O tym, jak Paputkin odnalazł swój ideał

Paputkin westchnął. Od godziny siedział na kanapie i patrzył w ścianę przed sobą. Jedynym towarzyszem niedoli była mu butelka różowego prosecco – po każdym westchnieniu coraz lżejsza. Paputkin pociągnął ostatni łyk, przełknął, zamlaskał i ponownie westchnął. Jeśli czegoś nie wymyśli, przyjdzie mu ożenić się z sąsiadką z kamienicy z naprzeciwka, Klarą Mary Sue Kovalsky. Paputkin nie był na to gotowy. Nigdy nie myślał na poważnie o ożenku. Nie spodziewał się, że niewinne zaloty przypłaci utratą wolności do grobowej deski. 

Kiedy pierwszy raz zobaczył Klarę Mary Sue przez lornetkę, pomyślał, że patrzy na ideał kobiety. Apetycznie zaokrąglona ruda kocica, dokładnie taka, jak lubił. A że w żyłach Paputkina płynęła gorąca krew współczesnego Casanowy, wyruszył na polowanie jeszcze tego samego dnia. 

Zaczaił się na dziewczynę w osiedlowym sklepiku. Stojak z prasą ustawiony za regałem z papierem toaletowym idealnie nadawał się do obserwacji. Kiedy Klara Mary Sue kontemplowała zawartość lodówki z nabiałem, Paputkin ukradkiem zerkał na nią zza nieczytanej gazety. Podziwiał i czekał na odpowiedni moment. Dziewczyna włożyła do koszyka karton jajek, twarożek light i kostkę masła, po czym podeszła do regału z napojami wyskokowymi. Pochyliła się nad półką z winami, kusząco wypinając tyłeczek. Paputkinowi serce zabiło mocniej. 

Teraz! Pomyślał i ruszył w stronę rudego ideału. 

– Polecam różowe prosecco – powiedział głębokim głosem.

Klara Mary Sue podskoczyła. Jej duże zielone oczy z przestrachu zrobiły się jeszcze większe. 

– Paputkin jestem. – Wyciągnął ku niej rękę, uśmiechając się uwodzicielsko.

– Good for you – odpowiedziała, nie uśmiechając się wcale.

Amerykanka! Nawet lepiej. Paputkin był zdania, że trudności w podbojach miłosnych zaostrzały tylko smak zwycięstwa.

– It really delicious, my lady. Just try it! – Sięgnął wzgardzoną dłonią po butelkę prosecco.

– Co ty nie powiesz… 

– Ach, czyli jednak Polka! – wszedł jej w słowo Paputkin. – No tak, ta uroda to tylko Polka albo Irlandka. Proszę wybaczyć. Nie chciałem przestraszyć. To naprawdę dobry trunek. Zostały tylko dwie butelki, widzi pani. Akurat dla nas. Po jednej na głowę. Ha ha, taki żarcik. Proszę tylko spróbować, a zakocha się pani na zabój. No, ale jeśli pani nie chce, to obie dla mnie! – Puścił do Klary Mary Sue oko i z butelkami udał się do kasy.

– Jedna to dla tej pani – wyjaśnił kasjerce i wyszedł, nie spoglądając za siebie. Gdyby to zrobił, zobaczyłby wpatrzoną w niego parę zielonych oczu nienaturalnie błyszczących w świetle sklepowych jarzeniówek. 

Nieświadomy, że butelką prosecco właśnie przypieczętował swój los, Paputkin-Casanowa dał nura w pobliskie krzaki i czekał. Po kilku niemiłosiernie długich minutach Klara Mary Sue wyszła ze sklepu. Jak tylko zniknęła mu z oczu, doskoczył do drzwi i wparował do środka.

– Wzięła? – zapytał z bijącym sercem.

– A co miała nie wziąć, wzięła – potwierdziła kasjerka. 

Oh, yes, yes! Yes, my baby! Paputkin odtrąbił w myślach zwycięstwo, posłał kasjerce buziaka i w doskonałym nastroju wrócił do domu.

Kolejne tygodnie minęły jak z bicza strzelił. Częstotliwość nieprzypadkowych spotkań w osiedlowym sklepiku rosła w zastraszającym tempie. Paputkin zatracił się w swojej miłości do idealnych kształtów Klary Mary Sue. Sytuacja wymknęła mu się spod kontroli już na drugiej randce. Przechadzali się między regałami z makaronem, mąką i zupkami instant, trzymając się za ręce. Klara Mary Sue wkładała produkty do koszyka, a on upajał się zapachem jej skóry i podziwiał nakreślone ręką absolutu krzywizny ciała. Bez opamiętania chłonął Klarę Mary Sue wszystkimi zmysłami. Ona zdawała się tego nie zauważać. Ich tradycją stało się wspólne kupowanie różowego prosecco. „Po jednej na głowę”, śmiała się; jej oczy robiły się wtedy zieleńsze.

Widywali się rano i wieczorem. Z każdym dniem spędzali coraz więcej czasu razem. Paputkin nie potrafił powiedzieć, kiedy randki w sklepiku zaczęły kończyć się w mieszkaniu Klary Mary Sue. Niestety nie w sypialni, a w kuchni. Klara Mary Sue uwielbiała gotować. Paputkin zaś idealnie nadawał się do zmywania. Potrafił też odkurzać jak nikt inny. Od kiedy pojawił się w życiu Klary Mary Sue, jej mieszkanie lśniło czystością. Nie uchował się żaden okruszek na podłodze. 

Co wieczór Paputkin-Casanowa wracał do swojego, coraz brudniejszego mieszkania, zastanawiając się, jak do tego doszło. Na widok Klary Mary Sue tracił rozum i wolną wolę. Nie miało to najmniejszego sensu. Paputkin nigdy nie dał się omotać kobiecie. A jednak z niewytłumaczalnego dla niego powodu robił wszystko to, co chciała i więcej. Klara Mary Sue nie musiała nic mówić. Jedno spojrzenie zielonych oczu i Paputkin nastawiał pranie, czyścił wannę, czy wynosił śmieci, odpowiednio je wcześniej posegregowawszy. 

Dbał też o kwiaty ukochanej. Klara Mary Sue uprawiała na oszklonym balkonie małą dżunglę. Szczególnie upodobała sobie rośliny mięsożerne. Zadaniem Paputkina było łapanie much i komarów, ale tak, żeby ich nie zabić. Jeszcze żywymi owadami, przy pomocy pęsety, dokarmiał dzbaneczniki, tłustosze i muchołówki. Kiedy z chorobliwą fascynacją patrzył na zamykające się liście zielonej pułapki, przechodziły go dreszcze.

*

Nocami Paputkin śnił o swoim przyszłym życiu u boku Klary Mary Sue Kovalsky. Zlany potem rzucał się na łóżku; w fazie REM polerował srebrne sztućce, szorował podłogi i trzepał tureckie dywany. 

Po jednej z nieprzespanych nocy spanikowany Paputkin zebrał się w sobie i zadzwonił po kumpli. (Ledwo oparł się pokusie poproszenia Klary Mary Sue o pozwolenie). Tak dłużej być nie może. Potrzebuję pomocy! Pomyślał, przyciskając telefon do piersi drżącymi rękoma.

Porozsadzał dziesięciu chłopa na kanapie, fotelach i dywanie, ugościł różowym prosecco i z ciężkim sercem rozpoczął spowiedź. Jak bardzo by się jednak nie starał, nie potrafił wytłumaczyć, w czym tkwi sedno jego dramatu. Słowa krytyki pod adresem wybranki oczu i serca nie przechodziły mu przez gardło. Opowiadał więc o sobie. Wymieniał po kolei wszystkie czynności porządkowe, których regularnie dopuszczał się w mieszkaniu Klary Mary Sue. Trzymał się faktów, jak tonący brzytwy. Im dłużej wymieniał, tym trudniej było mu zebrać myśli. Kumple pocieszali, jak umieli. 

Ci sparowani zareagowali śmiechem i dobrotliwą szyderą:

– Uuu, stary, wpadłeś jak śliwka w kompot!

– Czyścioszka to jeszcze nie koniec świata, he, he.

– Jakby ci się trafiła brudaska, to dopiero byś narzekał!

Od niesparowanych, a w tajemnicy marzących o drugiej połówce, usłyszał:

– Widziały gały, co brały. Laska jest wymagająca. Czego się spodziewałeś?

I:

– Dla takiej to warto się starać. 

Single z wyboru wykazali się odrobinę większą dozą zrozumienia. Jednak „zawsze możesz z nią zerwać” w żaden sposób nie rozwiązywało problemu Paputkina. 

– Musi nieźle wyglądać w stroju pokojówki – wypalił jeden z kumpli z obozu sparowanych.

 Za zniewagę oberwał od gospodarza kapciem w twarz, co zakończyło spotkanie. 

– Nie zapomnij wysłać zaproszenia na ślub! – usłyszał Paputkin, zanim zatrzasnął za gośćmi drzwi. 

*

Tak i nie znalazł Paputkin wśród przyjaciół drogi ucieczki przed losem. Znikąd pomocy, a czas płynął niczym rwąca rzeka. Mijały dni, tygodnie, miesiące. Wiosna zamieniła się w lato, lato w jesień, a jesień w zimę. Związek Paputkina i Klary Mary Sue niepostrzeżenie przeszedł do fazy narzeczeństwa, która z nadchodzącą nieubłaganie wiosną i dniem letniego przesilenia zbliżała się już ku końcowi. 

Trzy dni przed ślubem Paputkin siedział na kanapie z pustą butelką prosecco w dłoni i rozpaczał. Pamięć mimowolnie wracała do feralnego dnia, w którym postanowił uwieść apetyczną sąsiadkę. Jedyne, co przychodziło Paputkinowi do głowy to: To się nie dzieje naprawdę. Nie, nie, nie, nie. NIE!!!!! Gdyby mógł, cofnąłby się w czasie. Właśnie. Dokładnie tak. Wykupiłby cały zapas prosecco zaraz po dostawie i wylał do kibla, wyrzuciłby lornetkę i przestałby podglądać sąsiadów! Zostały mu trzy dni wolności! Trzy dni! Tylko trzy! Trzy.

Dwa.

Jeden.

***

W dniu ślubu Paputkin przyglądał się swojej twarzy w lustrze. Nie poznawał mężczyzny, który patrzył mu w oczy. Schludny, uśmiechnięty, w uszytym na miarę garniturze, śnieżnobiałej koszuli i ciemnoszarej, ułożonej pod linijkę muszce. Wypastowane buty lśniły w promieniach zachodzącego słońca. Różowa peonia w butonierce pachniała jak skóra Klary Mary Sue. Paputkin – idealny pan młody. 

– Gotowy na resztę swojego życia? – Kobieta-ideał podeszła do wybranka, ponętnie kręcąc biodrami. Jej zielone oczy miały odcień najprawdziwszych szmaragdów. 

Paputkin posłusznie podał jej dłoń. Tanecznym krokiem ruszyli do ołtarza.