Wystarczy dobro

Mam na imię Robert.

 

Nie wiem czy słowo „mam" jest właściwe ale zacznijmy od początku.

 

Jakiś czas temu umarłem. Piszę „jakiś czas" bo tak naprawdę nie mam pojęcia, kiedy to się stało. Pojęcie czasu przestało dla mnie istnieć. Pozostała mi tylko pamięć, myśl, oczekiwanie, i co najważniejsze pozostała mi nadzieja. Chociaż realnie patrząc zdawałem sobie sprawę, że moja sytuacja jest jednak beznadziejna.

 

Po mojej śmierci, doznałem szoku. Tak, to słowo dobrze oddaje stan mojego umysłu.

 

Za życia byłem zagorzałym ateistą, owszem jak byłem mały chodziłem do kościoła, ale około piętnastego roku życia zacząłem wątpić. Z tych wątpliwości po jakimś czasie zrodziły się myśli, z myśli przekonanie.

 

Boga nie ma, takie było moje zdanie.

 

Gdybym na tym poprzestał nie byłoby źle. Ja jednak w swoim egocentrycznym rozumieniu stwierdziłem, że skoro nie ma Boga, to ci co w niego wierzą są głupkami i debilami.

 

Prowadziłem zażarte dyskusje na ten temat, owszem słuchałem innych, ale moje ostateczne zdanie było zawsze takie samo. Słuchałem tych ludzi bo miałem uszy, ale nie rozumiałem ich, bo moje bariery ignorancji do innych, nie dopuszczały tych słów do mojego mózgu.

 

Skoro ktoś wierzy w boga, to myśli nieracjonalnie, a skoro tak myśli to znaczy, że jest debilem. Nie docierało do mnie, że mimo, iż inaczej myślimy nadal wszyscy jesteśmy takimi samymi istotami, jesteśmy ludźmi, którzy mimo różnic, powinni się szanować. Nigdy nie mogłem dostrzec tej wspólnej płaszczyzny.

 

„ja Ciebie nie rozumiem, ale szanuje twoje zdanie" -tak właśnie powinienem mówić i myśleć oczywiście. A jak mówiłem?

 

Bardziej zwięźle „jesteś debilem".

 

Popadłem w skrajności, myślałem, że jest tylko biel i czerń. Teraz już wiem, że świat to odcienie szarości. Białe z czarnym musi się wymieszać, i musi ze sobą współżyć.

 

Czemu tak się stało? Chyba wiem, a może tylko tak sobie to tłumacze.

 

Jak już wspomniałem wychowałem się jako Katolik, i to w rodzinie bardzo przywiązanej do tych tradycji. Ojciec co niedziele zmuszał nas do chodzenia do kościoła, jakiekolwiek zalążki zwątpienia tępił jak surowy Bóg w starym Testamencie (całe szczęście, że nie miał też takiego arsenału). Do naszego domu żaden innowierca nie miał wstępu, tylko ci byli dobrzy co wierzyli. Oczywiście musieli wierzyć po Katolicku. Inne wyznania, tu cytuje teraz „innowiercy, poganie, wyznawcy szatana, debile" wtedy jeszcze słowo sekta nie było popularne, ale pewnie też by się znalazło w tym cudzysłowie.

 

Jak już wspomniałem wcześniej, od piętnastego roku życia zacząłem przechodzić na ciemną stronę mocy, najpierw po cichu i dyskretnie (w końcu ojciec czuwał, a potop blisko). Jak miałem dwadzieścia lat usamodzielniłem się i wtedy ogłosiłem wszystkim, że jestem agnostykiem. Ojciec o dziwo nie wyklął mnie. Teraz wiem, że miłość rodzicielska, jako jedyna potrafi wybaczyć wszystko, jest to jedyne doskonałe i bezwarunkowe uczucie.

 

Wróćmy jednak do tematu. W wieku dwudziestu paru lat stwierdziłem (ojciec już wtedy nie żył) „boga nie ma".

 

I to cała historia moje wiary, a właściwie nie wiary.

 

Co się okazało po śmierci?

 

Bóg jest, a ja się myliłem, okazało się, że to ja byłem debilem. Teraz siedzę skruszony w poczekalni. Tak. Dobrze czytacie „w poczekalni" tak to jest zorganizowane.

 

Zaraz po śmierci rozmawiał ze mną anioł Gabriel. Nie świecił bynajmniej, aureoli też nie miał, ale coś w nim było takiego majestatycznego, że nie potrafiłem spojrzeć mu w oczy.

 

Najpierw oświadczył mi, że się myliłem, i że o wszystkim wiedzą. Byłem załamany. Następnie oświadczył, że Bóg jest miłosierny i że zawsze należy mieć nadzieje. Powiedział mi, że zostawia mnie na jakiś czas samego, abym wszystko sobie przemyślał. Po tym czasie miałem odbyć z nim jeszcze jedną rozmowę, a następnie czekać na decyzje Boga. Wstąpił we mnie promyk nadziei.

 

Gdy przyszedł do mnie na rozmowę, byłem jednak przerażony.

 

Najpierw mnie pocieszył, opowiedział o moim pogrzebie, że wszyscy płakali i że wszyscy wspominali mnie bardzo miło. „W końcu zawsze jak ktoś umrze przypominamy sobie o jego zaletach, a wady nam umykają", pomyślałem wtedy nieświadom, że anioł czyta w moich myślach. Uśmiechnął się tylko do mnie i powiedział „to prawda, człowiek po śmierci, nabiera dobroci w ludzkich sercach".

 

Następnie zaczął mi zadawać pytania.

 

-Czy już wiesz, że Bóg istnieje? -Spytał na początku.

 

-Tak -odpowiedziałem z zapałem

 

-Czy już wiesz, jakie błędy popełniłeś w życiu?

 

-Tak, największym błędem było to, że nie wierzyłem w Boga. -powiedziałem przepraszająco, anioł przyglądał mi się jakby oczekując dalszej części mojej wypowiedzi. Po chwili spytał.

 

-Chciałbyś być w niebie?

 

-Pewnie, że tak.

 

Byłem wtedy pewien, że ta rozmowa będzie dużo dłuższa. Tymczasem anioł już nie zadał więcej pytań. Powiedział tylko, że za jakiś czas zostanę wezwany, a na razie pozostawia mnie w samotności.

 

No i dzisiaj zostałem wezwany, jest nas tu pięciu i wszyscy czekamy w poczekalni.

 

Jak zobaczyłem swoich współtowarzyszy, pomyślałem, że zapewne wszyscy są na podobnej pozycji co ja, czyli straconej. Jednak jak zaczęliśmy rozmawiać między sobą, to chwyciłem się za głowę. Sama śmietanka. Rudolf , zagorzały katolik. Jak zaczął opowiadać o pielgrzymkach, procesjach, wycieczkach do Watykanu, to kopara mi opadła. W ogóle nie wiem na co on tu czeka, od razu powinni go wziąć do raju.

 

Drugi to Żyd o imieniu Jakub. Nie mam pojęcia, która wiara jest lepsza. W sumie to Bóg może rzeczywiście jest jeden, a tylko na różne sposoby postrzegany. Jakub również opowiadał o swoje wierze z takim przekonaniem, że nie ulegało wątpliwości, że wierzy on głęboko i z przekonaniem.

 

Trzecim był muzułmanin. Ten nie mówił dużo, za to ukląkł i zaczął wznosić modły do Allaha. Nie miałem wątpliwości, że on również wierzy w swojego Boga.

 

Czwartą osobą był Pigmej, wiem że nie pasuje do towarzystwa, ja byłem równie zaskoczony jak wy. Pytałem się jednak klika razy i wiem na sto procent, że pochodzi z kotliny Konga. Był bardzo rozgadany, i zadawał mi ogromne ilości pytań. Przede wszystkim nie mógł zrozumieć gdzie jest i co tu robi. Na wspomnienie raju i jednego boga uśmiechnął się tylko z niezrozumieniem. Jedynie co do niego dotarło to był fakt, że umarł. Wspominał swoją rodzinę i bardzo martwił się o nich. Wydawał się być dobrym człowiekiem. Szkoda, że nie miał pojęcia o Bogu. Tylko dlatego, że urodził się jako pigmej nie pójdzie do raju, trochę to niesprawiedliwe.

 

Moje rozmyślania zostały przerwane wejściem anioła, który majestatycznie stanął i powiedział.

 

-Bóg po przemyśleniu, uznał, że tylko jeden z was jest gotowy aby wejść do raju, pozostali trafią do czyśćca, aby mieć czas na przemyślenie swoich życiowych błędów.

 

Wszyscy spojrzeli po sobie, zdałem sobie sprawę, że jest specyficzny pojedynek wyznań. Tymczasem anioł niespodziewanie podszedł do pigmeja, objął go ramieniem i powiedział.

 

-Ty pójdziesz ze mną. – a zwracając się do mnie i do pozostałych powiedział. -Dla Boga najważniejsze jest dobro, które jest w was samych.