Rozkładające się wesele

Sala we­sel­na po­wo­li wy­peł­nia­ła się go­ść­mi. W samym cen­trum po­miesz­cze­nia, na po­de­ście, za­mon­to­wa­no uro­czy oł­ta­rzyk, przy któ­rym miało dojść do aktu za­ślu­bin. Do­oko­ła stały ele­ganc­ko przy­stro­jo­ne stoły, zastawione po brze­gi je­dze­niem i roz­ma­ity­mi trun­ka­mi.

– Czyli do tego już do­szło – wes­tchnę­ła donośnie ciot­ka Ger­tru­da. – Te bluź­nier­cze, obrzy­dli­we kre­atu­ry cią­gnie się teraz na we­se­la. To jest, pro­szę ja cie­bie, za­cho­wa­nie bez­boż­ne i godne wszel­kie­go po­tę­pie­nia!

– Oj Ger­ciu, Ger­ciu… Wiesz prze­cież, że nie wy­pa­da tak o nich mówić pu­blicz­nie – szep­nął Ja­nusz.

– O nich?

– O nie­umar­łych. To są obec­nie peł­no­praw­ni człon­ko­wie spo­łe­czeń­stwa…

– Na Boga! Czy ty się Ja­nusz su­ro­wych ziem­nia­ków na­żar­łeś? Ja­kich znowu, pro­szę ja cie­bie, nie­umar­łych? Ja o ko­tach mó­wi­łam! O ko­tach! – od­po­wie­dzia­ła ciot­ka, a na­stęp­nie otwar­tą dło­nią wy­ko­na­ła gest, jakby chcia­ła ude­rzyć męża. Ten ner­wo­wo od­sko­czył.

Pań­stwo mło­dzi przy­glą­da­li się sce­nie z wy­raź­nym na­pię­ciem.

– Oj, będą kło­po­ty z tą twoją ciot­ką. Na­praw­dę mu­sia­łeś ją za­pra­szać? – za­py­ta­ła świę­tej pa­mię­ci Kle­men­ty­na.

Pan młody spoj­rzał ba­daw­czo na wy­bran­kę. Sta­rał się za­cho­wać ka­mien­ny wyraz twa­rzy, ale nie wy­trzy­mał i się za­śmiał.

– Jak gdyby brak za­pro­sze­nia miał po­wstrzy­mać starą Ger­tru­dę przed przyj­ściem na we­se­le. Prze­cież ją znasz. I tak by się po­ja­wi­ła, tylko wtedy skan­dal mie­li­by­śmy gwa­ran­to­wa­ny.

– Wiem, wiem. Nie było in­ne­go wyj­ścia. Po­cze­kaj tu na mnie, pójdę ostrzec ojca przed tą starą wa­riat­ką. Przy­ka­żę mu, że jakby wpadł na ciot­kę, to ma się uśmie­chać, po­ta­ki­wać i nie wda­wać w ja­kie­kol­wiek dys­ku­sje. Szcze­gól­nie, że sły­sza­łam ostat­nio nie­po­ko­ją­ce plot­ki.

– Jakie znowu plot­ki?

– Po­dob­no Ger­tru­da wdała się w kon­szach­ty z samym Me­fi­sto­fe­le­sem. Ga­da­ją też, że w ostat­nim cza­sie kilku mło­dych męż­czyzn od­wie­dzi­ło jej do­mo­stwo i wszel­ki słuch po nich za­gi­nął.

– Ciot­ka i pie­kiel­ne ukła­dy? Zni­ka­ją­cy mło­dzień­cy? – Kon­stan­ty szcze­rze się ro­ze­śmiał. – Lu­dzie do­praw­dy głu­po­ty plotą, prze­cież ona w każdą nie­dzie­lę i świę­ta plac­kiem w ko­ście­le leży. A na męż­czyzn ma ewi­dent­ną aler­gię, spójrz tylko na wuja Ja­nu­sza… No, ale skoro już o dia­ble mowa, dla­cze­go ten cały ksiądz tak się spóź­nia? Część gości od ja­kie­goś czasu bie­sia­du­je w naj­lep­sze, w tym tem­pie nie do­cze­ka­ją do za­ślu­bin.

Wtem drzwi do sali we­sel­nej otwo­rzy­ły się z hu­kiem. Obec­ni wstrzy­ma­li od­dech, roz­sta­wio­ne na sto­łach kie­lisz­ki za­czę­ły lekko re­zo­no­wać. W progu po­ja­wił się bli­sko dwu­me­tro­wy nie­umar­ły z ogrom­nym czer­wo­nym iro­ke­zem na gło­wie. Był ubra­ny w ele­ganc­ką ma­ry­nar­kę, choć gdzie­nie­gdzie dziu­ra­wą, oraz białą ko­szu­lę zwień­czo­ną po­pla­mio­nym kra­wa­tem. Bra­wu­ro­we­go stro­ju do­peł­nia­ły ob­ci­słe skó­rza­ne spodnie i spor­to­we buty.

– Co do dia­bła… – chcia­ła sko­men­to­wać Ger­tru­da, ale za­głu­szył ją do­no­śny okrzyk panny mło­dej:

– Aloj­zy! Jed­nak udało ci się do­trzeć! Nie wiesz nawet, jaka je­stem ura­do­wa­na.

– Się wie! – od­po­wie­dział kuzyn. – Prę­dzej umar­li wrócą do gro­bów, niż prze­ga­pię taką im­pre­zę.

Salę prze­szy­ły ner­wo­we śmie­chy. W tym samym cza­sie Kon­stan­ty sta­rał się dys­kret­nie od­cią­gnąć ciot­kę na bok.

– Ty się, Kon­ciu, za­sta­nów co, pro­szę ja cie­bie, wy­czy­niasz. Czy ja wy­glą­dam jak stary mebel?

– No co też cio­cia…

– To po kiego grzy­ba mnie prze­sta­wiasz? – Ger­tru­da pod­nio­sła głos i po­gro­zi­ła pal­cem.

– Ależ ja tylko chcia­łem cioci po­ka­zać coś po dru­giej stro­nie sali…

– Już ty mi le­piej nic nie po­ka­zuj, chyba, że, pro­szę ja cie­bie, kurek od ogrze­wa­nia. Zimno tu, zu­peł­nie jak w fa­bry­ce mro­żo­nek.

– Może rze­czy­wi­ście jest dość rześ­ko, ale nic na to nie po­ra­dzę. Sama ro­zu­miesz, go­ście Kle­men­ty­ny nie naj­le­piej zno­szą gorąc… – wy­ja­śnił skru­szo­ny.

– Gdyby tylko twoja matka cię wi­dzia­ła… Wstyd i hańba dla rodu! Nie dość, że chu­chro je­steś strasz­li­we, to jesz­cze w ma­riaż z jakąś pa­dli­ną wcho­dzisz. Co za, pro­szę ja cie­bie, czasy! – Po czym mach­nę­ła ręką, zła­pa­ła Ja­nu­sza pod ramię i od­da­li­ła się, po­mru­ku­jąc coś pod nosem.

– To stare próch­no ma ze mną jakiś pro­blem? Mogę do­ko­nać sto­sow­nej re­gu­la­cji, po­wiedz tylko słowo – sko­men­to­wał Aloj­zy, wy­szcze­rza­jąc nie­peł­ne uzę­bie­nie w pa­skud­nym uśmie­chu.

– Szko­da za­cho­du – po­spiesz­nie za­pew­ni­ła Kle­men­ty­na. – Po­dróż mia­łeś udaną?

– W sumie to za­baw­na hi­sto­ria mnie spo­tka­ła. – Jed­nak pan­nie mło­dej nie dane było wy­słu­chać opo­wie­ści i oce­nić, czy rze­czy­wi­ście była za­baw­na, po­nie­waż w tym mo­men­cie na ku­zy­na wpadł ghul w stro­ju kel­ne­ra nio­są­cy puste kie­lisz­ki.

– Bar­dzo pana prze­pra­szam… – wy­ją­kał nie­ostroż­ny gar­son. – Ja na­praw­dę nie chcia­łem…

W oczach Aloj­ze­go po­ja­wił się obłęd.

– Nie chcia­łeś? Ja też nie chcę! Dawać mi tutaj szta­che­tę, będę bił ho­ło­tę – zawył rosły nie­umar­ły. Gó­ru­jąc nad prze­ra­żo­nym męż­czy­zną, pod­wi­nął rę­ka­wy. Na twa­rzy miał wy­ma­lo­wa­ną żądzę mordu.

Jeden z gości rzu­cił Aloj­ze­mu krze­sło. Ten spoj­rzał lekko zdzi­wio­ny, ale osta­tecz­nie mu­siał uznać, że na­rzę­dzie bę­dzie od­po­wied­nie do mor­do­bi­cia. Za­mach­nął się i roz­trza­skał sie­dzi­sko na gło­wie kel­ne­ra. Na­stęp­nie zła­pał pół­przy­tom­ne­go ghula i ci­snął nim przez okno. Po wszyst­kim, jak gdyby nigdy nic, po­pra­wił ma­ry­nar­kę.

– Coraz gor­sza ta ob­słu­ga, nie są­dzisz, ku­zyn­ko? – za­py­tał od nie­chce­nia pannę młodą.

Ale Kle­men­ty­na nie od­po­wie­dzia­ła. Jej twarz wy­ra­ża­ła do­zna­nia rów­nie przy­jem­ne, jak prze­żu­wa­nie nad­gni­łej cy­try­ny.

W tym samym cza­sie Kon­stan­ty z duszą na ra­mie­niu wy­cze­ki­wał na re­ak­cję Ger­tru­dy wobec za­ist­nia­łe­go aktu prze­mo­cy. Ku jego zdzi­wie­niu star­sza pani spra­wia­ła wra­że­nie jakby pod­eks­cy­to­wa­nej? Ki czort?, po­my­ślał.

 

***

Panna młoda prze­mie­rza­ła salę w po­szu­ki­wa­niu ojca. Osta­tecz­nie od­na­la­zła go nie­opo­dal ze­spo­łu mu­zycz­ne­go zło­żo­ne­go z ko­ścio­tru­pów, które aku­rat ra­do­śnie przy­gry­wa­ły so­na­tę for­te­pia­no­wą b-moll Fry­de­ry­ka Cho­pi­na. Kilku nie­umar­łych gości tań­co­wa­ło w naj­lep­sze, ale ich ruchy przy­po­mi­na­ły bar­dziej atak pa­dacz­ki, niż wy­ćwi­czo­ny układ cho­re­ogra­ficz­ny. Zu­peł­nie jakby mieli się zaraz po­roz­pa­dać.

– Tu się scho­wa­łeś ta­tu­siu, wszę­dzie cię szu­ka­łam – po­wie­dzia­ła ener­gicz­nie Kle­men­ty­na. – Wszyst­ko do­brze? Ni­cze­go ci nie bra­ku­je? Wi­dzisz, chcia­łam o czymś po­roz­ma­wiać…

– Wszyst­ko elega… – pró­bo­wał od­po­wie­dzieć Ka­zi­mierz, ale w trak­cie od­pa­dła mu żu­chwa, co sku­tecz­nie unie­moż­li­wi­ło dal­szą ko­mu­ni­ka­cję.

Panna młoda przez dłuż­szą chwi­lę przy­glą­da­ła się ojcu, jakby za­sta­na­wia­ła się, co dalej zro­bić. W końcu kuc­nę­ła i pod­nio­sła po­zo­sta­ło­ści szczę­ki.

– Może to się da jakoś przy­kle­ić… Po­cze­kaj na mnie, po­sta­ram się coś za­ra­dzić – wy­sa­pa­ła i po­bie­gła w kie­run­ku Kon­stan­te­go.

Na sali jest zde­cy­do­wa­nie zbyt cie­pło, jak tak dalej pój­dzie, to go­ście za­czną się roz­kła­dać, po­my­śla­ła. Kto i dla­cze­go tak pod­krę­cił ogrze­wa­nie? Nie­spo­dzie­wa­nie po­tknę­ła się i ru­nę­ła jak długa na pod­ło­gę.

– Kto to tutaj po­sta­wił, do cięż­kiej cho­le­ry! – krzyk­nę­ła, po czym za­mar­ła. Oczy po­sze­rzy­ły jej się do gra­nic moż­li­wo­ści, gdy zo­ba­czy­ła, że jej stopa po­sta­no­wi­ła nagle od­dzie­lić się od resz­ty nogi. Nie jest do­brze, po­my­śla­ła Kle­men­ty­na.

 

***

W tym samym cza­sie, ko­rzy­sta­jąc z chwi­lo­wej nie­obec­no­ści Ger­tru­dy, Ja­nusz pod­jął męską de­cy­zję o do­bra­niu się do spe­cja­łów znaj­du­ją­cych się na wiej­skim stole. Już na sam widok męż­czyź­nie szyb­ciej za­bi­ło serce.

– Naj­pierw bim­be­rek, potem swoj­ska kieł­ba­ska, a na­stęp­nie jesz­cze tro­chę bim­ber­ku. Dalej mamy chle­bek ze smal­czy­kiem i bim­be­rek, tak na drugą nóżkę – wy­li­czał. – O wła­śnie! Jesz­cze nóżki w occie! I do tego tro­chę bim­ber­ku, ale to pół por­cji. Tylko mi­giem, zanim mnie do­strze­że Ger­cia.

– Bim­bru to ja bym uni­kał, prze­pa­la wnętrz­no­ści – z po­bli­skie­go stołu krzyk­nął jeden z nie­umar­łych gości we­sel­nych.

– Pan wy­ba­czy? – sko­men­to­wał Ja­nusz.

– Al­ko­hol to po­wi­nien kon­ser­wo­wać, a pan sam spoj­rzy – po­wie­dział zom­bie, po czym wstał i za­de­mon­stro­wał roz­mów­cy wy­raź­ny uby­tek w oko­li­cy pasa. – Jakaś dia­bel­ska mik­stu­ra, nie bim­ber, ot co!

– Aj, aj, rze­czy­wi­ście… Ale, widzi pan… W pana sta­nie… – Kątem oka do­strzegł, że Ger­tru­da po­wo­li, lecz nie­uchron­nie zmie­rza w jego kie­run­ku. Jej pię­ści były za­ci­śnię­te, a twarz czer­wo­na.

Ja­nusz bez za­sta­no­wie­nia, igno­ru­jąc ostrze­że­nie, do­sko­czył do wiej­skie­go stołu i za­czął go­rącz­ko­wo po­chła­niać swoj­ski al­ko­hol i inne spe­cja­ły. Do czasu, gdy do­pa­dła go Ger­tru­da, zdą­żył już opić się jak bąk i co nieco za­ką­sić.

– Cie­bie Ja­nusz na chwi­lę zo­sta­wić i już, pro­szę ja cie­bie, jak ten ostat­ni chle­jus… Ska­ra­nie bo­skie z takim męż­czy­zną.

– Oj tam, już nie prze­sa­dzaj – czknął. – Jaki tam… Chle­jus od razu… Ko­ne­ser!

– Taki je­steś ko­ne­ser jak, pro­szę ja cie­bie, z ko­ziej pi… – urwa­ła w po­ło­wie zda­nia. – Ja­nusz? Ty się do­brze czu­jesz?

– Ja… – wy­mam­ro­tał i osu­nął się na par­kiet. Jego cia­łem wstrzą­snę­ły kon­wul­sje, z ust po­le­cia­ła biała piana.

– No ład­nie, to jesz­cze weź mi tutaj i umrzyj, mało to wsty­du mi na­ro­bi­łeś do tej pory? – sko­men­to­wa­ła po­nu­ro Ger­tru­da.

Z po­bli­skich sto­łów ze­rwa­ło się kilku nie­umar­łych, któ­rzy za­czę­li udzie­lać męż­czyź­nie pierw­szej po­mo­cy. Jak się jed­nak oka­za­ło, ra­to­wa­nie me­to­dą usta–usta, wy­ko­ny­wa­ne przez zom­bie, przy­no­si skut­ki zgoła od­mien­ne od za­mie­rzo­nych. Nie mi­nę­ło kilka minut, a Ja­nusz stał na wła­snych no­gach. Czy może, będąc nieco bar­dziej pre­cy­zyj­nym, nie­umar­ły Ja­nusz stał na wła­snych no­gach.

– Ger­ciu, ko­cha­nie… – wy­sa­pał świe­żo upie­czo­ny żywy trup.

– Jakie znowu, pro­szę ja cie­bie, ko­cha­nie? „Póki śmierć nas nie roz­łą­czy”, pa­mię­tasz? Je­stem teraz wdową i znaj­du­ję się w ża­ło­bie.

– Ja­kiej znowu ża­ło­bie?! – żach­nął się Ja­nusz. – Prze­cież do­słow­nie stoję obok cie­bie.

– I wła­śnie dla­te­go to wszyst­ko oka­za­ło się takie trud­ne. Że­gnaj uko­cha­ny, nigdy cię nie za­po­mnę! – po­wie­dzia­ła i z mści­wym uśmie­chem na twa­rzy od­da­li­ła się od wiej­skie­go stołu. Zmar­ły je­dy­nie smut­no wo­dził za nią ocza­mi.

 

***

Kle­men­ty­na reszt­ką sił do­kuś­ty­ka­ła do Kon­stan­te­go.

– Mu­si­my coś zro­bić. Naj­wy­raź­niej padła kli­ma­ty­za­cja, bo w sali jest sta­now­czo za cie­pło – wy­sa­pa­ła.

– Kli­ma­ty­za­cja dzia­ła, to ciot­ka Ger­tru­da zro­bi­ła raban, że jej zimno, więc ob­słu­ga pod­krę­ci­ła ogrze­wa­nie na pełne ob­ro­ty – od­po­wie­dział Kon­stan­ty.

– Co? Trze­ba je na­tych­miast wy­łą­czyć! Go­ście nam się za­czy­na­ją roz­kła­dać – wy­krzy­cza­ła do przy­szłe­go męża.

Pan młody otak­so­wał ją wzro­kiem. W końcu po­wie­dział:

– Ko­cha­nie… Po pierw­sze, nie można wy­łą­czyć ogrze­wa­nia, bo pilot się ze­psuł, a za­pa­so­we­go nie ma. Po dru­gie, nie­ste­ty wy­glą­da na to, że ty także się roz­kła­dasz.

– Co? Nie, to tylko stopa – od­po­wie­dzia­ła nie­pew­nie.

– Nie cho­dzi mi o stopę… Zresz­tą, spójrz sama. – Podał wy­bran­ce lu­ster­ko.

Kle­men­ty­na aż za­klę­ła pa­skud­nie wobec wi­do­ku, który uj­rza­ła. Z mi­ster­nie szy­ko­wa­ne­go ma­ki­ja­żu nie po­zo­stał naj­mniej­szy ślad. Po­dob­nie z po­licz­ków i nosa. Po­żół­kłe i prze­krwio­ne gałki oczne spra­wia­ły wra­że­nie, jakby w każ­dej chwi­li mogły od­paść od resz­ty twa­rzy.

– Cho­ler­ka… To jak my teraz?… – po­wie­dzia­ła, za­no­sząc się pła­czem.

– Przy­kro mi, moja droga, ale wy­glą­da na to, że nie bę­dzie nam dane za­le­ga­li­zo­wać związ­ku.

Parę młodą do­bie­gły jęki za­wo­du do­cho­dzą­ce z są­sied­nie­go sto­li­ka. Zu­peł­nie żywi, choć za­la­ni w trupa, bie­siad­ni­cy nie mogli po­go­dzić się z tak nie­ko­rzyst­nym ob­ro­tem spraw. Osta­tecz­nie uro­czy­stość trwa­ła do­pie­ro go­dzi­nę, miała miej­sce tylko jedna bójka, a nawet nie do­tarł jesz­cze ksiądz.

– Nie mar­tw­cie się – uspo­ko­ił gości pan młody. – Wszyst­ko i tak jest opła­co­ne z góry, więc nawet bez ślubu mo­że­cie ba­lo­wać do bia­łe­go rana.

W od­po­wie­dzi do jego uszu do­szły żwawe po­mru­ki apro­ba­ty.

 

***

Gdy ksiądz Bo­ni­fa­cy prze­kro­czył próg sali we­sel­nej, za­marł. Jego noz­drza za­ata­ko­wał odór gni­ją­ce­go mięsa, al­ko­ho­lu i wę­dzon­ki. Du­chow­ny za­krył usta i nos chu­s­tą, a na­stęp­nie zde­cy­do­wa­nym kro­kiem ru­szył przed sie­bie.

– Pro­szę księ­dza, ślub od­wo­ła­ny – mruk­nął po­nu­ro Kon­stan­ty, który sie­dział przy reszt­kach nie­do­szłej panny mło­dej.

– Ależ ko­cha­nie… Damy… Damy radę… Wezmę tro­chę para… Pa­ra­ce­ta­mo­lu i bę­dzie… Do­brze – wy­stę­ka­ły reszt­ki.

– Od razu za­zna­czam, że pie­nię­dzy za ślub nie zwró­cę! – prze­zor­nie po­wie­dział du­chow­ny.

– Kto by się przej­mo­wał do­bra­mi do­cze­sny­mi? Całe życie mi się roz­pa­dło, je­stem zgu­bio­ny i sa­mot­ny – od­po­wie­dział pan młody.

– Ha! Dobre! Roz­pa­dło się życie! Bo nie­do­szła żonka się roz­pa­dła. Ha, ha, ha! – krzyk­nął spod po­bli­skie­go stołu jakiś gość we­sel­ny.

W od­po­wie­dzi Kon­stan­ty rzu­cił w jego kie­run­ku pan­to­flem z reszt­ka­mi stopy Kle­men­ty­ny. Nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­ny bie­siad­nik naj­wy­raź­niej obe­rwał, gdyż wydał z sie­bie głu­chy okrzyk obu­rze­nia.

– No do­brze, to ja się chyba będę… W za­ist­nia­łej sy­tu­acji… No cóż, zbie­rał – nie­pew­nie po­wie­dział ksiądz Bo­ni­fa­cy.

– W żad­nym, pro­szę ja cie­bie, razie, chci­wa ka­na­lio! – Zza ple­ców do­biegł go do­no­śny głos Ger­tru­dy. – Do­sta­łeś za­pła­tę za ślub, to od­pra­wisz ślub.

– Ależ cio­ciu, prze­cież Kle­men­ty­na się już nie na­da­je do…  No, do ni­cze­go się już nie na­da­je. Po­dob­nie zresz­tą, jak wszy­scy jej go­ście – od­po­wie­dział pan młody.

– Otóż nie wszy­scy – po­wie­dział dziar­sko Aloj­zy, który trzy­mał star­szą panią pod rękę.

– Wi­dzisz Kon­ciu, po­sta­no­wi­li­śmy, pro­szę ja cie­bie, z ko­cha­nym Aloj­ciem wziąć ślub. Tu i teraz!

– Cio­ciu, prze­cież ty masz męża…

– Jak to?

– Wuja Ja­nu­sza? Gdzie on się w ogóle po­dział?

– Wziął i umarł bie­dac­two – od­po­wie­dzia­ła po­iry­to­wa­na Ger­tru­da.

– Co też cio­cia ple­cie naj­lep­sze­go? Jak to umarł?! – krzyk­nął wstrzą­śnię­ty Kon­stan­ty.

– O to już mu­sisz sam za­py­tać ten bez­u­ży­tecz­ny pę­czek włosz­czy­zny, gdzieś tu, pro­szę ja cie­bie, wa­łę­sa się po sali. – Nie zwa­ża­jąc na oko­licz­ność, że oczy pana mło­de­go roz­sze­rzy­ły się do wiel­ko­ści kół młyń­skich, kon­ty­nu­owa­ła wywód. – No, ale to już prze­szłość. Gdy zo­ba­czy­łam Aloj­cia, coś we mnie od­ży­ło. To praw­dzi­wy męż­czy­zna, nie to, co mój świę­tej pa­mię­ci mąż ofer­ma. Z miej­sca po­sta­no­wi­łam, że bę­dzie mój. I teraz, pro­szę ja cie­bie, bie­rze­my ślub! Ha!

Kon­stan­ty z wy­ra­zem twa­rzy bę­dą­cym mie­sza­ni­ną szoku i obrzy­dze­nia spoj­rzał w kie­run­ku du­chow­ne­go.

– To jest chyba nie­le­gal­ne… – nie­pew­nie za­pro­te­sto­wał ksiądz.

– Chyba ci, kle­cho, mó­zgo­ja­dy na przy­mu­so­wą gło­dów­kę po­wę­dro­wa­ły, albo winko mszal­ne na­zbyt do głowy ude­rzy­ło. Jakie znowu nie­le­gal­ne? No­wo­cze­sne – dziar­sko ucię­ła temat Ger­tru­da.

– Ale tak wła­ści­wie, to skąd cioci przy­szedł ten cały po­mysł na ślub?

 

[dwa­dzie­ścia minut wcze­śniej, czyli skąd wła­ści­wie ciot­ce przy­szedł po­mysł na ślub]

Po raz pierw­szy od prze­szło czter­dzie­stu lat Ger­tru­da była wolną ko­bie­tą. Po­de­szła do pierw­sze­go lep­sze­go sto­li­ka i ura­czy­ła się so­lid­ną dawką na­po­ju wy­sko­ko­we­go. Mo­men­tal­nie za­szu­mia­ło jej w gło­wie i było to dobre uczu­cie. Otak­so­wa­ła wzro­kiem salę, więk­szość nie­umar­łych gości była ak­tu­al­nie w sta­nie po­stę­pu­ją­ce­go roz­kła­du. Wy­jąt­kiem był ten wiel­ki, nie­okrze­sa­ny bru­tal, który jakiś czas wcze­śniej pobił kel­ne­ra. Oho, be­stia nie­źle się trzy­ma, po­my­śla­ła.

Aloj­zy w tym cza­sie za­rzu­cił da­rem­ny po­mysł po­skła­da­nia do kupy Ka­zi­mie­rza.

– Sorry wujo, trze­ba się było le­piej bal­sa­mo­wać. Tych puz­zli to ja już nie ułożę… Pani star­sza to za­mie­rza tak się na mnie gapić? – ryk­nął nie­spo­dzie­wa­nie w stro­nę Ger­tru­dy. Ta nie wy­da­wa­ła się prze­ję­ta, ru­szy­ła na nie­umar­łe­go celem kon­fron­ta­cji.

– Ty się chyba chłop­czy­ku, pro­szę ja cie­bie, z je­żo­zwie­rzem na łby po­za­mie­nia­łeś, je­że­li my­ślisz, że bę­dziesz się tak do mnie zwra­cał.

– Uuu, bab­cia widzę za­dzior­na, lubię takie – od­po­wie­dział nie­wzru­szo­ny Aloj­zy.

W od­po­wie­dzi na taką bez­czel­ność ciot­ka po­de­szła i pew­nym chwy­tem zła­pa­ła za klej­no­ty ko­ron­ne roz­mów­cy. Ten, po­mi­mo oczy­wi­ste­go faktu po­zo­sta­wa­nia żywym tru­pem, śmier­tel­nie się prze­ra­ził. Tym­cza­sem, na­brzmia­ły stę­że­niem po­śmiert­nym, atry­but mę­sko­ści wy­raź­nie za­im­po­no­wał ko­bie­cie. W efek­cie na jej twa­rzy wy­ma­lo­wał się po­tęż­ny ru­mie­niec, do­dat­ko­wo po­tę­go­wa­ny nie­daw­no spo­ży­tym al­ko­ho­lem. Kilka od­de­chów póź­niej oso­bli­wą parę po­łą­czył na­mięt­ny po­ca­łu­nek, który trwał i trwał…

Le­żą­ce nie­opo­dal reszt­ki ojca panny mło­dej chcia­ły wy­ra­zić zgor­sze­nie, jed­nak z resz­tek ust wy­do­by­ło się je­dy­nie nie­zro­zu­mia­łe rzę­że­nie.

Osta­tecz­nie mi­ło­sny uścisk prze­rwał świe­żo upie­czo­ny zom­bie Ja­nusz.

– Czy wy Boga w sercu nie macie? – krzyk­nął. – Le­d­wie kilka chwil temu zo­sta­łaś wdową, z czym na mar­gi­ne­sie zu­peł­nie się nie po­go­dzi­łem, a już ob­ści­sku­jesz się z innym męż­czy­zną? I do tego zmar­łym?! Może jesz­cze za niego wyj­dziesz, co?!

– A wiesz, że to jest, pro­szę ja cie­bie, do­sko­na­ły po­mysł!

 

***

Ksiądz Bo­ni­fa­cy pa­trzył w osłu­pie­niu na Ger­tru­dę i Aloj­ze­go. Ner­wo­wo, jakby szu­ka­jąc po­par­cia, zer­kał na Kon­stan­te­go.

– A niech mnie cho­le­ra, skoro już jest opła­co­ne… Niech im oj­ciec udzie­li ślubu – po­wie­dział nie­spo­dzie­wa­nie pan młody.

– Mo­ment, czy pan – spoj­rzał wy­mow­nie na Aloj­ze­go – przy­jął sa­kra­ment chrztu?

– Się wie, nawet dwu­krot­nie – ra­do­snym tonem od­po­wie­dział nie­umar­ły. – Ko­ściół, oczy­wi­ście od­płat­nie, udzie­la ostat­nio spe­cjal­nych świad­czeń na rzecz zom­bie. Sły­sza­łem, że nowy pa­pież jest spe­cja­li­stą od pi­ja­ru.

– Wi­dzisz klesz­ko, nie ma żad­nych, pro­szę ja cie­bie, prze­ciw­wska­zań. A teraz udzie­laj nam ślubu i to już, na­tych­miast! – krzyk­nę­ła ciot­ka.

Po kilku mi­nu­tach du­chow­ny ofi­cjal­nie ogło­sił Aloj­ze­go i Ger­tru­dę mężem i żoną.

– Wiwat pań­stwo mło­dzi! – skan­do­wa­li żywi go­ście ze stro­ny Kon­stan­te­go.

– Urr­r­gh­h­gh­hgh! – rzę­zi­ły reszt­ki nie­umar­łych gości ze stro­ny Kle­men­ty­ny.

– Gorz­ko! – krzyk­nął ktoś spod stołu.

Aloj­zy bez za­sta­no­wie­nia uniósł mał­żon­kę i na­mięt­nie ją po­ca­ło­wał. Ger­tru­da na­to­miast nie od­wza­jem­ni­ła piesz­czo­ty, za­miast tego ugry­zła go w wargę. Nie­umar­łym wstrzą­snę­ło tak gwał­tow­nie, że upu­ścił świe­żo upie­czo­ną żonę. Jego cia­łem tar­gnę­ły drgaw­ki, a na­stęp­nie za­czął się po­kracz­nie wy­gi­nać we wszyst­kich kie­run­kach, ni­czym drew­nia­na ku­kieł­ka w te­atrzy­ku o eg­zor­cy­zmach. Nie­spo­dzie­wa­nie ruchy ustą­pi­ły, ale zom­bie za­czął się kur­czyć, jakby ucho­dzi­ło z niego po­wie­trze. W opa­rach po­wsta­łe­go w ten spo­sób dymu prze­kształ­ce­niom ule­ga­ła także jego fi­zjo­no­mia i ubiór.

Go­ście we­sel­ni prze­cie­ra­li oczy ze zdu­mie­nia. W miej­scu, w któ­rym jesz­cze nie­daw­no stał rosły nie­umar­ły, teraz znaj­do­wa­ła się ele­ganc­ka star­sza pani. Ger­tru­da aż się za­ru­mie­ni­ła z eks­cy­ta­cji.

– Kto by po­my­ślał, to fak­tycz­nie za­dzia­ła­ło! Ha! To teraz sobie, droga Aloj­ciu, zor­ga­ni­zu­je­my, pro­szę ja cie­bie, świt ży­wych babć! Żwawo, za­bie­ra­my się za gry­zie­nie! – krzyk­nę­ła, po czym, spo­glą­da­jąc w kie­run­ku zdę­bia­łych bie­siad­ni­ków, za­śmia­ła się zło­wiesz­czo.