Okno na Stadion Narodowy

Kownacki dawno już uskoczył przed rzeczywistością. Minęły dwa lata od chwili, gdy po raz ostatni zamknął za sobą drzwi korporacji, z jej metalicznie połyskującymi korytami kariery. Od haerowców dokładnie wiedział dokąd firma pozwoli mu dojść i jaką cenę przyjdzie za to zapłacić. Nie za bardzo mu to odpowiadało. Wyszedł, wynajął strych na Grochowskiej i zanurzył się w cyberoceanie. Koniec obtłukiwania się o real!

Wciąż nieźle umiał wyrywać kasę z Unii, więc zleceń spokojnie wystarczało i na czynsz i na codzienny dzwonek chłopaka z chińszczyzną i na Ludmiłę, która raz w tygodniu ogarniała pokoje. Pytania matki „Jak długo tak można?" zbywał, a żarty starych ziomali o „Otaku z Pragi" kontrował złośliwymi uwagami o lemingach.

Budził się wcześnie, z tabletem gotowym zabrać go gdziekolwiek sobie zażyczy. Nieskończona Sieć była z nim i przy śniadaniu i w łazience. Laptop na kolanach, laptop w wannie. Tylko krótki i płytki sen wymuszany przez tkanki odrywał go od nowego raju.

Niby już wolny od schematów, a jednak podążał szlakiem utartym przez miliony wcześniejszych uciekinierów. Zachłystywał się Siecią. Komunikator rzucał na ekran obrazy nieprzyzwoitych Brytyjek, otwartych na wszystko Holenderek i wyzwolonych blondyn z Antypodów. Zapełniały się ostatnie luki w zbiorze koncertówek Zeppelinów i Purpli, a fora i usenet ożywiały nową wiedzą zapomniane dawno szkolne hobby.

Od reala odciął się tak skutecznie, że w końcu jedyne maile jakie dostawał wciskały się z szybką pożyczką, a telefony niezmiennie zapraszały na pokaz zdrowej bielizny albo cudownych garnków. Nie dawał wiele, więc i dostawał mało. Dawni znajomi, łącznie z kilkoma pannami dającymi nadzieję na coś więcej, regularnie odsyłani na później i gdzie indziej, powoli gaśli w czerwone słoneczka gadulca. Zakurzył się dawny profil fejsbuka, nie karmiony nowinkami z domówek. Na dobre ucichło wstydliwie pomijane konto enki, założone nim jeszcze Wawka nauczyła, że do stolicy nie tędy…

Już w końcu tylko okno ładnie kadrujące rosnący w oczach Narodowy łączyło go ze światem. Żeby dać pożywkę dla sieciowych kumpli, zainstalował kamerę dzień i noc streamującą postępy w budowie stadionu. Jeszcze to na chwilę dodało mu popularności. Parę sprytnie zmontowanych klipów na portalu, screeny na forum o futbolu… Ale i to na długo nie wystarczyło. Został w necie jako widz. Znów sam, bo nic świeżego na żer Sieci od siebie dać już nie był w stanie.

Kownacki zapadał się z wolna, a tymczasem na otwarcie Euro stadion wybuchł wielką zadymą. Kogoś pobito, potem jakiś tramwaj poszedł z dymem, a policja bezskutecznie próbowała spacyfikować skandujące tłumy. Kamera Kownackiego przypadkowo uchwyciła jakąś ustawkę, więc znów forum się na moment zagotowało, a jotpegi obiegły sieć żądną cudzej krwi.

Nawet real się odezwał, wpędzając Kownackiego w stan bliski panice. Ktoś ostro zapukał do drzwi. Raz i drugi. Kownacki zamarł, bo dawno z nikim w twarz nie rozmawiał… Otwierać, nie otwierać? Popędzany natarczywym waleniem zwlókł się w końcu z łóżka i otworzył.

– Policja!

Policjanci machając jakimś świstkiem wynieśli kamerę i komputery, mieszkanie zaplombowali, a oniemiałego Kownackiego zapędzili na przesłuchanie. Specustawa o Euro. Długo pytali o kontakty z forum, pokazywali twarze, rozpytywali o nieznane miejsca i tajemnicze interesy. Tłumaczeń nie chcieli słuchać, żądali odpowiedzi. Serce biło coraz szybciej i mocniej i, o dziwo, w tym podłym stanie Kownacki odnajdywał ślady przyjemności. W końcu czuć ból to lepiej, niż nic nie czuć…

Gdy wypełniwszy wszystkie poniżające procedury Kownacki wrócił do zdemolowanego mieszkania, tylko spojrzał przez okno i już wiedział czego mu potrzeba. Nie spieszył się. Zaczął od brody i wąsów narosłych niechlujnie przez lata. Gdy już z nimi skończył dokładnie ogolił głowę. Wątłe ciało, jakie odsłoniło się w lustrze wymagało interwencji. Nieco ponad dwa tygodnie ostrych ćwiczeń. Akurat na półfinał. Nawet nie chodziło o mięśnie…

Założył totalnie obciachowy dres, który Ludmiła kiedyś przyniosła z bazarku. To nic, ważne że ruchów nie krępował. Ruszył w tłum biało-czerwonych fanów. Ubrani wszyscy jak trzeba, ale pod spodem… Zaraz się zobaczy!

– Hej Legia gol! – zaryczał ile sił w płucach prosto na grillująca w parku ekipę z Poznania. Trzech od razu wyskoczyło na niego. Kownacki zdążył powstrzymać pierwszego prawym prostym, a przed drugim się uchylić, ale wyłapał potężnie od trzeciego. Już go brali na buty, gdy z odsieczą przyszła ekipa z Targówka od dawna namierzająca poznańskich gości. Rozpętała się regularna wojna na kamienie, bejzbole i hydranty, a Kownacki brał w niej aktywny udział.

Dawno nie czuł się tak dobrze. Dziś wieczorem pół kipiącego świętym oburzeniem netu będzie sobie wyobrażać, że jest na jego miejscu.