Pytanie o sens cz.1

Wyznaczono mnie do nocnego patrolu. Nie byłem z tego powodu szczególnie zadowolony. Większość żołnierzy podzielałaby moje odczucie. Owszem, w gruncie rzeczy wypady po zachodzie słońca w miasto mogły być zabawne, zwłaszcza jeśli miało się odpowiedniego kompana. Okazjonalne burdy czy bijatyki nie powinny sprawić kłopotu uzbrojonemu po zęby gwardziście. Zresztą, koloniści byli w gruncie rzeczy sympatyczni, tyle że tak naprawdę nikt nie miał zamiaru zostać zabitym przez w gruncie rzeczy sympatycznego cywila. Coś między nami powstało, jakiś mur, jakieś nieprzepuszczająca światła granica, zza której widzieli tylko wojskowe insygnia oraz lufy karabinów.

To my, II Armia Desantowa, odzyskaliśmy dla nich Mar Sarę. Wzgórze po wzgórzu, gniazdo po gnieździe wypieraliśmy Zerga z pieprzonej pustyni, aby odzyskać kilka miejsc, które nadają się na założenie kolonii. Traciliśmy w piachu sprzęt, złudzenia, kolegów. Kiedy przebrnąłem już przez całe to piekło, jako jeden z niewielu zgłosiłem się na ochotnika, by zostać w garnizonie planety. Byłem zmęczony i zniechęcony.

Arcturus Mengsk sprowadził ekspatriantów z powrotem na rodzimą ziemię, już jako obywateli Dominium. Być może na zbyt twardych warunkach. Nie znam się na tym, jestem żołnierzem, nie politykiem. Po jakimś czasie, kiedy zapomniano już o zagrożeniu ze strony Zerga, znów staliśmy się pijawkami, żerującymi na zdrowym ciele narodu. Co prawda, koloniści od samego początku ostentacyjnie nas ignorowali, traktując jako zło konieczne. Lecz jeszcze kilka lat temu nie czułem się jak dozorca niewolników, bijący przy każdej próbie oporu batem. Nie musiałem znosić ukradkowych, pogardliwych spojrzeń, rewidować domów w poszukiwaniu wrogiej propagandy czy ścigać szczeniaków, wypisujących na ścianach obelżywe hasła.

I nie musiałem przemykać się podczas patrolu jak złodziej, grzęznąć w lepkim mroku mimo sprawnych reflektorów pancerza bojowego. Wiadomo, na prawo i na lewo okna, balustrady, balkony, zaułki, zapewne jakieś tajne przejścia– głupio by się było w takiej sytuacji wystawiać na strzał. Obok mnie zamaszystym krokiem szedł mój towarzysz, Thomas Carter, przez kolegów z odziału zwany Tommy'm. Łupu-tupu,łupu-tupu. Szczerze mówiąc, trochę zazdrościłem mu pewności siebie. Ja nie potrafiłbym się nią tak afiszować. Odwrócił się w moją stronę i podniósł w górę opancerzony kciuk.

– Wyluzuj, Henry – usłyszałem w wewnętrznym radiu kombinezonu jego spokojny, nonszalancki głos– bo wyglądasz jak bardzo spięta kupa żelastwa.

– Za to ty tak, jakbyś przed chwilą nakopał samej Kerrigan do dupy– parsknąłem w stronę mikrofonu– jak dla mnie złapałeś zajawkę.

„Zajawka" w slangu marines oznaczała irracjonalną, podświadomą wiarę we własną wszechmoc. Dotykało to zwykle rekrutów albo zawodowych żołnierzy po dłuższym okresie spokoju. W oporządzeniu bojowym wszystko wydawało się prostsze. Ludzie byli karłowaci, przestrzenie mniejsze, rzeczy kruchsze. Tylko że brawura szeregowców zwykle prowadziła prosto do kostnicy– ponieważ wybiegli z bunkra, ponieważ wylecieli prosto pod ostrzał, ponieważ obrazili dowódcę.

– Eee… tam, przesadzasz. Po prostu nie sądzę, by było się czego obawiać. W końcu my tu jesteśmy od wzbudzania lęku. Zobaczysz… nagle przerwał, podnosząc do góry otwartą dłoń. Wiedziony silnym, wojskowym odruchem natychmiast zamilkłem, skupiając się na otoczeniu. Wkrótce usłyszałem to samo co on– z ciemności wydobywały się ciche jęki, poprzedzane odgłosami tępych uderzeń.

Zaczęliśmy się skradać, poruszając się w kombinezonach z wprawą wieloletnich żołnierzy. Dla większości cywilów jest faktem nieodgadnionym, jak można nie zwracać na siebie uwagi, będąc zamkniętym w ponad dwumetrowym, obszernym pancerzu. Jednak, jest to możliwe, pod warunkiem posiadania długiej i ryzykownej praktyki. Odpowiednie zrównoważenie siły powoduje, że metalowe podeszwy bezdźwięcznie stąpają po gruncie, a dobre wyczucie przestrzeni pozwala zlać się z tłem lub odnaleźć odpowiednią kryjówkę.

W miarę, jak się zbliżaliśmy, hałas stawał się coraz wyraźniejszy. Tommy ostrożnie doszedł do końca ulicy i zerknął zza węgła. Machnął ręką. Niewiele myśląc, popatrzyłem zza niego.

Trzech młodych, umięśnionych ludzi z zapałem kopało leżącą na ziemi postać. Każdemu głośnemu „łup" sekundował krzyk maltretowanej, wijącej się po ziemi ofiary. Już podniosłem karabin, pragnąc zakończyć tą wspaniałą rozrywkę serią ostrzegawczą, kiedy Thomas chwycił go za lufę i odwrócił się do mnie przeźroczystym wizjerem hełmu. Lekko pomarszczona, drobna twarz ze szpakowatymi włosami łobuzersko mrugnęła. Uśmiechnął się kącikiem ust, w których trzymał palące się cygaro– atrybut każdego stereotypowego marines. Widać słynny żartowniś chciał się zabawić po raz kolejny. No cóż, ciekawe, co tym razem wymyślił.

Nie spiesząc się, Tommy swobodnym, luźnym krokiem zaszedł od tyłu zajętych mięśniaków i cicho chrząknął. Musiał zrobić to drugi raz, tym razem głośniej, by zapamiętali w swym dziele pasjonaci go usłyszeli.

Trzech drabów odwróciło się i zastygło w przerażeniu, z komicznym zaskoczeniem patrząc na żołnierza. Wyglądali niczym dzieci, które przyłapano na kradzieży cukierków. Tymczasem Carter skurczył się, założył ręce do tyłu i grzebał pancerną stopą w ziemi, starając się za wszech miar wyglądać na speszonego.

– Chłopcy – powiedział, doskonale panując nad swoim głosem, tak, by brzmiał on odpowiednio pokornie i pojednawczo.-Wiecie, w zasadzie nie mam nic przeciwko fizycznemu rozwojowi młodzieży, ale ogólnie robienie tego w taki sposób jest uważane za dowód społecznego nieobycia. Trudno, żebym był aż tak tolerancyjny w moim rewirze. No dobra,– ciągnął dalej, podczas gdy twarze delikwentów zdradzały coraz to nowe stopnie szoku, od lekkiego zaskoczenia do kompletnego zdezorientowania– rozstańmy się jak przyjaciele. Bez niepotrzebnej urazy.

Klepnął jednego w plecy, tak, że dryblas aż się zatoczył. Po krótkiej chwili konsternacji napastnicy wręcz ze świstem powietrza wystartowali w stronę przeciwną od nas, ścigani przez mój tubalny śmiech.

– No, stary– powiedziałem, wciąż chichocąc wesoło.– Szkoda, że nie zostałeś zawodowym aktorem. I tak sam jeden jesteś lepszy od tego całego chłamu, który ostatnio puszczają. Ale, ciekawe co z nim.– Wskazałem na ofiarę, korpulentnego mężczyznę w średnim wieku.– Wydaje się, że nieźle oberwał. Truposz?

– Nie sądzę.– Mój towarzysz skrzywił usta.– Wydaje mi się, że chodzi jednak o tożsamość szlachetnych wybawców.

Po czym wziął niedopałek do ręki i strzelił palcami, z cyrkową zręcznością zrzucając go wprost na czoło nieszczęśnika. Przypalona niedoszła ofiara morderstwa cicho jęknęła, otworzyła oczy i strzepnęła peta szybkim ruchem ręki. Mężczyzna zaczął się niezdarnie podnosić na kolana. Nie było wątpliwości– chociaż krew rozbryzgnięta na twarzy oraz potargane ubranie wyglądało niezwykle efektownie, nie odniósł w gruncie rzeczy poważnych obrażeń. Trochę głupio, cała dramatyka w łeb wzięła.

– Mam nadzieję– powiedział mój kompan, podając mu rękę do podparcia– że nie gniewa się pan za tak niekonwencjonalny sposób ratunku. W zasadzie, powinniśmy odprowadzić łobuzów do aresztu.

Mężczyzna wstał, krzywiąc się z bólu otrzepał ubranie i mruknął coś, co zapewne był potwierdzeniem.

-Przepraszam, ma pan ogień?

-Że co?

-Pytałem, czy ma pan ogień– powtórzył Thomas, podstawiając nieznajomemu pod nos cygaro.

Mężczyzna popatrzył z twarzą, na której gniew walczył o prymat ze strachem, po czym lekko drżącymi palcami wyciągnął tandetną zapalniczkę z przedniej kieszeni bluzy i pstryknął przełącznikiem. Carter z namaszczeniem zanurzył końcówkę cygara w ogniku, by następnie zaciągnąć się z wyraźną przyjemnością.

– Widzisz, niewątpliwie najsłuszniej byłoby zamknąć drani. Prawo, ład i sprawiedliwość. Tyle, że nie wyobrażasz sobie ile z tym papierkowej roboty, zamętu, problemów i ambarasu. Ja zaś– tutaj dmuchnął cywilowi dymem prosto w twarz– nie cierpię tych rzeczy. Po prostu nienawidzę. Najchętniej żyłbym gdzieś w oddaleniu od świata, na jakieś cudownej, malowniczej planecie…– Odchylił głowę do tyłu i zapatrzył się gdzieś w przestrzeń z rozmarzonym wyrazem twarzy, po raz kolejny ujawniając niespotykane aktorskie zdolności.

– Reasumując– nagle twardo popatrzył na poszkodowanego– z pewnością wściekłbym się, gdyby ktoś kazałby mi dodatkowo pracować, na przykład składając jakieś bzdurne doniesienie. A w złości potrafię robić rzeczy, który potem wszyscy żałują. Mój kolega coś o tym wie, co?

Już wcześniej pojąłem, w co on gra.

– Taa… nieźle wtedy dojebałeś Mayson'owi– rzekłem z powagą.– Niełatwo było cię odciągnąć. Ale wyszedł z tego, po miesiącu… czy też półtora. Nadal co prawda trochę utyka, ale ogólnie jest już w porządku.

– No właśnie. Jeden głupi krok w niewłaściwą stronę i już gotowa tragedia. Ale nie mówmy o tym. Jako ludzie rozsądni, z pewnością nie będziemy sobie deptać po odciskach. Możesz chodzić?

Dopiero po chwili dotarło do niego, o co jest pytany.

– Chyba… tak, tak!

– Do dobrze.– Uśmiechnąłem się– Nie będziemy musieli podążać za tobą.

Nieznajomy odwrócił się na pięcie, trzymając się za potłuczone żebra pokuśtykał w ciemność. Element humorystyczny– dokładnie w tą samą stronę, co jego prześladowczy.

– Heh, wygląda na to, że wykonaliśmy kawał dobrej roboty.

– Tak.– przytaknął, zadowolony.– Nie ma ciała, nie ma napaści. Przestępczość zmniejszona o jeden incydent.

– Wiesz co?– spytałem, uderzając ręką w jego plecy. Stal zabrzęczała o stal.– Urwijmy się wcześniej, bar jeszcze czynny. Ja stawiam.

– No, skoro nalegasz. In vino veritas, jak mówili starożytni Rzymianie.

– Co? Kto?

– Nieważne. Ważne, ile masz pieniędzy ze sobą.

– Co za różnica. I tak uśniesz po jednym drinku, cieniasie.

– Pożyjemy, zobaczymy.

Podążyliśmy w kierunku baru, wciąż żartując między sobą, niczym dufne, aroganckie szczeniaki.

 

c.d.n.