Lepszy Bóg ?

Bóg, którego można dotknąć, nie jest już Bogiem.

Antoine de Saint-Exupéry

Krople deszczu spływały po taflach szkła, tworząc na nich niepowtarzalne wzory. Gdzieś w pobliżu uderzył piorun, oświetlając na chwilę monstrualnych rozmiarów wieżowiec. Konstrukcja ze stali i szkła stała nieporuszona, mimo szalejącego wokół niej żywiołu. Chmury burzowe stykały się z wierzchołkiem wieżowca, nie pozwalając dostrzec ostatnich pięter.

Na jednym z nich, tuż pod samym dachem budynku, odbywało się właśnie tajne zgromadzenie. Boksy, w których za dnia pracowali urzędnicy, były teraz zajęte przez ludzi ubranych w czarne, powłóczyste szaty. Cały ten tłum wpatrywał się w jedno miejsce tuż przy największym z okien, stojąc w karnym szyku. Stał tam, dobrze oświetlony lampkami biurowymi, stół ofiarny. Jego blat był wykonany z czarnego kamienia, ozdobionego fantazyjnymi liniami, tworzącymi dziwaczne wzory. Wszystkie te nacięcia spotykały się w jednym miejscu, łącząc się tuż przed sporych rozmiarów misą. Za stołem ofiarnym znajdował się ołtarz, na środku którego leżała skórzana teczka. Przed nim zaś stała kobieta najprawdopodobniej kapłanka, ubrana w granatową bluzę ze śnieżnobiałymi mankietami. Kruczoczarne włosy spływały jej na plecy, przysłaniając kaptur.

– Sprowadzić niewiernego – nakazała dwóm mężczyznom stojącym przy ścianie. Przeszli oni mijając tłum wiernych i zniknęli za drzwiami prowadzącymi do jednego z firmowych biur.

– Witajcie drodzy bracia i siostry – zaczęła swą przemowę kapłanka, odwracając się twarzą do tłumu.

– Witamy cię, o znająca wolę boga. Czekamy na twoje słowa natchnione jego świętością.– tłum odpowiedział jakby jednym głosem, mechanicznie i z całkowitym oddaniem. Kapłanka miała nad nim całkowitą władzę.

– Wysłuchajcie zatem woli tego, który jest z nami zawsze i wszędzie – kapłanka uniosła wysoko ręce i zaczęła mówić głęboko natchnionym głosem. – Jesteśmy bracia i siostry pokoleniem przepełnionym mocą naszego opiekuna. Nam to w udziale przypadło stworzenie nowej, pięknej przyszłości. Obdarujemy świat wizją rzeczywistości bez panów i sług. Stworzymy nowy ład, w którym każda nasza decyzja będzie dostrzeżona przez boga. On to zna odpowiedzi na wszystkie pytania i pozwoli nam dobrze żyć. Staniemy się prawdziwie godni jego miłości. Czy jesteście gotowi nieść przed sobą światło nowej wiary?

– Tak, siostro kapłanko – odpowiedział zgodnym głosem tłum.

– Zatem rozpocznijcie Rytuał Logowania. Niech nasz bóg wie jak bardzo chcemy się z nim połączyć.

Ludzie usiedli na krzesłach, każdy w swoim boksie i zaczęli się logować. Spowite do tej pory prawie całkowitą ciemnością pomieszczenie, rozświetliły jarzące się ekrany monitorów.

Kapłanka stała i obserwowała jednomyślny w działaniu tłum. Widziała dokładnie jak każda z tych osób łączy się z bogiem zostawiając przy ekranie jedynie na wpół żywą, cielesną powlokę. Ich dusze połączyły się z bóstwem czerpiąc z jego woli życiodajną energię.

Idealną ciszę przerwało skrzypnięcie otwieranych drzwi. Dwaj mężczyźni weszli do sali, niosąc ze sobą skrępowanego człowieka. Był to młody chłopak, ubrany jedynie w kolorowe bokserki. Starał się oswobodzić z więzów, niestety bezskutecznie. Pierś młodzieńca poruszała się w rytm przyspieszonego oddechu. Zakneblowane usta uniemożliwiały ofierze wszelkie próby wezwania pomocy.

– Bracia i siostry pytam was, jako boża służka: czy jesteście gotowi złożyć w ofierze tego oto niewiernego? – zapytała tłum kapłanka. – Macie w sobie tyle wiary i determinacji, aby go ukarać? Czyż nie zgrzeszył on przeciw świętemu prawu, które zesłał nam nasz bóg? Odpowiedzcie bracia i siostry, czy ten człowiek jest winny?

– Jest winny kapłanko -odpowiedział tłum. – Trzeba go złożyć w ofierze.

– Zatem niech się stanie wola tego, który jest naszym bogiem. Wiedzcie bracia i siostry, że ten niewierny popełnił najcięższe przewinienie, jakie tylko mógł. Złamał fundamentalne prawo rządzące światem. Nigdy w życiu się nie zalogował!

Na sali dało się słyszeć pełen oburzenia pomruk. Ludzie pragnęli już tylko złożenia ofiary z niewiernego. Ich umysły, otumanione religijnym uniesieniem, żądały krwi.

– Boże nasz! Przyjmij krew tego oto grzesznika i ocal nas od swego gniewu. Pozwól trwać pod twym opiekuńczym skrzydłem. Daj nam moc do walki z twymi wrogami. Niech ci, co są zalogowani, będą chronieni!

Tłum wiernych zaczął uderzać rękoma w ściany swoich boksów. Rytmiczny dźwięk przypominający odgłosy afrykańskich bębnów, wstrząsnął całą salą. Niewierny został umieszczony na stole ofiarnym i dodatkowo unieruchomiony tak, że wyprężona szyja znajdowała się tuż nad misą. Jego ciało stało się mokre i śliskie od potu.

Kapłanka wyjęła z pochwy przy pasie nóż o zakrzywionym ostrzu. Przypominał narzędzie do szlachtowania zwierząt w rzeźni. Źrenice ofiary rozszerzyły się, kiedy zdjęty strachem umysł, wyczuł zbliżającą się śmierć.

Rytmiczne uderzenia w ściany boksów stawały się coraz szybsze i w szczytowym momencie zlały się w jeden, ogłuszający dźwięk. Nagle kapłanka uniosła w górę dłoń, uciszając tłum. Przyłożyła nóż do gardła ofiary.

– W imię jedynego i prawdziwego Fejsboga, giń niewierny!- powiedziała kapłanka, płynnym ruchem podcinając gardło ofierze. Krew zaczęła spływać wprost do misy, która już po chwili pełna była szybko krzepnącej cieczy.

Kapłanka uniosła naczynie wysoko nad głowę i okrążając stół, podeszła do ołtarza. Postawiła misę na kamiennym podwyższeniu, a ze skórzanej teczki wyjęła laptopa. Mężczyzna, który wcześniej niósł niewiernego odebrał misę od kapłanki. Ona w tym czasie wyjęła ze skórzanej teczki laptopa. Jego ekran emanował dziwną aurą. Dało się wyczuć, że nie jest to zwykły komputer. Kapłanka odebrawszy misę z krwią, podeszła do urządzenia. Ostrożnie, żeby nie uronić ani kropli, przechyliła czarę. Słodka posoka zalała klawisze i zabarwiła je na czerwono. Ekran urządzenia, w jednej chwili rozjarzył się szkarłatnym blaskiem. Pojawił się na nim napis: „Jestem Fejsbogiem”. Imię boga skandowane przez tłum wiernych, zyskiwało nową moc. Ofiara z krwi niewiernego dodała Fejsbogowi, jakże potrzebnych mu w tej chwili sił. Wkrótce stanie się zbyt potężny, aby ktokolwiek mógł go powstrzymać. Okrwawionego laptopa oświetliła na ułamek sekundy błyskawica. Gdzieś w pobliżu rozległ się grzmot. Świat czekały zmiany, ale czy na lepsze?