Grążele

Wiosła cicho muskają gęstą taflę wody;

 

Łódź bezszelestnie sunie przez leśne moczary,

 

Nad nią księżyc lśni w pełni, w niej zaś para młodych

 

Prócz własnej woni wdycha bagienne opary;

 

On nagie jej ramiona swą kurtką okrywa,

 

A Ona pocałunkiem jego czoło pali;

 

Rój komarów i świerszczy tej nocy przygrywa,

 

Ropuchy wraz rechoczą, sowa huka w dali,

 

Do księżyca wilk wyje drażniony poświatą,

 

Co tak lśnić przywykła przed złowrogą nocą

 

Niestraszną tylko martwym, kochankom, wariatom,

 

Dwie splątane dłonie nie przez to się pocą

 

I chociaż coraz chłodniej, ciała drżą nie przez to,

 

Chociaż wokoło łodzi woda wrze, bulgocze,

 

Oni poddani własnym spojrzeniom i gestom;

 

On oplata swą szyję jej złotym warkoczem,

 

Ona znów go całuje w czoło, nos i wargi;

 

Łódź się szaleńczo chwieje, wiatr świszcze zawistnie,

 

Lecz usta ich złączone nie wydają skargi,

 

Bo dla nich w tym momencie świat mógłby nie istnieć,

 

Ten zaś trwa i nie szczędzi kochankom widziadeł;

 

Oto pień wystający z wody nagle ożył,

 

Przemieniając się w nimfę, panią tych mokradeł,

 

Piękną i nagusieńką jak ją diabeł stworzył;

 

Czarodziejka zazdroszcząc tym młodym kochania

 

Do łodki się przybliża, rzuca groźne czary,

 

Wtem wielki jęzor wody kochanków pochłania,

 

Zmieniając w dwa zrośnięte z soba nenufary,

 

Takich par młodych jak ta na świecie jest wiele

 

I mnóstwo nimf, co miłość srogi gniew w nich budzi,

 

Na przeróżnych moczarach odnajdziesz grążele

 

Złączone niczym para zakochanych ludzi.