Szorty mobilne

Nie miał kasku, więc struga powietrza z impetem obijała się o jego twarz. Oczy tak mocno łzawiły od prędkości, że już prawie nic nie widział. Mimo to, musiał jechać dalej, a jego dłoń zaciskała się na manetce.

Świat jawił mu się jako rozmazany pejzaż zieleni i błękitu, przedzielony przez środek czarną linią. Asfaltem.

Przypominał sobie wczorajszy wieczór. Spotkanie z dziewczyną, ach!, jaka ona była piękna. Długo rozmawiali, nie pomijając żadnego ze standartowych na randkach tematów. Pamiętał szklankę, obracaną w palcach, aby zająć czymś niepokorne dłonie, które najchętniej powędrowałyby ku talii partnerki.

Nie pamiętał tylko, kto pobił go do nieprzytomności i wsadził na ten motor. Zastanawiał się, dlaczego jego ciało jest sparaliżowane, a on sam nie ma kontroli nad pojazdem.

ŁUP! BACH!

Roztrzaskał swoje myśli o strzelistą brzozę.

 

Zdarzył się wypadek.

Mężczyzna zatrzymał czarnego vana na poboczu i pobiegł w kierunku drzewa. Dostrzegł strzępy ludzkiego ciała, trawę przystrojoną w czerwone szaty i samotne oko wpatrzone w Słońce.

– O matulu… – jęknął i sięgnął po telefon.

Zanim wybrał numer alarmowy, jego wzrok powędrował ku maszynie nieszczęśnika.

– To niemożliwe! – przekonywał siebie, ale tak było w istocie. Podszedł bliżej. Motor był cały. Na jego ciemnych owiewkach, ozdobionych naklejkami w kształcie błyskawicy, nie znalazł ani jednej ryski. Zupełnie, jak model z salonu.

Nagle ścigacz uruchomił się. Mężczyznę odrzuciło do tyłu. Przecież po takim wypadku pojazd mógł w każdej chwili wybuchnąć. Motor samoistnie wrzucił bieg, obrócił się i podniósł na równe koła. Kierowca vana zaczął uciekać, lecz z bagażnika dziwacznego pojazdu wystrzeliła sieć przewodów i igieł.

 

Zaparzył sobie kawę i postawił ją na pulpicie przy sofie. Słuchał, płynących z telewizora, nabożnych pieśni i miał przystąpić wkrótce do rozsyłania darów. Postanowił, że przedtem sprawdzi, co u jego synów.

Wielki Konstruktor otworzył drzwi do pokoju Cnotka. Chłopiec leżał na śnieżnobiałym dywanie w błękitnym pokoju i czytał wiersze Twardowskiego.

Sąsiednie wejście prowadziło do oazy Psotka. Z głośników w jego pokoju rozbrzmiewały dźwięki ciężkiego metalu. Oj, Konstruktor bardzo nienawidził tej muzyki, lecz musiał być miłosierny dla obu potomków.

Psotek dłubał w skrzynce z narzędziami.

– Co robisz, synu? – zagadnął Konstruktor.

Malec wzdrygnął się i szeroko uśmiechnął. Gdy rodzic powtórzył pytanie, wskazał palcem na dziwacznie skonstruowany motocykl. Ojciec przeraził się.

– Chyba nie masz zamiaru tego zesłać wśród śmiertelników.

– Ups – zmartwił się Psotek. – Jeden już wysłałem.