Śnieżny Kopciuszek

Znała go. To Gapcio, jeden z tych siedmiu niewysokich obywateli, którzy od rana do wieczora wydobywali rudę z kopalni. Dziś był wyraźnie nieswój. Siedział na zwalonym pniu sosny, melancholijnie gapił się we własne stopy i ciamkał jakąś mamałygę.

Czarownica dosiadła się do smętnego krasnoludka.

– Co jesz?

– Co zając? – odparował błyskawicznie, ale bez śladu wesołości.

– Oj, do jedzenia co masz? – Szturchnęła go łokciem, by się rozchmurzył.

– A taką bryję. – Gapcio podsunął jej miskę, by mogła zobaczyć.

– Kasza?

– Kaszoryż.

– Ble. – Skrzywiła się. – Dlaczego?

– Śnieżnemu Kopciuszkowi nie chciało się oddzielać, więc ugotował razem. – Krasnoludek wzruszył ramionami. Próbował się uśmiechnąć, ale w efekcie wyglądał, jakby miał się za chwilę rozpłakać.

– Leniwe bydlę – mruknęła czarownica.

– Inteligentne. Co się będzie męczyć, skoro i tak zjemy.

– W sumie racja.

– W sumie tak. – Gapcio westchnął ciężko.

Wiedźma zamachała nogami. Robiło się coraz bardziej niezręcznie.

– Dobre? – zagadnęła, by przerwać ciszę.

– Spróbuj.

– Fuj, niesłone!

– Za to zdrowe.

– Ohydne!

– Dokładnie, ohydne. Dzięki temu się nie przejadamy i BMI nam nie rośnie – odparł krasnal ze śmiertelną powagą.

– Mhm – mruknęła czarownica zupełnie nieprzekonana.

Przyjrzała mu się uważnie. Coś niewątpliwie go dręczyło, ale postanowił za wszelką cenę to ukrywać.

Spróbowała zaczepić go jeszcze raz.

– Słuchaj, a skąd w ogóle ta ksywa?

– Że moja? – zdziwił się Gapcio.

– Nie! Śnieżny Kopciuszek.

– Bo kopci cały czas.

– I ma skórę bieluśką jak śnieg?

– Skórę jak śnieg? Chyba taki na Śląsku – prychnął krasnal.

– To co, kopci jak na Śląsku? – dopytywała. – Nic nie rozumiem.

– Och… Co ja ci będę mówił…

– Oj, powiedz – poprosiła czarownica.

– Śnieg cały czas wciąga, crack pali – jęknął Gapcio, a w oczach zalśniły mu łzy. – Straszny narkomanista. Wiecznie na haju, wiecznie katar pod nosem. Oczy taaakie. W domu strach okno otworzyć, bo zaraz się drze, że mu kreski zwiewa.

– Coś takiego!

– No niestety. Ale jeszcze gorsze są te porozrzucane wszędzie rurki do palenia. Nie ma tygodnia, żebym w którąś nie wdepnął czy nie usiadł. Na pogotowiu już siedem razy w tym roku wyciągali mi szkło z tyłka. Oba półdupki mam poszyte, jakby na mnie doktor Frankenstein ćwiczył.

– No, ale przynajmniej gotuje… – powiedziała ostrożnie wiedźma.

– A daj spokój. – Krasnolud machnął ręką i splunął.

– No co? Jest kaszoryż? Jest!

– Taa. Bo nic więcej w domu nie ma.

– Ale mówiłeś…

– A co miałem mówić?! – wybuchł Gapcio. – Że wszyscy śpimy w jednym łóżku i jemy jedną łyżką, bo resztę dobytku Śnieżny Kopciuszek wyniósł i sprzedał na tandecie, żeby mieć za co ćpać? Że co miesiąc przychodzą do nas gangsterzy? Że jemu przynoszą towar, a nas tłuką po kolei, jeśli nie zapłacimy od razu? Śpioszek tak oberwał, że od tygodnia leży w śpiączce. Stara! Robimy w kopalni na trzy zmiany, a ledwo stać nas na nałóg Śnieżnego Kopciuszka i tę… Tfu! Karmę dla ptaków! Spójrz na moje ręce! Od kilofa już mi skóra schodzi!

– A nie zastanawialiście się nad tym, żeby… – Zawahała się. – No wiesz.

– No nie wiem.

– No… Pogonić tego szkodnika.

– Nie da rady. Jest nieletni, a nas siedmiu sprawuje opiekę rodzicielską. Nie możemy go ot tak po prostu wyrzucić z domu, bo nam się sąd dobierze do dupy. A w ogóle…

– Weź to – powiedziała, wręczając mu owoc.

– Jabłko? Mam sobie zatkać jadaczkę?

– Nie! Absolutnie!

– To co mam z nim zrobić?

– Daj Śnieżnemu Kopciuszkowi. Pomoże.

– Przestanie ćpać? – spytał krasnoludek z nadzieją.

– Na pewno. Zaufaj mi.