Upadek

– Cześć, Misiu.

Uśmiecham się do niej. Zaskoczyła mnie podczas przygotowywania niespodziankowego obiadu. Wymyśliłem sobie, że skoro nie możemy spędzić naszej rocznicy w żadnym z tych zajebistych miejsc, którymi kuszą biura podróży, to przynajmniej będzie wyśmienite jedzenie przy świecach, dobre wino. Wieczór z pewnością nie skończy się przy stole, ale tego nie planuję. Chcę, żeby to było tak, jak ona lubi.

Patrzę w jej orzechowe oczy. W powietrzu wokół unosi się delikatny, muskający nozdrza zapach kwiatowych perfum. Ona wie, że już mnie ma, widzę to w jej źrenicach, tego błysku nie zdoła przede mną ukryć. Uśmiecha się delikatnie, zalotnie. Zwycięsko.

Kilka minut później siedzi niemal naga na stole, zrywając ze mnie koszulę. Nie jest łatwo, kiedy oderwanie ust nie wchodzi w grę.

Podnoszę się na łokciu, coś źle pachnie. Nie lubię takich sytuacji: tworzę misterny plan, który jest prosty i jednocześnie genialny. Wkracza czynnik ludzki, spontanicznie wprowadza zmiany. Plan się sypie.

To wytrąca mnie z równowagi, powoduje, że tracę panowanie nad sobą. Żeby utrzymać się w ryzach muszę też trzymać wszystko, co dzieje się wokół. Tym razem kierownica wyślizgnęła się z mojej dłoni zaraz po tym, jak opuściliśmy kuchnię i przenieśliśmy się do pokoju gościnnego. Nowa skórzana kanapa jest wygodna, nie zaprzeczę, ale nie o to chodziło w tym popołudniu.

– Kurwa – mówię, a mój głos jest zimny i spokojny. Wiem, że ona tego nienawidzi. Boi się mnie w takich sytuacjach. Nie jestem niebezpieczny, po prostu wkurwia mnie, kiedy muszę dostosowywać się do zmiennych warunków. Jestem z typu tych ludzi, którzy otoczenie traktują z pewną dozą despotyzmu. Kiedy decyduję, moja decyzja jest wiążąca. Nie lubię też zmiany miejsc i przyzwyczajeń. Jako zwierzę terytorialne nie opuszczam swojego rewiru i zabiję każdego, kto odważy się ze mną zadrzeć.

Siadam na kanapie, wciągam bokserki. Patrycja podciąga nogi, zakrywa się, do piersi przyciska ozdobną poduszeczkę. Myślę, że to powoduje, że czuje się bezpieczniej, kiedy jestem nie do końca sobą.

Wchodzę do kuchni i w nozdrza uderza intensywny smród spalenizny. Klnę pod nosem, wydaje się, że litania ciągnie się w nieskończoność. Tak naprawdę kończę po kilkudziesięciu sekundach, orientując się, że mięśnie szczęki mi drgają. Wygrywają pieprzoną symfonię. Ręce drżą.

Czuję, jak w moim wnętrzu rozchodzi się ciepło, robi mi się coraz bardziej komfortowo, myślę coraz jaśniej i – paradoksalnie – jestem coraz bardziej wściekły.

Stojąca w drzwiach, do połowy ubrana Patrycja najwyraźniej zauważa jakiś znak na moim ciele, bo zaczyna płakać. Próbuję się opanować, ciepło znika, pozostaje zwykła złość, frustracja i niezaspokojenie. Następny seks jest dużo ostrzejszy.

 

 

***

 

 

Moja praca jest gówniana. Oczywiście, wszyscy wokół uważają mnie za szczęśliwego człowieka – jestem rozchwytywanym maklerem, zarabiam krocie, niemal nigdy ryzyko nie jest poważne. Mówią, że mam zmysł, ale ja wiem, że to tylko trzeźwe myślenie. Nie poddaję się hurraoptymizmowi, panującemu czasami w biurze. Nie wszystko, co dobrze wygląda, jest dobre. Uwierzcie mi, wielu ludzi chce skompromitować konkurencję, rzucają kłody pod nogi, robią syf. Szczerze nienawidzę skurwysynów, ale co począć? Nie każdy gra fair i widocznie tak już musi być.

Właśnie ocieram krew z wargi, rozciętej uderzeniem jednego z takich dupków, którzy grają nie fair. Gnój leży u moich stóp, zastanawiam się, czy nie zademonstrować mu mu mojego rozdrażnienia jeszcze jednym kopniakiem w żebra. W sumie, co mi szkodzi? Kopię, ale jemu udaje się zasłonić, mój wypolerowany but ześlizguje się po przedramieniu.

Czuję, jak wnętrzności ogarnia euforyczne ciepło. Kilka sekund później uczucie zmienia się w ogień, bestia chce się wydostać. Przez chwilę mam ochotę uwolnić demona, dać mu pobaraszkować z tą bandą skurwysynów. Opanowuję się, ogień we wnętrzu znika, a ja jestem jeszcze bardziej zdenerwowany, niż wcześniej.

Do biura wpada szef, jest zdyszany, spocony. Widać, że nie dba o kondycję, jebana świnia. Przypomina mi wieprza, z tymi swoimi rozbieganymi oczkami i tłustym ryjem.

– Co ci odwaliło, Finczer? – ryczy, a ja mam ochotę wyrwać mu język. Opanowuję się, okaleczenie przełożonego źle by wyglądało w CV. Szybkim ruchem przeczesuję włosy, które trochę zmierzwiły mi się podczas bójki, poprawiam krawat.

– Pan Lawrence, wschodząca gwiazda giełdy, przepieprzył wczoraj pół roku mojej pracy. – Mam ochotę splunąć na pokrakę u moich stóp, ale nie robię tego. Właściwie nie wiem, dlaczego w ogóle powstrzymuję się od bycia sobą przy tych śmieciach. Nie wiem, ale nadal to robię. Muszę nad tym popracować w najbliższej przyszłości.

– O co dokładnie chodzi?

Lawrence jęczy coś, wypluwając krew. Chyba wybiłem mu kilka zębów. Dobrze, przynajmniej w protezie będzie miał białe. Nie umiem patrzeć na zaniedbane uzębienie. Szczególnie u człowieka, który ma pieniądze. Co on w ogóle robi z całym tym hajsem?

– Chodzi o to – mówię zimno – że Lawrence zniszczył mi transakcję życia podczas mojej wczorajszej nieobecności. Sam go spytaj. Albo sprawdź zapisy wczorajszej sesji i dzisiejszego otwarcia.

– Mówiłeś, żeby ci nie przeszkadzać telefonami – jęczy szczerbaty. Ciągle jeszcze leży, co mnie strasznie wkurwia. Nie lubię mówić do podłogi.

– Zamknij ryj – odpowiadam – chyba, że chcesz się pozbyć reszty uzębienia.

Szef chwyta mnie za ramię. Czuję, jak moje ciało ponownie zanurza się w cieple, tym razem wnętrzności niemal palą, drżę. Nie znoszę poufałości, a chwytanie za ramię zdecydowanie uznaję za spoufalanie się. Patrzę na świnię – jest ode mnie o pół głowy niższy. Bez żadnych trudności mógłbym wyłamać mu bark, a zaraz po tym skręcić kark. Już widzę sekwencję ruchów, słyszę każdy przerywany nerw rdzenia. Nawet by porządnie nie krzyknął. Na swoje szczęście puszcza, cofa dłoń. Chyba zauważył ogień w oczach. Próbuję się uspokoić.

– Idź do domu, Finczer. – Jego głos się trzęsie. – Masz dzisiaj wolne.

Chyba nie jestem dzisiaj całkowicie sobą. Postanawiam zrobić tak, jak chce szef. Może nawet wezmę kilka dni urlopu.

– Gdyby coś się działo… – Odwracam głowę, kiedy już prawie zamykam za sobą drzwi.

– Będziemy dzwonić – odpowiada szef, a jego głos niemal wrócił już do normy.

 

 

***

 

 

Kiedy przyjeżdżam do domu, Patrycji nie ma. To dziwne, bo zwykle czwartki ma wolne, a ja nie pamiętam, żeby wspominała coś o pójściu do biura. Zresztą, dzwonię tam, mówią mi, że dzisiaj jej nie było. Standardowo, ma wolne. Jej komórka milczy, jest wyłączona albo poza zasięgiem.

Nie jestem zbyt uczuciowy, nie można tego o mnie powiedzieć. Ale martwię się o Patrycję, ta dziewczyna to ostatnie, co trzyma mnie przy byciu człowiekiem. Postanawiam poczekać na nią ze szklanką whisky, świętując cudowny dzień.

 

Budzi mnie dźwięk otwieranego zamka. Odkładam opróżnioną szklankę, którą przez cały czas trzymałem w dłoni, spoglądam za mój tytanowy zegarek z diamentową szybką. Nie pamiętam kiedy zasnąłem, ale wychodzi na to, że było to jakieś cztery godziny temu.

Wychodzę do przedpokoju, w drzwiach stoi Patrycja, w dłoni trzyma paczkę z jedzeniem na wynos. Uśmiecha się nerwowo.

– Gdzie byłaś, kochanie? – pytam, starając się nadać głosowi jak najcieplejszy ton. Nawet jakoś wychodzi.

– U koleżanki – uśmiecha się, ale wiem, że kłamie. Odpuszczam, nie mam ochoty na kolejną kłótnię.

– Miałem zły dzień – mówię. Ona uśmiecha się pewniej. Uwierzyła, że złapałem jej wymówkę. Pomagam jej z zakupami, zjadamy obiad. Dziwne, ale żarcie na wynos smakuje dokładnie tak samo, jak podobne danie gotowane przez Patrycję. Muszę to sprawdzić.

 

Płaszcz Patrycji pachnie męskimi perfumami. Zauważam to, kiedy decydujemy się wyjść wieczorem na drinka. Ona twierdzi, że to mój zapach, ale ja przecież wiem, kurwa, jak pachną moje perfumy. Sam je wybieram, sam je kupuję. Od kilkunastu lat ten sam zapach. Nie ma najmniejszej możliwości, żebym pomylił go z jakimkolwiek innym.

Rodzące się podejrzenia skutecznie odbierają mi ochotę na picie. Znów kiełkuje we mnie gniew, jednak tym razem nie mam jak go ukierunkować. Uspokajam się oddechami oraz zaciskaniem i rozluźnianiem pięści. O dziwo, pomaga.

W pubie rozmowa nie klei się ani trochę, więc mówię, że wychodzę. Postanowiłem zwalić wszystko na kiepski dzień w pracy. Znajomi dopytują się, o co chodzi, ale nie widzę powodu, żeby im to tłumaczyć. Patrycja postanawia jeszcze zostać.

Kiedy dochodzę do przystanku autobusowego wyciągam z kieszeni idealnie skrojonego płaszcza najnowszy model smartphone'a, wybieram numer do Patrycji. Co mi tam, powiem jej, że ją kocham. Zaszaleję.

Zamiast nieco podpitego głosu narzeczonej słyszę chłodny głos kobiety, oznajmiającej mi, że telefon jest wyłączony, albo poza zasięgiem. Pewnie wyładowała się jej bateria, zdarza się. Wybieram numer Roberta, on zawsze ma przynajmniej jeden z trzech telefonów działający. Udało się. Proszę go o przekazanie słuchawki Patrycji, kiedy on ze zdziwieniem oznajmia, że wyszła kilka minut po mnie.

– Dzięki, stary – mówię i chowam telefon do kieszeni. Tym razem nie skończy się na oddechach i zaciskaniu pięści. Czuję, jak moje ciało zaczyna piec, podnoszę dłoń do oczu. Tylko raz wcześniej widziałem ogień na mojej skórze. Prawie pół roku kurowałem się w szpitalu z oparzeń. Próbuję się uspokoić, przynajmniej na tyle, żeby stłamsić płomień. Udaje się po kilku sekundach, ale rękawy i tak zostały całkowicie spalone. O dziwo, nie czuję żadnych poparzeń. Najwidoczniej jestem w stanie wytrzymać kilka minut w płomieniu.

 

 

***

 

 

Patrycja wraca o czwartej rano. Czekam na nią w sypialni, z butelką whisky. Wypiłem nieco ponad połowę, więc myślę całkiem trzeźwo.

Smród petów niemal maskuje zapach perfum, które z pewnością nie należą do mnie. Czuję, jak mięśnie szczęki zaczynają grać niebezpiecznie.

– Gdzie byłaś?

Mina jej rzednie, chyba mnie wcześniej nie zauważyła.

– Zasiedziałam sie z dziewczynami – odpowiada. – Robert wyszedł wcześniej.

– Robert powiedział mi, że wyszłaś kilka minut po mnie.

– Rozmawiałeś z nim?

W jej oczach pojawiają się kryształki łez. Nienawidzę tego, jebany szantaż emocjonalny. Gdyby nie miała nic do ukrycia, to by, kurwa, nie musiała teraz płakać.

– Rozmawiałem – mój głos jest beznamiętny. Łzy zaczynają powoli spływać po jej policzkach. Robi mi się ciepło. Zamiast mięknąć, robię się coraz bardziej wściekły.

– Kim on jest?

Patrycja szlocha na cały głos.

– Kim on jest? – ponawiam pytanie. Czuję gorąc na skórze. Patrycja też orientuje się, że coś jest nie tak, bo przestaje szlochać i patrzy na moje dłonie. Płoną.

– Mów – rozkazuję. Nie opiera się.

 

 

***

 

 

Po drodze nikt mnie nie zaczepia. Mijam grupkę żuli, którzy na mój widok zmieniają stronę ulicy. Widocznie już z daleka widać, że nie jestem w najlepszym humorze. Skóra pali, ale staram się powstrzymać demona. Bynajmniej nie dlatego, że uważam obnoszenie się z mocą za nieodpowiednie. Po prostu nie chcę ryzykować poparzeń zanim dopadnę tego jebanego skurwiela.

Drzwi klatki schodowej otwieram nieco zbyt gwałtownie. Wypadająca ze zniszczonych drzwi szyba brzęczy milionem kawałków na brudnej posadzce, chyba kogoś obudziłem. Tak, kurwa, pora wstawać, nieroby. Nowy dzień nastał.

W końcu znajduję jego mieszkanie. Czwarte piętro, brud i syf. Pomyśleć, że moja narzeczona zadawała się z kimś, kto mieszka w takim miejscu. Pukam do drzwi. Choć cały trzęsę się z wściekłości, staram się, żeby moje kostki brzmiały na drewnie jak najspokojniej. Po drugiej stronie słyszę ruch, mruczenie pod nosem. Nie rozpoznaję słów.

Szczęk zamka. Naciskam klamkę, napieram ramieniem. Drzwi ustępują, zaskoczony mężczyzna dostaje rogiem w twarz. Wpadam do środka, nie czekam aż się pozbiera, poprawiam pięścią. Moja skóra parzy, teraz to już nie ja biję półnagiego skurwiela, teraz zajmuje się nim demon. Poprawia w policzek, błyskawiczny cios w brzuch. Pięści zostawiają na nagiej skórze ślady poparzeń.

W końcu demon chwyta mężczyznę za głowę, ten wyje, najwyrażniej nie podoba mu się ta forma spoufalenia. Uspokaja się mniej więcej, kiedy moje czoło ląduje na jego twarzy. Puszczam go, a on bezwładnie pada na ziemię. Czuję wściekłość, ale nie mogę dłużej korzystać z pomocy mojego towarzysza. Płomienie gasną, pozostawiając na mnie nieliczne, niedopalone strzępki odzieży. O dziwo, buty są całe.

Patrzę na leżącego na ziemi kochasia. Właściwie to już jest trupem. Podnoszę nogę, z całej siły pakuję podeszwę w jego twarz. Uzyskany efekt mnie nie zadowala, powtarzam. I jeszcze raz. I jeszcze raz…

 

 

***

 

 

Wracam do domu ubrany w niezbyt gustowne ciuchy byłego kochanka mojej narzeczonej. Zakrwawiony but wytarłem w jego bluzkę, chyba nie miałby mi tego za złe. Szkoda byłoby wyrzucić tak wyśmienicie skrojone obuwie.

Jest kilka minut przed szóstą rano, Patrycja powinna już zbierać się do pracy. Zastaję ją w sypialni, leży na łóżku, pustym wzrokiem wpatruje się w ścianę. Z opuchniętych, przekrwionych oczu sączą się łzy.

– Co się stało? – pytam ciepłym, spokojnym głosem.

Nawet nie drgnęła.

Siadam obok niej, przyciągam do siebie. Jej ciało drży, jakby w zimnie.

– Wszystko będzie dobrze, kochanie. – Prawdę mówiąc, szczerze w to wierzę.

Ona zrywa się jak oparzona, staje przede mną i uderza mnie w twarz. Zaczyna okładać rękami, płacząc. Powstrzymuję ją najdelikatniej jak umiem, kładę na łóżku. Na siłę przytulam do siebie, mówię, że wszystko będzie w porządku, że się ułoży. Ona płacze, mamrocząc pod nosem coś, że go zabiłem, że jestem potworem.

– Poprawię się – mówię. – To moja wina, kochanie, ale obiecuję ci, że się poprawię. Tylko daj mi jeszcze jedną szansę.

Patrycja wyrywa się, gwałtownie wstaje z łóżka.

– Popieprzyło cię?! – krzyczy, dławiąc się płaczem. – Nie będzie drugiej szansy! To jest, kurwa, życie!

Wstaję.

– Kochanie, obiecuję ci, że sie poprawię.

Krzyczy, coś o zaciętej płycie. Naprawdę nie znoszę, kiedy ktoś na mnie krzyczy.

Demon znów się budzi. Naładowany, przepełniony siłą. Błyskawicznym ruchem łapie nogę krzesła, jednym uderzeniem o ścianę sprawia, że w dłoni zostaje tylko świetnie wyważona pałka.

Płonę.