Opowieść o księciu Egonie

– Wstrzymajmy konie – zarządził Jaśnie Wielmożnie Oświecony Książę Egon. 

– Nie mamy koni – powiedział Erik wchodząc na wzgórze, dźwigając dobytek księcia oraz swoje skarpety na zmianę.

– Zatem wstrzymaj orszak – zaproponował Egon.

– Orszaku też nie ma – poinformował Erik, stając obok księcia.

– Jak to nie ma?

– Stwierdzili, że odchodzą, wtedy też zabrali konie.

– Mówiłeś, że ukradły je gnomy.

– Mówiłem gnoje – skrzywił się Erik.

– Przecież przyłączyli się, by wesprzeć mnie w misji powierzonej przez Panią Lasu. W najczystszej i najchwalebniejszej… – Egon zasępił się ewidentnie, szukając odpowiedniego słowa.

– Idei panie? – podpowiedział Erik, próbując ściągnąć ciężki ekwipunek.

– Idei! Idei szerzenia ładu i porządku, dzięki któremu zostanę władcą całego Midlelandu. Tak jak to przepowiedziała mi Pani Lasu. Czyżby zapomnieli o naszej misji?

– Nie zapomnieli. Stwierdzili, że jest głupia, kiedy zabrakło jedzenia – powiedział Erik, zrzucając wreszcie ekwipunek i odetchnął z ulgą.

– Ludzie słabi duchem nie są nam potrzebni. Spójrz, Erik, tam w dole. Miasto, zapewne będzie to dobre miejsce, by wykazać się męstwem i szlachetnym uczynkiem. W drogę.

Erik spojrzał za schodzącym ze wzgórza księciem, westchnął i zabrał się za toboł.

 

*

Przed bramą stało dwóch strażników, jeden jadł jabłko, a drugi wpatrywał się tępo przed siebie.

– Witajcie, dobrzy ludzie – przywitał się Egon, stając w rozkroku, wspierając dłonie na biodrach i dumnie wypinając pierś.

Strażnik z jabłkiem wypluł skórkę. Drugi rozejrzał się niepewny, do kogo jest kierowane powitanie.

– Eriku, czy mógłbyś? – poprosił książę.

– O-t-o… Jaśnie… Wielmożnie… Oświecony… Książę… – Sługa ledwie łapał oddech, w końcu wysapał. – …Egon.

– No i? – zapytał strażnik z jabłkiem.

– Co, no i? – obruszył się Egon. – Prowadź do swego pana.

– Nie mamy pana, żyjemy tu w komunie, rządzonej na przemian przez mężczyzn i kobiety wybieranych w demokratycznych wyborach – oświadczył strażnik, sprawdzając, z której strony da się jeszcze obgryźć resztki jabłka.

– To jak nazywacie waszego aktualnie sprawującego władzę?

– Sprawującą – poprawił strażnik. – Róża.

– Zatem prowadź do Róży – zaproponował Egon, czując, że stracił okazję na dobre pierwsze wrażenie.

– Jeśli chcecie się z nią spotkać, nie widzę problemu, jest na rynku, będzie brała ślub.

– Słyszałeś, Erkiu, ruszajmy – oznajmił Egon, gdy sługa zrzucił toboł.

 – Chwileczkę, Egon. – Strażnik wyrzucił ogryzek i wytarł rękę w skórzany pancerz. – Należy się pięć dragonów za przejazd i przechowanie koni.

– Ale my jesteśmy pieszo – zauważył książę.

– To wasz problem. – Wzruszył ramionami strażnik. – Pobieramy opłatę zgodnie z rozporządzeniem o czystości ulic i powietrza. Konie paskudzą i zanieczyszczają atmosferę, więc by opłacić służby walczące z zanieczyszczeni, pobieramy opłaty od wszystkich przyjezdnych.

– A jeśli ci przyjezdni na niczym nie przyjechali?

– Brak posiadania wierzchowca nie zwalnia z opłaty zgodnie z rozporządzeniem o równości uiszczających opłatę klimatyczną. W ten sposób wszyscy przyczyniają się wspólnemu dobru. No i nikt nie może czuć się wykluczony.

– Czy tego chcą czy nie? – zauważył Egon i zwrócił się do drugiego ze strażników. – Czy te wszystkie brednie to prawda?

– Próżny trud – powiedział strażnik zorientowany w aktualnych rozporządzeniach. – On jest kompletnie głupi. Zgodnie z rozporządzeniem o niezawiłości urzędników, funkcje te pełnione są w parach. Składających się z nadgorliwego i głupiego urzędnika.

– Jaki w tym sens?

– Nadgorliwy urzędnik jest skrupulatny, a głupi nieprzekupny. W ten sposób nieźle się uzupełniamy.

– Zapłać mu, Erik – powiedział Egon kompletnie zrezygnowany.

– Bardzo dobrze – uśmiechnął się nadgorliwy strażnik. – To będzie razem dwadzieścia dragonów.

– Dwadzieścia?!

– Pięć za każdego wierzchowca i po pięć za przechowanie broni.

– A to co znowu za dziwactwo?

– W naszej komunie demokratyczno-liberalno-pacyfistycznej nie uznajemy broni. Zgodnie z rozporządzeniem o rozbrojeniu obywateli, każdy ma obowiązek oddać oręż przed wkroczeniem do miasta.

– Co to za absurd? Chcesz mi powiedzieć, że nikt w mieście nie nosi broni?

– Nikt.

– To niby jak się bronicie przed najazdami?

– Prowadzimy politykę otwartości, zapraszamy najeźdźców i pacyfikujemy naszym przyjaznym nastawieniem. Podziałem dóbr i wolną miłością. – Strażnik nachylił się i dodał szeptem. – Z początku nazywamy to grabieżą i gwałtem, by nie obrażać zwyczajów nowo przybyłej mniejszości. Po roku najeźdźcy sami orientują się, jak to działa, a gdy zaczynają płacić podatki, po jakimś czasie nie stać ich, by dalej grabić, więc zostają.

– Zatem skorzystamy na początek z opcji najezdczej – powiedział Egon, przystawiając sztylet do brody strażnika.

– Jasne, jest to zgodne z rozporządzeniem…

– Pozwól, że zapoznam się z nim w wolnej chwili, a teraz przepraszam – przerwał mu Egon i ruszył do bramy.

*

Na rynku zebrała się cała masa ludzi w białych, niezwykle przezroczystych tunikach. Egon przeciskał się przez niemal nagi tłum z wyraźnym oburzeniem wymalowanym na twarzy, natomiast Erik zdawał się być zachwycony do tego stopnia, że zapomniał o narzekaniu na ciężki ekwipunek.

– Obywatele – zaczął ze sceny brodaty mężczyzna z jabłkami wciśniętymi w miejsce biustu. – Obywatelki oraz obywatele, którzy zmienili swój status na obywatelki, oraz obywatelki, które są już obywatelami. A także wszyscy niezdecydowani. Spotykamy się w smutnym czasie. Jak wiecie, miał to być dzień weselny, jednak moja ukochana żona, która jest wam lepiej znana jako Zygfryd, a wcześniej jako Lukrecja, została uprowadzona przez trolla.

– Widzisz, Eriku, miałem dobre przeczucie co do tego miasta – powiedział książę.

– O tak – potwierdził sługa z oczami wlepionymi w biust korpulentnej blondynki.

– Czy znajdzie się jakiś śmiałek, który odbije Zygfryda z rąk bestii?

Zebrani zaczęli szeptać, lecz nikt się nie zgłosił.

– Zatem wybierzemy śmiałka w ramach głosowania. – Żeńska część tłumu przywitała tę propozycję oklaskami. – Lub śmiałkinię, jako że mamy równouprawnienie.

Zapadła głucha cisza, w której można było wyłowić nieliczne szepty:

– Wychodzi na to, że identyfikacja z daną płcią nie przynosi żadnych wymiernych korzyści – skarżyła się chuda brunetka.

– Zgłoś się Rozbijaczu Czerepów, jeszcze półtora roku temu byłeś groźnym barbarzyńcą. – Piersiasta szatynka szturchnęła łokciem muskularnego mężczyznę w sukience.

– Ale teraz odkryłem swoje wewnętrzne ja i zostałem projektantką wnętrz. I prosiłem cię, byś nie przypominała mi tego traumatycznego okresu, to zaniża moją samoocenę – ewidentnie zirytował się Rozbijacz Czerepów.

Egon przecisnął się przez tłum i wszedł na scenę.

– Kim ty jesteś? – zapytała Róża donośnym basem.

– Jestem Jaśnie Wielmożnie Oświecony Książę Egon.

– Czemu ten gość uważa, że jest podświetlony? – zakrzyknął ktoś z tłumu.

– I czemu wygląda jak najeźdźca, czy coś przegapiłam? – zawołała wyraźnie rozczarowana chuda brunetka.

Róża uniosła dłoń, uciszając zebranych.

– Dziękuję – powiedział Egon. – Jestem waszym wybawieniem i chętnie uwolnię Zygfrydę.

– Zygfryda, wcześniej znanego jako Lukrecja – poprawiła go Róża.

– No właśnie – zgodził się Egon.

– A jakie masz kwalifikacje?! – zawołała piersiasta szatynka.

– Już mówię – powiedział Egon.

Erik dopiero teraz zrozumiał, co się dzieje, oderwał wzrok od otaczających go piersi i ruszył w stronę sceny, rozpaczliwie dając znaki księciu, by się wstrzymał. Dobrze wiedział, że Egon, gdy się zbytnio podnieci, ma tendencję do niefortunnych skrótów myślowych. Tymczasem książę już się rozkręcał:

– Trzeba wam wiedzieć, mili ludzie, że kiedyś wędrowałem bez celu, marnotrawiąc rodzinny dobytek. Do chwili, gdy objawiła mi się Pani z Lasu. Stała przy drodze piękna i cnotliwa.

– Od kiedy kobiety przy leśnych drogach są cnotliwe? – zakrzyknął ktoś z tłumu.

– Nie przeszkadzaj, bliżej niezidentyfikowany płciowo obywatelu – skarcił go książę. – Podszedłem do Pani Lasu oczarowany jej blaskiem, a ona uklękła przede mną i chwyciła mój miecz.

– Drogo ci policzyła – zawołał Rozbijacz Czerepów, a tłum zarechotał.

– Gdy na jej prośbę – poprawił się Egon – podałem jej miecz, rzekła: „Dobro w twym sercu skieruje cię ku chwale Midlelandu, jeśli prowadzić będziesz życie szlachetne, wprowadzając ład i porządek”.

– Na razie mało w tym heroizmu, kolego – zawołała brunetka, tłum się wyraźnie niecierpliwił.

– Dobrze, zatem opowiem wam, jak odbiłem z rąk Stróżek Krwi Erika, mego wiernego sługę. Zaczęło się od kilku wozów nieopodal Przeklętych Wzgórz.

– Kilku, to znaczy ilu? – zainteresował się ktoś z tłumu.

– No, kilku – powtórzył Egon.

– Bardzo to nieprecyzyjne. To były cztery wozy, trzy…

– Około dwóch – zirytował się książę, próbując dojrzeć wśród obywateli natręta. – Tam też zobaczyłem strużkę krwi, poszedłem jej śladem.

– Śladem kapłanki? – zainteresowała się szatynka.

– Nie! Strużki krwi, to znaczy, tropem, prowadzącym do siedziby Stróżek Krwi, czyli kapłanek – wyjaśnił Egon, a tłum pokiwał głowami na znak, że wszystko jest jasne. – Tam też odnalazłem składanych w ofierze członków karawany.

– Hej, około dwóch wozów to jeszcze nie karawana – zauważyła chuda brunetka.

– Dobyłem miecza. – Egon zignorował jej uwagę, już dość mocno wkurzony. – Ruszyłem na Stróżki.

– Raczej za strużką.

– Na Stróżki! Na kapłanki, znaczy się. Widząc, że do drzewa jest przywiązany jeszcze jeden członek… – Egon zawahał się i dodał ostrożnie – …niewielkiej karawany.

Tłum milczał, uważnie obserwując Egona. Ten zadowolony, że nikt mu nie przerwał, kontynuował:

– Kapłanki rzuciły się na mnie. Rozpętał się straszliwy bój. Lecz fortuna była po mojej stronie. Gdy pierwsze Stróżki padły trupem, dostrzegłem, iż nadciągają kolejne. Sytuacja zrobiła się beznadziejna. Na szczęście Erik nie próżnował, rytmicznie ocierał się o drzewo, a następnie spuścił się. Widząc, co robi, dołączyłem do niego i tak zostaliśmy przyjaciółmi.

Erik dotarł na scenę, ale było już za późno. Część obywateli wymieniła spojrzenia, inni próbowali przetrawić usłyszaną historię.

– Lina – wysapał Erik. – Kluczowa jest tu lina. Otarłem linę, którą mnie przywiązano do drzewa, a następnie po tejże linie spuściliśmy się ze wzgórza i daliśmy nogę – wyjaśnił.

Tłum zdawał się być nieprzekonany, jednak Róża rozwiała wszelkie wątpliwości:

– Wasze kwalifikacje, jak dla mnie, są wystarczające. Chodźcie, opowiem wam, gdzie znajdziecie siedzibę trolla.

*

– Przestań się dąsać, Eriku – poprosił książę, gdy ruszyli w stronę siedliszcza potwora. – Mówiłem, że najlepszą nagrodą za dobry uczynek jest wdzięczność.

– Następnym razem zrezygnuj ze swojej części nagrody, a moją zostaw w spokoju – burknął Erik.

– Czy ty wiesz, z kim wcześniej sypiały te kobiety?

– Byłem w stanie podjąć to ryzyko.

– Pięćdziesiąt kobiet na nasze usługi, to chyba dość dużo, nie podołałbyś wszystkim. Wyobrażasz sobie, jakie to byłoby męczące?

– Od dwóch tygodni dźwigam twój rynsztunek, nie mów mi o zmęczeniu.

– A co jeśli wśród tych kobiet znalazłyby się takie pokroju Róży?

Erik nie brał tego pod uwagę, jego twarz nabrała wyrazu osoby, którą właśnie o włos minął pocisk z katapulty.

– Spójrz. – Egon wskazał wejście do jaskini i wywieszone pranie. – Oto musi być jama trolla.

Gdy zbliżyli się do wejścia, zauważyli hamak i rozrzucone wokół niego resztki jedzenia. W tym czasie z jaskini wyszła młoda, piękna kobieta niosąca miskę pełną gaci i skarpetek.

– Lukrecja? – zapytał Egon. – To znaczy Zygfryd?

– Tak, to ja. Mówcie mi Lukrecja – odpowiedziała. – Zmieniłam imię na prośbę Ryszarda, czyli Róży, gdyż uważał, że nasz związek jest za mało postępowy.

Tymczasem z wnętrza hamaka wyłonił się niski brodaty mężczyzna w kalesonach.

– Mówiłem ci, że w moim domu kobieta jest kobietą, nikim innym. A teraz bierz się za to pranie, samo się nie rozwiesi. A wy dwaj, coście za jedni?

– Jestem Egon…

– Co to za gejowskie imię? Coś mi się widzi, że jesteś kolejnym liberałem z tego miasta wariatów – zawarczał brodacz.

– Nie jestem liberałem, jestem Jaśnie Oświeconym…

– Dobra, dobra, to co chcesz mi sprzedać?

– Nic. Przybyłem odbić z rąk trolla tę zacną panią.

– Co? Jakim prawem? Lukrecja odeszła ze mną z własnej, nieprzymuszonej woli, prawda?

– Prawda… – potwierdziła Lukrecja.

– Zamknij się, głupia krowo, to było pytanie retoryczne. Więc jakim prawem przychodzicie do mojego domu i chcecie zabrać mi moją własność?

– Nie wygląda na trolla – szepnął Erik do ucha Egona.

– Ale tak się zachowuje – powiedział książę.

– Co tam szeptacie, kochasie? – Troll przyglądał się im podejrzliwie.

– Posłuchaj, zapytamy Lukrecję, czy chce z tobą zostać. Jeśli nie będzie miała nic przeciwko, odejdziemy, a…

– A jeśli będzie? Co wtedy?

– To będziemy musieli użyć siły – wyjaśnił książę.

Niski troll zeskoczył z hamaka i podszedł do Egona. Sięgał mu zaledwie do pasa, ale książę nie mógł się oprzeć wrażeniu, że spogląda na niego z góry.

– Coś ty za jeden? – zapytał troll.

– Jestem Egon, wędruję po świecie wypełniając misję Pani Lasu.

– A, idealista. Tylko takiego ćwoka brakowało w tej bandzie lewicowych patałachów. Będziesz tam świetnie pasował ze swoimi altruistycznymi poglądami.

– Ostrzegam cię…

– No co mi zrobisz, panie książę? – Troll dźgnął wyzywająco palcem brzuch Egona. – Zresztą, jako syn króla, nie powinieneś zajmować się czymś bardziej pożytecznym niż chodzenie po domach poddanych i zabieraniem im ich kobiet.

– Ja właściwie…

– Aleś wygadany, chyba jesteś najgłupszy z miotu, skoro ojciec wykopał cię z domu, byś w świecie znalazł trochę rozumu.

– Ależ on męski i stanowczy – westchnęła Lukrecja.

Erik zrzucił ciężki toboł, strzelił palcami i wtrącił się do rozmowy:

– A ty, kim niby jesteś?

Troll zmierzył go wzrokiem od stóp do głowy i powiedział z dumą w głosie:

– Jestem konserwatystą, wiernym obyczajom, patriotą, ceniącym sobie własne prawa.

– Chyba dość nisko je cenisz – odparł Erik niedbale.

– Po czym wnosisz? – zdziwił się troll.

– Może zwyczajnie za wysoko mierzysz? – powiedział z drwiną w głosie Erik.

– Pijesz do mojego wzrostu? – Troll poczerwieniał na twarzy.

– Nie, jak mógłbym cię obrazić, za krótko cię znam.

– Pozwolisz mu na takie zachowanie – troll poskarżył się księciu.

– Niestety ci nisko urodzeni, w ogóle nie potrafią się zachować – powiedział Egon i uśmiechnął się tryumfalnie.

– Obawiam się panie, że dobre obyczaje to zbyt duże wyzwanie, jak dla mnie – dorzucił Erik, robiąc zmartwioną minię.

– Mówią, że czyny są miarą człowieka a nie słowa – zauważył książę.

– Faktycznie jesteś mały – wtrącił się Lukrecja.

– Kobieto, miałaś skończyć pranie… – rozkazał troll ale już bez przekonania.

– Nie będzie mnie pouczał taki zarozumiały knypek jak ty. Zresztą jakby wyglądały nasze dzieci. Książę Egonie, nie dam sobą dłużej pomiatać temu kurduplowi, zaprowadźcie mnie do miasta.

– Ale Lukrecjo, mój ty najsłodszy…

Nikt już nie zwracał uwagi na trolla. Na nic się też zdały jego błagania i groźby. Lukrecja rzuciła miską o ziemię i ruszyła wraz z Egonem do miasta. Erik założył na plecy ekwipunek i poszedł za nimi.

 

*

– Cóż cię skłoniło, by zamieszkać z taką kreaturą? – zapytał w drodze Egon.

– Ach, dość miałam uległych mężczyzn, a Szczepan wydawał się taki męski z własnym zdaniem. Gdy wyrzucono go z miasta za ciągłą krytykę, postanowiłam wyruszyć wraz z nim – wyjaśniła Lukrecja.

– Nie dostrzegłaś jakim jest bucem?

– Oraz jego wzrostu? – dodał Erik.

– Na początku nie był taki zły. Wszystko się zmieniło, gdy zamieszkaliśmy razem i poszedł na zasiłek. A co do jego wzrostu, to tam gdzie trzeba jest wystarczająco długi.

*

Choć Zygfryd znów wróciła do żeńskiego imienia, zaczęła jeść mięso i zażądała monogamii, Róża przyjęła ją szczęśliwa, że odzyskała ukochaną. W mieście rozwieszono lampiony, na ulicach pojawili się grajkowie. Róża i Lukrecja wzięły tradycyjny ślub, czyli bez ceremonii, którą zatopiła formuła: "I ja też obiecuję ci wierność do chwili, gdy będzie to dla mnie wygodne". I rozpoczęło się wesele, które zwieńczyć miała wielka orgia na rynku. Egon zaś wyruszył na poszukiwanie nowych przygód wraz z wiernym, choć bardzo rozczarowanym nagłym wyjazdem Erikiem. Po drodze postanowili odwiedzić Szczepana, który w standardowy sposób zalewał smutki.

– No proszę, przyszliście szydzić, z przegranego życiowo kurdupla. Proszę bardzo. Już mi wszystko jedno – powiedział Szczepan, popijając wino przy ognisku.

– Otóż mylisz się, trollu – zaczął Egon. – Przychodzę z propozycją.

– A cóż możesz mi zaproponować?

– Przyłącz się i zostań mym towarzyszem, w kolejnych wyprawach. Przyda mi się osoba o skonkretyzowanych poglądach, nie bojąca się mnie skrytykować. Chcę, byś służył mi radą i pomagał podejmować słuszne decyzje.

Szczepan wstał i długo się wpatrywał w Egona, w końcu powiedział:

– A co mi tam, poczekajcie tylko, spakuję kilka rzeczy.

Wyruszyli chwilę później. Erik, widząc, że Egon oddalił się nieco, podszedł do Szczepana i zapytał:

– Czemu się zgodziłeś?

– Egon ma coś w sobie, coś co przyciąga i sprawia, że chce się za nim iść.

– Tak? Niby co takiego?

– Widzisz, zawsze gdy chcę ocenić, czy ktoś zasługuje na podziw, zaczynam sobie wyobrażać tę osobę w trakcie wypróżniania. Jeśli to się uda, sprawa jest jasna, bo trudno czuć szacunek do osoby, którą widziało się podczas… no wiesz, nawet jeśli widziało się to tylko oczyma wyobraźni. A choć starałem się jak mogłem, nie potrafiłem sobie wyobrazić Egona w takiej sytuacji.

Erik pokiwał głową potwierdzając, że rozumie, choć on sam już dawno ten etap miał za sobą i bynajmniej nie musiał używać do tego wyobraźni. Mimo to czuł, że Egon dokona wielkich rzeczy.