GŁUPI I MARTWI

Istota dotyka umysłem naprzemiennie. Dotyka, nie dotyka. Kiedy nie dotyka, umysł płynie falami na zmiennych częstotliwościach. Kiedy dotyka, umysł nie płynie. Istota nie rozwinęła dotyku na wielu obszarach. Pole wąskie, dotyk płytki. Głęboki dotyk możliwy, nieakceptowany. Istoty izolowane, substancje zewnętrzne zamykają umysł na dotyk. Kwalifikacja istot: leczenie.

– Co? – Doktorant zrobił pauzę. Płynny głos generatora translacji umilkł na ostatniej sylabie. – Mówią o naszym sposobie myślenia?

– Zdaje się, że nie mają najlepszego zdania… – Technik laborant skorygował współrzędne dźwięków. Mimo bardzo wysokiej czułości zapis był wciąż niekompletny. Jakby część przekazu nie dawała się uchwycić aparaturą. – Właściwie, to o czym oni mówią?

– O leczeniu psychiatrycznym. – Doktorant jeszcze raz porównał zapis tłumaczenia z wcześniejszymi notatkami. – Uważają, że nasza zdolność poznania, czyli jak oni to nazywają dotykania umysłem jest ograniczona. A jeśli ktoś dotyka głęboko, to jest przez nas skierowany do leczenia.

– Psychotropy?

– Tak.

– Powiedzieli, że zamykają umysł na dotyk.

-Tak. Oni… – Doktorant zastanowił się. – Uważają, że potrafimy jednocześnie myśleć o jednej, najwyżej kilku rzeczach jednocześnie, ale i tak nie jesteśmy w stanie poznać… zrozumieć… tej jednej rzeczy w pełni.

– Więc nazywają to dotykiem?

– No, niezupełnie. – Doktorant potarł czoło, zmęczony od kilkunastu godzin ślęczenia nad notatkami. Oczy go szczypały, przesuszone od klimatyzowanego powietrza. Ze względu na aparaturę wilgotność została obniżona. Aparaturą, tak cenną, był sześciordzeniowy komputer. Oczy, nawet doktoranta, nie były tak cenne, żeby o nie dbać. – Właściwie to my tak to nazywamy. Oni mają na to określenie, którego sens w ludzkim rozumieniu najlepiej oddaje słowo…

– Dotyk.

– To specyficzny rodzaj więzi z obiektem badania. Bardzo bliski, fizyczny. Wydaje mi się, że oni myślenie o czymś odbierają jako czucie, wnikanie w to. Na przykład… Piłka. Myśląc o piłce, nawet takiej, której nie widzą, która jest znacznie oddalona, doznają jej wszystkimi zmysłami we wszystkich aspektach jednocześnie.

– Aspektach? – Technik pokręcił gałką strojenia szumu tła. Jakie aspekty może mieć piłka?

– Tak. Odbierają ją jednocześnie jak kawałek materiału, z którego została wykonana, i kawałek materiału, którym stanie się po zużyciu. Widzą ją jednocześnie ze wszystkich stron, wewnątrz i zewnątrz, jak zagina przestrzeń, jak wpływa na otoczenie, jak odbija światło, jaką ma elastyczność, jak dźwięczy, pachnie, jakie ślady zostawia, jakie ślady pozostawiono na niej… Obserwacja jednej piłki pozwala im znaleźć zasady dotyczące wszystkich piłek, bo oni, widząc piłkę, rozumieją istotę. Tę platońską ideę, której odzwierciedleniem jest ten konkretny przedmiot. Widzą…

– Ale przecież sam pan wcześniej mówił, że oni nie mają oczu. – Technik przerwał dziwaczny wywód. Doktorant najpierw westchnął a potem roześmiał się.

– Oczy to przecież tylko narzędzie, które przekazuje do mózgu informacje. Pewien rodzaj informacji, który jest przekładany na impulsy elektryczne. Mózg też nie widzi. Otrzymuje pewien kod, nie taki sam, ale działający podobnie jak zerojedynkowy. I odtwarza przedmiot w umyśle za pomocą ustalonych zmiennych. Kolor, faktura, zapach, dźwięk… Tylko niektóre z cech przedmiotów, które postrzegamy. Umowne. Piłkę można opisać za pomocą pewnych danych, pewnych ustalonych określeń. Duża, gumowa, gładka, czerwona, lśniąca… Każde z nich wskazuje na pewne właściwości piłki, ale przecież piłki mogą być też zielone, niebieskie, chropowate, lekkie lub ciężkie, z tkaniny, skóry, tworzywa sztucznego… Widzimy tylko niektóre cechy piłki, lecz nie widzimy jej istoty, dlatego nie potrafimy jej dotknąć umysłem. – Doktor ględził i ględził, gdy tymczasem technik już myślał o czymś znacznie przyjemniejszym.

Co mogło być przyjemniejsze niż piwo podczas meczu, w domu, w piątek wieczorem?

– Kiedy robią sekcję?

– W poniedziałek. – Doktor nie podniósł głowy. – Biją się, kto będzie w składzie, kto będzie prowadził, kto podpisze protokół. Jest się o co bić. Splendor, sława, wywiady. Miejsce w historii.

– Oglądałem kiedyś taki filmik, sekcja ufoludka z Roswell. – Technik uśmiechnął się z rozrzewnieniem. – Tamten był gumowy. To prawda, że oni wyglądają prawie tak, jak my? Jak ludzie?

– Nie. – Doktor doszedł do końca nagrania. Nie układało się w żadne słowa. Ten wibrujący zapis elektromagnetyczny. Nic już tu więcej nie ma. Żadnych słów, żadnego przekazu. – To obcy.

Komputer zawahał się, próbując znaleźć odpowiednie tłumaczenie. W końcu wydukał: au. Au. Auć.

Głupi obcy.

I martwi.