Spiski i raptory

 – Śliczna, prawda? – rzucił Zeno, kiedy wyszła z pokoju.

– Ładna, ładna – odpowiedział Aureliusz i przeciągnął się na tronie.

Jego wielkie ciało wylewało się z drewnianego siedzenia. Zawiesił wzrok na witrażu, a długi palec powędrował do środka szpiczastego nosa. Przez chwilę poruszał się nerwowo, po czym wynurzył ze złotym skarbem na czubku. Zarządca wrócił myślami do rzeczywistości. Spojrzał ze zdziwieniem na ogromną zdobycz trzymającą się opuszki i udając, że nic się nie stało, pośpiesznie wytarł ją w bogatą krwistoczerwoną szatę.

Zeno uśmiechnął się na ten widok.

– Na później pan zarządca odkłada?

– Co?

– No, spiżarnię widzę.

– Gdzie?

Zeno pochylił się, jak nad jakimś niespotykanym okazem.

– No, tutaj. – Wskazał. – Między klejnotami. To chyba złoto.

– Ja ci dam spiżarnię. – Zarządca odpędził go machnięciem ręki. – Mów lepiej, jak zamierzasz ją do siebie przekonać.

– Sofię?

– A kogo innego?

– Myślałem, że to już etap proszenia pańskich rodziców o błogosławieństwo… Nasz związek przecież jest w pełni rozkwitu.

Aureliusz zacisnął pięści i zaczął się nerwowo rozglądać.

– Zeno, ty mnie nie denerwuj. Masz szczęście, że nie mam niczego ciężkiego pod ręką, bo niechybnie byś tym oberwał. Gdybyś nie był tak zasłużony w boju, to za takie odzywki już dawno wtrąciłbym cię do lochu albo dla przykładu kazał powiesić na placu.

– No, ja wiem. Przecież nie raz opowiadałem panu zarządcy, jak dzielnie walczyłem pod Conte Massino, a mój wierzchowiec rozrzucał czerwone maki tak jak ja wrogów. Do dziś śpiewają ballady o tajemniczym bohaterze tamtej bitwy, a moja szpada – stuknął w przypiętą do pasa broń – jest owiana taką legendą, że na sam jej widok wrogowie kładą się trupem.

– Doceniam, ale ty lepiej mów, jaki masz plan, bo kończy mi się cierpliwość.

– Nie ma co się śpieszyć…

– Gadaj, bo mnie zaciekawiłeś.

– Zacznijmy od tego, że wyprawi pan maskaradę. Wstęp tylko dla wybranych, ale jako pierwszych zaprosi pan swoich służących, upewniając się, że Sofia przybędzie.

– Gdybym wszystkich zaprosił, to kto tę zabawę przygotuje? Ja nie będę w kuchni stać. Chyba że ty masz na to ochotę.

Zeno zamilkł, zbity z tropu.

– W takim razie mała poprawka – dodał. – Zaprosi pan wszystkich służących oprócz kucharzy.

Zeno już miał kontynuować, ale zarządca ponownie zbił go z pantałyku.

– Ciekawe – odpowiedział Aureliusz i podrapał się po brodzie. – W takim razie masz ochotę biegać między gośćmi? Bo mnie się nie widzi przynosić ci dania.

– Kelnerzy też nie dostaną zaproszenia – zdecydował wojak.

– Karocą będziesz powozić? Chyba to ma być prawdziwa zabawa, powinniśmy zagwarantować naszym gościom możliwość szybkiego powrotu do domu.

– No, nie. Niech ci będzie – poddał się Zeno. – Zaproś tylko Sofię.

– A jak to wytłumaczę?

– Że za dobre sprawowanie.

– Niech będzie. Mów dalej.

– Więc będzie maskarada, a na niej sami wyżej postawieni. Wśród nich zagubi się Sofia. Nikt nie będzie wiedział, że jest z mniej szlachetnego rodu, bo przez maskę nikt jej nie rozpozna, ale ona nie będzie miała z kim pogadać. Przynajmniej nie na tematy, które by ją interesowały. Stanie pod ścianą, może czasem skubnie jakąś potrawę, ale wszystko będzie dla niej obce.

– Mogę się wtrącić? – spytał zarządca.

– Nie.

Denerwujący ten zarządca. Od samego słuchania boli mnie głowa, a co gdybym z nim rozmawiał!

– Mogę coś powiedzieć?

– Słucham?

– Nie, poczekaj. Chyba zapomniałem…

– Mogę już mówić?

– To chyba wszystko. Albo… – Zeno wyglądał, jakby chciał go uderzyć. – Albo… Nie, to już wszystko. Kontynuuj.

– Wracając. Pojawię się, kiedy Sofia poczuje się zagubiona. Nałożę maskę, wejdę głównym wejściem, ciągnąc za sobą ogromnego dzika i krzyknę na całą salę, że przyniosłem główne danie.

– Czy chodzi ci o to zwierzę, o którym teraz myślę?

– Nie wiem, o czym pan teraz myśli.

– Chcesz upolować dzika erymantejskiego?

– Tak. Nic nie jest straszne wielkiemu wojownikowi o imieniu Zeno.

– To ogromne bydlę. Jednym uderzeniem potrafi rozrzucić dom na cztery strony świata.

– Opowieści o moich bojach nie są wyssane z palca. Jeśli ja nie dam rady przynieść tego zwierzęcia na maskaradę, to nikt nie da. Gdy służba zajmie się przygotowywaniem dziczyzny, udam się w pobliże Sofii i wciągnę ją w rozmowę. Potem wszystko pójdzie jak z płatka. Otrzymam pańską pomoc?

 

***

– Pamiętasz, jak się poznaliśmy? – spytał Quentin siedzącego obok Piotrka.

– Trochę się od tamtego momentu pozmieniało – odpowiedział Piotrek i upił łyk wina.

Siedzieli w posiadłości Quentina, która była cały czas remontowana. Był przewrażliwiony na tym punkcie. Wystarczyło rzucić niewinny komentarz, że jeden z pokoi jest za słabo oświetlony albo nie pasuje do reszty, a już następnego dnia pojawiała się ekipa gotowa do pracy. Quentin był jednym z ważniejszych pracodawców w wiosce. Płacił sowicie, nigdy się od tego nie wymigiwał, a rąk do pracy potrzebował bardzo często. Większości mieszkańców zdarzyło się pracować u niego przynajmniej raz. Szanowali go i lubili. Ja też go lubię.

Quentin zatopił się w rozmyślaniach. Przymknął oczy, spojrzał na pokryty malunkami sufit, wino przyjemnie pachniało. Kompozycja przedstawiała sceny z życia codziennego, które zlewały się ze sobą, jakby tworzyły jedność. Quentin lubił tu przebywać. Siadał w fotelu tak jak teraz i zatapiał się w obrazach, błądząc myślami.

Zwłaszcza jeden malunek najbardziej przyciągał jego uwagę – blond chłopiec siedzący w cieniu jabłoni. Widać było, że słońce praży niemiłosiernie, bo chłopak był czerwony na twarzy. Uważny obserwator mógł zauważyć kropelki potu, które skapywały z jego podbródka i znikały w bujnej trawie.

Quentin nie potrzebował niczego więcej. Wspomnienia popłynęły szerokim strumieniem.

 

***

 

Siedział w cieniu drzewa i odpoczywał. Obok niego leżała duża siekiera, jej trzonek zmókł od potu. Zarządca Aureliusz dał mu popalić. Miał za zadanie zaopatrzyć pałac w drewno na zimę. Nie było to łatwe, a na dodatek wszystko spoczywało na jego barkach – nie miał nikogo do pomocy.

– Staruch musiał wybrać ten dzień – powiedział głośno i oparł głowę o pień. – Całą jesień było tak zimno, że wyjście w nocy do wychodka kończyło się zamarzniętym przyrodzeniem. – Wbił piętę w ziemię. – Oczywiście, kiedy słońce zaczęło grzać jak szalone, ja muszę harować i rąbać drewno na zimę. W taki skwar to się nawet z domu nie wychodzi.

Podniósł siekierę. Zważył ją w ręce, po czym, wkładając w to całą złość, cisnął ją przed siebie najdalej, jak potrafił. Narzędzie zaczęło wirować. Przecięło powietrze ze świstem.

Na torze lotu siekiery pojawił się niebieski owal. Wyglądem przypominał mu mieszaną zupę, która aż wrze. Wyszedł z niego mężczyzna, otrzepał dziwnie wyglądające ubranie i spojrzał w stronę Quentina. Był zupełnie spokojny. Wiedział, że nic mu nie grozi. Siekiera wbiła się kilka centymetrów przed jego stopami, ale on ani na chwilę nie spanikował.

Niebieskie koło składało się coraz bardziej, aż wreszcie zniknęło.

Mężczyzna spojrzał na coś na nadgarstku, stuknął w to kilka razy, z niesmakiem zacisnął usta, a Quentinowi wydało się, że usłyszał przekleństwo. Mógłbym je tutaj przytoczyć, ale by musieli mnie wypikać, więc dla waszej świadomości, to było przekleństwo – nieważne, jakie konkretnie.

Nieznajomy podniósł siekierę i ruszył w stronę chłopaka opierającego się o drzewo. Siekiera bujała się w rytm jego kroków.

– Uważaj choć trochę – rzucił tylko przybysz i podał Quentinowi narzędzie.

Ten zapomniał języka w gębie. Odebrał swoją własność i nie odezwał się ani słowem. Nie tego się spodziewał.

Mężczyzna odszedł na bok, jakby nic się nie stało. Stanął i zaczął wpatrywać się w swój nadgarstek.

– Działaj, działaj! – Usłyszał Quentin.

Ciekawość przezwyciężyła strach.

– Co to? – spytał Quentin i wskazał przedmiot, który okalał nadgarstek nieznajomego.

Przybysz przez chwilę tylko na niego patrzył, po czym wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.

– Czyli jednak się rozumiemy! – powiedział. – Genialnie, wyśmienicie! Wygląda na to, że tutaj ugrzązłem. Już decydowałem, które drzewo będzie najlepszym partnerem do rozmów. – Zaśmiał się nerwowo. – Czyli w tych czasach istniał już język polski. Muszę to zapisać!

W pośpiechu zaczął przetrząsać kieszenie, aż wreszcie wyciągnął plik kartek spiętych czymś metalowym.

Coś takiego kosztowało majątek. Kim był ten mężczyzna? Odpowiedź nasuwała się sama. Magiem.

Przybysz wyciągnął jeszcze jakiś dziwny przyrząd, którego Quentin nie potrafił nazwać i zaczął wodzić nim na papierze.

– Który mamy rok? – spytał sam siebie nieznajomy i zerknął na nadgarstek. – Tysiąc sześćset trzydziesty pierwszy.

Skończył robić zapiski i pochował przedmioty.

Po chwili nieznajomy popukał się w głowę.

– Ale jestem głupi. Przecież to i tak mi się już na nic nie przyda. Ugrzązłem tutaj.

– Jak to ugrzązłeś?

– Wcześniej pytałeś, co to jest – przypomniał sobie mężczyzna i pomachał dłonią. – To zegarek, ale nie taki zwyczajny. Zamiast godziny pokazuje rok. Jeżeli się go nastawi… – Zaczął obracać pokrętłem wystającym z boku zegarka. Cyfry zmieniały się błyskawicznie. – To otworzy portal do wybranego czasu. Tylko że… – Nagle wszystko zaczęło się cofać i liczby wróciły do wcześniejszego ustawienia. – …te zgredy chciały oszczędzić i dostałem uszkodzony egzemplarz. Widzisz? Nie chce mnie przenieść ani o rok dalej. Miałem przejść zupełnie gdzie indziej, ale z jakiegoś powodu trafiłem tutaj i…

– Zgredy? – spytał Quentin.

Nie rozumiał połowy z tego, mówił nieznajomy, ale chciał usłyszeć jeszcze więcej.

– Instytut badań nad historią – odpowiedział szybko nieznajomy. – Macie tutaj jakieś książki? Nie! Poczekaj. Najpierw powinienem był się przedstawić. Jestem Piotrek. – Wyciągnął rękę.

– Quentin.

– Miło cię poznać. Więc… w moich czasach ludzie spalili wszystkie książki i gdy po całej naszej wiedzy zostały jedynie góry popiołu, zrozumieliśmy, że musimy sami od nowa zbudować bazę wiedzy dla przyszłych pokoleń. Nadążasz?

– Chyba tak.

Ja nie nadążam, bo Piotrek streścił wszystko tak, że już bardziej się nie dało. Był z niego niezły gaduła. Całe szczęście, że udało mu się tego pozbyć.

– Po to istnieje ten instytut. Skaczemy w czasie i zbieramy informacje. Zalecane jest czytanie książek, ale przyniesienie jakiejś do naszego czasu jest najciężej karaną zbrodnią. Czytamy i zapisujemy wszystko własnymi słowami. To ciężka i czasochłonna praca, ale po coś zrobiliśmy rewolucję. Tylko że…

Znów zaczął grzebać po kieszeniach. Tym razem o wiele szybciej znalazł to, czego szukał.

– Mam! – powiedział i podstawił pod nos Quentina podartą książeczkę.

Piotrek przez dłuższą chwilę pokazywał książkę, dopóki chłopak się nie odezwał:

– Nie umiem czytać…

Piotr podrapał się brodzie.

– Ciekawe. Zanotowałbym to. – Po czym dodał: – Rozumiem. To żaden problem. Opowiadania, Edgar Allan Poe – przeczytał, trzymając z czcią malutki tomik.

– Dlaczego mi to wszystko mówisz? – Nie wytrzymał Quentin. – Ciekawi mnie to, ale dlaczego?

Piotrek wzruszył ramionami.

– Chcę cię poznać. Muszę się jakoś zadomowić. Zostałem skazany na istnienie w tym czasie.

Spojrzał na zegarek, ruszył pokrętłem i po chwili pojawił się przed nim niebieski okrąg. Quentin odskoczył przestraszony.

– A to heca, do tyłu działa. Tak, jakby wszystko, co później, zostało wycięte. – Piotrek podrapał się po głowie. Klepnął zegarek, portal natychmiast zniknął. – Wolę być tutaj niż kilka lat temu. W taki sposób jestem bliżej mojego czasu.

 

***

 

Quentin ze zdumieniem spojrzał na Piotrka. Zdał sobie sprawę, że cały czas mówił, zamiast myśleć.

– Potem otworzyłem tę sfatygowaną książeczkę i przeczytałem ci jedno opowiadanie – dodał Piotrek.

Quentin uśmiechnął się szeroko.

– Do dzisiaj je pamiętam. To było moje pierwsze spotkanie z czymś takim. – Dopił wino. – Masz gdzieś jeszcze tę książkę, prawda?

– Mam.

– Odwiedzę cię jutro. Chcę sobie to jeszcze raz przypomnieć. – Quentin wstał z fotela i podszedł do witryny z książkami. – To, co tutaj mam, jest miałkie w porównaniu z tamtymi historiami – powiedział smutno. – Porozmawiajmy o zabawie, którą wyprawia zarządca.

– Widziałem na stole zaproszenie. Szczerze? Nie zdziwiłbym się, gdyby o tobie zapomniał. Nadal nie może się przyzwyczaić, że nie jesteś już jego sługą i tym samym chłopcem, który biegał na każde skinienie.

– Ja też czasem zapominam o swojej pozycji. Doszły mnie słuchy, że Sofia również otrzymała zaproszenie.

– Tak, kontynuuj.

– Zrozumiałem, że nadal coś do niej czuję. Chcę wykorzystać tę maskaradę, aby skrócić dystans. Maska mi pomoże. Pozwoli jej się skupić na moim wnętrzu i uczuciach, a nie na tym, że nie jestem już taki, jak ona.

 

***

 

– I po co mnie tutaj zabrałeś? – spytał Piotrek. – O interesach mogliśmy pogadać u mnie. Wiesz przecież, że dzisiaj maskarada u zarządcy, a chciałbym się do niej jeszcze przygotować.

Jechali na raptorach, które przyjaźnie się o siebie ocierały. Co jakiś czas powarkiwały, jakby prowadziły bardzo interesującą konwersację.

Muszę wam powiedzieć, że raptory to bardzo ciekawe zwierzęta. Nie wiedziałem, że można wydobyć z siebie aż tyle rodzajów warknięć.

– No, to nie interesy kazały mi tu cię ściągnąć – odpowiedział Zeno i poklepał wierzchowca po głowie. – Zresztą, jak widzisz, mój Izydor jest w szczytowej formie. Masz przy sobie szablę?

– Mam.

– No, a to prawda, że umiesz się nią posługiwać?

– Prawda.

– To dobrze.

– Więc?

Raptor Piotrka z zainteresowaniem powąchał drzewo, które mijali.

– He?

– Gdzie jedziemy?

Zagłębiali się w coraz gęstszy las.

– No. – Widać było, że nasłuchuje. – Zarządca zlecił mi upolować danie główne na dzisiejszą zabawę…

– I po co jestem ci potrzebny?

– Dla towarzystwa. Zawsze doceniałem twoją obecność.

Ta… Dla towarzystwa…

– Ciekawe. A co ma być dzisiejszym daniem głównym?

– Dzik eryman…

Nagle rozległo się głośne szuranie. Kroki sprawiały, że włoski stawały dęba, a krew zastygała w żyłach. Coś wielkiego nadchodziło. Łamało napotykane drzewka, ocierało się o korę.

Zeno nie miał zamiaru czekać. Pociągnął cugle i uciekł w popłochu.

Piotrek nawet tego nie zauważył, skupiony na tym, co nadchodziło. Zeskoczył z raptora, wyciągnął z pochwy szablę i nasłuchiwał. To coś zbliżało się, stąpało powolutku, ale ciężko. Jeszcze trochę i wychynie z gęstego listowia.

Złotawe futro błysnęło spomiędzy liści. Piotrek nie czekał. Wyskoczył do przodu i ciął na ślepo. Usłyszał donośne kwiknięcie, po czym coś się przewróciło, łamiąc pod sobą malutkie gałązki.

Piotrek odsunął liście. Zwierzę wyglądało jak król. Miało złote futro i dostojny ryjek. Tylko że ten dzik nie był tak monstrualny, jak w legendach. Piotrek uśmiechnął się ponuro. Rozejrzał się, ale tak jak się spodziewał, nie zobaczył nigdzie Zeno.

Tchórz – pomyślał.

Roześmiał się. Wspomniał te wszystkie opowieści, których słuchał. Bitwa pod Conte Massino, tak?

Wstał, wytarł szablę. Chwilę stał w bezruchu, uważnie obserwował otoczenie. Gdybyśmy się do niego zbliżyli, to…

Jego ręka zacisnęła się na moim gardle.

– Nie widzę cię, ale wiem, że tu jesteś – powiedział. – Czuję, że cały czas mnie obserwujesz. Musisz coś dla mnie zrobić.

– Czego chcesz? – wydukałem.

– Daj temu okazowi żyć, a zamiast tego załatw mi normalnego dzika. Nie chcę, żeby coś tak pięknego straciło życie z błahego powodu. Wiem, że to potrafisz.

No i co innego miałem zrobić?

 

***

 

– To gdzie ten dzik, którego obiecałeś? – spytał zarządca Aureliusz.

Zabawa dopiero się rozpoczynała. Zaczęli się schodzić goście w maskach. Był lew, który łypał niebezpiecznie i słoń, któremu trąba owijała się wokół szyi.

– Bujda – odpowiedział Zeno, ale odwrócił wzrok i udawał, że żywo zainteresował się obrazami ozdabiającymi ściany. – Tam nie ma żadnego wielkiego dzika. Widziałem tylko maciorę z warchlakami, już kucharz się nią zajmuje.

– Może ten wielki zwierz boi się ludzi i jest cwańszy, niż myślimy?

– Nie wiem. Moim zdaniem w tej legendzie nie ma za grosz prawdy.

– Widzisz Sofię?

– Widzę.

– I?

– Nie podoba mi się, jak na niego patrzy.

– Przesadzasz. Zapominasz, że swego czasu dobrze się znali.

 

***

 

Przenieśmy się teraz do Quentina, który rozmawiał z panią Sofią, a przynajmniej próbował. Stali przy bogato zastawionym stole. Były na nim wypełnione po brzegi salaterki, półmiski z duszonym mięsem oraz wielkie karafki wina. Wszystko przyozdobione złotem i kamieniami szlachetnymi, że aż bolały oczy.

– Ładną ma pani maskę.

Odpowiedzią było nieznaczne kiwnięcie głową.

– To łasiczka? Wygląda na bardzo szlachetne zwierzę.

Maska nie mogła ukryć rumieńca na twarzy Sofii.

– To… to skunks – wydukała, jeszcze bardziej się czerwieniąc.

Quentin zrozumiał swój nietakt.

– Yyy… przepraszam, naprawdę nie chciałem. Proszę o wybaczenie. – Skłonił się.

– Nic się nie stało – odpowiedziała. Jej głos był tak zimny, że Quentin aż się wzdrygnął.

Nieważne, jak się starał, dziewczyna cały czas go zbywała. Nawet nie chciała z nim normalnie pogadać! Mogę wam powiedzieć, że miał już tego po dziurki w nosie.

– Sofia? – Postanowił wyłożyć wszystkie karty na stół. Zobaczył zdziwienie na twarzy kobiety. – O co chodzi?

– Nie rozumiem.

– Dobrze nam się układało… można nawet powiedzieć, że byliśmy zgraną parą, a potem z dnia na dzień przestajesz się do mnie odzywać.

– Przypomnij mi, co się jeszcze stało dziesięć lat temu?

 

***

 

– Rozmawiają ze sobą – zauważył Zeno. – Nie podoba mi się to.

Zarządca wzruszył ramionami i wrzucił na talerz trochę duszonej gęsiny.

Nagle Quentin ze złością odstawił puchar na blat. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie trafił nim w półmisek, który podskoczył, a gulasz ochlapał wszystko w zasięgu. Na tym się nie skończyło. Quentin, nawet o tym nie wiedząc, stanął na obrusie. Może chciał zasłonić Sofię, nie wiem, nigdy się tego nie dowiedzieliśmy. Zrobił krok, a cała zastawa poleciała na niego. Wcześniej zdążył jeszcze przewrócić Sofię i spaść prosto na nią.

Zwrócili na siebie uwagę całej sali. Wokół nich zaczął się zbierać tłum gapiów. Trzeba przyznać, że widok był niezły – kobieta i mężczyzna leżący w górze jedzenia, w gulaszu, pieczeniach, nie wspominając już nawet o kałuży wina.

– Możemy wrócić do rozmowy? – spytał Quentin, ale nie czekał na odpowiedź. – Chodzi ci o raptory, prawda? Że zaczęliśmy je sprzedawać, a ja z każdym dniem stawałem się coraz ważniejszy. Mam rację?

– Zapomniałeś o mnie. Nawet nie pomyślałeś, żeby mnie również wyciągnąć z tego bagna. Przypomniałam ci się dopiero, gdy już się ustatkowałeś i miałeś góry pieniędzy!

– Przepraszam. Nie chciałem tych pieniędzy tylko dla siebie. Wszystko, co kupiłem, zbudowałem, było z myślą o nas…

– Przestań już. Przecież wiesz, że cały czas cię kochałam.

I pocałowała go, a on ją. Nie przeszkadzało im jedzenie, nie przeszkadzali im ludzie, byli tylko oni. Mieli siebie.

– Żenujące – rzucił Zeno. – To wszystko przez to, że legenda o dziku erymantejskim była fałszywa.

 

***

 

Piotrek stał na balkonie i obserwował całą sytuację. Uśmiechnął się nieznacznie.

– Więc jak mnie rozpoznałeś? – spytałem. Nie widział mnie, ale czuł, że jestem obok.

– Zegarek, który przenosi w czasie? Raptory? Złoty dzik? Za dużo składników w jednym kotle. Najdziwniejsze było to, że nie miałem wspomnień sprzed czasów, kiedy tutaj trafiłem. Rozmyślałem o tym przez dziesięć lat. Dlaczego nikt nie przyszedł mnie stąd wyciągnąć? Przecież powinni zauważyć, że mnie nie ma i wysłać kogoś, kto pomógłby mi wrócić. Powoli rozumiałem, że to wszystko bujda.

– Racja. Nie pomyślałem o tym.

– Zacząłem wyczuwać twoją obecność. Wiedziałem, kiedy jesteś blisko, a kiedy daleko i tylko co jakiś czas rzucasz na mnie okiem.

– To z dzikiem było próbą?

– Tak, zagrałem va banque. Chciałem sprawdzić, czy to uczucie jest prawdą. Proszę, nie pozwól obsypać ich jedzeniem, to byłoby obrzydliwe…

– Niech żyje para młoda! – krzyknął ktoś na dole, a bigos zabrany z innego stołu magicznie zamienił się w płatki róż.

– Dziękuję. Chyba bym tego nie wytrzymał – powiedział Piotrek.

– Nadal nie domyśliłeś się jednego – powiedziałem.

– Jakiej?

Objawiłem mu się i wtedy zrozumiał.

– Możemy się już połączyć? – spytałem.

 

***

 

Piotrek postawił ostatnią kropkę i wyłączył komputer. Zastanawiał się, czy trochę nie przesadził. Raptory, podróże w czasie, ingerencje narratora i do tego on sam jako ważny bohater. Nic się nie kleiło. Akcja działa się w Polsce, a główny bohater nazywał się Quentin. I zarządca. Czemu zarządca, a nie król?

Na biurku leżał wydrukowany fragment o Sofii, który postanowił pominąć. Ta historia i tak była już zbyt pokręcona. Niech to, kim naprawdę była Sofia, pozostanie tajemnicą.

Przyszła mu pewna myśl. Wziął kartkę i napisał małym druczkiem: zemsta Zeno.

Nie. Niech ta historia już się zakończy, i tak nie ma sensu. Skreślił to i poszedł sobie zrobić kawę.

 

***

 

W tym momencie wszystko mogłoby się zakończyć. Czasami po prostu nastaje koniec. Zakochani biorą ślub, wrogowie się godzą, a starsi umierają. I nie ma nic. Jest zakończenie, a po nim nicość. Postacie znikają w nieskończonej pustce, ale my tego chcemy. Lubimy, kiedy wszystko kończy się tak, jak powinno, źli przegrywają, a dobrzy są szczęśliwi. Tylko że czasem się tak po prostu nie da.

Włączył się komputer. Wentylatory w jego środku pracowały cicho. Monitor rozbłysł białym światłem, na ekranie pojawił się tekst naszej historii. Zdania zaczęły wirować, litery rozpryskiwały się na wszystkie strony. Czarne piksele rozsmarowywały się po ekranie, wszystko stało się nieczytelne. Po chwili z monitora wyłonił się malutki człowieczek. Tak, po prostu wyszedł. Wystawił jedną nogę, później drugą i z cichym tupnięciem spadł na klawiaturę.

Miniaturowa istota zaczęła się powiększać. Po chwili była już ludzkiej wielkości i siedziała na krześle przed komputerem. Tylko że trochę nie pasowała do wystroju wnętrza. Kołpak, żupan, czy kontusz nie są dzisiaj codziennym ubiorem, nie wspominając już o eleganckim pasie lub szpadzie.

Nie było wątpliwości, kim jest przybysz. Zeno siedział wygodnie na krześle i wpatrywał się w literki, które powoli wracały na swoje miejsce i znów zaczynały tworzyć zdania.

Przykuły jego uwagę dwa skreślone słowa, które ktoś napisał na kartce pod krótkim tekstem. Zemsta Zeno.

Uśmiechnął się i zaczął czytać.

 

***

 

– Wszystko będzie dobrze – powiedziała Sofia.

Siedziała na podłodze, a wokół niej leżały trzy raptory. Czule głaskała jednego z nich po głowie.

Odpowiedziało jej nerwowe warknięcie.

– Wiem, że tak nie powinno być – kontynuowała. – Ale muszę to zrobić. To jest powód mojego istnienia, dla tego zostałam spłodzona.

Przez pokój przeleciała mucha, bzycząca niespokojnie. Miała uszkodzone skrzydełko, nie mogła się utrzymać w powietrzu. Spadała, aby po chwili resztkami sił znów wzlecieć.

Sofia nie mogła przepuścić takiej okazji. Jej oczy się powiększyły, pożółkły, a język wystrzelił, rozciągnął się do niewyobrażalnej długości i wciągnął owada do ust. Wszystko wróciło do normy, znów była normalną dziewczyną.

Warknął głaskany raptor.

– Tak, kocham tylko ciebie – odpowiedziała Sofia. – Dla dobra naszej rasy muszę się do niego zbliżyć. Jesteśmy już blisko celu. Nie możemy teraz odpuścić. Żyję już tak długo, znam ludzi jak własną kieszeń. Wiem, że Quentin o mnie nie zapomniał. Oni nigdy nie zapominają. Te dziesięć lat jeszcze bardziej rozpaliło w nim uczucia. Muszę go poślubić, zbliżę się do niego, namówię go, aby sprowadził jeszcze więcej naszych pobratymców. I wtedy się zacznie.

Warknięcie.

– Ha! Masz rację! O dziesięć lat za długo żyliśmy jako niewolnicy! Ale to wszystko w słusznym celu! Ludzie tutaj są słabi. Nikt nam się nie przeciwstawi!

Warknięcie.

– Co potem? Jak już przejmiemy władzę? Czy to nie jest proste? Zabijemy Quentina i Piotrka. Za to, że w ogóle mieli czelność zrobić z nas niewolników. A reszta? Wykorzystamy ich do zbudowania lepszego społeczeństwa. Naszego społeczeństwa! Będziemy się z nimi mieszać, tworzyć istoty takie, jak ja. Nic nie stanie nam na drodze! A na sam koniec?

Pochyliła się nad głaskanym raptorem i złożyła pocałunek na czubku jego głowy.

– Na sam koniec weźmiemy ślub, moje kochanie.

 

***

 

Zeno odłożył papier. Spojrzał na okno wypełnione literkami i na leżącą pod dziwną deskę. Na niej też były znaki. Szybko zrozumiał, o co chodzi. Na początku próbował, jak to działa, naciskając przypadkowe litery. „ghsiwdsfcn… ” Był zachwycony. Znak, który nacisnął na desce, w okamgnieniu pojawiał się w oknie.

Z uśmiechem na ustach zaczął pisać. Był już bliski zakończenia swojej historii, kiedy usłyszał zbliżające się kroki. Nie czekając, skoczył prosto w to magiczne okno i zniknął.

Komputer się wyłączył, monitor zgasł, a Piotrek wszedł do pokoju.

 

***

 

Nadszedł czas na prawdziwy ślub, taki z księdzem, weselem i odpowiednią uroczystością.

Zaproszeni zostali wszyscy i wszyscy się pojawili oprócz Piotrka, który gdzieś zniknął. Zabrakło też Zeno, na którego temat krążyły plotki, że nie może patrzeć, jak jego miłość wychodzi za kogoś innego.

W świątyni zebrały się poważane osobistości. Był zarządca ze swoim dworem, właściciel najbardziej znanych w całym kraju kuźni, młody spadkobierca ogromnego majątku i nawet znalazł się przypadkowy poeta, który miał opisać to niespotykane wydarzenie. Nazywał się Stanisław, ale jego nazwisko pozostawało tajemnicą. Oczywiście przedstawił się kilku osobom, ale kto by tam pamiętał, jak się zwie jakiś pisarzyna.

Był to normalny ślub. Nic wielkiego. Ksiądz, przysięgi, odpowiednie formułki, kościelne pieśni. Wszystko przebiegało w sielankowej atmosferze.

Tylko że kiedy para młoda wyszła na zewnątrz, gdzie pan młody miał złożyć pocałunek na ustach swojej ukochanej, to zamiast tego panna młoda pokazała kły, po czym z głośnym mlaśnięciem odgryzła głowę mężowi.

Raptory zerwały się z uwięzi. Ludzie krzyczeli. Powstał chaos i kto wie, co by się stało, gdyby nie przyjechał On.

Posturą i złotą kolczugą przyciągnął uwagę wszystkich. Siedział na koniu, był wielki. Wrzaski umilkły, nikt nie śmiał się poruszyć. Nawet raptory patrzyły na niego ze zdziwieniem. Za sobą miał słońce, które jeszcze bardziej podkreślało jego umięśnioną sylwetkę. Najbardziej wyróżniała się przypięta do pasa szabla.

– Spokój! – krzyknął Zeno i dla podkreślenia swoich słów wyciągnął z pochwy broń. – Co tu się dzieje?

Spojrzał na niewinnie uśmiechniętą Sofię i leżące obok ciało bez głowy.

– Ludzie i raptory powinny żyć w zgodzie! – kontynuował.

Oczy Sofii powiększyły się i zmieniły kolor.

– Znam was! Nie oddacie nam nawet kawałka ziemi. Chcecie mieć wszystko dla siebie! Tacy jesteście! Chcieliśmy po prostu żyć! Myślicie, że nie wiedzieliśmy, co nas czeka? Bardzo dobrze zdawaliśmy sobie sprawę, dlaczego w tych czasach nie ma na Ziemi nawet jednego raptora! Musimy przejąć tutaj władzę, aby normalnie egzystować! Inaczej zawsze będziecie nas gnębić, robić z nas swoich niewolników! Nie znacie czegoś takiego jak litość! Musi być wojna!

Zeno chwilę się zamyślił i odpowiedział:

– Mam propozycję – zaczął. – Może przeniesiecie się pod ziemię? Będziecie mogli dowolnie parzyć się z ludźmi, a gdy już uznacie, że jesteście gotowi, pomożemy wam zbudować wasze podziemne społeczeństwo. Po czym dołożymy wszelkich starań, żeby nikt o was nie pamiętał. Zadbamy o wasz spokój.

Żółte oczy Sofii błysnęły.

– Zgoda – powiedziała. – A co z nim? – Wskazała na martwego Quentina.

– To na koszt pokoju.

Sofia zaśmiała się cicho.

– Dopóki nie będziecie gotowi przenieść się w podziemia, proponuję wam ten śliczny lasek. – Wskazał brzozowe pnie za kościołem.

Do Sofii z tłumu przybiegł raptor, otarł się o jej sukienkę, a ona nie wahała się nawet chwilę.

– Wyprawicie nam wesele? – spytała.

Więc Sofia, czy Sofezorra, jak kazała się nazywać, poślubiła miłość swojego życia i z pobratymcami wyruszyła rozpocząć nowe życie w brzozowym lesie. Wszystko zakończyło się dobrze, a Zeno nie przejmował się tym, że jego sympatia okazała się raptorem. Odważnymi czynami przysporzył sobie takiej sławy, że kilka dni po tych wydarzeniach zdobył serce nowej miłości swojego życia. Ta, całe szczęście, była normalną dziewczyną.

 

***

 

Piotrkowi wydawało się, że słyszał stukanie klawiszy. Wszedł do pokoju. Cisza, wszystko było tak, jak to zostawił.

Wzruszył ramionami. Pewnie mu się przywidziało, ale jak już tu jest, to zrobi coś przy okazji.

Włączył komputer, znalazł świeżo napisany tekst i przesunął go do kosza. Przecież wyszedł mu taki chłam…