To nie jest film (KOSMIKOMIKA 2011)

Tym razem krótka historyjka z gatunku sajens fikszon. Miłego czytania i proszę o komentarze :)

Głośne walenie w drzwi wyrwało generała Nowaka z zamyślenia.

– Wlazł! – mruknął i spojrzał pogardliwie na młodego mężczyznę, który pojawił się w progu.

Chłopak był ubrany w cuchnący nowością mundur. Na widok przełożonego wypiął dumnie pierś, postąpił kilka kroków naprzód i stając na baczność, zasalutował energicznie.

– Agent Jan Kowalski melduje się na rozkaz! – ryknął na całe gardło, aż zatrzęsły się szyby w oknach.

– Musicie drzeć tego ryja, Kowalski? – zapytał zirytowany generał. – Lubię ciszę i spokój, a wy wrzeszczycie mi tutaj nad uchem, jakbyście jacyś pierdolnięci byli.

Chłopak wyraźnie się speszył.

– I nie stójcie jakby wam ktoś kij w dupę wsadził – dodał Nowak i wskazał dłonią krzesło. – Siadajcie.

Agent Kowalski spoczął, po czym nieśmiało zerknął na pooraną zmarszczkami twarz dowódcy. Ten zajął się przeglądaniem jakichś raportów i w ogóle nie zwracał uwagi na podwładnego.

– A więc to wasza pierwsza misja? – zapytał znienacka, aż zaskoczonemu Kowalskiemu głos uwiązł w gardle. – No co, mowę wam odjęło? – burknął gniewnie, nie doczekawszy się odpowiedzi.

Agent głośno przełknął ślinę. Koledzy ostrzegali go, że generał jest trochę dziwnym człowiekiem, a swoją władczą postawą potrafi onieśmielić nawet największego kozaka. W końcu, kiedy Nowak zaczął nerwowo bębnić palcami po blacie biurka, co według ludzi mających z nim do czynienia na co dzień nie było dobrym znakiem, Kowalski zebrał się w sobie.

– TAK JEST!! – wrzasnął jeszcze głośniej niż poprzednio.

Generał zrobił się cały czerwony. Potem fioletowy, a na końcu blady. Z całej siły łupnął pięścią w oparcie skórzanego fotela na którym siedział i łypnął na podwładnego pełnym wściekłości wzrokiem.

– Kowalski, nie doprowadzajcie mnie kurwa do furii – wycedził przez zaciśnięte zęby.

Agent nagle skurczył się w sobie. Dreszcz strachu przeszedł mu po plecach. Znajomi ostrzegali go, by czasem nie rozzłościł Nowaka, bo źle się to może skończyć.

– Ja… Ja… Przepraszam, panie generale – wydukał nieśmiało.

Poczuł ulgę, gdy przełożony uśmiechnął się łagodnie.

– Dobrze. A więc to wasza pierwsza misja, Kowalski? – zapytał ponownie.

Agent chciał znów odpowiedzieć tak, jak wpojono mu przez pięć lat szkolenia, ale w ostatniej chwili ugryzł się w język i kiwnął tylko potakująco głową.

– Świetnie. A więc słuchajcie Kowalski uważnie. Przejrzałem sobie wasze akta. Dokładnie je sobie przejrzałem. I wyczytałem w nich, że jesteście miłośnikiem filmów z tym, no, Jamesem Bondem. Czy to prawda?

Kowalski cicho potwierdził.

– Rozumiem. W takim razie słuchajcie jeszcze uważniej, Kowalski, bo się nie będę powtarzał. – Nowak zaczął mówić powoli i flegmatycznie, dokładnie akcentując każdy wyraz. – Wy nie jesteście James Bond. Wy jesteście Jan Kowalski. A wasza misja, to nie jakiś pierdolony film, o przechuju w garniturze, rozszyfrowującym spiski w czasie jebanej, zimnej wojny! I wy, Kowalski, możecie kurwa stracić życie w czasie tego zadania! ZROZUMIELIŚCIE!!!

Kowalski aż podskoczył.

– Tak jest!! – odwrzasnął pod wpływem impulsu.

– No i czego się drzecie do cholery!? – ryknął doprowadzony do szewskiej pasji generał.

Wyciągnął z jednej z szafek biurka plik spiętych papierów i od niechcenia rzucił nim w zszokowanego młodzieńca.

– To są dyrektywy waszej misji! I od dzisiaj wasz pseudonim operacyjny to „Siusiumajtek”! Zrozumiano?!

Kowalski z niedowierzaniem wybałuszył oczy.

Nowak, rozbawiony własnym dowcipem, wybuchnął głośnym śmiechem i klepnął się otwartą dłonią w udo.

– Żartowałem Kowalski, wasz pseudonim operacyjny to „Żyleta”. A teraz spierdalajcie mi stąd, bo patrzeć na was nie mogę. I nie zapomnijcie zapoznać się z otrzymanymi dokumentami. Won!

Pobladły ze strachu chłopak wstał, zasalutował i chwiejnym krokiem opuścił gabinet. Skierował się do swojej kwatery, w dłoni ściskając plik papierów, zawierających szczegóły zadania, które zostało mu powierzone. Po drodze stwierdził, że koledzy kłamali. Nowak nie był dziwny. On był najnormalniej w świecie jebnięty.

Kowalski, ściskając w dłoni walizkę z najpotrzebniejszymi rzeczami osobistymi oraz niezbędnym sprzętem, podążał sterylnymi korytarzami orbitalnej bazy wojskowej „Czerepka”. W myślach odtwarzał zawartość dokumentów otrzymanych od generała Nowaka. Nie było w nich zbyt wiele informacji. Głównie relacje z sytuacji politycznej na Marsie, a także pseudonim kontaktu, z którym musiał się spotkać na owej planecie. Nie miał najmniejszej ochoty tam lecieć, ale rozkaz to rozkaz. Kiedy miesiąc temu kończył szkolenie, nie mógł się doczekać aż otrzyma pierwsze zadanie. Jednak po rozmowie z Nowakiem, odechciało mu się wszystkiego. Splunął gniewnie pod nogi i przyspieszył kroku, widząc obcinającą go nienawistnym wzrokiem sprzątaczkę. Poczuł przemożną chęć charknięcia po raz kolejny tylko po to, by zrobić jej na złość. Gdy był jeszcze zwykłym uczniem, nie raz przywaliła mu mopem po głowie, za chodzenie po korytarzach w rzekomo brudnym obuwiu. Teraz, kiedy miał mundur oraz stopień, mogłaby mu naskakać. Oczyma wyobraźni widział jej purpurową z wściekłości twarz i uśmiechnął się pod nosem. Postanowił jednak, że gra nie warta jest świeczki i szkoda babulinkę dodatkowo stresować. Franca bo franca, ale starsza i trochę szacunku trzeba mieć. Jeśli nie do niej, to do bądź co bądź ciężkiej pracy, jaką wykonywała. Minął kobietę udając, że jej nie widzi, po czym skierował się do biura odpraw. Pokazał sympatycznej, młodej dziewczynie przy bramce rozkaz wylotu, a gdy ta zweryfikowała go pod skanerem, wszedł do korytarza prowadzącego na prom. Pojazd był jednostką wojskową, jednak przemalowano go na cywilne barwy tak, by nie wzbudzał podejrzeń. Kowalski zajął wyznaczone miejsce, zapiął pasy bezpieczeństwa i natychmiast zasnął. Czekał go kilkugodzinny lot.

– Witamy na Marsie! – donośny kobiecy głos, dochodzący z wbudowanych w sufit głośników, wyrwał agenta ze snu.

Przetarł zaspane oczy, sprawdził czy wszystkie dokumenty są na swoim miejscu, chwycił walizkę i wysiadł ze statku. Zaraz podbiegło do niego trzech humadoidalnych kosmitów o zielonkawo zabarwionej skórze. Pobełkotali coś w języku którego nie znał i na odchodne wręczyli mu kilka cienkich książeczek. Przekartkował je pobieżnie, ale były napisane nieznanym mu językiem. Z ciekawości zeskanował okładkę translatorem. Na wyświetlaczu pojawił się napis „Strażnica”. Nie wiedział co to może być i nie miał zamiaru wnikać. Wrzucił broszurki do kosza i niechętnie ruszył w kierunku baru „Egzema”, gdzie miał czekać na niego agent Marsjańskiego wywiadu.

Bar „Egzema” był prawdziwą speluną. Między stłoczonymi gośćmi przeciskali się pijani, obrzydliwie cuchnący kosmici, orkiestra grała beznadziejne kawałki, a pod stołami skąpo ubrane, skośnookie kelnerki obciągały klientom w zamian za skromny napiwek. Dosłownie co chwilę któraś z nich pędziła do utylizatora odpadków, ściskając w dłoni ufajdaną kosmiczną spermą chusteczkę. Kowalski, ubrany dla niepoznaki w skromny strój marsjańskiego chłopka, siedział przy ladzie i sączył najtańsze piwo. Miał co prawda firmową kartę kredytową ze sporym limitem, ale wieśniak zamawiający wyszukane drinki mógłby wzbudzić podejrzenia. Niespodziewanie podeszła do niego jedna z kelnerek i zaczęła obmacywać po kroczu. Odepchnął ją energicznym ruchem, ale nie dała za wygraną. Zbliżyła się jeszcze bardziej i polizała go namiętnie po uchu.

– W Paryżu najlepsze kasztany są na placu Pigalle – usłyszał cichy szept.

Zaskoczony o mało nie spadł ze stołka. Tak brzmiało hasło, dzięki któremu miał rozpoznać kontakt. Nie wiedział czym były owe kasztany, ale w sumie nie obchodziło go to jakoś szczególnie.

– Zuzanna lubi je tylko jesienią – odparł półgłosem.

Dziewczyna chwyciła go za nadgarstek i uśmiechając się zalotnie, pociągnęła na zaplecze.

III

Agentka przekazała mu wszystko jasno i przejrzyście. Liczył po cichu, że jeszcze go zadowoli, ale już do niczego więcej poza wymianą informacji nie doszło. Dowiedział się, że podobno lokalny zarządca kopalni uranu, Szprychajaja Mucharata, postanowił z pomocą najlepszych genetyków we wszechświecie stworzyć niepokonaną armię mutantów, dzięki której mógłby obalić rząd i przejąć władzę na Marsie. Znajdowały się tutaj jedyne w promieniu milionów lat świetlnych złoża uranu, służącego do produkcji broni, więc mając monopol na jego wydobywanie, mógłby ustalić własną cenę tego strategicznego surowca i dorobić się kosztem Sojuszu Międzygalaktycznego. Ale nikt nie miał pewności, czy były to tylko pogłoski rozpuszczane przez podwładnych Szprychajajy, chcących wygryźć go ze stanowiska, czy też sprawdzone informacje. I tu do akcji wkraczał Kowalski, uzbrojony w miniaturowy aparat fotograficzny. Przebrany za jednego z pracowników kopalni, pod osłona nocy wędrował po obiekcie, szukając ukrytego laboratorium. Agentka „Zuzanna” przekazała mu czopek, zawierający wszczep z najdokładniejszymi planami terenu odkrywki, jakie udało jej się zdobyć. Kowalski nie cierpiał tego rodzaju wspomagaczy. Dwa razy wyławiał globulkę z kibla, bo jego układ pokarmowy stanowczo odmawiał wchłonięcia jej, na każdą próbę zaaplikowania reagując ostrą biegunką. Jednak w końcu, po zażyciu sporej dawki leków przeciw rozwolnieniu, zdołał przyswoić gadzinę. Teraz, uważając na grupki strażników podejrzanie często przechadzające się po terenie kopalni, krył się w cieniu ogromnych, stalowych szybów i przeskakiwał od jednego pojazdu wywożącego na powierzchnię urobek, do drugiego. W oddali, na tle jednego z księżyców Marsa, majaczyły niebosiężne uzdatniacze powietrza, dzięki którym na planecie atmosfera była identyczna jak na Ziemi.

Po kilku godzinach poszukiwań Kowalski w końcu coś znalazł. Niewielki właz, prowadzący do pomieszczenia, którego nie było na wyświetlanej w umyśle agenta mapie. Przyczaił się za pobliskim magazynem i poczekał, aż patrol lustrujący właśnie okolicę, pójdzie dalej. Gdy banda uzbrojonych w karabiny laserowe kosmitów zniknęła w mroku, podbiegł do wejścia i uniósł w górę żelazną płytę. Uruchomił przytwierdzony do kombinezonu rozpraszacz promieni świetlnych, dzięki któremu stał się całkowicie niewidzialny, pod warunkiem, że padało na niego jakiekolwiek światło i ostrożnie ruszył w głąb korytarza. Miał niewiele czasu. Urządzenie maskujące zużywało ogromne ilości energii i za około godzinę nie będzie już działać. Kowalski starał się iść szybko, a jednocześnie tak, by nie narobić hałasu. Za każdym razem, gdy mijała go grupka naukowców bądź strażników, miał duszę na ramieniu. Przywierał do ściany, wstrzymywał oddech i błagał wszystkie znane sobie bóstwa, by nie odkryto jego obecności. Myślał jednocześnie o Jamesie Bondzie. W filmach o nim trochę inaczej to wyglądało. No ale trudno. Jak mówił generał Nowak, to nie był film i Janek przez najmniejszy błąd mógł stracić życie.

Nie przypuszczał, że wpadnie tak szybko. I w tak głupi sposób. Już dotarł do tajnego laboratorium, już zrobił obciążające Mucharatę zdjęcia, już miał wracać na powierzchnię by przesłać zdobyte dowody do centrali… I wtedy stało się coś strasznego. Tabletki na sraczkę przestały działać. Takiego parcia w jelitach nie czuł nigdy w życiu. Zwarł odbyt i pocąc się jak mysz, ruszył szukać jakiegoś ustronnego pomieszczenia. Magazynku na narzędzia, starego schowka, nieużywanego już składu beczek… Jednym słowem miejsca, gdzie mógłby niezauważony przez strażników postawić klocka. Bez zastanowienia wpadł do pierwszego lepszego pokoju. Pech chciał, że trafił do jasno oświetlonej sali. Przy podłużnym stole siedziało kilku głośno rozmawiających kosmitów. Na ich widok puściły mu nerwy, a wraz z nimi, zwieracze. Jakież było zdziwienie obradujących, gdy drzwi otwarły się same, a po chwili na podłodze, przy akompaniamencie pierdów i bulgotania, pojawiła się brunatna rzeka fekaliów.

Cios w szczękę, jaki otrzymał od Szprychajajy Mucharaty, niemal pozbawił go przytomności.

– A więc przysłano cię tutaj na przeszpiegi, tak? Nie musisz odpowiadać, wiem wszystko. Sprawdziliśmy cię dokładnie, agencie Kowalski. Bardzo dokładnie.

Przywiązany do stalowego stołka Kowalski wypluł kilka zębów. Wybałuszonymi z przerażenia oczyma spoglądał na swojego oprawcę. Kto by pomyślał, pierwsza misja i od razu taka wtopa. Ale przecież wiedział, na co się porywa. Już na początku szkolenia szkolenia ostrzegano go, że agent który przeżyje dziesięć misji, jest uważany za człowieka zasłużonego i emeryta. Większość nie wracała już z trzeciej, czwartej. On jednak miał nadzieję, że jak jego ukochany bohater, James Bond, będzie walczyć ze złem do późnej starości. Uderzenie w jądra sprowadziło go na ziemię. Jęknął cicho i zaczął coś bełkotać pod nosem. Szprychajaja chwycił nieszczęśnika za włosy.

– Co tam mamroczesz? – zapytał z satysfakcją.

Kochał patrzeć na pobitych, błagających o litość więźniów.

– Wyjaśnij mi swój plan… Dlaczego to robisz? – wysapał z trudem zmaltretowany Kowalski.

Szprychajaja Mucharata słysząc to, wybuchnął gromkim śmiechem.

– Co, kurwa, mam ci się tutaj jeszcze wyspowiadać jak pierdolonemu księdzu? A potem pewnie zostawić sam na sam z najgłupszym strażnikiem, żeby pozwolił ci nawiać? Chyba ochujałeś. Coś ty się, kurwa, filmów amerykańskich naoglądał? To nie jest film Kowalski, tutaj nie będzie happy endu! Rozumiesz? TO NIE JEST KURWA FILM!!!! – wrzasnął, po czym wyciągnął zza paska pistolet i strzelił agentowi w głowę.

Koniec