Magik

 

Tego po­ran­ka Win­ston King obu­dził się z krzy­kiem, wy­wo­ła­nym na­głym ata­kiem bólu. Twarz osiem­na­sto­lat­ka wy­krzy­wi­ła się w nie­na­tu­ral­ny spo­sób, zu­peł­nie jak twarz dziec­ka, po prze­łknię­ciu dużej dawki gorz­kich le­karstw. Pró­bo­wał się po­ru­szyć, jed­nak każdy ruch tylko po­tę­go­wał ka­tu­sze. Ostroż­nie chwy­cił ręką kra­wędź łóżka i pod­cią­gnął się, a wraz z nim do góry po­wę­dro­wa­ło prze­ście­ra­dło, przy­kle­jo­ne do jego ple­ców. Się­gnął ręką za sie­bie, zła­pał dwoma pal­ca­mi ma­te­riał i od­ry­wał po­wo­li, czu­jąc przy tym ból, jakby zry­wał z sie­bie skórę. Za­ci­snąw­szy mocno zęby, jed­nym szarp­nię­ciem ode­rwał prze­ście­ra­dło od ciała. Jęk­nął, wy­pusz­cza­jąc z płuc reszt­ki po­wie­trza. Ból wy­wo­łał bez­dech, który po chwi­li prze­mie­nił się w serię krót­kich, płyt­kich od­de­chów. Po­czuł de­li­kat­ne mro­wie­nie, wy­wo­ła­ne spły­wa­ją­cą po ple­cach krwią.

Win­ston zwi­nął ma­te­riał w kulę i ści­snął w dłoni, ni­czym gąbkę. Przez chwi­lę wpa­try­wał się w prze­cie­ka­ją­ce przez palce kro­ple krwi. Dzię­ki ad­re­na­li­nie prze­zwy­cię­żył atak pa­ni­ki, jed­nak nie mógł sobie przy­po­mnieć jak skoń­czył się po­przed­ni dzień. W gło­wie miał pust­kę. Pul­su­ją­cy ból głowy, su­chość w ustach i gry­zą­ca woń al­ko­ho­lu przy­po­mnia­ły mu, że nie­szczę­sny dzień za­koń­czył w barze, a ra­czej miej­sco­wej spe­lu­nie, gdzie al­ko­hol sprze­da­wa­no po cenie nie­wie­le więk­szej niż w mar­ke­tach.

Od­rzu­cił na­są­czo­ną krwią kulę w kąt po­ko­ju i wstał, kie­ru­jąc się do kuch­ni. Z wi­szą­cej nad ku­chen­nym bla­tem szaf­ki wyjął dwie pi­guł­ki pa­ra­ce­ta­mo­lu, które prze­łknął po­pi­ja­jąc nie­smacz­ną, chlo­ro­wa­ną wodą z kranu i prze­szedł do ła­zien­ki. Za­trzy­mał się przed lu­strem. Wy­glą­dał jak sie­dem nie­szczęść: prze­tłusz­czo­ne włosy, pod­krą­żo­ne, na­szpi­ko­wa­ne pa­ję­czy­ną czer­wo­nych żyłek oczy i nie­obec­ne spoj­rze­nie osoby, która stra­ci­ła sens życia. Ob­ró­ciw­szy się, pró­bo­wał obej­rzeć wciąż krwa­wią­ce plecy. Wzdry­gnął się. Nie­mal całą po­wierzch­nię po­kry­wa­ły skrze­py za­schnię­tej krwi.

Do bro­dzi­ka wsta­wił ta­bo­ret i od­krę­cił wodę. Mu­siał od­cze­kać kil­ka­na­ście se­kund, zanim zimna woda w ca­ło­ści wy­pły­nę­ła z rur, ustę­pu­jąc miej­sca cie­płej, przy­jem­nej cie­czy. W tym cza­sie za­wie­sił słu­chaw­kę nad ta­bo­re­tem, zsu­nął z sie­bie bie­li­znę i cze­kał.

Usiadł­szy pod słu­chaw­ką prysz­ni­ca po­zwo­lił, by cie­pła woda po­wo­li zmy­wa­ła z niego krew. Plecy wciąż pie­kły nie­mi­ło­sier­nie, jed­nak wie­dział, że rany trze­ba prze­myć.

Sie­dząc na ta­bo­re­cie ob­ser­wo­wał jak zmie­sza­na z krwią woda spły­wa z jego ciała i wy­peł­nia bro­dzik. Widok ten zmro­ził go cał­ko­wi­cie. Obie­cał sobie, że gdy tylko wy­do­brze­je prze­pcha od­pływ. Miał to zro­bić dawno temu, jed­nak do­pie­ro teraz obrzy­dli­wy widok za­ró­żo­wio­nej cie­czy, na po­wierzch­ni któ­rej pły­wa­ły ni­czym ma­leń­kie łó­decz­ki krą­żą­ce wokół od­pły­wu skrze­py krwi przy­pie­czę­to­wał de­cy­zję.

Wy­pro­sto­wał plecy, za­ci­snął po­wie­ki i, wziąw­szy kilka głę­bo­kich od­de­chów, pró­bo­wał sobie przy­po­mnieć wczo­raj­szy dzień. Od sa­me­go po­cząt­ku…

 

Wstał wcze­śnie rano pod­eks­cy­to­wa­ny. Szyb­ko wy­sko­czył z łóżka i po­biegł do ła­zien­ki, uło­żyć włosy. Czar­ną, gęstą czu­pry­nę odzie­dzi­czył po ojcu. Uwiel­biał za­cze­sy­wać włosy do tyłu, na­kła­da­jąc na nie ogrom­ną ilość bry­lan­ty­ny, dzię­ki czemu lśni­ły w słoń­cu i rzu­ca­ły się w oczy nawet z od­le­gło­ści kil­ku­na­stu me­trów. Po­nad­to ide­al­nie pa­so­wa­ły do wy­so­kie­go, czar­ne­go cy­lin­dra, bę­dą­ce­go czę­ścią stro­ju, który na dziś przy­go­to­wał. Pa­trzył w swoje od­bi­cie, trzy­ma­jąc dwoma pal­ca­mi rondo zbyt mocno na­cią­gnię­te­go na­kry­cia głowy. Kra­wędź ka­pe­lu­sza sty­ka­ła się z jego krza­cza­sty­mi brwia­mi tak, że nie­mal nie było ich widać.

– Dro­gie panie – po­wie­dział ce­lo­wo zni­żo­nym, ba­so­wym gło­sem – do­pij­cie szam­pa­na i od­staw­cie kie­lisz­ki. Sza­now­ni pa­no­wie odłóż­cie cy­ga­ra. Dzie­ci chwyć­cie mocno ro­dzi­ców za ręce. Oso­bom o sła­bych ner­wach radzę za­sło­nić oczy lub wyjść. To co zaraz zo­ba­czy­cie zmro­zi wasze serca i podda w wąt­pli­wość wszyst­ko w co do tej pory wie­rzy­li­ście.

Win­ston wy­obra­ził sobie wpa­trzo­ne w niego dzie­siąt­ki sze­ro­ko roz­war­tych w za­chwy­cie i na­pię­ciu oczu, ko­bie­ty spa­ra­li­żo­wa­ne ocze­ki­wa­niem, męż­czyzn prze­ra­żo­nych bra­kiem lo­gicz­ne­go wy­tłu­ma­cze­nia, szep­czą­cych o nie­moż­li­wo­ści tego, co zo­ba­czy­li, dzie­ci roz­dzia­wia­ją­ce buzie.

– Wspa­nia­ła pu­blicz­no­ści, je­że­li cze­goś nie ro­zu­mie­cie, tym wła­śnie jest MAGIA! – Głos Win­sto­na przy­brał na sile. Chło­pak wpa­try­wał się w swoje od­bi­cie prze­szy­wa­ją­cym, obłą­ka­nym wzro­kiem z sze­ro­ko roz­po­star­ty­mi ra­mio­na­mi, ni­czym śpie­wak ope­ro­wy. – Przed pań­stwem wy­stą­pił Win­ston King, czło­wiek, który prze­kro­czył gra­ni­cę mię­dzy świa­tem magii i rze­czy­wi­sto­ści!

Ocza­mi wy­obraź­ni przy­glą­dał się wi­wa­tu­ją­cej na sto­ją­co pu­blicz­no­ści, le­cą­cym w kie­run­ku sceny czer­wo­nym różom, bla­dym, wa­chlu­ją­cym się w za­chwy­cie damom, ko­lej­ce pra­gną­cych uści­snąć jego dłoń dżen­tel­me­nów w czar­nych smo­kin­gach, chcą­cych wy­ra­zić swój za­chwyt, rze­szy na­śla­du­ją­cych go nie­po­rad­nie dzie­ci, ma­cha­ją­cych pa­ty­ka­mi niby różdż­ką, wy­cią­ga­ją­cych z cza­pek różne przed­mio­ty, wy­krzy­ku­ją­cych z prze­ję­ciem: ABRA KA­DA­BRA!

 

 Serce Win­sto­na wa­li­ło z pod­nie­ce­nia. Ubrał białą, wy­kroch­ma­lo­ną i sta­ran­nie wy­pra­so­wa­ną ko­szu­lę z po­sta­wio­nym sztyw­no koł­nie­rzem, czar­ną ka­mi­zel­kę z wy­szy­ty­mi złotą nicią wzo­ra­mi, czar­ne spodnie i czar­ne, wy­pa­sto­wa­ne buty. Na wierzch wło­żył się­ga­ją­cą pasa, wią­za­ną pod szyją pe­le­ry­nę.

Spoj­rzał na ze­ga­rek. Do wy­stę­pu po­zo­sta­ła nie­ca­ła go­dzi­na. Za­czy­nał się de­ner­wo­wać.

 

Gdy miał sześć lat jego ro­dzi­ce zgi­nę­li w po­ża­rze fa­bry­ki mebli. Opie­kę prze­ję­ła bab­cia, która zmar­ła, zo­sta­wia­jąc Win­sto­na sa­me­go na świe­cie. Zgod­nie z pra­wem, po­zba­wio­ny krew­nych czter­na­sto­la­tek tra­fił do domu dziec­ka, gdzie po­zo­sta­wał do swych osiem­na­stych uro­dzin.

W sie­ro­ciń­cu za­przy­jaź­nił się z woź­nym – przy­gar­bio­nym sta­rusz­kiem Abra­ha­mem We­stem, który po­ka­zał Win­sto­no­wi kilka kar­cia­nych sztu­czek, czym za­szcze­pił w nim za­mi­ło­wa­nie do ilu­zji.

– Je­że­li cze­goś mocno pra­gniesz, je­że­li po­świę­cisz się w pełni, by osią­gnąć cel, któ­re­goś dnia twoje ma­rze­nia się speł­nią, synu – po­wie­dział pew­ne­go razu Abra­ham West. – Uwierz w swoje prze­zna­cze­nie, Win­sto­nie Kingu.

– A ty, Abe? Czy twoje ma­rze­nia się speł­ni­ły? – za­py­tał w od­po­wie­dzi młody Win­ston, pa­trząc na sto­ją­ce mię­dzy nimi wia­dro z brud­ną wodą. Sta­rzec za­du­mał się.

– Kie­dyś byłem zna­nym i ce­nio­nym sztuk­mi­strzem, wy­stę­po­wa­łem w naj­słyn­niej­szych te­atrach w wielu kra­jach, ale cho­ro­ba po­stę­po­wa­ła z dnia na dzień i uczy­ni­ła ze mnie tego kim je­stem teraz – mó­wiąc to wy­cią­gnął przed sie­bie drżą­ce ręce, jakby chciał przy­po­mnieć za­rów­no sobie jak i Win­sto­no­wi o Al­zhe­ime­rze. – Ty je­steś jesz­cze młody, masz przed sobą czas, któ­re­go mi nie­wie­le zo­sta­ło. – Głos star­ca przy­cichł. – Uwierz w swoje prze­zna­cze­nie, Win­sto­nie Kingu, uwierz i przyj­mij je z god­no­ścią, ja­kie­kol­wiek ono bę­dzie.

Na­stęp­ne­go dnia, wie­czo­rem, gdy Win­ston cze­kał na Abra­ha­ma Westa w schow­ku na na­rzę­dzia ten nie przy­szedł. Zmarł, a w swych ostat­nich sło­wach pra­gnął, by jego wa­liz­kę prze­ka­zać Win­sto­no­wi, co też się stało.

 

W dniu osiem­na­stych uro­dzin King otrzy­mał od dy­rek­tor­ki pro­po­zy­cję pracy u jej zna­jo­me­go, Edwar­da Wil­liam­sa, wła­ści­cie­la ko­pal­ni węgla, na którą przy­stał.

Pra­co­wał po dwa­na­ście go­dzin, sześć dni w ty­go­dniu. Pen­sja wy­star­czy­ła za­le­d­wie na po­kry­cie czyn­szu (za­miesz­kał w nie­wiel­kiej ka­wa­ler­ce, w bu­dyn­ku sta­re­go urzę­du emi­gra­cyj­ne­go w Bro­ken Hill, prze­ro­bio­nej na miesz­ka­nia ko­mu­nal­ne) i skrom­ne życie.

Mimo trud­ne­go star­tu i przy­kre­go dzie­ciń­stwa nie stra­cił wiary w sie­bie. W wol­nym cza­sie szli­fo­wał kunszt ma­gi­ka, z moc­nym po­sta­no­wie­niem pój­ścia w ślady słyn­ne­go Harry’ego Au­gu­sta Jen­se­na, któ­re­go czar­no-bia­ły pla­kat po­wie­sił nad łóż­kiem.

Nie­kie­dy, pod­czas przerw na lunch, Win­ston po­ka­zy­wał różne sztucz­ki współ­pra­cow­ni­kom. Pew­ne­go razu jego umie­jęt­no­ści za­uwa­żył dy­rek­tor ko­pal­ni, który za­pro­po­no­wał mu wy­stęp pod­czas siód­mych uro­dzin jego córki. Im­pre­za miała odbyć się w zna­nej na całą oko­li­cę re­stau­ra­cji – Błę­kit­nym za­kąt­ku. Za udany pokaz miał otrzy­mać wy­na­gro­dze­nie w wy­so­ko­ści dwóch dnió­wek i jeden dzień wolny.

Po­śpiesz­nie za­pa­ko­wał po­trzeb­ne re­kwi­zy­ty do sfa­ty­go­wa­nej wa­liz­ki i wy­szedł. Miał na­dzie­ję, że świe­że po­wie­trze zła­go­dzi stres i po­zwo­li mu ze­brać myśli.

Lęk jed­nak na­ra­stał.

Co kil­ka­na­ście me­trów Win­ston za­trzy­my­wał się, by zła­pać od­dech i otrzeć wy­le­wa­ją­ce się spod cy­lin­dra kro­ple potu. Sztyw­ny koł­nierz ko­szu­li ocie­rał skórę karku przy każ­dym kroku, nie­kom­for­to­wa wa­li­za cią­ży­ła w pra­wej ręce, lewą przy­trzy­my­wał cy­lin­der.

Czuł na sobie wzrok miesz­kań­ców Bro­ken Hill, któ­rzy przy­pa­try­wa­li się dziw­nie wy­glą­da­ją­ce­mu, śpie­szą­ce­mu się mło­dzień­co­wi ni­czym ucie­ki­nie­ro­wi z za­kła­du dla obłą­ka­nych. Nagle po­tknął się o kra­węż­nik i nie­mal wy­wró­cił, cudem tylko ła­piąc rów­no­wa­gę. Nie­ste­ty, wa­liz­ka wy­pa­dła mu z rąk i ude­rzy­ła z im­pe­tem o chod­nik. Za­war­tość roz­sy­pa­ła się cha­otycz­nie. Wów­czas pierw­sze wąt­pli­wo­ści za­prząt­nę­ły jego głowę. Sapał jak pa­ro­wóz, zbie­ra­jąc z chod­ni­ka przy­go­to­wa­ne ga­dże­ty. Gdy pod­no­sił nóż ze zni­ka­ją­cym ostrzem usły­szał pisk prze­cho­dzą­cej obok ko­bie­ty, która nagle przy­spie­szy­ła kroku i znik­nę­ła za ro­giem skle­pu spo­żyw­cze­go.

– Po­zwól sobie pomóc – usły­szał za ple­ca­mi, a gdy się obej­rzał zo­ba­czył po­chy­lo­ne­go męż­czy­znę, trzy­ma­ją­ce­go w dło­niach sztucz­ne­go, si­li­ko­no­we­go kciu­ka, któ­re­go Win­ston za­mie­rzał użyć do jed­nej ze sztu­czek.

King oce­nił jego wiek na co naj­mniej osiem­dzie­siąt lat, jed­nak obcy po­ru­szał się ze zwin­no­ścią kota. Po­chy­lał się co pół metra, by pod­no­sić ko­lej­ne przed­mio­ty, które na­stęp­nie wrzu­cił Win­sto­no­wi do wa­liz­ki.

– Dzię­ku­ję – prze­mó­wił, sie­dząc na chod­ni­ku z sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi, jakby zo­ba­czył kogoś zmar­łe­go.

Męż­czy­zna, wy­cią­gnąw­szy rękę, uśmiech­nął się współ­czu­ją­co. Ro­sną­ce wy­łącz­nie po bo­kach głowy star­ca siwe włosy przy­po­mi­na­ły po­wty­ka­ne w żół­te­go me­lo­na ocyn­ko­wa­ne druty. Po­dob­nie wy­glą­da­ły jego krza­cza­ste brwi, mię­dzy któ­ry­mi roz­cią­ga­ła się głę­bo­ka zmarszcz­ka. Ma­syw­ny nos wy­da­wał się na­brzmia­ły i nie­na­tu­ral­nie duży.

Win­ston od­ru­cho­wo od­wza­jem­nił uchwyt i wtedy sta­rzec po­cią­gnął go do góry z lek­ko­ścią cyr­ko­we­go si­ła­cza.

Gdy ich twa­rze zbli­ży­ły się do sie­bie Win­sto­no­wi prze­biegł po ple­cach dreszcz. Oczy star­ca były cał­ko­wi­cie czar­ne, zu­peł­nie jakby ktoś je wy­dłu­bał i z wnę­trza ema­no­wa­ła pust­ka, co dziw­nie kon­tra­sto­wa­ło z równą, po­zba­wio­ną zębów linią dzią­seł.

Win­ston bez słowa za­trza­snął wa­liz­kę i od­szedł szyb­kim kro­kiem, w kie­run­ku Błę­kit­ne­go za­kąt­ka oglą­da­jąc się za sie­bie co kilka kro­ków. Sta­rzec od­pro­wa­dzał go wzro­kiem z wy­cią­gnię­tą w górę ręką.

– Uwierz w swoje prze­zna­cze­nie, Win­sto­nie Kingu – po­wie­dział, jed­nak zbyt cicho, by mło­dzie­niec mógł go usły­szeć.

Gdy Win­ston obej­rzał się po raz ostat­ni po star­cu nie było śladu.

 

Prze­kra­cza­jąc próg Błę­kit­ne­go za­kąt­ka, Win­ston my­ślał o za­pla­no­wa­nych na ten dzień tri­kach. Abe za­wsze po­wta­rzał, że naj­waż­niej­szy jest plan – spon­ta­nicz­nie robi się siku i kupę – do­da­wał z prze­ką­sem – a je­że­li chcesz wpra­wić w osłu­pie­nie pu­blicz­ność, mu­sisz mieć przy­go­to­wa­ny sce­na­riusz. Wy­stęp ma­gi­ka jest ni­czym sztu­ka te­atral­na, po­dzie­lo­na na akty, ze wstę­pem i za­koń­cze­niem.

– Hej, czło­wie­ku z wa­liz­ką! – Krzyk­nę­ła sto­ją­ca za barem, pulch­na ko­bie­ta. – Ty je­steś tym od ma­gicz­nych sztu­czek?

Win­ston ro­zej­rzał się nie­pew­nie, jakby ist­nia­ła moż­li­wość, że ma­gi­ków jest przy­naj­mniej dwóch. Po­sta­wił wa­liz­kę na pod­ło­dze, opie­ra­jąc ją o swoją nogę, i wy­cią­gnął w kie­run­ku bar­man­ki otwar­tą dłoń.

– Tak, na­zy­wam się…

– Nie ob­cho­dzi mnie, jak się na­zy­wasz, przejdź do kuch­ni, twój wy­stęp nieco się opóź­ni – bar­man­ka głową wska­za­ła kie­ru­nek, w któ­rym miał się udać, zu­peł­nie igno­ru­jąc jego rękę. Miała pu­co­ło­wa­tą buzię, bladą cerę i zwi­nię­te w kok rude włosy. Do ró­żo­we­go uni­for­mu z ko­ron­ką, który zu­peł­nie nie pa­so­wał do we­ster­no­we­go wy­stro­ju lo­ka­lu miała przy­cze­pio­ną ta­blicz­kę. Kątem oka Win­ston prze­czy­tał treść: w jego oce­nie imię Ce­le­ste zde­cy­do­wa­nie nie pa­so­wa­ło do wy­glą­du ko­bie­ty. – Po kon­cer­cie bę­dzie tort, sto lat i otwie­ra­nie pre­zen­tów. Zdą­żysz za­pa­lić szlu­ga.

Win­ston wy­ko­nał po­le­ce­nie bez słowa. Gdy pojął, że uścisk dłoni nie zo­sta­nie od­wza­jem­nio­ny cof­nął rękę prze­wra­ca­jąc nie­for­tun­nie pusty kufel, który, to­cząc się po la­dzie, nie­bez­piecz­nie zbli­żył się do kra­wę­dzi. W ostat­niej chwi­li Ce­le­ste zła­pa­ła na­czy­nie, ob­rzu­ca­jąc Win­sto­na wzro­kiem, który wy­wo­łał dreszcz na jego ple­cach.

Kie­ru­jąc się w stro­nę wska­za­nych przez bar­man­kę drzwi ukrad­kiem zer­k­nął na salę. Na sce­nie wy­stę­po­wał dam­sko-mę­ski duet: on grał na gi­ta­rze, ona, cał­kiem do­brze, śpie­wa­ła co­un­try. Oboje mieli na sobie stro­je rodem z fil­mów o Dzi­kim Billu Hic­ko­ku. Obec­ni na uro­dzi­nach go­ście zda­wa­li się zu­peł­nie igno­ro­wać wy­stęp ka­pe­li, no może z wy­jąt­kiem dy­rek­to­ra ko­pal­ni, który, oparł­szy się ple­ca­mi o ścia­nę, sta­rał się kla­skać i przy­tu­py­wać w rytm (co zu­peł­nie mu nie wy­cho­dzi­ło), na­wo­łu­jąc do in­nych, by do niego do­łą­czy­li.

– To­wa­rzy­stwo jest już mocno pod­pi­te, więc bę­dziesz miał z górki – oznaj­mił ku­charz. Na przy­pię­tej do ko­szu­li ta­blicz­ce wy­gra­we­ro­wa­no imię Ben. Win­ston od razu za­uwa­żył po­do­bień­stwo mię­dzy nim, a bar­man­ką, z którą roz­ma­wiał po wej­ściu do Błę­kit­ne­go za­kąt­ka. Tak samo okrą­gła, pie­go­wa­ta twarz. Spod ku­char­skiej czap­ki męż­czy­zny wy­sta­wa­ły rude loki, a broda zle­wa­ła się z po­dwój­nym pod­bród­kiem, trzę­są­cym się przy każ­dym ruchu głową. – Nawet Ed Wil­liams jest na­pru­ty jak szpa­del. Przed chwi­lą, na oczach żony uszczyp­nął w tyłek jedną z kel­ne­rek. Mówię ci, nawet nie za­pa­mię­ta­ją, że tu byłeś. No może z wy­jąt­kiem dzie­ci, dla nich za­pew­ne je­steś głów­ną atrak­cją.

Uno­szą­cy się w po­wie­trzu za­pach przy­praw i pie­czo­ne­go mięsa spra­wił, że Win­sto­no­wi za­bur­cza­ło w brzu­chu. Oparł­szy się o ku­chen­kę ga­zo­wą z sze­ścio­ma pal­ni­ka­mi, zaj­rzał do naj­więk­sze­go ze wszyst­kich garn­ka. Gęsta ciecz bul­go­ta­ła, pły­wa­ją­ce w zupie pla­stry kieł­ba­sy i po­kro­jo­ne w ka­wał­ki wa­rzy­wa wy­wo­ła­ły w ustach chło­pa­ka śli­no­tok. Ni­czym za­hip­no­ty­zo­wa­ny chwy­cił le­żą­cą obok drew­nia­ną łyżkę i za­mie­szał, a gdy nikt nie za­re­ago­wał na­brał tro­chę i uprzed­nio po­dmu­chaw­szy, wsu­nął do ust. Po­pa­rzył się, ale do­sko­na­ły smak zre­kom­pen­so­wał ból.

– Hej! – krzyk­nął ku­charz rzu­ca­jąc pre­ten­sjo­nal­nym spoj­rze­niem. Jed­nak po chwi­li dodał ła­god­nym już tonem: – Przyjdź po wy­stę­pie. Go­ście będą po pierw­szym daniu, pew­nie sporo zo­sta­nie, więc nie widzę prze­szkód, żebyś się po­czę­sto­wał. Ale teraz nie ru­szaj, bo ktoś zo­ba­czy i to mnie się obe­rwie. Mo­żesz zjeść to – dodał, pod­su­wa­jąc pod nos ma­gi­ka ta­lerz z dwie­ma trój­kąt­ny­mi grzan­ka­mi. – Tosty z serem i sie­ka­ną wie­przo­wi­ną.

Win­ston od­gryzł ka­wa­łek. Pie­czo­ne ka­nap­ki były już zimne, ale mimo to sma­ko­wa­ły le­piej niż wszyst­ko co jadł przez ostat­nie mie­sią­ce, a może nawet lata. Od­gryzł ko­lej­ny ka­wa­łek i długo żuł, po­zwa­la­jąc by ma­jo­ne­zo­wy sos do­kład­nie wy­mie­szał się ze śliną i prze­nik­nął każdy frag­ment chle­ba.

Usiadł na ta­bo­re­cie sto­ją­cym w rogu kuch­ni i, uło­żyw­szy na ko­la­nach wa­liz­kę, otwo­rzył ją. W pierw­szej ko­lej­no­ści za­mie­rzał za­pre­zen­to­wać sztucz­kę, w któ­rej od­ga­du­je wy­bra­ną przez kogoś z pu­blicz­no­ści kartę. Wybór był pro­sty: bę­dą­ca w cen­trum uwagi so­le­ni­zant­ka, sie­dzą­ca bli­sko sceny, po­dej­dzie, wy­bie­rze któ­rąś z kart, spoj­rzy na nią ukrad­kiem, za­pa­mię­ta i wsu­nie gdzieś w śro­dek talii prze­ko­na­na, że nie ma szans, by magik od­gadł co wy­bra­ła. Sztucz­ka z od­ga­dy­wa­niem karty za­wsze się uda­wa­ła, zwa­żyw­szy na fakt, że wszyst­kie karty były takie same, a na wy­pa­dek kogoś kto mógł­by do­ma­gać się po­wtó­rze­nia triku Win­ston miał w kie­sze­ni kilka in­nych talii, skła­da­ją­cych się z ta­kiej samej karty.

Do­bie­ga­ją­ca z Sali ka­no­na­da okla­sków i wi­wa­tów wy­rwa­ła Win­sto­na z za­my­śle­nia. Po chwi­li, gdy wrza­wa usta­ła, męski głos za­pro­sił wszyst­kich do od­śpie­wa­nia małej Ann Wil­liams sto lat.

– Nie­dłu­go wcho­dzisz – po­wie­dział Ben.

Serce Win­sto­na za­ło­mo­ta­ło. Po­czuł w ustach nie­zno­śną su­chość i dziw­ne mro­wie­nie koń­czyn.

– Po­bla­dłeś. Wszyst­ko z tobą do­brze? – Do­py­ty­wał Ben. – Do­padł cię stres, co?

Ben ro­zej­rzał się osten­ta­cyj­nie i gdy spo­strzegł, że są w kuch­ni sami schy­lił się i z jed­nej z sza­fek wyjął nie­wiel­ką, może ćwierć­li­tro­wą szkla­ną bu­tel­kę, wy­peł­nio­ną prze­źro­czy­stą cie­czą.

– Łyk­nij sobie – za­pro­po­no­wał, od­krę­ciw­szy bu­tel­kę. – Bez tego dawno bym zwa­rio­wał…

Win­ston King jak za­hip­no­ty­zo­wa­ny pod­szedł i prze­chy­liw­szy bu­te­lecz­kę, wlał w sie­bie nie­wiel­ką por­cję. Ostry smak wy­krzy­wił jego usta na kształt od­wró­co­nej li­te­ry U, przez gar­dło prze­pły­nę­ła go­rycz, wy­wo­łu­jąc nie­mal od razu zgagę, ale cie­pło, które po­czuł w żo­łąd­ku oka­za­ło się ko­ją­ce dla sko­ła­ta­nych ner­wów. Wziął głę­bo­ki od­dech, po czym wlał w sie­bie jesz­cze jedną por­cję, za­gry­za­jąc reszt­ką tosta.

– Sma­ku­je ci – stwier­dził ocho­czo Ben. – Ber­be­lu­cha wła­snej pro­duk­cji, z fir­mo­wych ziem­nia­ków.

Pod­szedł­szy do Win­sto­na, Ben prze­jął od niego bu­tel­kę, po­cią­gnął so­lid­ny łyk, za­krę­cił i od­sta­wił na miej­sce.

– Dro­dzy pań­stwo – ode­zwał się ten sam głos, który chwi­lę wcze­śniej za­pra­szał do od­śpie­wa­nia sto lat – teraz mała Ann otwo­rzy pre­zen­ty, na­stęp­nie pokaz swo­ich ma­gicz­nych zdol­no­ści przed­sta­wi pań­stwu wiel­ki Win­ston King!

Ben przy­sta­wił krze­sło bli­żej Win­sto­na i, sia­da­jąc przo­dem do opar­cia, za­czął mu się przy­pa­try­wać. Z drew­nia­nej łyżki, którą trzy­mał w ręku ni­czym ba­tu­tę, ście­kał po­mi­do­ro­wy sos.

– Je­steś jakiś ma­ło­mów­ny – stwier­dził ku­charz. – Wiesz co, mamy taki zwy­czaj, że po każ­dej więk­szej im­pre­zie ro­bi­my wła­sną, tutaj w Błę­kit­nym za­kąt­ku. Na za­ple­czu, co praw­da, ale jest miło, przy­tul­nie i we wła­snym gro­nie. Wil­liams za­mó­wił tyle al­ko­ho­lu, że bę­dzie­my pić przez ty­dzień. Je­dze­nie też się znaj­dzie. Jak chcesz to przyjdź wie­czo­rem.

– Dzię­ku­ję, za­sta­no­wię…

– O pro­szę! – Krzyk­nął Ben z uśmie­chem na ustach. – Jed­nak umiesz mówić! Bar­dzo mnie to cie­szy, bo wi­dzisz, my tu mamy taką ro­dzin­ną at­mos­fe­rę i by­ło­by nie­zręcz­nie gdy­byś tylko sie­dział w kącie, pod­czas gdy resz­ta bę­dzie się bawić.

– Kogo ma pan na myśli?

– Jaki tam ze mnie pan… Mów mi Ben!

– W po­rząd­ku, Ben, dzię­ku­ję.

– No i gi­ta­ra. W na­szej pacz­ce są wszy­scy pra­cow­ni­cy Błę­kit­ne­go za­kąt­ka, czyli ja i moja sio­stra Ce­le­ste, którą praw­do­po­dob­nie po­zna­łeś. Jest jaka jest, ale przy bliż­szym po­zna­niu na pewno wię­cej zy­sku­je niż traci, prze­ko­nasz się. Po pro­stu uważa, że praca bar­man­ki nie jest szczy­tem jej moż­li­wo­ści in­te­lek­tu­al­nych, w co ja oso­bi­ście wąt­pię – Ben uśmiech­nął się sze­ro­ko. – Będą też Max i Lo­usie, czyli nasi uta­len­to­wa­ni mu­zy­cy co­un­try, dwie kel­ner­ki, dba­ją­ce na co dzień o czy­stość ca­łe­go tego… tego… – Ben uniósł obie ręce, jakby za­chwy­cał się nad któ­rymś z sied­miu cudów świa­ta, by po chwi­li opu­ścić je wzdłuż ciała – tego ba­ła­ga­nu, i Bill, czyli głos, który sły­sza­łeś z gło­śni­ków.

Win­ston uśmiech­nął się.

– Wła­ści­ciel nie ma nic prze­ciw­ko?

– Steve Brown pew­nie też do nas do­łą­czy. Jego miesz­ka­nie jest na górze, na samym końcu ko­ry­ta­rza. Do wie­czo­ra bę­dzie prze­li­czał kasę, żeby wie­dzieć ile udało mu się za­ro­bić, a gdy stwier­dzi, że wy­star­cza­ją­co, zej­dzie i bę­dzie pra­wił te swoje mo­ra­ły o cięż­kiej pracy i po­wol­nym do­cho­dze­niu do suk­ce­su, wle­wa­jąc w sie­bie litry whi­sky z nie­do­koń­czo­nych bu­te­lek.

W drzwiach po­ja­wi­ła się Ce­le­ste.

– Je­steś go­to­wy? – za­py­ta­ła. – Sto­lik, o który pro­si­łeś stoi już na sce­nie, mała Ann skoń­czy­ła z pre­zen­ta­mi i wszy­scy wró­ci­li na swoje miej­sca.

Ce­le­ste znik­nę­ła rów­nie szyb­ko jak się po­ja­wi­ła.

Wsta­jąc, Win­ston wło­żył na głowę ka­pe­lusz, za­mknął wa­liz­kę i skie­ro­wał się w stro­nę drzwi.

– Od­wa­gi chłop­cze! – krzyk­nął Ben. – Na pewno po­wa­lisz ich na ko­la­na!

– Przed pań­stwem wiel­ki Win­ston King! – ode­zwał się Bill przez dło­śnik.

Win­ston za­mknął wa­liz­kę i, wci­snąw­szy moc­niej ka­pe­lusz, wszedł na salę. Kie­ru­jąc się w stro­nę nie­wiel­kie­go po­de­stu ukrad­kiem zer­k­nął w stro­nę pu­blicz­no­ści. Przy okrą­głych, kil­ku­oso­bo­wych sto­li­kach sie­dzia­ło może trzy­dzie­ści osób. Więk­szość do­ro­słych nawet nie pa­trzy­ła w jego stro­nę, trak­tu­jąc przed­sta­wie­nie jako nie­od­łącz­ny do­da­tek do spo­tka­nia. Za­uwa­żył, iż mimo faktu, że so­le­ni­zant­ką jest sied­mio­let­nia dziew­czyn­ka, dzie­ci jest sto­sun­ko­wo nie­wie­le. Do­ro­śli gło­śno dys­ku­to­wa­li, prze­ry­wa­jąc roz­mo­wy tylko po to, by napić się al­ko­ho­lu.

Wszedł na po­dest. Zgod­nie z tym co po­wie­dzia­ła Ce­le­ste, na sce­nie stał pro­sto­kąt­ny sto­lik, przy­kry­ty dłu­gim, się­ga­ją­cym pod­ło­gi ob­ru­sem. Usta­wił za nim wa­liz­kę tak, by nie była wi­docz­na dla pu­blicz­no­ści, po czym wy­szedł na śro­dek i, ukło­niw­szy się za­ma­szy­ście, ścią­gnął z głowy cy­lin­der. Pe­le­ry­na za­fa­lo­wa­ła na jego ciele, po­czuł się jak praw­dzi­wy ilu­zjo­ni­sta. Przez jego umysł, ni­czym bły­ska­wi­ca, prze­le­cia­ła pewna myśl. Po­sta­no­wił, że po wy­stę­pie wy­my­śli sobie sce­nicz­ny pseu­do­nim. Przy­miot­nik „wiel­ki”, po­prze­dza­ją­cy jego imię za­brzmiał w wy­ko­na­niu Billa mocno, do­nio­śle, do­kład­nie tak jak po­win­no się za­po­wia­dać kogoś nie­zwy­kłe­go, je­dy­ne­go w swoim ro­dza­ju. Może Apol­lo? Przed pań­stwem Wiel­ki Apol­lo! Czło­wiek, który prze­kro­czył gra­ni­cę mię­dzy świa­tem magii i rze­czy­wi­sto­ści! Uśmiech­nął się na tą myśl, nie wie­dząc, że to co się z nim wła­śnie dzia­ło to wpływ „ber­be­lu­chy” Bena.

Trzy­ma­jąc przed sobą cy­lin­der, Win­ston za­pre­zen­to­wał pu­blicz­no­ści ema­nu­ją­ce pust­ką wnę­trze, przy­po­mi­na­ją­ce bez­den­ną stud­nię, na­stęp­nie ob­ró­cił ka­pe­lusz otwo­rem do dołu i po­trzą­snął nim, jakby chciał po­zbyć się ze środ­ka za­le­ga­ją­cych wło­sów, po czym usta­wił cy­lin­der na sto­li­ku, dnem do góry i, by sku­pić na sobie uwagę, wy­cią­gnął przed sie­bie wska­zu­ją­cy palec, który po chwi­li znik­nął w ka­pe­lu­szu razem z całym przed­ra­mie­niem. Win­ston spra­wiał wra­że­nie, jakby cze­goś szu­kał, jego dłoń wę­dro­wa­ła po dnie ka­pe­lu­sza, a oczy po su­fi­cie. Nagle otwo­rzył sze­ro­ko usta, jego brwi po­wę­dro­wa­ły do góry. Wy­cią­gał rękę po­wo­li, bu­du­jąc na­pię­cie wśród nie­licz­nych, ob­ser­wu­ją­cych go oczu. Przy naj­bliż­szym sto­li­ku sie­dzia­ła so­le­ni­zant­ka wraz z dwój­ką in­nych dzie­ci i młodą ko­bie­tą, King po­my­ślał, że to opie­kun­ka Ann, ma­ją­ca za za­da­nie speł­nić każde ży­cze­nie pod­opiecz­nej, pod­czas gdy jej oj­ciec bę­dzie za­ła­twiał swoje spra­wy, a matka odda się plot­kom z przy­ja­ciół­ka­mi.

Nagle na sali za­pa­no­wa­ła cisza, roz­mo­wy usta­ły, wszyst­kie twa­rze skie­ro­wa­ły się w stro­nę mło­de­go męż­czy­zny trzy­ma­ją­ce­go za uszy bia­łe­go, ma­łe­go kró­li­ka. Po chwi­li przez salę prze­szła fala nie­śmia­łych okla­sków i kon­spi­ra­cyj­nych szep­tów. Win­ston wska­zał na Ann i przy­wo­łał ją pal­cem na scenę. Dziew­czyn­ka wa­ha­ła się, ale za­chę­ca­na przez inne dzie­ci, nie­śmia­ło wkro­czy­ła na po­dest. Win­ston wrę­czył jej zwie­rząt­ko i klasz­cząc osten­ta­cyj­nie w dło­nie, za­chę­cił do tego rów­nież pu­blicz­ność. Na­stęp­nie wska­zał pal­cem opie­kun­kę, dając jej znać, żeby po­de­szła i ode­bra­ła żywy pre­zent.

Twarz Ann Wil­liams po­kry­ła się nie­śmia­łą pur­pu­rą. Dziew­czyn­ka za­kry­ła usta dłoń­mi, jakby chcia­ła uwię­zić swój głos głę­bo­ko w środ­ku. Win­ston wyjął z wa­liz­ki talię kart i pod­szedł do niej, prze­ta­so­wu­jąc de­mon­stra­cyj­nie. Przy­klęk­nął na jedno ko­la­no tak, że ich twa­rze zna­la­zły się na tej samej wy­so­ko­ści.

Roz­ło­żyw­szy wa­chlarz przed dziew­czyn­ką po­pro­sił szep­tem by wy­bra­ła jedną z nich i, w mo­men­cie gdy on się od­wró­ci, po­ka­za­ła ją wszyst­kim, za­pa­mię­ta­ła i wsu­nę­ła z po­wro­tem w do­wol­ne miej­sce talii.

Win­ston od­wró­cił się i skrył twarz w pe­le­ry­nie. Po chwi­li po­czuł szarp­nię­cie.

– Młoda damo, czy wy­bra­łaś kartę?

Ann uśmiech­nę­ła się, pre­zen­tu­jąc śnież­no­bia­ły uśmiech prze­rwa­ny dziu­rą po jed­nym z mle­cza­ków i po­krę­ci­ła twier­dzą­co głową. Przy­po­mi­na­ła dziew­czyn­kę z ob­raz­ka: miała dłu­gie krę­co­ne blond włosy, prze­wią­za­ne błę­kit­ną wstąż­ką, błę­kit­ne, błysz­czą­ce oczy, pięk­ną ró­żo­wą su­kien­kę, białe raj­sto­py i czar­ne, błysz­czą­ce pan­to­fel­ki. Wy­glą­da­ła jak mała księż­nicz­ka.

Win­ston uło­żył talię na pra­wej dłoni, lewą zaś wy­ko­ny­wał okręż­ne ruchy, po­ru­sza­jąc przy tym usta­mi i szep­cząc wy­my­ślo­ne spon­ta­nicz­nie za­klę­cie. Ann wpa­try­wa­ła się w niego ni­czym za­hip­no­ty­zo­wa­na, a gdy uniósł le­żą­cą na górze kartę jej oczy roz­war­ły się sze­ro­ko. Na­stęp­nie Win­ston po­ka­zał kartę po­zo­sta­łym. Roz­le­gły się okla­ski, a magik się ukło­nił. Wszyst­ko idzie jak na­le­ży, po­my­ślał.

– Jest dobry! Mó­wi­łem wam, że jest dobry! – wy­krzyk­nął opar­ty o ścia­nę Edward Wil­liams. – To mój chło­pak… Mój chło­pak z ko­pal­ni!

– Nie pij już Ed! – krzyk­nął ktoś z sali. – Zaraz prze­wró­cisz ścia­nę!

– Cicho tam! Piłem, piję i będę pił! – od­po­wie­dział Edward i, jakby dla udo­wod­nie­nia wszyst­kim, że nie liczy się z ich zda­niem, upił z trzy­ma­nej szklan­ki spory łyk. – Pro­szę kon­ty­nu­ować przed­sta­wie­nie!

– Droga pu­blicz­no­ści! Sza­now­ni wi­dzo­wie! – Krzyk­nął ze sceny Win­ston. – do­pij­cie drin­ki, prze­łknij­cie po­sił­ki! To co zaraz zo­ba­czy­cie przej­dzie wasze naj­śmiel­sze ocze­ki­wa­nia! Oso­bom o sła­bych ner­wach radzę za­sło­nić oczy!

Ze sceny ob­ser­wo­wał jak nie­któ­rzy po­słusz­nie wy­ko­nu­ją jego po­le­ce­nia. Ukrad­kiem scho­wał się za sto­li­kiem, by po kilku se­kun­dach po­now­nie wyjść na śro­dek.

Wy­cią­gnął obie ręce przed sie­bie i mocno za­ci­snął po­wie­ki. Jego cia­łem szarp­nę­ło, jakby miał zaraz zwy­mio­to­wać. Po kilku te­atral­nych skur­czach żo­łąd­ka otwo­rzył oczy. Wi­dzo­wie wpa­try­wa­li się w niego z lek­kim obrzy­dze­niem lecz nadal z ogrom­nym za­in­te­re­so­wa­niem. Win­ston wło­żył do buzi dwa palce i zro­bił zdzi­wio­ną minę.

Po­wo­li za­czął wy­cią­gać z ust sznu­rek, a gdy z jego ust wy­sko­czy­ła ża­rów­ka pu­blicz­ność jęk­nę­ła. Po krót­kiej pau­zie Win­ston wy­cią­gał nadal. Chwi­lę póź­niej z jego ust wy­sko­czy­ła ko­lej­na ża­rów­ka i jesz­cze jedna i jesz­cze. Łącz­nie mię­dzy jego pal­ca­mi a usta­mi wi­sia­ły czte­ry nie­wiel­kie, szkla­ne ża­rów­ki. Win­ston pod­szedł do małej Ann i wrę­czył jej trzy­ma­ny ko­niec sznur­ka. Dziew­czyn­ka wy­ko­na­ła po­le­ce­nie. Win­ston, uśmiech­nąw­szy się do niej, tup­nął mocno o pod­ło­gę. W tym samym mo­men­cie ża­rów­ki za­świe­ci­ły się bla­dym żół­tym świa­tłem. Z gar­deł pu­blicz­no­ści wy­do­by­ło się prze­cią­głe oooo, a po chwi­li roz­le­gły się brawa.

– Brawo cór­cia! – krzyk­nął Edward. – To moja dziew­czyn­ka jest! Có­recz­ka ta­tu­sia!

Win­ston ode­brał od Ann sznu­rek, od­wró­cił się i odło­żył re­kwi­zyt na sto­lik. Pod­szedł­szy do dziew­czyn­ki, po­dzię­ko­wał jej i jako wi­sien­kę na tor­cie wy­ko­nał pro­stą sztucz­kę z wy­cią­ga­niem mo­ne­ty zza ucha. Mała uśmiech­nę­ła się, dy­gnę­ła i ze­sko­czy­ła ze sceny, ści­ska­jąc w dłoni nie­wiel­ką, srebr­ną mo­ne­tę, po czym przy­sia­dła się szyb­ko do opie­kun­ki, sku­pia­jąc całą uwagę na kró­li­ku. Zwie­rząt­ko sku­li­ło się wy­stra­szo­ne, pod­czas gdy Ann gła­ska­ła go i przy­tu­la­ła do swo­jej twa­rzy.

Win­ston po­chy­lił się nad wa­liz­ką i po chwi­li pu­blicz­ność z za­cie­ka­wie­niem wpa­try­wa­ła się w ma­gi­ka trzy­ma­ją­ce­go w rę­kach nóż.

– Dro­dzy pań­stwo, do ko­lej­nej sztucz­ki po­trze­bu­ję po­mo­cy kogoś do­ro­słe­go, kogoś kto po­tra­fi utrzy­mać nerwy na wodzy!

Edward Wil­liams, sły­sząc te słowa, nie­mal za­chły­snął się drin­kiem.

– Ja chcę! Prze­puść­cie mnie!

Jed­nym hau­stem opróż­nił szklan­kę i od­sta­wił ją na naj­bliż­szy sto­lik. Pod­pie­ra­jąc się o opar­cia krze­seł, zmie­rzał w stro­nę sceny z tru­dem, jakby do­ko­ła sza­la­ła wi­chu­ra, a jego nogi wię­zły w ru­cho­mych pia­skach.

Wi­dząc, że Edward zbli­ża się zbyt wolno, Win­ston wpadł na po­mysł, by po­ka­zać pewną pro­stą sztucz­kę. Odło­żył nóż na sto­lik i ukrad­kiem scho­wał rękę do kie­sze­ni, a gdy ją wyjął i wy­cią­gnął przed sie­bie, spo­mię­dzy za­ci­śnię­tych pal­ców za­czął wy­do­by­wać się dym. Pu­blicz­ność jęk­nę­ła. Ktoś z tyłu krzyk­nął, że magik się pali, na co Win­ston ro­ze­śmiał się w my­ślach: przy­pad­ko­wy asy­stent wniósł do przed­sta­wie­nia ele­ment dra­ma­tur­gii. Nagle jego pięść się roz­war­ła. Magik od­wró­cił we­wnętrz­ną stro­nę dłoni w stro­nę wi­dow­ni, za­ci­ska­jąc i roz­wie­ra­jąc palce. Pu­blicz­ność za­mil­kła, gdzie­nie­gdzie dało się tylko usły­szeć za­sko­czo­ne mruk­nię­cie. Dym roz­pły­nął się rów­nie za­gad­ko­wo jak się po­ja­wił.

Wy­cią­gnął rękę i po­mógł pra­co­daw­cy wejść na scenę. Edward strzep­nął nie­wi­dzial­ne dro­bi­ny kurzu ze spodni i uśmiech­nął się sze­ro­ko. Wiot­kim, ma­syw­nym cia­łem oparł się o ma­gi­ka, ma­cha­jąc do pu­blicz­no­ści.

– Panie Wil­liams, pro­szę by wbił pan we mnie ten nóż…

– Cze­kaj chwi­lę, chłop­cze – wy­mam­ro­tał Edward, ma­cha­jąc do pu­blicz­no­ści, ni­czym pa­pież po­zdra­wia­ją­cy wier­nych. Spra­wiał wra­że­nie, jakby nie do­sły­szał słów ma­gi­ka lub zu­peł­nie je zi­gno­ro­wał. Ktoś z tyłu krzyk­nął „uśmiech!”, po czym blask fle­sha apa­ra­tu fo­to­gra­ficz­ne­go roz­świe­tlił salę Błę­kit­ne­go za­kąt­ka, ni­czym bły­ska­wi­ca. – Pięk­ny mamy stąd widok, nie­praw­daż?

Dy­rek­tor ko­pal­ni za­śmiał się prze­cią­gle, po czym za­kasz­lał, gdy za­bra­kło mu tlenu i za­czął się dła­wić. Jego twarz stała się sina. Po­chy­liw­szy się do przo­du oparł ręce o ko­la­na i za­czął łap­czy­wie chwy­tać każdy od­dech. Z sze­ro­ko roz­war­tych ust Wil­liam­sa za­czę­ła kapać ślina, a on sam ner­wo­wo pró­bo­wał po­lu­zo­wać kra­wat.

– Daj­cie mu wody! – krzyk­nął ktoś z wi­dow­ni.

Win­ston ro­zej­rzał się do­ko­ła, ner­wo­wo po­szu­ku­jąc na­czy­nia z prze­źro­czy­stym pły­nem. Naj­bliż­sza szklan­ka stała na stole tuż przy sce­nie. Szyb­ko ze­sko­czył i chwy­cił na­czy­nie, po czym podał ją po­trze­bu­ją­ce­mu męż­czyź­nie.

Wil­liams nie­mal wy­rwał szklan­kę z rąk ma­gi­ka i łap­czy­wie po­cią­gnął so­lid­ny łyk. Nagle zła­pał się obie­ma rę­ko­ma za gar­dło. Wy­trzesz­czył sze­ro­ko oczy, a kolor skóry na jego twa­rzy z si­ne­go prze­isto­czył się w pur­pu­rę.

– On się dusi!

Win­ston po­czuł jak jego serce za­czy­na ło­mo­tać w klat­ce pier­sio­wej z po­trój­ną pręd­ko­ścią. Otwar­tą dło­nią ude­rzył Edwar­da mię­dzy ło­pat­ka­mi, ale ni­cze­go to nie zmie­ni­ło. Szef po­chy­lił się, a z jego ust wy­do­był się ża­ło­sny jęk. Nagle Win­ston po­czuł na sobie czy­jąś dłoń.

– Odsuń się, je­stem le­ka­rzem! – Krzyk­nął sto­ją­cy obok niego męż­czy­zna. Win­ston roz­po­znał w nim jed­ne­go z gości Ann. – Dałeś mu wódki? – Dodał męż­czy­zna, ba­daw­czo wą­cha­jąc płyn w szklan­ce. – Ty pie­przo­ny kre­ty­nie!

Męż­czy­zna ode­pchnął ma­gi­ka, a ten, ni­czym za­hip­no­ty­zo­wa­ny za­czął się cofać.

– Po­daj­cie jakąś wodę! On zaraz się udusi!

W prze­cią­gu kilku se­kund na sce­nie po­ja­wi­ło się kilka osób. Wszy­scy, po­chy­le­ni nad le­żą­cym Wil­liam­sem, zu­peł­nie zi­gno­ro­wa­li Win­sto­na, który nagle po­tknął się o wa­liz­kę i wy­wró­cił, ścią­ga­jąc ze sobą obrus ze stołu.

Huk spo­wo­do­wał, że Win­sto­nem za­in­te­re­so­wa­ła się opie­kun­ka Ann. Po­de­szła do niego, po­chy­li­ła się i pró­bo­wa­ła go pod­nieść. Znacz­nie lżej­sza za­pie­ra­ła się jak mogła, jed­nak gdy jej sta­ra­nia nie przy­no­si­ły re­zul­ta­tu po­sta­no­wi­ła, że wy­star­czy je­że­li Win­ston usią­dzie. Wtedy zmarsz­czy­ła brwi.

– Piłeś? Czuć od cie­bie mocny al­ko­hol.

Win­ston spoj­rzał na nią bez słowa.

– Mo­głeś go zabić! – Krzyk­nął po­da­ją­cy się za le­ka­rza męż­czy­zna.

Jak przez mgłę Win­ston zo­ba­czył le­żą­ce­go na de­skach sceny Edwar­da Wil­liam­sa. Po­ło­wę twa­rzy po­kry­wa­ły wy­mio­ci­ny, które utwo­rzy­ły po­kaź­nej wiel­ko­ści ka­łu­żę. Po­wie­trze prze­sią­kło kwa­śnym odo­rem wódki zmie­sza­nej z kwa­sem żo­łąd­ko­wym.

Opie­kun­ka od­ru­cho­wo za­czę­ła zbie­rać roz­sy­pa­ne z wa­liz­ki przed­mio­ty. Jej uwagę przy­cią­gnę­ła roz­rzu­co­na talia kart, skła­da­ją­ca się wy­łącz­nie z dam kier. Roz­war­ła sze­ro­ko oczy.

– Oszu­ki­wa­łeś… – mruk­nę­ła.

Oglą­da­jąc ża­rów­ki do­strze­gła nie­wiel­ki włącz­nik, ukry­ty na końcu sznur­ka, od­ru­cho­wo wci­snę­ła guzik i ża­rów­ki roz­bły­sły się. Spoj­rza­ła na ma­gi­ka kar­cą­co. Win­ston, zbyt spa­ra­li­żo­wa­ny szo­kiem, nie za­re­ago­wał. Ko­bie­ta, zo­ba­czyw­szy gu­mo­we­go kciu­ka, po­krę­ci­ła głową. Pod­nio­sła nóż ze zni­ka­ją­cym ostrzem i de­li­kat­nie wsu­nę­ła ostrze do środ­ka.

– Tego już za wiele – stwier­dzi­ła. – Twój wy­stęp i tak się skoń­czył…

Nagle Win­ston po­czuł jak ktoś pod­no­si go za pe­le­ry­nę do góry.

– Ty gnoju! Chcia­łeś mnie zabić! – war­czał czer­wo­ny na twa­rzy Ed. – Je­steś skoń­czo­ny! Wy­pier­da­laj mi stąd i nie po­ka­zuj się w ko­pal­ni, bo każę wy­chło­stać jak psa!

– Nie, ja na­praw­dę… – mam­ro­tał Win­ston.

– Won! – Żach­nął Wil­liams, wlo­kąc ma­gi­ka w stro­nę wyj­ścia.

Win­ston King po­czuł jak za­le­wa go fala go­rą­ca. Wszy­scy pa­trzy­li na niego jak na prze­stęp­cę, cią­gnię­te­go przez po­li­cję do aresz­tu. Drzwi otwar­ły się sze­ro­ko.

– Moja wa­liz­ka…

– Gówno nie ob­cho­dzi twoja wa­liz­ka!

Edward pchnął mocno Win­sto­na, który nie zła­paw­szy rów­no­wa­gi, runął na zie­mię.

Gdy drzwi Błę­kit­ne­go za­kąt­ka za­trza­snę­ły się, Win­ston sie­dział na wy­ło­żo­nej ka­mie­nia­mi dro­dze, wpa­tru­jąc się nie­obec­nym wzro­kiem w ścia­ny bu­dyn­ku. Jego broda drża­ła, z oczy szkli­ły się od łez.

– Hej! – Za­wo­łał ktoś z boku.

Win­ston spoj­rzał w tam­tym kie­run­ki. Ben do­pa­lał wła­śnie pa­pie­ro­sa.

– Wi­dzia­łem co się stało. To nie twoja wina, nie za­drę­czaj się. Po pro­stu nie­któ­rzy mają się za ludzi lep­szych i mą­drzej­szych od in­nych – dodał za­cią­ga­jąc się dymem.

Ale to była jego wina. Spa­ni­ko­wał. Odkąd Wil­liams uparł się, żeby wejść na scenę, złe prze­czu­cie świ­dro­wa­ło jego umysł, ale nie mógł nic z tym zro­bić, nie mógł od­mó­wić sze­fo­wi, sza­no­wa­ne­mu biz­nes­me­no­wi, który i tak nie przy­jął­by od­mo­wy lub uznał­by ją za upo­ka­rza­ją­cą, zwłasz­cza po tym, gdy jego sied­mio­let­nia córka do­sko­na­le sobie po­ra­dzi­ła w roli asy­stent­ki ma­gi­ka.

To była jego wina. Stary Abe West po­wta­rzał: by w tym za­wo­dzie osią­gnąć suk­ces, mu­sisz na­uczyć się cze­goś wię­cej niż wy­cią­ga­nie chu­s­te­czek z rę­ka­wa. Mu­sisz umieć wpły­wać na pu­blicz­ność, to ty bę­dziesz sce­na­rzy­stą, bę­dziesz de­cy­do­wał kiedy lu­dzie się uśmiech­ną i kiedy za­wy­ją z prze­ra­że­nia, bę­dziesz ste­ro­wał ich za­cho­wa­niem i emo­cja­mi. Mu­sisz kon­tro­lo­wać sy­tu­ację od po­cząt­ku do końca.

– Słu­chaj, le­piej żebyś się wie­czo­rem nie po­ka­zy­wał – dodał Ben. – Ro­zu­miesz, spra­wy się po­kom­pli­ko­wa­ły, twoja obec­ność nie po­pra­wi sy­tu­acji. Wa­liz­kę od­bie­rzesz jutro, czy tam kie­dyś. Po­sta­ram się, żeby nic nie zgi­nę­ło.

Ben roz­gniótł butem nie­do­pa­łek i znik­nął za ścia­ną bu­dyn­ku.

Win­ston do­pie­ro po chwi­li pod­niósł się, strze­pał kurz z pe­le­ry­ny i za­czął drep­tać drogą przed sie­bie. Ze wzro­kiem utkwio­nym w czub­ki swo­ich butów przy­po­mi­nał ży­we­go trupa, cha­otycz­nie prze­sta­wia­ją­ce­go stopy, pcha­ne­go do przo­du nie­wi­dzial­ną siłą. Ręce le­pi­ły się od potu, więc wci­snął je od­ru­cho­wo do kie­sze­ni. Wtedy za­brzę­cza­ło. Wy­cią­gnął garść drob­nia­ków. Gdyby po­szedł z tym do baru, z pew­no­ścią wy­star­czy­ło­by na kilka ko­le­jek. Teraz pra­gnął tylko za­to­pić łzy go­ry­czy w al­ko­ho­lu.

Je­dy­ną żywą osobą w spe­lu­nie „Pod szty­ga­rem” był sto­ją­cy za barem młody męż­czy­zna w wy­mię­tej, bia­łej ko­szu­li. Gdy drzwi wej­ścio­we za­skrzy­pia­ły bar­man uniósł głowę i przez chwi­lę przy­pa­try­wał się sto­ją­cej w wej­ściu, gro­te­sko­wo wy­glą­da­ją­cej po­sta­ci. Łuna ja­sne­go świa­tła ota­cza­ła pierw­sze­go tego dnia klien­ta, two­rząc wokół niego aurę przy­po­mi­na­ją­cą obraz przed­sta­wia­ją­cy świę­te­go, z tą róż­ni­cą, że świę­ci nie no­si­li zbyt du­żych cy­lin­drów.

Pa­nu­ją­ca w lo­ka­lu at­mos­fe­ra ide­al­nie od­zwier­cie­dla­ła stan psy­chicz­ny Win­sto­na: było chłod­no i ciem­no, z kąta do­bie­ga­ły dźwię­ki szafy gra­ją­cej, na­sta­wio­nej na rów­nie smęt­ny ka­wa­łek Dream A Lit­tle Dream of Me Doris Day.

Pod­szedł­szy do baru, Win­sotn przy­siadł na naj­bliż­szym, po­zba­wio­nym opar­cia ob­ro­to­wym krze­śle. Zdjął cy­lin­der, wyjął garść monet i po­ło­żył przed sobą.

Dźwięk upa­da­ją­cych drob­nia­ków po­dzia­łał na bar­ma­na jak ma­gnes. Męż­czy­zna chwy­cił li­te­rat­kę, prze­tarł ją za­wie­szo­ną na przed­ra­mie­niu szmat­ką i usta­wił przed go­ściem.

– Co podać?

– Coś moc­ne­go i ta­nie­go. Wódka.

Bar­man od­wró­cił się i się­gnął po jedną ze sto­ją­cych za nim bu­te­lek.

– Zły dzień? – za­gad­nął.

Win­ston nie od­po­wie­dział. Szyb­ko opróż­nił li­te­rat­kę.

– Jesz­cze – po­wie­dział.

– Jak pan sobie życzy – od­po­wie­dział kel­ner, na­le­wa­jąc ko­lej­ną por­cję.

Po kil­ku­na­stu mi­nu­tach i sze­ściu wy­pi­tych ko­lej­kach Win­sto­no­wi zro­bi­ło się go­rą­co. Czuł, że zbli­ża się mo­ment, w któ­rym al­ko­hol za­cznie dzia­łać z pełną mocą. Mimo to pra­gnął wię­cej i wię­cej.

– Wy­bacz, lecz na wię­cej cię nie stać. Poza tym wy­pi­łeś dużo i pew­nie zaraz zwali cię z nóg. Po­wi­nie­neś już iść.

Bar­man zgar­nął roz­sy­pa­ne mo­ne­ty i od­sta­wił za sie­bie bu­tel­kę z resz­tą trun­ku, gdy nagle drzwi otwar­ły się po­now­nie.

Win­ston cięż­ko sap­nął, otarł z czoła kro­ple potu i chciał już wyjść, gdy po­czuł na ra­mie­niu czy­jąś dłoń. Za­mro­czo­ny al­ko­ho­lem obej­rzał się i do­strzegł nie­wy­raź­ną syl­wet­kę, która po chwi­li za­czę­ła mu kogoś przy­po­mi­nać. Po jego ple­cach prze­biegł dreszcz, a w ustach za­schło, gdy zdał sobie spra­wę, że stoi obok niego ten sam sta­rzec, który wcze­śniej po­mógł mu po­zbie­rać ma­gicz­ne re­kwi­zy­ty do wa­liz­ki. Przy­bysz, ski­nie­niem głowy, dał znak kel­ne­ro­wi, by na­peł­nił li­te­rat­kę Win­sto­na, co ten bez słowa uczy­nił.

– Widzę, że po­now­nie po­trze­bu­jesz po­mo­cy, chłop­cze.

Win­ston do­strzegł, że oczy star­ca są cał­ko­wi­cie nor­mal­ne, nie zieją pust­ką jak po­przed­nio, co nieco go uspo­ko­iło. Męż­czy­zna miał na sobie za­pi­na­ną na gu­zi­ki ko­szu­lę w kratę i weł­nia­ną ka­mi­zel­kę. To co naj­bar­dziej rzu­ca­ło się w oczy to ele­ganc­ka laska z po­zła­ca­ną rę­ko­je­ścią w kształ­cie lwiej głowy, która ledwo mie­ści­ła się w dłoni męż­czy­zny.

– Kim… Kim je­steś? – za­py­tał Win­ston.

Sta­rzec przy­siadł na krze­śle.

– Nie ważne kim ja je­stem. Ważne kim ty je­steś – od­po­wie­dział sta­rzec, kła­dąc pod­kre­śla­jąc wy­raź­nie TY. – Mó­wiąc ści­ślej: ważne kim się sta­niesz.

– Kim… Kim się stanę?

– Tak, mój drogi chłop­cze.

– Nie ro­zu­miem…

– Po­wiedz mi, Win­sto­nie, kim chciał­byś byś?

Sta­rzec po­now­nie dał sy­gnał kel­ne­ro­wi, by na­peł­nił szklan­kę. Win­ston czuł się mocno pi­ja­ny, lecz prze­łknął ko­lej­ną por­cję. Wi­dział po­dwój­nie, obraz roz­my­wał się i wi­ro­wał.

– Ilu­zjo­ni­stą.

– Pew­nie tak zdol­nym jak Abra­ham West? Albo znacz­nie zdol­niej­szym?

– Tak, chcę być naj­lep­szy.

– Je­że­li mi za­ufasz, sta­niesz się tak zna­ko­mi­tym sztuk­mi­strzem, ja­kie­go jesz­cze ten świat nie wi­dział.

– Nie praw­da. Je­stem bez­na­dziej­ny – wy­beł­ko­tał Win­ston. – Dziś pra­wie za­bi­łem czło­wie­ka!

– Je­steś dla sie­bie zbyt su­ro­wy, chłop­cze. Edward jest idio­tą, wy­koń­czył­by się przez wła­sną głu­po­tę.

– Skąd… Skąd wiesz co się stało? Nie było cię tam…

– Znam się na lu­dziach Win­sto­nie. I widzę w tobie ogrom­ny po­ten­cjał. Po­mo­gę ci, je­że­li mi za­ufasz.

– Ale kim… Kim ty je­steś i dla­cze­go chcesz mi pomóc? Nie mam ni­cze­go do za­ofe­ro­wa­nia w za­mian…

– Nie przej­muj się tym teraz.

Win­ston od­niósł wra­że­nie, że lwia głowa z rę­ko­je­ści po­ru­sza usta­mi, zu­peł­nie jakby to ona wy­po­wia­da­ła słowa. Za­ci­snął mocno oczy, a gdy je otwo­rzył to dziw­ne wra­że­nie znik­nę­ło. Po­ja­wi­ła się za to na­peł­nio­na szklan­ka.

– Napij się, Win­sto­nie. Pij i ni­czym się nie przej­muj. Pij, jakby jutra miało nie być! – Sta­rzec stuk­nął laską o zie­mię, po­kle­pał Win­sto­na po ple­cach jak sta­re­go zna­jo­me­go i sze­ro­ko się uśmiech­nął. – Uwierz w swoje prze­zna­cze­nie, Win­sto­nie Kingu!

Magik wypił.

I w tym mo­men­cie urwał mu się film…

 

Gdy w spły­wa­ją­cej z ciała wo­dzie nie było już śladu krwi, Win­ston wstał, za­krę­cił kurek i wy­tarł się, wciąż czu­jąc pie­ką­cy ból ple­ców. Po wszyst­kim owi­nął ręcz­nik wokół bio­der i pod­szedł do lu­stra.

Przez chwi­lę przy­glą­dał się tru­pio­bla­de­mu od­bi­ciu, po czym od­wró­cił się, by obej­rzeć pul­su­ją­ce bólem plecy.

Na jego twa­rzy po­ja­wi­ło się za­sko­cze­nie, które szyb­ko prze­ro­dzi­ło się w pa­nicz­ny strach: w miej­scu ran, gdzie spo­dzie­wał się uj­rzeć po­ha­ra­ta­ną, po­cię­tą skórę, do­strzegł za­bliź­nio­ną plą­ta­ni­nę linii i okrę­gów, two­rzą­cą wzór nie­po­dob­ny do ni­cze­go co do tej pory wi­dział. Jego od­dech przy­śpie­szył. Do­tknąw­szy pal­cem na­brzmia­łą, pa­gór­ko­wa­tą bli­znę, po­czuł po­twor­ny ból, zu­peł­nie jakby do skóry ple­ców przy­tknął roz­grza­ny do czer­wo­no­ści pręt. Za­ci­snął mocno zęby, a z jego ust wy­do­był się krót­ki, ża­ło­sny jęk.

Wy­peł­nio­na parą ła­zien­ka przy­po­mi­na­ła saunę. W pew­nym mo­men­cie od­niósł wra­że­nie, że pary jest coraz wię­cej i wię­cej, a gdy za­sięg jego wzro­ku za­czął się skra­cać, chło­pak za­czął wpa­dać pa­ni­kę: w ła­zien­ce od­dy­cha­ło się coraz cię­żej, jakby ilość tlenu w po­wie­trzu zmniej­sza­ła się z każdą se­kun­dą. Do­sko­czył do klam­ki, na­ci­snął ją i po­cią­gnął. Bez re­zul­ta­tu. Drzwi spra­wia­ły wra­że­nie, jakby ktoś je przy­spa­wał od ze­wnątrz, pod­czas gdy on sie­dział pod prysz­ni­cem.

– Co jest, do cho­le­ry… – wy­ce­dził przez wciąż za­ci­śnię­ty zęby, spo­mię­dzy któ­rych za­czę­ła wy­cie­kać gęsta, lepka ślina.

Za­parł się nogą o fra­mu­gę, chwy­cił klam­kę obu­rącz i za­czął szar­pać z ca­łych sił, któ­rych przez brak tlenu miał coraz mniej. Drzwi zda­wa­ły się go igno­ro­wać, jakby klam­ka była zwy­kłą, przy­mo­co­wa­ną do ścia­ny za­baw­ko­wą dźwi­gnią, bez żad­nej funk­cji. Nagle jego ręce ze­śli­zgnę­ły się i Win­ston wy­wró­cił się z im­pe­tem na plecy.

Po­dźwi­gnąw­szy się cięż­ko za­uwa­żył, że para wodna jest tak gęsta, że ledwo widzi swoje ręce, a gdy przy­su­nął je bli­żej twa­rzy od­niósł wra­że­nie, że są prze­źro­czy­ste.

Ostat­ni raz rzu­cił się na drzwi, jed­nak o ich po­wierzch­nię ude­rzył tylko ręcz­nik.

Win­ston znik­nął.