Karuzela

– Mamo, mogę na go­kar­ty?

Olga spoj­rza­ła naj­pierw na swo­je­go part­ne­ra. Dała mu tym znak, że chcia­ła­by, żeby to on pod­jął de­cy­zję. Wpraw­dzie Tymek nie jest jego synem, ale są już razem wy­star­cza­ją­co długo, żeby jej part­ner za­czął się an­ga­żo­wać. Da­niel zro­zu­miał tę su­ge­stię i od­po­wie­dział:

– Do­brze, ale naj­pierw skończ jeść.

To był błąd. Chłop­czyk bez za­sta­no­wie­nia we­pchnął sobie do ust do­pie­ro co na­po­czę­te­go hot doga i po­biegł w kie­run­ku uko­cha­nej atrak­cji z peł­ny­mi usta­mi.

– Ja nie… – Męż­czy­zna za­czął się tłu­ma­czyć, ale Olga mach­nę­ła ręką, po­ka­zu­jąc, że jest ok.

Sama chcia­ła jesz­cze zaj­rzeć do paru skle­pów, więc usta­li­li, że Da­niel po­sie­dzi na jed­nej z licz­nych ła­we­czek i bę­dzie miał oko na Tymka, pod­czas gdy ona jesz­cze tro­chę po­roz­glą­da się w po­szu­ki­wa­niu pre­zen­tu dla zna­jo­mych. Co­so­bot­nie wspól­ne wy­pra­wy do cen­trum han­dlo­we­go „Wiel­ki Staw” stały się dla nich na­miast­ką życia ro­dzin­ne­go. W ty­go­dniu cią­gle się roz­mi­ja­li, a nie­dzie­le prze­zna­czo­ne były na do­kształ­ca­nie się oboj­ga, więc tylko w so­bo­ty mogli po­zwo­lić sobie na przy­jem­no­ści.

Tym razem w czę­ści z atrak­cja­mi dla dzie­ci pa­no­wał wy­jąt­ko­wy ruch i wszyst­kie ła­wecz­ki zaj­mo­wa­li ro­dzi­ce cze­ka­ją­cy, aż ich po­cie­chy wy­da­dzą całe kie­szon­ko­we i będą mogli wró­cić do domu. Da­niel prze­cha­dzał się więc wolno zer­ka­jąc co chwi­la na boks z go­kar­ta­mi i mając na­dzie­ję, że nie bę­dzie mu­siał cze­kać zbyt długo. Cho­ciaż… pa­trząc na długą ko­lej­kę dzie­ci sto­ją­cych grzecz­nie jedno za dru­gim zro­zu­miał, że to jed­nak tro­chę po­trwa.

– Tu je­stem! – za­wo­łał Tymek, kiedy jego ko­lej­ka po­su­nę­ła się tro­chę do przo­du.

Męż­czy­zna po­ma­chał mu, i z nudów za­czął się roz­glą­dać, szu­ka­jąc cze­go­kol­wiek, co go za­in­te­re­su­je. Jako dzien­ni­karz pra­cu­ją­cy od kil­ku­na­stu lat w lo­kal­nej ga­ze­cie, bez trudu wy­naj­do­wał te­ma­ty ko­lej­nych ar­ty­ku­łów. Nagle zła­pał się na tym, że już od dwóch czy trzech minut pa­trzy w kie­run­ku małego dia­bel­skie­go młyna. Naj­bar­dziej nie­cie­ka­wej, spo­śród atrak­cji pod tym da­chem. Sporo ocze­ku­ją­cych, tylko że coś tu nie gra, nie ma wśród nich ani jed­ne­go dziec­ka, cho­ciaż roz­mia­ry ka­ru­ze­li wska­zy­wa­ły, że to ra­czej atrak­cja dla pię­cio­lat­ków. Sam kie­dyś za­pro­po­no­wał Tym­ko­wi jazdę na tym gra­cie i otrzy­mał od­po­wiedź pełną urazy, jakby to miała być kara, a nie atrak­cja. Dla­cze­go więc stoi tam kil­ka­na­ścioro do­ro­słych ludzi? Da­niel od­wró­cił wzrok, żeby przyj­rzeć się oso­bom cze­ka­ją­cym w ko­lej­ce, ale widok za­sło­nił mu Tymek, który wła­śnie wy­czer­pał limit przy­jem­no­ści na dziś. Trze­ba było jesz­cze zlo­ka­li­zo­wać jego mamę.

Za­prząt­nię­ty swo­imi spra­wa­mi dzien­ni­karz zu­peł­nie za­po­mniał o ka­ru­ze­li aż do ko­lej­nej so­bo­ty.

– A może po­szu­kasz sobie ja­kichś wy­god­nych butów? – za­pro­po­no­wał part­ner­ce. – Cały ty­dzień na­rze­ka­łaś, że te ze­szło­rocz­ne nie są już tak wy­god­ne jak na po­cząt­ku.

Zanim za­sko­czo­na Olga co­kol­wiek po­wie­dzia­ła, od­wró­cił się do Tymka:

– Hej, wczo­raj bar­dzo ład­nie mi po­ma­ga­łeś. Tu masz dwa do­dat­ko­we że­to­ny na go­kar­ty.

 Wzbu­dził tymi sło­wa­mi ra­dość dziec­ka i spoj­rze­nie pełne uzna­nia ze stro­ny jego mamy. Kiedy oboje się od­da­li­li, usiadł na wcze­śniej upa­trzo­nej ła­wecz­ce, żeby sku­pić się na obiek­cie ob­ser­wa­cji. Za pięt­na­ście minut ka­ru­ze­la miała roz­po­cząć pracę, a już teraz w ko­lej­ce stało pięć osób. Jedną z nich był wi­dzia­ny ostat­nio wy­so­ki, łysy męż­czy­zna. Dziś miał na sobie kurt­kę zna­nej firmy. Dalej ko­bie­ta w wieku Olgi. Za nią niski sta­ru­szek z laską. Wła­śnie po­de­szły do kolejki jeszcze dwie osoby. Star­szą ko­bie­tę z oban­da­żo­wa­ną ręką też pa­mię­tał z po­przed­niej so­bo­ty. Wsia­da­ła wtedy jako druga. Dziw­na ta ko­lej­ka. Pa­trząc na ludzi cze­ka­ją­cych na prze­jażdż­kę, zda­wa­ło sobie spra­wę, że coś tu było nie tak. Ude­rzał spo­kój i upo­rząd­ko­wa­nie. Ko­lej­ki rzą­dzą się swo­imi pra­wa­mi, cza­sem lu­dzie się po­kłó­cą, czę­ściej po pro­stu roz­ma­wia­ją, co bar­dziej nie­cier­pli­wi ner­wo­wo prze­bie­ra­ją no­ga­mi, albo nawet robią małe kó­łecz­ka, drep­cząc wokół swo­je­go miej­sca, jeśli ko­lej­ka zbyt długo nie po­su­wa się do przo­du. Tutaj nic z tych rze­czy nie miało miej­sca. Wszy­scy stali nie­zwy­kle grzecz­nie. Ro­zej­rzał się w po­szu­ki­wa­niu budki z bi­le­ta­mi, żeby tam za­się­gnąć ja­kichś in­for­ma­cji, ale była za­mknię­ta. W końcu jed­nak bi­le­ter przy­szedł. Pod­cią­gnął ża­lu­zje w budce, prze­szedł na tyły ka­ru­ze­li, żeby spraw­dzić jej stan tech­nicz­ny i robił to z wiel­kim za­an­ga­żo­wa­niem. Spraw­dził do­słow­nie wszyst­ko, zanim otwo­rzył minibram­kę.

– Za­pra­szam – ode­zwał się do cze­ka­ją­cych i na­pro­wa­dził ko­szyk na nie­wiel­ki po­dest.

Jako pierw­sza wsia­da­ła tym razem star­sza ko­bie­ta, dość po­kaź­nych roz­mia­rów, tan­det­nie ubrana. Da­niel po­sta­no­wił po­roz­ma­wiać tro­chę z „ko­lej­ko­wi­cza­mi”. Sta­nął jako ostat­ni, ale nie dane mu było tam zo­stać. Męż­czy­zna z bar­dzo znisz­czo­ny­mi zę­ba­mi, który stał jako ostat­ni, ob­ró­cił się w jego kie­run­ku i po­wie­dział:

– Nie ma pan po co stać, za­bie­ra tylko dwa­na­ście osób.

– Nie szko­dzi, i tak po­cze­kam. Może ktoś zre­zy­gnu­je…

Nie do­cze­kał się od­po­wie­dzi. Męż­czy­zna zu­peł­nie go zi­gno­ro­wał. Po­zo­sta­li rów­nież, jak na ko­men­dę od­wró­ci­li wzrok tak, że trudno było na­wią­zać roz­mo­wę z kim­kol­wiek. Po­sta­no­wił więc wró­cić na ła­wecz­kę i po­ob­ser­wo­wać. Bar­dzo długo trwa­ło pod­sta­wia­nie ko­szy­ków, potem do każ­de­go wsia­da­ła tylko jedna osoba, choć na upar­te­go zmie­ści­ły­by się dwie. Kiedy już wszyst­kie czte­ry ko­szy­ki miały swo­ich pa­sa­że­rów, dia­bel­ski młyn robił wol­niut­kie kó­łecz­ko i pasażerowie jeden po drugim wysiadali.

„Hm… cała za­ba­wa trwa równo dwa­dzie­ścia minut, potem na­stęp­ne czte­ry osoby i ostat­nia tura. Razem dwa­na­ście osób. Tylko co mi to daje?” – za­py­tał się w duchu.

Na razie nie zna­lazł od­po­wie­dzi. Je­dy­ne, co do­strze­gał, to okrop­ną or­ga­ni­za­cję pracy, bo gdyby bi­le­ter jed­no­cze­śnie wy­pusz­czał klien­ta i wpro­wa­dzał na jego miej­sce kogoś no­we­go, wów­czas wię­cej ludzi mo­gło­by ko­rzy­stać z urzą­dze­nia. Od­blo­ko­wał ko­mór­kę i spi­sał sobie cha­rak­te­ry­sty­kę dwu­na­stu „ko­lej­ko­wi­czów”. Po­sta­no­wił, że na­stęp­ny krok to roz­mo­wa z bi­le­te­rem, ale nie bę­dzie cze­kać aż do so­bo­ty, wpad­nie tu jutro albo w po­nie­dzia­łek.

Dopiero w środę miał wolną chwilkę. Pod­je­chał do „Wiel­kie­go Stawu” na go­dzi­nę przed pla­no­wa­nym otwar­ciem ka­ru­ze­li. Nie zdzi­wił się, że stały tam już czte­ry osoby. Śro­dek ty­go­dnia po­wo­do­wał, że tym razem nie było tak dużo ludzi, nie mógł się wto­pić w tłum. Po­sta­no­wił więc zro­bić ko­lej­ne po­dej­ście, mając na­dzie­ję, że tym razem ko­lej­ko­wi­cze będą bar­dziej roz­mow­ni. Sta­nął za ko­bie­tą z oban­da­żo­wa­ną dło­nią. Z bli­ska widać było, że ban­daż jest brud­ny, jakby nie zmie­nia­no go od dłuż­sze­go czasu. Może ta ko­bie­ta jest sa­mot­na i nie ma kto jej pomóc? Po­win­na być więc chęt­na do roz­mo­wy.

– Wi­dzia­łem panią tutaj parę dni temu – za­czął roz­mo­wę. – Pani po­zwo­li, że się przed­sta­wię: Da­niel Bie­drzyń­ski. Pra­cu­ję dla Dzien­ni­ka Wie­czor­ne­go, czyta go pani może?

– Nie za­wie­ram zna­jo­mo­ści na ulicy – od­par­ła ko­bie­ta bez­na­mięt­nie i od­wró­ci­ła się do niego ple­ca­mi.

– Nie je­ste­śmy na ulicy – spro­sto­wał dzien­ni­karz – tylko w cen­trum han­dlo­wym.

Nic nie uzy­skał. Nie chcą roz­ma­wiać, to nie. Znaj­dzie przy­czy­nę, dla któ­rej tu przy­cho­dzą, choć­by miał w tym cen­trum za­miesz­kać. Może sta­ru­szek z laską, który wła­śnie wolno pod­cho­dzi, od­po­wie na ja­kieś py­ta­nie?

Sta­ru­szek sta­nął za Da­nie­lem i fak­tycz­nie za­ga­ił roz­mo­wę.

– Pan tu nowy? – za­py­tał.

– Tak, po­my­śla­łem, że skoro sporo ludzi od­wie­dza tę ka­ru­ze­lę, to i ja się prze­ja­dę.

– A ma pan żeton?

– Oczy­wi­ście. – Dzien­ni­karz wy­cią­gnął z kie­sze­ni żeton, upraw­nia­ją­cy do sko­rzy­sta­nia ze wszyst­kich atrak­cji „Wiel­kie­go Stawu”.

– Ten się nie na­da­je – od­po­wie­dział sta­ru­szek, kiedy spoj­rzał na mo­ne­tę. – Musi pan kupić w budce.

Da­niel wy­szedł z ko­lej­ki roz­cza­ro­wa­ny. Prze­cież stan­dar­do­we że­to­ny dzia­ła­ły na wszyst­kich urzą­dze­niach, dla­cze­go nie tutaj? Sta­nął pod budką bi­le­te­ra i po­sta­no­wił kupić wła­ści­wy żeton. Dziś prze­je­dzie się tą że­nu­ją­cą ka­ru­ze­lą i od­kry­je, o co cho­dzi. W końcu bi­le­ter przy­szedł i pod­cią­gnął ża­lu­zje.

– Po­pro­szę jeden bilet, albo żeton, co pan tam ma.

– Z przy­kro­ścią muszę stwier­dzić, że nic nie mam. Wszyst­kie że­to­ny mam już wy­ku­pio­ne. Nie jest ich wiele, bo moja ka­ru­ze­la jest za­byt­ko­wa. Na ogół sprze­da­ję je raz w mie­sią­cu i szyb­ko się roz­cho­dzą.

– Jak to nie ma że­to­nów? – Bie­drzyń­ski mi­mo­wol­nie pod­niósł głos. – A ci lu­dzie sto­ją­cy w ko­lej­ce?

– Już panu po­wie­dzia­łem. Ku­pi­li je wcze­śniej. Prze­pra­szam, muszę spraw­dzić stan tech­nicz­ny ma­szy­ny.

Dzien­ni­karz nie pod­da­wał się łatwo. Po­cze­kał, aż bi­le­ter roz­pocz­nie swoją pracę. Wie­dział, że po wpusz­cze­niu ostat­nie­go pa­sa­że­ra koło bę­dzie po­ru­sza­ło się samo przez około pięć minut, po­sta­no­wił więc wtedy zadać bi­le­te­ro­wi ko­lej­ne py­ta­nia.

– Wie pan, przy­cho­dzę do tej ga­le­rii czę­sto z synem i za­uwa­ży­łem, że sporo ludzi przy­cho­dzi tu co­dzien­nie. Czy to nie dziw­ne? Do­ro­śli lu­dzie i mała dzie­cię­ca ka­ru­ze­la.

– Dla mnie to wcale nie jest dziw­ne – od­parł bi­le­ter. – Widzi pan tego męż­czy­znę w koszu po lewej?  Po­wie­dział mi kie­dyś, że uwiel­bia tu przy­cho­dzić, bo ka­ru­ze­la ko­ja­rzy mu się z cza­sa­mi, kiedy był młody. Wtedy jesz­cze nie było tych szyb­kich i nie­bez­piecz­nych ma­chin, od któ­rych kręci mu się w gło­wie. Albo ta pani w nie­bie­skiej spód­ni­cy, która stoi na końcu ko­lej­ki; po­wie­dzia­ła, że na tej ka­ru­ze­li mąż jej się oświad­czył, i to była naj­pięk­niej­sza chwi­la w jej życiu. Lubi tu wró­cić po pracy, żeby prze­je­chać się i od­świe­żyć wspo­mnie­nia.

– To kiedy mogę przyjść, żeby kupić u pana żeton? – Da­niel upar­cie trzy­mał się te­ma­tu.

– Na po­cząt­ku każ­de­go mie­sią­ca.

– Ale to do­pie­ro za trzy ty­go­dnie!

– Czas tak szyb­ko leci, nawet pan nie za­uwa­ży. Muszę wra­cać do pracy.

 

***

 

– Czyś ty zwa­rio­wał? – Olga wy­glą­da­ła na zde­gu­sto­wa­ną. – Chcesz na­pi­sać fe­lie­ton o sta­rej, nud­nej i na do­da­tek za­byt­ko­wej ka­ru­ze­li? Szef cię wy­śmie­je, to dobre do ga­zet­ki w domu star­ców, nie ob­ni­żaj po­zio­mu.

– Dziew­czy­no, tam musi być dru­gie dno. Cały czas i ci sami lu­dzie. Za­wsze dwanaścioro, nigdy wię­cej ani mniej.

– To chyba oczy­wi­ste. Sam mi czy­ta­łeś, że to je­dy­na w na­szym wo­je­wódz­twie ka­ru­ze­la nie­prze­rwa­nie dzia­ła­ją­ca od stu lat. Nie­raz my­śla­łam, że to grat i trze­ba by ją wy­wa­lić, ale skoro chcą ją wpi­sać do księ­gi re­kor­dów Gu­in­nes­sa, to wi­docz­nie jest sens, żeby stała tam, gdzie stoi. Ma prawo mieć wła­sną hi­sto­rię i fanów. Nie je­stem dzien­ni­ka­rzem, ale pi­sa­nie o ka­ru­ze­li wy­da­je mi się że­nu­ją­ce.

Cho­ciaż każde słowo wy­po­wie­dzia­ne przez Olgę było praw­dą, Da­niel nie po­tra­fił prze­stać my­śleć o ka­ru­ze­li. W ciągu ostat­nich trzech ty­go­dni za­cie­śnił zna­jo­mość z bi­le­te­rem, panem Zdzi­sła­wem i stwo­rzył sobie kilka teo­rii ro­bo­czych, ale żadna nie wy­ja­śnia­ła dziw­ne­go za­cho­wa­nia ludzi i ich de­ter­mi­na­cji, żeby co­dzien­nie przy­cho­dzić tylko po to, żeby prze­je­chać się kupą złomu.

Przy ko­lej­nej wi­zy­cie pan Zdzi­sław oka­zał się bar­dziej roz­mow­ny.

 – Widzi pan, ta ka­ru­ze­la to nie tylko kawał sta­re­go że­la­stwa, to ka­wa­łek mo­je­go życia. Myślę, że lu­dzie ku­pu­ją bi­le­ty po to, żebym nie zban­kru­to­wał.  Kiedy moja ka­ru­ze­la pój­dzie pod mło­tek, to może ją wy­li­cy­to­wać jakiś zło­miarz i znik­nie jeden z ostat­nich ele­men­tów prze­szło­ści.

Wy­ja­śnie­nie za­brzmia­ło prze­ko­nu­ją­co i dzien­ni­karz w duchu zga­nił się za po­dejrz­li­wość. Pew­nie star­si miesz­kań­cy po pro­stu w ten spo­sób wspo­ma­ga­ją pana Zdzi­sła­wa, żeby miał za co żyć. Jed­nak we­wnętrz­ny głos nie chciał się pod­dać. Wciąż alar­mo­wał, że to tylko przy­kryw­ka, wy­ja­śnie­nie na pokaz. Opo­wiast­ka bi­le­te­ra, a może ra­czej wła­ści­cie­la ka­ru­ze­li, nie wy­ja­śnia­ła kilku fak­tów. Na przy­kład dla­cze­go lu­dzie nie pro­wa­dzą po­mię­dzy sobą żad­nych roz­mów, plo­te­czek, nic? Grupa wspar­cia, go­to­wa po­świę­cić wła­sny czas i pie­nią­dze, re­gu­lar­nie tu przy­cho­dzą­ca, a jej człon­ko­wie nie za­wie­ra­ją żad­nych przy­jaź­ni, nawet ze sobą nie roz­ma­wia­ją? I dla­cze­go wszy­scy za­cho­wu­ją się na ka­ru­ze­li do­kład­nie tak samo? Prze­cież każdy jest inny, jeden bę­dzie się śmiać, inny cie­ka­wie roz­glą­dać, ko­lej­ny po­dłu­bie sobie w uchu, a tu nic z tych rze­czy nie ma miej­sca. Lu­dzie sia­da­ją i do­słow­nie nie­ru­cho­mie­ją. Sie­dzą bez ruchu przez dwa­dzie­ścia minut na nie­wy­god­nej me­ta­lo­wej ła­wecz­ce, nikt się nie wier­ci, nie po­pra­wia, nie zmie­nia po­zy­cji. Pa­trzą pro­sto, nie wy­ko­nu­ją żad­nych ge­stów. Cho­le­ra, a może nasz nie­groź­ny pan Zdzi­sław fa­sze­ru­je ich ja­ki­miś pro­cha­mi? To by wy­ja­śnia­ło wiele. Za­czął pisać:

1 Po­znać przy­czy­nę uza­leż­nie­nia od co­dzien­nych dawek/prze­jaż­dżek.

2 Lu­dzie z róż­nych śro­do­wisk, ten łysy wy­glą­da na bo­ga­te­go a obok ko­bie­ta w łach­ma­nach. Do­wie­dzieć się cze­goś wię­cej o każ­dym.

3 Nie dbają o sie­bie: np. nie zmie­nia­ny ban­daż, sta­ru­szek o lasce ma bar­dzo znisz­czo­ne zęby. Spraw­dzić, czy to ma zwią­zek ze spra­wą ka­ru­ze­li.

4 Nie na­wią­zu­ją bliż­szych re­la­cji. Dla­cze­go?

 

Potem przy­szły wąt­pli­wo­ści. Za­czął się za­sta­na­wiać, jak pro­chy by­ły­by do­star­cza­ne. Tak na oczach wszyst­kich ludzi? Co­dzien­nie? Prze­cież w końcu ktoś by za­uwa­żył coś nie­wła­ści­we­go. Albo któ­ryś z klien­tów, nie­za­do­wo­lo­ny z ja­kie­goś po­wo­du, mógł­by wsy­pać wła­ści­cie­la. Nie, to nie pro­chy. Tylko co?

Któ­re­goś dnia, kiedy uważ­nie stu­dio­wał twa­rze osób na ka­ru­ze­li, pró­bu­jąc do­my­śleć się, jakie uczu­cia się na nich ma­lu­ją, po­de­szło do niego dwóch po­li­cjan­tów w mun­du­rach. Nieco wyż­szy przed­sta­wił obu i za­gad­nął:

– Czeka pan tu na kogoś?

– Nie – od­parł Bie­drzyń­ski – od­po­czy­wam po za­ku­pach.

– Co pan kupił? Bo jakoś nie widzę u pana żad­nych sia­tek – za­in­te­re­so­wał się drugi wpa­tru­jąc zna­czą­co w puste ręce dzien­ni­ka­rza.

– Nie zdą­ży­łem jesz­cze nic kupić, szu­kam pre­zen­tu.

– Nie szuka pan żad­ne­go pre­zen­tu bo pro­sto z ulicy pan przy­szedł tutaj. Po­pro­szę dowód – po­wie­dział szorst­ko ten wyż­szy.

Po spi­sa­niu da­nych po­li­cjant przeszedł do rzeczy.

– Zgło­szo­no nam, że prze­śla­du­je pan spo­koj­ną osobę. Ob­ser­wa­cja to po­twier­dza. Jeśli jesz­cze raz pana tu za­uwa­ży­my, nie będziemy już tacy mili. Przejedziemy się na komendę i usłyszy pan zarzuty o stalking.

W pracy szef za­uwa­żył, że coś Da­nie­la trapi. Za­pew­nił, że za­wsze może przyjść i po­ga­dać. Wpraw­dzie od paru dni nie od­wie­dził ka­ru­ze­li, ale nawet Olga wy­czu­wa­ła, że nie cał­kiem od­pu­ścił temat. Żeby unik­nąć kłót­ni, za­pro­po­no­wał, że od­bie­rze dziś jej syna ze szko­ły. Cze­ka­jąc na chłop­ca, zo­ba­czył w tłu­mie ro­dzi­ców ko­bie­tę, którą za­pa­mię­tał z ko­lej­ki. Na­zwał ją czar­na koł­dra, bo miała kru­czoczar­ne włosy i no­si­ła zi­mo­wą pi­ko­wa­ną kurt­kę w tym samym ko­lo­rze, cho­ciaż to do­pie­ro paź­dzier­nik. Zdą­żył za­uwa­żyć, że przy­szła po dziew­czyn­kę, ubra­ną w po­dob­nym stylu. Dziew­czyn­ka była bar­dzo ładna i miała ten sam kolor wło­sów, co jej mama; łatwo było ją wy­ła­pać nawet w tłu­mie dzie­ci. W dro­dze do domu umó­wi­li się z Tym­kiem, że jutro po­ba­wią się w dzien­ni­ka­rzy. Wie­czo­rem Olga wtrą­ci­ła:

– Nie wiem czy wiesz, ale młody był wnie­bo­wzię­ty po­my­słem, że jutro mu po­ka­żesz, jak pra­cu­jesz. Myślę, że ostat­nio za­ła­pa­li­ście świet­ny kon­takt.

– Fakt. Chyba tro­chę bałem się, czy mi się uda zbli­żyć do Tymka, ale teraz nie ża­łu­ję.

Przy­tu­lił ją, pełen wy­rzu­tów su­mie­nia, że wy­ko­rzy­stu­je jej dziec­ko do wła­snych celów. W my­ślach obie­cał sobie, że jak już roz­wią­że ta­jem­ni­cę ka­ru­ze­li, to fak­tycz­nie po­sta­ra się z chłop­cem na­wią­zać bliż­sze re­la­cje.

Na drugi dzień przy­szedł przed cza­sem, żeby po­ob­ser­wo­wać dziew­czyn­kę. Jak na złość Tymek skoń­czył parę minut wcze­śniej i pod­biegł do niego.

– I co bę­dzie­my robić?

– Naj­pierw usta­li­my plan dzia­ła­nia. Wy­bie­rze­my obiekt do śle­dze­nia, tylko tak, żeby się nie zo­rien­to­wał. Po­cze­kaj, wy­szu­kam kogoś, kto się na­da­je. O, po­patrz, wła­śnie wy­cho­dzi jakaś dziew­czyn­ka z czar­ny­mi wło­sa­mi. Bę­dzie­my ją śle­dzić do jej domu. Ani słowa mamie. Ina­czej nic ci już nie po­ka­żę.

– Nie po­wiem ani słowa – za­pew­nił chło­piec – choć­by nie wiem jak py­ta­ła.

Po pięt­na­stu mi­nu­tach dzien­ni­karz wie­dział już, w któ­rym bloku miesz­ka­ła dziew­czyn­ka, tym razem od­pro­wa­dza­na przez tatę. We­szli do jed­nej z kla­tek scho­do­wych trzy­pię­tro­we­go domu. Bie­drzyń­ski po­sta­no­wił wró­cić tam za parę dni. Wie­czo­rem Tymek tak bar­dzo pro­sił, żeby to Da­niel przy­pro­wa­dził go ze szko­ły, że męż­czy­zna ska­pi­tu­lo­wał i obie­cał wcze­śniej skoń­czyć pracę. Olga wy­glą­da­ła na szczę­śli­wą, więc uznał, że w ten spo­sób po­zbę­dzie się wy­rzu­tów su­mie­nia. Kiedy cze­kał pod szko­łą na chłop­ca, nie­ocze­ki­wa­nie pod­szedł do niego męż­czy­zna, któ­re­go wczo­raj śle­dził.

– Czemu wczo­raj za nami szli­ście? – za­py­tał bez ogró­dek.

– Bo chcę do­wie­dzieć się cze­goś o ka­ru­ze­li. Je­stem dzien­ni­ka­rzem. Da­niel Bie­drzyń­ski.

Męż­czy­zna zbladł. Oby­dwaj zo­ba­czy­li, że jego córka wła­śnie wy­cho­dzi. Pierw­szy ode­zwał się tata dziew­czyn­ki:

– Nie przy dziec­ku. O dwu­dzie­stej pierw­szej cze­kaj pod blo­kiem.

Po czym skie­ro­wał się do córki, wziął ją za rękę i szyb­ko ode­szli.

Da­niel po­czuł, że teraz jest bli­sko prze­ło­mu w spra­wie, która za­tru­wa­ła mu życie od mie­sią­ca. Po po­wro­cie do domu ledwo tknął obiad i wy­szedł pod po­zo­rem, że musi nad­ro­bić za­le­gło­ści w pracy.

Męż­czy­zna po­ja­wił się do­kład­nie o dwu­dzie­stej pierw­szej, trzy­mał kosz ze śmie­cia­mi.

– Co pan wie o tej ka­ru­ze­li? – Daniel zadał mu py­ta­nie, kiedy razem usie­dli na ła­wecz­ce obok śmiet­ni­ka.

– Od roku, kiedy moja żona ku­pi­ła bilet na ka­ru­ze­lę, zmie­ni­ła się nie do po­zna­nia. Niby nic jej nie można za­rzu­cić: pra­cu­je, opie­ku­je się córką, sprzą­ta i go­tu­je. Ale to jakby nie ona. Prze­sta­ła się uśmie­chać. W ogóle. Nie ini­cju­je żad­nej roz­mo­wy, chyba że o rze­czy ko­niecz­ne, pyta na przy­kład Mar­tyn­kę, co zje jutro na obiad, ale nie za­py­ta­ła ani razu, jak się czuje, albo czy po­czy­tać jej bajki. Jak ma­szy­na. Jak zom­bie. Jakby jej ktoś skradł duszę.

– Może przez nar­ko­ty­ki? – za­su­ge­ro­wał dzien­ni­karz.

– Gdzie tam, raz po­pro­si­łem ku­zyn­kę, która pra­cu­je w la­bo­ra­to­rium, żeby przy oka­zji ba­da­nia krwi zro­bi­ła jej test na nar­ko­ty­ki i inne używ­ki i nic nie wy­kry­to.

– Może ona po pro­stu lubi ka­ru­ze­le. – Da­niel po­wie­dział tak tylko, żeby po­cie­szyć męż­czy­znę, ale sam w to nie wie­rzył.

– To nie jest chęć, tylko ja­kieś uza­leż­nie­nie. Alina musi tam co­dzien­nie cho­dzić. Na po­cząt­ku ją od­pro­wa­dza­li­śmy, ale prze­sta­łem, bo boję się, że nasza có­recz­ka też się uza­leż­ni. To wy­glą­da jak jakiś po­twor­ny smu­tek, który moja żona stara się ukryć, jakby nagle do­sta­ła cięż­kiej de­pre­sji i tylko prze­jażdż­ka na ka­ru­ze­li przy­wra­ca jej rów­no­wa­gę. Ty­siąc razy bła­ga­łem ją, żeby tam nie szła. Czuję, że gdyby ktoś kazał jej wy­brać: ro­dzi­na czy ka­ru­ze­la, to wy­bra­ła­by ka­ru­ze­lę. Pan jest dzien­ni­ka­rzem. Niech pan od­kry­je praw­dę. Ja bym nigdy nie opo­wia­dał swo­ich pry­wat­nych spraw ob­ce­mu fa­ce­to­wi, gdy­bym nie wie­rzył, że może pan dzię­ki temu coś od­kry­je.

– Mów mi Da­niel.

– Arek.

– Do­brze, że się po­dzie­li­łeś tą wie­dzą. Mnie też nie daje spać przy­pa­dek tej ka­ru­ze­li. Obie­cu­ję ci, że znaj­dę dru­gie dno.

– Tylko bła­gam, nie wsia­daj na te dia­bel­ską ka­ru­ze­lę. Ona uza­leż­nia od pierw­sze­go uży­cia.

– Nie po­wi­nie­neś już wra­cać do domu? Prze­cież po­sze­dłeś tylko wy­nieść śmie­ci.

– Alina nawet nie za­uwa­ży. Bez na­praw­dę waż­ne­go po­wo­du nie ode­zwa­ła się do mnie od roku. Oba­wiam się, że ja dla niej nie ist­nie­ję.

– Jest aż tak źle? – po­wie­dział ze współ­czu­ciem dzien­ni­karz.

– Nawet go­rzej. Znajdź mi le­kar­stwo dla mojej żony, a będę ci wdzięcz­ny do końca życia.

 

***

 

Bie­drzyń­ski już z da­le­ka do­strzegł, że coś się zmie­ni­ło. Po raz pierw­szy od ty­go­dni wi­dział, że lu­dzie w ko­lej­ce roz­ma­wia­ją mię­dzy sobą. Roz­ma­wia­ją to tro­chę za duże słowo. Wy­glą­da­ło to jak głu­chy te­le­fon. Pierw­szy w ko­lej­ce był dziś star­szy pan z laską. Prze­ka­zał jakąś wia­do­mość ko­bie­cie z tym samym brud­nym ban­da­żem, a ona prze­ka­za­ła ją dalej. Zanim do­szedł, lu­dzie już zdą­ży­li prze­ka­zać informację i znów prze­sta­li się od­zy­wać. Za­uwa­żył, że dziś jest ich tylko je­de­na­ścioro. Po­czuł zna­jo­me ukłu­cie gdzieś ponad żo­łąd­kiem. Tak za­wsze się czuł, kiedy był bli­ski roz­wią­za­nia afery. Teraz albo nigdy. Bez za­sta­no­wie­nia pod­szedł do pierw­sze­go w ko­lej­ce.

– Dzień dobry, panie Jurku. Widzę, że ktoś dziś się spóź­nia.

– Nie­ste­ty, pan Wła­dek, ten z siwym wąsem, pa­mię­ta go pan? Nie przyj­dzie, bo zmarł dziś rano w szpi­ta­lu.

– Strasz­nie mi przy­kro. Przez parę dni mnie nie było tutaj, ale ostat­nio, kiedy go wi­dzia­łem, wy­glą­dał cał­kiem zdro­wo.

– Takie życie. Miał w nocy wylew. Rano zna­la­zła go pie­lę­gniar­ka, i było już za późno na ra­tu­nek. Ta pie­lę­gniar­ka ma pod sobą całe osie­dle dom­ków jed­no­ro­dzin­nych, więc i do mnie przy­cho­dzi. Stąd wiem.

Da­niel wolał nie ujaw­niać swo­ich praw­dzi­wych uczuć, więc tylko smutno pokiwał głową. Musiał kontrolować się, żeby wol­nym kro­kiem po­dejść do budki z bi­le­ta­mi. Miał ocho­tę tam biec.

– Panie Zdzi­sła­wie, skoro tam­ten star­szy czło­wiek zmarł, to ma pan wolne miej­sce na dziś. Chciał­bym kupić jeden żeton.

Bi­le­ter spoj­rzał na niego smut­no.

– Na­praw­dę chce pan wy­da­wać pie­nią­dze? Ko­niecz­nie musi pan prze­je­chać się aku­rat moją ka­ru­ze­lą? Prze­cież to żadna atrak­cja. Niech pan to prze­my­śli.

„Dawaj ten cho­ler­ny bilet!” krzy­czał w my­ślach dzien­ni­karz. „Na­resz­cie wszyst­kie­go się do­wiem!” A gło­śno po­wie­dział:

– Tak, po­pro­szę jeden żeton.

Pan Zdzi­sław przy­jął pie­nią­dze, podał mu żeton i smut­no zwie­sił głowę. Nie na długo, bo obo­wiąz­ki nie po­zwa­la­ły mu sie­dzieć bez­czyn­nie. Po­szedł spraw­dzać stan tech­nicz­ny ma­szy­ny. Jak co­dzien­nie. Dzien­ni­karz sta­nął w ko­lej­ce pod­eks­cy­to­wa­ny. Trzy­mał w ręce sta­ro­mod­ny żeton, jakby był skar­bem. Każdy mógł zo­ba­czyć, że stał się teraz „ko­lej­ko­wi­czem”. Nie­ste­ty nikt nie za­re­ago­wał. Nikt się nie ode­zwał, o nic nie za­py­tał.

„Już nie­dłu­go – po­my­ślał – jesz­cze tylko prze­cze­kać, aż wszy­scy przede mną wsią­dą i roz­wią­żę tę pa­skud­ną za­gad­kę. Wrócę do nor­mal­no­ści. Za­pro­szę Olgę na ko­la­cję, wy­cią­gnę ma­łe­go na ro­we­ry. Skoń­czy się ten okres ocze­ki­wa­nia. Będę mógł ru­szyć dalej”.

Pa­trzył, jak każdy przed nim zaj­mu­je miej­sce. Z tej od­le­gło­ści wi­dział wy­raź­nie twa­rze pa­sa­że­rów ko­lej­ki i po raz pierw­szy za­uwa­żył, że na nie­któ­rych z nich w chwi­li zaj­mo­wa­nia miejsc, go­ści­ły emo­cje, któ­rych wcze­śniej nie wi­dział. Alina uśmiech­nę­ła się sa­my­mi ką­ci­ka­mi ust, ko­bie­ta w nie­chluj­nych ubra­niach spojrzała w górę i tak trwa­ła przez parę se­kund. W końcu wsiadł i on. Ka­ru­ze­la wolno ru­szy­ła. Da­niel mi­mo­wol­nie za­czął za­cho­wy­wać się jak po­zo­sta­li. Usiadł pro­sto, nie wier­cił się, skie­ro­wał wzrok przed sie­bie. I nagle po­czuł coś dziwnego. Po­wie­trze za­czę­ło drgać, jak wów­czas, gdy pa­trzy się na bar­dzo roz­grza­ne po­wierzch­nie. Trwa­ło to za­le­d­wie se­kun­dę i nagle dzien­ni­karz nie miał już przed sobą są­sied­nich ka­ru­zel. One znik­nę­ły. Zo­ba­czył za to inny świat. Pięk­no tego wi­do­ku było ab­so­lut­ne i opa­no­wa­ło wszyst­kie jego zmy­sły. To było na po­zio­mie świa­do­mo­ści i pod­świa­do­mo­ści.

– Ach! 

Wes­tchnie­nie nie było gło­śne, ale we­wnątrz mózg krzy­czał z ra­do­ści. W noz­drza ude­rza­ły za­pa­chy, które nie były z tego świa­ta. Widok przed nim był tak za­chwy­ca­ją­cy, że ogar­nął go stan, który do­tych­czas znał tylko z opo­wie­ści. Nir­wa­na. Eks­ta­za. Raj. Po­czu­cie jed­no­ści z ja­kimś bytem, bez po­trze­by jego iden­ty­fi­ko­wa­nia. Uczu­cie wy­peł­nia­ło go tak cał­ko­wi­cie, że prze­stał od­dy­chać. Wziął gwał­tow­ny wdech. Ka­ru­ze­la osią­gnę­ła naj­wyż­szą wy­so­kość i Bie­drzyń­ski po­czuł, że jego ko­szyk za­czy­na zjeż­dżać w dół.

– Nie! – szep­nął od­ru­cho­wo.

Kiedy osią­gnął po­ziom dwóch me­trów, po­wie­trze znowu za­wi­ro­wa­ło, zgu­bił ostrość wzro­ku i w jego umysł prze­mo­cą wdarł się nasz świat z za­pa­chem kurzu, z krzy­kiem dzie­ci, na­wo­ły­wa­niem matek, tan­det­ną mu­zy­ką i z ostry­mi ko­lo­ra­mi re­klam kłu­ją­cy­mi w oczy swoją bez­sen­sow­no­ścią. Ka­ru­ze­la zje­cha­ła do naj­niż­sze­go punk­tu. Da­niel znowu my­ślał lo­gicz­nie, ale teraz w jego duszy na­stą­pi­ło jakby roz­dwo­je­nie. Cześć jaźni ma­rzy­ła tylko o tym, żeby znów zo­ba­czyć raj, po­czuć go nie tylko zmy­sła­mi, wręcz całym sobą, każ­dym ner­wem; a inna część jego oso­bo­wo­ści wal­czy­ła o prze­trwa­nie. Przez chwi­lę nawet wy­da­wa­ło się, że dzien­ni­karz zwy­cię­ży. Za­czął roz­glą­dać się do­oko­ła, jego umysł nie pra­co­wał na naj­wyż­szych ob­ro­tach, zdą­żył jed­nak dojść do wnio­sku, że te wizje uza­leż­nia­ją, wpro­wa­dza­ją ludzi w ro­dzaj transu. To dla­te­go wszy­scy wra­ca­ją tu co­dzien­nie, jak zom­bie, po ko­lej­ną por­cję emo­cji. Coś trze­ba z tym zro­bić. Po­sta­no­wił za­wo­łać bi­le­te­ra.

– Pro­szę za­trzy…

Nie do­koń­czył, bo w tej se­kun­dzie koszyk, w którym siedział, wzniósł się ponad po­ziom dwóch me­trów, i wszyst­ko prze­sta­ło się li­czyć. Je­dy­ne prze­bły­ski lo­gi­ki, które miały teraz do niego do­stęp, do­ty­czy­ły tylko raju. Po­czuł, że ka­ru­ze­la za­trzy­mu­je się, żeby wy­pu­ścić pa­sa­że­ra pierw­sze­go ko­szy­ka. W in­nych oko­licz­no­ściach cie­szył­by się, że ko­lej­na za­gad­ka roz­wią­za­na. Ale w tej chwi­li w ogóle go to nie obe­szło. Prze­stał my­śleć i oddał się bło­go­ści. Nawet nie za­mru­gał, żeby nie stra­cić nic z roz­cią­gających się przed nim wi­do­ków. Jakby za czy­imś pod­szep­tem za­czął od­dy­chać ina­czej, jak nigdy przed­tem. Jego od­dech nie an­ga­żo­wał teraz płuc, wdy­chał jakąś ży­cio­daj­ną sub­stan­cję, która roz­cho­dzi się po całym ciele, do­cie­ra­jąc do każ­dej czą­stecz­ki, wy­peł­nia jego je­ste­stwo, a wy­dy­chał tylko mar­ność. Czuł błogość, jakby ktoś szep­tał mu do ucha nie­sły­szal­ne słowa uspo­ko­je­nia. 

Wszyst­ko bę­dzie do­brze tak długo, jak długo bę­dzie co­dzien­nie tu przy­cho­dzić i kar­mić się świa­tłem ob­ja­wie­nia. Musi pra­co­wać, gdzieś miesz­kać, dbać o ciało, nie cho­ro­wać. Nie może na­ra­żać się na nie­bez­pie­czeń­stwo ani zo­stać aresz­to­wa­ny, bo to ozna­cza­ło­by roz­łą­kę. Po­czuł tę roz­łą­kę przez uła­mek se­kun­dy i już wie­dział, że tego nie da się prze­żyć. Był gotów. Zrozumiał, że prio­ry­tet to wy­ko­rzy­stać w pełni każdą se­kun­dę w raju, o po­zo­sta­łe rze­czy bę­dzie mar­twić się póź­niej.

Nie, nie musi się mar­twić w ogóle. Bę­dzie wie­dział. W swoim cza­sie.

Kiedy jego ko­szyk za­czął zbli­żać się do gra­ni­cy roz­my­cia po­wie­trza, nie czuł już stra­chu. Nie mar­no­wał na to ener­gii. Parę se­kund póź­niej wpły­nął w naszą rze­czy­wi­stość. Ka­ru­ze­la za­trzy­ma­ła się, a on czuł już tylko przej­mu­ją­cy smu­tek. Wie­dział, że bę­dzie mu­siał jakoś prze­żyć na tym świe­cie ko­lej­ne dwa­dzie­ścia czte­ry go­dzi­ny. Naj­chęt­niej po­ło­żył­by się na ziemi tuż obok ka­ru­ze­li, żeby nie mu­sieć od­cho­dzić zbyt da­le­ko. Jego wzrok po­wę­dro­wał pod naj­bliż­szą ła­wecz­kę, jakby tam spo­dzie­wał się zna­leźć le­go­wi­sko.

Nie, nie wolno mu tu zo­stać. Prze­cież pa­mię­ta swoje prio­ry­te­ty. Musi gdzieś miesz­kać. Tutaj nie!

Od­wró­cił się wolno w kie­run­ku głów­ne­go pa­sa­żu i po­czuł, że ktoś łapie go de­li­kat­nie za przed­ra­mię.

– Teraz już mu­sisz iść – po­wie­dział bi­le­ter pa­trząc na niego ze współ­czu­ciem. – Prze­pra­szam – dodał. – Sta­ra­łem się bro­nić ci do­stę­pu do ka­ru­ze­li, jak tylko mo­głem. No cóż, wi­docz­nie prze­zna­cze­nia nie da się oszu­kać.

Bie­drzyń­ski nie od­po­wie­dział. Jesz­cze pół go­dzi­ny temu za­sy­pał­by męż­czy­znę py­ta­nia­mi. Teraz to się zmie­ni­ło. W głębi duszy czuł, że słowa nie będą mu już po­trzeb­ne. Nie musi już o nic pytać, ni­cze­go się do­wia­dy­wać. Od­krył nie­skoń­czo­ność, wszyst­ko inne to mar­ność.

Nie bę­dzie na to mar­no­wać ener­gii. Tylko na prio­ry­te­ty.

Wolno ru­szył do domu. Nie my­ślał o tym, czy zła­pie au­to­bus. Nie za­mie­rzał się tym przej­mo­wać. Po co korzystać ze środ­ków trans­por­tu, skoro ni­g­dzie mu się nie spie­szy. Szedł wpa­trzo­ny w zie­mię, wiec nie od razu do­tar­ło do niego, że ktoś za­stę­pu­je mu drogę. Bez za­in­te­re­so­wa­nia spoj­rzał i roz­po­znał ły­se­go ko­lej­ko­wi­cza.

– Pro­szę to wziąć, przy­da się – po­wie­dział, i wsu­nął mu do kie­sze­ni jakąś wi­zy­tów­kę.

Da­niel nie sku­pił się, żeby prze­czy­tać na­pi­sy, mi­gnę­ła mu tylko czar­na bły­ska­wi­ca. Nie po­dzię­ko­wał, nie za­py­tał o szcze­gó­ły, czuł, że py­ta­nia są już nie­po­trzeb­ne. Ru­szył dalej wlo­kąc się noga za nogą. Kiedy wy­szedł na ze­wnątrz i owia­ło go chłod­ne po­wie­trze po­czuł, jakby miał w środ­ku ma­leń­ką bańkę my­dla­ną pełną pytań, cie­ka­wo­ści, zło­ści i in­nych intensyw­nych uczuć. Zi­gno­ro­wał ją. Za­piął kurt­kę pa­mię­ta­jąc o prio­ry­te­tach:

Nie wolno mu się prze­zię­bić, bo nie mógł­by przyjść tu jutro.

Nie wie­dział, jak długo szedł, po­czu­cie czasu nie sta­no­wi­ło teraz dla niego żad­nej war­to­ści.  Kiedy zbli­żał się do domu, zauważył Arka, który krążył nerwowo po chodniku.

 – No i czego się do­wie­dzia­łeś? Co oni zro­bi­li mojej żonie? Roz­ma­wia­łeś z tym ka­sje­rem? – za­czął wy­py­ty­wać, po czym nagle prze­rwał i zbladł, kiedy do­tar­ło do niego, co widzi.

– Nie, tylko nie to spoj­rze­nie. Czło­wie­ku, dla­cze­go to zro­bi­łeś? Czemu wsia­dłeś na tę pie­kiel­ną ka­ru­ze­lę?

Po­ło­żył obie ręce na ra­mio­nach Bie­drzyń­skie­go i sil­nie nim po­trzą­snął.

– Obudź się z tego, może jesz­cze nie jest za późno. Walcz. Nie pod­da­waj się, gdzieś tam w środ­ku je­steś ty, praw­dzi­wy ty. No, dalej!

Dzien­ni­karz po­zwa­lał się szar­pać i po­trzą­sać. Nie re­ago­wał. W końcu męż­czy­zna pod­dał się i wolno od­szedł. Gdyby Bie­drzyń­ski spoj­rzał za nim, do­strzegł­by jak jego ra­mio­na drga­ją, tar­ga­ne bez­gło­śnym szlo­chem. Gdyby tylko spoj­rzał.

Wcho­dząc na klat­kę scho­do­wą omi­nął drzwi cze­ka­ją­cej windy i ru­szył na szó­ste pię­tro scho­da­mi.

Trze­ba dbać o kon­dy­cję. To jest dobre. Winda nie jest dobra, trze­ba ją omi­jać.

Kiedy wspinał się po scho­dach, przed ocza­mi sta­wa­ły mu sy­tu­acje, coś w ro­dza­ju wizji. Krót­kie mi­gaw­ki.

Naj­pierw zo­ba­czył sie­bie, jak stoi w przed­po­ko­ju, obok leży jego pod­nisz­czo­na torba, która za­wsze słu­ży­ła mu, kiedy wy­bie­rał się w dłuż­sze po­dró­że, jego part­ner­ka pła­cze.

– Ty dra­niu – krzy­czy. – Po­wiedz coś! Co­kol­wiek!  

Bez re­zul­ta­tu, nie po­tra­fi zmu­sić go do prze­rwa­nia mil­cze­nia. W przy­pły­wie zło­ści pod­no­si dłoń i wy­mie­rza mu siar­czy­sty po­li­czek. On bez słowa sięga po torbę i wy­cho­dzi.

Wizja druga: sie­dzi na łóżku w po­ko­ju go­ścin­nym mamy. Sie­dzi spo­koj­nie, nie od­zy­wa się. Drzwi po­ko­ju nie są za­mknię­te i widać zza nich frag­ment po­ko­ju po dru­giej stro­nie ko­ry­ta­rza. Jego mama od­ma­wia cicho ró­ża­niec, a łzy bez­gło­śnie spły­wa­ją jej po po­licz­kach.

Mi­gaw­ka trze­cia. Widzi szefa, który trzy­ma w ręku jakiś wy­druk. Po­trzą­sa nim ze zło­ścią.

– Od mie­sią­ca nie przy­nio­słeś żad­ne­go no­we­go ma­te­ria­łu – mówi pod­nie­sio­nym gło­sem. – I nie rób ze mnie idio­ty Prze­cież po­zna­ję te ma­te­ria­ły, to są wy­cią­gnię­te z szu­fla­dy stare tek­sty sprzed lat. Pa­mię­tam je.

A potem glos mu ła­god­nie­je, z twa­rzy bi­je tro­ska. Pyta, co jest grane. Dla­cze­go nic nie mówi, dla­cze­go tak się za­mknął, czy można mu jakoś pomóc. Brak od­po­wie­dzi jest równoznaczny z trud­ną de­cy­zją o zwol­nie­niu.

Wizja czwar­ta. Stoi bez słowa w ja­kiejś re­cep­cji. Duża czar­na bły­ska­wi­ca wisi na ścia­nie, mniej­sza jest wi­docz­na na wi­zy­tów­ce, którą on po­da­je re­cep­cjo­ni­st­ce. Ko­bie­ta jest bar­dzo ładna, za­dba­na, w śred­nim wieku, koło niej sie­dzi młoda dziew­czy­na, wy­glą­da jakby się od niej uczy­ła.

Ko­bie­ta in­stru­uje dziew­czy­nę, ma za­brać pana Bie­drzyń­skie­go do ma­ga­zy­nu, gdzie mu wy­da­dzą kom­bi­ne­zon ro­bo­czy. Sły­szy szept dziew­czy­ny skie­ro­wa­ny do star­szej ko­le­żan­ki.

– Ko­lej­ny z de­pre­sją. Skąd pre­zes ich wy­naj­du­je?

– Czego ty od niego chcesz? – od­po­wia­da rów­nie cicho ko­bie­ta – Jeśli ktoś jest ma­ło­mów­ny, jak nasz szef na ten przy­kład, to nie ozna­cza od razu, że ma de­pre­sję.

– Wiem co mówię, oni wszy­scy mają takie nie­obec­ne spoj­rze­nie, jakby byli na pro­chach.

– Zde­cy­duj się – syczy star­sza – de­pre­syj­ny czy ćpun. Zaj­mij się na­szym nowym pra­cow­ni­kiem, bo pan pre­zes nie bę­dzie za­do­wo­lo­ny.

– Na moje oko nasz pre­zes też wy­glą­da, jakby miał de­pre­sję. Pew­nie z tego po­wo­du wy­ły­siał.

– Ma czy nie ma, nie nasza spra­wa, ciesz się, że nam daje pracę.

Te wizje nie wy­wo­ły­wa­ły żad­nych uczuć w Bie­drzyń­skim. Tak, to prze­cież oczy­wi­ste. Roz­sta­nie z part­ner­ką jest nie­unik­nio­ne, bo nie może jej ni­cze­go ofia­ro­wać, wpro­wa­dzi się do matki. Zwol­nie­nie z pracy też jest kwe­stią czasu, bo jego umysł nie jest w sta­nie two­rzyć no­wych tek­stów. Żadne słowa nie są w sta­nie oddać tego, co sta­no­wi teraz sens jego ist­nie­nia, wiec nie na­pi­sze już ani jed­ne­go zda­nia. Prze­cież jego życie jest mar­no­ścią nad mar­no­ścia­mi. Może, gdyby skoń­czył ze sobą, szyb­ciej osią­gnie raj? Szarp­nął nim ostry ból.

Jak mógł tak po­my­śleć? Sa­mo­bój­stwo to złe wyj­ście. Nie wolno o tym nawet my­śleć. Skąd czer­pał­by upo­je­nie? Musi żyć, żeby od­wie­dzać ka­ru­ze­lę.

Do­szedł na szó­ste pię­tro i otwo­rzył drzwi. Bez słowa się­gnął do paw­la­cza po torbę…