Moje opowiadanie - fantasy

To moje pierwsze opowiadanie, proszę o szczere komentarze co do błedów (z pewnością jest ich dużo). :P

Smoczy Jeździec

Drekar to najpiękniejsze miasto w Myrtanii, siedziba legendarnych Smoczych Jeźdźców, którzy za czasów Wielkiego Pokoju byli dominującą rasą. Od wieków Drekar było miastem neutralnym od wojen, nawet teraz kiedy Orkowie powoli podbijają królestwa ludzi, krasnoludów, nimf, elfów oraz goblinów, mieszkańcy stoją na uboczu i tylko patrzą jak Myrtania znowu zmierza ku zagładzie. Za czasów Wojny Dziesięciu Armii, która zakończyła Wielki Pokój, Smoczy Jeźdźcy zostali wybici prawie do nogi i ukryli się daleko na północy Złotej Puszczy odosobnieni od świata. Teraz aby odbudować dawne potężne plemię każdy chłopiec, który kończy piętnaście lat wstępuje do zakonu gdzie zostaje mu powierzone jajo smoka, nad którym sprawuje opiekę do czasu wyklucia. Później stają się nieodłącznymi braćmi, bowiem jeśli smok zginie w walce jego jeździec również musi zginąć , jeśli nie z ręki wroga to z własnej. Jeśliby tak się nie stało jeździec zostaje przeklęty przez wszystkich Smoczych Jeźdźców, a po śmierci czeka go piekło wieczyste. Jak dotąd żyje tylko jeden przeklęty, ma na imię Veldrin i ukrywa się w lasach Złotej Puszczy z daleka od wszystkich.

To już ostatni dzień przed wstąpieniem do Zakonu Smoczych Jeźdźców, ostatni dzień na pożegnania ze znajomymi i przyjaciółmi i ostatni dzień na zabawy i gry, bowiem już następnego dnia Eryk kończy swoje piętnaste urodziny. Według zwyczaju musi się on stawić u bram zakonu godzinę przed wschodem słońca, bo inaczej nie zostałby przyjęty do środka

– Nie mamy czasu! Jedz to śniadanie, bo musimy jechać do dziadka i cioci Telimeny. Twoja siostra już dawno zjadła, a ty ciągle przebierasz w tym talerzu. – powiedziała stanowczo mama Eryka.

– Nie poganiaj mnie tak. Przecież oni nie uciekną, a tak w ogóle wiesz dobrze, że nie lubię do nich chodzić, tam jest nudno.

– Nie marudź i jedz. Kiedy tam ostatnio byłeś, oni też na ciebie czekają, a dziadek jest chory i nie wiadomo ile jeszcze na tym świecie pożyje więc musisz go odwiedzić tym bardziej, że jutro idziesz do zakonu. Pogadamy, zjemy coś i o zachodzie słońca będziemy w domu.

– Co?! Ale mamo ja jeszcze się muszę pożegnać z przyjaciółmi, przecież nie będę ich widział przez jakiś miesiąc. – odparł młodzieniec.

– Nie martw się, oni też ci nie uciekną. Jak będziemy wracać do domu to po drodze wstąpimy do któregoś z nich i się pożegnasz. – powiedziała mama, a Eryk uśmiechnął się tylko i wrócił do śniadania.

Stara drewniana karoca przyczepiona do dwóch koni zaprzęgowych stała już gotowa do wyjazdu. Ojciec Eryka sprawdzał jeszcze czy wszystko jest dobrze podoczepiane, gdy z domu wyszli Eryk, Ilain i mama.

– No nareszcie. Od kiedy tak długo trzeba się ubierać – powiedział zniecierpliwiony tata.

– Taki dzień zdarza się tylko raz w życiu.

– Do zakonu idzie dopiero jutro.

– Ale dzisiaj musi się pożegnać z rodziną i przyjaciółmi, bo jutro nie będzie na to czasu.

– Możemy już jechać? – wtrącił Eryk.

– Tak, tak wchodźcie już z Ilain do środka, my będziemy siedzieć z przodu. – Rodzeństwo posłusznie weszło do karocy. Znajdowały się tam dwie ławki i małe okienko ozdobione firanką z białego aksamitu, którą uszyła mama. Drewno, z którego zrobiona była karoca, w niektórych miejscach powoli zaczynała gnić, ale wciąż nadawała się do jazdy. Na zewnątrz było jeszcze słychać głos mamy i taty, ale już po chwili karoca ruszyła w drogę.

– Eryk, a co to jest ten zakon? – spytała Ilain. Miała dopiero sześć lat i nie wiedziała jeszcze wszystkiego. Dziewczynka miała długie czarne włosy przewiązane wstążką i małe zielone oczka. Ubrana była w niebieską sukienkę, a na nogach nosiła czarne trzewiczki.

– Mama ci jeszcze nie powiedziała?

– Nie chce mi powiedzieć, bo uważa że nie powinnam tego wiedzieć bo jestem jeszcze za mała. – odparła smutno.

– Nie przejmuj się ona taka jest czasami, ale przecież to nic takiego. Co do zakonu, to jest takie miejsce gdzie przebywają tylko i wyłącznie chłopcy w moim wieku no i kilku starszych, którzy należą do tak zwanej Rady Starszych. Budynek zakonu mieści się w centrum naszego miasta. To właśnie tam rodzą się najpotężniejsi Smoczy Jeźdźcy w historii, tam się ich szkoli na potężnych wojowników.

– I ty też będziesz Smoczym Jeźdźcem? – spytała Ilain.

– No pewnie każdy mężczyzna jest Smoczym Jeźdźcem.

– Tata też? – na to pytanie ciężko mu było odpowiedzieć. Ich ojciec bowiem nigdy nie był Smoczym Jeźdźcem, bo jego rodzice nie zadbali o to aby zdążył przed bramy zakonu na czas, czyli godzinę przed wschodem słońca. Niestety później nie wpuścili go już do środka mimo błagań i próśb matki i ojca. Chwilę się zastanawiał aż w końcu skłamał.

– Tak tata też. – powiedział uśmiechając się do siostry.

– To gdzie jest smok od taty? – dopytywała się.

– Ilain skończ już z tymi pytaniami, nie wiem!

– No i widzisz, jesteś taki sam jak mama, nigdy mi na wszystko nie odpowiesz. – zasmuciła się i zwróciła wzrok ku okienku, za którym rozpościerały się chaty i pola obsiane zbożem,a jeszcze dalej las, bezkresny zwany Złotą Puszczą. Prawie cała jego powierzchnia znajdowała się pod władaniem elfów i pół elfów. Tylko jego mała część wokół miasta Drekar należała jeszcze do Smoczych Jeźdźców gdzie trenowali na wolnej przestrzeni.

Słońce stało w zenicie gdy dojeżdżali do posiadłości ciotki Telimeny. Chuda kobieta z krótkimi siwymi włosami czekała już na nich przy wejściu. Była ubrana w żółtą bluzkę i krótkie spodenki, a na wierzchu miała jaskrawoczerwony fartuch. Ciotka zbliżała się już do siedemdziesiątki i stała lekko pochylona szczerząc w uśmiechu swoje złote zęby. Gdy karoca stanęła Ilain od razu wybiegła i rzuciła się w objęcia ciotki.

– Cześć ciociu! – powiedziała z radością.

– No cześć kochanie, jak ja cię dawno nie widziałam. Ooo, jaka ty już jesteś duża. – odparła uwalniając się z uścisku Ilain.

– Oj przestań, aż tak duża to ja chyba nie jestem. – Telimena uśmiechnęła się i odwróciła wzrok ku Erykowi, który właśnie wychodził z karocy.

– A kogóż to moje stare oczy widzą. Nasz przyszły Smoczy Jeździec. No chodź tu do cioci się trochę poprzytulać. – zaśmiała się przytulając ciepło młodzieńca.

– Cześć ciociu – powiedział Eryk odwzajemniając uścisk.

– Chyba nie będziecie tutaj tak stać. Chodźcie do środka Gerwazy już na was czeka.

Gerwazy jest ojcem taty Eryka, ale z powodu podeszłego wieku nogi odmawiały mu już posłuszeństwa i poruszał się na zwykłym wózku inwalidzkim. Do tego jeszcze od kilku tygodni nachodziła go gorączka i silne bóle głowy. Teraz już przeważnie leżał w łóżku w swoim pokoju czekając na zbliżającą się szybkimi krokami śmierć. Jego żona umarła na gruźlicę kilka lat po urodzeniu taty Eryka, zaś Telimena była starą wdową, która nie miała gdzie się podziać po śmierci swojego męża. Na szczęście znalazła swoją drugą miłość i wyszła za mąż za Gerwazego jeszcze za nim zachorował.

To pierwsza część opowiadania. Jak narazie tyle zdołałem napisać. :P