Te cholerne drzwi nie chcą się otworzyć!

Potężna eksplozja wstrząsnęła pobliską stacją benzynową. Przez ułamek sekundy budynek zdawał się unosić w powietrzu, a następnie pochłonęła go szybko rozchodząca się kula ognia. Wokół zastukały spadające na ziemie palące się kawałki metalu, szkła i gruzu. Ulice wypełnił duszący, gryzący zapach dymu. Całe miasto płonęło i nikt w nim nie gasił pożarów. Wybuch zbiorników z paliwem był jedynie jedną z wielu uwertur tej gigantycznej katastrofy. Paliły się wieżowce, sklepy, urzędy oraz stojące na ulicach samochody. Nawet z pobliskiej stacji metra wydobywały się kłęby dymu. Ludzie uciekli z miasta porzucając cały swój dobytek. Tylko ja zostałem, na ulicy, wśród spadających wokół kawałków zniszczonego budynku stacji.

Nerwowo szarpnąłem za klamkę. Mój przyjaciel, ten nierozgarnięty głupek musiał je niechcący zatrzasnąć wbiegając do środka, a co gorsza nie miał klucza i przez to nie mógł ich otworzyć. Przez szklaną szybę widziałem jego twarz. Z przerażeniem w oczach spoglądał na mnie. Wiedział, że jestem na niego zły, ale przecież go nie skrzywdzę. Zostaliśmy sami, a to do czegoś zobowiązywało. Niezdarnie, po raz kolejny, przymierzyłem się do otwarcia szklanych sklepowych drzwi. Te, tak jak poprzednio, stawiły opór. Nowy, mocny metalowy zamek blokował wejście do środka. A tam był mój przyjaciel. Co prawda nie znałem go. Poznaliśmy się dopiero dzisiaj. On biegł przede mną, a ja za nim, ale czułem, skądś wiedziałem, że się zaprzyjaźnimy. Kawałki spadającego szkła poraniły mnie. Nie chciałem żeby to tak się skończyło. W sklepie znajdowało się jedzenia, a ja byłem głodny i, bombardowany odłamkami, zacząłem się palić.

Nie ustępowałem. Walczyłem ze złośliwym losem. Monotonnie waliłem całym ciałem w szybę. Na szkle pojawiły się rysy, powoli zaczęła ona pękać poddając się mojej woli. Poznaczyły je również smugi krwi, ale tym się nie przejmowałem. Byłem coraz bardziej wściekły. W końcu szkło pękło. Szyba z hukiem rozpadła się na tysiące drobnych kawałków. Wpadłem do środka i przewróciłem się na podłogę. Niezdarnie podniosłem się z niej i ruszyłem w kierunku mojego przyjaciela. Ten, wyraźnie czymś przerażony, próbował uciekać, ale okazało się, że drzwi na zaplecze są zamknięte. Nie wiem czego się bał. Ja tylko chciałem go wziąć w swoje ramienia i przytulić. Tak długo dobijałem się do tych drzwi. Po prostu tęskniłem za nim. W końcu dopadłem go i razem upadliśmy na ziemię.

Musimy się bliżej poznać. Zresztą byłem strasznie głodny.

– Mózg, móóóózg – wycharczałem i wgryzłem się w podstawę jego czaszki. Czułem jak ogarnia mnie spokój. Po raz pierwszy od dawna czułem się nasycony i szczęśliwy. I to dzięki mojemu przyjacielowi; kawałkowi szarej brei znajdującej się w głowie tej przestraszonej istoty.

Wszystko wokół płonęło, ale jakoś wcale mnie to nie martwiło.