Po paroletniej przerwie od pisania, popełniłam prosty i przyjemny tekst dark fantasy. Nie ma za dużo magii, jest alchemia. I jest jedyną prawdą.
Dziękuję Teyami, wilkowi-zimowemu i Wiktorowi Orłowskiemu.
MAPA (kredek i akwareli dostarczył Cień)
To była zła noc na podróż. Podczas pierwszej doby roku sztorm na oceanie przybierał na sile, a burzowe chmury zazdrośnie strzegły gwiazd. „Jaka pogoda po zmroku, taka reszta roku”, tak mówili prości ludzie. Mimo to królewski posłaniec nie przestawał wiosłować. Słowo, które niósł, stało ponad ludźmi i bogami. Dotyczyło losu krain, które mogły ocaleć przed wojną.
Maszt przechylił się na wietrze, zmusił do tego samego łódź. Jedyna plama jasności poszła w strzępy, kiedy bezradny żagiel przepuścił napierającą falę. Rumor był ogłuszający: czarna woda uderzała bezlitośnie, wicher smagał pejczem szalupę; drewno ulegało miażdżącym dłoniom władcy oceanu, który dął, ryczał, kopał i tryskał spienioną śliną. Łódka wystrzeliła ku niebu, zawisła na moment na skraju czarnej fali. Samotny wioślarz ujrzał księżyc w pełni wyglądający zza spirali pierzastych chmur. Oślepiony nagłym blaskiem, uniósł ręce w obronie przed boskim spojrzeniem. Gdy zorientował się, że puścił wiosło, było już za późno. Kiedy ponownie je złapał, pękło mu w dłoniach. Łódź zniknęła spod nóg.
Ostatni krzyk rozsądku nakazał mu zerwać płaszcz, by oswobodzić ciało i wypłynąć na powierzchnię, lecz woda na zmianę wyrzucała go w górę i wciągała głębiej w pieniste odmęty. W świetle księżyca dostrzegł strzelisty kształt zamku na horyzoncie. Czuł, jak ocean zrywa z niego koszulę, buty, skórę twarzy. Ujrzał sakwę, cały swój dobytek – czarna wodnista łapa wrzuciła ją łapczywie w otchłań spienionej paszczy. Wierzgając bezradnie w wodzie, posłaniec królewskiego słowa zdał sobie sprawę, że jego ręka jest złamana; nie to było jednak najgorsze. Pierścień zsunął się z dłoni i przepadł.
***
Pod ziemią nie było słychać burzy, jednak póki rwało go w kościach, wiedział, że ulewa nadal trwa. Dudniła woda płynąca rurami. W miedzianych piecach hulał wiatr – jedynie trzy z dwudziestu rozpalono, a chociaż w łaźniach było względnie ciepło, starzec opatulił się szczelniej futrem z gronostajów. Palcami w rękawiczkach zabębnił w skórzaną okładkę księgi, którą trzymał na kolanach – nudnej, acz wymaganej lektury podczas pierwszej doby nowego roku. Musiał wstrzymać się z wpisaniem kolejnego ustępu, aż będzie całkowicie pewny słów. Nie spieszył się: jeszcze nie świtało; ani atrament nie był odpowiednio płynny, ani pióra nie zostały naostrzone. Starzec czekał, nasłuchując kroków. Niosły się rurami, kiedy ktoś schodził do łaźni.
Biegnący człowiek hałasował zbroją. Gdy otworzył szczelne drewniane wrota, wpuścił do środka zimno, czym zasłużył sobie na batożenie. Kary wydawał jednak dowódca zamkowej straży, a gdy we własnej osobie przekroczył próg ogrzewanych parą komnat, nie wydawał się skrępowany wyrzutami sumienia.
– Posłaniec do ciebie, mistrzu. Jest ranny.
– Nikt nie może wiedzieć, że przybył.
– Powinieneś zbudzić pana.
– Nie śmiałbym kraść cennych godzin jego snu. Musi oszczędzać siły.
Wysoki zbrojny skinął głową. Choć sprawa brzmiała na pilną, nie wydawał się przejęty. Wspomniał o księciu wyłącznie dlatego, by stworzyć pozory. W pierwszą noc roku należało zachować uprzejmość. Bogowie patrzyli.
Księżycowe światło wlewało się po schodach z trójkątnego okna. Rzucało długi cień pod nogi gwardzisty – za jego plecami, na szczycie marmurowych schodów, stał człowiek.
– Podejdź! – zawołał do niego starzec.
Człowiek spełnił polecenie, powłócząc nogami. Przyciskał do piersi prawą rękę, lewą wsparł się o framugę, zerkając w strachu do wnętrza szerokiej łaźni.
– Stoisz przed Mistrzem Durstanem, chłopcze. – Dudniący głos gwardzisty wybrzmiał pod zdobioną kopułą. – Będziesz z nim szczery, albo czeka cię zły los.
Przybysz okazał się bardzo młody, a jego mina wskazywała, że nie do końca zdaje sobie sprawę z tego, gdzie jest i co się dzieje: oczy błądziły bez zrozumienia po wnętrzu łaźni; kulił się na dźwięk donośnego głosu diona Orinda – jakby słyszał tylko dudnienie, nie rozumiejąc języka, w którym mówił gwardzista.
I Durstanowi zdarzało się łapać niekiedy na zadumie, w jaką wprowadzała go łaźnia. Niezwykłość mechanizmu regulującego pływy wody Zamku-Na-Klifie zdumiewała każdego. Lecz poraniony przybysz nie zachwycał się działaniem łaźni, a umierał w jej progach.
– Zostaw nas, dionie. Cokolwiek ten człowiek ma do powiedzenia, musi teraz poczekać. Wpierw zajmie się nim zamkowy alchemik. Na tym polega jego służba.
Barczysty i brodaty dion latami własnej służby zapracował na przydomek – Zamkowa Stal – ale Durstan zdążył przekonać się, że w rozumieniu alchemii twardzi jak stal ludzie nie istnieją. Było to czysto podręcznikowe założenie. Lecz Durstan miał także naoczne dowody. Dowódca straży każdym kawałkiem ciała zdradzał przed nim, że nie chce tutaj być. Było to zrozumiałe – alchemia bywała przerażająca. Kiedy gwardzista pospiesznie opuścił komnatę, para osiadła na posadzce i zaczęła gęstnieć. Pokryła warstwą białych obłoków szeroki kamienny basen, zdolny pomieścić stu ludzi.
– Twoja ręka jest złamana – szepnął Durstan nieruchomemu ze zdumienia młodzieńcowi. – Rozbierz się i wejdź do wody. Nie obawiaj się, jest ciepła. Obejrzę twoje rany.
Po chwili zwłoki człowiek zdjął strzępy przemoczonego stroju.
A więc rozumie mój język. Dobrze. Pierwszy krok ku wspólnemu porozumieniu był za nimi.
Posłaniec miał kędzierzawe czarne włosy i wąskie oczy tego samego koloru, był także niski, a jego ziemista skóra krwawiła dziwacznie – plamiła na miedziany, skrzący się kolor.
Bez znaczenia, skąd pochodził człowiek, ulga, którą przynosiła wychłodzonemu ciału gorąca woda, była uniwersalna. Młodzieniec zamknął oczy, zanurzając się po pas. Durstan ruchem dłoni nakazał mu usiąść; gdy woda przybysza sięgnęła podbródka, wąskie nozdrza rozszerzyły się od słodkiej woni ziół pływających po powierzchni basenu.
Durstan przycupnął na skraju.
– Rozumiesz moją mowę, choć nie pochodzisz stąd. Jesteś posłańcem zza oceanu, który w dzień nowego roku przybywa do Księcia Malachiego z Malachiz, Zamku-Na-Klifie?
Czarnooki człowiek mrugnął.
– Nowy rok, nowe prawo – podjął Durstan, porzuciwszy wszelką ostrożność. – Niesiesz wieść od Książąt Północy, w sprawie wojny?
Głowa, wystająca z parującej wody, uniosła się i opadła w wyrazie potwierdzenia.
– Nie nosisz sakwy ani żadnego listu. Gdzie jest wiadomość? Przekaż ją mi, a powtórzę mojemu panu.
Posłaniec wpatrywał się w niego w milczeniu. Durstan poznał dość zwyczajów dalekiej Północy, by domyślić się, że była to odmowa.
– Nie ufasz mi? – spytał z wyrzutem, wciąż łagodnym głosem. – Zajmuję się twoim zdrowiem. Najpewniej nie uwierzysz, lecz woda, do której wszedłeś, jest lecznicza. Pochodzi z gorących źródeł naszej dobrej ziemi. Jej właściwości sprawiają, że zrastają się kości, znika ślepota, a zdarty głos wraca we władanie przemawiającego. Uleczy samą plagę. Spróbuj poruszyć złamaną ręką, a sam się przekonasz.
Czarne oczy zmrużyły się podejrzliwie. Woda gęstniała coraz bardziej; była biała niczym mleko. Czarne włosy chłopaka kręciły się w jej oparach, usta siniały.
Ku zdumieniu mistrza, chłopak je otworzył. Durstan był pewien, że posłaniec nie ma języka. Po chwili zdał sobie sprawę, że ten skłania go, by się nachylił.
Mówiąc, dygotał. Straszliwa prawda, którą wyznał, kosztowała go wszelkie siły. Tak przynajmniej wydawało się Durstanowi, gdy ranny drgnął pod wodą, jakby jego ciało złapał nagły skurcz. Coś łupnęło, ciężar opadł głucho na dno kamiennego basenu. Posłaniec zagłębił się w odmęty: woda sięgnęła jego czoła, a potem czubka czarnej kędzierzawej czupryny. Syczała, gdy włosy kurczyły się, niknąc w obłokach skwierczącej pary. Gdy woda się uspokoiła, Durstan zdjął rękawiczkę. Nagą dłonią bez paznokci zamieszał breję. Przeszukiwał dno. Zdyszał się, nim w końcu natrafił na dwa wgłębienia: dwoma palcami ujął nagą czaszkę za oczodoły i wydobył z mlecznobiałej wody. Strzepnął kropelki i resztki mięsa, po czym wytarł ją pieczołowicie o gronostajowy płaszcz. Nie pozostało nic więcej, jak zabrać posłańca do samotni, by w spokoju dokończyć wpis w rodowej księdze pana na zamku.
Był absolutnie pewien, że słowa, które usłyszał, nie mogą do niej trafić.
*
Cendri brnął pod wiatr skrajem czarnej plaży, próbując ignorować narzekanie pozostałych. Wlokąc się w tyle, nieustannie gadali o tym, co zrobią, kiedy już będą bogaci.
– …buty z gadziej skóry, takie, jakie nosi książę – plótł Duch, zgarbiony w marszu, by lepiej widzieć piasek pod nogami. – Nie marzłyby mi stopy, gdybym rankiem chodził brzegiem morza.
– Gdybyś miał całe złoto świata, nie musiałbyś rankiem chodzić brzegiem morza. – Gawron był zdumiony brakiem złodziejskiego pomyślunku. Z wsuniętymi pod pachy dłońmi szedł ostatni, trzęsąc się z zimna. – Wcale nie musiałbyś chodzić, głupi. Miałbyś konie i powóz, mógłbyś pojechać, dokąd tylko chcesz. Może miałbyś zamek. Zamek, który ma sto komnat. Wszystkie ciepłe, a łoże pełne skór.
– Nie ma mowy, Gawron. Nie będę wstawał co rano, żeby rąbać tyle drewna. Do ogrzania stu komnat potrzebne jest mnóstwo drewna. Sam jesteś głupi. Wolę porządne buty niż twój zamek.
Cendriemu także przydałyby się buty – te, które miał, zdążyły już przemoknąć lodowatą słoną wodą. Półmrok przedświtu nie wskazywał, by wkrótce miało zrobić się cieplej. Chmury pozostawały gęste i ponure; zwiastowały kolejny deszczowy dzień. Wczorajszy sztorm był dziki i nieustępliwy; Cendri dawno nie widział takiego. Fale sięgały czubka latarni na klifie, uderzając w nią ze wszystkich stron. „Im gorszy sztorm, tym większe bursztyny” – powiedział zeszłej nocy stary Duch, zacierając ręce na myśl o zdobyczy. “Jak wtedy, gdy umarł stary książę. Ocean wypluł mrowie bursztynu, a potem młody książę zaczął zdrowieć. To dobry omen”.
Cendri kopnął parę kamieni, ale pod żadnym nie było bursztynu. Znalazł jedynie zdechłą żabę. Przyglądając się, znalazł drugą. Wdepnął w trzecią i odskoczył z obrzydzeniem w bok. Na mieliźnie leżała sterta gnijących żabich trucheł. Poczerniałe, z sinymi trzewiami i wyłupiastymi ślepiami, kłębiły się pośród wzdętych małych ryb i obślizgłych wodorostów. Pokrywała je cuchnąca czarna piana. Kiedy nadeszła kolejna fala, woda obmyła żabie cmentarzysko, a wśród dryfujących ciał Cendri dostrzegł błysk.
Serce zabiło mu szybciej. Jednak błysk nie był złocisty, jak opowiadał Duch. Czarne okrągłe oczko zaświeciło się, kiedy słońce wyszło zza horyzontu. Cendri przyklęknął, rąbkiem płaszcza zasłonił nos. Wstrzymując oddech, wsunął dłoń w śliską breję. Wizja przyszłego bogactwa przyćmiła obrzydzenie, kiedy Cendri wyłowił, wraz z garścią mokrego czarnego piachu, mały pierścień.
Rozejrzał się ukradkiem, czy Duch i Gawron także go dostrzegli, lecz obaj klęczeli nad ruinami rozbitej łodzi. Cendri schował pierścień do kieszeni. Podchodząc pod wiatr, słyszał strzępki ich podnieconej rozmowy.
– …a jeśli nie ma trupa, znaczy, że leży na dnie, jak i złoto.
– Znaczy tyle, że nie upomni się o papier. Może być warty więcej niż złoto. Co to za symbol, Duchu? Ty się szwendasz po wsiach jak pies. Możeś widział nad którymś rozdrożem taki rysunek? Jakby szpiczaste góry…
– Na moje oko to karczmarski znak. Albo kupiecki…
– Gdzie polazł ten chłopak? Może on będzie wiedział…
– A co on tam wie…
– Skoro okrada zamkowych ludzi, może widział gdzieś taki kształt? Hej, Cendri!
– Jestem. Nie widziałem. – Cendri zajrzał przez ramię na kawałek papieru, rozścielonego pokracznie na kolanie klęczącego Gawrona, który trzymał pergamin niepewnie za przeciwległe rogi. Wiatr targał spisanymi słowami. Na samym dole, wprawiony w wielki czarny okrąg, stał trójkątny symbol; przypominał herb, a co za tym szło, potwierdzone nim słowa były cenne. Gdy wyciągnął po nie rękę, Gawron natychmiast cofnął własną. Cendri wzruszył ramionami na widok rozeźlonego wzroku starszego mężczyzny. – Na co ci to, Gawron? Nie umiesz czytać. Nie wiesz, co tam napisano.
– A ty wiesz? – prychnął brodaty mężczyzna. Wielkimi paluchami pogniótł pergamin, złożył krzywo i pospiesznie, po czym wsunął za pazuchę. – Słowa są moje. Sprzedam na targu.
– A na co komu słowa? – zapytał Duch ze szczerą ciekawością. – Może to i jest pieczęć jakiegoś paniczyka, którą złamałeś, Gawron, ale prędzej cię za to powieszą, niż sprzedasz ją wieśniakom. Obiecałeś im połów bursztynu.
– Nie ma bursztynu – burknął Gawron. – Niech biorą słowa, albo sprzedam je zamkowym ludziom.
To rozbawiło Ducha tak bardzo, że zaczął kaszleć. Splunął, po czym osłonił dłonią oczy. Świt był koloru bursztynu, płonącożółty, z miedzianymi promykami słońca wplecionymi w bure burzowe chmury.
– Stara będzie wiedzieć – oświadczył. – Zielarka na skraju lasu, co wróży z żab. Ona umie czytać, pisać też. Chodźmy do niej. Dowiemy się, co stoi na papierze, i będziemy wiedzieć, komu i za co go sprzedać.
– Może to skarb – dodał zjadliwie Cendri. – Może kupisz sobie za niego zamek i ocean, książę Gawronie.
Ten spojrzał na niego z potępieniem. Cendri dostrzegł kątem oka, że Gawronowi drgnęła ręka, którą zwykł go bić.
– Pierwsze, co zrobię, to odrąbię łapę takiemu parszywemu złodziejowi jak ty. Myślisz, że nie widziałem, jak zabierasz coś dla siebie? Czym tak się bawisz w kieszeni?
Gdy Cendri wysunął dłoń, zdziwił się, że pierścień jest na jego palcu. Nie pamiętał, żeby go wkładał. Kiedy wyprostował palce, obręcz, za duża na jego rękę, natychmiast zsunęła mu się z kciuka. Ścisnął mocno przemarzniętą dłoń.
– Błyskotka. Leżała w wodzie.
Duch złapał go za rękę i przyjrzał się pierścieniowi, po czym ujął plecioną obręcz między dwa ocalałe zęby.
– Miedziany – zawyrokował. Splunął pod nogi. – Kowal zrobi ci taki sam z kawałka drutu.
Cendri schował go pospiesznie.
– Ma czernione oczko. Może być coś warty.
– Albo po prostu jest brudny. Będziesz go nosił na palcu, jak przygłupia kowalska córka? Na co ci on?
– Damy go starej, żeby przeczytała słowa. Potem ją dźgnę. – Gawron puścił oko do Cendriego. – Jeśli chcesz iść z nami, musisz jakoś się przydać.
Fale przybrały na sile, docierały głębiej w zatokę. Wielopalczaste czarne łapska sięgały coraz dalej, zagarniały łapczywie piach. Złodzieje postawili kaptury i zaczęli iść ku czarnym wydmom, za którymi zaczynał się las. Cendri kopnął resztki roztrzaskanej łodzi i poszedł za nimi.
*
Durstan przyjrzał się pijawce, a następnie rozkroił ją, by przyjrzeć się krwi.
Oczy księcia uważnie śledziły ruchy skalpela, choć Durstan miał wrażenie, że bardziej od pijawki bada on mimikę jego twarzy, by odgadnąć werdykt. Władca był zaciekawiony. Mistrz trucizn musiał zwykle polegać wyłącznie na ruchu źrenic, by odgadnąć nastrój swego pana. Dolna część twarzy, od kącików oczu po szczyt podbródka, była zasłonięta kształtną maską z rzeźbionego tulipanowego drewna. Wyobrażone na nim spirale otaczały uśmiechnięte lico młodego mężczyzny, za którym skrywał się książę. Ten sam morski motyw – zęby wieloryba i paproć odciśniętą w kamieniu – władca nosił w postaci rhiwu, by tatuażem zakrywać blizny na czole, tuż pod zaczesanymi czarnymi włosami: jedynym elementem ciała nieskażonym chorobą.
– Nowy rok, stare dzieje – zadźwięczał rozczarowany głos, stłumiony maską. Drewniane usta uśmiechały się, choć Księciu nie było do śmiechu. – Twoje zioła nie dają poprawy, mistrzu. Krew wciąż nie gęstnieje.
– Przeżyłeś kolejny rok, panie, a to jest powód do wielkiej radości. – Durstan wytarł dłonie i nałożył opatrunek. Książę natychmiast przysłonił go szatą. – Póki ciało się nie pogarsza, wciąż jest nadzieja.
Gdy zaczynał pogarszać się umysł, wtedy należało ją porzucić. Jednak Durstan był dobrej myśli. Wraz z ubiegłą nocą Książę Malachiz zaczął dwudziesty piąty rok życia – na przekór temu, co przewidział w swoich obliczeniach poprzedni mistrz trucizn. Regularne zabiegi w parze łaźni, zaordynowane przez Durstana, wzmocniły mięśnie wiotkiego młodzieńca, który dzieciństwo spędził w pierzynach, a pogrzeb ojca oglądał z okna. Teraz Malachi chodził o lasce, ubierał się o własnych siłach, a jego pismo przestało przypominać pokraczne szlaczki dziewięciolatka, w którego jaźni zamknięto go przed laty – niczym w więziennej komnacie, gdzie człowiek zagląda raz na dwusen czasu. Durstan nie popierał zasad swego poprzednika. Sam bywał u księcia codziennie, choć za każdym razem gardził w myślach zamkowymi budowniczymi, którzy umieścili książęcą samotnię na szczycie wieży. Szczególnie jeśli zamkowy dziedzic był kaleką.
Przypuszczał, że Malachi poruszy temat śniadania lub czegoś równie błahego, co zwykle zaprzątało myśli chorego po badaniu, lecz pomylił się.
– Żadnych wieści zza oceanu? Widziałem światła na wodzie, zeszłej nocy.
A więc poprawił mu się wzrok? Durstan zapisał w pamięci, że musi uzupełnić zapasy suszonej mrocznicy.
– Światła, które widziałeś, panie, to latarnia wyznaczająca granicę twych ziem. Gasła i rozbłyskała podczas sztormu, który nawiedził nas nocą. Dziękujmy bogom, że nikt nie przeprawiał się przez ocean przy takiej pogodzie. Żadna łódź ani żaden pływak nie utrzymaliby się na falach.
– Mimo tego, wieści z Północy nie powinny czekać. – Chrapliwy głos Księcia zdradził jego niezadowolenie, podszyte nutą dziecięcej niecierpliwości. – Bogowie nie przyjmą naszych podziękowań, jeśli uraziliśmy ich, nie przestrzegając zwyczajów.
– Bogowie wiedzą, których ludzi karać, a którym darować winy. – Durstan schował narzędzia. – Za twoim pozwoleniem, panie, czas na kąpiel. Idę przygotować zioła.
– Nie życzę sobie ziół. Są gorzkie i pachną odrażająco, jak kmin. Wypadają mi od nich włosy. Kiedy ostatnio się czesałem, na grzebieniu zostały mi całe kępki.
Gdybyś tylko nie wyrywał ich sobie z głowy ręką niewprawną jak świńska racica, panie. Durstan skinął wyrozumiale głową.
– A zatem przyślę służkę do czesania. Być może powinna przyjść już teraz, by pomóc zejść po schodach?
Książę pokręcił głową; fakt, że się nie odezwał, świadczył, iż uwaga go zawstydziła. Wychodząc, Durstan postawił książęcą laskę daleko przy drzwiach, by pogłębić to uczucie. Pokonawszy sto czterdzieści dwa stopnie przeklętej wieży, żałował, że nie miał własnej. Na dole spotkał strażnika w barwach zamku – czerni i złocie. Bezczelny człowiek nie zdjął przed nim hełmu; przemawiał bez należytej uprzejmości, a tylko treść niesionej przez niego wiadomości skłoniła Durstana do przeoczenia tej zniewagi.
– Posłaniec czeka przy głównych wrotach.
– Posłaniec? To niemożliwe.
Jego czaszka stała między wypchaną dwugłową żabą a Wielką Księgą Kikutów Elswina Tymareza.
– To kobieta, panie. Dyrjanka.
Na bogów. Gdyby istnieli, Durstan mógłby pomyśleć, że go nienawidzą.
– Wyjdę po nią. Gdzie jest dion Orind?
– We wsi, panie. Wedle twego rozkazu.
Ten jeden jedyny raz, gdy dowódca straży przydałby się w zamku, wypełniał akurat wolę Durstana. Bogowie musieli zaśmiewać się do łez.
Na zewnątrz dął nadmorski wicher. Durstan wzdrygnął się od zimna, które wpadało przez uchylone skrzydło okutej żelazem bramy. Posłańczyni była ponadprzeciętnie wysoka, ręką podtrzymywała furkoczący płaszcz, spięty pod szyją białym lisim futrem. Ludzie z Dyrjan, krainy jezior, byli wysocy i smukli, a ich zbroje przypominały rybie łuski. Durstan od czasu do czasu widywał Dyrjańczyków, kiedy korowodem zbrojnych przybywali na rodowe uroczystości sąsiedniej krainy. Nie przypominał sobie jednak, żeby widział z bliska jedną z ich kobiet. Stała w stroju do konnej jazdy. W półmroku ogromnej hali, z racji zimowych oszczędności oświetlonej jedynie połową podwieszanego świecznika, skóra Dyrjanki wydawała się ciemna.
Kobieta zdjęła spiczasty kaptur, by odsłonić wąską twarz. Krótko ostrzyżone włosy nadawały jej chłopięcej urody. Ku zdumieniu Durstana, pozdrowiła go jak pospolitego człowieka, jakby był handlarzem rzepy na rozstajach dróg: lewą dłonią dotknęła czoła, ust, a potem serca.
– Prowadź do Pana-Na-Zamku, Księcia Malachiego.
To odebrało mu dech w piersi.
– Twoja wiadomość. Daj mi ją.
– Przemówię wyłącznie w jego obecności.
– Trzymasz dłoń na nożu. Czy takie są zwyczaje w twojej krainie?
– By strzec danego słowa i nie wydawać go obcym. Masz rację, starcze. Twoim jest podać mi napitek po przebytej podróży.
Za jej każde wypowiedziane słowo, Durstan w myślach odmierzał krople pleśniejącej czerni, które umieści w kielichu tej bezwstydnej kobiety, gdy oferuje jej napitek. Za „starca” zasłużyła na ocet zamiast wody.
– Jestem Durstan z Korogwiz, Mistrz Ziół i Trucizn na Dworze Malachiz, Zamku-Na-Klifie, Stolicy Eskaru, którym rządzi mój Książę… pod którego władaniem jesteś teraz, stojąc i oddychając na jego ziemi.
– Mylisz się, Mistrzu Durstanie, jestem bowiem pod władaniem mojej pani, której ostatnim rozkazem było posłanie nadziei na dwór swego syna. Przybywam od Królowej Myriady, Pani-Wśród-Jezior, by przedłużyć przysięgę o pokoju między naszymi krainami, na nowy dobry rok. – Spojrzała w głąb sali, nie przestając mówić. – Panie, moje imię brzmi Malia. Myriada, nasza matka, nie żyje. Jej kraina stoi bez dziedzica.
Nasza matka? Z pewnością nie zwracała się do niego. Matka Durstana dawno już obróciła się w proch.
Łoskot upadającej laski poprzedził rumor ciała uderzającego bez zmysłów o posadzkę.
„Wyłącznie w obecności księcia”, powiedziała kobieta. Przyglądała się w zdumieniu wijącemu się ciału, nie wierząc w to, co widzi. Nim gwardziści ocucili Malachiego, jego książęca mość zdołał rozbić sobie nos i przelać krew, którą Durstan tak pieczołowicie odmierzał każdego dnia. Marnotrawstwo doprowadzało Mistrza Trucizn do szału. Kiedy dwóch zbrojnych podniosło bezwładne ciało księcia, by zanieść je z powrotem do wieży, Durstan tłumił w sobie drgawki. Podobne trzęsły jego panem, lecz nie współczuł mu. Mimo prób wykształcenia księcia na dyplomatę i godnego reprezentanta rodu, renomę Malachiego z Malachiz psuło bycie kaleką. Po raz kolejny odpowiedzialność spadała na Durstana.
Pozostało zaproponować obmierzłej kobiecie wizytę w łaźni. Gorąca woda nie mogła się zmarnować.
*
Wieś liczyła nie więcej chat niż tyle, do ilu potrafił policzyć Cendri, a więc wszystkich palców na dłoniach. Idąc jej skrajem, bawił się pierścieniem z czarnym oczkiem. Przesuwał błyskotkę po knykciach, jak znikającą monetę w starej sztuczce przemytników. Kiedy wsuwał ją i zsuwał z kciuka, obręcz stawała się na zmianę szersza i węższa. Gdy złodzieje zatrzymali się, żeby nazbierać czarnego bzu – wedle zwyczaju, po radę do zielarki trzeba było przyjść z zielem – Cendri urwał zębami kawałek rzemyka ze starego buta, przewlókł przez obręcz pierścienia i przewiązał sobie wokół nadgarstka. Nie miał zamiaru go zgubić. Nie wierzył słowom Ducha, choć zwykle cenił jego rady; pierścień musiał być coś warty. Wystarczyło go wyczyścić i wypolerować. A potem sprzedać komuś, kto nie pozna się na miedzi. Nie planował oddać go bagiennej babie za rozszyfrowanie zgadywanki o tym, do którego paniczyka należała pieczęć na mokrym kawałku papieru.
Obserwowała ich zza okiennicy na długo przed tym, nim podeszli do nory w wydrążonym wzgórzu. Czarne oczy utkwiła w oknie, niczym szklane kule okrągłych latarni – te same, którymi ludzie w miastach oświetlali ulice; które, gdy z gór schodziła mgła, wisiały między ziąbem a ciszą niczym ślepia zjawy, przylazłej jej tropem. Kiedy zbliżyli się, baba trzasnęła okiennicami. Ze środka zabeczała koza.
Gawron wytarł buty o schodek, po czym załomotał we wklęśnięte drzwi.
– Babo! Idziemy z plaży! Mamy dla ciebie zarobek!
– Bursztyn? – Rozległ się starczy głos.
– Lepiej! – Gawron wejrzał do środka przez szczelinę w drzwiach. – Słowa na papierze. Przeczytaj je dla nas, a zapłacimy ci czarnym bzem.
Ze środka dobiegł rechot, a potem odgłos skobla. Baba cuchnęła wnętrzem swojej chaty. Domek był tak niski, że Duch musiał się pochylić. Przegniłe bele podpierały obwieszoną rybackimi sieciami powałę, a za splecioną z wikliny przegrodą uwiązano czarną kozę o przeraźliwie jasnych oczach, która dzwoniła blaszanym dzwonkiem, kiedy tylko poruszyła szyją. Kobiecie brakowało palców, plecy miała zgrabione, a zęby tylko z przodu. Przysiadła nad płonącym paleniskiem. Pod oknem pachniało lawendą i rozłożoną do suszenia aronią. Nic, na co spojrzał Cendri, nie było warte uwagi, lecz kobieta i tak obserwowała go czujnie, łypiąc na papier z przełamaną pieczęcią: jej zezowate oczy spoglądały w dwa różne miejsca równocześnie.
Gawron podał jej papier, a ona zaczęła czytać. Robiąc to, wciąż obserwowała Cendriego. Cendri zastanawiał się, czy na tym właśnie polegało czytanie. Gdy skończyła, jej oczy wróciły na swoje miejsce. Porwała papier i cisnęła go w ogień. Gawron i Duch zamarli.
– Parszywce – powiedziała. – Przyłazicie tutaj, ściągając na mnie klątwę. Dmidzbany. Gnusy. Grabieżcy. – Nie kończyły jej się wyzwiska. – A teraz słuchajcie, złodzieje. Przeczytałam. Lepiej, byście nie wiedzieli, coście ukradli. Lepiej nie mówić głośno.
Gawron sięgnął po nóż, lecz powstrzymał go Duch.
– Ruto. Mów.
– Na szali jest los – wycedziła kobieta. Dłonią o dwóch palcach wskazała ponad ogniem Cendriego. Patrzyła na niego czarnymi oczami, jakby czekała jedynie, by wydać rozkaz płomieniom.
– Mój los?
– Twój i nas wszystkich – warknęła – przez ciebie zgubiony. Przyjdą po nas, z twojej winy. Służebnicy plagi. Skończysz jak oni. Będziesz krzyczał, aż zabraknie ci śliny, a głos zamilknie na zawsze. Pożre twoje ciało i wypruje jelita. Bez krwi, bez kości, bez mięsa. Kiedy morze wypluje plagę, wtedy jest już za późno. Bogowie zadecydowali. Rok, który nadszedł, będzie należał do plagi. Zły rok. Co mam więcej rzec?
Cienie milczących złodziei rozchodziły się po ścianach chaty, kiedy na palenisku poruszał się ogień. Gromadziły się za plecami staruszki, łypiąc na Cendriego.
– Nie przyszedłem do ciebie po wróżbę na nowy rok, babo. – Gdy Gawron się odezwał, jego głos drżał. Drżała także dłoń, w której ściskał nóż. – Przestań straszyć. Jaki znak tam stoi? Do kogo należy? Mów, co dokładnie napisano.
Rozważała to krótko.
– Czym płacicie? Nie chcę bzu.
– Pierścieniem. – Gawron złapał Cendriego za rękę i przyciągnął go szarpnięciem w światło ogniska. Ostrzem wskazał na pierścień, sztychem puknął w oczko. – Łypnij na srebro. Jest warte więcej niż twoje zagadki.
Rozwarła szerokie żabie wargi i zasyczała. Choć nie wydała z siebie głosu, Cendri usłyszał syk z głębi trzewi, we własnej głowie, a potem w piersi… jakby wlano mu w gardło ogień, który spłynął wzdłuż kości, by spopielić ciało od środka. Opadł na kolana, zdumiewając Gawrona, który puścił go z przekleństwem na ustach.
– Co z tobą, chłopcze?!
– Puszczaj! – Cendri uderzył go pięścią w szczękę. Gawron poleciał między rozżarzone węgielki; runął, jakby wpadł na niego rozpędzony dzik. Dym buchnął pod powałę. – Nie oddam!
Duch zastąpił mu drogę; Cendri zobaczył jego wielkie przerażone oczy, kiedy przepchnął wysokiego mężczyznę przez drzwi. Wypadli na mroźną noc.
Nim się opamiętał, biegł już przez las. Gnały za nim szczury z rozognionymi oczami, pod nogami skakały wydęte posiniałe żaby, ptaki zawodziły ochryple, przelatując między splecionymi gałęziami iglastych drzew. Rozmokłe błoto chwytało go za nogi. Puszcza była rozświetlona czerwieniącą łuną okrągłego księżyca, który zawisł nad zatoką. Odbijał się w czarnym oczku pierścienia na spuchniętej dłoni – jakby na niebie stał nie jeden, a dwa księżyce.
*
Czekał niecierpliwie, uderzając palcami o gliniany dzban śluzu z paprocich języków. Nie był do końca pewien, ile wystarczy, by skłonić kobietę do poruszenia tematu schedy, z którą tu przybyła – nie wyłącznie jako reprezentant sprawy, a także uczestnicząca w niej strona. Malia z Dyrjan była bez wątpienia graczem na planszy swej pani matki, bez znaczenia czy martwej, czy też żywej. Umierając, królowa wykonała ostatni ruch, lecz rozgrywka wciąż trwała. Durstan starał się opanować drgawki. Nie miał zamiaru zdradzić, że informacja o rodowym dziedzictwie całkowicie go zdruzgotała. Planował okraść kobietę ze wszystkiego, co wiedziała: za pomocą połączenia ziół, siły sugestii i wstydu.
Bogowie, głupcy!
Miał poczucie, że z niego kpią. Musiał użyć całego zapasu, jaki zdołał oszczędzić przez lata, przechowując sucholubną paproć w wilgotnym zamku. Resztę najcenniejszego zioła, jakie posiadał jego poprzednik.
Kobieta przybyła bez zapowiedzi i bez towarzystwa.
Jest odważna, przyznał Durstan w myślach. Był także pewien, że Dyrjanka przychodzi tutaj w swoim celu. Ubrała się zgodnie ze zwyczajem, który jej przedstawił, w białą wełnianą szatę: blada, bosa i błyszcząca w półmroku przeszła po rozgrzanej gorącą parą posadzce.
Gdy jej oczy zalśniły w blasku rozpalonych świec, Durstan zauważył, że różnią się od siebie kolorem. Patrzyły na niego wrogo.
– Kobiece ciała, aczkolwiek nadzwyczaj piękne, nie sprawiają mi przyjemności patrzenia – oświadczył. – Proszę, nie wstydź się, pani. Potraktuj to miejsce jako komnatę uzdrowiciela, a mnie jako twego elswina.
– Nie potrzebuję elswina. Nic mi nie dolega.
Już niedługo. Durstan uśmiechnął się.
– Twój ród obarczono wyniszczającą chorobą. Być może gdyby twoja matka miała u swego boku utalentowanego uzdrowiciela, ten rok zacząłby się inaczej. Proszę, pozwól staremu człowiekowi na odrobinę przezorności… oraz na złożenie kondolencji. Przyjmij moje współczucie w imieniu Księcia Malachiego i ludu Eskaru.
Malia obserwowała każdy jego ruch. Zbliżyła się ku schodkom prowadzącym w głąb wody.
– Jej życzeniem było ujrzeć Dyrjan w dobrobycie. Moja pani matka miała nadzieję na pokój, odnowiony w obliczu nadciągającej z Północy wojny. Od dawna podziwialiśmy wytrwałość i pomysłowość Eskarcz…
Urwała, gdy Durstan wylał na jej stopy odrobinę ciepłej wody i przerwał patos. Odstawił misę na bok, następnie podał dziewczynie dłoń, by zagłębiła się w basenie.
– Przymierze jest wskazane. Lecz zawiera się je, by przyniosło obustronne korzyści.
Postąpiła krok, a chwilę później zniknęła w parze. Przemawiała zza jej obłoków.
– Rozumiem twoją ostrożność, mistrzu. Jestem przybyszem z daleka. Jednak nie chcę pochopnie podejmować decyzji, jako i ty. Zależy mi na zdrowiu księcia. Wieść o śmierci matki bardzo go przejęła.
Lub wieść o istnieniu rodzeństwa, z którym miałby dzielić kraj.
Durstan chochlą nabrał paprociego wywaru z dna dzbana; płyn, przypominający ciepły wosk, rozpuścił się w podgrzanej wodzie. Dotknął skóry twarzy, by upewnić się, czy pozostaje gładka, po czym wkroczył do wody. Nie zdjął szat – pod nimi nie było na co patrzeć. Malia zdawała się doceniać ten gest. Starał się zerkać na nią wyłącznie wtedy, kiedy odwracała głowę, by podziwiać mozaiki; nie dostrzegł jednak żadnej skazy na jej smukłym ciele: ani blizny, ani krzywizny, ani brodawki.
Nagi człowiek nie krył sekretów. Szkielet człowieka nie krył żadnych. Jednak Durstan miał dzisiaj inne plany. Usiadł na tyle blisko, by nie nadwyrężać gardła – akustyka łaźni umożliwiała zaspokajanie najbardziej krasomówczych zapędów. Jego głos niósł się wśród rozstępującej pary.
– Czy Dyrjan szuka także innych sojuszników? Jeśli nie zgorszy cię moje pytanie, kim był twój ojciec?
– Nie jestem prawowitą dziedziczką mojej matki, jeśli tego dotyczy twoje pytanie, mistrzu. Jednak działam w jej imieniu. Pragnęła szukać sojuszników tu, w Eskarze. Jej przydomek brzmiał „Miłosierna”.
Durstan pamiętał, kiedy Myriada wstąpiła na tron. Był wtedy młodym mężczyzną, a ona pięcioletnią dziewczynką. To było bardzo dawno temu.
– Po śmierci Myriady Miłosiernej, miłosierdzie także jest zagrożone – zauważył. Uwaga zabrzmiała celnie. Zapamiętał, by wpisać ten ustęp do rodowej księgi. – W okresie bezkrólewia wrogowie wyłażą na wierzch. Niekiedy i najdorodniejsze jesienne jabłka kryją w sobie robactwo. Jeśli przekroić je nożem, intryga wychodzi na wierzch. Można mieć jedynie nadzieję, że przetnie się także robaczy łeb.
– Mistrzu, jeśli pragniesz mnie pouczać na temat niebezpieczeństw czekających na dziedzictwo mojej matki… Odkąd skończyłam czternaście lat, wdrażano mnie w sprawę narastającego konfliktu z Północą, choć jestem jedynie połowicznie spokrewniona z rodem, którego on dotyczy. Uwierz mi, gdy mówię, że przygotowania są dokładne. Jestem świadoma zagrożenia.
A więc jest bękartem wychowanym na dworze.
– Czy tego ukrytego także? – Durstan nie był tego pewien. – Moja pani, Malio, czy słyszałaś kiedyś o Dwugłowej Koronie? Przypowieść ma rozbieżne początki. Zyskuje posłuch zarówno w wiejskich karczmach, jak i na pańskich dworach, mówi bowiem o złodziejstwie… pladze dotykającej każdego. O kradzieży tak śmiałej i drwiącej, że zapisała się w ludzkiej historii jako osobny ustęp. Zbudowano na niej królestwo. Czy wiesz, czym jest?
Durstan odszukał w głowie odpowiedni fragment z Przypowieści Pogranicza, pióra elswina Mahara. Miał pozłacaną kopię w książęcym księgozbiorze.
– Żył ongiś władca wyjątkowo szczodry lub też parszywie zły. Nie rozstawał się z koroną, która przedłużała życie. By położyć kres rządom, jego wróg wynajął zbirów. Złodziei, których dusze były najmniej warte. Mieli ukraść koronę i cisnąć w morze, lecz zarobek był dla nich ważniejszy. Dłutem rozkuli złoto na dwie części, by podzielić między sobą. Jeden z nich sprzedał swoją część kupcom z południa, którzy nigdy nie brzydzą się skalanego towaru. Drugi zachował swoją dla siebie, aż wrogi panicz odszukał go i zabił. Połowa nie wystarczyła. Moc, która tkwiła w koronie, nie objawiała się w okaleczonej resztce. Potomek króla szukał drugiej części resztę życia, a gdy znalazł i przekuł koronę na nowo, odziedziczył tylko zły los. Królestwo przymierało głodem, rozszarpywane wojnami i nękane nieurodzajem. Czy domyślasz się, dlaczego? Druga połowa nie była prawdziwa. Przetopiono ją dawno temu na monety. Wykuto zamiennik z taniego metalu. Przekuta korona była kłamstwem. Żadne królestwo zbudowane na kłamstwie nigdy nie przetrwało. – To były słowa Durstana, nie elswina Mahara. – Pozłacany dziedzic był głuchy i pusty w środku. Jego rządy krótkie i zapomniane. Nie bogowie decydują o losach ludzi. Wszystko, na czym zbudowano królestwa, to tylko kruche ludzkie kości i krew, którą ludzie przelewają między sobą. Czy je czujesz, pani? Kości w twoim ciele, skórę, którymi są obciągnięte? Zęby w ustach, paznokcie na czubkach palców? Tym są królestwa, zawodnym ludzkim ciałem. Zawsze należy o tym pamiętać.
Wysłuchała go z uwagą.
– Masz rację, mistrzu. Ciało, które zawodzi mojego brata, zawiodło także moją matkę. Wiem, że nasze rody poróżniła wielka niezgoda. Lecz teraz nie rozchodzi się o koronę. Wojna idzie od Północy. Eskar trzyma z nią sojusz. Wyznajecie wspólnych bogów. Ze względu na nich, panuje między wami przyjaźń.
– Północ jest znana ze swojej bogobojności, a nie z przestrzegania zwyczajów. Nie wysłała posłańca.
– Zaniedbanie zwyczaju niekoniecznie jest oznaką wrogości. Północ i Eskar dzieli ocean, a ocean dzielą między sobą przemytnicy. Coś mogło wydarzyć się bez winy Książąt Północy. Należy zachować ostrożność wobec podobnych oskarżeń.
Durstan się nie zgadzał.
– Rzeczywiście, powinniśmy być ostrożni, pani. Ludzie zza morza są znani ze swojej przebiegłości. – Odgiął głowę do tyłu i zaczął wdychać opary. Starał się skłonić dziewczynę, by zrobiła to samo. – Czujesz lawendę? Sam przyrządzam maść. Twój brat wyjątkowo lubi ten zapach.
– Przykro mi, mistrzu. Niczego nie czuję. Straciłam ten zmysł, gdy byłam małą dziewczynką. Moja matka mawiała, że Malachi także cierpi na tę przypadłość. Jak i ona sama. Jeszcze na dworze w Dyrjan bawił się pośród trujących kwiatów mrocznicy, nieświadomy jej wpływu. Niemal przypłacił to życiem. Czy z tego wyrósł?
Pod wodą, Durstan zacisnął dłonie w pięści. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że Książę stracił zmysł powonienia.
Milczał. A więc wszystko, co powiedziała Malia, mówiła z czystości serca i swoich własnych intencji?
Wierzyła, że wypełnia misję w imieniu swojego rodu, będąc wystarczająco ważną, by chronił ją rodowy obowiązek. Była pewna siebie i całkowicie nieświadoma niebezpieczeństwa. Najpewniej celowo tak ją wychowano. Dworzanie lubili swoją wygodę.
Gdy tylko dowie się, że została oszukana, z pewnością będzie wściekła. Durstan był, kiedy po raz pierwszy go wykorzystano. Należało zaoferować jej miejsce po swojej stronie planszy. Nowy rok zapowiadał się wspaniale.
*
Obudził go rybak, który złorzeczył na złodziejów i nowy rok, w którym biedaków okradają nawet ze sztachet w płocie. Kulejąc z bólu, Cendri nie dotarł daleko. Na skraju lasu usiłował jeszcze raz zdjąć pierścień ze spuchniętej, poczerniałej ręki, czego próbował dokonać już wcześniej, w świetle latarni nad rybacką chatą. Na przemian klnąc i zaciskając zęby, wyjął w końcu nóż, ale gdy drżącą dłonią przyłożył ostrze do kciuka, nie mógł zmusić się, żeby oderżnąć palec. Jako kaleka nie przetrwa zimy. Nie zwiąże sznura ani nie strzeli z procy. Nie podważy wieka skrzyni ani rygla psiarni, przez którą zakradał się do zamku.
Musiał iść po zioła i radę.
Nie przeszedł choćby połowy drogi do chaty zielarki, kiedy dostrzegł chorągwie zamkowych ludzi.
Ich spocone konie majaczyły w mglistym poranku. Idąc przez zroszone pole przekwitłego wrzosu, Cendri liczył zgromadzonych na placu ludzi w zbrojach. Dwóch, czterech, sześciu… Czarno-złote napierśniki nie potrzebowały światła, by błyszczeć w tłumie nędzników, których siłą wyciągano z chałup, by ustawić rzędem przed wrzeszczącym brodaczem z herbem księcia na płaszczu.
– …nie będę czekał na świt ani słuchał waszych kłamstw! Gdzie jest, coście ukradli?!
– Łaski, panie!
Przepychano się i wrzeszczano, ktoś uderzał rzemieniem, choć konie nie parskały; dudniące głosy gwardzistów dobiegały z chat: wyrzucano rozprute worki z jęczmieniem i kopniakami otwierano skrzynie. W ruinie stodoły, na poczerniałych od pożaru krokwiach, wieszano grubo splecione sznury. Z zamkowych wież na dalekim klifie dzwony biły na świtanie.
– Wieszać złodziei! – warczeli ludzie. – Ich weźcie, panie!
– Nie ukradliśmy… Łaski… – Cendri rozpoznał chrapliwy głos Gawrona.
Choć człowiek w płytowej zbroi musiał być gwardzistą, zdzielił go w twarz osękiem, bronią przemytników.
– Widziano was! – wrzeszczał. – Książęce złoto wzięliście dla siebie, co stara kobieta poręczyła. Gdzie jest książęcy pierścień?! Gdzie złoty pierścień z czarnym oczkiem, własność waszego pana?! Gadaj, a zginiesz szybko.
– Nie był złoty! – krzyczał Duch, zdumiony, wielkimi oczami błądząc ponad ludźmi. – Miedziany, z brudnym oczkiem!
– Chłopak ma… – jęczał Gawron. Cendri zobaczył jego spuchniętą od razów twarz. – Chłopak…
– Rozejść się! Szukać chłopaka!
Wplecione w wielorybie żebra czarne chorągiewki łopotały nad głową Cendriego, kiedy przemknął przez wieś. Chciał wbiec w las, lecz powstrzymali go ludzie przykurczeni między biało-czarnymi brzózkami. Nadzy, o kościstych ciałach, mieli u stóp strzępy brudnych szmat. Kiedy zamknęli oczy, ich twarze zwinęły się niczym świeże drewno na ostrzu stolarskiego dłuta. Rulony odpadły, ukazując spalone czarne kości. Rozsypały się, kiedy dmący znad oceanu wicher zmierzwił gałęzie. Sadza po nich uderzyła Cendriego w twarz; nie zdążył w porę unieść rąk, by się osłonić.
Zorientował się, że słyszy wycie i płacz dzieci. Zabrakło mu tchu w piersi, kiedy usłyszał swoje imię. Duch wył wniebogłosy, jakby żywcem rozpruwano mu brzuch; wieśniacy wrzeszczeli, stodoła chwiała się i trzeszczała. Cendri nie widział wiele przez łzy. Gdy dotarł do chaty, był przemoczony od rosy i błota.
– Dusza się błąka jak owca w noc ciemną. – Usłyszał głos starej baby. – Chodź, owieczko. Poczerniałaś.
Cendri, zaciskając zęby i rękę, powlókł się do środka. Kobieta zatrzasnęła za nim drzwi, po czym przysiadła przy plecionce z wikliny, gdzie zostawiła nóż. Za przegrodą koza zaryła kopytami o sitowie. Było ciemno, a palenisko cuchnęło gnojem; jedynie wykręcone świece wystawały z dziur w ścianie i kołysały się na wietrze.
– Wydałaś ich – syknął. – Wydałaś zamkowym ludziom.
Okryła ramiona chustą i wzruszyła nimi.
– A co, miłowałeś ich? A może się myliłam i nie byli złodziejami?
– Nie byli. – Cendri przełknął ból. – Znaleźliśmy to. Nie ukradliśmy. Nikogo nie…
– Nie? – Baba kłapnęła zębami. – Ile razy po lesie łaziłeś, żeby książęcą zwierzynę kraść? Z pułapek zające wybierać? Bursztyn…
Cendri robił gorsze rzeczy.
– Za bursztyn nie wiesza się ludzi.
– Gorsze są kary niźli stryczek. – Wskazała jego rękę. – Żyły pełzną, szukając serca. Trucizna nie wypuszcza ze swoich szponów. Wiesz już, co cię czeka?
Chciał pochwycić ją za gardło, jak żabę, nim uskoczy w chaszcze, ścisnąć mocno i rozgnieść między palcami. Gdy jednak wyciągnął rękę, ból rzucił nim na kolana. Cendri przewrócił gar pełny pomarszczonej aronii; rozsypała się między krzywe dechy podłogi, jak ziarno rzucone kurom wpadła w skopaną ziemię. Baba zaklęła. Zakrzywionymi paluchami zaczęła wydłubywać aronię ze szczelin, przeklinając duszę Cendriego. Lecz jemu było już wszystko jedno.
– Dostałaś list i spaliłaś go – przypomniał jej. – Dostałaś zapłatę z ziół, a nie rzekłaś niczego w zamian. Gadaj, co było w liście! Skoro i tak umrę, chcę wiedzieć, za czyją winę!
– Za swoją winę, bezoka sroko – syknęła. – Kto wam kazał brać list i łamać pieczęć? To, coście zniszczyli, to księżyc w pełni i okrągłe srebrne jezioro, razem na jednym polu. Pieczęć Dyrjan… a list tyczy się ich ziemi, ich dziedzictwa. Na papierze stoi, iż będzie rządzić prawowita córa Myriady-Na-Niebie. Jedyna córa… Pani-Wśród-Jezior, Pani na Dyrjan, Pani na Duhan Wen… Nim woda wypłucze ci oczy spod powiek… powiedz, chłopcze, „Malia”. I patrz, jak dzieje się chaos. – Rzuciła w niego garścią twardych owoców, jakby przestały mieć dla niej znaczenie. – Zastanów się, złodzieju, nad jednym… dlaczego papier, co mówi o krainie stąd, przypływa zza morza, by decydować, jak dzieje się ludziom tutaj? Pierścień miał trafić do księcia, lecz trafił do ciebie. Pierścień Plagi. Czarny pierścień. Z czarnej korony wykuty, który przychodzi rządzić.
Cendriego opuściła cała odwaga.
– Pomóż mi. – Z każdym kolejnym słowem obręcz pierścienia zacieśniała się na kciuku. Musiał być złamany, lecz pierścień nie chciał się z niego zsunąć. – Chciałaś zapłaty. Weź go. Proszę…
– Idź na klif. Weźmie cię morze, a twój ból razem z tobą. Tak mogę ci pomóc.
– Jesteś zielarką, a to jest trucizna! Jak możesz nie wiedzieć, jak temu zaradzić? Mówili, że jesteś z miasta, z Kluczportu… Od lat przychodzą do ciebie ludzie… z kośćmi złamanymi… z cielakiem strutym… Kto ma wiedzieć, jeśli nie ty? Pani…
Zarechotała na ostatnie słowo.
– Jest pewien człowiek. Mistrz trucizn na zamku. A to się dobrze składa, bo jego ludzie już po ciebie przyszli.
Zza przegrody, gdzie na postronku stała wcześniej koza, wyszedł zbrojny.
Ciężkie okute buty zadźwięczały na ganku, kiedy do środka wszedł kolejny.
Ręka Cendriego wystrzeliła spod kurty, rozcapierzona i wzdęta od płynnej czerni. Żyły oplatały mu palce jak rzemienie, a pierścień lśnił jasno na sinym kciuku.
– Nie tykajcie go, chłopy! – zaskrzeczała stara. – Skazi was trucizną!
– Pętać za szyję! – Brodaty gwardzista wysunął spod płaszcza kij zakończony hakiem. Osękiem chwycił Cendriego za nogę i jak snop siana cisnął na zewnątrz. Doskoczyli do niego zbrojni, zarzucili liny. Gdy jej koniec przywiązali do wielkiego białego konia, Cendri zdołał chwycić się jego nogi. Zobaczył plamę czerni na jasnej sierści, nim cios kijem w głowę pozbawił go przytomności.
*
Durstan czuwał przy kotarze. Obserwowały go rodowe maski zawieszone w owalnej samotni. Blada dłoń wysunięta zza czarnej kurtyny książęcego łoża wisiała bez życia w powietrzu.
Serce Durstana rzadko było czymś tak pobudzone. Powinien uwarzyć dla siebie odpowiednie zioło, lecz nie mógł przypomnieć sobie jego nazwy. Oddech zamarzał w gardle, wraz ze wszystkimi słowami, jakie należało wygłosić.
Książę Malachi z Malachiz był martwy.
Ulga nie nadchodziła. Poczucie narastającego zagrożenia wypierało spokój z umysłu mistrza trucizn. Nie miał wątpliwości, że wina spadnie na niego. Musiał domyślić się przyczyny śmierci lub wynaleźć jakąś na poczekaniu. Ze słoiczka w wewnętrznej kieszeni płaszcza wydobył pijawkę, po czym przyłożył ją do przegubu księcia, licząc, że kolor i gęstość krwi da się porównać z czymś, o czym mówiły księgi dowolnego elswina, które miał w posiadaniu. Wahał się przed rozsunięciem kotary. Zaduch w komnacie wskazywał, że książę zmarł w nocy. Choć ciało należało zbadać tak dokładnie, na ile pozwalały światło i skalpel, dłonie Durstana nie nadawały się do krojenia. Drżały, zaciśnięte na czarnej zasłonie, za którą leżał martwy dziedzic.
– Mistrzu Durstanie! – Dudniący na spiralnych schodach głos powtarzał te same słowa, lub też niosło je echo. – Mistrzu Durstanie! Wypadek!
Durstan nie potrzebował kolejnych niespodziewanych wydarzeń, lecz zamknął ciało księcia w jego komnacie, po czym skupił się na zejściu z wieży. Nim dowiedział się od roztrzęsionego strażnika, co się stało, ujrzał ludzi leżących bez życia w głównej komnacie. Część zbrojnych słaniała się na nogach. W sali leżał także martwy koń. Choć Durstan rozpoznał białego ogiera dowódcy, chrapy i boki spienionego pyska miał poczerniałe, a czarne nabrzmiałe żyły pokrywały jego szyję, barwiąc na ten sam kolor grzywę. Wokół martwego cielska lśniła ciemna kałuża. Błyszczały w niej pochodnie i świece biegających bez zrozumienia służących. Smród był mdlący.
– Nie dotykać czerni! – zagrzmiał Durstan, stając w progu sali. – Rannych tylko przez tkaninę, martwych zostawić! Gdzie jest dion Orind?!
– Leży na dziedzińcu, z psami. – Wysoka kobieta wyszła spomiędzy służących. – Gdy spadł z siodła, był już martwy. Jego koń wpadł tutaj i zdechł.
Na chwilę Durstan opanował gniew. Choć Malia krzątała się pośród chorych, trzymała ręce przy sobie. Jej biała kurta była czysta. Durstan obserwował, jak podaje czyste szmaty, a przekrwawionym pozwala paść na posadzkę.
Nie kłamała, że jest szlachcianką, zrozumiał Durstan. Do tego momentu nie przyszło mu do głowy, by Malia mogła mieć coś wspólnego ze śmiercią Malachiego. Gdy jednak o tym pomyślał, wydało się to oczywiste.
– Pani, nie powinnaś tutaj być. Stało się ogromne nieszczęście.
– Widzę, mistrzu. Sprowadził je na nas twój rozkaz.
– Słucham? – Natychmiast zapomniał o wypadku, który miał na myśli. Przeszła mu także chęć na uprzejmości. – Jestem mistrzem trucizn, lecz to nie znaczy, iż sprowadzam je na ludzi. Należy odłączyć skażonych od zdrowych i znaleźć przyczynę tego plugastwa. Być może coś w wodzie…
– Lub na dłoni. – Malia wskazała w bok.
Skulony w najciemniejszym kącie kamiennej sali siedział starzec… tylko przez chwilę, gdy bowiem podniósł głowę, okazał się być dużo młodszy niż sugerowały jego garbate, wygięte w pałąk ciało i wykrzywione cierpieniem lico. Spuchnięta dłoń pełzała po pętli sznura zaciśniętego na gardle, usiłując znaleźć supeł. Oddychał ciężko, powieki miał przymrużone, a na kciuku straszliwie poranionej dłoni…
Pierścień.
Durstan nie mógł uwierzyć własnym oczom. Szybko ocenił, czy chłopak przeżyje następne parę chwil. Gdy ustalił, że będzie w stanie iść o własnych siłach, wyjął nóż z pasa jednego z półleżących strażników, po czym podszedł do spętanego chłopca.
– Jesteś ranny. Uwolnię cię, a ty pójdziesz ze mną. Opatrzę cię.
– Nie zbliżaj się – wycharczał. – Przeklnę i ciebie!
Wycelował w Durstana rozcapierzoną dłoń. Czarne żyły poruszały się pod skórą. Kierowały palcami. Czarne oczko pulsowało – pierścień uniósł całą rękę, niczym zbudzony bagienny wąż o jednym wrogim ślepiu. Przy każdym jego drgnięciu przez ciało chłopaka przebiegał spazm. Młoda twarz wychudła i posiniała, choć chłopiec był urokliwy: piegowaty, o kręconych jasnorudych włosach i jasnych zielononiebieskich oczach. Mógł mieć czternaście lat.
– Nie zdołasz. – Mistrz trucizn nie obawiał się otrucia. Całe swe życie udoskonalał ludzkie ciało, by służyło jak najlepiej. Wyciągnął pozbawioną paznokci dłoń, by chwycić wykrzywioną rękę z pierścieniem. – Nie obawiaj się. Zdrowotna woda cię uleczy.
Usta chłopaka drżały, kiedy szepnął:
– Pierścień… jest zatruty… Zabija mnie…
– W pierścieniu jest siła zdolna burzyć trony. – Durstan wierzył w jego moc długo przed tym, nim usłyszał o niej od posłańca. – Zabiorę go od ciebie. Wiem jak. Chodź ze mną.
Przeciął pęta na jego szyi, szarpnięciem podniósł go na nogi. Gdy prowadził chłopca w głąb czarnego serca zamczyska, w korytarzach rozbrzmiewało echo rannych i umierających. Wiedział, że nie powstrzyma zarazy. To był Czarny Pierścień, wykuty ze skażonego złota i sczerniałej krwi. Księga Plagi, anonim.
O przyjdź, królestwo plagi
O przybądź, falo złości
Czas koronować króli
Siać mór i zbierać kości.
Wrastał w człowieka, złączony ze śmiertelnym ciałem, póki nie zmieni go w szkielet. I choć trwało to niedługo, Durstan miał szybsze sposoby. Uruchomił piece; woda z pluśnięciem wpłynęła do marmurowego basenu. Chłopak stał, przyciskając prawą rękę do piersi, lewą wspierając się o pokrytą mozaiką ścianę. Para buchała z gardzieli plwaczy przycupniętych jak żaby w rogach sadzawki.
– Nie ufam ci – powiedział chłopiec silniejszym głosem. – Chcesz pierścienia. On wie.
– Kto, pierścień? To nie pora na żarty, mój chłopcze. Pierścień, jakkolwiek mocarny, to wyłącznie alchemia.
– Twój książę. Czekał na list.
– Książę nie żyje.
– Mistrzu. – Obcy głos wdarł się do łaźni, pod skórę Durstana; wzdrygnął się, kiedy go rozpoznał.
– Malio…
– Wytłumacz się – przerwała mu. – Dion Orind był nieobecny na twój rozkaz. Gdy wrócił, przyprowadził śmierć. Sprowadzasz do nas zarazę, mówisz o mocach i tronach. Wyjaśnij, zanim stracę cierpliwość.
Do nas? Durstan nie stracił rezonu – podejrzenie, którego nabrał w książęcej komnacie, pasowało do słów, których użyła… nieświadomie lub całkowicie celowo, by zagonić go w pułapkę i tam zagryźć. Jej oczy w półmroku podziemnych łaźni migotały na dwojaki sposób. Durstan był pewien, że podobne ślepia dostrzegała nocą sarna, nim z chaszczy wypadł na nią wilczur. Jednak wilki miały wstęp do zamkowej łaźni wyłącznie pod postacią futer, które, pozszywane na kształt koła, tworzyły dywan dla nagich stóp ludzi wychodzących z kąpieli.
Chłopak usiadł ciężko na futrach. Twarz miał bladą, mimo ukropu narastającego w łaźniach. Piece pracowały bez ustanku. Podgrzewały wodę zatoki: żywiły zamek i strzegły go przez tysiące lat. Durstan czuł na sobie ciężar całego mechanizmu twierdzy. Wydawało mu się, że jego serce bije do rytmu maszynowego szumu.
– Znam to imię. – Chłopak wpatrywał się w kobietę. – Było w liście.
– Nie było żadnego listu! – warknął Durstan. – Książę żadnego nie otrzymał.
– Bo wzięliśmy go z plaży, stary trucicielu. – Niski głos chłopaka z niespodziewaną siłą rozbił się o trójkątne płytki łaziennej kopuły. – Ja i ludzie, których zabiłem.
– Zabiłeś ukradzioną mocą. – Malia stała niewzruszona. – Pierścieniem, który sprowadza plagę.
Skąd wie? Serce Durstana na moment przestało bić.
– Pierścień jest skażony wyjątkowo silną trucizną, przekazywaną poprzez dotyk. – Postanowił być konkretny. – Człowiek, który niósł go, by zabić Księcia, nigdy do niego nie dotarł. To dzięki tobie, chłopcze. Ocaliłeś życie władcy Malachiz i za to ci dziękuję. Lecz twoje poświęcenie zdało się na nic. Malachi z Malachiz nie żyje.
Powiedzenie tego po raz drugi było prostsze. Przyniosło Durstanowi ulgę.
– Malia z Dyrjan włada krainą. – Uśmiech chłopaka składał się z zaciśniętych mimowolnie poszarzałych zębów. – Tak głosił list. Zapieczętowany księżycem w pełni i okrągłym srebrnym jeziorem razem na jednym polu, z woli Myriady-Na-Niebie.
– To imię mojej matki. – Kobieta drgnęła. Para, zgromadzona wokół niej, rozwiała się. – Myriada-Na-Niebie i W-Czeluści-Jezior. Pani na Duhan Wen. Matka Nocnego Nieba. Której tytuły przypadają najstarszemu w rodzie, Malachiemu…
– …którego śmierć należy wpisać do rodowej kroniki. – Durstan podszedł do niej. – Którego należy pochować i pozwolić mu spocząć, po długim bolesnym życiu. A następnie natychmiast przejąć jego obowiązki. Plaga wyniszczyła krainę, zabierając także jej księcia. Lecz wszystko ustało, gdy nastały nowe rządy.
– Czyje rządy, twoje, panie? – Jej dwukolorowe oczy różniły się znacząco od siebie, lecz w żadnym nie było ani śladu strachu. – Chcesz ogłosić się zbawcą ludu, mistrzu trucizn? Poskromicielu plagi?
– Ja? Nie śmiałbym. – Skinął przepraszająco obłą głową. – Nie w twoim imieniu, moja pani. Jednak służyłbym ci, jak do końca służyłem twemu bratu, a wcześniej jego ojcu i ojcu ojca. Nie kwestionuj, kim jestem, a ja odwdzięczę się tym samym. Mógłbym ci doradzać, dobrym słowem.
– Zgniłym słowem. Słowem nagiej czaszki dryfującej na fali, klekoczącej szczęką. Nie ufaj mu. Jego słowa to trucizna.
Durstan nie dostrzegł, kiedy chłopak wstał, ani kiedy wszedł do basenu. Wyglądał jak kleks. Zmoczony w atramencie czubek pióra wetknięty do wody, który rozpuszcza tusz z każdym jej drgnięciem. Chuderlawy człowiek stał bez ruchu w parze. Z nogawek wyciekała czerń. Z ust ciurkiem płynęła czarna woda. Żyły pełzały po krawędzi wypukłej szczęki. Choć woda wylewała mu się z gardła, jego głos brzmiał czysto i dźwięcznie.
Durstan słyszał echo, nawet gdy chłopak zanurzył się głębiej w basenie i zniknął. Gulgotanie narastało. Dobiegało z jego własnego gardła. Krótkie ściśnięcie w sercu przypominało ból ukąszenia węża. Durstan znalazł się nagle na kamiennej posadzce.
– Nie możesz wstać, starcze? – zadudnił odległy głos. – Czy potrzebujesz może laski do chodzenia?
Wrogi i karcący ton obelgi, którą go obraził, kontrastował z czułością pytania, którym oferował swoją pomoc. Jednak gorsze od nielogiczności było to, że mistrz trucizn rozpoznał mówiącego.
– Mój panie! Ty… nie żyjesz.
Jego własny głos brzmiał niedorzecznie. Był słaby. Ból postępował w piersi Durstana, lał się po przedramionach i dłoniach. Skóra pomarszczyła się i obwisła na kościach, jakby nagle skurczył się w jej wnętrzu. Gdy rozchylił usta, by żądać odpowiedzi, pozszywana na kształt maski skóra poluzowała się na jego twarzy, zsunęła niczym podkowa z nieumiejętnie podkutego konia. Złapał ją sztywnymi dłońmi, usiłował zatrzymać na swoim miejscu. Musiał wyglądać szkaradnie; kobieta zasłaniała oczy.
Mężczyzna klęczał przy skórze mistrza trucizn z Malachiz.
– Słyszałem o czymś takim. – Głos Księcia niósł się echem. – Wyspiarskie klany noszą ludzkie skóry jak odzież. Są tak doskonałej jakości, że służą im przez wiele lat. Lecz wygarbowana skóra nie jest odporna na plagę. Mimo całych pieczołowitych przygotowań, jakie prowadziłeś pośród ziół i gorącej wody mojego zamku. Jak długo tutaj byłeś? Od czasów mojego dziadka, tak mi się wydaje. Już w jego kronikach pojawia się imię Durstan. Czy je też ukradłeś, wraz ze skórą?
Człowiek, który podniósł go za fałdy na brzuchu, przemawiał głosem Malachiego z Malachiz. Lecz on zawsze dobiegał zza maski, a ten młody czarnowłosy mężczyzna jej nie nosił. Miał wąską twarz o szerokich ustach, pełną krzywych zębów. Czarne oczy wydawały się znajome, lecz były obce. Kalectwo, wpisane do rodowej księgi rodu Malachiz w dzień jego urodzin, zniknęło. Nie było zdeformowanej, pozbawionej nosa twarzy. Chodził sprężyście, zręcznie poruszał dłońmi. Drzemała w nim siła, której nigdy nie było. Pozostały tylko czarne loki – one także towarzyszyły mu, gdy przyszedł na świat – takie, jakie znał u niego Durstan.
– Jak śmiesz… oskarżać mnie? Kim ty jesteś?
Nie mógł być skażony plagą. Kąpiele, które pobierał w truciznach każdego pierwszego dnia miesiąca, wykluczały możliwość zarażenia. Tak głosiła Wielka Księga Trucizn Elswina Durstana z Korogwiz. Dopracowywał ją własną dłonią, latami własnej pracy… a w stanie, w którym się znajdował, wszystko trwało dłużej. Pół wieku praktyki. To była jego scheda. Prawda, którą stworzył jeden człowiek… bez bogów, bez książąt… z alchemią, która stała ponad nimi wszystkimi. Nieśmiertelność uszyta z ludzkiej skóry – niczym płaszcz, który można zastąpić nowym, kiedy stary zużyje się i zniszczy. Czym była plaga, jeśli nie alchemią? Nie mogła zdradzić Durstana. Był jej mistrzem.
Lecz byli także mistrzowie innego fachu.
– Jestem przemytnikiem, synem przemytnika bursztynu. – Człowiek o twarzy, którą Durstan szkicował regularnie w rodowej kronice, starł z siebie rhiwu. I ono okazało się kłamstwem, zaledwie malunkiem na skórze, które kroplami potu spłynęło po szyi. – Jestem złodziejem. Nie znasz mnie ani mojego imienia, jak i ja nie znam twojego. Miałem odebrać pierścień, kiedy przybędzie z Północy. Przyjaciel mojego ojca, Orind, przemycił mnie do zamku podczas pogrzebu starego księcia. Został dionem, by mieć na mnie oko. Nie wiem, co zrobili z prawdziwym Malachim. Utopili w oceanie albo zrzucili z latarni. Był kalekim dzieckiem. Ja miałem czekać na pierścień. Nosiłem maskę, byś nie nabrał podejrzeń. Lecz ty także kogoś udawałeś. To niewiarygodne. Oszukaliśmy się nawzajem. Bogowie muszą śmiać się w głos. – Lecz śmiał się tylko on. Śmiech wzbierał w gardle jak morska piana. – Znosiłem lata twoich zabiegów, pijawek i cuchnących ziół. Nic dziwnego, że wyłącznie mi się pogorszyło. Przez twoje zachcianki, oszuście. Pamiętasz, jak miałem dwanaście lat i złamałem nogę? Gdy trochę się wygoiła, złamałem ją znowu. Chciałem dłużej móc udawać, że kuleję.
– Byłeś bardzo wiarygodny – wychrypiał Durstan. – Przez dwa lata nie mogłeś chodzić.
Zdruzgotany ciężarem własnej porażki, nie był w stanie pytać o szczegóły. Czuł, że umiera i skupił się na tym całkowicie. Chciał zachować resztę godności; był mistrzem trucizn zamku Malachiz. Para niosła ze sobą nikłą woń paprocich języków. Wszyscy mówili prawdę. Oczy zaszły Durstanowi mgłą; przez trójkątne okno wpadał czerwonawy blask dwóch księżyców.
– Dziękuję – wycedził młodzieniec.
– List… kto go napisał?
– Mój ojciec, prawdziwy król przemytników, a niby kto inny? Tylko oni potrafią tak pięknie fałszować rodowe pieczęcie.
– A więc jest fałszywe. – Malia miała w dłoniach nóż, lecz opuściła go. – Moje dziedzictwo.
– Tak.
Durstan przestał widzieć.
– Nie musisz się mnie obawiać. Nie chcę pierścienia. Niech rozpuści się w wodzie łaźni, on i kości. Plaga odejdzie wraz z nim. Proponuję ci sojusz, by połączyć rody. Umocnię twoje dziedzictwo, a ty opieczętujesz go małżeństwem. Nowy rok, nowe prawo. Nikt nie podważy słuszności Eskar’Dyrjan. Nasz połączony ród uszedł pladze.
– Miałabym za ciebie wyjść, bracie?
– Nie jesteśmy spokrewnieni. Być może dane nam są dzieci.
– Zatem muszę władać sama. Pełnią tytułów mojej matki. Chcę korony.
– Zgoda.
Durstan przestał słyszeć. Gra była skończona, i choć od początku była nieuczciwa, zawiść zawsze dopadała przegranego. Ostatni ruch na planszy należał jednak do niego.
– Niech bogowie przeklną… wasz ród, kłamcy i złodzieje.
***
Śmiał się bezgłośnie.
Podrzucając pierścień, boso przeszedł czarną plażą. Nie potrzebował butów – nie czuł stóp. Czerń była wszędzie. Jedynie dotyk piasku pod nogami mówił mu, dokąd iść. Niczego nie widział – jego oczy wypłynęły z wodą łaźni, kiedy tylko się do nich dostała. Uciekł z zamku wraz z kanałowymi pomyjami. Gdy słona woda dotknęła ran, zaczął śmiać się jeszcze zapalczywiej. Nie miał zębów, języka, ani głosu: bulgot dobiegający z jego ust zagłuszyły fale przypływu.
Miał jednak łódź. Była Gawrona i Ducha, ale oni nie żyli, więc teraz należała do niego. Cendri znał technikę supła, jakim przywiązywali łódź na plaży. Palcom bez paznokci zajęło to chwilę. Zostawili ją wtedy, gdy postanowili przeczekać sztorm, a rankiem poszukać bursztynów. Nie znaleźli ani jednego – ani Duch, ani Gawron, ani Cendri.
Pchnął łódkę do wody. Szum fal przywodził na moment bezkresną, nieprzeniknioną czerń nocy, podczas której zapadała także cisza. Bez znaczenia, czy człowiek miał otwarte oczy, czy też nie miał ich wcale, uczucie pozostawało niezmienione. Cendri poczuł spokój, a wraz z nim ciężar pierścienia w dłoni. Gdy zeszła z niej skóra, pierścień zsunął się wraz z palcem, lecz ręce Cendriego znalazły go same w brei rozkładających się ciał w zatoce za zamczyskiem. Woda łaźni potrafiła połamać i pożreć kości, lecz pierścień pozostał taki, jaki był wcześniej: ciężki, zimny, o wypukłym oczku, poruszającym się jak oko pod powieką śpiącego człowieka.
Kiedy Cendri poczuł, że pod łodzią zmienił się prąd, ścisnął go mocno i zamachem wrzucił między fale. Potrzebował wolnych dłoni, by ująć wiosła. Ocean graniczący z Północą często nękały sztormy. Lecz dzisiaj plaga i woda były spokojne. Zapowiadała się dobra noc na podróż.
***
Hej
Fajnie, że wróciłaś do pisania po tak długiej przerwie :).
Przyjdź, Królestwo Plagi ma ciekawy zamysł. Mamy intrygę polityczną. Mamy “wiedźmę”. Mamy też zbieraczy bursztynu. Całość ma też fajny klimat utrzymujący opowiadanie w dark fantasy. Zdecydowana mistrz trucizn i zbieracze bursztynu (według mnie) są najciekawsi w opowiadania. Ci bohaterowie zainteresowali mnie i ich losy trzymały mnie przy lekturze – ale coś czułem, że marnie skończą, choć Cendri na koniec nie wydawał się przejęty tym jak wygląda i chyba czół się całkiem dobrze skoro wybrał się na morską wyprawę ;).
To co mi się mniej podobało to duża ilość porównań, na początku jest ich tak dużo, że właściwe scena zatonięcia zrobiła się strasznie skomplikowana i niejasna. Mam też zastrzeżenia do fabuły.
Drobne – list przetrwał sztorm, żaby na plaży, czemu posłaniec nie miał spuchniętej dłoni skoro miał pierścień na palcu, miałem wrażenie, że wszyscy na zamku zachorowali gdy pojawił się Cendri, a przecież zaraza działała przez dotyk – wszyscy zaczęli się dotykać.
I większe – całe zakończenie, syn władcy przemytników, czy złodziei wyskakuje jak filip z konopi i bum, brakuje tylko by powiedział “ Ha ha mam was” ;). No niestety nie kupuje tego, że tyle lat ukrywał się w ciele księcia, ani tego, że tak od razu dogadał się z “przyrodnią siostrą”. Samo zakończenie może i było by dobre ale pod warunkiem, że coś ,cokolwiek by czytelnika na takie “kwiatki” przygotowało.
Jednak uważam, że tekst jest dość dobry jak na opowiadanie napisane po długiej przerwie i czytało się dość przyjemnie :)
Pozdrawiam :)
"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."
Hej, hej
Pierwszy rozdział trochę za bardzo ociera się o purpurę – za dużo o pogodzie, za mało o bohaterze. Nie wiem jeszcze, co się dzieje i kto jest na łodzi, więc dlaczego mam się nim przejmować?
Gdy otworzył szczelne drewniane wrota, wpuścił do środka zimno, czym zasłużył sobie na batożenie.
Posłaniec z wiadomościami ma dostać baty, bo przynosi wiadomości? Rozumiem, gdyby jakiś pijany żołnierz wychodził sobie ot tak, ale posłaniec?
– Zostaw nas, dionie. Cokolwiek ten człowiek ma do powiedzenia, musi to poczekać. Wpierw zamkowy alchemik zajmie się jego zdrowiem, zgodnie z powinnością swej zaprzysiężonej służby.
Kto tak mówi? Szczególnie to …”zgodnie z powinnością swej zaprzysiężonej służby”?
Bardzo obrazowo opisujesz, co jest jednocześnie zaletą, bo widać wprawne pióro i bywają naprawdę ładne zdania, jak i wadą, bo czasem sens gubi się w nadmiarze ozdobników. Osobiście lubię takie pisanie, z tymi detalami jak aronia w garnku, żaby, kozy i bursztyny, zwykłe przyziemne sprawy, które pokazują, że świat żyje, a o których często się zapomina.
Fabuła mnie, niestety, zgubiła – nie wiem, czy były foreshadowy, ale nie odnalazłem czegoś, co by mnie przygotowało na twist z przemytnikiem, czy zamianą ciał. W ogóle przez większość tekstu sprawa starego alchemika i księcia nie łączyła się ze sprawą złodziejów, prócz zagubionego listu (jakim cudem pergamin przetrwał kąpiel? Skórzana tuba? Musiałem przegapić albo jej nie ma). Potem pierścień w końcu łączy się z sukcesją tronu, ale no, dla mnie końcówka wypadła najsłabiej. Ja jednak jestem znany, że się gubię w tekstach, więc bierz to pod uwagę ;)
Plaga to w ogóle dziwny sposób załatwiania spraw politycznych. Za łatwo może przemienić się w broń obosieczną, a ostatni rozdział wskazuje, że to nie koniec.
Twoje dark fantasy nie jest tak odmienne od mojego. Też masz krwawe opisy, ale nie mogło być inaczej w przypadku zarazy. Twoi bohaterowie też mają tajemnice i własne plany, motyw z zamianą ciał, hm, podobny ;) Poszłaś bardziej w “bezpieczny” pseudośredniowieczny świat, za to wzbogaciłaś go o ponury klimat beznadziei. Bohaterowie źle kończą, jeden umiera, drugi zostaje (szalonym?) sługą plagi. Jest ponuro, jest mrocznie.
Dobre pisanie.
Witam, dziękuję za przeczytanie!
Spoilery w komentarzach.
Bardzie. Myślę, że na oba zarzuty fabularne można odpowiedzieć następująco: intryga była skonstruowana przez mistrza przemytników, zakulisowo sterującego nią zza oceanu. Posłaniec nie zdążył rozwinąć w sobie plagi, gdyż rozpuścił się w kąpieli. Podrabiany list nie był z nim w kąpieli, przekazał wiadomość ustnie. Sam list znaleźli złodzieje w skórzanej sakwie, przy ruinie zniszczonej łodzi. Jeśli stworzył go mistrz fałszerz, przygotował go także na podróż przez sztorm.
Czy książę miał powód ujawniać się wcześniej? Nie bardzo, więc tego nie zrobił – czekał na okazję i wyskoczył w chwili, gdy było to najbardziej intratne, jak Filip właśnie. Jeśli chodzi o wskazówki co do oszustwa, mistrz trucizn miał swoje podejrzenia, badając go: nagła poprawa wzroku, brak reakcji na leczenie. To nie był prawdziwy książę, ale to nie był także prawdziwy mistrz trucizn. Żaden nie miał jak potwierdzić tożsamości drugiego, obaj byli oszustami. Ciągnęli tę farsę w obawie, że zostaną wykryci.
Dlaczego nie dogadać się z „siostrą”, która chce się dogadać, skoro biznes jest obustronnie zyskowny? Szczególnie, że wszyscy świadkowie nie żyją? ;) Korona jest na dwie głowy kuta.
Zanaisie, wstęp miał za zadanie pokazać reakcję natury – gniew oceanu wobec plagi wstępującej na ląd. Coś, o czym mówiła baba w chacie – nadejście złego roku. Ale tak, przesadzanie z purpurą to mój styl. Jestem ogólnie dość purpurowa, wciąż z tym walczę.
Posłaniec nie miał listu przy sobie, zgubił go podczas sztormu.
Końcówka, jak najpewniej domyślają się wszyscy konkursowicze, nieco boli ze względu na limit. Jestem świadoma, że mogło być lepiej. Wyszło trochę na szekspirowską modłę: wszyscy umarli, ale przeżyli.
Zamysł ze Księciem-oszustem był skonstruowany na motywie „perfekcyjnej zbrodni” – tej, która nie zostawia ani śladów, ani świadków. Ale jak już wiemy, perfekcja nie istnieje ;)
Styl stylem, ale zauważ, że oboje wpadliśmy na pomysł wykorzystania ludzkiej skóry jako narzędzia/przebrania. Przypadek?
Jeszcze raz dzięki!
wstęp miał za zadanie pokazać reakcję natury – gniew oceanu wobec plagi wstępującej na ląd. Coś, o czym mówiła baba w chacie – nadejście złego roku. Ale tak, przesadzanie z purpurą to mój styl. Jestem ogólnie dość purpurowa, wciąż z tym walczę.
To zbyt skomplikowane dla takiego prostego czytelnika jak ja, abym domyślił się, że chodzi o sprzeciw natury wobec plagi, ale fajne wytłumaczenie i fajny motyw.
Posłaniec nie miał listu przy sobie, zgubił go podczas sztormu.
Chodziło mi o samo przeżycie listu w wodzie. Nie rozerwał się, nie zamókł?
Końcówka, jak najpewniej domyślają się wszyscy konkursowicze, nieco boli ze względu na limit. Jestem świadoma, że mogło być lepiej. Wyszło trochę na szekspirowską modłę: wszyscy umarli, ale przeżyli.
Heh, końcówki… Są straszne, fakt.
Zamysł ze Księciem-oszustem był skonstruowany na motywie „perfekcyjnej zbrodni” – tej, która nie zostawia ani śladów, ani świadków. Ale jak już wiemy, perfekcja nie istnieje ;)
Doskonale o tym wiem. Brakowało mi tylko jakiegoś foreshadowa, ale może jest, tylko ja nie dostrzegłem.
Styl stylem, ale zauważ, że oboje wpadliśmy na pomysł wykorzystania ludzkiej skóry jako narzędzia/przebrania. Przypadek?
Great minds think alike xD A tak poważnie, to dark fantasy – musi być ohydnie i mrooooczno ;)
Chodziło mi o samo przeżycie listu w wodzie. Nie rozerwał się, nie zamókł?
Był stworzony przez króla przemytników, a więc założyłam, że musiał być mistrzowsko wykonany (fałszerz podrobił też pieczęć, którą złamali złodzieje a zniszczyła baba, więc nikt znający się na rzeczy nie zdążył przekonać się o jakości). Dodatkowo list podróżował w skórzanej sakwie, którą posłaniec stracił podczas sztormu.
Brakowało mi tylko jakiegoś foreshadowa, ale może jest, tylko ja nie dostrzegłem.
Coś tam było, chociażby fakt, że Książę widział światła odległej latarni, chociaż miał słaby wzrok; to, że błyskawicznie zszedł po stu czterdziestu stopniach wieży, by spotkać posłańczynię – miał nadzieję, że przynosi pierścień, na który czekał, a tam tylko nudy o śmierci matki. Więcej wskazówek przysłoniły arogancja i cynizm Mistrza Trucizn (i limit).
dark fantasy – musi być ohydnie i mrooooczno ;)
Oczywiście, stąd też stosowny tag na górze strony: “Przyjaźń”. ;)
Żonglerze!
Limity dorywają nas wszystkich xD
Fajnie prowadzona intryga, chociaż imo zbyt gęsta jak na takie opko. To co zauważyli moi przedpiścy – ostateczne rozwiązanie wyskakuje jak przemytnik z wody… czej co… a tak, no i na sam koniec czytelnik zostaje zbombardowany masą informacji. Sam pomysł fajny i bardzo niezła wychodzi z tego wojna szpiegów, ale wg mnie nie wybrzmiała tak, jak powinna.
Ale hej, cała reszta. Czuć gęsty mrok, rozpacz, błoto i katorgę. Miało być dark fantasy, jest dark fantasy. :3
Cendri okazuje się przypadkowym czynnikiem na drodze większych sił, co interesująco wpływa na zagrywki zza kulis. Mamy starą babę, mamy bandę złodziei, która w większości ginie, a ostatni z jej członków szaleje i staje się personifikacją wrocławskiej starówki. Pełny obraz, który aż zachęca, by przeczytać jakąś powieść w takich klimatach.
No i inspiracja Baldwinem IV – prima sort. Jak tylko zobaczyłem rozpadającego się władcę z maską na twarzy, to serce mi szybciej zabiło. <3
Główny element złodziejstwa w tym opku rozgrywa się w tle, poza naszym spojrzeniem, ale w sumie nie jest to wada, bo sam element złodziejski jest (i nawet nie chodzi mi o Cendriego i Bandę, a główną intrygę) – szkoda tylko, że tak chaotycznie się zakończyła.
Ale i tak mi się podobało i klikam (HEHE PIERWSZY RAZ GUZICZKIEM).
Pozdrowionka i powodzonka!
Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.
Witam serdecznie.
Mam nadzieję, że miło się klikało w guziczek.
staje się personifikacją wrocławskiej starówki
W sensie, że staje się cuchnącym gnojowiskiem pełnym chorób, otwartych ran i złodziei środków transportu? Zapraszamy do Wrocławia.
szkoda tylko, że tak chaotycznie się zakończyła.
Plaga jest chaosem. Chaos jest drabiną… Plaga jest drabiną, jakoś tak.
Myślę, że pozostaje mi wytłumaczyć się tak: w długodystansowej intrydze politycznej nagle wybuchający chaos jest naturalną konsekwencją tejże intrygi, z której postaci-pionki albo korzystają albo od której giną – ale to musi wyniknąć z fabuły, nie z nieporadności po stronie limitu autora.
Dziękuję za przeczytanie i widzimy się przy 1000k.
Khaire!
O tak, spodobało mi się, odrobinę perwersyjnie ;) Kąpiel w tak gęstym klimacie była jak odświeżająca kuracja w łaźni Durstana i możesz wstawić moją uśmiechniętą czaszkę między dwugłową żabę i Wielką Księgę Kikutów (świetne są światotwórcze smaczki w tym opowiadaniu, a ustęp z Księgi Plagi to wisienka na tym torcie).
Mrok odmalowany pieczołowicie, postaci mięsno-krwiste, fajne dialogi i interakcje między nimi. Sugestywne opisanie plagi ma swój ciężar gatunkowy, więc groźba wydaje się bardzo realna. Fajna “optymistyczna” końcówka :)
Mam parę uwag, z których część nie będzie oryginalna, więc być może tkwi tam diabeł. Już na samym początku znalazł się odrobinę przedobrzony opis. IMHO poetyckość porównań przechodzi gładko w dwóch, trzech zdaniach, ale w większym zagęszczeniu trzeba uważać, żeby nie otrzeć się o pretensjonalność. Wiem, bo sam lubię popłynąć w opisach, tylko potem kończy się to beto-batami i przekłuwaniem tych nadmuchanych olbrzymów ;)
Jedyna plama jasności poszła w strzępy, kiedy białe płótno napięło się i rozdarło, a bezradny żagiel przepuścił napierającą falę.
Gdyby rozłożyć to zdanie na trzy, trzy razy pisałabyś o rozdarciu tego samego żagla.
Miejscami robi się też dość chaotycznie, co na pewno cieszy mrocznych bogów, ale już niekoniecznie oko:
Niezwykłość mechanizmu regulującego pływy wody Zamku-Na-Klifie zdumiewała każdego, jednak on czuł także dumę, iż jest jego częścią. Lecz poraniony przybysz nie był zachwycony działaniem łaźni, a umierający w jej progach.
Już Durstan jako element mechanizmu wydaje mi się trochę przekombinowany, ale OK, za to konstrukcja drugiego zdania już mocno zgrzyta na imiesłowach. Może: Lecz poraniony przybysz nie zachwycał się działaniem łaźni, a umierał w jej progach?
Durstan wzdrygnął się od zimna, które wpadało przez uchylone skrzydło okutej żelazem bramy. Mimo jej ogromnych rozmiarów, posłańczyni wciąż była ponadprzeciętnego wzrostu.
W jakim sensie rozmiar bramy (nie) wpływał na ponadprzeciętność wzrostu posłańczyni (posłanki?).
Końcowy twist raczej niesygnalizowany (podobnie zresztą jak u mnie), co może potencjalnie psuć frajdę z domyślania się, o co chodziło. Dodatkowo monolog syna Króla Przemytników jest dość gęsty w tłumaczenia, co trąci odrobinę typowymi przemowami czarnych charakterów, szczegółowo omawiających swoje niecne plany.
I na koniec, z ciekawości – skąd żaby w oceanie? Żeby nie było, one mi tam bardzo pasują przez skojarzenie z jedną z egipskich plag i czarną magią w ogóle, jednak znak zapytania się zapalił ;)
PS: Zabieram do biblioteki, może tam zbadają tę pieczęć ;)
Pozdrawiam,
D_D
Twój głos jest miodem... dla uszu
Witam!
Czaszki zawsze chętnie przyjmę, Twoją nie pogardzę. Dziękuję. Nie oddam.
Coś spróbuję poradzić w kwestii dawkowania purpury. Postaram się również naoliwić tę nieszczęsną składnię – cieszę się, że nie było u mnie jeszcze Żyri. Dzięki za celne uwagi!
Dodatkowo monolog syna Króla Przemytników jest dość gęsty w tłumaczenia, co trąci odrobinę typowymi przemowami czarnych charakterów, szczegółowo omawiających swoje niecne plany.
Ze swojej strony podkreślę, że nie znoszę monologowania, a monologowania antagonistów nienawidzę. Ledwo przeżyłam, pisząc to (nie z powodu plagi). Pozostaje mi bronić się tym, że Książę nie jest antagonistą ;)
I na koniec, z ciekawości – skąd żaby w oceanie?
Słonowodne żaby mogą być jedynym magicznym elementem tego opowiadania.
Podczas pisania, widziałam to na dwa sposoby: a) żaby są obślizgłe, dziwaczne i pasują klimatem do bycia martwymi w tej historii (przepraszam wszystkie żaby, osobiście bardzo je lubię); b) z perspektywy fabuły są manifestacją plagi, przejawem jej masochistycznej samoświadomości, która opętuje jaźń niewinnych zwierząt i zmusza je do samobójstwa w oceanie (jak Cendriopodobny stwór na końcu, który z radością i otwartymi ranami wkroczył w sól), mimo że wcale tu nie pasują i niczym nie zawiniły.
PS: Zabieram do biblioteki, może tam zbadają tę pieczęć ;)
Bardzo mi miło. Byle tylko nie dotykać czerni gołą skórą.
Dzięki za przeczytanie!
Gdzieś mi mignęło, że nie lubisz słodzenia, więc komentarz będzie bardziej krytyczny niż moje odczucia po przeczytaniu.
Lektura dość „ciężka”, wymagająca dużego skupienia, żeby ogarnąć tę twoją poezjo-prozę i żeby po drodze nie umknęły żadne klocki, z których budujesz świat i historię.
Szkoda, że częściej nie przerywałaś tego ciężkiego klimatu połączonego z zawiłościami świata i relacji, tak jak to zrobiłaś we fragmencie ze złodziejami trafiającymi na roztrzaskaną łódź albo podczas dorwania złodziei i ucieczki Cendriego zakończonej rozmową z babą. Tego typu przyspieszenie tempa pozwala czytelnikowi na chwilę odetchnąć.
Odnośnie języka – pewnie masz świadomość, że ma swoje plusy i minusy. Jestem pod dużym wrażeniem, że do zdecydowanej większości „purpurowych” opisów nie sposób się przyczepić i naprawdę ładnie trafiasz z porównaniami, budując tym klimat. Ale obrazy nie pojawiają się przed oczami tak jak w przypadku czytania prostszych, ale bardziej dokładnych opisów. Coś kosztem czegoś.
Podoba mi się za to cała intryga – zarówno pomysł, jak i realizacja (stopniowe odkrywanie kart, w zasadzie pozbawione infodumpów, surowych opisów i sztucznych dialogów). Fragment, w którym poznajemy prawdę o Durstanie i księciu, to coś w stylu mema „Spider-Man pointing at Spider-Man” ;) Fajne.
Sam klimat i świat też pierwsza klasa. Nie będę wchodził w szczegóły, bo nie chcę pisać banałów. Widać, że jesteś świadomą autorką.
Z bohaterów najbardziej przypadli mi do gustu Cendri i mistrz trucizn, więc chyba tak, jak planowałaś.
Ogólnie – lektura niezbyt prosta, ale satysfakcjonująca.
Wstęp miał za zadanie pokazać reakcję natury – gniew oceanu wobec plagi wstępującej na ląd
Książę widział światła odległej latarni, chociaż miał słaby wzrok; to, że błyskawicznie zszedł po stu czterdziestu stopniach wieży, by spotkać posłańczynię.
Chyba masz za dużą wiarę w czytelnika :D W trakcie czytania naprawdę trudno wyłapywać takie rzeczy.
Z bardziej technicznych tematów:
Nie wiem, czy nie przesadziłaś z ilością „czarnego” w tekście. W większości jest uzasadniony, ale może warto byłoby ograniczyć, bo tak częste napotykanie tego słowa może stać się w pewnym momencie monotonne. Np. „czarne włosy”, „czarnooki”, „czarne oczy”, „czarne włosy”, „czarnej czupryny”, „czarny okrąg”, „czarnym wydmom”, „czarnymi włosami”, „czarny bez”, „czarno-złote napierśniki”, „czarna kurtyna”, „czarnej zasłonie”, „czarnymi brzózkami” itd. Przez to – kiedy już używasz motywu czerni (np. w odniesieniu do plaży, wody, pierścienia, żył) – według mnie wybrzmiewa mniej niż by mógł.
Gawron spojrzał na niego z potępieniem. Cedri dostrzegł kątem oka, że drgnęła mu ręka, którą zwykł go bić.
Coś tu chyba jest nie tak z podmiotem (czyja ręka, kogo bić).
Durstan przyjrzał się pijawce, a następnie rozkroił ją, by przyjrzeć się krwi.
Powtórzenie.
Sam bywał u księcia regularnie, choć za każdym razem gardził w myślach zamysłem zamkowych budowniczych
“Myślach zamysłem” nie brzmi najlepiej.
By położyć kres jego rządom, jego wróg wynajął zbirów.
Wrastał w ciało człowieka, złączony ze śmiertelnym ciałem
niepewnie ściągnął resztki koszuli.
zdjął strzępy przemoczonego stroju
Gość się dwa razy rozebrał;)
Czarne włosy chłopaka kręciły się w jej oparach, jego usta siniały.
Darowałabym sobie jego.
– Gdybyś miał całe złoto świata, nie musiałbyś rankiem chodzić brzegiem morza. – Gawron był zdumiony brakiem złodziejskiego pomyślunku. Z wsuniętymi pod pachy dłońmi szedł ostatni, trzęsąc się z zimna. – Wcale nie musiałbyś chodzić, głupi. Miałbyś konie i powóz, mógłbyś pojechać, dokąd tylko chcesz. Może miałbyś zamek. Zamek, który ma sto komnat. Wszystkie miałbyś ciepłe, a łoże pełne skór.
Miałoza.
Pokrywała je cuchnąca czarna piana.
Dałabym przecinek po cuchnącej, ale jestem słaba w przecinki.
Durstan przyjrzał się pijawce, a następnie rozkroił ją, by przyjrzeć się krwi.
Łoskot upadającej laski poprzedził rumor ciała padającego bez zmysłów na posadzkę.
Baba cuchnęła wnętrzem swojej chaty.
Znakomite ;)
Padły tu zarzuty, że opowiadanie jest purpurowe… no jest!
Tyle, e mnie taka purpura niesie.
Wymaga skupienia? Wymaga. Dużo faktów, szczegółów, smaczków, które łatwo przegapić.
Mało tego, to opowiadanie potrzebowałoby bety!
Mnóstwo w nim powtórzeń i małych niezręczności.
Niemniej jednak purpura wprowadza klimat. Czepia się czytelnika.
Czytając czułam się jakby brnęła przez kadź malinowej konfitury.
Ok, kleję się, ale mam doskonały nastój;)
Podobają mi się liczne drobiazgi, klimat i wartka akcja.
Podoba mi się świat.
jestem zadowolona z lektury;)
Lożanka bezprenumeratowa
Perruxie!
Miło mi, że wpadłeś. Tak – jeśli można uniknąć słodzenia, należy to zrobić, także cieszy mnie gorycz ;)
Ogólnie uznałam tekst jako interpretację mrocznej baśni o historii powstania kraju (stworzonego na koniec tej przygody), opowiadanej w dalekiej przyszłości: bardziej celem przestraszenia i przestrzeżenia, niźli lekkości historii. Ta do najłatwiejszych nie należy. Wiem, że purpura tego nie ułatwia, a limit ją pogrąża – jednak nie chciałam pisać heistu rodem z awanturniczego kina albo perypetii archetypów dowcipkujących o swoich umiejętnościach. Osobiście wolę mroczne: jeśli mam wybierać między purpurą a prostotą, wolę nie wybierać wcale raczej wybiorę purpurę.
„Spider-Man pointing at Spider-Man”
Dokładnie tak ;)
Co do czerni – czerń jako plaga powoli opętująca krainę to celowe działanie; akurat tak się złożyło, że świat przedstawiony także był czarny: piasek wulkaniczny, gorące źródła we wnętrzu góry, czarne żaby i no, Czarny Pierścień. Czarnowłosi i czarnoocy ludzie pochodzą z Północy, mają bardzo charakterystyczną urodę – podstawiany Książę także stamtąd pochodził.
Wszystko jest pokłosiem większego świata, który obecnie tworzę D: Ciężko mi było się od tego odgrodzić.
Chyba masz za dużą wiarę w czytelnika :D W trakcie czytania naprawdę trudno wyłapywać takie rzeczy.
To raczej tropy dla tego Detektywa-Czytelnika, który musi odszukać wszystkie poszlaki, by móc spokojnie spać. Zwykły Czytelnik celowo miał przegapić intrygę Księcia, zostać oszukanym jak Mistrz Trucizn. Podstawiany książę był w końcu częścią profesjonalnej intrygi, nie jakiejś tam amatorki.
Powtórzenie z pijawką zamierzone, za wszystkie cenne uwagi dziękuję, może nawet zdążę je wprowadzić przed przyjściem Jury. Balansuję na krawędzi limitu (oraz wolnego czasu), więc nie będzie łatwo :D
Dziękuję za (całkiem słodki) komentarz i przeczytanie!
Ambush, witaj! Opko było betowane, przez trójkę bystrookich ludzi :D Jednakże nieocenione są oczy portalowiczów.
Czy miałoza nie może zostać, jako część wypowiedzi prostego człowieka bez wykształcenia, który gada głupoty do swojego kolegi?
Postaram się rozstrzelać wszystkie zbędne powtórzenia, może nawet zwiększy mi się dostępna liczba znaków. Dziękuję!
Cieszę się, że jesteś zwolenniczką purpury! Najpewniej sama dobrze wiesz, że łatwo ją przedawkować – mam tylko nadzieję, że niczym się nie zaraziłaś podczas lektury (ani purpurą, ani czernią), a kadź malinowej konfitury wypuściła Cię całą i zdrową. Paradoksalnie w tym opowiadaniu, to kąpiel w wodzie zabija, także jesteś bezpieczna ;)
Bardzo dziękuję za lekturę i opinię, widzimy się pod Twoim tekstem :D
PS do wszystkich: uwagi wprowadzone, tekst przycięty.
Cześć!
Świetny, mroczny pomysł i naprawdę nieźle, choć też miejscami nierówno, napisany tekst. Atmosfera strachu, wątłości ludzkiego życia oraz brutalnej gry o władzę wyszły przepięknie. Początek miejscami zgrzytał:
Była zła noc na podróż.
To pierwsze zdanie… Może: To była zła noc na podróż.
Czarna woda uderzała bezlitośnie, raz za razem smagała szalupę pejczem, zdzierała klepki i ciskała wióry pod zacinający wiatr.
Brzmi trochę osobliwie.
Ale od sceny na plaży zrobiło się znacznie lepiej, a druga wizyta w chatce czarownicy to już jest istny miód dla wyobraźni. Krótko, a jakże treściwie i złowrogo. Jeden z bardziej wyrazistych obrazów wieźmy, jaki czytałem. Tak jakbyś potrzebowała nieco miejsca, by się rozpisać.
Bohaterowie bardzo ludzcy, zmagający się z losem, wiarygodni. Jest ich sporo, ale pokazałaś ich stopniowo, jednocześnie różnicując na tyle, że kupuję z marszu. Długo nie mogłem odgadnąć mistrza trucizn (prawie udało ci się uśpić czujność, punkt dla ciebie), ale – jak się okazało w finale – wyszedł ciekawie. Przyznam, że nie widzę człowieka, a po zdaniu o zrzuceniu skóry byłem naprawdę zaskoczony i nieco zagubiony, ale do klimatu pasuje jak ulał. Pokazałaś ich tak akurat: dostaliśmy ledwie kilka scen, ale na tyle konkretnych, że głowa zrobiła swoje i obraz jest wyraźny (choć pewnie u każdego nieco inny).
Świat przedstawiony kipi mrokiem i grozą. Pod koniec jakoś rzucało mi się w oczy słowo żaba, ale umiejętnie prowadziło ono wyobraźnię. Wszystko wydaje się toczyć własnym biegiem, a pokazana historia naturalnie pasuje do realiów, wszystko się klei (na swój mroczny, fantastyczny sposób).
Bardzo dobry tekst. Tyle póki co.
3P dla Ciebie: Pozdrawiam, Polecam do biblioteki i Powodzenia w konkursie!
„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski
Cieszy ;)
Dziękuję, krarze, za lekturę i komentarz. Chyba Ty ostatecznie wprowadziłeś plagę do biblioteki, za co należą się pokłony. W królestwie zapanowała radość.
Ludzka drama tylko trochę skręca w obyczajówkę, ale starałam się wodzić Czytelnika za nos i nie paplać za dużo o codzienności – raczej budować polityczną intrygę, przeplatając ją z perypetiami “ludzkich” ludzi. Cieszę się, że wyszło wiarygodnie. Łatwo w darku pójść uklepaną ścieżką i przerysować tę ciemność w przewidywalny teatrzyk archetypów: mimo że typy są (książę, czarownica), to usiłowałam nie przedobrzyć.
Sam dobrze wiesz, że limit boli D: Oryginał opka – ten w mojej głowie – był tak z 5k dłuższy. Żal i smutek, chociaż Wasze komentarze sugerują, że ostateczna wersja zachowała swój pierwotny zamysł i klimat – a to było wszystko, co chciałam osiągnąć. Znając mnie (gdyby pozwolono mi się rozpisać) byłoby dużo więcej purpury, a co za tym idzie, czytałoby się ciężej. Niektórzy lubią (ja), ale większość nie lubi.
Żaby są super. Żaby musiały być ;)
Z początkowym zdaniem – masz słuszne przeczucie, że coś tu zgrzyta. Jest to jedna z rzeczy, na które zwrócono mi uwagę podczas bety, ale ostatecznie zostawiłam w pierwotnej formie. “To” otwierające opowiadanie wydawało mi się nieco dziwne. Jednak skoro problem powrócił, powinien zostać rozwiązany. Dzięki, podziałam.
Pozdrawiam!
Hej!
Oto jestem. Cieszę się, że dotarłam, już wcześniej widziałam tytuł i mnie kusił. :)
Na początku bardzo dobrze połączyłaś akcję z opisami. Piszę o tym, bo dość rzadko się zdarza, że mamy tak plastyczne opisy, w których obserwujemy wydarzenia. Najczęściej po prostu dostajemy opisy (i choćby były naprawdę ładne, ja wolę zaczynać czytanie od konkretnej akcji). Tutaj królewski posłaniec próbuje ocalić krainy, lecz sztorm to uniemożliwia.
Jasne, może trochę popłynęłaś z purpurą (na fali z posłańcem :)), ale mi to nie przeszkadza. Czytało się przyjemnie. Inni mogą Cię za to zjeść, ja akurat (nie?)stety jestem bardziej po purpurowej stronie.
koszulę, buty, skórę twarzy
Hm, czy woda może zerwać skórę twarzy? Pytam, bo nie wiem, kojarzę po prostu wiele filmów, w których tonęli bohaterowie i nie widziałam, żeby sama woda mogła coś takiego spowodować, a zagadnienie jest ciekawe.
zabębnił w skórzaną okładkę księgi, którą trzymał na kolanach – nudną, acz wymaganą lekturą podczas pierwszej doby nowego roku.
A nie lekturę?
Zamku-Na-Klifie
A czemu taki zapis?
umierał w jej progach.
Chyba zbyt przesadzone porównanie. :p
Barczysty i brodaty dion latami własnej służby zapracował na swój przydomek – Zamkowa Stal – ale Durstan zdążył przekonać się, że w rozumieniu alchemii twardzi jak stal ludzie nie istnieją. Było to czysto podręcznikowe założenie. Lecz Durstan miał także naoczne dowody. Dowódca straży każdym kawałkiem ciała zdradzał przed nim, że nie chce tutaj być. Było to zrozumiałe – alchemia bywała przerażająca.
Dość chaotyczny fragment. Trochę streszcza, coś tam tłumaczy, a jednocześnie stoimy razem z ciężko rannym posłańcem, więc spowalnia akcję.
A więc rozumie mój język. Dobrze. Pierwszy krok ku wspólnemu porozumieniu był za nimi.
Trzecie zdanie zbędne.
skóra krwawiła dziwacznie – plamiła na miedziany
W sumie dość bliskie powtórzenie, że skóra krwawi/plami, może to jakoś połączyć?
O, nieźle. Posłaniec w leczniczej wodzie zamordowany. Nie spodziewałam się, dobrze to wybrzmiało.
starając się ignorować narzekanie pozostałych. Wlokąc się w
Może próbując. ;)
narzekanie pozostałych. Wlokąc się w tyle, nieustannie gderali o tym, co zrobią, kiedy już będą bogaci
Hm, no to narzekanie czy gadanie o przyszłym bogactwie? Ciężko mi wyobrazić sobie, że można narzekać na to, co zrobimy jako bogaci ludzie.
Gawron był zdumiony brakiem złodziejskiego pomyślunku
Nie ma co tłumaczyć.
Na plus to, jak splotłaś wątki – mieliśmy posłańca, który zgubił pierścień, a teraz mamy grupę znajdującą zguby. :)
tak bardzo, że zaczął kaszleć.
Mógł zacząć kaszleć, żeby zamaskować śmiech/przez nadmiar śmiechu, ale chyba nikt nie kaszle z powodu dużego rozbawienia. ;)
przyjrzał się pijawce, a następnie rozkroił ją, by przyjrzeć się krwi.
Zamierzone powtórzenie?
barwach zamku, czerni i złocie
Może:
barwach zamku – czerni i złocie
Ciekawie opisany książę: tajemnicza choroba, trzymany z dala od wszystkiego. Trochę jednak brakuje mi tutaj akcji, bo mnogość, dokładność opisów oszukuje mój umysł i nastawia go na powieść, nie na opowiadanie.
Pana-Na-Zamku
Nie rozumiem tych zapisów, wyglądają bardzo dziwnie.
Hm, czyli książę podsłuchiwał? Jeśli tak – dlaczego nie było nikogo przed jego drzwiami? Nie lepiej straż w obu miejscach? Mógł przecież upaść w połowie drogi.
Nie planował oddać go bagiennej babie za rozszyfrowanie zgadywanki o tym, do którego paniczyka należała pieczęć na mokrym kawałku papieru.
Takie tłumaczenie przed konkretną akcją psuje zabawę. :)
Masz perspektywę złodziei/Cendriego, a nagle przeskakujesz na dosłownie sekundę, żeby opisać, że bagienna baba obserwowała ich chwilę wcześniej.
Czarne oczy utkwiła w oknie, niczym szklane kule okrągłych latarni – te same, którymi ludzie w miastach oświetlali ulice; które, gdy z gór schodziła mgła, wisiały między ziąbem a ciszą niczym ślepia zjawy, przylazłej jej tropem.
Masz ładny styl i dobrze się czyta porównania, ale to już jest zbyt przekombinowane. XD
Poza tym – przylazłej? Jest takie słowo? :O
wklęśnięte drzwi
Jak wyglądają wklęśnięte drzwi?
Ze środka dobiegł rechot, a potem odgłos skobla. (…) jej zezowate oczy spoglądały w dwa różne miejsca równocześnie.
Wycięłam środek, żeby nie wklejać dużego tekstu, ale cały ten akapit jest świetny. Czułam się tak, jakbym tam była. Opisy masz tak realistyczne, dokładne, wręcz ciekawe (a ja serio jestem trochę antyopisowa ;p), że robią wrażenie. Ten zrobił na mnie największe.
– Nie kończyły jej się wyzwiska.
No wiemy, bo ciągle ich używa. Zbędne. Można dać coś innego albo sam dialog. ;)
się po ścianach chaty, kiedy na palenisku poruszał się ogień. Gromadziły się
Scena w chacie – bardzo dobra, ciekawa jestem, czy Cendri pognał z powodu pierścienia? A może przez pierścień, przez pewne moce?
Nie miał zamiaru zdradzić, że informacja o rodowym dziedzictwie całkowicie go zdruzgotała. Planował okraść kobietę ze wszystkiego, co wiedziała: za pomocą połączenia ziół, siły sugestii i wstydu.
Trochę sporo tłumaczysz.
Scena z Malią i Durstanem – wspólna kąpiel i rozmowy, mam trochę wrażenie, że sporo tu się dzieje poza kadrem, a my dostajemy tylko wycinek, jak w jednym z rozdziałów większej historii. Przypowieść za to interesująca, podoba mi się takie wplecenie historii o złodziejach w złodziejskim opowiadaniu. :)
Pod wodą, Durstan zacisnął dłonie w pięści.
Bez przecinka.
na poczerniałych od pożaru krokwiach, wieszano grubo splecione sznury
A ten przecinek? Hm…
garścią twardych owoców
Wcześniej było, że pomarszczonej aronii, więc chyba bardziej rozmiękłej, a nie twardej.
się na kciuku. Musiał być złamany, lecz pierścień nie chciał się
Wyjaśnienia bagiennej baby za wiele nie dały, bo my wiemy już o tym ze wcześniejszych scen. Ale sama rozmowa złodzieja z zielarką przyjemnie napisana.
Co do trucizny – ciekawe, czy noszenie pierścienia w kieszeni też miałoby efekt uboczny.
poczerniałe, a czarne nabrzmiałe żyły pokrywały jego szyję, barwiąc na ten sam kolor grzywę. Wokół martwego cielska lśniła czarna kałuża. Błyszczały w niej pochodnie i świece biegających bez zrozumienia służących. Smród był mdlący.
– Nie dotykać czerni!
Może gdzieś tam zmienić, może “ciemna kałuża”? ;)
Akcja przyspiesza, Cendri mocno sponiewierany mocą pierścienia, choć trochę zabrakło mi tego bohatera, kiedy tak patrzę na całość. Miał czternaście lat, taki młody… W sumie przy takiej mnogości wątków – szkoda, że nie widzieliśmy go samego, żeby to z nim się zapoznać, z nim wędrować, bo jego kompani okazali się tylko dodatkiem.
się i obwisła na kościach, jakby nagle skurczył się w jej wnętrzu. Gdy rozchylił usta, by domagać się odpowiedzi, pozszywana na kształt maski skóra poluzowała się
– Jestem przemytnikiem, synem przemytnika bursztynu.
O, no to się porobiło. :D
Pamiętasz, jak miałem dwanaście lat i złamałem nogę?
Ale że aż tyle trwała ta intryga?
– Niech bogowie przeklną… wasz ród, kłamcy i złodzieje.
A kto w polityce nie kłamie i nie kradnie? :)
pozostał taki, jaki był wcześniej: ciężki, zimny, o wypukłym oczku, poruszającym się jak oko pod powieką śpiącego człowieka.
Kiedy poczuł, że pod łodzią zmienił się prąd
Podmiot uciekł.
Co do końcówki – trochę przedobrzyłaś. Tego twistu niczego nie zapowiadało. Może gdybyśmy mieli rozmowę księcia z trucicielem, w którym coś sygnalizuje, że obaj są oszustami… albo scenę, gdzie możemy uznać “coś tu jest nie tak z tym księciem…”, ale tego brakuje. Po prostu brakuje i ta podmianka w dziecięcym wieku jest mocno naciągana. Jak kontaktowałby się ze swoimi na wieży? I jakim cudem by tyle poświęcił, nie zwariował, jako ktoś zupełnie inny? Był dzieckiem posłanym na misję, która w żaden sposób go nie przerosła i na koniec wciąż jest pewny siebie, jakby wcale go tu nie było, jakby dopiero co się pojawił.
Doceniam pomysł, ale trudno mi go zaakceptować.
Za to na plus Cendri, który ucieka i w sumie to scena z nim jest taka mroczna i brudna, ociekająca dziwnym szaleństwem.
Zresztą opisy to masz takie, że naprawdę tylko podziwiać. Czytałam z wielką przyjemnością, bo lubię brud, plagi, gnijące żaby, stare bagienne baby, rozpuszczanie ludzi w magicznej wodzie. Stworzyłaś mroczno-baśniowy klimat, który trzymał mnie za ramiona przez całe opowiadanie i nie puszczał. To jak dla mnie największy plus historii. :)
Jutro zerknę na komentarze, może coś jeszcze mi przyjdzie do głowy po zapoznaniu się z przemyśleniami innych.
Pozdrawiam,
Ananke
P.S. Kliknąć już nie zdołałam, ale tak jest ze spóźnialskimi czytelnikami. ;p
Dzięki Ci, Ananke, za przeczytanie i uwagi, wszystkie cenne! Ustosunkuję się, jak tylko wrócę z pracy ;)
Tak wciągnęłam się w “Expanse”, że zapomniałam o tych komentarzach. Ale pamiętam, nadrobię. :)
Jestem!
Cieszę się, że dotarłam, już wcześniej widziałam tytuł i mnie kusił. :)
Cieszę się zarówno z tego, że dotarłaś, oraz że skusił Cię tytuł – powstał jako pierwszy element tekstu i jest w sumie skróconym opisem treści. Ogólnie wymyślanie tytułów zawsze sprawia mi przyjemność. Podobno są ludzie, których doprowadza do obłędu dopasowanie odpowiedniego tytułu . ;)
ja akurat (nie?)stety jestem bardziej po purpurowej stronie.
+1
Formujemy mocną opozycję. Wiwat purpurowy reżim!
Hm, czy woda może zerwać skórę twarzy?
W dosłownym sensie raczej nie, ale silny strumień wody może wywoływać taki ból. Szczególnie, kiedy woda jest tak zimna, że wydaje się parzyć skórę.
Hm, no to narzekanie czy gadanie o przyszłym bogactwie? Ciężko mi wyobrazić sobie, że można narzekać na to, co zrobimy jako bogaci ludzie.
Narzekali na pogodę i na to, jakie trudności życiowe czekają na bogatych ludzi (np. ogrzewanie stu komnat, na co nikt nie ma czasu), ale masz oczywiście słuszność, że „gderanie” można zastąpić czymś bardziej neutralnym. Pomyślę.
Mógł zacząć kaszleć, żeby zamaskować śmiech/przez nadmiar śmiechu, ale chyba nikt nie kaszle z powodu dużego rozbawienia. ;)
Mniej więcej o to chodziło, taki ochrypły śmiech gruźlika.
dokładność opisów oszukuje mój umysł i nastawia go na powieść, nie na opowiadanie.
Mój także, ta intryga pasowała mi jednak na krótszą formę legendy/baśni. Być może kiedyś odwiedzę ten świat na dłużej – nie wiem jednak, czy ktoś pokusi się o lekturę czegoś obszerniejszego niż 60k.
Hm, czyli książę podsłuchiwał? Jeśli tak – dlaczego nie było nikogo przed jego drzwiami? Nie lepiej straż w obu miejscach? Mógł przecież upaść w połowie drogi.
Nie mógł upaść, bo był kłamliwą szują, która tylko udawała swoje kalectwo. Nikt go nie pilnował, bo wszyscy byli przekonani, że nie mógł ot tak wyjść z wieży.
Poza tym – przylazłej? Jest takie słowo? :O
Trochę grafomańskie słowotwórstwo pochodzące od “przyleźć”, “przyłazić”; z perspektywy prostego umysłu Cendriego pasowało mi tutaj użycie gwary i lekkiej naleciałości gawędziarskiej narracji. Być może masz rację, że jest dziwne i przekombinowane :>
Jak wyglądają wklęśnięte drzwi?
Wgłębione, wypaczone, zbutwiałe w centralnej części – takie sobie przynajmniej wyobraziłam ;)
Opisy masz tak realistyczne, dokładne, wręcz ciekawe (a ja serio jestem trochę antyopisowa ;p), że robią wrażenie. Ten zrobił na mnie największe.
Bardzo mi miło. Opisy łatwo przekombinować lub rozwłóczyć, coś o tym wiem. Akurat limit okazał się tutaj pożyteczny – cały czas miałam na uwadze, żeby zagryźć zęby i nie popłynąć na falach purpury ku oceanowi opisów na kilka akapitów (nie mówię, że nie miałam ochoty).
Miał czternaście lat, taki młody… W sumie przy takiej mnogości wątków – szkoda, że nie widzieliśmy go samego, żeby to z nim się zapoznać, z nim wędrować, bo jego kompani okazali się tylko dodatkiem.
Plaga nie ma litości dla nikogo :< Ale jeśli Cendriemu udało się przeżyć (?) lub też zachować choć kawałek swojej jaźni, to może kiedyś powróci ;)
Tego twistu niczego nie zapowiadało.
Cóż, o to chodziło. Celem był mistrzowski heist, kradzież tożsamości na miarę doskonałej intrygi, bez śladów, bez świadków, bez podejrzeń. Czytelnik miał poczuć się tak oszukany, jak mistrz trucizn na końcu – sfrustrowany, zagubiony i po prostu, zły, że dał się podejść zwyczajnemu ziomkowi (nic tego nie zapowiadało, taki miły człowiek, zawsze mówił „dzień dobry” na klatce); oczywiście Czytelnik nie kończy jak Durstan, ale niesmak do krainy i ich władców pozostaje.
Podstawiany książę miał do swojej dyspozycji podstawianego dowódcę straży – diona Orinda. “Gwardzista” sam był przemytnikiem: pozakulisowo dbał o sekret i bezpieczeństwo „księcia”. Dopóki nie umarł, oczywiście. Przynajmniej pozostał wierny sprawie – do końca szukał pierścienia.
Syn króla przemytników z pewnością był znudzony odgrywaniem kaleki i nabuzowany swoją niemocą – częściowo dał upust emocjom w końcowym monologu, a także ujawniając się w ogóle (mimo braku pierścienia, nie mógł już wytrzymać). Myślę, że propozycja przedłużenia rodu również jest pewną wskazówką, czego naprawdę chce jego książęca mość :D I jakie będą jego rządy, jeśli jest chutliwy, gniewny i porywczy. Lecz to, że z królestwa nic nie będzie, zwiastuje już sama legenda o dwugłowej koronie.
Stworzyłaś mroczno-baśniowy klimat, który trzymał mnie za ramiona przez całe opowiadanie i nie puszczał. To jak dla mnie największy plus historii. :)
Moje uwielbienie dla mrocznych baśni już znasz, tym bardziej cieszę się, że udało mi się popełnić klimatyczną, acz posępną historię.
Zapisy Zamek-Na-Klifie; Pan-Na-Zamku; Pani-Wśród-Jezior, itd. – wyłącznie w celach estetycznych. Zależało mi, żeby trochę wyróżniały się na tle powszechnie przyjętej rutyny.
Zaraz zabiorę się za poprawę siękozy, przecinków i odmian, dziękuję!
Sama niedawno zaczęłam The Expanse D: Pomysł na świat niezmiernie ciekawy, szczególnie Belt i pozyskiwanie lodu/wody, ale jakoś zatrzymałam się na czwartym odcinku i póki co czekam, aż mnie ponownie natchnie.
______________________________________________________________________________
EDIT:
Dodałam jeden krótki fragment z podpowiedzią na temat fejkowej tożsamości księcia.
– Przykro mi, mistrzu. Niczego nie czuję. Straciłam ten zmysł, gdy byłam małą dziewczynką. Moja matka mawiała, że Malachi także cierpi na tę przypadłość. Jak i ona sama. Jeszcze na dworze w Dyrjan bawił się pośród trujących kwiatów mrocznicy, nieświadomy jej wpływu. Niemal przypłacił to życiem. Czy z tego wyrósł?
Pod wodą, Durstan zacisnął dłonie w pięści. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że Książę stracił zmysł powonienia.
Ogólnie wymyślanie tytułów zawsze sprawia mi przyjemność. Podobno są ludzie, których doprowadza do obłędu dopasowanie odpowiedniego tytułu . ;)
Też lubię wymyślać tytuły, choć zazwyczaj robię to już na końcu, ale to dlatego, że często nie wiem, o czym napiszę. :)
Formujemy mocną opozycję. Wiwat purpurowy reżim!
Jesteśmy w mniejszości, ale co tam – nie damy się stłamsić. :D
W dosłownym sensie raczej nie, ale silny strumień wody może wywoływać taki ból. Szczególnie, kiedy woda jest tak zimna, że wydaje się parzyć skórę.
O, no właśnie, tego trochę zabrakło, bo tak wygląda, jakby skórę mu zdarło. XD
Mniej więcej o to chodziło, taki ochrypły śmiech gruźlika.
To warto doprecyzować. :)
nie wiem jednak, czy ktoś pokusi się o lekturę czegoś obszerniejszego niż 60k.
Ja się pokuszę. ;) Za innych nie odpowiadam. ;)
Nie mógł upaść, bo był kłamliwą szują, która tylko udawała swoje kalectwo. Nikt go nie pilnował, bo wszyscy byli przekonani, że nie mógł ot tak wyjść z wieży.
No ja to wiem, ale postawienie straży miałoby sens, gdyby książę postanowił wyjść i jakimś cudem spadł ze schodów. Chodzi o patrzenie z perspektywy trzymających go tam ludzi. Przekonanie a pewność to coś innego. Więźniowie też nie mogą wyjść z celi, a jednak mamy strażników na wszelki wypadek. Ale to tylko takie przemyślenia po fakcie, bo fabularnie trudno byłoby coś tu zmienić. ;)
Wgłębione, wypaczone, zbutwiałe w centralnej części – takie sobie przynajmniej wyobraziłam ;)
I tak mogłyby być opisane. :D
Plaga nie ma litości dla nikogo :< Ale jeśli Cendriemu udało się przeżyć (?) lub też zachować choć kawałek swojej jaźni, to może kiedyś powróci ;)
Oo, byłoby ciekawie. :)
Cóż, o to chodziło. Celem był mistrzowski heist, kradzież tożsamości na miarę doskonałej intrygi, bez śladów, bez świadków, bez podejrzeń. Czytelnik miał poczuć się tak oszukany
Fajnie jest poczuć się oszukanym, ale jeśli to z niczego nie wynika, tzn. nie mamy żadnej poszlaki, żadnego momentu, żeby krzyknąć: “Aha! No tak!” – oszustwo nie robi aż takiego wrażenia. ;)
Zależało mi, żeby trochę wyróżniały się na tle powszechnie przyjętej rutyny.
Może się wyróżniają, ale… wyglądają dziwnie, kojarzą mi się bardziej z określeniami typu Sam-Wiesz-Kto, a nie nazwami jako takimi.
Sama niedawno zaczęłam The Expanse D: Pomysł na świat niezmiernie ciekawy, szczególnie Belt i pozyskiwanie lodu/wody, ale jakoś zatrzymałam się na czwartym odcinku i póki co czekam, aż mnie ponownie natchnie.
Ja zaczynam czwarty sezon. Końcówka pierwszego i później drugi, trzeci… Jakie to jest dobre. :D Jak na scenę wkroczy protomolekuła – będzie się działo. :D Kocham ten serial, serio. :) Mało jest sf, w których mamy tyle kosmosu i jeszcze ta dobrze poprowadzona polityka. ;)
Dodałam jeden krótki fragment z podpowiedzią na temat fejkowej tożsamości księcia.
I takie podpowiedzi zawsze dobrze działają. :)
Ja się pokuszę. ;) Za innych nie odpowiadam. ;)
Cieszy ;)
Hej, Rząglerko!
Przyznam szczerze, że nie do końca podeszło mi to opko, na co – jak sądzę – złożyły się dwie rzeczy.
Po pierwsze historia. Jak na opowiadanie długości złodziejsko-konkursowej brakuje mi trochę tej treści w środku. Niby jest kilka przeplatających się intryg, jest historia Cendriego z jego znaleziskiem i niby to znajduje w końcu finał, ale podczas lektury, szczególnie w pierwszej połowie, miałem wrażenie, że rozkręca się to bardzo wolno.
Aby dobrze to zilustrować, prześledziłem kolejne POVy:
Poseł gubi pierścień → Poseł dociera do pałacu i Durstana i umiera → Cendri znajduje pierścień → pałac odwiedza Malia → Cendri idzie do wiejskiej baby i ucieka → Durstan gada sb z Malią o polityce → …
Tu dochodzimy mniej więcej do momentu, gdy rzeczywiście zaczyna się coś dziać (wchodzimy w drugi akt) i historia zaczyna nabierać życia. Ale problem jest taki, że jesteśmy już za połową tekstu! Kończy się to tak, że musisz już narzucić szybki kurs na punkt kulminacyjny i finał:P Nie ma czasu na lepsze rozwinięcie głównej intrygi (a przydałoby się moim zdaniem) i… no właśnie.
I tu pojawia się punkt drugi, czyli język. Napisane jest to dobrze i poprawnie, ale po pierwsze wolno – co zasadniczo jest fajne, generalnie wolę wolniejsze teksty, ale tu brakuje Ci już znaków ze spacjami:P. Po drugie zaś – za mało plastycznie. I dlatego, jak dochodzę już do tej połowy tekstu, z wolną narracją i nie-aż-tak-jakbym-chciał plastycznymi opisami, to jestem lekko wymęczony.
Nie jest tak, że się męczyłem przy tym, bo czytało się nieźle (bardzo doceniam i słownictwo, i jednak rzeczywiście umiejętność opisu otoczenia), ale po wszystkim za dużo zostało niedosytu. Generalnie więc powiedziałbym, że dobre opowiadanie, ale lepiej sprawdziłoby się albo w innych proporcjach, albo w dłuuuższej formie (pod 100k mogłabyś się rozpisać spokojnie).
Слава Україні!
Witam serdecznie, dziękuję za przeczytanie.
Właściwie swoją odpowiedź mogę oprzeć w całości na końcowym zdaniu Twojego komentarza.
pod 100k mogłabyś się rozpisać spokojnie
Tak.
<pieseu>
Jednakże pojawia się pytanie, czy warto? Heist odbywa się tu właściwie całkowicie pozakulisowo – koniec końców chodzi wyłącznie o kradzież tożsamości (w obu przypadkach: mistrza i księcia). Pierścień to ta mniejsza, druga kradzież (trochę red herring, bo odwraca uwagę), a perypetie bohaterów to raczej teatrzyk próżności, naiwności, arogancji i innych ludzkich cech, które przegrywają z boskością (lub demonicznością) plagi. Plaga kradnie scenę i ciało Cendriego, by iść zarażać dalej, dowidzenia.
Język i stylizacja mogły trochę oszukać, że chodzi tutaj o jakąś ludową przypowieść o życiu wiejskiego chłopca – co jest trochę prawdą, bo nie samą polityką człowiek żyje – jednak celowałam bardziej w moralizatorską czarną bajkę o kruchości ludzkiego życia i skazanym na porażkę królestwie, zbudowanym na oszustwie. Jeśli chociaż trochę wyszło, to jest ok ;)
Jednakże pojawia się pytanie, czy warto? Heist odbywa się tu właściwie całkowicie pozakulisowo – koniec końców chodzi wyłącznie o kradzież tożsamości (w obu przypadkach: mistrza i księcia). Pierścień to ta mniejsza, druga kradzież (trochę red herring, bo odwraca uwagę), a perypetie bohaterów to raczej teatrzyk próżności, naiwności, arogancji i innych ludzkich cech, które przegrywają z boskością (lub demonicznością) plagi. Plaga kradnie scenę i ciało Cendriego, by iść zarażać dalej, dowidzenia.
Ale ja się zgadzam:P Dla mnie to wgl średnio jest heist, bardziej opowiadanie o intrydze politycznej z dołączoną historią Cendriego. Trochę jak Gra o Tron, tylko w dużo krótszej formie – więc może bardziej, jak Rycerz Siedmiu Królestw.
I w tym duchu widziałbym rozwinięcie tej historii. Myślę, że szczególnie brakuje mi tu jeszcze sceny/dwóch więcej z Durstanem i Malachizem, żeby podrzucić jeszcze dworskich reali i zarzucić więcej haczyków, że kryje się tam intryga. Może jeszcze ciut więcej w zakończeniu, no i Cendri mógłby trochę więcej pobiegać po lesie czy coś xD
jednak celowałam bardziej w moralizatorską czarną bajkę o kruchości ludzkiego życia i skazanym na porażkę królestwie, zbudowanym na oszustwie. Jeśli chociaż trochę wyszło, to jest ok ;)
No to jest ok:P Jeśli tekst przywodzi mi na myśl jakieś wnioski, to właśnie te xP
Слава Україні!
Trochę jak Gra o Tron, tylko w dużo krótszej formie – więc może bardziej, jak Rycerz Siedmiu Królestw.
Lubię Martina, więc potraktuję tę uwagę jako komplement ;)
może jeszcze ciut więcej w zakończeniu, no i Cendri mógłby trochę więcej pobiegać po lesie czy coś xD
Mam jeszcze do wykorzystania 18 znaków, pomyślę.
Przeczytałem. Powodzenia. :)
Mnóstwo tu osobliwych wydarzeń, knowań i podstępnych intryg, tajnych układów, trucizn i magii. Na każdym kroku czai się groza i następują nieoczekiwane zwroty akcji. Postaci też sporo, a każda jedyna w swoim rodzaju, że o kierujących nimi niecnych zamiarach nie wspomnę.
Nie ukrywam, że bardzo zaskoczył mnie finał i nieoczekiwane pojawienie się syna przemytnika, jak i to, że cała sprawa została zainicjowana przez osobnika, który pojawia się w ostatniej chwili. Nie uważam, aby to było dobre posunięcie, albowiem skutecznie zamąciło obraz całości i zupełnie do mnie nie przemówiło.
Wykonanie mogłoby być nieco lepsze.
…a jego mina wskazywała na to, że nie do końca zdaje sobie sprawę… → Wystarczy: …a jego mina wskazywała, że nie do końca zdaje sobie sprawę…
Barczysty i brodaty dion latami własnej służby zapracował na swój przydomek… → Czy oba zaimki są konieczne? Czy mógł na coś zapracować latami cudzej służby? Czy pracowałby na cudzy przydomek?
…kamienny basen, wymiarami zdolnym pomieścić stu ludzi. → Czy basen na pewno mieści ludzi wymiarami?
Proponuję: …kamienny basen, zdolny pomieścić stu ludzi.
Głowa, wystająca z parującej wody, uniosła się i opadła w potwierdzającym geście. → Głowa, wystająca z parującej wody, uniosła się i opadła w wyrazie potwierdzenia.
Gesty wykonuje się rękami, nie głową.
Coś łupnęło, ciężar opadł głucho o dno kamiennego basenu. → Ciężar może opaść na dno, ale nie o dno.
Możeś widział nad którymś rozdrożu taki rysunek? → Literówka.
…od czasu do czasu widywał dyrjańczyków… → Czy, skoro mówisz o mieszkańcach Dyrjanu, nie powinno być: …od czasu do czasu widywał Dyrjańczyków…
…skóra dyrjanki wydawała się ciemna. → …skóra Dyrjanki wydawała się ciemna.
…plecy miała zgrabiałe… → Czy plecy baby na pewno były zgrabiałe? A może miało być: …plecy miała zgarbione…
Dłonią o dwóch palcach wskazała ponad ogniem na Cendriego. → Dłonią o dwóch palcach wskazała ponad ogniem Cendriego.
Wskazujemy kogoś/ coś, nie na kogoś/ na coś.
Był także pewien, że dyrjanka przychodzi… → Był także pewien, że Dyrjanka przychodzi…
Od dawna podziwialiśmy wytrwałość i pomysłowość eskarcz… → Chodzi zapewne o mieszkańców Eskaru, więc: Od dawna podziwialiśmy wytrwałość i pomysłowość Eskarcz…
Niekiedy i najdorodniejsze jesienne jabłka kryją w sobie robactwo, jeśli przekroić je nożem. → Czy to znaczy, że nóż jest powodem robaczywienia jabłek? Czy gdyby jabłka nie zostały przekrojone, nie byłoby w nich robali?
…biedaków okradają nawet z klepek w płocie. → W płocie to raczej sztachety, nie klepki.
Na skraju lasu spróbował jeszcze raz zdjąć pierścień ze spuchniętej, poczerniałej ręki, czego próbował dokonać… → Czy to celowe powtórzenie?
Proponuję: Na skraju lasu usiłował jeszcze raz zdjąć pierścień ze spuchniętej, poczerniałej ręki, czego próbował dokonać…
Na przemian klnąc i zagryzając zęby… → Można zagryźć wargę, nie zęby.
Proponuję: Na przemian klnąc i zaciskając zęby…
…między biało czarnymi brzózkami. → …między biało-czarnymi brzózkami.
Okryła ramiona pledem i wzruszyła nimi. → Obawiam się, że pled nie jest tu właściwym słowem.
Proponuję: Okryła ramiona derką/ chustą i wzruszyła nimi.
Wskazała na jego rękę. → Wskazała jego rękę.
…księgi dowolnego elswina, jakie miał w swoim posiadaniu. → …księgi dowolnego elswina, które miał w posiadaniu. Lub: …księgi dowolnego elswina, które posiadał.
Czuł, że umiera i skupił się na tej czynności. → Umieranie to ostatni okres życia – czy umieranie jest czynnością?
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Bardzo sprawnie napisany tekst, z mrocznym klimatem. Dunstan jako szara eminencja okazuje się nie do końca pewny siebie, co dodaje głębi tej postaci. Bardzo mi się podoba wizja mrocznej fortecy, pełnej tajemnej wiedzy, z surowymi i brutalnymi zasadami, w której autorytet władzy w zasadzie okazuje się wisieć na włosku – bo książę chory, za morzem jakaś inwazja, alchemik ledwo włazi na schody.
Los złodziei zostaje nieco szybko ucięty, aż zastanawiam się, czy nie chciałbym dowiedzieć się o ich losach czegoś więcej i czy to by nie otworzyło ciekawych możliwości fabularnych.
Niestety wejście plagi i odkrycie tożsamości księcia weszło zbyt nagle. Intryga, choć ciekawa, zdaje się być ściśnięta.
Także tego, chętnie bym przeczytał książkę :)
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
Witam was!
Koalo, miło, że wpadłeś!
Dziękuję niezawodnej reg za łapankę, widzę, że na portalu wciąż można liczyć na najlepszych ;) Niezwłocznie udaję się poprawiać.
Twist w założeniu miał trochę rozgoryczyć, a trochę zdenerwować – tak właśnie poczuł się mistrz trucizn, kiedy sam odkrył prawdę. Planowałam, by doświadczając intrygi z perspektywy Durstana, czytelnik nie miał pełnego obrazu sytuacji – oraz by wykorzystali ją działający zakulisowo złodzieje-przemytnicy. Mam nadzieję, że mimo finałowej frustracji czytało się w porządku.
Greasy, dzięki za lekturę i (w większości) pozytywny komentarz! Ściśnięta intryga ucierpiała sam-wiesz-przez-co. Ale tak, tekst musi bronić się sam – i nawet jeśli robi to wyłącznie mrocznym klimatem, wciąż raduje mnie, że atmosfera nie ucierpiała. Jeśli to o książce to szczere słowa, a nie zwyczajna uprzejmość, to jest mi dodatkowo nadzwyczaj miło ;)
Bardzo proszę, Żonglerze. Dziękuję za wyjaśnienia i tak dobre o mnie mniemanie. :D
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Cześć, Żonglerko!
Od razu zaznaczę, że intrygi dworskie i te między królestwami to nie moja bajka, więc pod tym względem się tu rozminęliśmy.
W większości tekstów konkursowych zabawa polega na odpowiednim dozowaniu informacji, żeby “wkręcić” czytelnika, a jednocześnie nie spowodować, że się pogubi. Dla mnie ten balans troszkę przechylił się na stronę pogubienia. Pierwsza połowa poszła bardzo sprawnie i choć przytłaczała mnie ilość bohaterów i ich konotacje, to jeszcze nadążałem. Natomiast w momencie, gdy akcja nabrała tempa zacząłem tracić grunt pod stopami.
To co najbardziej mi się podobało to język. Bardzo sprawnie operujesz słowem, choć w kilku miejscach przeszarżowałaś, bo zakręciłaś zdaniem tak, że musiałem czytać dwukrotnie. Natomiast całość wypada bardzo na plus.
Światotwórczo większość kręciło się wokół intryg, na których poległem. Dwór, jak dwór – ma swoje prawa, choć każdy jest względnie podobny. Natomiast mistrz trucizn, jak i sama plaga i pierścień (choć tu dość naturalnie nachodzi skojarzenie z LotR) bardzo fajnie zagrały.
Pozdrówka i powodzenia w krokusie!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Krokusie, cieszę się, że dostrzegłeś plusy w zawiłej dworskiej intrydze ;)
Dobrego skojarzenia z LotR nigdy nie odmówię, chociaż tutaj akurat inspirowałam się Pierścieniem Nibelungów oraz grami Bloodborne i The Plague Tale. Jeśli jesteś graczem i lubisz podobne motywy, mogę z czystym sercem polecić.
Dziękuję za przeczytanie!
W serialowej “Grze o tron” wciąż knuli w tym samym ogrodzie, a Twoim opowiadaniu intrygi dzieją się w łaźni :) Tekst dobry, choć mam kilka zastrzeżeń. Ładny, plastyczny język kupuję. Główna trójka postaci, szczególnie truciciel, odmalowani bardzo wyraziście, szkoda, że dalszy plan nie ma wiele do roboty i głównie umiera (Orind, pozostali złodzieje), trochę zawiodła mnie też mała rola Malii w finale. Gdy na samym końcu zaczął się kocioł z postaciami i ujawniasz finałowe zwroty akcji, lekko się pogubiłem, ale myślę, że ostatecznie w miarę to ogarnąłem. Z dużych plusów na pewno sam klimat tego świata i bardzo ładna mapka.
Cieszę się z Twoich odwiedzin, zygrfydzie, i dziękuję za przeczytanie. Porównanie do “Gry o Tron Łaźnię” zawsze raduje. Miło, że spodobała Ci się mapka ;)
Dalszy plan musiał ucierpieć na plagę (dosłowną i metaforyczną), gdyż to o niej jest to opowiadanie.
Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.
Piękno.
Ciekawa intryga, każdy przeciwko komuś knuje… Trochę mnie zaskoczyło, że jeden z uczestników tej zabawy robi to co najmniej od dwunastego roku życia. Nooo, bez przesady, żaden dzieciak nie powinien wytrzymać takiego udawania kogoś innego 24/7, bez urlopów. Nawet dla dorosłych szpiegów to chyba nie jest łatwe. I czy ta maska ze skóry rosła razem z nim, czy od czasu do czasu wymieniał na nową, ale bardzo podobną?
Postacie zróżnicowane, mają swoje plany, marzenia i ambicje. Na plus.
Purpura. No, może faktycznie na początku jest jej za dużo. Mam wrażenie, że zmarnowałaś na nią sporo znaków, których brakowało pod koniec.
Mapka ładna, ale… Mam wrażenie, że nadmiarowa, bo chyba nie wykorzystujesz w tekście wszystkich krain, które na niej są. Bardziej wygląda na mapkę do powieści.
Język w porządku, babole nie rzuciły mi się w oczy.
Jestem na TAK, czyli, chociaż po pewnym namyśle.
Babska logika rządzi!
Spośród pierwszej serii nominowanych tekstów ten wydaje mi się stanowczo najtrudniejszy do rzetelnego skomentowania i oceny. Na pewno stoi pięknem języka, bogactwem kreacji fantastycznego świata. Niektóre sceny bardzo zapadają w pamięć samą estetyką – zwłaszcza te dwa księżyce mocno podzwaniają mi Chagallem – a choćby spotkanie dyplomatyczne w łaźni (oparte przecież na realnej praktyce, wprawdzie chyba nie robiono tego “koedukacyjnie”). Najwięcej punktów zbiera jednak za umiejętność wczucia się w myśli i postrzeganie świata przez bohaterów, zwłaszcza sieroty z prymitywnej wioski rybackiej – umysłowość tak odległa od naszej, a wypadają zupełnie przekonująco, muszę kiedyś przyswoić taką technikę.
Jako słabszą stronę utworu wskazywałbym zwieńczenie fabuły, nagle pojawia się informacja, że dwie postaci zupełnie nie są tymi, za kogo się podają, a wcześniej jest bardzo mało wskazówek przemawiających za taką możliwością. Pokazujesz jednak w komentarzach pewne tropy i trudno mi wykluczyć możliwość, że bardzo wprawny czytelnik potrafiłby przewidzieć takie rozwiązanie. Nie jestem też fanem rozwiązań fabularnych pokroju tutejszej “Plagi”, które wydają się skonstruowane jako abstrakcyjnie złe zagrożenie raczej niż zjawisko oparte na spójnych zasadach biologicznych lub nawet magicznych.
Palcami w rękawiczkach zabębnił w skórzaną okładkę księgi, którą trzymał na kolanach – nudną, acz wymaganą lekturą podczas pierwszej doby nowego roku.
Coś się nie zgadza gramatycznie. “Lekturę” też nie najlepiej, bo nie okładka jest lekturą, może “była nudną…”, może “nudnej, acz wymaganej…”.
A więc poprawił mu się wzrok? Durstan zapisał w pamięci, że musi uzupełnić zapasy suszonej mrocznicy.
To w moim odbiorze wyraźna sugestia, że Durstan regularnie podtruwa księcia, a nie jestem pewien, czy miałaś taki zamysł.
pozdrowiła go jak pospolitego człowieka, jakby był handlarzem rzepy na rozstajach dróg
Piękne! Ja na pewno zadowoliłbym się pierwszym członem i nie przyszłoby mi do głowy takie obrazowe dopowiedzenie.
Po znacznych wahaniach daję TAK. Trochę w uznaniu dojrzałości literackiej opowiadania, trochę w przeczuciu, że może mieć dodatkowe walory, których nie umiałem się dopatrzyć. Naprawdę wolałbym, gdyby Loża składała się w całości z wielokrotnie publikowanych autorów i uznanych recenzentów, ale jak się nie ma, co się lubi, to trzeba sobie radzić z niepokojąco dużym Ślimakiem.
Pozdrawiam i życzę wiele weny!
No, kradzieży to ja tu wiele nie widzę, chyba że chodziło Ci o kradzież tożsamości, bo w sumie Cendri, Duch i Gawron są raczej zbieraczami niż złodziejami, a zrabowanie korony wydaje się nieco przedawniona. Ale to akurat nie mój problem, niech sobie jurki rozstrzygają ;)
Dla mnie jest to opowieść o politycznych intrygach i zwykłym szarym człowieku, który przypadkowo ląduje w środku takiej intrygii. Nic przyjemnego ;) Jeśli traktować fabułę dosłownie mamy opowieść o podzielonej koronie i królestwie opartym na fałszywych przesłankach. No i jest tajemnicza Północ, która zdrowo mąci w i tak skomplikowanej sytuacji i koniec za jej sprawą pojawia się plaga. Dość, by powstała fajna, mroczna fantastyka.
Pokomplikowałać motywy bohaterów, sprawiłaś, śe w sumie nikt nie jest tym, kim się zdaje. Zaskoczyłaś mnie woltą z księciem. Gdzieś tam czułam, że książątko nie do końca jest głupie i uległe, ale takiego zwrotu akcji się nie spodziewałam. Może tylko jego pojawienie się było ciut nagłe. Postacie wydają mi się realne, zarówno te ze szczytów władzy, jak i ekipa złodziejaszków i zielarka.
Z drugiej strony Durstan opowiada historię korony, ale jednocześnie ją neguje, mówiąc:
Nie bogowie decydują o losach ludzi. Wszystko, na czym zbudowano królestwa, to tylko kruche ludzkie kości i krew, którą ludzie przelewają między sobą.
Może chodzi mu o dynastię panujących, ale dla mnie to raczej stwierdzenie, że kraj to po prostu ludzie, a to już dość nowoczesne spojrzenie ;) Północ można interpretować jako kraj, który mocno wpływa na to, co dzieje się u sąsiadów, a to akurat znamy z autopsji ;) Plagę opisujesz jako coś fizycznego, zarazę, chorobę, ale jednocześnie może być metaforą wpływu obcego państwa zarówno na rządzących jak i lub. Mówiąc współczesnym językiem fake newsy, fałszywa narracja, wojna hybrydowa. I znowu mamy współczesność.
Generalnie lubię teksty, które można odczytywać na różne sposoby i to bez względu na to, czy autor pisał w ten sposób celowo, czy też mu po prostu wyszło ;) Dlatego zadowolonam z lektury.
Jeszcze na koniec kilka słów o języku… Bardzo o niego dbasz, używasz kunsztownych porównać, szczególnie było to widać na początku. Taki język wymaga (przynajmniej w moim wypadku) albo skupienia się… na języku, albo zignorowania jego kunsztu. W pierwszym wypadku istnieje ryzyko, że czytelnik zapamięta tylko tyle, że obcował z pięknym językiem, a umknie mu sama treść. W drugim – języka i tak nie doceni.
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
D:
Witam szanownych czytających, nie spodziewałam się takiego hucznego przybycia, jednak niezmiernie mnie cieszy: szczególnie wasza polemika z tekstem i mnogość interpretacji.
Finklo, nie ukrywam, że jestem w lekkim szoku. Z tego co pamiętam (z zamierzchłych czasów mojej aktywności, a więc sprzed paru lat), częściej nie przemawiały do Ciebie moje wypociny, niż faktycznie znajdowałaś w nich plusy. Rozumiem, że tu było lepiej. To dla mnie duże wyróżnienie ;)
Z tym udawaniem na przestrzeni lat – młody miał dużą swobodę, bo absolutnie wszyscy wokół niego byli albo podstawiani, albo nie mieli pojęcia, kim jest, gdyż sami też udawali kogoś innego. Ta ignorancja/niewiedza/wygoda sytuacji sprawiła, że żadna ze stron nie mogła przejrzeć drugiej, bo wszyscy grali przeciwko sobie. Z tego impasu wyszła intryga, a na końcu wybiło szambo. Czyli typowa polityka.
Ja bym bardzo chciała więcej znaków. Ale chciałabym też więcej purpury. Nie wiem, jak ten problem rozwiązać.
Mapka to właściwie przedstawia wyspę; nie chciałam pokazywać wyłącznie okrojonego kawałka wielkiego kontynentu (który nie ukrywam, ma swój powieściowy potencjał), a bardziej to, że sąsiednie krainy – mimo bliskości geograficznej i wielu wspólnych cech – są poróżnione i powinny coś z tym zrobić. Dodatkowo jakoś tak przyjemnie mi się kolorowało.
Dziękuję ;)
Ślimaku,
Jestem wdzięczna za porównanie do Chagalla (niezamierzone) i przywołanie historycznego kontekstu łazienkowej polityki, a dodatkowo za pochwałę języka i kreacji… no, właściwie za wszystko Ci dziękuję.
Słabość tekstu jest (niewynikająca wyłącznie z limitu konkursowego) i broni się jak może, ale cieszę się, że uznałeś za słuszne trochę jej pomóc – wszystko, co napisałeś, to prawda.
Przyznaję, że plaga jest wygodnym narzędziem fabularnym, na tyle abstrakcyjnym, elastycznym i stosunkowo neutralnym, by pasowała i robiła robotę w każdym pierwszym lepszym świecie przedstawionym. Mimo tego, ze względu na jej „estetykę” (lub pewien rodzaj czarnego gotyckiego romantyzmu) niezwykle pasowało mi do dworskiej intrygi i manipulacji alchemią. Według mistrza trucizn i jego obsesji, plaga to wyłącznie bardzo potężna alchemia. Mam nadzieję, że udało się choć trochę nadać jej oryginalności.
To w moim odbiorze wyraźna sugestia, że Durstan regularnie podtruwa księcia, a nie jestem pewien, czy miałaś taki zamysł.
Wydaje mi się, że jesteś jedynym czytającym, który zwrócił na to uwagę (a przynajmniej napisał o tym w komentarzu). Bystre ślimacze oko nie zawodzi – taki dokładnie miałam zamysł. Podły mistrz trucizn nie tylko „leczył” Księcia, a znacznie mu szkodził – i dużo improwizował, bo był tylko podstawianym medykiem, a swoją wiedzę trzymał w księgach cudzych autorów (elswinów).
Niech Wasza Ślimacza Mość przyjmie moje szczere podziękowania za wyjątkową merytoryczną wartość komentarza i cudowną konstruktywną krytykę inspirującą do działania.
Irko, bardzo dziękuję za rzetelny i celny komentarz. Właściwie zgadzam się ze wszystkim, co napisałaś.
Cendri i szajka to takie złodziejaszki z przypadku – tak, to podwójna kradzież tożsamości miała być tą kradzieżą.
Cieszy mnie, że poświęciłaś uwagę kwestii legendy i jej wpływu na całość. ;) Tak było.
Co do wątku współczesności & kontrastów.
Durstan celowo był pełen sprzeczności: przyzywa bogów w chwili słabości ale regularnie neguje ich istnienie; błaga bogów, by przeklęli panującą rodzinę, jednocześnie lekceważąc boskość i jej wpływ na los człowieka, stawia alchemię wyżej. Ma się za wielkiego mistrza trucizn, a potrafi tylko cytować ustępy z ksiąg.
W związku z powyższym chyba tak, nie jest zwyczajnym człowiekiem swojej daty, ma dość odmienny światopogląd – musi mieć, jeśli dotarł do takiej pozycji, w taki sposób – choć może wydawać się barbarzyńcą (kostium ze skóry), patrzy na świat przede wszystkim pod kątem antropologicznym, a także docieka, jak wykorzystać alchemię w służbie człowiekowi. I tak, znowu śmiertelnego człowieka zgubiło dążenie do „nieśmiertelności”. Paradoksalnie, nic po Durstanie nie zostanie (nie znamy nawet jego prawdziwego imienia), czyli nawet metaforycznej wieczności nie będzie. Spuszczono jego resztki w kiblu ściekach i tyle.
Irko, luz z tym językiem; jakoś specjalnie nie rzeźbię, by przybrał taki kształt – zwyczajnie taki samoistnie wychodzi, kiedy piszę cokolwiek w klimacie fantasy. Płynie najczęściej w mrocznym kierunku, a ja rzadko widzę powód, by go okiełznać, bez szkody dla ogólnej estetyki baśni, która powstaje przeze mnie. Unormowanej, wyszlifowanej, poprzycinanej fantastyki jest dużo, więc dlaczego nie wyjść nieco poza schemat. A zatem, jeśli język był „piękny” (zakładam, że chodzi w tym epitecie o „barokowo-purpurowy”), to nie dlatego, że go do tego zmusiłam. Niczego nie żałuję.
Na koniec zadam ogólne pytanie całkiem nieproporcjonalne do mojego doświadczenia portalowego: skąd TAKi, czy ja coś przeoczyłam w wątku z nominacjami?
Czyli trend zmierza we właściwą stronę – teraz po namyśle, następnym razem może będzie bez wątpliwości.
A nie, z wątkiem to ja przegapiłam i nie zrobiłam ostatecznego podsumowania – Krar Cię nominował już na początku lutego. Przepraszam, nadrobię to w wolnej chwili.
Babska logika rządzi!
Jeśli Krar to czyta, to
Hej, miałem jeszcze wpaść z informacją, że pozwoliłem sobie nominować, ale życie nie sługa, czasem trzeba coś poza fantastyką robić ;-) A że nominacji było w styczniu sporo… Cieszy mnie bardzo, że tekst przekonał do siebie kilku pozostałych lożan/lożanek, bo m. in. dla takich tekstów lubię czytać fantastykę.
Zdecydowanie zapamiętam z tego opka klimat kreowany zarówno poprzez język narracji jak i samych bohaterów, którzy wypadają bardzo przekonująco. Najbardziej zaszła mi w pamięć zielarka, co wróży z żab, w zasadzie obraz i rola tej postaci w tekście mógłby robić za definicję słowa wiedźma. Same żaby/ropuchy tez zapamiętam, jeden z filarów ciężkiego, oleistego klimatu całości. Brrr!
Pozdrawiam!
„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski
dla takich tekstów lubię czytać fantastykę.
Dziękuję za te słowa, Krarze.
Odpozdrawiam ;)
Przede wszystkim gratuluję zasłużonego piórka :)
Po drugie – znakomita mapka.
A poza tym hm. Trochę nawiązując do tego, co pisała Irka_Luz, w pierwszym czytaniu wybrałem opcję drugą, tzn. przeskakiwałem nieco ponad urokiem słów, aby uchwycić sens. I wpadłem we własną pułapkę – ponieważ czasem przeskakiwałem ponad sensem, np. przy pierwszym podejściu myślałem, że ta skóra Durstana to tylko taka metafora. Rzeczywiście zabrakło mi (jak na moje potrzeby) odpowiedniej plastyczności, która pomogłaby wyobrazić sobie sytuację. Ale, jak wiadomo, nie wszystkim to potrzebne. Jednak kojarzy mi się to trochę z naszą rozmową pod moim tekstem i moimi przydługimi opisami. Wiem, jak to jest, że czasem chciałoby się pokazać, jak się świetnie umie operować słowem – i jak fajnie słuchać o tym od innych – ale z drugiej strony… może czasem lepiej odpuścić? Znaleźć balans. Wtedy ludzie nie chwalą już może słów, ale za to chwalą płynność :) Nie wiem, po której stronie stoi większość, więc to tylko tak pod rozwagę.
Potem przeczytałem drugi raz i choć zrozumiałem więcej, nadal cała intryga nie zazębia mi się tak, jak bym sobie tego życzył, ale nie chcę tego drążyć, bo niczego to nie zmienia, może innym razem przy innej okazji.
Bardzo podobał mi się ciężki, chorobliwy, brutalny klimat, często uderzający znienacka i wytrącający z równowagi. Równie niezłe światotwórstwo – szkoda tylko, że nic nie wiemy o owej Północy, ale pewnie nie było już miejsca. Niemniej – bardzo udany tekst. Daję 5.
Dzięki za wizytę i lekturę, vargu! Czy dotarłeś tutaj po tagach? ;)
Ogólnie zauważam po czasie, że napisanie intrygi politycznej (oraz uwikłanie w nią czytelnika) jest o tyle trudne, że ciężej stosować się do zasady show don’t tell. Jeżeli w tekście panuje chaos pośród agend bohaterów (tj. intryga), ostatnie czego potrzeba czytelnikowi, to niejasnych przekazów na temat wydarzeń fabularnych – powinny być konkretne i jednoznaczne. Raczej nie planowałam, żeby skóra Durstana wyszła aż tak onirycznie i została metaforą – jeśli tak zasugerowałam, to chyba niezamierzenie. Co nie znaczy, że nie widzę w tym pomyśle potencjału weird fiction :) Jednak nie celowałam w weird (to jeszcze nie ten konkurs), założyłam raczej, że piszę baśń o początkach złego królestwa. Ciężko nie skorzystać z obrazowych opisów w przyjętej konwencji bajki. Nie przesadzić z surrealizmem, tylko osadzić mocno w logicznym i chłodnym dark fantasy. Przyznaję, że połączenie mogło balansować momentami za bardzo na którejś granicy.
Chcę powiedzieć, że byłabym bardziej konsekwentna mając do dyspozycji większą liczbę znaków, ale nie powiem.
Powiem za to, że tak, postawiłam na mroczny klimat. Jak mogłabym postąpić inaczej. Cieszę się, że to wyszło ;) Fajnie, że podoba Ci się mapka :D Liczę na wygraną w plebiscycie kartograficznym z Barbarianem, chyba że takiego nie będzie.
Dziękuję za miły oraz merytoryczny komć i pozdrawiam mrocznie.
Oczywiście, że po tagach, jakaż inna ścieżka mogłaby mnie tu przywieść? ;)
Myślę, że masz rację, są sceny, w których powinno być konkretnie, dobitnie i czarno na białym, szczególnie, gdy tło jest złożone i posplatane w kłębki. I pal licho, że może to oznaczać infodumpy. A pomiędzy można sobie poszaleć ze słowem.
Nawet w jednym z tekstów bardzo się obawiałem tego infodumpowania, a potem wszyscy mówili, że nawet nie zwrócili uwagi. Jak dobrze poszatkować, wymieszać trochę, to najwyraźniej jest to do przełknięcia. Poza pewną granicą samo show nie wystarczy. Ponadto wydaje mi się, ale mogę się mylić, że więcej niż jeden plot twist na scenę to może być za dużo – po prostu reszta się marnuje, bo w ogólnym zamieszaniu nie robi wrażenia. Albo wręcz łatwo go przeoczyć.
Tak myślę :)
Liczę na wygraną w plebiscycie kartograficznym z Barbarianem, chyba że takiego nie będzie.
Rozumiem, że wspominasz tylko Barbariana, bo z moją mapką poddajesz się z założenia?;P
Слава Україні!
A pomiędzy można sobie poszaleć ze słowem.
Oraz licznikiem znaków. Ach, piękny koncept, nieprzejmowanie się limitem. Bardzo za nim tęsknię, muszę chyba przestać pisać tylko na konkursy albo pisać na te konkursy o górnej granicy 100k. Już słyszę w oddali płacz jury.
Ponadto wydaje mi się, ale mogę się mylić, że więcej niż jeden plot twist na scenę to może być za dużo – po prostu reszta się marnuje, bo w ogólnym zamieszaniu nie robi wrażenia. Albo wręcz łatwo go przeoczyć.
Zgadzam się, choć myślałam przez chwilę o skumulowaniu twistów w finale śledztwa detektywistycznego Poirota, gdzie widowni prezentuje się denouement. Przychodzi mi też do głowy szekspirowska tragedia, gdzie wszyscy monologują, po czym umierają. Ale mimo zbieżności to są całkiem inne gatunki literackie. Tutaj musiałabym dopisać z 5k do zakończenia, by zachować jeden twist na scenę. Swoją drogą to bardzo rozsądna metoda. ;) Raczej też jestem zwolenniczką zasady co za dużo, to niezdrowo (chyba że to limit znaków konkursu).
Rozumiem, że wspominasz tylko Barbariana, bo z moją mapką poddajesz się z założenia?;P
Słuchej, Twoja mapka zawiera spoiler i powinna zostać zdyskwalifikowana, a jeśli nie zostanie, to pewnie wygrasz na sztuczkę ze słodkim pieskiem…
Słuchej, Twoja mapka zawiera spoiler i powinna zostać zdyskwalifikowana, a jeśli nie zostanie, to pewnie wygrasz na sztuczkę ze słodkim pieskiem…
Слава Україні!
Szanse wyrównują się.
three goblins in a trench coat pretending to be a human
Witam serdecznie.
Sympatyczne :)
Przynoszę radość :)
Tego przymiotnika się nie spodziewałam ;)
