Ukochany [FANTASTYCZNY KICZ 2011]

Moim mistrzom, w tym Piotrowi Rubikowi, oraz wszystkim autorom natchnionych powieści dla dziewcząt z dobrych domów to wątpliwej wartości dzieło poświęcam.

Ukochany Mój! Najdroższy Mój! Och, Najmilejszy!

Ach, ach, wróć już do mnie! Tęsknię za Tobą, a tęsknota moja aż krzyczy! Krzyczy me rozdarte serce, tęsknię do Ciebie każdą częścią mojego ciała, każdym jego skraweczkiem. Serce moje bije tylko dla Ciebie! Dla Ciebie! Bo kiedy o Tobie pomyślę, kiedy ktoś wspomni Twe imię przy mnie to moje serce jakby chciało wyskoczyć z piersi, i mój puls staje się nagle taki żywy!

Kochany, jak dawno cię nie widziałam! Od czasu kiedy opuściłeś naszą gospodę minęły już dwa dni, a mi się wydaje, że to całe wieki. Ach, Kochany, Kochany, wracaj czym prędzej!

Od wczoraj w naszej gospodzie pełno jest krasnoludów. Szykuje się wojna, margrabia gromadzi siły a nasza gospoda stoi przy trakcie prowadzącym do twierdzy. Przyszły wczoraj pierwsze hordy nieokrzesanych i cuchnących żołnierzy. Matka kazała mi podawać im piwo, och, wstrętne, wstrętne te krasnoludy! Któż obroni mnie przed ich spojrzeniami? Przed ich lepkimi rękami i wilgotnym rechotem? Wróć Ukochany, wróć, Mój Wybawco! Wróć i przeszyj swym sztyletem każdego kto zwróci na mnie swe nikczemne oczy!

Najgorsze jest to, że pijane krasnoludy urządzają sobie na naszym podwórcu bójki. Raz przechodziłam przez podwórzec, a krasnoludy mnie zatrzymały i powiedziały, że mam zostać ich świadkiem. Wyciągnęły takie długie miecze, trochę dłuższe niż oni byli wysocy i jak się zaczęli bić! Co za okrzyki przeszywające mózg! Jeden natarł na drugiego, i wymachiwał tym swoim przerażającym orężem nad jego głową, a potem ten drugi usiłował mu oddać. Niestety mu się udało i co za zgrzyt! Co za dźwięk! Metal zderzył się z kółkami kolczugi i ten pojedynek trwał i trwał, a oni gonili się po całym podwórcu strasząc kury i gęsi. Myślałam, że i mnie dosięgną tymi mieczami, ale nie, za to cały czas klęli szpetnie i niemożebnie cuchnęli, jak to krasnoludy. Poza tym, posoka się lała, bo się pozadraskiwali tymi mieczami, i ona też cuchnęła. Bałam się, Kochany, i pomyślałam, że jakbyś tu ze mną był to bym nie musiała im świadkować, ich wąchać, słuchać i oglądać i pewnie byś ich pozabijał swoim sztyletem, tym nabijanym drogimi kamieniami, który mi pokazywałeś z taką dumą! Przeszyłbyś ich serca i nie musiałabym się narażać na te wszystkie przykrości! Wróć do mnie, Mój Słodki, wróć! Wróć i osłoń mnie swą piersią, swym silnym ramieniem ochroń mnie przed widokami, spojrzeniami i grubiaństwem!

Słodki Mój, świeca się dopala i pora już chyba iść spać. Wciąż słychać rechot pijanych krasnoludów na dole, ale to ojciec i osiłek Tevi teraz mają na nich baczenie. Więc zgaszę zaraz świecę, owinę się kołdrą i śnić będę słodkie sny, wszystkie bez wyjątku o Tobie, i dotyku Twych suchych warg, i silnym ramieniu i rękach, które najchętniej całowałabym bez końca. Ukochany, czuję że wszystko u Ciebie w porządku. Bądź zdrów i nie zapomnij o mnie, gdy zwiedzać będziesz te piękne miasta, o których opowiadałeś mi z takim przejęciem!

Mój Miły, list wysyłam przez kupców. Idą do Pleven, tam, gdzie i Ty poszedłeś. Chociaż raz w mym życiu nie żałuję, że matka kazała mi się wyuczyć pisania i czytania.

Idę spać. Dobranoc, Najmilejszy.

Ukochany Mój!

To już cztery dni! Godziny bez Ciebie stają się dniami a minuty godzinami. Gdzie jesteś, Najsłodszy? Dokąd zawiodły cię trakty? Może w Pleven odpoczywasz w ramionach innej? Och nie, nie, Kochany, nie chcę nawet o tym myśleć! Jesteś mój, Mój Słodki, mój i tylko mój i nie podzielę się!

Matka pyta mnie często, czemu jestem taka nieuważna. Rozrzucam ziarno w złe strony, tłukę jajka i raz nawet wylałam piwo na krasnoluda! Więc krasnolud, Jorg było mu na imię, złapał mnie, przełożył przez kolano, zadarł spódnice i wlał pasem jak małej dziewczynce! Cała gospoda się śmiała, a ja nadal czerwienię się na samo wspomnienie. Mój Miły, Mój Obrońco, Mój Szlachetny, gdybyś Ty był wtedy ze mną, krasnolud dawno nie miałby głowy! A tak, nawet moi rodzice uznali, że mi się należało i nikt, zupełnie nikt nie stanął w mojej obronie! Mam już szesnaście lat i – wiesz to przecież – jestem już kobietą. Kochany mój, wróć do mnie. Wróć, bym mogła wtulić się w Twój szkarłatny płaszcz i poczuć się bezpiecznie. Porwij mnie, zabierz od moich okropnych rodziców! Chcę, tak jak Ty, móc galopować na koniu, z wiatrem we włosach, włóczyć się po traktach i zwiedzać najcudowniejsze miasta! Już dawno obrzydło mi życie w naszej gospodzie, gdzie rodzice traktują mnie jak służącą, nic tylko kury, kaczki, gęsi, dojenie krów i te ohydne, cuchnące na stajanie krasnoludy.

Kochany, piszę, bo tęsknię, bo mi źle, bo mi Cię brakuje i wszystkie moje myśli są jedną myślą, a myśl ta jest Twoim ślicznym imieniem. Wróć, wróć, tak, jak obiecywałeś. Wróć najszybciej, jak możesz, zaklinam Cię! Wróć i zabierz mnie stąd! Wbij swoje usta w moje usta, rozkosznie i słodko.

Kocham Cię, Najmilejszy.

List wysyłam przez konnego gońca. Wiezie pocztę do Pleven, powinien więc być tam jutro.

– Och, kochany, kochany, oooooooooch, całuj, ooo tak, właśnie tak! Tak mi z tobą dobrze… Ooooch. Uuuuuu. Daj rękę, mój miły…. czujesz? To moje serce. Ono bije – posłuchaj, ciiiiii – tik tiiiik, tik, tiiiik, dla ciebie tak bije… oooch miły, taaak, całuj, całuj po szyi, o taaak, taaaaak, tak właśnie lubię, tak mi dobrze… Mój słodki, ale po szyi,….nie po karku… aj, łaskocze! Przestań, co? Kochany, to już nie jest zabawne! Mój słodki, ale co mają znaczyć te zęby….? Sło…..

Koniec