RZUT (FANTASTYCZNY KICZ 2011)

 

 

RZUT

 

 

Czternastoletni Robert Młynarski nie miał zbyt wielu kolegów, co powodowało, że często spędzał wolny czas w samotności. Był poniedziałek, chłopiec postanowił wybrać się na spacer. Miał ulubione miejsce, znajdujące się około pół godziny drogi od blokowiska, na którym mieszkał. Był to niewielki pas zieleni, przez miejscowych nazywany „wąwozem". Rosło tam kilka drzew, otoczonych sporą ilością krzaków, przepływał również płytki strumień. Nieczęsto można było tam kogoś spotkać, co Robertowi odpowiadało. Usiadł na spróchniałym pniu i rozejrzał się. Jego uwagę przykuły pozostawione, zgniecione puszki po piwie. „Widać, że ktoś tutaj niedawno był" – pomyślał. Nudził się, nie miał pomysłu, jak zmienić ten stan rzeczy. Wziął do ręki kamyk i cisnął w kierunku krzaków. Rozległ się dźwięk. Trafił w coś metalowego.

– O mein der Gott. Was ist das? – głos dobiegał z miejsca, w które chłopiec rzucił kamieniem. Chwilę później ujrzał tego, który wypowiedział te słowa. Oczom jego ukazała się postać w rycerskiej zbroi, częściowo przykrytej białym płaszczem z wyszytym, czarnym krzyżem. „Krzyżak! – pomyślał Robert – jakiś bałwan przebrał się za rycerza zakonu".

– Pan dokąd?– zagadnął chłopiec, dodając ironicznie – pod Grunwald?

– Was? – „człowiek z krzaków"wydawał się być zaskoczony– ty Polak? Żmudin?

Chłopca rozbawiła rozgrywająca się scena, postanowił prowadzić dalej rozmowę.

– Polak. Kim ty jesteś, jeśli można wiedzieć?

– Jestem Zygfryd z Rastemburga – odpowiedział – Ja nic nie rozumieć. Jechać na mój koń z Barthen do zamku. Pamiętam. Ja, naturlich.

– Co takiego pamiętasz, rycerzu? – chłopak po wypowiedzeniu ostatniego słowa z trudem powstrzymał wybuch śmiechu.

– Zbóje napadli nas. Ja mówić, na mnie i moja służba. Któryś w łeb mnie palnął, a teraz znowu ja w głowa dostał. Nawet ta metalowa rzecz nie ochroniła. Zwei guzy mam – zdjął przyłbicę i zaczął masować skórę pod siwymi, długimi włosami. Miał piegowatą, szczupłą twarz i szare oczy. „Czub, albo coś przeniosło go w moje czasy" – pomyślał Robert.

– Gdzie ja jest? – zapytał rycerz – daleko do Rastemburg?

– W zasadzie to jesteś w Rastemburgu – odpowiedział chłopiec – tylko, że od dawna używamy innej nazwy. Kętrzyn.

– Jak używa? Kto? Nie może od dawna, bo jeszce wczoraj była inna name – zdziwił się Krzyżak.

– To znaczy kiedy?

– W sonntag.

– Pytam o rok – dodał Robert. Powoli zaczynał wierzyć, że tajemniczy przybysz jest naprawdę rycerzem zakonu. Czytał w wielu opowiadaniach science – fiction, o ludziach przeniesionych w czasie.

– W tys…ą w tys… – rycerz zasapał się – ja po polski nie powim, to za trudne dla mnie.

Chłopak podał przybyszowi patyk i powiedział:

– Napisz datę na piasku – wskazał palcem miejsce pod nogami. Krzyżak wziął kawałek drewna i napisał, używając rzymskiego systemu liczbowego, tysiąc czterysta pięć. „To jeszcze przed bitwą pod Grunwaldem" – pomyślał chłopiec. Wziął kawałek kija, wyrył w glebie liczbę, dwa tysiące osiem i wyjaśnił:

– Taki mamy teraz rok.

Postać w zbroi patrzyła na Roberta z niedowierzaniem, otwierając szeroko usta i wybałuszając oczy.

– Jak to możliwe? – zapytał

– Wydaje mi się – chłopak podjął się karkołomnej próby wyjaśnienia – że uderzenie w głowę, które otrzymałeś, spowodowało przeniesienie twojej osoby do czasów obecnych.

– Sie Gott. Kein – rycerz nie krył rozczarowania informacją – Ja chcieć wrócić, ja muszę. Robota,

mam dużo do skończenia. Jak to zrobić?

– Sądzę, że trzeba będzie ponownie uderzyć cię w głowę. To może pomóc.

– Palnąć w łeb? Znowu? – zapytał, po czym dodał – Ja może jednak zostanę, tam wcale nie jest takie dobre. Najlepiej to mi było do papieża. On zawsze wspiera nasze plany.

– To można zorganizować, Zygfrydzie – powiedział chłopiec – tylko, że do tego potrzebujemy pieniędzy.

– Mam trochę – odparł, po czym pokazał skórzaną sakiewkę.

Okazało się, że posiadał kilkanaście złotych monet.

– Chłopiec, jak ciebie zwą? – zapytał Krzyżak – nie znam twojego vorname.

– Robert Młynarski – odpowiedział.

– Polak z germańskim imieniem, dziwne. Za to zawód masz gut, przyznaję.

Młodzieniec wyjaśnił rycerzowi, że jego złoto sprzedadzą jubilerowi. Później kupią bilet na autobus do Rzymu. Krzyżak uważnie słuchał, zadawał czasami pytania i sprawiał wrażenie, że wszystko jest dla niego zrozumiałe. Raczej nie było.

 

……………………………..

 

 

Dotarli na dworzec autobusowy. Autokar z polskimi pracownikami sezonowymi na pokładzie, stał na przystanku. Włochy były jednym z najchętniej wybieranych krajów, przez ludzi chcących podjąć pracę przy zbiorze owoców.

– Tutaj się rozstaniemy – powiedział Robert.

– Ja tym powozem do Roma dojadę? – zapytał Zygfryd.

– Tak, pojutrze wieczorem będziesz mógł się przywitać z papieżem.

– Alles gut – Krzyżak nie krył zadowolenia – od wieków w Italii nie byłem.

„To rzeczywiście prawda" – pomyślał chłopiec.

– Ja chcieć ci coś podarować, młodzieniec – powiedział, po czym zdjął pochwę, w której znajdował się miecz i podał rozmówcy – przyjmij ten dar Robercie z młyna. Chciałbym w ten sposób danke za okazaną helfen.

– Dziękuję bardzo – odrzekł chłopak i przyjął dowód wdzięczności.

– Żegnaj – powiedział Krzyżak i zniknął w głębi pojazdu.

– Do widzenia – Chłopcu było trochę żal, że ich znajomość zakończyła się tak szybko.

 

…………………………

 

 

Średniowieczny miecz, prezent od niezwykłego gościa robił na osiedlu prawdziwą furorę. Dzięki broni Robert zyskał uznanie w oczach rówieśników, przybyło mu kilku kolegów. Mimo to wciąż lubił samotnie przechadzać się po „wąwozie". Kilka tygodni później usiadł na pniu, w tym samym miejscu, w którym poznał Zygfryda. Przypominał sobie wszystkie szczegóły tamtego wydarzenia. Wziął do ręki kamień i rzucił w kierunku krzaków.

– O blać! Szto eta? – usłyszał głos. Po chwili postać wyłoniła się z zarośli i zbliżyła do chłopca. Człowiek, który został trafiony kamieniem był ubrany w mundur, na głowie miał czapkę z czerwoną gwiazdą. Lewą ręką przytrzymywał karabin, przewieszony przez ramię.

– Zdrastwuj malczik – przywitał się.

– Dzień dobry – odpowiedział chłopiec.

– Polak? Haraszo – ucieszył się przybysz i zapytał – Kuda na Berlin?

– Osobowym do Olsztyna. Później trzeba się przesiąść na ekspres do Berlina – wyrecytował Robert. Jego ojciec pracował na kolei, więc niektóre połączenia doskonale pamiętał.

– Pamagi ty mnie? – poprosił żołnierz.

– Da się zrobić – odpowiedział chłopak. Uśmiechnął się, na widok zakurzonej pepeszy u boku czerwonoarmisty.