Miłość z księżycowego krateru o zachodzie słońca (cz. II)

Szanowni… nie wiem czy udało mi się utrzymać kiczowaty fason cześci pierwszej, ale starałem się jak mogłem.

Syczenie otwieranych zawiasów sprawiło, że Ultoaronoriusowi zaczęło piszczeć w uszach. Potężnym haustem nabrał powietrza w płuca… ale okazało się, że na księżycu wcale nie ma atmosfery, ani też powietrza. Więc umarł…

MIŁOŚĆ Z KSIĘŻYCOWEGO KRATERU O ZACHODZIE SŁOŃCA (Marzenia o nieskończonym szczęściu).

…ale umarł tylko na chwilę. Kiedy odzyskał świadomość na planetoidzie, na który przygnała go seria tragicznych i niefortunnych wypadków, była już całkiem przyzwoita atmosfera (okazało się, że w reakcji z moczem Ultrasonoriusa, który wyciekł z pozostawionego na statku cewnika, powierzchnia palnetoidy syntezuje najczystszy tlen, dodatkowo 70% azotu i kilka innych całkiem klawych pierwiastków!). Owszem, wciąż jeszcze nie płynęły rzeki, nie pluskały się w nich dzieci, matki nie chowały swoich zaniedbanych ciał w cieniu rozłożystych drzew, a wzdłuż brzegu nie przechadzał się chłopak wciskający turystom przeterminowany popcorn, albo ciepłe piwo, ale przynajmniej dało się oddychać. Poza tym pustka srebrzystego globu, była urzekająca. Wszystko, łącznie z płucami Ultrasonoriusa, srebrzyło się pyłem srebrzystym urokliwie. Piękno trafiało przez szczeliny tytanowego ciała prosto w ckliwe jak pastereczka i miękkie jak budyń serce dzielnego pilota. Ten próbował jakoś to zwerbalizować…

– agh agh agh… khe khe keh – dławił się Ultrasonorius po kawałeczku wypluwając swoje płuca w wulkanicznych erupcjach kaszlu.

A w oczach stanęły mu łzy wzruszenia.

– Jak z Casablanki… pięknie. – wymruczał pod nosem, kiedy ostatni ze srebrzystych obłoczków powoli osiadł już na globie.

Wzrokiem odszukał ślad stopy, a od tego śladu przeciągnął wzrokiem do następnego, który z kolei wskazał ślad kolejny, i tak od ślada do ślada, aż będzie rolada, kluski, kapusta i polewka tłusta,

Ultrasonorius, nucąc „As time goes by", dotarł do właściciela matrycy tych przedziwnych, na srebrzystym globie odbijanych szlaczków. Ściślej rzecz ujmując – właścicielki.

Kroczyła lekko, acz nieregularnie próbując otrzepać swą krótką, przewiewną w kolorze fiołkowym sukienkę ze srebrzyście srebrzącego się pyłu. A była ona smukła jak łania, ulotna niczym dopiero co wypuszczony bąk. Ultrasonorius śledził przez chwilę jej poczynania, zachwycając się krągłościami pośladków, doskonałością łydek i regularnością łopatek pracujących jak najprecyzyjniejsze maszyny wiertnicze z asteroidy FI 14/441/7 – jeden pięć (kolonia karna dla intergalaktycznych przestępców – sami czarni i Rosjanie).

– „dupnięta na głowę jakaś…" – pomyślał swym szlachetnym umysłem Ultrasonorius, lecz czując, że myśli jego są nie oddają sprawiedliwości jak powinny, dodał – „ale pupcia fajna".

– Ilsa? – odezwał się miękkim głosem.

Dziewczę niewinne podskoczyło na tę niespodziewaną zaczepkę. Zarzuciło włosami w srebrzyste sprężynki skręconymi, a ślipka jej podobne do ślipek jałówki źródła głosu owego wypatrywać poczęły.

– Co co co co??? – zachrypiała.

– Kocham Cię! – powiedział Ultrasonorius, bo jakoś trzeba było zagaić, lecz chwilę później pożałował.

Chwila ta potrzebna była, by spostrzec frontalny aspekt fizjonomii dziewczyny i gdy Ultrasonorius to uczynił, poczuł się oszukany przez los. Byli tu tylko we dwoje, a jedyna z tej dwójki kobieta musiała mieć akurat małe piersi. Jednak dla kogoś takiego jak on, znalezienie rozwiązania, było jak wypicie porannej kawy.

– „No nic, zamknę oczy." – pomyślał.

– Ilsa! – powtórzył czyniąc krok w jej stronę.

– Nie… nie – dziewczyna chwyciła się za głowę i lekko zaczęła kołysać. – nie…

– Nie bój się… – wyciągnął do niej swą muskularną rękę. – Ilsa… jak Ci na imię?

Ona przez chwilę kolebała się na lewo i prawo, znikając prawie całkowicie w tumanach srebrzystego pyłu.

– Nie bój się… – powtórzył Ultrasonorius. – jeśli przeraża cię łomotanie, które słyszysz, wiedz, że to moje serce wyrywa się do ciebie.

W akademii taką jak ta laskę, wyrwać musiał gość, który w karty przegrał już całe stypendium. Ale cóż. Tutaj nie było nikogo innego, więc on był jedynym śmiałkiem, który mógł stanąć na wysokości tego zadania (swoje poczynania tłumaczył sobie zresztą pierwszą dewizą eskadry. A pierwsza dewiza jego eskadry głosiła – „nie przepuść żadnej dziurce, a jeśli dziurek nie ma, od czego są torpedy?"), poza tym – nie miał kto wygadać kumplom, więc wstydu nie było.

Jak ci na imię Ilsa?

– T-t-t-t-t-t. – wybąknęła dziewczyna.

Masz ci los!

– „Pewnie jej ojciec był górnikiem w Sektorze Purpurowej Nebuli kapitana Cooka." – pomyślał.

To było jedyne miejsce, znane Ultrasonoriusowi, w którym przez warunki pracy ludzie tak cofnęli się w rozwoju, że ich język sprowadzał się do krótkich chrząknięć, przypominających rzężenie maszyn. W eskadrze był kiedyś chłopak z tamtej planety… nie jako pilot oczywiście. Chłopak nie miał na tyle oleju w głowie, żeby żuć gumę i mrugać oczami jednocześnie, ale do przegryzania kabli nadawał się idealnie. Nazywał się WTF i prawdę powiedziawszy, prócz przegryzania kabli, eskadra nie miała z niego żadnego pożytku. Żarł, wydalał i przegryzał kable. Ostatecznie podczas jednej z misji zwiadowczych, kiedy na statku, na którym WTF akurat przegryzał kable, pojawiła się usterka układu podtrzymującego życie, piloci podjęli dramatyczną decyzję o otwarciu luku, w którym akurat pracował WTF.

– Co taki śmierdziuch będzie nam powietrze zabierać. – tłumaczyli po powrocie, a reszta ze zrozumieniem przytakiwała.

Za tę misję piloci otrzymali medale, a gazety Fantamantalapantarian głowiły się, skąd taki prymitywny umysł jak WTF, wziął się na ich orbicie. Wtedy była kupa śmiechu w całej eskadrze, WTF został natomiast zastąpiony przez automatyczny przegryzacz kabli. Podczas wojny z Mumlokami wszystkie statki w eskadrze miały już automatyczne przegryzacze kabli. Dyrektywa w tym względzie została wydana po tym, jak myśliwiec Uxusów zestrzelił jeden z krążowników eskadry (to była druga wojna od wojny z Fantamantalapantarianami, przedostatnia przed wojną Mumlokami i pierwsza w której Ultrasonorius wcisnął guzik– zresztą, kto by to liczył, kogo, poza Diriadem, obchodziło jaki jest powód wojny, z kim, albo o co walczono? Ostatecznie liczyła się przecież rozpierducha… nic więcej).

– T-t-t-t-t-t… – powtórzył Ultrasonorius, próbując utrzymać fason, choć czuł stróżkę zimnego potu wędrującą pod skafandem między łopatkami.

– Teresa. – dokończyła dziewczyna.

– Teresa… – Powtórzył dzielny pilot i poczuł, że na dźwięk tego egzotycznego imienia kamień spada mu z serca (a coś innego twardnieje).

– Teresa. – powtórzył w rozmarzeniu.

Teresa brzmiało, jak wspomnienie z dzieciństwa, jak jego matka, która smarowała dżemem świeże bułki, jak zapalenie płuc, które przykuwało Ultrasonoriusa do łóżka, gdzie z bohaterami książek odbywał swoje pierwsze przygody. Teresa. Teresa. Teresa.

Chwycił ją za ramiona i wskazał na okrąg słońca, które właśnie musnęło grzebień gór srebrzystego horyzontu.

– Spójrz! Tam zbudujemy chatę. Piękną chatę w stylu zakopiańskim. Będzie płotek ze struganymi kogutkami, będą oscypki i gęśle, a przed domem w promieniach zachodzącego słońca… takiego jak teraz wylegiwać się będzie nasz kot. Będzie się przeciągać i lizać sobie łapki. My zestarzejemy się pięknie, patrzac jak nasze wnuki czynią ten świat lepszym.

Teresa patrzyła na Ultrasonoriusa dość zmieszanym wzrokiem, lecz on jej nie ponaglał. Wiedział, że szczęście kiełkuje powoli.

– Powiedz – odezwała się wreszcie. – miałeś ostatnio może jakąś katastrofę albo coś? Rozbiłeś się statkiem i upadłeś na głowę? Czy to wrodzona wada?

– Jestem niepoprawnym romantykiem od urodzenia. A Ty najwyraźniej jesteś medium Tereso! – wykrzyknął zdumiony Ultrasonorius. – gdyż tak. Otóż rozbiłem się i choć początkowo myślałem że to tragedia, teraz wiem, że upadłem, aby powstać u twego boku… Tereso. Lecz dość gadania. Pocałuj mnie.

Kiedy ich wargi zaczęły zbliżać się do siebie, a drżenie serca dzielnego Ultrasonoriusa wzniecało wokół nich tumany srebrnego w całej swej o zachodzie słońca srebrnej srebrzystości pyłu, coś przemknęło po nieboskłonie, rzucając na tę miłość cień.

Ultrasonorius chwycił dziewczynę i w ostatniej chwili uskoczył przed kadłubem wbijającego się w planetoidę kadłuba statku.

Nim zdążył cokolwiek zobaczyć już silne ręce podnosiły go do góry. Szybkim ruchem wyrwał się z uścisku.

– Ilsa! Ilsa! – krzyczał, lecz wokół słychać było tylko jęczenie napastnika.

Powietrze powoli klarowało się a z mgły srebrzystego pyłu wyłaniał się kształt statku. Ultrasonorius znał dobrze ten model okrętu – to byli piraci.