Ek-szyn!

Nad równiną El Souss wschodziło słońce, barwiąc na czerwono kamieniste bezdroża porośnięte rzadkimi, szarawymi krzakami. Właściwie nie musiało się szczególnie wysilać, ponieważ bezdroża te zawsze były czerwone, a to ze względu na wysoką zawartość związków żelaza w miejscowej glebie.

W obozowisku filmowców, składającym się z kilku minivanów, jednego karawanu i grupki beduińskich namiotów – burych płacht rozpiętych na patykach, zaczynał się poranny ruch. Z karawanu wygramolił się, ziewając, niewysoki młodzieniec w kraciastej koszuli. Gniewnie zatrzasnął za sobą drzwiczki z wymalowanym srebrną farbą wieńcem.

– Musisz tak trzaskać? – przebudził się śpiący na karimacie rozłożonej wprost pod krzakiem solidnie zbudowany, ostrzyżony na zero chłopak o malinowej opaleniźnie.

– Muszę! – warknął kraciasty, gwałtownym ruchem wyciągając z kieszonki na piersiach ciemne okulary i nasadzając je sobie na nos. – Bo ci przypomnę, czyj to był pomysł, żeby przytaszczyć tu karawan jako – zmienił ton na przedrzeźniający – "Specjalne, ultrawygodne miejsce spania dla reżysera".

– Przecież ci mówiłem, ośla głowo, że caravan po angielsku to taki samochód jak przyczepa kempingowa! Nie chodziło mi o wóz pogrzebowy!

– Nie kłóćcie się – powiedziała pojednawczo młoda kobieta w szarym burnusie, która pojawiła się jak spod ziemi. Właściwie młodość można było rozpoznać tylko po głosie i kocich ruchach, ponieważ głowę miała owiniętą niebieską chustą tak, że widać było tylko oczy. Również niebieskie. – Lepiej idźcie na śniadanie. Celt właśnie kończy robić.

– Znowu jajka na bekonie? – jęknął kraciasty.

– Tak.

– Ciekawe, skąd on wziął bekon w muzułmańskim kraju – zainteresował się ostrzyżony.

– Z wielbłąda.

***

 

Dwie godziny później chłopak w kraciastej koszuli siedział na płóciennym krzesełku wędkarskim z odręcznie wymalowanym na oparciu napisem REŻYSER, zaś ekipa techniczna, składająca się z kilku przejętych swoją rolą nastolatków, rozkładała dookoła niego statywy i kable. Ze szczytu pagórka rozciągał się wspaniały widok na inne pagórki. Na jednym z nich wznosił się opuszczony fort z czasów Legii Cudzoziemskiej. Jego mury, pełne niewielkich, kwadratowych otworów charakterystycznych dla budownictwa w tym rejonie, otynkowane były na łososiowoceglasty kolor otaczającej ziemi.

– Ale tu czerwono… Powinniśmy kręcić jakiś film o Marsie, a nie fanowską wersję "Gwiezdnych wojen" – mruknął wysoki, kędzierzawy blondyn o regularnych rysach, lustrujący horyzont przez obiektyw kamery.

– Iwan, przez ostatnich kilka dni powtórzyłeś to dwadzieścia trzy razy – ostrzyżony na zero asystent reżysera groźnie założył ręce na piersi. – Jak powtórzysz po raz dwudziesty czwarty, to zaaplikuję ci ten obiektyw doodbytniczo. A w ogóle to dokręć go do reszty kamery.

– Ale…

– Żadne ale! Eden chce zostać drugim Lucasem, to niech sobie zostanie. My jesteśmy tu po to, żeby mu pomóc.

– I zyskać nieśmiertelną sławę! – z entuzjazmem zawołał licealista w koszulce z napisem F/X, rozciągający długi kabel z drewnianej szpuli. Starannie zaczął mocować jego koniec do czerwonej skrzynki z rączką w kształcie litery T, podczas, kiedy Iwan, mamrocząc pod nosem, że Lucas kręcił w Tunezji, a nie w Maroku, poszedł umieścić obiektyw na należnym mu miejscu.

– Szefie, melduję, że w kwestii pirotechnicznej wszystko gotowe – zwrócił się licealista do reżysera. Drżąc z emocji przykucnął nad czerwoną skrzynką.

– N-no – Eden z zadowoleniem odprowadził wzrokiem kabel, biegnący wśród czerwonych kamieni w stronę fortu. – Wszyscy na miejsca! – krzyknął przez tubę w stronę ekipy aktorskiej, która w cieniu drzewek arganiowych raczyła się schłodzoną coca-colą. – Skupcie się, bo nie będzie żadnych dubli. Budowa tej dekoracji pochłonęła 70% naszego budżetu, więc możemy ją wysadzić tylko raz.

– Budowę czy dekorację? – zainteresował się stojący z boku przystojny okularnik w średnim wieku.

– Cicho! Dekorację! No więc, Diamond, uważaj: kiedy dam ci znak ręką, uruchomisz zapalnik.

– Jaki znak?

– Zaraz. Skupcie się. Przed kamerą przebiegną dwaj hitlerowcy ścigani przez rycerzy Jedi, Giaur zabierze im Świętego Graala, a od strony fortu przygalopuje żołnierz konfederacji, alarmując wszystkich. Wtedy ja dam Diamondowi znak i on wysadzi fort.

– Jaki znak? – powtórzył pirotechnik.

– Taki, o – Eden kantem dłoni przeciął powietrze z góry na dół.

DUP!!!!!

Kiedy tuman kurzu opadł na miejsce, gdzie przed chwilą stał fort, wszyscy obecni w milczeniu popatrzyli na reżysera. Ten najpierw sczerwieniał, potem zzieleniał, wreszcie, po krótkiej chwili poświęconej na zastanowienie się nad pisownią przedrostków dźwięcznych i bezdźwięcznych, sfioletowiał. Nabrał tchu…

– JESTEŚ ZWOLNIONY!!! – zawył tak głośno, że w stojącym kilkaset metrów dalej karawanie włączył się autoalarm.

– Przepraszam – z miłym uśmiechem wtrącił się okularnik, podnosząc nieco głos, aby przebić się przez dźwięki marsza pogrzebowego – ale to anglicyzm, po polsku poprawniej byłoby "zwalniam cię"…

– Ciebie też zwalniam! – wrzasnął Eden, po czym nagle zreflektował się. – A nie, przecież ja cię w ogóle nie znam. Kim jesteś?

– Sumienie lingwistyczne – uśmiechnięty okularnik podsunął mu pod nos identyfikator. Chciał jeszcze coś powiedzieć, ale przerwał mu Diamond.

– To niesprawiedliwe! Achika mało, że nie raczyła nawet opisać mnie z wyglądu, to jeszcze zrobiła ze mnie kompletnego idiotę!

– Właśnie, a już miałem zapytać, co ty taki niewyraźny jesteś – zaśmiał się ostrzyżony.

– Tak, was to opisała, bo jesteście jej kumplami!…

– Przecież ona zna cię tylko z forum, to skąd ma wiedzieć, jak wyglądasz – logicznie zauważył Iwan.

– Jest dział "Pokaż twarz" – zaczął rozżalony Diamond, jednak Eden, z powrotem wchodząc w rolę, nie dał mu dokończyć.

– Zwalniam cię! Zejdź mi z oczu!! Nie oddychaj tym samym powietrzem, co ja!!! – rzucił na ziemię swoją reżyserską tubę i zaczął po niej skakać. Obserwująca to z coraz większym niesmakiem ekipa wymieniała po cichu uwagi:

– No, tu już Achika przesadziła…

– Przecież George Lucas przy kręceniu pierwszego epizodu, znaczy, czwartego, też miał załamanie nerwowe…

– Ale PO nakręceniu filmu, a nie w trakcie…

– Uspokójcie się, chłopaki – kobieta w szarych szatach i błękitnej chuście znów wyrosła jak spod ziemi, tym razem trzymając srebrną, rytą w roślinny motyw tacę, zapełnioną niewielkimi, ozdobnymi szklaneczkami z marokańską herbatą. Reżyser przestał skakać i odruchowo wziął jedną. Pozostała część ekipy też się poczęstowała.

– O co chodzi z tą herbatą? – zastanawiał się Eden, sącząc zielony, mocno posłodzony napar, do którego wetknięto spory wiecheć świeżej mięty. Jego ostrzyżony asystent wzruszył ramionami.

– Najwyraźniej Achice zabrakło konceptu na dokończenie tej sceny. O, widzisz? Miałem rację. Gwiazdki…

***

 

Zniżające się słońce nie prażyło już afrykańskim upałem. Karłowate, wyszarzałe drzewka rzucały wydłużające się cienie na kamienistą ziemię; czerwone wzgórza kontrastowały z intensywnie błękitnym niebem.

– Oho, nasza autorka znowu wpadła w tryb opisu przyrody – zauważył ostrzyżony chłopak, stojąc z założonymi rękami na skraju obozowiska. Jakiś zabłąkany wielbłąd wlazł między samochody i z upodobaniem oblizywał boczne lusterko jednego z nich.

– Won, bydlaku! – Iwan zamachał rękami. Wielbłąd odchylił do tyłu łeb na giętkiej szyi i zagulgotał groźnie.

– Chłopaki! Udało się!!! – spomiędzy namiotów pędził ku nim Eden. – Mamy nową dekorację!!

– Co?… – spojrzeli we wskazywanym przez niego kierunku. Fort na wzgórzu stał sobie jakby nigdy nie padł ofiarą nadgorliwości Diamonda, ukośne słońce podkreślało wszystkie załomki jego murów.

– Jakim cudem?…

– Cudem, no właśnie, cudem. Ta w niebieskiej chuście to zrobiła, o, tak – Eden pstryknął palcami.

– Ta w chuście? To demonica! Oszalałeś, robisz interesy z demonami?! – zdenerwował się ostrzyżony. – Nie wiesz, czym to grozi?

– Sam piłeś jej herbatę – odciął się Eden. – Nie wymądrzaj się, tylko zwołaj ekipę, zaczynamy zdjęcie.

– Tylko żebyś później nie krzyczał w ciemności – burknął asystent reżysera, po czym ruszył między namioty. – Wstawać ferajna! Koniec opierdzielania! Move it, move it, move it!!!

 

W rekordowym tempie kamery zostały ustawione, kable rozciągnięte, przywrócony do łask Diamond czuwał przy zapalniku nie pozwalając nikomu zbliżyć się na dwa metry. Eden usadowił się wygodnie w reżyserskim krzesełku.

– Uwaga… eeeek-SZYN!

Basia weszła przed kamerę i z fachowym wdziękiem trzasnęła czarną tabliczką z wypisanym niewyraźnie kredą numerem ujęcia. Z lewej strony kamery przebiegli trzej hitlerowcy, ścigani przez rycerzy Jedi w rozklekotanym jeepie. Pierwszy hitlerowiec wymachiwał cynowym pucharem, z którego obłaziła złota farba. Zaczął intonować jakieś zaklęcie, ale w tej samej chwili na czarnym koniu przygalopował młody Beduin w czarnym płaszczu i arafatce khaki, wyrwał mu Graala i oddalił się cwałem, poganiając wierzchowca uderzeniami nóg w boki. W pędzie zrównał się z nadlatującym promem Lambda z rebelianckim feniksem wymalowanym na statecznikach. Prom opuścił trap, jeździec poderwał konia do szalonego skoku i wraz z nim zniknął we wnętrzu statku. Tymczasem hitlerowcy na saperskie łopatki naparzali się z rycerzami Jedi. Walka była dość wyrównana.

– Na włosy Ziemka, kto pisał ten scenariusz?! – oszołomiony Iwan oderwał na chwilę oko od kamery.

– No, kto? Indiana oczywiście – ostrzyżony wzruszył ramionami. Rozległa się trąbka kawaleryjska i od strony fortu przygalopował na siwym koniu mężczyzna w mundurze z czasów wojny secesyjnej.

– Bar wzięty!! – wrzasnął ile tchu w płucach i zarył konia tuż przed kamerą.

– Teraz!! – rozentuzjazmowany Eden machnął ręką.

– Naprawdę? – upewnił się Diamond. Reżyser rzucił tubę, tygrysim skokiem zerwał się z krzesełka i sam nacisnął dźwignię. Z efektownym "wuuum" fort wyleciał w powietrze po raz drugi.

– Cięcie! Ufff!!! – Eden opadł na krzesełko i otarł z czoła pot pomieszany z kurzem po eksplozji. Zaraz jednak poderwał się z powrotem. – Następna scena! Teraz do akcji wkraczają Nocarze, którzy aresztują hitlerowców, zaś rycerze Jedi będą tańczyć przy dźwiękach szkockiej orkiestry…

– Achika jedzie po Indianie równo – mruknął ostrzyżony do zakutanej w chusty demonicy, która znowu pojawiła się nie wiadomo skąd. – Brakuje jeszcze tylko pociągu.

– Zamiast pociągu jest kolejka – odparła kobieta.

– Dokąd?

– Do toalety. Co za idiota wpadł na pomysł zrobienia lodu do drinków z nieprzegotowanej wody?…

 

Eden uwijał się na planie, wskazując poszczególnym aktorom, gdzie mają stać.

– W tym stroju Jedi jest okropnie gorąco – jęknął Celt, ocierając pot z kędzierzawych, czarnych jak smoła włosów. – Nie wiem, jak my damy radę tańczyć.

– Ty przynajmniej UMIESZ tańczyć szkockie tańce – drugi Jedi, Cranberry, usiłowała podwinąć rękawy swojej szaty.

– Poradzisz sobie – rzucił jej przez ramię Eden i podbiegł do dwójki Nocarzy w strojach bojowych. Mimo zakrywających im twarze kominiarek łatwo było poznać po sylwetkach, że to Burek i Fumiko.

– A gdzie trzeci?…

– Już wraca – Burek machnął ręką w stronę Beduina, który galopem wyłonił się zza pagórków.

– Iwan, kręć! Świetne ujęcie, potem się to gdzieś wmontuje – wrzasnął Eden do kamerzysty i w natchnieniu zadeklamował:

– Lecz inni głoszą, że gdy padł mrok szary,

Przy bladym świetle wschodzącej Fingary

Widziano Giaura na czarnym rumaku,

W cwał lecącego po nadbrzeżnym szlaku…

– Dżizas-Faken-Krajst, tylko nie Mickiewicz! – jęknął ostrzyżony i przyłożył Edenowi z liścia w głowę.

– Z cuglem spuszczonym, skrwawioną ostrogą…

Ostrzyżony odrzucił liść i zdzielił Edena gałęzią. Tym razem pomogło.

– Iwan, masz to? – normalnym głosem spytał reżyser.

– Jasne.

– Dobra. Nocarze, wiecie, co macie robić – zwrócił się Eden do pary komandosów. Beduin zatrzymał przy nich konia, zeskoczył zwinnie i ściągnął z głowy arafatkę, pod którą miał kominiarkę. Basia przejęła od niego płaszcz i odprowadziła konia na bok.

– …zjeżdżacie na linach z helikoptera i zakuwacie hitlerowców w kajdanki…

– Nie mamy helikoptera – zauważyła Fumiko. Eden zacukał się na chwilę.

– Dajcie tu z powrotem prom! – zawołał przez ramię do swojego asystenta. – Dobra, zjedziecie z promu, Iwan to nakręci tak, żeby było widać same liny, a potem w montażu doda się helikopter. No, już. Szybko, bo słońce zachodzi!…

 

***

Była siódma wieczorem. Po zachodniej stronie nieba szybko gasły resztki zorzy, zmordowana ekipa filmowa siedziała przy ognisku popijając Johnny Walkera z krążącej manierki. Kończył się codzienny, zwykły dzień zdjęciowy.

Sumienie lingwistyczne spało słodko pod drzewkiem arganiowym. Śniły mu się lwy. I ich treserka w obcisłym, wyszywanym cekinami fraku.