, nie mogę nawiązać łączności. Andros, poderwij maszynę!

– Trzyma łapę w cipie. Rany, sama się zadowala!

– Zawracaj. – wzrok pilota zmieniał się, przestałem dla niego istnieć. Dopiero teraz zacząłem się bać.

Śmiejąc się, gwałtownie skierował maszynę ku skałom. – Zaraz cię zerżnę maleńka, wiem że mnie pragniesz…– krople śliny na osłonie kabiny, wnętrze zaczęło wypełniać się wonią jego potu. Nie mogłem się z nim szarpać, za ostro schodziliśmy. Modląc się (nie pamiętam, kiedy robiłem to po raz ostatni) mocno zaciągnąłem pasy i klamry usztywniające. Teraz widziałem ją wyraźnie. Alabastrowa skóra, piękne oczy o szarych tęczówkach, pełne piersi o ciemnych, nabrzmiałych sutkach. Kamera wychwytywała wszystkie detale. Jakby wyczuwając to, kobieta wstała i powoli, ze zwierzęcą lubieżnością zlizała wilgoć z palców.

 

– Zerżnę cię, zerżnę. – ten bełkot zaczął brzmieć jak mantra. Zacisnąłem powieki.

XXXXX

 

Wyczuła ich z oddali. Kolejne węglowe stwory. Mózgi oparte na niezbyt wyrafinowanych molekułach i czystej energii poddawały się głębokiej penetracji. Zakrawało na drwinę, że ewolucja nie doprowadziła do powstania jakichkolwiek mechanizmów obrony mentalnej. Mogła się po prostu zanurzyć w świecie ich doznać, zmysłów, fantazji. Robiła tak za każdym razem. Szybko odkryła, że są dwupostaciowi, chociaż bezpośrednio z drugą formą istot się nie zetknęła. Dwupostaciowość ta wynikała głównie z realizowanej przez węglowców strategii rozrodu. Dostrzegła szereg podobieństw do swego ludu, nie była jednak pewna czy jakiekolwiek pasujące do niej samce jeszcze istniały. Zapanowała nad własnymi popędami i nagłym smutkiem, vomitori czekała. Psychiczne potrzeby i tęsknoty związane z rozmnażaniem były u węglowych istot zaskakująco silne. Wykorzystała to. W ciągu swego istnienia polowała stosując różne techniki, podstępy, w tym przypadku zabijanie okazało się łatwe. Wręcz zbyt łatwe. Na szczęście wiązało się z ciekawymi, jedynymi w swoim rodzaju doznaniami.

 

Poczuła głód i narastające napięcie. Brakowało jej tego. Musiała nasilić wabienie, utrzymywanie tego kształtu kosztowało ją dużo wysiłku. W latającej machinie znajdowały się dwie istoty. Wybrała słabszą i zalała prymitywny umysł żądzami. Wystarczyło tylko na bieżąco dopasowywać się do generowanych przez mózg pragnień. Brakowało im doznań wynikających z bezpośrednich kontaktów z samicami, marzyli o nich – odpowiedziała na to całą sobą. Przeciągając leniwie językiem po palcach obserwowała jak machina kołysząc się na boki uderza o rumowisko miażdżąc kryształy, zrywając tafle cienkiego lodu. Zmrużyła oczy.

XXXXX

 

Obudziły mnie jęki. Smak krwi w ustach. Nie mogłem ruszyć nogami, nie czułem ich. Nie mogłem tak skończyć, nie ja! To na pewno sen, koszmar, kumple wsypali mi prochy do żarcia. Albo podłączono mnie do jakiegoś wiroświata. Wstanę, wszystko będzie po staremu, a kiedyś te wspomnienia zaczną wywoływać uśmiech zażenowania. Tak, ten chory zwid się skończy. Otworzyłem oczy, ujrzałem ich. Nie mogłem przestać, ktoś, coś kazało mi to oglądać. I pozwalało krzyczeć.

XXXXX

 

Andros sapiąc gniótł brutalnie piersi tej dziwki. Była piękna, ale bezwstydna. Najwyraźniej to lubiła, jej oczy prosiły o jeszcze, jęk wyrażał rozkosz, więc posuwał ją coraz gwałtowniej. Nigdy nie był tak podjarany. Mocnym uderzeniem pięści na krótką chwilę zgasił uśmiech na jej wargach. Ujrzał krople krwi. Zgarnęła je językiem po czym obaliła go na żwir i brutalnie opadła na krocze.

 

Panowała nad nim. Płynnie realizowała rodzące się w świadomości węglowca wizje, dostarczała bodźców których potrzebował. Podniecał go ból, zostawiła mu krwawe pręgi na plecach, wymagał by twór między jej nogami nabrzmiewał, wilgotniał, dopasowywała strukturę komórkową czując jak jego narząd kopulacyjny twardnieje, rośnie. Swoją drogą właśnie rytmiczne, coraz szybsze, głębsze ruchy samca dostarczały wyjątkowo dużo energii. Absorbowała zresztą każdy jej przejaw. Chłonęła ciepło coraz bardziej słonego ciała, gorąc spazmatycznego oddechu. Wiedziała, że druga istota ich widzi, kontrolowała ją szczątkowo pozwalając dostrzec prawdziwą formę. Jego groza była taka zwierzęca, sycąca. W myślach przywołała vomitori, nadeszła pora ostatniego karmienia.

 

Krzyczałem, darłem się. Pilot nie reagował. Lizał, pieścił opalizującą, wijącą się breję. Masa ta traciła resztki ludzkich kształtów, dostrzegałem jeszcze zapadający się w kłębowisko galaretowatych zwojów zarys czaszki, łuki szczęk, grudy zębów. Andros był nagi, wyglądało jakby zdarł z siebie ubranie. Penis, w absurdalnie wielkiej erekcji, wbijał się w istotę orząc głębokie, zasklepiające się natychmiast bruzdy. Ściskał udami bryły barwy pleśni, upstrzone skupiskami połyskujących plamek. Odniosłem wrażenie, że przemieszczały się one tworząc niestabilne pierścienie zwrócone w moją stronę. Oczy. Pieprzył to coś po cholernych oczach! Nie miałem już siły krzyczeć. Niech to się już skończy, proszę.

 

Chrzęst przesypującego się żwiru, łoskot spadających w przepaść głazów, coś wygrzebywało się na powierzchnię. Stopniowo pojawiał się kształt. Znałem ten łeb, rozpoznawałem cielsko, odnóża, skrzydła. Mózg desperacko bronił się przed zaakceptowaniem nowego obrazu, za to wyzwolił rezerwy sił do krzyku. Dławiłem się, szarpałem klamry w desperackiej próbie ucieczki z tego koszmaru. To była mucha. Zwykła, pierdolona, bzycząca mucha. Tylko, że ta miała rozmiary kontenera i skrzydła niczym samolot.

 

Pozwoliła vomitori podejść i hamując ośrodki głodu bestii obserwowała jak gruba, sztywna rura narządu gębowego zaczyna niemal czule dotykać, lizać kark i głowę węglowca. Vomitori, tak ją nazwała, gdy wiele cykli temu wiatr cisnął tym drobnym, fascynującym ciałem na kamienie. Niewiele wcześniej zwabiła i zabiła pierwszych węglowców. Los jej sprzyjał. Podniosła wówczas stworzenie, przeanalizowała, dostrzegła skrzydła. Zdumiewająco mocne, o dużym potencjale wzrostu. Vomitori, zemsta. Wtedy wiedziała już, że ucieczka ze szczytu jest możliwa. Zdołała zmienić metabolizmvomitori, ta zaś, karmiona mięsem węglowców rosła, a słabe przyciąganie planety sprawiało, że sztywny, zewnętrzny szkielet wytrzymywał rosnącą masę, objętość tkanek. Rosły też skrzydła.

XXXXX

 

Andros lizał pachnące mlekiem sutki, ssał sycąc się jej spazmami. Uderzał w cipę coraz mocniej, czując jak napięcie przenosi się z podbrzusza do jajec.

– Ty suko! Wspaniale się pieprzysz. – znów walnął ją w twarz i doszedł głębokim sapnięciem kwitując wylewającą się spermę.

Opuściła jego umysł pragnąc by ujrzał ją prawdziwą. Znała już strukturę układu nerwowego węglowców, wiedziała co poczuje. Chciała tego.

Andros zobaczył. Poczuł. Odepchnął ją od siebie. Odwrócił się i wtedy monstrualna mucha z miękkim plaśnięciem zdjęła mu głowę z szyi. Od razu zaczęła się posilać wciągając wnętrzności.

 

Zemdlałem.

XXXXX

 

Odczekała, aż vomitori się nasyci, rozleniwi. Skupiła się wytwarzając parę ramion o imponującej muskulaturze. Wspięła się na szorstki grzbiet po czym wyłączyła ośrodki bólu bestii. Ze zdumieniem uświadomiła sobie, że czuje żal. Wzdrygnęła się i wykorzystując całą zgromadzoną w tkankach energię wyrwała skrzydła. Z powstałych dziur wytrysnęły strugi żółtawej, gęstej cieczy. Chwyciła skrzydła kierując ruchem bruzd ciała tak, by przytwierdziły się mocno, nie zawiodły. Podpełzła do krawędzi stoku. Wreszcie. Wreszcie!

 

Wyprostowała ciało potężnym skurczem naczyń i mięśni. Przez chwilę spadała bezwładnie wpatrzona w coraz większe kryształowe stalagmity. Przez chwilę poczuła paraliżujący strach. Rozpostarła ramiona w desperackiej próbie ratowania życia. Gwałtowne szarpnięcie, gdy błona skrzydeł wybrzuszyła się łapiąc powietrze. Uderzyła ramionami. Jeszcze raz, znów. Tak, skrzydła vomitori były wspaniałe, niosły ją ku wolności, nowym żerowiskom, ku zemście. Zatoczyła triumfalny krąg nad górą, która tak długo była jej więzieniem. Zbyt długo. Koniec. Wykorzystując liczne kominy powietrzne poszybowała w jedynym kierunku, który uznała za obiecujący, tam skąd przybywali węglowcy. Mogła przyjąć każdą postać. Musiała uciec z tej planety, a węglowcy, mimo swego prymitywizmu, najwyraźniej posiadali niezbędną technologię.

XXXXX

 

Ocucił mnie ból. Na krótko, śmierć nadeszła szybko. Łapa wielkiej muchy miażdżyła mi żebra. Nie miała skrzydeł, wystające z tułowia chitynowe pręty drgały spazmatycznie tryskając sokami niczym rozerwany napęd hydrauliczny. Mozaika zajmujących niemal całą głowę oczu pozostawała doskonale obojętna.

 

Kamery pracowały jeszcze długo. Potem, wraz z wyczerpywaniem się ogniw, kolejne układy pojazdu zamierały, wreszcie zgasła ostatnia kontrolka.