LAMPA (KOSMIKOMIKA 2011)

 

Do urodzin Ewy pozostały zaledwie trzy dni. Wciąż nie miałem pomysłu, co jej kupić w prezencie. „Co roku ten sam problem – pomyślałem – ciekawe, czy ona ma podobny kłopot, gdy zbliża się data moich urodzin?" Zacząłem się zastanawiać, co mogłoby ją zainteresować, czym sprawić jej przyjemność. Miała słabość do staroci. Uwielbiała spędzać czas w sklepach z antykami. „Wizyta w takim miejscu powinna mi pomóc – wydedukowałem – Zaopatrzę się w stary, zakurzony wazon i po sprawie."

Około godziny później wszedłem do antykwariatu noszącego nazwę „Stare Ale Jare". W środku zastałem panią o lekko siwiejących włosach, która z zainteresowaniem przyglądała mi się, kiedy eksplorowałem sklepik w poszukiwaniu przedmiotu nadającego się na podarek. Moją uwagę przykuła stara, niewielka lampa naftowa. Prawdopodobnie wykonano ją z miedzi. Była złotego koloru, lekko porysowana i odrapana, z nieco zardzewiałym uchwytem. Pokrywała ją gruba warstwa kurzu. Wziąłem towar do ręki i obejrzałem dokładnie."Tak. Sądzę, że znalazłem to czego potrzebuję – pomyślałem – Ewa powinna być zadowolona". Cena nie była wygórowana, co było dodatkowym atutem, biorąc pod uwagę moje niekończące się problemy finansowe.

– Chciałbym kupić ten przedmiot – oznajmiłem srebrnowłosej sprzedawczyni.

Postawiłem lampę na ladzie. Kobieta uniosła rzecz, zaczęła uważnie i powoli z każdej strony ją oglądać. Spojrzała na kartkę z ceną, przymocowaną do uchwytu towaru.

– Dziwne – zdawała się mówić do siebie – Tyle lat prowadzę ten antykwariat i nigdy tego tutaj nie widziałam. Cena jest stanowczo za niska.

„No to po zakupach" – pomyślałem zrezygnowany.

– No, cóż. Ktoś jednak ten przedmiot na tyle wycenił – dodała podnosząc na mnie wzrok – Taką należność trzeba zapłacić.

„Alleluja!" – ucieszyłem się w myślach.

– Poszukam ścierki na zapleczu i oczyszczę lampę – zaproponowała – Jest cała zakurzona.

– Nie trzeba – odpowiedziałem szybko – Sam to zrobię, w domu.

– Dobrze, jak wolisz, młodzieńcze – uśmiechnęła się.

Uiściłem zapłatę i zadowolony opuściłem sklepik.

 

 

 

Kiedy znalazłem się w mieszkaniu, postawiłem lampę w pokoju, na biurku. „Trzeba rzecz oczyścić z kurzu i będzie się zupełnie inaczej prezentować" – wykoncypowałem. Wziąłem papierową ściereczkę i przetarłem przedmiot. Wtem zagrzmiało, pociemniało i pojaśniało! W moim pokoju pojawiła się postać o zielonym kolorze skóry. Przybysz był ubrany w coś na wzór tuniki. Na głowie miał biały turban, spod którego patrzyły na mnie ciemne oczy. Na jego trójkątnych uszach bujały się spore, okrągłe kolczyki.

– Witaj, chłopcze. Czy wiesz kim jestem? – zapytał.

– Dżinem? – odpowiedziałem pytaniem.

– Tak, zgadza się – jego wzrok powędrował na jedną z półek – Fajne okularki. Mogę przymierzyć?

– Proszę bardzo – zgodziłem się.

Założył okulary przeciwsłoneczne, po czym przejrzał się w lustrze. Odwrócił się do mnie i zadał pytanie:

– Skąd wiesz, że jestem dżinem?

– Z opowieści o lampie Alladyna – odrzekłem.

– Dziwne, nie znam żadnego człowieka o takim imieniu. Zresztą nieważne. Czas mnie goni. Im szybciej załatwimy sprawę, tym prędzej odzyskam swobodę i udam się tam gdzie chcę. Zdajesz sobie sprawę, że muszę spełnić twoje trzy życzenia? Chciałbym poprosić cię o pośpiech, spędziłem w lampie dużo czasu i muszę załatwić kilka starych spraw. Jakie jest twoje pierwsze żądanie?

„No, tak! Życzenia. – Przypomniałem sobie treść bajki o Alladynie. – Tylko, o co poprosić? Jak na złość, nic nie przychodzi mi go głowy". Rozglądałem się po pokoju, szukając podpowiedzi. Mój wzrok napotkał gitarę. „Tyle czasu gram na starych strunach – pomyślałem – Na nowe nie mam pieniędzy. Może to nie jest życzenie najwyższych lotów, ale od czegoś trzeba zacząć."

– Mam pytanie – zwróciłem się do przybysza – czy mogę złożyć zamówienie na kilka sztuk, czy tylko na jedną?

– Przyznam szczerze, że zupełnie nie rozumiem, co masz na myśli? – zdziwił się.

– No, wiesz, chciałbym coś zamówić, ale w większej ilości – starałem się wytłumaczyć, o co mi chodzi.

Wybałuszył na mnie swoje czarne, ogromne oczy, groźnie zmarszczył brew i zapytał:

– Czy ja wyglądam na Kolumbijczyka?

– Przepraszam…? – teraz ja z kolei nie pojmowałem, dokąd nasz dialog zmierzał.

– Ustalmy coś. Żadnych narkotyków, ok? – wyjaśnił – dilera ze mnie nie zrobisz.

– Nie, skąd. Nie o to chodzi – zdałem sobie sprawę, że mamy problem z komunikacją. „Trzeba wykorzystać życzenie i zobaczymy co z tego będzie. W razie czego zostaną mi jeszcze dwa" – pomyślałem i rzekłem:

– Chcę sto opakowań strun, firmy „Jim Markley".

– Już się robi! – odpowiedział uradowany.

Zagrzmiało, pociemniało i pojaśniało! Dżin zniknął. Podczas oczekiwania na jego powrót, postanowiłem zastanowić się, czego jeszcze mógłbym zażądać."Nadarza się okazja, żeby podnieść komfort mojego życia, a ja nie mam żadnych pomysłów" – pomyślałem.

 

 

 

Duch z lampy powrócił dokładnie po godzinie. Wcześniej: Zagrzmiało, pociemniało i pojaśniało!

W kącie pokoju pojawił się stos kwadratowych pudełek z logo znanej firmy, zajmującej się produkcją akcesoriów do instrumentów muzycznych.

– Teraz to mi strun do końca życia wystarczy! – nie kryłem zadowolenia. Podszedłem do stożkowatego kopca, żeby wyciągnąć jeden zestaw z opakowania i nacieszyć nim oczy.

– Drobnostka – powiedział Dżin – Czekam na następne życzenie.

Wziąłem do ręki pudełko i otworzyłem je. „O co chodzi?" – pomyślałem zaskoczony. Sprawdziłem następne, potem jeszcze jedno… W końcu rozzłoszczony kopnąłem stertę sprzętu, dostarczonego przez ducha.

– Co to jest !? – wrzasnąłem – Coś ty mi przyniósł!?

– Nie rozumiem – odpowiedział, wyraźnie zaskoczony moją reakcją – Dostarczyłem to, co zamówiłeś.

– Chciałem struny, a nie puste opakowania! – wciąż krzyczałem.

– Zrealizowałem zamówienie, zgodnie z twoimi wytycznymi – rzekł obrażonym tonem – Możesz mieć pretensje tylko do siebie.

– Powiedziałem ci, że chcę struny, a ty mi przyniosłeś puste pudełka!

– Tak? Może rzeczywiście… Nie dosłyszałem. Sorki – zrobił minę kota ze „Shreka".

– Co ja mam z tym teraz zrobić? – trochę ochłonąłem – Mam grać na gitarze opakowaniami?

– Graj, jak ci się podoba. Ja tego słuchał nie będę.

Poczułem, jak moja twarz robi się gorąca ze zdenerwowania. Przypuszczam, że miała w tej chwili ciemno-czerwony kolor. Dżin prawdopodobnie zauważył zmianę na moim obliczu, bo natychmiast dodał:

– Przypominam o drugim życzeniu.

– Daj mi święty spokój! – wrzasnąłem.

– Nasz klient, nasz pan.

Zagrzmiało, pociemniało i pojaśniało! Mieszkaniec lampy zniknął, a ja stałem przez jakiś czas bez ruchu, zaskoczony tym co się stało. Po kilku minutach zacząłem intensywnie myśleć, co tym razem przybędzie wraz z Dżinem? Środki uspokajające? Kotlety sojowe? Może CD z muzyką relaksacyjną?

 

 

 

Zagrzmiało, pociemniało i pojaśniało! Punktualnie, godzinę później pojawił się duch, a z nim… coś jeszcze. Patrzyłem na to, co przyniósł, z szeroko rozdziawionymi ustami ze zdziwienia. Nie wiedziałem, co powiedzieć. W końcu zareagowałem.

– Czy ty masz wszystko w porządku z głową!? – krzyknąłem – Po cholerę mi to!?

Zdziwiony popatrzył na mnie. Nie odezwał się.

– Ta rzecz kojarzy ci się ze świętym spokojem!? – ciągle wrzeszczałem.

– A z czym może się kojarzyć spokój, z koncertem Slayera? – zapytał ironicznie i dodał – może życzenia wypowiadasz mało precyzyjne?

Tego było za wiele. Rok ćwiczeń yogi, dwa lata diety pozbawionej tłuszczów zwierzęcych i kilka innych zabiegów mających na celu zmniejszenie mojej agresywności. W tej chwili, wszystko odeszło w zapomnienie. Byłem wściekły.

– Ty arabusie! – zacisnąłem pięści – Jak ci zaraz z bani wyjadę, to zmienisz kolor na czerwony!

– Arabusie? Znaczy Arabie, tak!? – wyglądał na zdenerwowanego – Jeśli już to Persie, nieuku jeden!

Poza tym przypominam, że masz jeszcze jedno życzenie. Pohamuj swój gniew i wypowiedz je wreszcie. Potem się rozstaniemy, bynajmniej nie jak przyjaciele.

„Tak, życzenie! Wpadłem na pomysł, dzięki któremu powetuję moje wszystkie straty" – ta myśl uspokoiła mnie. Podszedłem do Dżina i wolno wyartykułowałem:

– Życzę sobie: Jeden milion, polskich, nowych złotych.

– Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem.

Wiadomo: Zagrzmiało i tak dalej. Duch Lampy zniknął, a mi pozostała godzina niepewności. Trochę się obawiałem, że znowu coś pokręci.

 

 

 

Zagrzmiało, pociemniało i pojaśniało! Po sześćdziesięciu minutach pojawił się Dżin z kilkoma białymi, płóciennymi workami. Część z nich trzymał w rękach, niektóre miał przewieszone na ramionach.

– No, to po wszystkim. Teraz mogę udać się w rodzinne strony i załatwić kilka spraw – oznajmił kładąc przede mną to, co przyniósł.

Szybko otworzyłem jeden z worków, potem kolejne. Chciałem sprawdzić w jego obecności ich zawartość. Były wypchane pieniędzmi! Spojrzałem w stronę ducha podejrzliwie i zapytałem:

– Nie są fałszywe?

– Czy ty mnie masz za oszusta? – Obraził się.

– Przepraszam, chyba przesadziłem – odpowiedziałem. Dotarło do mnie, że czas zrehabilitować Dżina. W końcu ostatnie życzenie spełnił bez zarzutu.

– Cóż, żegnam cię, kolego – powiedział duch lampy.

– Życzę ci powodzenia – odparłem i podałem mu dłoń. Uścisnął ją z uśmiechem.

Nie zagrzmiało. Efektów świetlnych też nie było. Wyszedł drzwiami.

 

 

 

Kilka godzin później usłyszałem pukanie do drzwi wejściowych. Gdy je otworzyłem, do środka wbiegło kilku uzbrojonych ludzi, z kominiarkami na twarzach. Broń trzymali wycelowaną we mnie.

– Policja! Ręce na kark! – krzyczał jeden z nich. Zrobiłem jak kazał.

– Czy nazywasz się Marcin Bociński? Odpowiadaj! – zapytał drugi mężczyzna.

– Tak – odrzekłem.

– Jest pan aresztowany pod zarzutem napadu na bank – oznajmił.

Zakuto mnie w kajdanki.

 

 

 

Na komisariacie przesłuchiwano mnie przez kilka godzin. Okazało się, że policja wpadła na mój trop z powodu okularów przeciwsłonecznych, pozostawionych w obrabowanym banku. Kilka tygodni wcześniej wyrobiłem paszport biometryczny. Porównano odciski palców znalezionych na okularach z dostępnymi w bazie danych. Śledczy prowadzący postępowanie, wypytywał mnie o szczegóły dotyczące trumny i pieniędzy, znalezionych u mnie w domu. Nie mógł znaleźć logicznego wyjaśnienia faktu, jak udało mi się w zaledwie godzinę, ukraść trumnę z zakładu pogrzebowego „Tam I Nie Z Powrotem"i obrabować bank. Podejrzewał, że miałem wspólnika. Nie uwierzył w moję opowieść o Dżinie z lampy.

 

Do więzienia nie trafiłem. Biegli psychiatrzy uznali, że jestem schizofrenikiem. Zostałem pacjentem Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Kocborowie.

 

W szpitalu przebywam od roku. Stał się dla mnie domem, poznałem tam kilku nowych ludzi i zaprzyjaźniłem się z nimi. Właśnie gram w warcaby z Napoleonem Bonaparte, jest świetnym taktykiem, prawdopodobnie poniosę porażkę. Dwa dni temu, udało mi się wygrać z Józefem Piłsudskim. Obraził się, zwyzywał mnie od bolszewików, po czym wsiadł na Kasztankę i pocwałował do swojego pokoju.

 

Tak naprawdę, od wczoraj na niczym mi nie zależy. Dlaczego? Podczas obiadu w szpitalnej stołówce, Nostradamus poinformował mnie, że w przyszłą sobotę przyjdzie koniec świata.