Ostatnia wyprawa (KOSMIKOMIKA 2011)

Stary Niziołek poprawił zieloną kamizelkę, podrapał się po obfitym podbródku i postukał o stół pustą fajką.

– Niczego tu nie mają – zaskrzeczał – Nawet ziela fajkowego nie chcą mi podać.

– Proszę – siedzący obok mężczyzna z potężnymi, pożółkłymi od tytoniu wąsami podał staruszkowi paczkę papierosów.

Niziołek podziękował i poczęstował się jednym. Drżącymi rękoma wyjął krzesiwo i skrzesał skry. Koniec papierosa przybrał czerwoną barwę. Stary Niziołek zaciągnął się, zzieleniał i zaczął potężnie kasłać. Kiedy uspokoił się już na tyle, by móc mówić, spojrzał na wąsatego.

– Piróg – warknął – Na wszystkie moce Mordoru. Co to jest?

– Giewonty – odparł mężczyzna.

– Co?

– Giewonty – powtórzył Piróg – Nikt już nie pali prawdziwych fajek.

Niziołek może i chciał powiedzieć co o owych Giewontach sądzi, lecz ponownie się rozkasłał. Wreszcie przestał.

– O, Elbereth! – wycharczał – Mocne są.

– Spróbowałbyś Mocnych – odmruknął Piróg i odpalił Giewonta – to byś zobaczył.

– Wiele widziałem – stary Niziołek uśmiechnął się do wspomnień – Tak. Widziałem Smauga. Znałem Elronda Półelfa.

– Ech, Bilbo – Piróg westchnął i mocno zaciągnął się papierosem – Kiedym był młody ruszyłem na Strzygaja…

Niziołek jednak zdawał się nie słuchać. Pomijając fakt, że znał na pamięć historię Piroga (i innych pensjonariuszy ośrodka) ostatnimi czasy ciągle zdawał się być nieobecny. Jego twarz przyjmowała wtedy błogi wyraz a myśli kręciły się gdzieś daleko, zapewne w okolicach Ereboru.

– Tak, tak, mój drogi Samie – zaśmiał się do siebie, co też od niedawna czynił nagminnie – Krowa przeskoczyła księżyc. Krowa przeskoczyła księżyc, haha.

– A peliczaple stały smutnocholijnie i zbłąkinie rykoświstały – rozległo się gdzieś z tyłu.

– O, Dżabersmok – Piróg, o niebo przytomniejszy od Bilba, przywitał się z poczwarą – Co tam słychać?

– Stare smoki nie chcą zdychać. Odpal szluga.

Piróg ponownie wyciągnął paczkę papierosów a Dżrabersmok delikatnie wyjął jednego.

– Dobrze jest czuć ogień w płucach – powiedział gdy już zaciągnął się potężnie – Jak tam Bilbo?

– A – wąsaty wojownik machnął ręką – Znowu odleciał. Ale zaraz pewnie wróci. Zawsze tak ma po Giewontach.

– To nie po Giewontach – skrzekliwy głos starego Niziołka zabrzmiał nad wyraz trzeźwo – To od tego czym nas tu karmią.

– Od kleiku? – zdziwił się Dżabersmok.

– Od tych małych, miękkich jabłek – Bilbo zirytował się i pomachał poczwarze laską przed oczami.

– Od czego?

– Daj spokój – mruknął pod wąsem Piróg – Myli mu się. Myśli, że Apple i Microsoft to jedzenie.

Dżabersmok popatrzył na swoich rozmówców.

– Stary Bilbo jest może mądrzejszy niż nam się wydaje – zasyczał – Nawet jeśli to nie jest jedzenie dla ciała, to dla duszy na pewno. Oni nas tu wykończą, Piróg. Jednego po drugim.

– Tragizujesz.

– Tak? A widziałeś ten głaz, który stoi przy drzwiach do toalety?

– Widziałem, Dżabuś. Ale co to ma do rzeczy?

Dżabersmok popatrzył na wojownika i Niziołka.

– Kamień – parsknął – Był gliną. Dobrym gliną. Wołali go Detrytus. Troll. Skamieniał. Nie ma go.

Słysząc słowo troll z kąta sali wybiegł, czy też może wytruchtał, wiekowy, bezzębny Krasnolud z siwą brodą i rzadkimi włosami, tworzącymi coś na kształt irokeza. Twarz pokrywały mu liczne tatuaże, a od nosa do ucha wisiał mu stary łańcuch, prawdopodobnie jako ozdoba.

– Dawać mi tego trolla! – wrzasnął i łypnął jedynym sprawnym okiem.

– Cicho, Gotrek – zganił go Dżabersmok – Troll nie żyje.

– Zginął z mojej ręki – Krasnolud starał się wypiąć zapadniętą pierś.

– Uspokój się, powtarzam. Znowu cię wsadzą w kaftan i naszprycują lekami.

– To ja zabiłem trolla, człeczyno!

– Dobra, Gotrek, ty zabiłeś – zgodził się wreszcie Piróg by zakończyć rozmowę – A teraz chodź tu i usiądź z nami.

Gotrek popatrzył podejrzliwie na rycerza, Niziołka i poczwarę ale wreszcie zamruczał coś pod nosem i dosiadł się do stolika.

– Wykończą nas – po chwili ciszy powtórzył Dżabersmok – Bilbo ma rację.

– Nie wszystkich – zaprotestował Piróg – Taki Behemot na przykład…

– Co z nim? – zapytał Niziołek – Szalenie rozsądny kot z niego był.

– Zapuścił sierść – odparł Piróg – I zbiera nagrody na wystawach jako rasowy pers. Podobno nieźle mu się wiedzie.

– Jest wykastrowany – wrzasnął Dżabersmok – Wysterylizowali go, rozumiesz? Zresztą nie mówmy o tym sierściuchu, sam chciał. Mówmy o nas.

– Zabiłem trolla – wtrącił się Krasnolud.

– Tak, Gotrek – wąsaty popatrzył na bezzębnego brodacza – Co proponujesz, Dżabuś? – dodał.

Dżabersmok mruknął coś pod pyskiem.

– Daj szluga.

– Palisz jak smok, Dżabuś – lekko zganił go Piróg po czym sam też zapalił – No więc?

– Uciekamy stąd, chłopaki.

Wąsaty mężczyzna zakrztusił się dymem z Giewonta.

– Te jabłka chyba naprawdę szkodzą – wycharczał w końcu.

– Chcę jeszcze raz zobaczyć góry – powiedział w ciszy jaka nastała Bilbo.

 

– Patrz! – odziana na biało świecąca postać wskazała drugiej, takiej samej, czwórkę przemykających nieopodal cieni – Uciekają. Gońmy ich.

– Daj spokój, Tron. Oni jeszcze wierzą w userów.

Tron, specjalny program zabezpieczający, pokręcił głową, ale uciekinierzy – dwóch małych, jeden duży i jedna poczwara – już niknęli w mroku. Z drzew spadły pierwsze liście, a gdzieś na horyzoncie rozległ się klangor żurawia szykującego się do odlotu. Nadchodziła jesień.

 

– Gdzie są trolle człeczyno? – mamlał Gotrek.

– Tam za tym pagórkiem – pokazał Piróg, bo dość miał już ględzenia starego Krasnoluda.

– W takim razie w drogę! – Zabójca Trolli z trudem wstał i ruszył do przodu – Ogarnął mnie szał bojowy!

– Chyba katar bojowy – wtrącił Dżabersmok słysząc potężne kichnięcie Krasnoluda – Przeziębiłeś się Gotrek.

– Kiedy uciekłem z niewoli Króla Elfów też nabawiłem się kataru – rozmarzył się stary Niziołek.

– Znowu zaczyna – syknęła poczwara – Daj papierosa, Piróg.

– Dżabuś, ten nałóg w końcu cię zabije.

– Przynajmniej wiem na co umrę, nie tak jak ten biedny Detrytus – odparł Dżabersmok i zaciągnął się potężnie.

– Troll? – zainteresował się Krasnolud – Gdzie?

– Tam – wąsaty Piróg wskazał palcem całkiem inne miejsce niż poprzednio.

– W takim razie w drogę!

– Stójcie! – popatrzyli na Bilba energicznie machającego laską – Ktoś tu idzie! Gdzie moje Żądełko? Gdzie moje Żądełko?

– Troll?

– Przyjaciel? – Dżabersmok rozejrzał się niepewnie.

– W Górach Szarych? Przyjaciel? – Piróg potrząsnął głową – Wątpię.

– Wreszcie walka – Gotrek rozdziawił gębę w bezzębnym uśmiechu – Chodźcie tu!

– Po co przyszliście? – zza pleców dobiegł ich cichy, łagodny kobiecy alt.

Drużyna odwróciła się i zamarła. Między skałami stała wysoka postać. Kobieta odziana była w lekką, zwiewną białą szatę, delikatną niby pajęczyna. Aż dziw brał, że jesienny chłód nie robił na niej wrażenia. Czarne, hebanowe, włosy przystrojone miała perłami migoczącymi niby tęcza.

– Pani – zaczął, bardzo niepewnie, Piróg.

– Po co przyszliście? – zapytała ponownie.

– Po walkę – pierwszy otrząsnął się Krasnolud.

– Po przygodę – Niziołek starał się wypatrzeć w oczach kobiety choć śladu pokrewieństwa z Elfami Wysokiego Rodu.

– Po złoto – dodał wąsaty odzyskując rezon.

– A tak sobie – mruknął cicho Dżabersmok i zaniósł się potężnym kaszlem.

– Głuptasy – uśmiechnęła się kobieta – W Szarych Górach nie ma złota. Nie ma też z kim walczyć. A przygoda? Można powiedzieć, że już więcej żadna was nie spotka.

– Ale jak to? – zdziwił się Piróg a gdzieś w powietrzu rozległ się klangor żurawi.

Nagle Bilbo dojrzał w jej oczach coś, czego nigdy nie chciał zobaczyć. Przełknął ślinę, wypuścił laskę i upadł na kolana. Wtedy Piróg i Gotrek zrozumieli. Zabójca Trolli zaklął, a wąsaty rycerz doskoczył do Dżabersmoka i jął szarpać poczwarę.

– Pluń, pluń ogniem, Dżabuś. Proszę!

Dżabersmok nadął się, ale z płuc wyleciało mu tylko trochę dymu śmierdzącego Giewontami.

– Żegnajcie – zaśmiała się Nicość.

 

Bastian Bux zamknął księgę i odłożył na półkę. Może ktoś kiedyś jeszcze po nią sięgnie, pomyślał. Chociaż szczerze w to wątpił. Odkąd najmłodszy syn dostał nową konsolę, słowo pisane poszło w odstawkę na dobre. Zanim wyszedł do pracy, zajrzał jeszcze do dużego pokoju, gdzie dwójka starszych pociech oglądała jakąś komedię. Na ekranie stał mężczyzna z ciastem przymocowanym w okolicach krocza. Dzieciaki zanosiły się śmiechem. Bastian pokręcił głową, założył na uszy najnowszą mp3 i włączył swój ulubiony przebój Limahla. Po chwili znalazł się na zatłoczonej ulicy i ruszył przed siebie. Życie toczyło się dalej.