Powstanie bogów

– Światistnieje od miliardów lat i nieustannie się zmienia. Ludzie żyją i umierają. Świat ledwie dostrzega tak małą formę, jaką jest człowiek. Ale bogowie trwają. Wszyscy, jacy narodzili się przez wszystkie stulecia. Nie można tak po prostu ich zabić. Są, jak sami to określają, nieśmiertelni. Niestety lub nawet wprost przeciwnie, wszyscy podlegają pod te same prawa.

Skąd w ogóle oni się biorą? Rodzą się z wiary w coś więcej, z ludzkiego strachu przed byciem samemu, z potrzeby opieki. Z tłumaczenia sobie, że wiatr nie porusza gałęziami sam z siebie. A może po prostu z lenistwa? Po co się męczyć, snuć teorię o różnicach ciśnień, skoro można przypisać zasługę j a k i e m u ś bogowi. Czy tak nie jest prościej? To właśnie szaleńcy umożliwili dotarcie nam do tak niezwykłego poziomu wiedzy i techniki jakie mamy dzisiaj. Oni przeciwstawili się i odkrywali faktyczną przyczynę problemu.

Ale… tak, zawsze pozostaje jakieś „ale". Nieważne jak sobie to będziemy tłumaczyć, zawsze pozostaje Wiara. To dzięki niej, oni istnieją. Raz przebudzonej nie można usunąć, pozostaje na dnie serca tego, kto choć raz ją poczuł. I dlategoOni są nieśmiertelni.

Na przestrzeni lat zmieniała się Wiara, więc i zmieniali się bogowie. Greccy, rzymscy, babilońscy. Pierwsze prawo boskie mówi, że bóg jest tak silny jak Wiara w niego. Jeżeli na ziemiona umrze nie oznacza to, że boga czeka taki sam los. Istnieje w opowieściach, mitach i legendach. Zmienił tylko formę, stając się czystą energią, która kiedyś powróci. Trwać to jednak będzie tyle lat, ile będzie trzeba.

Nawet w panteonie największych i najpotężniejszychjest zazdrość. Nieustanna walka o przejęcie władzy, zjednaniu sobie wyznawców innych bóstw. Czemu więc nie mają ingerować w życia śmiertelnych? Podburzać do wojen, czy kosztować rozkoszy…

– Co się stało mamo? Czytaj dalej.

– Wystarczy.– Półmrok panujący w pokoju pozwolił w łatwy sposób ukryć rumieńce jakie zakwitły na jej policzkach.– Na dziś koniec.

– A gdyby tak spotkać jednego? Nie koniecznie najpotężniejszego, tylko takiego małego, choćby w którego wieży tylko jedna osoba…?

– Śpij już. To tylko opowieść Galeonie.– Śmiech matki rozbrzmiał w pokoju.

– Ale gdybym spotkał jakiegoś?– Rozbudzona wyobraźnia chłopca nie pozwalała mu zasnąć.

– Bogowie nie zjawiają się tak nagle.

Duże, brązowe oczy chłopca wlepione były w matkę. Ta odłożyła książkę na półkę. „Powstanie bogów". Przez chwilę zastanawiała się czy dobrze postąpiła wybierają właśnie tę opowieść. Odwróciła się i podeszła do chłopca.

– To tylko opowieść. Nie możesz jej traktować tak poważnie. A teraz.. dobranoc.– Zgasiła lampkę stojącą na nocnym stoliku. Wyszła z pokoju pozostawiając jedynie lekko uchylone drzwi.

Galeon obrócił się na drugi bok. Naciągnął kołdrę na głowę. Bezhmurna noc ukazywała granatowe niebo, upstrzone białymi gwiazdami. Wielki, srebrny księżyc wędrował w chłodzie nocy. Czasem zdarzają się rzeczy, w które nawet bogowie nie mogą uwierzyć…

Galeon…

… a tym bardziej nie w to, że dziecko usłyszy ich głos…