Kto nie gra ten nie wygrywa

KTO NIE GRA TEN NIE WYGRYWA

 

Zły- według słownika języka polskiego to inspirator czyichś złych uczynków, element destrukcyjny jakiejś zbiorowości ludzkiej, przynoszący coś niepomyślnego.

 

W czasie wymijania przez poloneza fiata Doblo, z dachu tego pierwszego na tylny zderzak drugiego skoczyło coś niewidzialnego, nieokreślonego kształtu. Przyklejając się do tylnej klapy bagażnika, tworząc dziwną narośl. Lekko zachwiało jadącym samochodem. Kierowca Doblo przytrzymał mocniej kierownicę.

 

– Jacuś jesteś zmęczony? Spytał Karol.

 

– Nie, w porządku to tylko podmuch przy wymijaniu.

 

– Przecież Jacek wcale nie musi prowadzić przez cały czas, wszyscy mamy prawka i możemy się zmieniać – informacyjnie oznajmił Janek.

 

– Mnie z tego wyłączcie, jeżeli mam dobrze zagrać muszę być wypoczęty.

 

– Zawsze umiałeś się ustawić, tylko dlaczego tak dobrze nie poszło ci z żoną Karolku? Przygwoździł go Paweł.

 

– Bo ta małpa, wolała robić karierę niż zakładać dom.

 

– Dajcie spokój chłopaki, po co te awantury, za trzy godziny mamy ważny mecz, jeśli przegramy cały nasz roczny wysiłek pójdzie na marne – spokojnie podsumował Wacek.

 

– Pan trener się znalazł, nie trzeba było uganiać się za dupami. Kiedy ty się w końcu ustatkujesz?

 

– A po co, żeby mieć takie problemy jak wy i wysłuchiwać w kółko waszych narzekań, że stara to, a dziecko tamto, a gosposia nie posprzątała, a opiekunka się zesrała.

 

– Przesadzasz – bronił się Karol.

 

– Ja przesadzam, jak chcecie mogę wam puścić film z zeszłego miesiąca jak to chcieliście zakopać swoje żony u Pawła w ogródku, bo akurat układał kanalizację.

 

– Który to wymyślił, że u mnie, pewnie Janek?

 

– No tak znowu ja, przecież ja nie mam żony, zawsze na mnie wszystko zwalacie, to Jacek – Janek odbił piłeczkę.

 

– A ja gdzie wtedy byłem?

 

– Leżałeś Pawełku na górze nieprzytomny.

 

– Jak to nieprzytomny, coś mi było konkretnego?

 

– Oj tak, bardzo konkretnego, to się nazywa uchlany w trupa – zarechotał Karol.

 

– A nie, to wszystko w porządku myślałem, że po bójce jakiejś. A propos, pamiętacie jak Karol pomylił drzwi i narzygał Jankowi do butów. Bo w tym hotelu w szafie jak się otworzyło jedne drzwi to była umywalka, a w drugich była szafa.

 

– Pamiętam, potem przez dwa dni buty jeździły na bagażniku – przypomniał Jacek.

 

– Przestańcie już z tymi obleśnymi opowieściami.

 

– Jasiu, no co ty, przecież to nasza historia i ty też w niej bierzesz udział – zawyrokował Paweł.

 

– Tak biorę, ale czy ktoś mnie zapytał czy chcę?

 

– To teraz nam to mówisz? Obruszył się Wacek.

 

– Sami zaczęliście.

 

– Naprawdę, nie podoba ci się to co razem wyprawiamy? Dorzucił Karol.

 

– Tego nie powiedziałem.

 

– No to co chcesz powiedzieć – ostry ton Pawła zapowiadał kłótnię.

 

– Może mam już dosyć tych samych historii, opowiadanych miliony razy, wyśmiewanych jeszcze więcej razy. Nie chce mi się już tego słuchać. I dokładnie wiem jak będzie wyglądał następny wyjazd pełen tych samych obrzydliwych historii.

 

– Janek, ale innych nie mamy – wtrącił Wacek.

 

– To może lepiej pomilczmy – Janek nie wytrzymał.

 

I na chwilę w pięcioosobowym fiacie Doblo zaległa cisza. Nie trwała zbyt długo bo Karol zauważył na poboczu autostopowiczkę.

 

– Chłopaki, jakaś dupa łapie stopa, bierzemy?

 

– Nie da rady. Chyba, że do bagażnika i tam ją każdy po kolei podyma – jak zwykle pierwszy odezwał się Jacek.

 

– Jestem za – zgłosił się Wacek.

 

– Ja też – przytaknął Karol.

 

– I ja – na końcu potwierdził Paweł, specjalista od trudnych pytań.

 

– A ty Janek?

 

– A ja nie!

 

– No co ty, nie bądź leszcz – pieszczotliwie nazwał go Wacek.

 

– Nie dziękuję. I to jest właśnie to wasze uszczęśliwianie na siłę.

 

– Janek pojebało cię, co się z tobą dzieje chłopie, dewociejesz nam na starość? Eksplodował Paweł.

 

– Może tylko stałem się normalny – bronił się Janek.

 

– Decydujcie szybciej właśnie ją mijam.

 

Samochód przejechał obok dziewczyny.

 

– Za późno.

 

– Dobra, to co to jest według ciebie ta normalność? Jak mi to wytłumaczysz to może się zmienię – wkurwił się Paweł.

 

– Normalność, to są zwykłe opowieści o tym, jak twoje dziecko chowa pod poduszkę ząb i czeka na niespodziankę, albo jak przypadkiem zamykasz inne dziecko w garażu i przez drzwi udzielasz instrukcji jak ma wyjść. To jest normalność. Jak idziesz z żoną do sklepu, ale wpadacie w zaspę, toczycie się do rowu, długo w nim leżycie śmiejąc się i nie mogąc wyjść.

 

– Janek, ale to jest zwykła proza życia – ripostował Paweł.

 

– Ale jaka piękna.

 

-To co przeżywam z wami też jest piękne, tylko inne. Jest mi przykro, że tak mówisz.

 

– No proszę a teraz usłyszę całą prawdę od pana psychologa, jak to sobie nie radzę bo jestem sam – nadal w spokoju prowadził dyskusję Janek.

 

– Paweł nie rób tego jeszcze mamy dzisiaj mecz do zagrania – wtrącił się Wacek.

 

– Nie będę milczał na temat, który dotyczy bezpośrednio nas wszystkich, bo albo jesteśmy zespołem kumpli, albo bandą gnojków nie umiejących załatwić własnych problemów.

 

– Możesz to zrobić po meczu jak będziemy wracać – obruszył się Karol.

 

– Wtedy będzie za późno. To wszystko ma podłoże w twoich nie zrealizowanych związkach drogi Janeczku. Próbujesz odreagować na nas swoje niepowodzenia i ja to rozumiem. Pamiętaj jednak, że normalność to pojęcie względne ponieważ są też i tacy ludzie dla których chodzenie cały dzień w wodzie i sadzenie ryżu jest normalnością. A wiem, że ty nie chciałbyś tego robić, więc nie pierdol mi o normalności. Jacek zatrzymaj muszę się odlać – rozkazał Paweł.

 

Samochód po przejechaniu kilkudziesięciu metrów zatrzymał się na poboczu. Czterech facetów sikało równo stojąc obok siebie a piąty poszedł w głąb lasu.

 

– Co się z nim dzieje, znowu się zakochał? Zapytał Karol.

 

– Zawsze się tak zachowuje przed każdym burzliwym romansem – Paweł znał Janka najdłużej, więc mógł sobie pozwolić na taki komentarz.

 

– Nie ma już takich prawdziwych miłośników z powieści jak Janek – zadumał się Wacek.

 

– Słuchajcie, a dlaczego Janek nigdy z nami nie leje, tylko ucieka w las? Wyskoczył z pytaniem Jacek.

 

– Dajcie mu popaprańcy na dzisiaj spokój bo was tu wszystkich zostawię – ostro podsumował Wacek.

 

– Wsiadajcie, nie jaramy bo nie ma czasu, zostało nam jeszcze nie całe pięćdziesiąt kilometrów.

 

– I tak musimy czekać na naszego Romea.

 

– Nie musicie już jestem.

 

– I słuch ma jeszcze dobry – zażartował Karol.

 

– Nawet powiem, że znakomity w tamtym tygodniu byłem na badaniach okresowych i pani doktor aż się zdziwiła.

 

– I co wywróżyła ci długie i szczęśliwe życie? Zakpił Jacek.

 

– No nie, ale to zapewnię sobie po dzisiejszej kumulacji.

 

– O cholera zapomniałem – przypomniało się Karolowi.

 

– A ja nie i jak zawsze wysłałem tylko jeden zakład – tryumfował Janek.

 

– I masz nadzieję, że coś wygrasz? Kpił z niego Karol.

 

– Żyję z tą nadzieją już od blisko ośmiu lat, od kiedy wróżka podała mi liczby.

 

– I co? Dopytywał się Jacek.

 

– I nic, ale przy takiej kumulacji muszę coś trafić.

 

– Acha, żyj dalej nadzieją, jak nie zapracujesz to nie będziesz miał – dalej dokuczał mu Paweł.

 

– No, ale przecież ktoś wygrywa – drążył temat Wacek.

 

– Ta, a widziałeś kiedyś taką osobę albo znasz?

 

– Nie.

 

-To daj sobie spokój.

 

– A ja znam, mój znajomy trafił piątkę – pochwalił się Janek.

 

– Co tam piątka liczy się główna. Ile jest dzisiaj do zgarnięcia?

 

– Chłopaki, całe dwadzieścia trzy bańki – prawie wykrzyczał Janek.

 

– Ładnie, to już niezła kasa – potwierdził Jacek.

 

– Niezła? Chłopie ustawiasz rodzinę na trzy życia – Wacek wydawał już te pieniądze.

 

– Nie przesadzaj, zależy jakie kto ma wymagania – Paweł zachowywał status przywódcy.

 

– No tak tobie to by nawet sto baniek było mało – skwitował Karol.

 

Cała wcześniejsza dyskusja poszła w niepamięć i chłopcy zaczęli rozmawiać o drużynie przeciwnej, z którą mieli się dzisiaj zmierzyć. Mecz przebiegał według oczekiwań, tylko pierwsza kwarta należała do przeciwników. W krajowej amatorskiej lidze oldbojów nie było dla nich przeciwnika. Dzisiejsze zwycięstwo gwarantowało za tydzień mecz o wielki puchar ligi ze stołeczną Warszawianką. Najmniej zmęczony siadał za kółkiem i zmieniali się teraz częściej by nie doprowadzić do wypadku. Już od dwóch godzin byli w trasie, prowadził Jacek. Karolowi przypomniało się nagle, że to dzisiaj miały paść w totku miliony.

 

– Janek i co z numerami?

 

– Jak to co, przecież losowanie jest w telewizji jak miałem zanotować.

 

– A ile po, dają wyniki do Internetu?

 

– Prawie po godzinie już są.

 

– No to Wacek dawaj kompa zaraz sprawdzimy czy nasz Romeo jest milionerem – komenderował Karol.

 

– Jaki Romeo? Zdziwił się Janek.

 

– No i widzisz jaki jesteś, nie można powierzyć ci żadnego sekretu bo zaraz wypaplasz – skarcił go Wacek.

 

Luzik Jachu, luzik, jesteś wśród swoich, zapomnij to taka Twoja nowa ksywa. Karol masz tu grata i kabel do zapalniczki pod zasilacz, bo jak znam życie to pewnie jest zupełnie wyładowany – podał im do przodu laptopa Wacek.

 

– Na szczęście w tym aucie są dwa gniazda i na jednym będziesz mógł mieć dalej swoje ulubione radyjko z mobilkami Jacuniu – pocieszył go Karol.

 

– Jestem zobowiązany.

 

– Dobra odpalam, nie działa.

 

– Może źle podłączyłeś? Z wyrzutem zapytał Paweł.

 

Troska o uszczęśliwienie Janka numerami, objęła wszystkich.

 

– Czasami to drugie gniazdo przerywa, musisz delikatnie walnąć z boku tuż przy blokadzie – poradził Jacek.

 

Karol przywalił w plastikową osłonę trochę za mocno aż otworzyła się półka.

 

– Delikatnie to nie maszyna parowa – patrzył na demolkę Jacek.

 

– Przepraszam.

 

-Teraz oba przestały działać, ale z ciebie mechanik – karcił go dalej Jacek.

 

– Jak jesteś taki mądry to sam to zrób.

 

Jacek pochylił się w stronę Karola, patrząc nadal na drogę, włożył rękę pod plastikową maskownicę, przez chwilę pogrzebał i obie lampki zaświeciły się.

 

– Widzisz trzeba znać samochód, tak jak kobiety też reaguje na delikatne bodźce.

 

– Jest twój to wiesz gdzie go posmyrać, żeby działał jak należy cwaniaczku.

 

– Nie gadajcie tyle, tylko odpalajcie w końcu ten komputer – niecierpliwił się z tyłu siedzący Wacek.

 

– Co się tak gorączkujesz musi się podnieść przecież to Windows. Janek pamiętasz numery czy zagrałeś z maszyny? Zapytał Karol.

 

– No przecież już wam mówiłem, że od kilku lat gram cały czas na te same: cztery, piętnaście, dwadzieścia trzy, dwadzieścia osiem, trzydzieści pięć i czterdzieści jeden, znam je na pamięć.

 

– Ale z ciebie zawzięty skurczybyk. Myślisz, że w końcu trafisz? Odezwał się Paweł.

 

– A dlaczego nie?

 

– Bo to chłopie jest wszystko ustawione, zobaczysz zaraz się okaże, że mamy kolejną po hazardowej, aferę totolotkową.

 

– Mówcie co chcecie jeszcze mnie stać na te trzy złote za jeden zakład.

 

– Dobra cicho, otworzył się, co mam wpisać w gogle? Karolowi aż ręce drżały z przejęcia.

 

– Lotto kropka pl – beztrosko odpowiedział Janek.

 

– Jest, dawaj, jakie mówiłeś?

 

– Cztery, piętnaście, dwadzieścia trzy, dwadzieścia osiem, trzydzieści pięć, czterdzieści jeden – Jacek wyrecytował za Janka.

 

– A wy co razem chodzicie do kolektury?

 

– Nie interesuj się tylko sprawdź.

 

Karol patrzył przez chwilę w ekran komputera, a potem dziwnie spojrzał na Jacka. Zwrócił na to uwagę Paweł.

 

– Wiesz co nie ma zasięgu, wyrzuca połączenie – oznajmił wszystkim.

 

– Trudno sprawdzę sobie jutro – nie przejmował się Janek.

 

– Jacek, weź zatrzymaj się na szczanie bo coś mnie ciśnie – poprosił Paweł.

 

– No i zapalimy – do prośby przyłączył się Wacek.

 

Jacek wjechał do lasu, akurat kilkadziesiąt metrów od drogi znajdował się parking. Był pusty. Jak zwykle Janek z przyzwyczajenia poszedł w głąb lasu.

 

Mijała kolejna godzina jazdy w ciszy, do domu wracało tylko czterech old koszykarzy. Podczas wymijania ciężarówki wiozącej świnie, dziwna istota przeskoczyła, przyklejając się do metalowych drzwi auta znów tworząc przezroczystą narośl, w której załamywały się refleksy świateł samochodów jadących za ciężarówką.

 

 

 

 

 

 

*