Faster, Longer, Harder: Desert Strom 2255 AD

Huk eksplozji zatrząsł piaszczystym gruntem, dwa skorpiony, które przed chwilą zajadle walczyły o prawo do upolowanej zdobyczy, pierzchły czym prędzej, niknąc gdzieś głęboko w swych ciemnych norkach.

Ciemność, martwa cisza… po chwili włącza się awaryjne zasilanie; słychać szum radia – czyiś głos trzeszczy w słuchawkach:

– Adr… Adrianne… Słyszysz mnie?.. Do jasnej cholery ZGŁOŚ się! -

Sierżant Adrianne Walker – na wpół przytomna, powoli odzyskuje świadomość; lekka mgiełka przestała zalewać wzrok, wróciła jej też ostrość widzenia. Czym prędzej rozejrzała się po kokpicie, ale nie dopatrzyła się żadnych uszkodzeń – oprzyrządowanie i urządzenia nawigacyjne wyglądały na sprawne. Bez chwili zwłoki chwyciła za ster i postawiła maszynę na nogi.

Tak jak się spodziewała: XLR – 59 nie odniósł większych obrażeń. Mech był hybrydą wersji lekkiej z assault. Co prawda nie był już tak zwrotny i szybki jak wersja lekka – wzmocniony pancerz jednak trochę ważył – ale za to też nie obracał się tak łatwo w stertę płonącego złomu, szczególnie pod wpływem byle pierdnięcia, czego najlepszym dowodem było to, że sępy nie rozrywały jej teraz na kawałki.

Znajdowała się w gęstej chmurze dymu, co mogła wykorzystać jako kamuflaż.

– Tu Adrianne, odbiór – oznajmiła starając się nawiązać łączność z dowództwem. Zaczekała chwilę i nic – tylko szum odbiornika… Po chwili powtórzyła raz jeszcze, ale i tym razem nie doczekała się żadnej odpowiedzi. Dopiero teraz dotarło do niej, że kodowany kanał jest martwy.

Nagle błysnęła kontrolka transmitera, wnętrze maszyny zalała szkarłatna poświata – ktoś nadawał na kanale lokalnym…

Shalzid załatwiał właśnie potrzebę fizjologiczną, kiedy coś błysło na horyzoncie, burząc romantyczną scenerię pustynnego krajobrazu, który jakże pozytywnie oddziaływał na niego – w tych chwilach, kiedy naprawdę musiał się skupić…

Szybko powstał z klęczek; jedną ręką starając się podciągnąć zwisające spodnie, zaś drugą obmacując boczne kieszenie kamizelki w poszukiwaniu lornetki. W końcu, po chwili, gdy zapasy z własnym odzieniem dobiegł końca; z zapiętymi spodniami i lornetką w ręku, leżąc na piaskowej wydmie, szukał owej rzeczy, która śmiała zakłócić jego dotychczasowy porządek.

Wizjer ''bionikli'' wyświetlał kolejno dane; prędkość, odległość – a ta druga szybko się zmniejszała… Obiekt z sekundy na sekundę rósł w szkiełku wizjera. Rozmazane, zlewające się kontury nabierały wyraźnego kształtu.

Shalzid wiedział już, że ów rozpraszacz uwagi to nic innego jak bojowy robot, a dokładnie – mech gildii, co można było miarkować po kolorystyce, jak i głowie stylizowanej na drapieżnego ptaka, która wieńczyła zarys całej konstrukcji.

Posiadając teraz wszystkie niezbędne informacje ruszył w kierunku własnej ''zabawki''. Odciągnął płótno w kolorze khaki, który świetnie ją maskował. Uśmiechnął się widząc, że akumulatory zdążyły się podładować. Nie czekając ani sekundy dłużej wskoczył na pokład, po krótkim skanie siatkówki oka kokpit maszyny zapłonął zimnym ogniem lampek kontrolnych. Goliat – tak go nazywał – biegł teraz mechowi gildii na spotkanie.

– Psie niewierny! – wrzeszczał dziko Shalzid. – Zobaczysz, zgotujemy wam tutaj prawdziwe piekło – ciągnął dalej – Ty i ta cała hołota, która okupuję tę ziemię… będziecie wkrótce gryźć piach… Ooo tak, a na początek zacznę WŁAŚNIE się od ciebie…

Goliat wybiegł zza wydmy. Cel znajdował się w odpowiedniej odległości, nic nie stało na przeszkodzie, aby posłać w jego kierunku parę mniejszych rakiet.

Shalzid dokonał szybkiego pomiaru i pociągnął za spust kontrolera. Coś zaświszczało, po czym z wyrzutni na prawym ramieniu goliata strzelił snop ognia i iskier – trzy małe pociski krótkiego zasięgu zmierzały z zawrotną prędkością w stronę celu.

Parę sekund później następuje krótki rozbłysk, po czym gęsta chmura dymu uniosła się w powietrze; na twarzy pilota zagości szeroki uśmiech, lecz jego radość nie trwała długo, kiedy opadł dym dotarło do niego, jaki błąd popełnił…

Pociski nie były samonaprowadzające, co prawda cel pędził w linii prostej, ale na nic się to zdało, gdyż prawdopodobnie pomiar był niedokładny – wroga maszyna nie dość, że prawie wcale nie została uszkodzona, to jeszcze zaczęła z wolna stawać na nogi – Shalzid uświadomił sobie, że chybił; pociski musiały uderzyć gdzieś obok.

Rozwścieczony szarpnął dziko za cyngiel, ale okazało się, że przez nierozwagę jego cały arsenał poszedł – dosłownie – z dymem. W tym momencie mężczyzna był zmuszony, aby dokonać szybkiej i zimnej kalkulacji.

– niech to szlag! – zawył – mój cały arsenał stanowią już tylko dwa szybkostrzelne działka plazmowe i gołe metalowe pieści! Trudno… niech i tak będzie… do raju nie idzie się za darmo…

…Sierżant Walker nagle zamarła w bezruchu; w jej słuchawkach rozbrzmiewał teraz dziki gardłowy głos:

– Dżihad! – wył ktoś przeciągle na kanale lokalnym.

''No tak, zasrane arabusy, któż by inny…'' pomyślała. ''To ten skurkowaniec zmajstrował mi te całe fajerwerki! Cholera, co ja teraz zrobię? Broń najprawdopodobniej stopiło ciepło wytworzone podczas eksplozji, albo została odrzucona nie wiadomo gdzie…''

Zachowanie agresora wydawało się jej co najmniej dziwne… Już dawno powinna nie żyć. ''Dlaczego nie strzelał? Chyba… że tak samo – jak i ona – był pozbawiony broni'', taka opcja była by dla niej bardzo korzystna – wyrównywała szanse, a może i nawet dało się dzięki temu wytworzyć przewagę…

– No dobra, proszę bardzo… skoro chcesz zatańczyć, ale jest jedno ALE fajfusie… W tym tańcu ja prowadzę – wykrzyczała do transmitera, po czym wstukała coś na panelu konsoli. Jej dłonie zacisnęły się na dżojstikach, a prawa stopa wbiła się w pedał gazu.

– Show me what you got! – nadała na lokalnym. Z silników zawieszonych z tyłu buchnął błękitny płomień, i w tym momencie robot strzelił do przodu, niczym kula wystrzelona z armaty.

– Mam cię! – syknęła.

Wizjer prawego oka zblokował czerwoną obwódkę na czarnym, masywnym kształcie, znajdującym się jakieś pięćset metrów przed nią. Dodała by więcej gazu, gdyby tylko mogła – niestety, z tej kruszynki nic więcej wycisnąć się nie dało… ''Tyle musi wystarczyć” pomyślała. Zresztą pędziła już i tak szaleńcze szybko, aż dziwo brało, że nie trzęsło za bardzo w kabinie.

W chwili, kiedy dzielił ich dystans zaledwie 150 metrów napastnik odpowiedział ogniem; seria krótkich zielonych nitek wystrzeliła z działek, które były zamontowane na przedramionach kolosa.

– Cholera! – Adrianne zaklęła i wykonała szybki unik w lewo. – A jednak się przeliczyłam… to było do przewidzenia, ale jestem głupia! – stwierdziła, następnie w nagłym przypływie gniewu zawarczała coś sama do siebie. Ucieczka byłaby zapewne lepszą opcją, w końcu nie jest to pierwszy raz, kiedy jej wojownicza natura wpędza ją w takie kłopoty – stąd zresztą stopień sierżanta…

Shalzid miał go na muszce, plazmowe działka pluły na przemian serią morderczych wiązek, a mimo to wciąż żaden z owych promieni nawet nie musnął celu… Maszyna sterowana przez przeciwnika była niebywale szybka – pilot zresztą też niczego sobie. Już dawno nie toczył tak wymagającego pojedynku. Starał się przewidzieć ruch przeciwnika, martwiło go co się stanie, kiedy broń się zgrzeje… Cóż, zawsze zostaje rozwiązanie ostateczne – zdetonuje się kiedy wróg będzie dostatecznie blisko…

Brawura i totalna głupota – tylko te słowa przychodziły Adrianne do głowy na określenie tego, co właśnie w tej chwili wyprawiała; czuła się raczej, jak baletnica, a nie żołnierz za sterami mecha – unik, podskok, znowu unik… Zaczynało ją to już powoli nudzić, gdy – w końcu – stało się to, na co tak cierpliwie czekała: napastnik wstrzymał ogień…

I stało się – karabiny na przedramionach Goliata nie były wstanie wystrzelić żadnej wiązki, co prawda był większy i bardziej wytrzymalszy niż maszyna najeźdźcy, ale przez to też nie miał szans w walce w zwarciu – wystarczy, że wrogi mech szybko zajdzie go od tyłu i położy swoje ciężkie łapska na włazie…

Shalzid bez chwili namysłu rozpoczął szarże wprost na przeciwnika, odbezpieczył guzik odpowiedzialny za detonację i delikatnie przyłożył do niego lewy kciuk. Zaledwie sekundy dzieliły go od celu – z jego perspektywy była to wieczność. We wnętrzu Goliata rozlegała się desperacka – wręcz dzika – inkantacja modlitwy – modlitwy, która była ostatnią w trzydziestotrzyletnim żywocie Shalzida. Zamknął oczy upragnienie wyczekując chwili, kiedy bez wstydu stanie przed obliczem stwórcy…

Rozległ się donośny huk, oderwały się i pospadały drobne grudki kamienia z pobliskich półek skalnych. Statyczny krajobraz na krótki moment zapulsował co cieplejszymi kolorami; od oślepiająco jasno pomarańczowego aż do szkarłatnej krwistej czerwieni. W powietrze wzbił się gęsty dym – niemalże lepki, niezliczone drobinki piasku tańczyły na wietrze. Szczątki maszyn – te które nie zdążyły wyparować – zapewne leżały teraz gdzieś – rozrzucone we wszystkich kierunkach świata, i zapewne będą tak trwały, dopóki nie strawi ich piasek pustyni.

Dotyk chłodu musnął jej prawy policzek; sprawił, iż czarne krótko obcięte włosy lekko się zjeżyły. Obudziła się – nie wiedząc po raz wtóry tego dnia. Ostrożnie, bardzo powoli otworzyła oczy, bojąc się tego, co może zobaczyć, ale jej najgorsze obawy prędko zostały rozwiane.

Czyste, spokojne niebo… jakieś takie trochę inne. ''aż nadto błękitne'' pomyślała. Wrażenie najprawdopodobniej potęgowało fakt, iż zbyt zbyt wiele czasu spędzała za sterami tych cholernych, morderczych maszyn…

''Ale kij z tą całą filozofią… Najważniejsze – i za to dziękuje stwórcy, o ile takowy istnieje – że udało mi się katapultować w ostatnim momencie… Jednak dobrze kalkulowałam, licząc na to, że ten zawszony dzikus będzie się chciał wysadzić… I gdyby tylko wiedział, że został pokonany przez kobietę…''

Cała obolała z trudem podniosła się na nogi. Znajdowała się jakieś pół kilometra od miejsca starcie. Tam gdzie niedawno walczyły zaciekle dwa roboty, z piaszczystej ziemi ział wielki, czarny, osmolony krater.

''Nie ma to jak, our American way of life…'' pomyślała Adrianne Walker i zaśmiała się najgłośniej, jak tylko potrafiła. Wicher który zawodził między skałami czym prędzej pochwycił ową triumfalną melodię i poniósł ją chen daleko w świat.