MrocznoCzarny ArcyMistrz (KOSMIKOMIKA 2011)

Niektóre "błędy" w tym opowiadaniu zostały zastosowane celowo. Mam nadzieję, że wszystkie.

 

Prawdziwych bohaterów nic nie jest w stanie powstrzymać: ni trud, ni znój, ni rany, a nawet obietnica dożywotniej mądrości w Krainie Wiecznej Szczęśliwości Przerywanej Atakami Radości nie jest w stanie zawrócić ich z raz obranej ścieżki. Dlatego Drużyna Berła znalazła się aż tu, w środku mrocznego Wodoru, gdzie nie rośną ani drzewa, ani trawy, a jedynie nieliczne i rachityczne okazy geryntorii alloworii urozmaicają zniszczony krajobraz, jako że jedynie te rośliny opierały się wszechpotężnej woli MrocznoCzarnego ArcyMistrza.

Przy nikłym ognisku kuliły się trzy zakapturzone postacie. Byli to ostatni, najwytrwalsi członkowie Drużyny: Barbarzyński Wojownik Wolfdzisław, Elfia Łowczyni Makumba oraz Potężny Czarodziej Dezszoholszonczohosz, zwany przez przyjaciół Delinkiem.

Lecz, niestety! Nie czekał ich długi odpoczynek. Ledwo włożyli lichą strawę do ust, rozmasowali zbolałe stopy i uspokoili bijące ze strachu serca, już (JUŻ!) musieli ruszać w dalszą drogę. Pierwsza powstała Makumba (90– pomyślał Wolfdzisław), przeciągnęła się (60– ocenił Wolfdzisław) i schyliła po łuk (95!-zachwycił się Wolfdzisław), mówiąc do towarzyszy:

– Zaraz znów musimy ruszać w stronę Wulkanu Wieczystej Destrukcji, pozwólcie więc, że rozglądnę się po okolicznych włościach, sprawdzając, czy nie obserwuje nas wraże oczy Mrocznych Kreatur.

I nie omieszkając ruszyła na rekonesans, niemal natychmiast stapiając się z tłem za sprawą cudownego, szaroburego płaszcza. Dostała go wraz z orężem od PrzeJasnej Pani, Królowej Elfów– Urynii. Łuk, który otrzymała, owiany był Legendą. Jego cięciwę elfy uplotły z księżycowej orbity, a strzały zostały wystrugane z jelenich rogów. Takaż to bowiem jest szczęśliwa Elfia Kraina, że jeleni w niej dostatek.

– I my się kulbaczmy– zwrócił się do Dezszoholszonczohosza Barbarzyńca– albowiem spieszyć się musimy, jeżeli ModroBłyskotliwe Berło zniszczyć, i tym samym MrocznoCzarnego ArcyMistrza pokonać chcemy. Lecz poczekaj na chwilę, ponieważ czuję, że w tej chwili inne mnie przeznaczenie czeka.

Z tymi słowami odszedł na bok dzielny wojownik, by w ustronnym miejscu obdarzyć geryntoriie łaską świetlistej strugi.

 

Lecz nasi bohaterowie nie wiedzieli, jak straszne zawisło nad nimi niebezpieczeństwo. W największej komnacie najpotężniejszej fortecy Urug-way, obok swego najpokorniejszego sługi przechadzał się najgroźniejszy MrocznoCzarny ArcyMistrz. Każdy jego krok wstrząsał zamkiem niczym trzęsienie ziemi, a oddech był niczym huragan.

– A więc twierdzisz, człeczyno– zagrzmiał, obracając swą najstraszliwszą głowę w stronę kulącej się postaci– że moje najlepsze oddziały uległy malutkim ludzikom, ty zaś śmiałeś uciec?

– Panie, ktoś musiał przekazać wia…

– Nie lękaj się. Jesteś użytecznym sługą, nie zabiję cię.

– Dzięki Ci, o Wiel…

– Tylko wykastruję.

– Ooo…

– No, szybko. Mężnie wystaw swą męskość– powiedział ArcyMistrz, niecierpliwie postukując palcami rękojeść swego Degibalatoryksyna.

Sługa obnażył swoje przyrodzenie i z wdzięcznością nastawił biodra. Błysnął miecz. Czarodziejskie ostrze jednym ciosem odrąbało penis od krocza, jednocześnie wypalając ranę. Jaja potoczyły się pod nogi Władcy ArcyCiemności.

Sługa cicho pisnął. Więcej nie śmiał.

– Muszę ci jednak powiedzieć, że twoja niekompetencja w gruncie rzeczy nie ma znaczenia.

– Nie ma, ArcyMistrzu?– zapytał parias już nieco cieńszym głosem.

– Otóż, ci głupcy myślą, że moja potęga opiera się wyłącznie na ModroBłyskotliwym Berle. Tymczasem mam jeszcze To!- powiedział, podnosząc do góry potężny młot.

– WszechNiszczarkę Wszystkiego!

– O, jakiś Ty Wielki i Mądry, ArcyWładco!

– Wiem!- skromnie stwierdził Król WszechCiemności.– Wystarczy nacisnąc tu, aby…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

?!?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

!?!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

?

… Po powtórnym naciśnięciu cały świat zostaje odtworzony.

Drżący niewolnik w obliczu takiej potęgi upadł płasko na ziemię.

 

Bohaterowie zatrzymali się, nie wiedzieli bowiem, co robić dalej. Byli już tak blisko (ach! Jak blisko!) Wulkanu Wieczystej Destrukcji, niestety, przesmyku skalnego chroniła banda Szkaradnych Ogrów. Ach, czemuż to, czemuż, natura nie obdarzyła naszych Bohaterów skrzydłami, by niczym gołąbki nadziei wzbić się mogli w górę i dotrzeć do celu bezpiecznie igrając wśród śnieżnobiałych baranków chmur!? Czemu zamiast tego muszą się zmawiać niczym spiskowcy, by unicestwić kilka podłych stworzeń, niegodnych nawet zawiązać rzemyka u ich sandałów!? Lecz, niestety, takie jest życie.

– Proponuję wykorzystać trzy podstawowe cechy ogrów– stwierdził Czarodziej, ostrożnie zerkając zza swojej kryjówki, czyli sporej wielkości głazu.– A więc: głupotę, tępotę oraz brak teoretycznej możliwości abstrakcyjnego rozważania głębszych struktur przyczynowo-skutkowych.

-Czyli cóż mamy czynić, Delinku?– zdziwił się Wolfdzisław.

– Nie wiem. Ja jestem od myślenia, wy od czynienia.– szczerze odparł Dezszoholszonczohosz.

– O ile się nie mylę, powinniśmy sobie dać radę z tym posterunkiem. Problem w tym, żeby żaden z tych Potworów nie zdołał wezwać posiłków. Hmm… chyba mam plan…– zamyśliła się Elfka, po czym długo jeszcze szeptała z swoimi towarzyszami.

Ogrzy strażnicy nudzili się już kilkanaście godzin, umilając sobie czas drzemką i okazjonalnymi bójkami, dlatego ich zdziwienie nie miało końca, kiedy tuż koło nich znikąd pojawiła się powabna, elfia dama.

– Czekacie na kogoś przystojniaki?– spytała, zalotnie poruszając biodrami i trzepocząc rzęsami.

Kap… Kap… Kap…

Kropelki śliny spadały na wyschniętą ziemię.

-Ojej, chyba komuś przyniosę śliniaczek!- stwierdziła łowczyni swym najrozkoszniejszym głosikiem, po czym dała nogę.

A ogry ruszyły za nią. Z pewnością nie będą ich potępiać ci mężowie, którzy maja za żony ogrzyce.

Niestety, krucha istotka nie mogła wygrać z ponad dwumetrowymi, długonogimi olbrzymami, lecz strach dodał jej skrzydeł. Odległość między ścigającymi a ściganą to się zmniejszał, to zwiększał, prowokując napastników do jeszcze szybszego biegu.

I wtedy, kiedy najszybsza kreatura ciemności już-już miała chwycić w pół biedną elfkę, ona sama się zatrzymała, tak że nieszczęsny amant pobiegł dalej, potknął się i wywrócił jak długi.

A Łowczyni odwróciła się w stronę Podłych Dzieci Mrocznego. Odwróciła się z srebrzystym łukiem w garści oraz ogniem w oczach.

„Ojej"– pomyślały Wstrętne Kreatury Ciemności.

Zza skał w sukurs towarzyszce wybiegli obydwaj herosi, groźnie machając bronią, lub, w przypadku czarodzieja, rękoma.

– WręceMocny Niszczyciel Abnegacji Nieskrystalizowanej!- Wrzasnął Wolfdzisław, miażdżąc głowę przeciwnika swym młotem.

– ToTuToTamPadła Strzała Umarłej Śmierci!- Krzyknęła Makumba, kładąc kilka Kreatur jednym strzałem.

– Szedexatesziczisztryzszmnywynfturemeks!- Dezszoholszonczohosz wyrecytował zaklęcie, zamieniając dwie Podłe Istoty w żaby.

Po chwili, nie licząc dwóch kumkających żab i kilku geryntorii alloworii, Bohaterowie byli jedynymi żywymi stworzeniami w tej części pustyni.

– Ciekawe– zauważyła Elfka, przyglądając się żałośnie wyglądającym na wyschniętej pustyni żabom. – Wiecie, że jedna to samiczka? Na tyle zrozpaczona, by zacząć składać skrzek w tak suchym środowisku.

– Rzeczywiście, niezwykłe– przyznał Czarodziej.– ale najfajniejsze jest to, że kiedy przestanie działać zaklęcie, to każde jajeczko zmieni się w… zmieni się w… zmieni się… spierdalamy!!!

I tak, pokonawszy kolejną przeszkodę, pomknęli w stronę swego Przeznaczenia.

 

Lecz zgiełk i hałas walki dotarł do bystrych WszechUszu MrocznoCzarnego ArcyMistrza, a jego płonące OczoDoły przebiły wzrokiem stal i kamienie, by ujrzeć swych nieprzejednanych wrogów biegnących z berłem w stronę Wulkanu Wieczystej Destrukcji. I pojął on, że w jednej chwili może wszystko stracić. Wszedł więc na najwyższą wieżę swojej najpotężniejszej fortecy Urug-way, by dam dosiąść swojego najwierniejszego skrzydlatego węża– Asparanonixa. I pofrunął na nim ku zgubie swych wrogów, a jego ślad na niebie znaczyły płomienie.

 

Bohaterowie gnali pod górę, ścigani przez sześćset i dwóch ogrów. Nie mogli się poddać, kiedy Cel był już tak blisko. W pewnej chwili czarodziej się potknął i już wydawało się, że to koniec, lecz szybko podparła go Makumba, chroniąc towarzysza przed upadkiem. Coraz wyrażniej widzieli wejście do jaskini, z której wydobywał się czerwony blask, a jednocześnie odsadzali potwory na większą odległość. Wydawało się, że wszystko będzie już dobrze. Jednak, kiedy już wchodzili do skalnej groty, światło słoneczne zostało przesłonięte przez olbrzymi cień. Był to Arcymistrz na swoim wiernym wężu– Asparanonixie.

-Czyńcie swoją powinność– zawołał do swoich towarzyszy Dezszoholszonczohosz.– Ja Go zatrzymam.

I stanął w przejściu, blokując dostęp Czarnemu WszechWładcy.

-Nikt nie Przejdzie!

– Jesteś tego pewien, stary głupcze?

– Abszyrznużiczkoprtsznowzdrtszyd!- Uderzył Czarodziej, a jego zaklęcie wstrząsnęło górami w posadach.

– Phi!- prychnął CzarnoMroczny CzarnoKsiężnik, z łatwością łamiąc czar przeciwnika.– Nie jesteś w stanie mnie pokonać. A wiesz dlaczego?

Because I am your father!

Nooo!- krzyknął zrozpaczony Orędownik Pokoju, zanim zemdlał z ogromnego szoku.

A jego przeciwnik spokojnie przeszedł obok bezwolnego ciała, zmierzając tam, gdzie Wolfdzisław wciąż nie mógł poradzić sobie z urokiem berła, które nie pozwalało mu wrzucić Zła do lawy.

– Widzisz, rozwiążemy to tak– zagrzmiał nad nim WszechCiemny– zaraz zniszczę świat, i nie odtworzę go, dopóki nie odejdziesz od ognistej dziury.

I nacisnął…

!?!?!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

?!?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

!?!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

!?!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

!

 

 

 

 

(…)

 

Uwaga odautorska: opowiadanie nie zostało skończone z powodu braku miejsca na dysku twardym. Przepraszam.

 

 

 

Poza tym ostrzegam, by nie czytać na głos formuł zaklęć. Ostrzegałem!