Świt jakich mało

Dziwna noc. Radomsko spowite kożuchem mgły jak nigdy. Jeszcze po 4 rano Słońce nie kwapiło się do rozjaśnienia świata a Księżyc ginął w mlecznej skorupie. Taki pogodowy "status quo".

Po nocy pełnej pracy Diabeł z Aniołem spotkali się na rutynowym podsumowaniu dyżuru w parku przy Szachownicy.

Jeden przyniósł plastikowe kubki a drugi flaszkę Jacka Danielsa. Usiedli na ławce jak pospolici kloszardzi.

Nie przejmowali się już niczym. Bo przecież czego mieli się obawiać?

– Ludzie to debile.– skwitował Diabeł otwierając butelkę.

-Masz rację.– przytaknął Anioł przecierając ręką kubki. Postawił je na ziemi przed kolegą.

-Powiedz mi drogi skrzydlaty waflu, jak Szef jeszcze to wszystko może tolerować?-zaczął polewać czerwony płyn do kubeczków.

-Chyba ma więcej wyrozumiałości niż my.

-Jakby musiał częściej z nimi pracować zrozumiałby, że ludziska potrzebują czegoś więcej niż klapsa po tyłku Sumienia– podniósł kubki i podał jeden towarzyszowi. Anioł wyciągnął z płaszcza fajki, włożył sobie jedną do ust. Pstryknięciem palców odpalił tytoń.

-Wam nie wolno palić– powiedział zbereźnie Diabeł.

-I co z tego. Chcesz też?– wzruszył ramionami i patrzył się przed siebie.

-Nie, dzięki. Rzuciłem je sto lat temu, szkoda pieniędzy.

Anioł się zaciągnął i zwrócił uwagę na blade światełko z mieszkania nad Castellą.

-Kto tam mieszka?– zapytał z wielkim zdziwieniem.

-Jakiś złamas, chyba jest pisarzem. Żyje sam w odosobnieniu, schodzi na dół upić się w przerwie między rozdziałami.

Sylwetka mężczyzny pojawiła się przy oknie. Otworzył je szeroko. Wyjrzał blady mężczyzna z parodniowym zarostem. Zaczął się głośnio śmiać, nie zważając na nie odpowiednią porę do takich czynności. Po chwili zniknął w głębi mieszkania. Krótka chwila minęła i przez okno poleciała maszyna do pisania roztrzaskując się o bruk przed wejściem do kawiarni. Znowu stanął w oknie mężczyzna wpatrując się w rozwalony sprzęt.

Anioł i Diabeł spoglądali tylko na siebie. Anioł znowu zaciągnął się papierosem.

Chwila głuchej ciszy.Facet usiadł na parapecie. Rozejrzał się wkoło. Miał pustkę w oczach. Przechylił się i z pierwszego piętra skoczył na główkę niczym nurek do morza. Leciał krótko, złamał sobie kark na rozłupanej maszynie.

Krew z rozwalonej czaszki zalała chodnik. Farbowała czerwienią rowki między kostkami.

-Miałeś go na dziś zapisanego w papierach?– zapytał Diabeł.

-Nie, myślałem przez chwilę, że jest twój.– znowu beznamiętnie się zaciągnął.Dym zlewał się z mgłą.

-Ja też go nie miałem. To znaczy, że był świrem. Znasz procedury. Masz monetę?

-Jasne, jakieś drobniaki będę miał.– zaczął szperać po kieszeniach.

-Jak wypadnie orzeł idzie zemną jak reszka buja się z tobą– powiedział Anioł, wyciągając złotówkę.

-Rzucaj na ziemię– skinieniem ręki pokazał Diabeł.

Skrzydlaty rzucił monetą i swobodnie pozwolił jej upaść na ziemię. Oboje nachylili się nad werdyktem Losu.

-Do jasnej cholery, w takich momentach zawsze macie szczęście!- oburzył się Diabeł.

-Wiesz jak to mówią– Bóg kocha szaleńców– uśmiechnął się szeroko.

-Na dziś to chyba będzie tyle– skwitował Anioł i ugasił peta w resztkach alkoholu. Syk gasnącego żaru był dobitny.

Wstał i pomaszerował w stronę zwłok. Mgła powoli rozmywała się, robiło się widno. To była dziwna noc.