Dwudziesty trzeci wiek

PROLOG

 

Nastał dwudziesty trzeci wiek. Największym osiągnięciem ludzkości było skolonizowanie Marsa. Liczba osób, które kupiły sobie dom na czerwonej planecie przekroczyła sto tysięcy. Oczywiście mało kto mieszkał tam na stałe. Ludzie po prostu robili sobie wycieczki, zabierając najbliższych. Wszyscy, którzy odwiedzili marsjańskie miasto, mówili, że było to najbardziej ekscytujące przeżycie, jakiego kiedykolwiek zaznali.

W roku dwa tysiące dwieście jedenastym zdarzyło się coś, co odciągnęło zainteresowanie Marsem i stało się najpopularniejszą ciekawostką. Było to za sprawą polskiego naukowca Michała Padawki, o którym nikt wcześniej nie słyszał.

Dzięki jego wynalazkom, noworodki poddane specjalnym zabiegom (trwającym około siedemnaście lat) miały niesamowicie rozwinąć intelekt i empatię, by stać się później intelektualnymi geniuszami i bardzo dobrymi ludźmi. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie eksperymenty na ludziach, których Michał się dopuszczał. Żywego towaru dostarczały mu mafie, które za pieniądze porywały zdrowe dzieci w wieku od trzech, do sześciu lat. Gdy ludzie się o tym dowiedzieli, doszło prawie do linczu. Ostatecznie naukowca skazano na dożywocie.

W metodach fanatyka, nie było poza tym nic złego, dlatego wielu naukowców poważnie się tym zainteresowało i w końcu kilku wdrożyło jego pomysły w życie.

 

&&&

 

Dwadzieścia jeden lat później

 

Jak co dzień, Krystian chodził po laboratorium. Robił obchód, przyglądał się wielkim słojom, w których znajdowali się młodzi ludzie, w wieku od niemowlęcia do siedemnastego, czasem osiemnastego, czy dziewiętnastego roku życia to zależało już od indywidualnej budowy mózgu. Każdy osobny pojemnik, wypełniony bezbarwną galaretowatą substancją, miał swój komputer diagnostyczny. Ogromnie drogie były to sprzęty, ale też rzadko się psuły. Gdyby doszło do poważniejszej awarii, kosztem byłoby ludzkie życie. A może nawet gorzej, bo taki człowiek mógłby później być poważnie upośledzony umysłowo.

W rozległej hali znajdowało się aktualnie sto czternaście ludzkich organizmów, które po osiągnięciu odpowiedniego wieku, miały zostać wybudzone. W drugiej dużo mniejszej sąsiadującej hali czekali na wybudzenie „dojrzali”.

Komputery diagnostyczne, pobierając informacje tysiącami przewodów, połączonych z ciałami, dawały znać głośnym brzęczeniem, kiedy organizm dojrzał do wybudzenia. Gdy do tego dochodziło wielki słój z takim człowiekiem, na szynach transportowany był do drugiej hali.

Krystian miał czterech pochodzących z różnych krajów pomocników. Razem zgłębili wiedzę zostawioną przez Michała Padawka. Jego, Krystiana jako najbardziej zdolnego wybrali na szefa. Dwadzieścia jeden lat temu, tylko ich pięciu na całej ziemi, na poważnie zainteresowało się tymi badaniami. Trzeba było mieć nie lada łeb, by zrozumieć dokumentację, którą zostawił przebywający w więzieniu geniusz. On sam pomagał im w badaniach. Pozwolono mu w celi więziennej mieć komputer z internetem. Dzięki temu byli cały czas w kontakcie i Michał służył zawsze radą. Druga ważna sprawa to, że wynalazca miał kasę i bogatych znajomych. Dzięki niemu, znaleźli się sponsorzy na stworzenie i utrzymanie laboratorium.

Cała piątka zgromadziła się teraz, przed wielkim szklanym naczyniem, w którym zanurzony w bezbarwnej galarecie był młody mężczyzna. Trafił tu jako niechciane dziecko jakiejś nastolatki, którą przekonano, by zamiast usunąć ciążę oddała dziecko do laboratorium. Od tamtego czasu minęło dziewiętnaście lat.

Chłopak był zdrowy, miał metr osiemdziesiąt dwa centymetry wzrostu, ciemne włosy i sympatyczną twarz.

Dwa i pół tygodnia wcześniej, założono mu na głowę specjalne urządzenie w kształcie hełmu, i do jego mózgu „wgrywano” wiele różnych informacji. Po tym zabiegu, jeśli by wszystko dobrze poszło, miał posiadać nie tylko tyle wiedzy ile ma przeciętny normalnie dorastający człowiek w jego wieku, ale też znacznie więcej. Nie wiązało się to z żadną szkodą, więc wgrywano mu też zdolność posługiwania się czterema najpopularniejszymi językami, całą wiedzę matematyczną, fizyczną, biologiczną i tak dalej.

Jednak głównym celem było, by obudzony tak jak wszyscy inni poddawani tym długotrwałym wieloletnim zabiegom, posiadał najwyższą możliwą inteligencję jaką tylko pozwalał mu jego ludzki mózg. Ale nie tylko to. Ci szczęśliwcy mieli też mieć ogromną empatię, wrażliwość i wiele innych pożądanych cech. Dzięki temu świat miał stać się lepszy.

Ale cechy te, nie wzięły się z niczego. Michał Padawka przebadał setki osób i uwiecznił na dyskach, struktury mózgów tych, którzy mieli te najlepsze. One następnie były zastępowane w mózgach „pacjentów”.

– Zaczynajmy – powiedział Krystian.

Jeden z jego kolegów wcisnął przycisk na konsoli i substancja, w której był zanurzony chłopak zaczęła być odsysana, a tysiące kabelków odpiętych. Nieprzytomne ciało opadło na dno naczynia. Teraz miał zażyć pierwszej w swoim życiu kąpieli. Ciepła woda, która zaczęła lać się z prysznica na górze słoja zawierała substancje cucące.

Po chwili otworzył oczy i zaczął się rozglądać. W tych oczach widać było, z każdą sekundą coraz większe zrozumienie, świadczące o wybitnej inteligencji. Oglądał swoje ciało, a potem stało się to, co działo się niemal zawsze po obudzeniu; z wyrazem zadowolenia na twarzy, zaczął się głośno śmiać.

Klosz został podniesiony i naukowcy pomogli usiąść „nowemu” na wcześniej przygotowanym wózku. Następnie zawieźli go na stołówkę, non stop mówiąc do niego, pomagając by rozruszał swój aparat mowy.

 

&&&

 

Pewnego dnia, Krystian wstał zwyczajnie jak zawsze, o siódmej trzydzieści. Zjadł śniadanie i udał się do pracy. Idąc piechotą, po dwudziestu minutach był na miejscu.

Zdziwił się, gdyż drzwi do budynku laboratorium zastał niezamknięte na klucz. Wszedł do środka i zaczął się rozglądać. Gdy ujrzał czternaście pustych słojów poczuł, że stało się coś złego. W drugim pomieszczeniu znalazł swojego kolegę, siedzącego na krześle ze spuszczoną głową.

Podszedł do niego i zbadał tętno. Mężczyzna nie żył. Na stoliku obok zauważył zapisaną kartkę. Z mieszaniną uczuć, smutku i ciekawości wziął ją i zaczął czytać.

 

„Drogi Krystianie, dokonałem wreszcie swojej zemsty. Na ten dzień czekałem dwadzieścia lat.

 

Jak wiesz ten szaleniec Padawka wynajmował mafię by porywała dzieci. Wyobraź sobie, że pewnego razu wróciłem z pracy i znalazłem moją młodziutką żonę zamordowaną. Po czwórce ukochanych przeze mnie malców nie było śladu. Gdy dowiedziałem się później, kto jest winien porwaniu i co zrobił moim dzieciom poprzysiągłem zemstę.

Przykro mi, że cię oszukałem mój przyjacielu. Dziewiętnaście lat temu udało mi się zdobyć dyski, na których zapisano struktury mózgów socjopatycznych morderców, ich też badał Padawka. Nie zniszczył tych danych z kilku powodów. Jednym było to, że kosztowało go to wiele pracy, innym, że myślał iż się kiedyś po prostu przydadzą.

Przydały się mi. Otóż wtedy dziewiętnaście lat temu przeprogramowałem maszyny obsługujące ludzi, których teraz już tu nie ma. Pewnie domyślasz się jak wygląda aktualna sytuacja. Po ziemi chodzi w tym momencie czternaście socjopatów, którzy nie rozróżniają dobra od zła, a najważniejsze, że ich IQ nie jest mniejsze niż 220. Do tego wytłumaczyłem im ich misję życiową. Potem rozeszli się na wszystkie strony.

 

Powodzenia w ich łapaniu!”

 

Krystian nie mógł uwierzyć, że treść listu jest prawdą. Przeczytał go jeszcze raz i następną rzeczą, którą zrobił to wyjął komórkę i wbił numer pracownika więzienia, który decydował o tym, kiedy mógł osobiście odwiedzać Michała Padawkę.

– To sprawa najwyższej wagi! – tłumaczył – Na szali jest życie wielu ludzi!

– Ale co się dokładnie stało? – słysząc poważny ton głosu naukowca, mężczyzna się zainteresował.

– Jeden z moich współpracowników popełnił samobójstwo. Doszło do strasznej pomyłki. Myślę, że niedługo wszystkiego dowie się pan z mediów.

– No dobrze, kiedy pan przyjedzie?

– Jeśli nic mnie nie zatrzyma, za cztery godziny.

– W porządku.

– Dziękuję. Do widzenia. – i przerwał połączenie.

 

&&&

 

Krystian wszedł do niedużego pokoju odwiedzin, gdzie na krześle przy stole już siedział posunięty w latach skazaniec. Był podniecony, miał szeroko otwarte oczy, widać, że spodziewał się bardzo złych wiadomości.

Krystian bez zwłoki podał mu list.

– Przeczytaj – powiedział.

Ten odebrał kartkę i zaczął przyswajać treść. Gdy skończył podparł głowę dłońmi. Nie wiadomo było o czym myśli. Trwało to chwilę.

Potem z wilgotnymi oczami popatrzył na Krystiana.

– Powracają do mnie konsekwencję starych grzechów, myślałem że dopadną mnie znowu dopiero po śmierci. – powiedział.

– Czy to co pisze w liście może być prawdą?

– Jest nią z pewnością.

– Więc co teraz zrobimy?

– Trzeba nagłośnić sprawę. Zmobilizować wszystkich funkcjonariuszy prawa, by legitymowali podejrzanych. Podejrzanymi będą oczywiście młodzi ludzie, należy sprawdzać hotele. Wątpię czy twojemu koledze udało się podrobić dowody osobiste i stróże prawa muszę patrzeć na datę wyrobienia dokumentów… O mój Boże! – starzec się załamał i wybuchnął płaczem. – Złapanie ich może być bardzo, bardzo trudne.

Nie było czasu do stracenia i Krystian nic już nie mówiąc wyszedł.

 

&&&

 

Niedługo, wszystkie telewizje i stacje radiowe mówiły głównie o tym, co się stało w laboratorium Michała Padawki i przestrzegały, by bardzo uważać.

Zwrócono się do pobliskich krajów, bo to sugerował przebywający w więzieniu naukowiec. W ciągu dwóch dni do kraju przybyło prawie cztery tysiące wykwalifikowanych policjantów. I ponad setka detektywów.

Przez cztery dni wszystko było normalnie, tak jakby cała ta sprawa nie miała w ogóle miejsca. Piątego dnia, znalezionych nieżywych ciał, było jak grzybów po deszczu. Wszystkie bardziej lub mniej pomysłowo ukryte i zamordowane w bestialski sposób.

Następnego dnia, złapano jednego podejrzanego. Jednak udało mu się uciec przez okno w ubikacji, a przedtem zabić gołymi rękoma pilnującego go funkcjonariusza.

Akurat jego ujęcie, miało być jedynie kwestią czasu, bo policja posiadała zdjęcie jego twarzy, zrobione przed kogoś przezornego.

Detektywi byli na jego tropie, który zaprowadził ich do niedużego hotelu. Otoczono budynek i w końcu szturmowano. W środku znaleźli nieżywych pracowników hotelu w liczbie trzech i jednego turystę, mającego pecha akurat być w złym miejscu i czasie. Do tego siedemnastolatka, który sam zadał sobie śmierć.

Następne dni przyniosły nowe złe wieści. Mordercy rozproszyli się po całej Polsce, świadczyło o tym wiele nowych znalezionych zwłok, daleko w takich miastach jak Gdynia, Szczecin a także Zakopane, Częstochowa i Kraków.

Wszyscy szukający zabójców byli bezradni. Natomiast Krystian, jego koledzy pracujący w laboratorium i Michał Padawka rwąc włosy z głów próbowali wymyślić jakiś sposób, na wybrnięcie z tej tragicznej sytuacji. A trzeba było zrobić to bardzo szybko.

Michał oświadczył, że siedząc w więzieniu ma ograniczone możliwości działania i domagał się w tej wyjątkowej sytuacji przepustki. Potrzebował bowiem dostępu do swoich komputerów do danych i przyrządów. Tę przepustkę otrzymał. Wsiedli wtedy do samochodu Krystiana i pojechali do domu starca.

– Kiedyś, dawno temu prowadziłem badania nad pewnym prototypem drona, dzięki któremu mając DNA jakiegoś przestępcy, można było go namierzyć z wysokości kilkuset metrów. – powiedział do Krystiana, kiedy byli w jego bardzo dawno przez nikogo nie odwiedzanej, zakurzonej i pełnej pajęczyn domowej pracowni. – zaczekaj tu, muszę zejść do piwnicy tam mam tego drona, nad którym pracowałem będzie pięćdziesiąt lat temu.

Gdy po chwili wrócił, miał w rękach popularne urządzenie z dwoma śmigłami, którym można było zdalnie sterować.

– Popatrz, gdy dron będzie na optymalnej wysokości obiektyw obejmie powierzchnię czterdziestu metrów kwadratowych. Ale trzeba go udoskonalić, na przykład, żeby te same kody DNA blokował i szukał następnych. Wtedy miałem z tym problem, ale technika tak poszła do przodu, że jestem niemal pewny, iż zdołam go tak udoskonalić.

– Ile czasu zajmie ci ta praca? – zapytał Krystian.

– Dwa do trzech dni.

– Jak mogę ci w tym pomóc?

– Na początek dostarcz mi kody DNA wszystkich pacjentów, którzy zostali wypuszczeni. Nie będzie z tym problemu, są w bazach danych. Aha i jeszcze jedna rzecz przywieź mi nowoczesny komputer, te co mam tu nie zdadzą się już na nic.

Krystian zrobił kurs do laboratorium i z powrotem. Na dysku miał potrzebne kody DNA, a w bagażniku najnowocześniejszy sprzęt komputerowy, też zabrany z budynku laboratorium.

Gdy podłączyli komputer Michał powiedział:

– Teraz zamów jakieś dobre jedzenie z pełnym żołądkiem o wiele lepiej się pracuje.

 

&&&

 

Wiekowy naukowiec pracował cały dzień i noc. A Krystian dotrzymywał mu towarzystwa, w tym czasie dużo rozmawiali, a mieli o czym. W końcu, gdy prace nad prototypem zostały ukończone, zamówili potrzebne sprzęty – komponenty drona. W tych czasach istniały firmy, które produkowały przeróżne urządzenia, był na to ogromny popyt. Michał potrzebował bioelektromagnesów i fixowy ekran. Czekając na wykonanie tych przedmiotów mogli się trochę przespać.

Firma wiedząc, że wszyscy ścigają się z czasem, pospiesznie zrealizowała zamówienie, zajęło im to sześć godzin.

Można było już zmontować drona i sprawdzić jak działa. Kilkanaście osób wyszło na plac. Michał zaprogramował latające urządzenie i włączył silniczek. Teraz kilkoro ludzi zgromadzonych wokoło połączonego z dronem ekranu przyglądało się, mocno trzymając kciuki.

Przyrząd po kolei, ale bardzo szybko przeskanował wszystkie osoby i wskazał poszukiwaną. Udało się, odnieśli dobrze dalej rokujący sukces.

 

Ofiar z każdym dniem przybywało. Niezwłocznie rozpoczęto masową produkcję nowatorskich urządzeń poszukujących ludzi na bazie DNA.

Wszyscy się spieszyli, ale pewne rzeczy musiały trochę trwać. Cztery dni później około tysiąca dronów zaczęło skanowanie obszaru Polski.

W czasie, gdy urządzenia pracowały, produkcja trwała i po tygodniu było ich już pół miliona.

 

&&&

 

Jednocześnie zaczęto debaty, co zrobić z tymi ludźmi, którzy można by powiedzieć zostali zaprogramowani, by zabijać. Michał Padawka świadomie skazał się na śmierć wychodząc na miasto, gdzie rozsierdzeni ludzie dokonali na nim linczu.

Drony spisały się rewelacyjnie. Zlokalizowały wszystkich morderców. Ci oprócz jednego, gdy zostali złapani zabili się połykając truciznę. Ostał się jeden.

Skutego nastolatka wprowadzono do przeznaczonego na rozmowy ze skazańcami pokoju, gdzie czekała już dziennikarka. Ludzie chcieli się dowiedzieć co myśli stworzony dla zemsty socjopata z inteligencją dwukrotnie większą niż posiada przeciętny człowiek.

– Dlaczego zabijałeś? – padło pytanie.

– Po tym jak wybudziłem się w laboratorium jak zjadłem swój pierwszy posiłek i jak nauczyłem się chodzić… Człowiek, który mi towarzyszył od samego początku, ku któremu czułem sympatię jakby do rodzonego ojca, wprowadził mnie do pomieszczenia, gdzie byli inni podobni do mnie nowo wybudzeni ludzie. Następnie zaczął pleść jakieś farmazony o tym, że jesteśmy stworzeni do zemsty, że trzeba postępować zgodnie ze swoją naturą. Że jesteśmy urodzonymi mordercami. Nie musiał tego mówić, bo ja czułem, że ze mną jest coś mocno nie tak. I wie pani co? Chciałem wtedy się zabić. Powiedziałem mu to, okazało się, że inni myślą tak samo. Wtedy on wyszedł na chwilę, a gdy wrócił niósł woreczek z jakimiś tabletkami. „To mocna trucizna” powiedział do nas „w dowolnym momencie możecie ją zażyć”.

Następnie dał nam dowody osobiste i pieniądze. Była noc, kiedy opuściłem laboratorium. Wszyscy udaliśmy się na pobliski dworzec kolejowy, skąd każdy odjechał, gdzie tylko miał ochotę.

Jednak, gdy zabiłem pierwszą osobę myślałem, że zwariuję. Jakby odezwała się we mnie jakaś druga natura. Nie drapieżna i bez uczuć, ale empatyczna, dobra. Wszystkie to spisałem na kartce, gdybym miał umrzeć. Mam ją w tylnej kieszeni spodni. Proszę niech ją pani wyciągnie.

Dziennikarka wstała i podeszła do skazańca, który również wstał. Gdy była blisko niego, ten nagle zarzucił jej ręce na szyję i zaczął dusić łańcuchem od kajdanek. Kilka sekund później do pokoju wpadło dwóch umundurowanych, którzy zanim obezwładnili zwyrodnialca, ujrzeli jego twarz, na której był grymas tak wielkiego żalu, że aż ścisnęło im serca. Z jego oczu natomiast płynęły obficie łzy.