Cylinder cd.

Więk­szość osób zgro­ma­dzo­nych w sali, ob­ser­wo­wa­ła wi­do­wi­sko ze zwy­kłą, ludz­ką cie­ka­wo­ścią, resz­ta w ogóle nie wi­dzia­ła co się wy­da­rzy­ło, po­nie­waż wpa­trzo­na była w smart­fo­ny.

– Koleś jest nie­zły – sko­men­to­wał ktoś.

– Nie wi­dzia­łem jesz­cze cze­goś ta­kie­go – po­wie­dział inny.

Nikt nie po­trak­to­wał tego na poważnie, bo niby dlaczego? W końcu to sztucz­ka, złu­dze­nie – nie­waż­ne, wszyst­ko w ra­mach pro­gra­mu. To nic, że pod sto­li­kiem na któ­rym stał cy­lin­der, widać było tylko nogi ilu­zjo­ni­sty – magia to magia. Poza tym, my­śla­mi, część pra­cow­ni­ków była już w domu. Kto by się przej­mo­wał po­żar­ciem ko­le­gi pod­czas przed­sta­wie­nia, za które pła­ci­ła firma, tym bar­dziej, że po­łknął go ka­pe­lusz. Uwie­rzyć w coś ta­kie­go, to wy­ka­zać się na­iw­no­ścią – zni­żyć się do po­zio­mu przed­szko­la. My? Po­waż­ni lu­dzie z kor­po­ra­cji? Pod kra­wa­ta­mi i z tecz­ka­mi w dło­niach? Ja? Sze­fo­wa dzia­łu kadr i za­trud­nie­nia mam uwie­rzyć w tę szop­kę? Ab­so­lut­nie – ale chęt­nie zo­ba­czę, co bę­dzie dalej.

Ilu­zjo­ni­sta za­glą­dał do środ­ka ka­pe­lu­sza. Uśmie­chał się, jakby spra­wia­ło mu wy­jąt­ko­wą ra­dość pa­trze­nie w cze­lu­ści swo­je­go na­kry­cia głowy. Na­chy­lił się jesz­cze bar­dziej.

– Wrócę jesz­cze do pana – po­wie­dział. Szyb­kim, ener­gicz­nym ru­chem wy­pro­sto­wał się i bły­ska­wicz­nie od­wró­cił w stro­nę pu­blicz­no­ści.

– Pro­szę się nie mar­twić o ko­le­gę – prze­mó­wił. Głos miał po­waż­ny, co kłó­ci­ło się cał­ko­wi­cie z jego po­god­nym, we­soł­ko­wa­tym uspo­so­bie­niem – wcho­dzi­ło w re­ak­cję jak ocet z sodą. – Jest w bez­piecz­nym miej­scu. Nic złego mu nie grozi i myślę, że czuje się świet­nie. Jak dotąd nikt się nie uskar­żał. – Pod­niósł rękę z wy­pro­sto­wa­nym pal­cem wska­zu­ją­cym. – Wszy­scy byli wy­jąt­ko­wo za­do­wo­le­ni.

Ci, któ­rzy ga­pi­li się jak dotąd w wy­świe­tla­cze smart­fo­nów, pod­nie­śli głowy – słu­cha­li.

– Po­zwo­lą pań­stwo, że prze­pro­wa­dzi­my eks­pe­ry­ment – kon­ty­nu­ował mag. – Pro­sił­bym aby­ście wrzu­ci­li do cy­lin­dra swoje te­le­fo­ny. Prze­pra­szam – po­pra­wił się. – Smart­fo­ny. Pro­szę mi wy­ba­czyć, je­stem trosz­kę sta­ro­mod­ny.

Na sali za­pa­no­wał cisza.

– Oczy­wi­ście tylko na czas trwa­nia do­świad­cze­nia – dodał.

Gdy nie­któ­rzy po­sta­no­wi­li to zro­bić, resz­ta po­szła w ich ślady bar­dzo szyb­ko. Do cy­lin­dra usta­wi­ła się długa ko­lej­ka. Na­stęp­nie wszy­scy wró­ci­li na swoje miej­sca. Je­dy­ną osobą, która zo­sta­ła na wi­dow­ni był Bar­tek.

– Kto nie kocha mu­zy­ki?! – krzyk­nął ilu­zjo­ni­sta. – Któż nie lubi śpie­wać?! – Za­czął tań­czyć wal­czy­ka. Ob­ra­ca­ła się, wi­ro­wał, był jak w tran­sie. Jego cien­kie włosy, de­li­kat­ne jak sieć pa­ję­cza, uno­si­ły się i opa­da­ły. Gdy jego twarz zro­si­ły pierw­sze kro­ple potu, za­stygł w bez­ru­chu, na­stęp­nie ukło­nił się nisko.

– Dzię­ku­ję – wy­sa­pał. Się­gnął za rondo ka­pe­lu­sza, pod­niósł go de­li­kat­nie i na­ło­żył na głowę. Wy­szep­tał cicho słowa, któ­rych nikt nie ro­zu­miał, jed­no­cze­śnie ma­chał ręką, jakby ma­lo­wał nie­wi­docz­ny obraz.

– Teraz za mną! – roz­ka­zał. Ruszył w stro­nę wyj­ścia, a za nim wszy­scy, któ­rzy zo­sta­wi­li swoje smart­fo­ny w cy­lin­drze.

Salę w któ­rej po­zo­stał tylko Bar­tek, wy­peł­nia­ło dusz­ne, gęste po­wie­trze. Mu­siał wyjść – na­tych­miast. Wie­dział, że jeśli tego nie zrobi, za­słab­nie, a w naj­lep­szym wy­pad­ku zwró­ci treść żo­łąd­ka.

Kiedy zna­lazł się na ko­ry­ta­rzu, zo­ba­czył jak uczest­ni­cy przed­sta­wie­nia po­dą­ża­ją za ilu­zjo­ni­stą. Sły­szał ich śpiew. Me­lo­dia wy­da­ła mu się znana. Po chwi­li do­pie­ro sobie przy­po­mniał. Była to pio­sen­ka ,,Pe­ople Are Stran­ge’’ ze­spo­łu The Doors.