Cena jednego dnia

Kobieta, którą Zygmunt zobaczył nad brzegiem spowitego we mgle jeziora, wydała się mu najpiękniejszą istotą, jaką kiedykolwiek miał okazję oglądać. Być może sam fakt, że była nagusieńka, przyczynił się do takiej oceny. W jaskrawym świetle poranka, wilgotne ciało młodej nieznajomej, sprawiało wrażenie ulotnego, tak jakby za chwilę, miało się rozpłynąć przy najmniejszym podmuchu wiatru. Mężczyzna, stojąc kilkanaście metrów od brzegu, wypuścił z ręki wędkę. Nie takiej ryby się spodziewał. Czarne, długie włosy niewiasty, mokrymi falami przylegały do ramion i szyi. Z przodu sięgały jędrnych piersi. Zygmunta zamurowało. To może być piękny dzień. Pomyślał. Męska wyobraźnia podsunęła mu obrazy, których w normalnych okolicznościach, zwyczajnie by się wstydził. Lecz nie teraz, nie w tej sytuacji.

Kobieta patrzyła na niego. Wyciągnęła dłoń i gestem przywołała mężczyznę do siebie. Nie przejął się tym jak sam wygląda. W brązowych gumowcach i spodniach na szelkach nie prezentował się najlepiej. Podszedł wolnym krokiem. Wielkie orzechowe oczy, przyglądały się mu dokładnie. Poczuł mrowienie na karku. Tak jakby ktoś czytał w jego myślach, pragnieniach. Nie chciał tego. To co siedziało mu w głowie chciał zachować tylko dla siebie. Przecież, ma prawo do sekretów. Nikt nie może zaglądać w głąb jego duszy. Zaraz jednak odrzucił te pomysły. Zaliczył je do gatunku bzdur i niemożliwości. Naga kobieta jest tylko nagą kobietą. Może taki widok nie jest częsty ale się zdarza. I akurat padło na niego. Zamiast doszukiwać się dziury w całym powinien wykorzystać okazję. Przecież wie po co ona tu jest. Kobieta uśmiechnęła się do niego. Odpowiedział niezdarnym uśmiechem. O tak. Ona też tego chciała.

– Jesteś dobrym człowiekiem? – Spytała nadal wpatrując się w mężczyznę.

– Zaraz się przekonasz moja malutka jak bardzo. – Zaśmiał się.

– To mi wystarczy. – A potem szepnęła. – Idę do ciebie kochany… Idę…– Chwyciła go za rękę.

Kobieta, którą Zygmunt zobaczył nad brzegiem spowitego we mgle jeziora, wydała się mu najpiękniejszą istotą, jaką kiedykolwiek miał okazję oglądać. Nawet gdy wciągała go w spokojną, choć przerażającą toń jeziora nie przestał tak myśleć. Jakąś cześcią swojego ciała bronił się przed tym. Lecz wysiłki spełzły na niczym. Jak zahipnotyzowany dał się prowadzić młodej pani. Oglądał jej plecy i kształtne pośladki. Lecz z każdą chwilą było mniej do oglądania. Już po chwili z nad lustra wody wystawała tylko jej głowa.

Odwróciła się do niego przodem. Długie czarne włosy unosiły się na wodzie na wysokości ramion. Niczym macki ośmiornicy falowały delikatnie. Kobieta powtórzyła pytanie.

– Jesteś dobrym człowiekiem?

Nie potrafił wykrztusić nawet słowa. Stracił całą pewność siebie. Wystraszonymi oczyma patrzył na tajemniczą kobietę z jeziora.

– Nie musisz odpowiadać.– Spuściła wzrok. Na długich rzęsach osiadły kropelki wody. – Zaraz dowiesz się wszystkiego.

Gwałtownym ruchem szarpnęła go za rękę. Nie zdążył nawet zaczerpnąć powietrza. Lecz nie zdało by mu sie to na wiele. Ściągała go coraz niżej. Na samo dno jeziora. Woda którą mimowolnie pił rozrywała mu płuca. Lecz zanim wpłynęli do niewielkiej jaskini już nie czuł bólu. Uwolniona dusza była w miejscu gdzie nie istniały tajemnice.

Kobieta zwolniła uścisk. Bezwładne ciało opadało coraz niżej. Niczym przyciągane tajemniczą siłą. W dziwnej pozycji przylgnęło do kamienistego dna. Głuchy pomruk obwieścił początek uczty. Dno jaskini zdawało się falować. Kamienie tarły o siebie w dziwnym tańcu. Trup zatonął w skalnych okruchach. Trwało to jeszcze chwilę. Na sam koniec dno, jakby wypluło niestrawione resztki. Poszrpane gumowce, spodnie na szelkach, strzępy bielizny, tani zegarek wzleciały pod sklepienie jaskini wypełnionej wodą. Niesione prądem opadły na wielką stertę ubrań, usypaną na niewielkiej skalnej półce. Kobieta nie mogła czekać dłużej. Poczuła, że brakuje jej powietrza. To cudowne uczucie. Doświadczała go bardzo rzadko. Znów żyła. Czym prędzej wypłynęła na powierzchnię.

Kobieta miała na sobie starą, zniszczoną suknię. Na rękach trzymała kilkumiesiecznego chłopca. Tak bardzo go kochała. Siedząc na skórzanym fotelu zerkała za okno. Ściemniało się. Młody mężczyzna odebrał od niej niemowlaka. Pocałował ją w czoło.

– Wiem kochanie. – Szepnęła ze smutkiem. – Czas się kończy.

– Ale wrócisz.

Skinęła głową. Tak wróci. Coś, co mieszkało w jaskini na dnie jeziora, pozwoli jej na to. Domaga się ofiary. Lecz to nie wielka cena.

koniec