Zły Trapez (FANTASTYCZNY KICZ 2011)

I oto jesteście… Jesteście w świecie, w którym Adolf Hitler nie był „tym Adolfem z wąsem” a jedynie: zwykłym zjadaczem bigosu, smakoszem alkoholi i samotnym ojcem, próbującym wychować syna.

 

***

– No, czas najwyższy spać – oznajmił Adolf.

– Jeszcze nie papo – naburmuszył się Stalinek. – Oglądam właśnie Donalda – dodał.

– Starczy tych brutalnych kreskówek… One niszczą twój piękny umysł synku – rzekł stanowczo ojciec, po czym zgasił telewizor.

– Tato nie… Zabiłeś Donalda, on znikł i już nie wróci – krzyczał ze łzami w oczach syn, bijąc pięściami w podłogę.

Ojciec stał i bez słowa przyglądał się owemu zajściu.

– Stalinku, skończ już te przedstawienie.

Rozpacz chłopca po chwili przeszła w ciche chrumkanie i pociąganie nosem. Otarł łzy, wstał z podłogi, podszedł do odbiornika, chwycił go mocno i uniósł do góry.

– Donald słyszysz mnie, Donald? – Krzyczał, wpatrując się w czarny ekran, jakby chciał przebić wzrokiem ciemność, trząchając przy tym szaleńczo odbiornikiem.

– Wróci, wróci. Odstaw telewizor na swoje miejsce, a za tydzień znów będzie w kolorowym pudełku. Będziesz mógł go oglądać i z nim porozmawiać.

– No dobrze, odstawię telewizor… – Odparł Stalinek. – Ale co dostanę w zamian? – Spojrzał pytająco na ojca.

– Wpierdol?

– Co?

– Doczepiane wąsy?

– Nieeee… – Odpowiedział przeciągle.

– Wiesz, zawsze mogę opowiedzieć ci historię na dobranoc. Jeśli oczywiście chcesz?

– A tak, tak – odparł uradowany chłopiec, odstawiając telewizor.

– Będzie to historia straszliwa… historia o złym Trapezie!!

– A co to jest?– Spytał zaciekawiony.

– Nie, co, lecz kto synku? – Odparł ojciec. – Leć teraz do łazienki, umyj się i raz, raz do łóżka. Woda w misce już przygotowana. Pamiętaj, że musimy oszczędzać…

Stalinek skinął głową i ruszył w stronę łazienki.

– I jeszcze raz powtarzam… – chłopiec zatrzymał się i spojrzał na ojca. – Najpierw myj zęby i buzię, a później dopiero nogi, nigdy na odwrót, jak to było tydzień temu.

– Tak jest papo – odparł.

Stalinek leżał w łóżku i czekał na przybycie ojca.

– Już jestem gotowy – krzyczał. – Już czekam papo – ponaglał.

– Dobra już idę, daj staruchowi się trochę napić – wymamrotał, po czym pociągnął prosto z butli dużego łyka i poszedł do pokoju syna.

Zasiadł na chyboczącym się krześle, stojącym obok łóżka. Przygasił lekko światło lampki nocnej, by nie kuło tak w oczy dużym poborem prądu. Trzeba oszczędzać! Postawił przy nodze otwartą butelkę taniego sikacza.

– Masz już 27 lat, tak więc myślę, że dorosłeś do historii, która chcę ci opowiedzieć. – Zatrzymał się na chwilę, pociągnął łyka, po czym dopowiedział: – A jest to historia straszliwa, straszliwa – mówił szaleńczo gestykulując i wytrzeszczając oczy na Stalinka, któremu ze strachu zjeżyło się parę włosów na klacie.

– O tak, tak…Hi, hi, hi – rechotał rozbawiony synek, klaszcząc w dłonie.

– Żył sobie kiedyś chłopak bardzo podobny do Ciebie…

– Podobny do mnie…?

– Spokojnie synu, nie podniecaj się, daj mi opowiadać – stwierdził ojciec.

– Dobrze już będę cicho.

– Więc tak… – Odchrząknął ojciec. – Żył sobie kiedyś chłopiec, którego zwali Trapez. Pewnie chcesz wiedzieć, czemu go tak nazywano? – Uprzedził pytanie syna.

– Pewnie tak… Oczywiście, że tak – odpowiedział radośnie chłopiec.

– Był on bardzo nieszczęśliwy… Zawsze, gdy się śmiał inni płakali, ptaki spadały z drzew, a same drzewa gubiły natychmiast liście.

– Straszne. – Rzekł Stalinek, wzdrygnął się i naciągnął kołdrę pod sam nos.

– Pamiętam jak jednego razu smalił cholewki do niejakiej Marioli… Niestety z nieznanych przyczyn dziewczyna wyłysiała i oślepła…

– Ale, dlaczego?

– Bo jego usta przybierały nieludzki kształt trapezu. Niczym otchłań piekielna, niczym…

– I to był jedynym powodem?

– Nie wiem… Może… A może to wina jakichś wyziewów, czy coś – pociągnął łyka z butli. – Po tylu latach doszedłem do wniosku, że był prawdopodobnie niedorozwinięty. Może to było właśnie przyczyną tych nieszczęść, a może po prostu był wysłannikiem piekieł…

– A co to znaczy niedorozwinięty?

– Wiesz… ciężko to wytłumaczyć. Hmm… może weźmy przykład twojego przyjaciela – Michałka. Biedak biega wciąż w około bloku myśląc, że ścigają go mordercze oposy.

– Ależ tato, to jest prawda. – Wtrącił się chłopiec. – Sam widziałem… Mnie też gnały, ale przy dwudziestym okrążeniu zgubiliśmy ich – powiedział dumnie.

– Synku może, podałem zły przykład… Wybacz… Następnym razem wyjaśnię ci, co znaczy słowo niedorozwinięty, a teraz będę kontynuował. Więc Trapez, jak każdy człowiek chciał być bogaty, sławny i lubiany. Wymyślił sobie, że dokona napadu na aptekę, dzięki czemu zyska prestiż i status w dzielnicy. Nie marnując czasu stworzył plan doskonały – ale tylko w jego mniemaniu. Pamiętam to jak dziś…

– Co?

– Wtedy życie było prostsze – tłumaczył rozmarzony głosem Adolf. – Często leżałem na ławce trochu zmęczony piciem piwa, i trochu w stanie melancholii, gdyż piwo często szybko się kończyło. Gdy tak ciężko pracowałem, Trapez szykował się do natarcia. W dniu napadu kroczył dumnie przez osiedle w wysoko uniesioną głową, trzymając w ręku przedziwny worek. Na początku nie wiedziałem, po co mu ten worek, ale wszystko niebawem stało się jasne – był on napełniony gazem własnej produkcji i posłużył mu za broń podczas napadu.

– Jak to własnej produkcji? – Spytał zaciekawiony Stalinek.

– No, po prostu napierdział do wora.

– Acha!

– Dobra, więc dalej… Gdy tak sobie leżałem i leżałem, niespodziewanie rozległo sie okropne wycie syreny alarmowej, zerwałem się z ławki, a w następnej chwili ujrzałem pędzącego przez osiedle, z wielkim kartonem i worem w rękach Trapeza. Oglądał się, co chwila za siebie wypatrując pościgu. Widać było ogromne podniecenie na jego twarzy, które szybko znikło, po tym, jak za winkla wybiegło paru policjantów, wymachując w powietrzu pałkami. Doganiali go. Z każdą sekundą byli coraz bliżej i bliżej Trapeza. Niestety…

– Papo, co się stało potem?

– Nadepną na swój worek i runął jak długi na ziemię. Zawartość kartonu wysypała się na chodnik. Wszędzie pełno było gruszek do lewatywy. Trapez nerwowo zaczął zbierać łup, pakować go z powrotem do kartonu, nie zdążył i…

– I co? I co?

– I dopadła go policja. Młócili pałkami dotąd aż się poddał. Pała za pałą, i w łeb, i w kałdun, i po nerach… Cała akcja trwała może z parę minut.

– Straszne…

– Jak się później okazało Trapez zabrał z apteki tylko jeden karton gruszek do lewatywy. Po co? Nikt tego nie wie. On sam pewnie też nie wiedział. Może jak włączył się alarm capnął, to, co było pod ręką i dał dyla. Sąd był jednak łaskawy – wysłali go na leczenie psychiatryczne zamiast oskarżyć o napad z bronią w ręku. Dalsza historia życia Trapeza to już tylko domysły i plotki zasłyszane od ludzi. Chłopak nigdy nie wrócił do miasta. Ponoć w szpitalu poznał niejakiego Jezusa, z którym później uciekł w świat i słuch po nich zaginął. Ludzie powiadają, że zły Trapez stał się prawą ręką Jezusa, razem założyli tajemnicze stowarzyszenie… Czasami widziano postać dzierżącą w ręku wór pełen gazów, kroczącą o zmroku ulicami miast, szukającą nowych ofiar… pragnącą zemsty… i to jest koniec Stalinku.

– I co było dalej?

– Przecież mówiłem, że to koniec.

– To wszystko nie ma sensu, papo – stwierdził Stalinek.

– Raczej nie… To po prostu opowieść straszliwa. A czy wszystko musi mieć sens? – Zapytał po chwili samego siebie Adolf. – Teraz czas spać – ojciec wyszedł z pokoju gasząc światło. – Śpij dobrze synu.

Chłopiec nakrył się kołdrą po samą głowę i zaczął rozmyślać o historii, którą opowiedział mu ojciec.

– To wszystko ma jednak sens… Bohater, tak bohater. Jak dorosnę będę taki jak Trapez. Swoim workiem będę karał niegodziwych i bronił niewinnych. Będę…– Mamrotał pod nosem sam do siebie Stalinek, po czym zasnął.