Pierwsza część pierwszego rozdziału.

 

Zawodzący lament wiatru poniósł się echem nad głowami rycerzy. Zniknął gdzieś pomiędzy chmurami, pomiędzy kroplami deszczu. Mężczyźni czekali. Każdy z nich dzierżył w ręku miecz, ci umiejscowieni wyżej trzymali w dłoniach łuki. Zza monumentalnej bramy, przed którą stali dochodził odgłos wydawanych rozkazów przerywany szyderczym śmiechem. Zbyt częstym śmiechem.

 

Brama zadrgała lekko. Drganie przerodziło się w regularne, rytmiczne uderzenia. Wojownicy byli spokojni, pewni siebie. Wiedzieli, że najeźdźcy nie wedrą się do środka nawet gdyby tego pragnęli z całych sił. W końcu to była ziemia elfów, Silan. Pałac i miasto, które powstały z ich własnych rąk. Silan było ich sercem i domem. Niestety elfów tu nie było. Mieszkali tu teraz ludzie. Ludzie, którzy zrównali to miejsce z ziemią. Ludzie, którzy splugawili tą ziemię, przed nimi przecież tak piękną i płodną. Ludzie… Ludzie dla elfów byli niczym, byli pasożytami, które trzeba jak najszybciej wyplenić.

 

Długi, przeciągliwy śpiew rogu przerwał monotonnie panującą za i przed murami. Łucznicy mogli zauważyć zaniepokojone spojrzenia i nerwowe ruchy wrogów. Był to jednak chwilowy, przelotny strach, który zniknął zaledwie po kilku minutach. Na horyzoncie można było dostrzec kilka oddziałów maszerujących energicznie w stronę pałacu. Za nimi powoli toczył się szereg katapult i plutej.

 

Deszcz przestał padać, przestał padać już kilka godzin temu. Jego następstwem był świeży zapach mokrej ziemi i trawy, ziemi i trawy… Ziemi…

 

Dziki krzyk.

 

Szczęk ostrzy.

 

Cisza.

 

Wyszyty złotą nicią łuk skrzyżowany ze strzałą na zielonym tle. Chorągiew Adeinu. Dryfująca po powierzchni nieba, płynąca razem z wiatrem, niczym olbrzymie ptaszysko o barwie seledynu. Swoją podróż zakończyło na dachu baszty. Zawisło na jej czubku i tańczyło razem z powiewem.

 

Światło słońca. Słabe światło. Niedawno wzeszło na pulpit nieba, a już musiało ulec blasku nocy. Blasku księżyca. Neil Ra. Ciemny nieprzebity, aksamitny mrok opadł niczym całun na Silan. Czekali.

 

Następna noc. Więcej krwi. Zaułki i uliczki wyścielone trupami poległych. Śmierć i jej śpiew. Śmierć i jej taniec. Czas Żniw. Wrogowie wkroczyli do miasta. Nie byli oni adeinczykami. To nie była bitwa człowieka przeciwko człowiekowi. Do Silan przybyli ich mieszkańcy. Elfie komanda wyrżnęły wszystkich od pałacu po mury…

 

 

Wstęp. Historia elfiej stolicy, Badon Nalin

 

 

 

 

 

Rozdział I

 

– Garet, zatrzymaj się, proszę – szept wdarł się w jego uszy lekko, spłynął powoli tak jak robi to kropla wody. Koił zmysły. On jednak szedł dalej. Musiał.

 

– Garet…

 

Nie.

 

– Garet…

 

Nie.

 

– Garet…

 

Nie.

 

Zatrzymał się. Opanował drżące ręce. Opanował oddech. Opanował strach. Był w ciemnym zaułku, sam. Wiedział, że musi iść dalej, już nie chciał. Zamknął oczy, otworzył je, ruszył.

 

Biegł. Biegł. Biegł. Wiedział, że to jego ostatnie chwile, ostatnie uderzenia serca. Jeszcze trochę. Musiał biec, po prostu musiał. Słyszał za sobą krzyki gwałconych i proszących o życie kobiet…

 

Potknął się. Upadł.

 

Dziewczyna… Czarnowłosa dziewczyna. Nie miała więcej niż trzynaście lat, nie mogła mieć więcej. Leżała naga, przy nim. Garet podniósł głowę, spojrzał na nią, prosto w oczy. Nie dostrzegł w nich nic prócz pustki i dziwnej obojętności.

 

Mężczyzna. Mężczyzna bez twarzy. Garet widział jak jego paskudne palce giną w czarnym gąszczu włosów trzynastolatki, uniósł ją i ciągnął w kierunku małej, ciasnej uliczki. Dziewczyna zaniosła się spazmatycznym szlochem coraz odleglejszym, coraz mniej słyszalnym. Płacz został urwany, mężczyzna zatrzymał się. Garet usłyszał wrzask bólu, przestań, zostaw mnie, już nie chcę, krzyczała. Nie, on nie mógł tego słuchać. Zatkał uszy i zamknął oczy. Niech to się skończy, proszę, niech to się skończy…

 

Skończyło się.

 

Śnieg padał tutaj tak gęsto…

 

Postać na wzgórzu. Postać człowieka.

 

Uderzenie błyskawicy.

 

Postać leżąca na wzgórzu. Postać trupa.

 

Ogień. Krzyk. Cienie.

 

Kobieta i mężczyzna. Oboje nadzy. Stali obok siebie trzymając się za dłonie, ich kolana zanurzone były w niesamowicie zielonej trawie. Za ich plecami, gdzieś w głębi lasu śpiewały ptaki. Ich śpiew był taki piękny i czysty… Oboje, mężczyzna i kobieta, podnieśli głowy i popatrzyli w górę na nieskazitelne czyste niebo.

 

Śmiech dziecka i jego płacz.

 

Kobieta i mężczyzna płonęli, trawił ich Ogień, Ogień Elfów. Trawy nie było, była czarna ziemia. Nie było lasu… Nie, był las. Las głów, ściętych głów osadzonych na palach. Znikł śpiew ptaków, zastąpiła go cisza. Nieśmiertelna, wieczna cisza, od której nie było ucieczki.

 

Garet otworzył oczy i zaczerpnął świeżego powietrza. Widział dzieci, która pluskały się w wodzie tak czystej, że gołym okiem można było sięgnąć dna. Żony w objęciach swych mężów. Chłopcy dokazujący dziewczynom. Spokój. Harmonia.

 

Śmiech dziecka i jego płacz.

 

Woda znikła, zastąpiła ją gęsta krew. Powietrze ciężkie, cuchnące. Martwe ciała dryfujące po powierzchni rzeki, ciała dzieci, ciała dziewcząt, ciała chłopców. Mężczyźni i kobiety bez głów, liny przywiązane do ich stóp. Chaos i tylko chaos. Krajobraz spaczony przez gniew, nienawiść i kłamstwo.

 

Koń. Koń bez oczu, bez skóry. Martwy koń. Nainvel. Koń Śmierci. Postać odziana w czarną szatę kroczyła pomiędzy wysokimi kolumnami. Ciągnąc za sobą Miecz szła w kierunku swego wierzchowca. Dotknęła go swymi szponiastymi rękoma. Zwierzę zarżało. Dosiadła go.

 

Śmiech… Ten śmiech… Nie!

 

Zostaw mnie!

 

Zostaw!

 

Śmierć uniosła Miecz. To był tylko moment, krótka chwila…

 

Śmierć…

 

 

 

*

 

 

 

– Wystarczy. Wstań, proszę. – Sen został przerwany.

 

Garet posłuchał i wstał z łóżka. Cały dygotał, trudno było rozpoznać czy to na skutek wszechobecnego zimna czy ze znikającego powoli strachu. Spojrzał na kobietę, która stała naprzeciw niego.

 

– Dlaczego? – zapytał, ocierając pot na czole prawą ręką.

 

Nie usłyszał odpowiedzi.

 

Kobieta odwróciła się od niego. Patrzył na jej nagie plecy.

 

– Dlaczego? – Garet powtórzył pytanie. Nie oczekiwał odpowiedzi, chciał tylko usłyszeć jej głos.

 

– Dlaczego…? – zapytała cicho.

 

– Tak. Dlaczego? – Mężczyzna rozkoszował się jej głosem, upajał się nim.

 

– Może, dlatego, że to twoje przeznaczenie?

 

Podszedł do niej, położył rękę na ramieniu. Czekał.

 

– Eveinn…

 

– Nie.

 

– Eveinn, proszę. Tak długo na to czekałem.

 

– Więc poczekasz jeszcze trochę.

 

Położyła swoją dłoń na jego. Nie odwróciła się, nawet na niego nie spojrzała. Dalej wpatrywała się w księżyc. Dziś była pełnia, uwielbiała pełnie.

 

– O brzasku wyruszysz do Daen. Ariel będzie tam na ciebie czekał. Powie ci, co dalej robić… – przerwała i wciągnęła powietrze do nosa. – I proszę, idź się obmyć, bo cuchniesz. Woda jest już przygotowana.

 

Garet usłuchał. Skierował się w stronę hebanowych drzwi.

 

– Tylko nie zrób mi tam burdelu.

 

Uśmiechnął się i pociągnął za złotą gałkę. Światło księżyca padało na schody oświetlając piętro. Uniósł głowę do góry i spojrzał na powałę. Wykonana była ze szkła, niechybnie robota elfów. Dzieła wychodzące spod ich rąk zachwycały pięknem, które zdolne było omotać oko nawet najbardziej wyrafinowanych koneserów sztuki. Stąpając po schodach Garet zauważył, że szklana powała nie jest całkowicie biała. W samym centrum widniała niebieska róża ze srebrną łodygą i wielkimi srebrnymi liśćmi. Jej cień opadał na schody, które deformowały go i rozlewały po całej dolnej części.

 

Garet znalazł się w końcu w łaźni. Pomieszczenie wybudowano pod domem. Ściany zdobione wizerunkami nagich ludzi, głównie kobiet, namalowano bardzo pieczołowicie i misternie. Na pierwszy rzut oka dostrzec można było, że nie wyszło to spod byle, jakiej ręki, lecz spod ręki prawdziwego mistrza. W nozdrzach Gareta zagościł zapach wanilii, róży i bzu. Westchnął cicho. Dobrze znał ten zapach. Kochał go.

 

Zanurzony po szyje w cudownie gorącej wodzie, obserwował grę świateł, która miała miejsce na tułowiu olbrzymiej chimery osadzonej głęboko w naprzeciwległej ścianie łaźni. Pochodnie rozjaśniały mrok jasnoniebieskim ogniem, który barwą aż nadto przypominał Oceany Południa. Zamknął oczy, chciał pobyć samotnie jeszcze kilka chwil.

 

Wszedł do pokoju, był przekonany, że jej już nie będzie.

 

Była.

 

Leżała na łóżku. Jej nagie ciało tonęło w morzu jaskrawego jedwabiu, w kaskadach światła księżyca. Oczy, osadzone w kocich oczodołach, płonęły tym niesamowitym błękitem, który tak dobrze znał i pamiętał. Błękit na krótkie chwile zostawał przysłonięty długimi rzęsami, po czym wracał do swej dużej, okrągłej postaci. Lewa ręka leżała bezwładnie smagając prawy górny róg czerwonej poduszki, prawa znajdowała się poniżej okrągłych, pięknych piersi na twardym, płaskim brzuchu. Włosy zlewały się z jedwabiem tworząc iluzję ich potoku rozlanego po powierzchni łóżka, w niektórych miejscach spływającego na miękki dywan. Była przepiękna. Bezgłośnie poruszyła swymi uwydatnionymi ustami. Jej serdeczny palec drgnął lekko. Otwarte dotąd drzwi zamknęły się, nie wydając przy tym żadnego dźwięku. Zerknął na jej zgrabne nogi, prawie niewidoczne w jaskrawej barwie dominującej na łóżu, kolana były lekko uniesione.

 

– Przytul mnie, proszę – wyszeptała.

 

Położył się koło niej. Pragnął jej dotyku. Chciał zanurzyć się w jej włosach i zapomnieć, chociaż na chwilę o otaczającym go świecie.

 

– Proszę… – wyszeptała jeszcze ciszej niż przedtem.

 

Spełnij jej prośbę.

 

– Eveinn…

 

– Nic nie mów. Jeszcze mogę zmienić zdanie.

 

– Eveinn…

 

– Kochaj mnie.

 

Ponownie spełnij jej prośbę.