Jestem

Jestem teraz życie czyste,

Czysta, biała i niewinna…

Pisałem ten wiersz gdzieś tam, w jakimś mieście, w jakimś barze, ignorując wszystkich tych ludzi naokoło, zamówioną już jakiś czas temu – dla zachowania pozorów – szklankę wody, i całą resztę.

– I co to ma niby być? – zaciekawił się mężczyzna siedzący obok piszącego te słowa.

I nagle wszystko się zamieszało. Ten człowiek, ja, bar, stołki na których obaj siedzieliśmy, lada, kartka, długopis, notatnik, i pisany aktualnie przeze mnie wiersz. Wypowiedź nieznajomego wyrwała moje myśli z charakterystycznego dla mnie stanu wniknięcia w swój umysł i utwór.

Mężczyzna siedział blisko obok kogoś, piszącego te słowa, obcego dla siebie i dla świata – czyli mnie, i najwyraźniej oczekiwał odpowiedzi. Zaraz, o co on się pytał…A tak. Co to ma być. Co piszę, znaczy się. Nie cierpię tego pytania, które zadaje mi każdy ciekawski zainteresowany kwestią tego, co mogę tworzyć w danym momencie, opierając się o pomnik, idąc po ulicy, czy po prostu siedząc gdzieś na ławce.

– No, wiersz. – powiedziałem, wzruszając ramionami.

Nieznajomy już zdążył mi się nie spodobać, czy to z powodu swojej wścibskości, czy to z powodu swojego, typowego dla przesiadujących zbyt długo w barach ludzi, wyglądu. Gruby taki. I z rozlazłą twarzą. Kontrast w stosunku do mojej, raczej z natury szczupłej, sylwetki. Ale i tak obaj z wyglądu byliśmy raczej przeciętni.

Chociaż jakby tak się głębiej zastanowić, to czasem napada mnie takie dziwne wrażenie, że nie jestem już zwykłym sobą, a staję się kimś zupełnie innym, kimś kto już prawie nabywa tą umiejętność sławetną wniknięcia w tłum; kimś kto w przeciwieństwie do mnie potrafi normalnie żyć w społeczeństwie i do niego się przystosować. Tak, kimś innym…Na pewno nie tym, kto patrzy się teraz na mężczyznę z otępieniem, próbując zrozumieć sens pytania.

– „Jestem teraz życie czyste” – zacytował nieznajomy – „Nieskażone już tkliwością”…To ma być wiersz? Wiersz ma mieć rymy. Co to za wiersz bez rymów?

Zamilkłem na chwilę z zakłopotaniem.

– No, to dla dziewczyny jest.

– Dziewczyny – powtórzył człowiek – masz dziewczynę, mówisz?

– Może. – powiedziałem, odsuwając zamówioną wcześniej szklankę i zamykając notatnik. Nie chciałem dłużej rozmawiać z tym człowiekiem. W ogóle nie lubię rozmawiać z innymi ludźmi, zwłaszcza obcymi. A już zwłaszcza o dziewczynach.

Nieznajomy cały czas obserwował moje ruchy.

– Wychodzisz?

I skąd to nagłe przejście na ty? Przecież się nie znamy.

– Tak. Mam…Ważne sprawy do załatwienia. – powiedziałem, zabierając swój dobytek w postaci notatnika i długopisu ze stolika, i chowając go do kieszeni bluzy.

– Do widzenia. – powiedziałem grzecznie.

– Ale… – nieznajomy zasępił się – Ja pogadać chciałem… Problemy różne mam. Wygadać się nie mam komu. Myślałem że taki samotny chłopak…

– No…Właściwie to może pan się przejść ze mną – powiedziałem, drapiąc się z zakłopotaniem po głowie – bo tak naprawdę to nie mam nic ważnego na głowie. Wtedy będzie pan mógł mi opowiedzieć o swojej sytuacji. Marcin jestem.

Mężczyzna wyraźnie się rozweselił, wyszczerzając się w uśmiechu i narzucając na siebie kurtkę.

– Mów mi Mirek.

Wyszliśmy. Słońce, skąpane delikatnym blaskiem przemijającego już deszczu, właściwie tylko jego miękkim i chłodnym wspomnieniem, wyszło zza niebieskawych cumulusów, rozświetlając wystawione na jego promienie twarze. To znaczy, oblicze moje i mężczyzny, który postanowił mi towarzyszyć w mojej codziennej samotnej wędrówce po mieście. W takich chwilach najdogłębniej czułem zwykle niedostępną dla mnie możliwość współistnienia z innymi ludźmi, pragnąłem by ich słońce także opromieniło.

– Gdzie właściwie zamierzasz iść? – spytał Mirek.

Wzruszyłem ramionami, już drugi raz podczas tego przyjemnego w sumie, jak na razie, dnia.

– Gdziekolwiek. Gdzieś tam, donikąd. Do środka kuli ziemskiej. Do księżyca. Do trzęsienia ziemi. Możemy iść jak długo chcesz.

Szli więc, szli oni, i to byliśmy my – on, i ja, my dwaj. Gdzieś tam, przez ulice miasta, przez kolejne uliczki, skwery, parki. Jak się okazało, nie tylko ja z naszej pary byłem nieszczęśliwy. Podczas długiej drogi – jej cel znajdował się gdzieś, tam, daleko, jak zwykle gdzieś poza moimi ambicjami – Mirek opowiedział mi trochę o sobie. Jak się okazało, był przemysłowcem. Znaczy się, w fabryce pracował. Miał lekkie problemy z alkoholem, i za to podobno go wyrzucili. A gdy już go wyrzucili, problemy z alkoholem tylko jeszcze bardziej się powiększyły. Później rzuciła go żona, a on sam stoczył się w niebyt. Musiałem przyznać że jak na takie nagromadzenie problemów, to wyglądał na całkiem zadowolonego. Oznajmiłem mu to.

– To tylko maska – pokręcił smutno głową – nie chcę wyglądać jak wyrzutek. A ty, Marcin? Co jest z tobą?

– Nie rozumiem? – powiedziałem, przełykając ślinę.

– No, jak to jest z tobą? – spytał Mirek – Przecież widzę że też nie należysz do najszczęśliwszych osób.

– Ja – powiedziałem, patrząc się gdzieś, tam, w niebo – jestem…Czy raczej uważam się, za poetę. A poeci zawsze są nieszczęśliwi. I samotni. Ja też.

Mirek otworzył usta, jakby chcąc o coś zapytać, ale zamknął je po chwili, rozumiejąc że sytuacja z dziewczyną o której wspominałem mu kiedyś, setki lat już temu, gdzieś tam w barze, jest trochę bardziej skomplikowana niż to by się wydawało na pierwszy rzut oka.

– Da się wyżyć z takiej poezji? – spytał po chwili, zmieniając temat, który w jakiś dziwny, cichy i milczący sposób, wszedł do naszej konwersacji.

– Czasem jest biednie – powiedziałem, patrząc gdzieś w dal, w liczne wspomnienia – ale to życie jest dobre. Mimo wszystko.

– Tja… – przyznał mi rację Mirek, najwyraźniej nie do końca mnie rozumiejąc – Życie jest dobre…

– Będę leciał – powiedział po chwili – ale dziękuję ci za tę rozmowę. Naprawdę jej potrzebowałem. Spotkamy się jeszcze?

– Może – odpowiedziałem, potrząsając miękką i ciepłą dłoń mężczyzny.

Nie, nie spotkamy, pomyślałem, patrząc za odchodzącym w dal Mirkiem. Przecież wiesz, więc czemu pytasz? Pod wpływem nagłego natchnienia wyciągnąłem notatnik i długopis, oparłem się o jakiś tam pobliski pomnik i zacząłem pisać.

Iluzją uczucia.

Iluzją.

Później szedłem gdzieś, długo, bez celu, co jakiś czas wyjmując notatnik i zapisując coś nowego. Ładna była pora tego roku, ale ludzie jak zwykle brzydcy, samotni i cholernie nieszczęśliwi. Ja też. Mijałem ludzi, odczuwając ich, i promienie ich oczu skierowane na niespełnionego w ambicjach poetę w szarej kurtce. Strasznie smutne są te spojrzenia, takie dziwne mieszanki mają w sobie, gdy są skierowane na mnie. Nienawiść, zobojętnienie, coś w rodzaju jakiejś takiej pogardy, czy czegoś.

Zawsze idąc ulicą czułem jakiś taki straszny smutek, sądziłem że tym wszystkim ludziom też musi być strasznie niewesoło, skoro ich oczy tak mnie nienawidzą.

I wtedy, idąc tak, slalomem wokół ludzi i ich wzroków, po raz pierwszy od dawna poczułem że jestem, tak po prostu. Już od długiego czasu takie przyjemne poczucie istnienia nie ogarnęło. Nabrałem ochoty roześmiać się w głos, śmiać się z tej brudnej ulicy, i tych wszystkich ludzi. Musiałem mieć dziwną minę, bo przechodzący akurat obok mnie człowiek zaczął coś do siebie mamrotać.

– Iluzją – powiedziałem głośno, ale jakby do siebie – wszyscy jesteście iluzją…

Teraz to już zdecydowanie uliczka się przerzedziła, sądząc najwyraźniej że do jej progów zawitał ktoś niespełna rozumu. Ale to w niczym nie przeszkadzało. Wyjąłem po raz kolejny notatnik i zapisałem.

Jestem.