Kiszenie ogóra Zło Śliwcom

 Sąsiad dorwał mnie na klatce i krzyknął:

 – Słyszałem, że potrafi pani świetnie ukisić ogóra!

Ja czerwona jak burak w tej torbie, co to się zaraz zerwie, bo padało.

 – Panie, co pan się drzesz. – Wydarłam się też. 

On, uchachany, zbiegł po schodach, bo akurat był na półpiętrze. Krzyczałby stojąc i metr ode mnie. Ten typ tak ma.

 – Bo ja mam takie świeżutkie, z działeczki, i pomyślałem… że mogłaby pani podzielić swoją sekretną recepturą. Nie za darmo, oczywiście. – Dodaje szybko.

 – No nie wiem. To nie są tanie rzeczy.

 – Może tyle wystarczy…

 Wyciągnął zza pazuchy podłużny przedmiot. W pierwszym momencie nie rozpoznałam go. Nie wydawał dźwięku, a psa prędzej rozpoznać, gdy szczeka, tak mówią naukowcy. W obliczu śmierci dziwne myśli przychodzą do głowy, a właśnie tam wtedy byłam. Przed obliczem śmierci.

 Oblicze nazywało się Sąsiad Spod Czwórki i wcale się już nie uśmiechało. 

 – Porozmawiajmy.

 Machnął przedmiotem w stronę drzwi do swojego mieszkania, nie pozostawiając mi wielkiego wyboru. Zdzieliłam go po pysku i uciekłam. Torba pękła, zalewając schody sosem pomidorowym. 

 Wybiegłszy z klatki wcieliłam w życie plan C. To był nasz tajny system kategoryzacji planów. A – A może się uda, B – byłoby dobrze, gdyby się udało, C – chyba się nie uda. Ten ostatni najlepiej pasował do sytuacji. Odczepiłam sobie lewą rękę i wyciągnęłam zawartość barku. Biegłam, więc butelki obijały się o siebie. Małpka pomogła uspokoić nerwy. 

 Dobiegałam już do starego dębu pod monopolem, gdy zadzwonił telefon. Nie miałam czasu rozmawiać – na deszczu, wilki jakieś – ale za chwilę zadzwonił znowu.

 Może to Frania, pomyślałam. Już wie co się stało, zostałyśmy zdemaskowane, ale razem będziemy mogły przejść do planu B, może nawet A!

 Z duszą na ramieniu skryłam się pod wiatą i odebrałam. To tylko telemarketer. Dusza się rozczarowała i wróciła do śledziony. Masz ci los, wróciłam do punktu wyjścia. 

 Weszłam do sklepu, za ladą jakiś wąsaty rudzielec. Stary dziad, waga targowa, zapach kartonu i bananów. 

 – Jest Roman?

 – Chory. Dzień dobry.

 – Dzień dobry. Kiedy wróci?

 Wzruszył ramionami. 

 – Nieprędko.

 Jeśli nie Roman, kalkuluję, to muszę biec do apteki. Znowu pod górkę. Skinęłam głową i skierowałam się do drzwi. Zatrzymałam się na chwilę, na sekundę, jej ułamek nawet, w przypływie jakiejś absurdalnej myśli, że wypadałoby coś kupić. To uratowało mi życie, bo tam gdzie byłabym stanęła sekundę później, rozbłysnął zielony płomień.  

 Instynktownie padłam na ziemię i odczepiłam… cholibka! Nie mam ręki. Musiałam ją niedokładnie przymocować i zgubiłam w biegu. Cały arsenał leży sobie wesoło na jakimś trawniku, albo w obślinionym pysku psa, szczęśliwie niosącego swojej pańci zdobycz. 

 Przeturlałam się po lastrikowej podłodze, zbierając brud z buciorów dziesiątek meneli. Nie było tu gdzie się skryć. 

 Drugi strzał, pękło okno, to moja szansa. Przeskoczyłam, zahaczając butem o fragment szkła. Przejechał mi po kostce, rozdarł skórę, sprawił ból. Bez ręki, buta i kostki, zdążyłam jeszcze zauważyć, że ta, zatrzymując się, wyrzuciła pięć oczek.

 Tak! Czyli już wiedzą. Zrobiło mi się lepiej. Choć tylko na chwilę, bo skoro byli u mnie w bloku, przejęli monopolowy, to kto jeszcze może do nich należeć? 

 Muszę być czujna, nikomu nie ufać, powtarzałam sama sobie.

 Ale czy mogłam zaufać oczom? Zamrugałam i przystanęłam.

 Wzrok mnie jednak nie mylił. Zbliżał się biały Ikarus. Te były od dawna wycofane z użytku.

 Miałam kiedyś sen o takim. Jechałam nim, dzień był słoneczny, a słońce barwiło powietrze na piaskową żółć, niczym na fotografiach z lat osiemdziesiątych. Ze mną jechali inni pasażerowie, zwyczajni ludzie. Tapicerka brązowych foteli trzeszczała na zakrętach, gdy spocone tyłki ślizgały się po lakierowanej skórze. I przeszło mi w tym śnie przez myśl: ja śnię.

 Świat wtedy zamilkł. Twarze współpasażerów straciły wierzchnią teksturę, stając się identyczne, bez cech szczególnych, poza jednakowym grymasem nienawistnej wściekłości. 

 Wybiegłam z autobusu i obudziłam się z krzykiem. Na jawie spanikowałam bardziej, bo oni są przecież w mojej głowie, tam żyją, a nienawidzą mnie tak bardzo. Jak się ich pozbyć? Wyjdźcie z mojej głowy, ale oni się śmiali, nienawidzili mnie i rżeli: nie pozbędziesz się nas, jesteśmy tuż za twoimi oczami, za granicą percepcji, dotknij czoła, poczujemy to, jesteśmy w tobie, jesteśmy tobą…

 To mógł być zwykły sen. Wiedziałam jednak, że Ko Menda czasem zaszczepiała w podświadomości dodatkowe plany ekstrakcji. Na różne sposoby. 

 Jeśli to był jeden z nich? Zaszczepić konkretny autobus, by wsiąść do niego w sytuacji krytycznej i znaleźć ratunek? Rodzaj warunkowania? 

 Warunkowania!

 No właśnie. Nie miałam do niego wsiadać. Miałam się go strzec!

 Zdałam sobie z tego sprawę i zdążyłam odskoczyć. No, prawie. Autobus zmiażdżył mi nogę. Była mocowana na zamek błyskawiczny, ostatni krzyk mody, więc zostawiłam ją pod przegubowcem. Spodziewając się rychłego wybuchu, doskoczyłam na porzuconą elektryczną hulajnogę i uciekłam.

 Zerknęłam za siebie. Nie myliłam się. Ikarus stanął w płomieniach. Pognałam chodnikiem, pamiętając o wyrzuconej piątce.

 Pięć, pięć…

 Plac Pięciu Rogów!

 To niedaleko. Regulamin kazał nam na misjach mieszkać w punktach możliwie dobrze skomunikowanych z punktami zbornymi. Nie miało to znaczenia, jeśli każdy z nich był bezużyteczny.

 Szybko tam dotarłam, plac był pusty, który z rogów wybrać? 

 Zadęłam w pierwszy z brzegu. Kamienice zadrżały, strząsając z fasad okruchy tynku.

 Czemu nikogo tu nie ma?

 Odpowiedź była oczywista, choć ciężka do zaakceptowania. Wymordowali wszystkich przechodniów, a zwłoki ukryli pod brukiem. Tradycyjna metoda Śliwców. Dlatego dzieci instynktownie starają się nie deptać połączeń – by nie nasypać im piasku do oczu. Wtedy stają się Piaskowymi Dziadami i szukając ukojenia, nawiedzają sprawców w snach. Spokojnie, drodzy zmarli, cały piach mi się w gały trafił, dla was nic już nie zostanie!

 Co za dzień. 

 A jeszcze pokolenie mojej babki pamiętało czasy pokoju. Żyliśmy sobie w miarę spokojnie, aż pojawili się Zło….

 Choć, teoretycznie, mogłabym się cofnąć do tych czasów i zapobiec rozłamowi. 

 Jest to plan D – Dostanę Po Łbie, Jeśli To Zrobię – ale nie mam wielkiego wyboru. Jest nas niewielu, rozsianych po różnych planetach, starając się zachować dziedzictwo Dobro Śliwców i uchronić samych siebie przed Zło Śliwcami. 

 Włożyłam sobie ostatnią piętę do ucha, wypowiedziałam adres i jak mnie nie zakłuło w krzyżu!  Transfer kosztował mnie drugą nogę, ale oto jestem – czterysta lat kwadratowych temu w moim ojczystym układzie. U nas czas leci nie tylko do przodu, ale też na boki. Dlatego możemy to, co możemy.

 Gdy tylko minął pierwszy szok, uspokoiłam szyję, by zapobiec zawrotom głowy. I wtedy odkryłam powód bólu pleców. Pod nimi znajdowały się masy innych Śliwców. Zawodzili, jęczeli, wbijali sobie kikuty w brzuchy, wkładali palce do oczu, ślinili uszy.

 Co się dzieje, chciałam krzyczeć, ale z ust nie wydobywał się dźwięk. Głowa musiała mi odpaść przy upadku. To dlatego mi się w niej nie kręciło. Dojrzałam swój korpus metr ode mnie, przygnieciony wrzeszczącym chłopem. Ktoś kopnął moją głowę w jego kierunku, tak, dotelep się, złapię, ktoś inny znów ją kopnął, poleciałam – hen, dalej.  

 Cześć, powiedziała inna głowa. Byłaby powiedziała, ale odłączona od reszty, mogłem tylko zgadywać z ruchu warg.

 Cześć, wymimiczyłam w odpowiedzi.

 – Co tu się wyrabia? Skąd ich tu tylu? – Rozległ się głos, gdzieś w górze.

 Zlokalizowałam jego źródło, kątem oka zaledwie, ale wystarczająco. To oficer Ko Mendy, poznałam po uniformie. Ktokolwiek mógł wydawać dźwięk, wydawał go. Zrobił się harmider większy, niż przedtem.

 – Hola, spokojnie, jacy Zło Śliwcy? – Oficer próbował przekrzyczeć rozjuszone sterty wciąż żyjących ciał. Próba była bezskuteczna, więc wzruszył ramionami. – Wszystko jedno. Posprzątajcie te truchła. – Dodał do oddziału Bezbecji. Wyciągnęli miotacze ognia.

 I wtedy rozpętało się piekło. 

 Dowódca dostał kamieniem w czoło, przewrócił się i prawdopodobnie umarł. Falująca masa ciał zaczęła się pospiesznie składać z dostępnych pod ręką elementów, pasujących lub nie, byle się stąd wydostać.

 Ktoś mi pomógł założyć głowę. Jedną nogę miałam krótszą i dwie lewe ręce. Ale były. 

 My tu po pomoc przybyli, sobie i im, a oni nas chcieli zabić? Nie o to walczyłam. Nie daruję im tego.

 Pora zapolować.  

Ruszyłam z tłumem na miasto.