Latający sklep ze szczęściem

Szczę­ście miało za­pach tru­ska­wek i ja­śmi­nu. Wy­glą­da­ło jak ró­żo­wa mor­ska piana, a gdy go do­ty­ka­łam, mie­ni­ło się ty­sią­ca­mi drob­nych bły­sków.

Wi­dzia­łam długą bru­ko­wa­ną ulicę, stra­ga­ny z wa­rzy­wa­mi i prze­mok­nię­tych, zmar­z­nię­tych ludzi o smut­nych twa­rzach – oraz to, co nie­ma­te­rial­ne – emo­cje, za­klę­cia, za­błą­ka­ne widma. I szczę­ście. Dawno prze­sta­łam szu­kać go u bo­ga­czy. Wła­ści­ciel wielu ziem nie był wcale szczę­śliw­szy od zwy­czaj­ne­go skle­pi­ka­rza sprze­da­ją­ce­go ka­pe­lu­sze.

Przy­go­to­wa­łam fla­kon. Się­gnę­łam do głębi swo­je­go je­ste­stwa, tam, gdzie kłę­bi­ła się, pa­lą­ca i nie­okieł­zna­na, moc. Wy­do­by­łam jej odro­bi­nę, a ona za­mru­cza­ła z wdzięcz­no­ści, po czym wzle­cia­ła, i, skrę­ca­jąc się, po­pły­nę­ła po­wo­li w kie­run­ku skle­pi­ku na rogu ulicy.

Za­wsze w ta­kich chwi­lach czu­łam się jak mała dziew­czyn­ka wdra­pu­ją­ca się na płot, by ze­rwać cze­re­śnie z sadu są­sia­da. Było tro­chę wsty­du, tro­chę stra­chu, był też dreszcz przy­go­dy, a potem sa­tys­fak­cja, gdy udało się zdo­być upra­gnio­ną rzecz i umknąć na czas.

Teraz nie mu­sia­łam ucie­kać ani oba­wiać się, że ktoś mnie przy­ła­pie. Byłam fil­gan­ką, po­tom­ki­nią Reeta i mo­głam wła­dać naj­po­tęż­niej­szą magią na świe­cie. Choć zło­ży­łam przy­się­gę, by ni­ko­mu nie szko­dzić, to w nie­któ­rych sy­tu­acjach na­uczy­łam się ją… na­gi­nać.

Nie szko­dzi­łam prze­cież aż tak bar­dzo. Wła­ści­wie to nawet czy­ni­łam dobro. A przy­naj­mniej tak sobie za­wsze po­wta­rza­łam. Prze­cież co złego jest w za­bie­ra­niu komuś cze­goś, czego ma wiele, by sprze­dać to innej, bar­dziej po­trze­bu­ją­cej oso­bie? W do­dat­ku dzię­ki temu mo­głam utrzy­mać sie­bie i Bi­le­vię. To nie jest złe, praw­da? Praw­da?

Py­ta­nie ule­cia­ło w stro­nę nieba ni­czym para z ust w mroź­ny dzień. Nie wie­dzia­łam, komu je za­da­wa­łam przez ten cały czas. Matka za­wsze mó­wi­ła, że nigdy nie na­le­ży się zbyt długo nad czymś za­sta­na­wiać. Ja ro­bi­łam to bez prze­rwy. 

Moja moc wnik­nę­ła do je­ste­stwa ka­pe­lusz­ni­ka i po­czę­ła pić jego szczę­ście. Piła łap­czy­wie, jak spra­gnio­ne zwie­rzę, sy­ci­ła się i na­peł­nia­ła, aż w końcu wy­sła­łam do niej sy­gnał dość! i przy­wo­ła­łam z po­wro­tem do sie­bie. Nie można było prze­sa­dzić, mu­sia­łam po­zo­sta­wić od­po­wied­nią ilość szczę­ścia jego pier­wot­ne­mu wła­ści­cie­lo­wi. 

Wiąz­ka mocy wró­ci­ła i za­wi­sła nad od­kor­ko­wa­nym fla­ko­nem, po czym wy­plu­ła skra­dzio­ne szczę­ście. Wpły­nę­ło do na­czy­nia, za­sy­cza­ło ni­czym wino mu­su­ją­ce, a ja za­kor­ko­wa­łam bu­te­lecz­kę, po­sy­pa­łam pyłem gri­cea i wy­sła­łam wprost do mo­je­go skle­pu. 

Mi­nę­ła mnie grup­ka ro­ze­śmia­nych dzie­ci. One miały naj­wię­cej szczę­ścia, wy­róż­nia­ły się spo­śród ciem­ne­go tłumu. Ale szczę­ścia dzie­ci nigdy nie ru­sza­łam. Nie mo­gła­bym. Nawet ja mia­łam ja­kieś gra­ni­ce. 

Ru­szy­łam dalej ulicz­ką, roz­glą­da­jąc się uważ­nie. Nie za­uwa­ży­łam jed­nak ko­lej­ne­go od­po­wied­nie­go celu, a nie chcia­łam za­bie­rać mar­nych resz­tek komuś, kto i tak nie miał ich zbyt wiele. Lu­dzie snuli się po uli­cach jak duchy, bez ener­gii, przy­gar­bie­ni, coraz mniej szczę­śli­wi. Znacz­nie mniej niż kilka lat temu. Zmę­cze­ni i za­pra­co­wa­ni, nawet nie mieli czasu, by to za­uwa­żyć. 

Mi­ja­łam po­sza­rza­łe twa­rze i pod­krą­żo­ne oczy. Za­pad­nię­te po­licz­ki ko­bie­ty, która od wielu dni nie miała ocho­ty jeść, czer­wo­ne dło­nie sta­rusz­ka, który w apa­tii nie po­my­ślał o tym, by okryć je rę­ka­wicz­ka­mi. Żona pie­ka­rza z za­puch­nię­ty­mi ocza­mi wy­glą­da­ła, jakby prze­pła­ka­ła kilka ostat­nich nocy. 

Nie­któ­rzy sta­ra­li się scho­wać pod ubra­niem drob­ne, czar­ne kwia­ty o bar­dzo cien­kich płat­kach, inni się z nimi nie kryli. Jesz­cze inni nie mieli wy­bo­ru – po­ra­sta­ją­ce ich ciało kwie­cie wpeł­zło im już na szyje i brody, do­ty­ka­ło ust, zbli­ża­ło się do oczu. Nie­dłu­go spod po­wiek wy­chy­ną im czar­ne płat­ki, obej­mą gałki oczne, za­kry­ją tę­czów­ki i źre­ni­ce, a potem roz­pocz­nie się ostat­nie sta­dium. Cał­ko­wi­ta za­mia­na w kępę kwia­tów. 

Nikt nie wie­dział, w jaki spo­sób po­ja­wi­ła się ta za­ra­za. Nie­któ­rzy mó­wi­li, że przy­wę­dro­wa­ła do nas z ko­smo­su. Czar­na dia­skia – komuś kwia­ty sko­ja­rzy­ły się z ro­śli­na­mi wi­dzia­ny­mi w cie­płych kra­jach, więc za­czął je tak na­zy­wać, inni go na­śla­do­wa­li i tak się przy­ję­ła ta nazwa. Od resz­ty cho­rób róż­ni­ła się tym, że opa­no­wy­wa­ła nie tylko ludzi i zwie­rzę­ta – ale też ro­śli­ny, meble, bu­dyn­ki, nawet zie­mię czy skały. 

Czar­na dia­skia spra­wia­ła, że z tego świa­ta zni­ka­ło szczę­ście. Ona też spra­wi­ła, że je­stem teraz tym, kim je­stem. 

I że usil­nie pró­bu­ję do­trzy­mać obiet­ni­cy danej ro­dzi­com. 

 

*** 

 

Lan­den wy­glą­da­ło z tej wy­so­ko­ści jak ide­al­nie sy­me­trycz­na mapa z wiel­kim kołem po­środ­ku. Za­uwa­ża­łam coraz wię­cej szcze­gó­łów – czer­wo­ne dachy, kłę­bią­cych się na rynku ludzi i wiel­ką fon­tan­nę. I tu za­ra­za od­ci­snę­ła swoje pięt­no – nie­któ­re bu­dyn­ki były gęsto po­ro­śnię­te czar­ną dia­skią. 

– Lą­du­je­my – oznaj­mi­łam. 

Bi­le­via spoj­rza­ła na mnie roz­iskrzo­ny­mi ocza­mi. Za­wsze cie­szy­ła się, gdy przy­by­wa­ły­śmy do no­we­go mia­sta. Błę­kit­ne włosy spły­wa­ją­ce po ple­cach drgnę­ły, białe dło­nie roz­luź­ni­ły się nieco, a potem za­czę­ły po­rząd­ko­wać ladę. 

– Gdy wszyst­ko wy­prze­da­my, zo­sta­wię cię tu na chwi­lę. 

– Dla­cze­go? – Na gład­kim czole sio­stry po­ja­wi­ła się zmarszcz­ka nie­po­ko­ju. 

– Za­ku­py. Po­trze­bu­je pyłu gri­cea. 

Wy­dę­ła wargi. Nie zno­si­ła zo­sta­wać sama. 

Otwo­rzy­łam drzwi i pa­trzy­łam, jak sklep po­wo­li lą­du­je, a zgro­ma­dze­ni na rynku miesz­cza­nie umy­ka­ją i usta­wia­ją się w od­le­gło­ści, żeby go po­dzi­wiać. Krzy­cze­li: „Lu­dzie, przy­był la­ta­ją­cy sklep!”, kla­ska­li, otwie­ra­li sze­ro­ko oczy. Dzie­ci pod­ska­ki­wa­ły z ra­do­ści. Po­czu­łam dumę. 

Gdy sklep do­tknął bruku, miesz­cza­nie zgro­ma­dzi­li się przede mną, roz­brzmiał gwar. 

– Za­pra­szam! – za­wo­ła­łam. 

Wnę­trze wy­peł­ni­ło się śmie­cha­mi i roz­mo­wa­mi. Bi­le­via sie­dzia­ła za ladą, uśmie­cha­jąc się pro­mien­nie. Ja do­ra­dza­łam, krą­żąc wśród re­ga­łów peł­nych fla­ko­nów w trzech roz­mia­rach. Przy­cho­dzi­li różni lu­dzie. Wielu w bar­dzo za­awan­so­wa­nym sta­dium czar­nej dia­skii. Wie­dzie­li, że nie zo­sta­ło im zbyt dużo czasu, więc ostat­nie pie­nią­dze pra­gnę­li prze­zna­czyć wła­śnie na szczę­ście. 

– Jak wy to ro­bi­cie, że po tym czło­wiek tak cu­dow­nie znika, roz­pły­wa się, roz­ta­pia… Ku­pi­łam kie­dyś jeden fla­kon – mru­cza­ła ko­bie­ta z za­mglo­ny­mi ocza­mi. 

– Mnie chyba wy­star­czy ten naj­mniej­szy, ale na wszel­ki wy­pa­dek wezmę śred­ni – stwier­dził męż­czy­zna, któ­re­go twarz, ni­czym czar­ne pa­ją­ki, po­kry­wa­ły kwia­ty. 

– Ale dro­gie! – wy­krzyk­nę­ła ko­bie­ta, która za­py­ta­ła mnie o cenę naj­więk­sze­go z fla­ko­nów. 

– Nie­ste­ty, mu­sia­łam pod­nieść ceny ze wzglę­du na niską do­stęp­ność skład­ni­ków – wy­ja­śni­łam. 

Nie była z tego za­do­wo­lo­na. 

Dzień upły­nął szyb­ko. Kiedy słoń­ce za­czę­ło za­cho­dzić, wy­prze­da­łam cały towar skra­dzio­ny w innym mie­ście. Unio­słam z po­wro­tem sklep w po­wie­trze. Był jed­no­cze­śnie na­szym domem, a także bez­piecz­ną oazą dla Bi­le­vii. Ona nie po­trze­bo­wa­ła skra­dzio­ne­go szczę­ścia. Wciąż pro­mie­nia­ła wła­snym. I nie chcia­łam, żeby to się zmie­ni­ło. 

Wes­tchnę­łam. Kie­dyś w jeden wie­czór po­tra­fi­łam zło­wić tak wiele to­wa­ru, że star­cza­ło go na kilka dni. Teraz nie było tyle szczę­ścia w lu­dziach. Za­mie­rza­łam kupić całą skrzyn­kę pyłu gri­cea, ale mu­sia­łam na razie za­do­wo­lić się kil­ko­ma wo­recz­ka­mi. Za­sta­na­wia­łam się, co po­cznie­my z Bi­le­vią. Nie­dłu­go nie bę­dzie­my miały za co żyć. 

– Mar­twi cię coś? – za­py­ta­ła sio­stra. 

W jej okrą­głych błę­kit­nych oczach kryło się za­tro­ska­nie. Nie chcia­łam, żeby się de­ner­wo­wa­ła, ale mu­sia­łam po­wie­dzieć jej praw­dę. 

– Na świe­cie jest coraz mniej szczę­ścia. Boję się, że nie­dłu­go nie będę miała czego kraść – wy­zna­łam po pro­stu. 

Bi­le­via zmarsz­czy­ła brwi. 

– Po­win­naś jed­nak się za­sta­no­wić nad pro­du­ko­wa­niem szczę­ścia. 

– Pro­du­ko­wa­niem? – po­wtó­rzy­łam na­tych­miast. – Nie ma mowy! 

Nasz sklep rzecz jasna nie był je­dy­nym, w któ­rym dało się kupić szczę­ście, lecz wła­ści­cie­le in­nych po pro­stu je sztucz­nie pro­du­ko­wa­li. Ja uży­wa­łam praw­dzi­we­go. Dla­te­go lu­dzie, któ­rzy ku­po­wa­li nasze fla­ko­ny, byli na­praw­dę szczę­śli­wi. Nie mo­gła­bym poić ich sztucz­ny­mi elik­si­ra­mi, które tylko ma­mi­ły umy­sły. Dzia­ła­ły bar­dzo po­dob­nie do al­ko­ho­lu – je­dy­nie przez kilka go­dzin, czło­wiek po nich miał tylko złu­dze­nie szczę­ścia, a na­stęp­ne­go dnia po­wo­do­wa­ły efek­ty ubocz­ne – ogrom­ną roz­pacz. 

– To co za­mie­rzasz zro­bić? – wy­rwa­ło mnie z za­my­śle­nia py­ta­nie Bi­le­vii. 

– Nie wiem… – mruk­nę­łam. – Na razie coś tam jesz­cze po­krad­nę, a póź­niej… zo­ba­czy­my. 

 

*** 

 

Tylko fil­gan mógł uży­wać pyłu gri­cea do prze­no­sze­nia tak du­żych obiek­tów, jak sklep, żad­ne­mu in­ne­mu ma­go­wi nie star­czy­ło­by mocy. Pyłu mo­głam uży­wać rów­nież do prze­no­sze­nia samej sie­bie. Zer­k­nę­łam na ma­ja­czą­ce da­le­ko w dole mia­sto i sko­czy­łam. Ogar­nął mnie sza­leń­czy pęd, błę­kit­ne włosy tań­czy­ły wokół głowy, ko­szu­la pró­bo­wa­ła wy­do­stać się spod ka­mi­zel­ki, a po­wie­trze chło­sta­ło po twa­rzy. Gdy za­wi­ro­wa­ło mi w gło­wie, syp­nę­łam gar­ścią fio­le­to­we­go prosz­ku i znacz­nie zwol­ni­łam, a potem ła­god­nie spły­nę­łam na zie­mię. 

Szłam ulicz­ka­mi Lan­den, a miesz­kań­cy pa­trzy­li na mnie sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi, wielu się za mną od­wra­ca­ło lub za­ga­dy­wa­ło. Jako fil­gan­ka wy­róż­nia­łam się z tłumu białą skórą i błę­kit­ny­mi wło­sa­mi, choć nie­któ­rzy mi ma­cha­li, bo ko­ja­rzy­li mnie ze skle­pu. Byłam za­do­wo­lo­na, że robi się coraz bar­dziej znany, ale zbyt dużo roz­gło­su mo­gło­by mi za­szko­dzić. Może pora znik­nąć na jakiś czas. 

– Fa­lia­no… 

Do­praw­dy byłam aż tak znana, że ko­ja­rzo­no moje imię? Od­wró­ci­łam się, za­cie­ka­wio­na i uj­rza­łam przy­gar­bio­ną sta­rusz­kę. Wy­da­wa­ła się scho­ro­wa­na, nie za­uwa­ży­łam jed­nak kwia­tów czar­nej dia­skii. 

– Fa­lia­no, czy mo­gła­byś mi sprze­dać tro­chę szczę­ścia? 

Zmarsz­czy­łam brwi. Dla­cze­go sta­rusz­ka nie przy­szła do skle­pu, skoro chcia­ła kupić szczę­ście? 

– Przy­kro mi, ale wy­prze­da­łam cały towar. 

Ko­bie­ta po­wo­li się do mnie zbli­ży­ła. 

– Ach, szko­da. Ale i tak nie mam pie­nię­dzy – za­skrze­cza­ła. Zmarszcz­ki po­kry­wa­ją­ce jej twarz były bar­dzo głę­bo­kie, ob­wi­słe po­wie­ki opa­da­ły cięż­ko na oczy. Gdy jed­nak spoj­rza­ła w górę, za­uwa­ży­łam, że w tę­czów­kach tlą się pło­mie­nie. 

– Jest pani ja­sno­widz­ką. 

Ski­nę­ła głową. 

– Nikt już jed­nak do mnie nie przy­cho­dzi, więc zo­sta­łam bez gro­sza przy duszy. W tych cza­sach nikt nie chce znać swo­jej przy­szło­ści. Lu­dzie stają się coraz bar­dziej ocię­ża­li, za­pa­da­ją po­wo­li w sen… 

Po­ki­wa­łam głową. 

– Jest w nich coraz mniej szczę­ścia – do­da­ła. 

– To praw­da – przy­zna­łam od­ru­cho­wo i szyb­ko ugry­złam się w język, żeby nie po­wie­dzieć za dużo. 

Zwró­ci­ła na mnie pło­ną­ce oczy. 

– Po­trze­bu­ją go wię­cej. A ty im je mo­żesz dać. 

Wes­tchnę­łam. 

– Ach, nie je­stem pewna. Coraz trud­niej mi zdo­być… eee… skład­ni­ki. 

– Czy znasz le­gen­dę o naj­szczę­śliw­szej oso­bie na świe­cie? 

Zmarsz­czy­łam brwi. Coś mi świ­ta­ło na skra­ju pa­mię­ci. 

– Prze­czy­taj ją. Bo nad­szedł czas na uwol­nie­nie szczę­ścia i roz­pro­wa­dze­nie go mię­dzy ludź­mi. A ty je­dy­na umiesz je skraść. 

Otwo­rzy­łam oczy sze­ro­ko. Skąd wie­dzia­ła, że krad­nę? Jej zdol­ność ja­sno­wi­dze­nia była tak wiel­ka? 

– Skrad­nij szczę­ście naj­szczę­śliw­szej osoby na świe­cie. Jest go tyle, że nie zmie­ści się w twoim ma­ga­zy­nie. A potem sprze­da­waj. Świat się koń­czy, nie­dłu­go cała pla­ne­ta ob­ro­śnie czar­ną dia­skią. Je­dy­ne, czego w ta­kiej sy­tu­acji lu­dziom po­trze­ba, to żeby byli szczę­śli­wi. 

Nie wie­dzia­łam, co po­wie­dzieć. Sta­rusz­ka brzmia­ła jak wa­riat­ka, a jed­nak obiet­ni­ca peł­ne­go ma­ga­zy­nu była bar­dzo nę­cą­ca. 

Ude­rzy­ła mnie nagle wizja, obraz wy­sła­ny z ob­ce­go umy­słu. Uj­rza­łam biały pałac z wy­so­ki­mi wie­ża­mi i roz­le­gły­mi ogro­da­mi. 

– Naj­szczę­śliw­sza osoba na świe­cie jest tam – po­wie­dzia­ła sta­rusz­ka. 

Potem ode­szła, zo­sta­wia­jąc mnie na ulicy z sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi i py­ta­nia­mi wy­ma­lo­wa­ny­mi na twa­rzy. 

 

*** 

 

Bu­dy­nek bi­blio­te­ki ze spa­dzi­stym da­chem się­ga­ją­cym ziemi wy­glą­dał jak prze­wró­co­na grzbie­tem do góry książ­ka. Na szczę­ście przy­by­tek wciąż był otwar­ty, choć gdy we­szłam, roz­le­gła sala świe­ci­ła pust­ka­mi. Wy­so­kie re­ga­ły zaj­mo­wa­ły nie­mal każdą wolną prze­strzeń, po­mię­dzy nimi wiły się kręte scho­dy pro­wa­dzą­ce na wyż­sze kon­dy­gna­cje. Po­środ­ku stało kilka sto­li­ków, krze­seł i fo­te­li. 

Za­uwa­ży­łam ko­bie­tę roz­kła­da­ją­cą książ­ki na pół­kach i na­tych­miast do niej po­de­szłam. 

– Chcia­ła­bym prze­czy­tać le­gen­dę o naj­szczę­śliw­szej oso­bie na świe­cie – po­wie­dzia­łam. 

Bi­blio­te­kar­ka wy­trzesz­czy­ła oczy, ale praw­do­po­dob­nie w związ­ku z moim wy­glą­dem, nie z proś­bą. Ski­nę­ła głową i po­pro­wa­dzi­ła do dzia­łu z mi­ta­mi i le­gen­da­mi. Chwi­lę póź­niej trzy­ma­łam w rę­kach nie­zbyt gruby tom. Po­dzię­ko­wa­łam i po­wę­dro­wa­łam do naj­bliż­sze­go fo­te­la. Od­szu­ka­łam w spi­sie tre­ści le­gen­dę i za­czę­łam czy­tać. 

 

U za­ra­nia dzie­jów, gdy Reet i Ganea stwo­rzy­li już ludzi, ob­ser­wo­wa­li ich po­czy­na­nia tak, jak matka pa­trzy na pierw­sze kroki swo­je­go dziec­ka. Bo­go­wie nie czuli jed­nak za­do­wo­le­nia. Cze­goś było im brak, lecz nie mogli zro­zu­mieć, czego. Lu­dzie do­sta­li prze­cież emo­cje, wiarę i magię, a mimo to przy­po­mi­na­li bar­dziej ro­śli­ny, które otrzy­ma­ły moż­li­wość ruchu, niż ro­zum­ne isto­ty. 

Wtedy Reet i Ganea stwo­rzy­li szczę­ście. Gdy to się stało, za­czę­li nim na­peł­niać ludzi. Każ­de­go spra­wie­dli­wie ob­da­ro­wy­wa­li taką samą ilo­ścią. Jed­nak wkrót­ce za­uwa­ży­li, że szczę­ście umiesz­czo­ne w lu­dziach za­czy­na żyć wła­snym ży­ciem – to zmniej­sza się, to zwięk­sza w za­leż­no­ści od do­świad­czeń wła­ści­cie­la i nie­moż­li­we jest, żeby wszy­scy mieli go po równo. 

Bogom zo­sta­ła ostat­nia osoba do na­peł­nie­nia, lecz mieli jesz­cze ogrom­ną ilość szczę­ścia. Po­sta­no­wi­li wlać całą resz­tę do jed­ne­go czło­wie­ka. Miał on sta­no­wić pew­ne­go ro­dza­ju skar­biec szczę­ścia i po­dzie­lić się nim, gdy na świe­cie go za­brak­nie. 

Osoba ta, imie­niem Salia, była pierw­szą naj­szczę­śliw­szą osobą na świe­cie. Jako zwy­kła pa­ster­ka nie miała wiele, a jed­nak życie upły­nę­ło jej tak, jakby pły­nę­ła na cie­płym ob­ło­ku le­cą­cym ponad cier­pie­niem in­nych. Ganea i Reet ob­ser­wo­wa­li ją uważ­nie i uj­rze­li, że mimo wszyst­ko szczę­ście Salii ma­le­je pod wpły­wem jej do­świad­czeń. 

Gdy Salia uro­dzi­ła pierw­sze dziec­ko, prze­ję­ło ono więk­szość jej szczę­ścia. Jed­nak kiedy syn do­ra­stał, wi­dział cier­pie­nie świa­ta, wi­dział cho­ro­by, klę­ski i wszel­kie­go ro­dza­ju tra­ge­die, a jego wła­sne­go szczę­ścia uby­wa­ło. Salia pa­trzy­ła, jak jego pełne ra­do­ści oczy po­wo­li gasną. Po­sta­no­wi­ła zatem ukryć syna z dala od in­nych, z dala od cier­pie­nia, cho­rób i nie­szczęść. Tak do­ra­stał, a w końcu i on miał dzie­ci i prze­ka­zał szczę­ście swo­je­mu po­tom­ko­wi, który rów­nież zo­stał ukry­ty przed cier­pie­niem. 

I tak po­tom­ko­wie Salii prze­ka­zy­wa­li sobie szczę­ście przez lata, jed­nak z bie­giem czasu cier­pie­nie roz­ra­sta­ło się po świe­cie, a ich kry­jów­ki mu­sia­ły sta­wać się coraz bar­dziej wy­myśl­ne. Jed­nak gdy świat bę­dzie w po­trze­bie, na­stęp­ca Salii wyj­dzie z ukry­cia i ob­da­rzy ludzi szczę­ściem. 

 

Skoń­czy­łam czy­tać, ale jesz­cze długo po tym nie za­mknę­łam książ­ki. Wpa­try­wa­łam się w li­te­ry, czy­ta­łam zda­nia po kilka razy i pró­bo­wa­łam do­strzec ukry­ty w nich sens. Jedno było pewne – skoro kry­jów­ki sta­wa­ły się coraz bar­dziej wy­myśl­ne, nie tak łatwo bę­dzie zna­leźć naj­szczę­śliw­szą osobę na świe­cie. 

Gdy wresz­cie opu­ści­łam bi­blio­te­kę, rzu­ci­łam pod nogi pył gri­cea i wzle­cia­łam z po­wro­tem do skle­pu. 

– Długo cię nie było – po­wie­dzia­ła Bi­le­via, gdy prze­kro­czy­łam próg. 

Zer­k­nę­łam z nie­po­ko­jem na jej oczy, ale na szczę­ście nie zga­sły. Mimo mojej nie­obec­no­ści za­cho­wa­ła swoje na­tu­ral­ne szczę­ście. 

– Prze­pra­szam. Po­ja­wi­ła się… nie­spo­dzie­wa­na sy­tu­acja. Ale dzię­ki temu może uda nam się roz­wią­zać pro­blem, o któ­rym mó­wi­łam przed wyj­ściem. 

– Jak? 

Opo­wie­dzia­łam szyb­ko o na­po­tka­nej ja­sno­widz­ce i o le­gen­dzie 

– Fa­lia­no, prze­cież to le­gen­da. A sta­ru­cha mogła być zwy­czaj­ną oszust­ką. 

– Wiem, ale… i tak nie­dłu­go nie bę­dzie­my miały czego kraść. W do­dat­ku nasz sklep robi się coraz bar­dziej znany. Nie chce­my, żeby lu­dzie za­czę­li wę­szyć i do­wie­dzie­li się, że krad­nę szczę­ście, za­miast je wy­twa­rzać. Wy­pa­da nam… znik­nąć na jakiś czas. A co nam szko­dzi pod­czas tego znik­nię­cia spraw­dzić, czy w le­gen­dzie kryje się ziar­no praw­dy?

Bi­le­via zmarsz­czy­ła brwi. Nie wy­glą­da­ła na prze­ko­na­ną. 

– Jeśli się uda… Nie będę mu­sia­ła już kraść. Przez długi czas. Bę­dzie­my mieć tyle szczę­ścia, że nie zmie­ści się w ma­ga­zy­nie. 

– Wspa­nia­le. 

Sio­stra splo­tła palce dłoni i opar­ła na nich brodę. Wy­glą­da­ła jak za­my­ślo­na ma­rzy­ciel­ka, ale ja wie­dzia­łam, że będąc w tej po­zy­cji, daje do zro­zu­mie­nia, że nie bę­dzie się już wię­cej od­zy­wać. Pod­su­nę­łam sto­łek i usia­dłam na­prze­ciw­ko. 

– Jeśli nie chcesz, nie bę­dzie­my spraw­dzać tej le­gen­dy – za­czę­łam. – Lecz czy na­praw­dę nie chcesz się prze­ko­nać? Spró­bo­wać? 

Od­wró­ci­ła głowę. Już my­śla­łam, że to ko­niec roz­mo­wy, że bę­dzie mil­czeć do jutra, ale w końcu na mnie spoj­rza­ła. Wi­dzia­łam do­kład­nie białe plam­ki prze­my­ka­ją­ce w jej błę­kit­nych tę­czów­kach jak rybki w sta­wie. 

– A co, jeśli się okaże, że le­gen­da jest nie­praw­dzi­wa? – za­py­ta­ła. 

– Na razie tego nie wiemy. To jak, zga­dzasz się? 

Bi­le­via wes­tchnę­ła i ski­nę­ła głową. Ode­tchnę­łam z ulgą. 

– Zatem… od czego chcesz za­cząć? – Zmru­ży­ła oczy. 

Od pa­ła­cu. Strze­li­ste wie­życz­ki, wiel­kie ogro­dy i wy­so­kie okna. Po­dró­żo­wa­łam na­praw­dę wiele, ale nie mia­łam po­ję­cia, gdzie mógł się znaj­do­wać. Żeby le­piej mu się przyj­rzeć, na­ka­za­łam mocy wy­do­być wizję. Pła­ski obraz bu­dow­li za­wisł w po­wie­trzu na wy­so­ko­ści moich oczu. 

– Muszę zna­leźć to miej­sce – wy­ja­śni­łam. 

Bi­le­via rzecz jasna nie mogła wie­dzieć, gdzie znaj­do­wał się pałac, była znacz­nie młod­sza i nie wi­dzia­ła żad­nych miejsc poza tymi, które zwie­dzi­ła ze mną. 

– Ten pałac wy­glą­da jak nie­praw­dzi­wy – przy­zna­ła w za­my­śle­niu. 

Wzru­szy­łam ra­mio­na­mi. Sklep szy­bo­wał nad wio­ska­mi, mia­sta­mi i po­la­mi. Nawet z tej od­le­gło­ści wi­dzia­łam wiel­kie czar­ne plamy śmier­tel­nych kwia­tów zna­czą­ce łąki. Za­ci­snę­łam pię­ści. Przed ocza­mi znów sta­nę­ła mi wizja kępy kwia­tów na sło­mia­nym dachu. 

Kwia­tów jest coraz wię­cej. Wy­strze­li­wu­ją pąki, otwie­ra­ją się jak czar­ne oczy, li­ście peł­zną we wszyst­kich kie­run­kach. Cien­kie płat­ki drżą. 

Nie myśl o tym. To droga do­ni­kąd. 

Kłę­bią się ni­czym wzbu­rzo­ny ocean. Pod spodem, w małej cha­cie, jest czwór­ka ludzi po­grą­żo­na w głę­bo­kim śnie. 

Muszę ją zna­leźć. Dla Bi­le­vii. Dla ro­dzi­ców. I dla sie­bie. 

Dach się za­wa­la. 

Wsta­łam tak gwał­tow­nie, że sio­stra drgnę­ła. Za­czę­łam cho­dzić w tę i z po­wro­tem mię­dzy re­ga­ła­mi. 

– Jak go za­mie­rzasz zna­leźć? 

– Nie wiem – od­po­wie­dzia­łam tro­chę za szyb­ko i za gło­śno. 

Bi­le­via przy­zwy­cza­iła się już, że na wszyst­ko za­wsze mia­łam ja­kieś roz­wią­za­nie. Gdy po­ja­wiał się pro­blem, wy­do­by­wa­łam z sie­bie moc i po ja­kimś cza­sie pro­blem się roz­pły­wał. Nie każdy, ale jed­nak. Teraz też pew­nie my­śla­ła, że za chwi­lę sobie po­ra­dzę, ja jed­nak mia­łam w gło­wie pust­kę. 

Usia­dłam znowu na stoł­ku. Za­stu­ka­łam nie­cier­pli­wie pal­ca­mi o ladę. Wła­da­łam tak po­tęż­ną mocą, a roz­po­zna­nie głu­pie­go bu­dyn­ku sta­no­wi­ło dla mnie pro­blem… 

Wy­pro­sto­wa­łam się. Obraz pa­ła­cu wi­szą­cy przed nami za­ma­zał się i roz­pły­nął. 

– Źró­deł­ko Dila – mruk­nę­łam. 

Przy­mknę­łam oczy, pył gri­cea za­wi­ro­wał pod pod­ło­gą. Sklep zmie­nił kie­ru­nek lotu. 

– My­ślisz, że tam znaj­dziesz od­po­wiedź? – za­py­ta­ła Bi­le­via. 

– Jeśli od­po­wied­nio po­pro­szę. 

 

*** 

 

Źró­deł­ko Dila skry­wa­ło się po­śród Gór Burzy. Lot tam zajął nam trzy dni, a do­tar­ły­śmy w środ­ku nocy. Gdy za­uwa­ży­łam wresz­cie na ho­ry­zon­cie pasmo stro­mych szczy­tów, Bi­le­via spała z ra­mio­na­mi zło­żo­ny­mi na la­dzie. Nie bu­dzi­łam jej, we­szłam po scho­dach na wyż­sze pię­tro, a potem wspię­łam się po dra­bin­ce pro­sto na pła­ski dach. 

Góry Burzy, okry­te gra­na­tem, ciem­ne i mil­czą­ce, ma­ja­czy­ły ni­czym uzę­bie­nie ja­kie­goś gi­gan­ta. Ponad nimi po­ły­ski­wa­ły gwiaz­dy. Usia­dłam i ob­ser­wo­wa­łam, jak się zbli­ża­my. Po­wo­li niebo ja­śnia­ło, a Tań­czą­cy Try­ton, Łza Ganei i Gwiaz­do­zbiór Szczu­ra ble­dły, prze­su­wa­jąc się w stro­nę ho­ry­zon­tu. Gdy wze­szło słoń­ce, mia­łam go­to­wy plan dzia­ła­nia, jak po­stą­pić ze Źró­deł­kiem Dila. 

Przy­pro­wa­dzi­ła mnie tam kie­dyś Notta, na­uczy­ciel­ka, z którą mia­łam lek­cje po tym, jak skoń­czy­łam uni­wer­sy­tet. Uczy­ła mnie sil­nych za­klęć do­stęp­nych tylko dla fil­ga­nów. Jed­nym z nich było za­klę­cie wie­dzy. Fil­ga­ni z ca­łe­go świa­ta przy­by­wa­li do źró­deł­ka Dila i prze­le­wa­li do niego swoją wie­dzę. Każdy do­kła­dał ce­gieł­kę. 

Jeśli ktoś bar­dzo po­trze­bo­wał ja­kiejś od­po­wie­dzi, za­glą­dał do źró­deł­ka, a ono mu ją po­ka­zy­wa­ło. Trze­ba było jed­nak wie­dzieć, jak po­stę­po­wać, żeby taką otrzy­mać. Mu­sia­łam się zatem od­po­wied­nio przy­go­to­wać. 

Po­szłam na dół. Bi­le­via już nie spała. Ze zmarsz­czo­nym czo­łem ob­ser­wo­wa­ła, co robię. 

– Po co ci to? – za­py­ta­ła, gdy ścią­gnę­łam z półki naj­więk­szy pusty fla­kon. 

– Muszę być w po­trze­bie, by otrzy­mać od­po­wiedź od źró­deł­ka – od­par­łam, bio­rąc ko­lej­ny. – Notta mi kie­dyś opo­wia­da­ła o przy­pad­ku czło­wie­ka, który był bar­dzo spra­gnio­ny i na­tra­fił na to źró­deł­ko. Zanim jed­nak się napił, uj­rzał na nim Ocean Wiel­ki. Czyli miej­sce, gdzie jest naj­wię­cej wody na świe­cie. 

– A więc ty… – Sio­stra otwo­rzy­ła sze­ro­ko oczy, kiedy zro­zu­mia­ła, co chcę zro­bić. 

Po­ki­wa­łam głową. 

– Nie! Do­pad­nie cię roz­pacz! – ostrze­gła Bi­le­via. 

– Spo­koj­nie. Dam radę. A po wszyst­kim wrócę do nor­mal­ne­go stanu i nic mi nie bę­dzie. 

Obie wie­dzia­ły­śmy, że to nie­praw­da. Smu­tek, nawet trwa­ją­cy krót­ko, zo­sta­wiał ślady na całe życie. 

Gdy usta­wi­łam obok sie­bie na la­dzie pięć naj­więk­szych fla­ko­nów i je od­kor­ko­wa­łam, uwol­ni­łam moc. Wy­pa­dła na ze­wnątrz ciała, wijąc się, ru­chli­wa jak gli­sta. Wi­dzia­łam ró­żo­wą łunę mo­je­go wła­sne­go szczę­ścia bi­ją­cą z każ­dej koń­czy­ny. Moc po­dą­ży­ła z po­wro­tem do ciała i za­czę­ła wy­sy­sać cenną świa­tłość. 

Łuna zni­ka­ła po­wo­li, a ja za­czy­na­łam czuć dziw­ny cię­żar. W końcu zga­sła zu­peł­nie, choć wie­dzia­łam, że zo­sta­ła we mnie kro­pel­ka ko­niecz­na do prze­ży­cia. Po­czu­łam sen­ność, za­krę­ci­ło mi się w gło­wie, za­chwia­łam się. 

– W po­rząd­ku? – za­py­ta­ła Bi­le­via, ob­ser­wu­jąc mnie uważ­nie. 

Kiw­nę­łam głową, po czym wy­dar­łam z sie­bie pi­ja­ną szczę­ściem moc. Nie po­czu­łam fi­zycz­ne­go bólu, ale przy­po­mi­na­ło to wy­rwa­nie sobie serca. Ogar­nę­ła mnie pust­ka, ni­cość, obez­wład­nia­ją­cy, doj­mu­ją­cy i bez­li­to­sny brak. 

Moc wy­plu­ła z sie­bie ró­żo­wą pianę do du­że­go fla­ko­nu. Tylko jeden wy­star­czył. Pra­wie całe moje szczę­ście zmie­ści­ło się tylko w jed­nym fla­ko­nie. Cie­ka­we. Nie ubo­dło mnie to jakoś szcze­gól­nie, po­czu­łam nagle obo­jęt­ność, rów­nie przy­tła­cza­ją­cą, co pust­ka. Wpa­tru­jąc się przed sie­bie, za­kor­ko­wa­łam fla­kon. Po­zo­sta­łe czte­ry od­sta­wi­łam na półkę. 

Deski pę­ka­ją, słoma sze­le­ści, wszyst­ko spada. Czar­ne kwia­ty sypią się jak po­piół. 

Mru­gnę­łam. Chcia­łam od­pę­dzić na­tręt­ną wizję, ale czu­łam się słaba. Nie po­tra­fi­łam sta­wić jej czoła. 

Sypią się na je­dwa­bi­ście bladą twarz ko­bie­ty. Ma za­mknię­te oczy i lekko roz­chy­lo­ne usta. 

– Fa­lia­no! 

Nie mo­głam się wy­rwać. 

Ko­bie­ta ma błę­kit­ne włosy. Nie­da­le­ko leży męż­czy­zna. Jego oczy rów­nież są za­mknię­te. Oboje leżą w od­da­le­niu od sie­bie, przy­sy­pa­ni drew­nem, słomą, gru­zem i kwia­ta­mi. Ich ręce są wy­cią­gnię­te, jakby chcie­li się do­tknąć. 

Co­fa­łam się krok po kroku, aż moje plecy na­tra­fi­ły na ścia­nę. Osu­nę­łam się po niej na pod­ło­gę. A więc tak czują się ci, któ­rzy mają w sobie jedną kro­plę szczę­ścia. Mu­sia­łam to prze­zwy­cię­żyć. Mia­łam za­da­nie do wy­ko­na­nia.

– Fa­lia­no, ode­zwij się – pro­si­ła Bi­le­via. 

Wsta­łam i spoj­rza­łam na sio­strę, ledwo ją za­uwa­ża­jąc. 

– Wy­cho­dzę. Mam misję. 

Od­wró­ci­łam się od prze­ra­żo­nej twa­rzy, otwo­rzy­łam drzwi i wy­sko­czy­łam. 

 

*** 

 

Mia­łam na­dzie­ję, że szyb­ko od­naj­dę drogę do Źró­deł­ka Dila. Ze zwie­szo­ną głową wę­dro­wa­łam po ścież­kach. Widok wscho­dzą­ce­go słoń­ca bar­wią­ce­go skały na czer­wo­no, a śnieg na ró­żo­wo, ogrom­nej pa­no­ra­my wi­docz­nej z wy­so­ko­ści, tak roz­le­głej, że krę­ci­ło się w gło­wie oraz roz­iskrzo­nych wód i po­to­ków był mi cał­ko­wi­cie obo­jęt­ny. Gęste, ci­ska­ją­ce pio­ru­na­mi chmu­ry wi­docz­ne w od­da­li nie prze­ra­zi­ły mnie szcze­gól­nie. 

Czu­łam się tak, jak­bym dźwi­ga­ła na ple­cach worek ka­mie­ni. Coś mnie dła­wi­ło w prze­ły­ku, a oczy pie­kły. Lęk przy­szedł bez ostrze­że­nia. A co, jeśli się nie uda? Wy­da­ło mi się nagle, że nawet gdyby misja się po­wio­dła, nie bę­dzie do­brze. Że nigdy już nie będę szczę­śli­wa. I żadne szczę­ście, praw­dzi­we czy sztucz­ne, tego nie zmie­ni. 

Nie mo­głam zła­pać od­de­chu, płuca zro­bi­ły się cięż­kie i jakby wy­peł­nio­ne zie­mią. To­nę­łam, roz­pacz­li­wie chwy­ta­jąc po­wie­trze. Obej­mo­wa­ły mnie smugi gra­na­tu i czer­ni. Po­trzą­snę­łam głową, za­ci­snę­łam mocno po­wie­ki. Gdy je otwo­rzy­łam, zda­łam sobie spra­wę, że leżę na ścież­ce. Nie mo­głam się po­ru­szyć. Zmu­si­łam ciało do wy­sił­ku, za­ci­ska­jąc zęby tak mocno, że za­czę­ły mnie boleć szczę­ki. Po kilku trud­nych chwi­lach wresz­cie sta­łam. Chwiej­nym kro­kiem ru­szy­łam dalej. 

Gdy po­mię­dzy ska­ła­mi uka­za­ła mi się cien­ka wstę­ga wody, padał już agre­syw­ny, bu­rzo­wy deszcz. Prze­mo­czo­na, ru­szy­łam po­spiesz­nie wzdłuż niej i po ja­kimś cza­sie uka­zał mi się ko­niec po­to­ku. A tam błysz­cza­ło źró­deł­ko. 

Wstrzy­ma­łam od­dech, przy­gry­złam dolną wargę, po czym po­wo­li ru­szy­łam w stro­nę zbior­ni­ka. Zbli­ża­łam się po­wo­li, cza­jąc się jak dzi­kie zwie­rzę. Na czwo­ra­kach pod­peł­złam do źró­deł­ka. 

W tafli wody uj­rza­łam swoją twarz. Była jakaś dziw­na, po­sza­rza­ła, zmie­nio­na, ale naj­bar­dziej prze­ra­zi­ły mnie oczy. Puste i mar­twe jak u zwłok. 

Obok nich mi­gnę­ło mi coś zna­jo­me­go. Zdą­ży­łam uj­rzeć cha­rak­te­ry­stycz­ną kwa­dra­to­wą wie­życz­kę ra­tu­sza, nim obraz znik­nął, ale to mi wy­star­czy­ło. Rufia, mia­sto na pół­no­cy. 

Syp­nę­łam pyłem gri­cea. Wkrót­ce sta­łam już we wnę­trzu skle­pi­ku. Ka­pa­ła ze mnie woda, wokół two­rzy­ła się ka­łu­ża. Bi­le­via pa­trzy­ła z wy­rzu­tem. 

– Co tak długo? 

Po­trzą­snę­łam głową, po czym chwy­ci­łam fla­kon z moim szczę­ściem. Piłam łap­czy­wie, bez za­czerp­nię­cia tchu, aż zro­bił się pusty. Szczę­ście sma­ko­wa­ło jak wi­śnie i cy­na­mon, jak letni wie­czór i jak po­wiew wia­tru nio­są­ce­go woń pierw­szych wio­sen­nych kwia­tów. Mu­so­wa­ło w ustach, ska­ka­ło po ję­zy­ku, a potem spły­wa­ło dalej, sycąc każdą cząst­kę je­ste­stwa. 

Za­krę­ci­ło mi się w gło­wie, a cię­żar przy­tła­cza­ją­cy moje barki ule­ciał i roz­pły­nął się w po­wie­trzu. Rze­czy­wi­stość od­zy­ska­ła swoje ko­lo­ry. Czu­łam się tak, jak­bym wy­pły­nę­ła na po­wierzch­nię po cięż­kiej walce w głę­bi­nach. 

– Rufia – oznaj­mi­łam. – Tam le­ci­my. 

 

*** 

 

Do Rufii do­tar­ły­śmy już na­stęp­ne­go wie­czo­ru. Nie ze­ska­ki­wa­łam jed­nak od razu, po­sta­no­wi­łam prze­cze­kać noc i po­szu­kać wska­zó­wek w ciągu dnia. Za­sta­na­wia­łam się, czy źró­deł­ko rze­czy­wi­ście po­da­ło mi miej­sce po­by­tu naj­szczę­śliw­szej osoby na świe­cie, czy może też cho­dzi­ło o coś in­ne­go. 

Nigdy nie byłam w Rufii, ra­tusz wi­dzia­łam kie­dyś na ob­ra­zie. Gdy nad nią prze­la­ty­wa­ły­śmy, szu­ka­łam wzro­kiem pa­ła­cu. Serce mi za­mar­ło. Nie było go tam. Tak ogrom­ną bu­dow­lę od razu bym za­uwa­ży­ła. Do­strze­głam ulice, ogro­dy i mnó­stwo ka­mie­nic, a całe mia­sto ota­cza­ły su­ro­we szare mury. 

Nie spo­dzie­wa­łam się, że le­gen­dar­ną osobę znaj­dę od razu, ale po­czu­łam zwąt­pie­nie. Otrzy­ma­łam nie­praw­dzi­we in­for­ma­cje, nie wie­dzia­łam tylko, czy od ja­sno­widz­ki, czy od źró­deł­ka. 

Gdy rano spły­nę­łam do mia­sta, od razu ude­rzył mnie tłok. Lu­dzie mi­ja­li mnie, za­ję­ci swo­imi spra­wa­mi, krę­ci­li się przed wi­try­na­mi skle­pów, kłę­bi­li w ulicz­kach. Iry­to­wa­li. Aż mnie wszyst­ko świerz­bi­ło. Za­pra­gnę­łam na­tych­miast wró­cić do skle­pu, ale zaraz zga­ni­łam się za ten po­mysł. Mu­sia­łam po­szu­kać tu ja­kichś wska­zó­wek, nie mo­głam od razu od­la­ty­wać, mimo że brak pa­ła­cu był oczy­wi­sty. 

Cho­dzi­łam po Rufii do wie­czo­ra. Prze­mie­rzy­łam mia­sto wzdłuż i wszerz. Son­do­wa­łam wszyst­kie na­po­tka­ne osoby pod kątem ilo­ści szczę­ścia. Py­ta­łam też o pałac – w karcz­mie, w świą­ty­ni, w ra­tu­szu, przy­pad­ko­wych ludzi na ulicy. Czu­łam się bar­dzo głu­pio. Wró­ci­łam do skle­pu zre­zy­gno­wa­na.

Bi­le­via gła­ska­ła moje włosy, gdy z głową opar­tą na la­dzie opo­wia­da­łam jej o mojej po­raż­ce. 

– A co, jeśli Rufia nie ma nic wspól­ne­go z pa­ła­cem, który po­ka­za­ła ci ja­sno­widz­ka? – za­py­ta­ła w końcu. 

– Nie wiem. Ale to nasz je­dy­ny trop. 

– A może po pro­stu na świe­cie nie ma naj­szczę­śliw­szej osoby? 

Pod­nio­słam głowę. 

– Jak to: nie ma? Ktoś musi być naj­szczę­śliw­szy.

Sio­stra przy­gry­zła wargę. 

– Cho­dzi­ło mi o to, że może nie aż tak, jak w le­gen­dzie. 

– Mu­si­my spraw­dzić. Nie wy­ko­rzy­sta­ły­śmy jesz­cze wszyst­kich opcji. To nie jest jesz­cze czas na to, by się pod­dać. Praw­da? 

Bi­le­via spoj­rza­ła na mnie po­nu­ro, ale wi­dzia­łam, że wal­czy z uśmie­chem. 

– Praw­da – przy­zna­ła w końcu. 

Na­stęp­ne­go dnia jesz­cze wcze­śniej spły­nę­łam do mia­sta. Chcia­łam wie­rzyć, że od­naj­dę osobę, która jest skarb­cem szczę­ścia i będę je roz­pro­wa­dzać po lu­dziach. Prze­cież to sa­mo­lub­ne trzy­mać taką jego ilość tylko dla sie­bie. 

Zwłasz­cza, gdy czar­na dia­skia wy­sy­sa ze wszyst­kich, co się da. 

Kry­jów­ki naj­szczę­śliw­szych osób sta­wa­ły się coraz bar­dziej wy­myśl­ne. Wia­do­mo zatem, że nie bę­dzie łatwo je zna­leźć, ale to już było jasne od po­cząt­ku. Kry­jów­ki… Wes­tchnę­łam. Byłam w krop­ce. 

Znowu za­czę­łam prze­cha­dzać się po mie­ście, ale tym razem nie szu­ka­jąc. De­ter­mi­na­cja gdzieś ule­cia­ła. Nie­mal nie wi­dzia­łam ludzi mi­ja­nych na ulicy. A może po pro­stu sobie od­pusz­czę i zajmę się pro­duk­cją sztucz­ne­go szczę­ścia? Nie chcia­łam już kraść. Moje pro­duk­ty stra­cą na ja­ko­ści, ale tak jest prze­cież ze wszyst­kim. Jak trud­no było zna­leźć odzie­nie z po­rząd­ne­go ma­te­ria­łu! Zatem co z tego, że będę sprze­da­wać sztucz­ne szczę­ście? 

Usia­dłam przy ja­kiejś karcz­mie i za­mó­wi­łam her­ba­tę. Była ohyd­na, taka nie­praw­dzi­wa, taka sztucz­na… Nie, prze­cież tak nie można! Ro­zej­rza­łam się po rynku. Ze zgro­zą za­uwa­ży­łam, że czar­na dia­skia opla­ta jedną ze ścian ra­tu­sza. Była też w wielu in­nych miej­scach, wy­ra­sta­ła z kost­ki bru­ko­wej. 

To jasne, że świat się koń­czy. Cała pla­ne­ta w końcu ob­ro­śnie czar­ny­mi kwia­ta­mi. Niech lu­dzie do­sta­ną tro­chę szczę­ścia na swoje ostat­nie dni. Praw­dzi­we­go, nie sztucz­ne­go. I niech Bi­le­via też do­sta­nie, gdy za­brak­nie jej wła­sne­go. 

Coraz bar­dziej wy­myśl­ne… A sio­stra co po­wie­dzia­ła? Że pałac wy­glą­da jak nie­praw­dzi­wy? Ze­rwa­łam się, nie do­pi­ja­jąc her­ba­ty. Za­czę­łam znów, bez ładu i skła­du, krą­żyć po mie­ście. Rzu­ci­łam za­klę­cie wy­kry­wa­ją­ce czary. Prze­cież to oczy­wi­ste, że dziś do ukry­cia naj­szczę­śliw­szej osoby na świe­cie mu­sia­no uży­wać magii. Zaraz jed­nak zwol­ni­łam. Mia­sto było pełne śla­dów magii. Rów­nie do­brze mo­głam szu­kać igły w stogu siana. 

Cóż, in­ne­go spo­so­bu nie było. Za­bra­łam się do spraw­dza­nia tych głu­pich śla­dów. 

Za­klę­cie od­ga­nia­ją­ce szczu­ry, za­klę­cie le­cze­nia trą­dzi­ku, za­klę­cie na­błysz­cza­ją­ce… Nie, to nie miało sensu. Ale upar­cie spraw­dza­łam dalej. 

W końcu, po od­kry­ciu czaru ży­ją­cej pe­ru­ki na gło­wie ja­kie­goś ele­ganc­kie­go star­sze­go pana, zre­zy­gno­wa­łam. Spa­ce­ro­wa­łam ze zwie­szo­ną głową. Po­wo­li za­pa­dał wie­czór. Ko­lej­ny bez­owoc­ny dzień w Rufii. 

A po nim noc pełna nie­po­ko­ju i bez­sen­sow­nych po­wro­tów do kie­dyś. Do tego lep­sze­go, pięk­niej­sze­go kie­dyś, w któ­rym wszyst­ko było sta­bil­ne, pełne słoń­ca i kwia­tów, lecz nie czar­nych, a ko­lo­ro­wych. 

Wy­do­sta­ję się ostat­kiem sił spod wiel­kiej kro­kwi, która spa­dła na pod­ło­gę. Peł­znę do le­żą­cej obok sie­bie pary. 

– Nie… – szep­czę, pa­trząc na ich twa­rze. 

W oczach kłę­bią mi się łzy. 

Ko­bie­ta nagle unosi po­wie­ki. 

– Obie­caj mi coś… – mówi chra­pli­wym, le­d­wie sły­szal­nym gło­sem. 

– Mamo, nie… Ja bez was sobie nie po­ra­dzę. Nie umiem… 

– Obie­caj! – po­wta­rza gło­śniej. 

Mil­czę, cze­ka­jąc, co powie dalej. 

– Obie­caj, że Bi­le­via co­dzien­nie bę­dzie szczę­śli­wa. Aż do końca. 

Łzy prze­la­ły się nad po­wie­ka­mi i spły­nę­ły po moich po­licz­kach. 

– Obie­cu­ję. 

 

*** 

 

Nie zle­cia­łam dziś do Rufii. Uno­si­ły­śmy się z Bi­le­vią nad mia­stem, ponad chmu­ra­mi, a ja pro­sty­mi za­klę­cia­mi po­rząd­ko­wa­łam czy­sty ma­ga­zyn. Nie chcia­łam sie­dzieć z sio­strą. Nie chcia­łam pa­trzeć, jak ga­śnie ra­dość w jej oczach, jak obiet­ni­ca zo­sta­je zła­ma­na. 

Za­klę­cia po­rząd­ku­ją­ce wy­ma­ga­ły tak mało mocy, że nawet nie mu­sia­łam się spe­cjal­nie kon­cen­tro­wać. Nie my­śla­łam o le­gen­dzie, a jed­nak te sła­biut­kie czary po­rząd­ku­ją­ce pod­su­nę­ły mi pe­wien po­mysł. 

Po­bie­głam do Bi­le­vii. Nie na­sta­wia­łam się na to, że mój po­mysł mi po­mo­że, ale sta­ra­łam się try­skać więk­szym en­tu­zja­zmem niż ten, który w rze­czy­wi­sto­ści mnie wy­peł­niał. 

– Wy­my­śli­łam coś – po­chwa­li­łam się. 

Z ulgą zo­ba­czy­łam, że się udało. Oczy Bi­le­vii nie­znacz­nie po­ja­śnia­ły. 

– Kiedy szu­ka­łam wczo­raj śla­dów magii, było ich tak wiele, że przy­po­mi­na­ło to szu­ka­nie igły w stogu siana. Ale nie po­my­śla­łam o jed­nym. Nie­któ­re za­klę­cia są tak słabe, że zo­sta­wia­ją nie­mal nie­wi­docz­ne ślady. Silne za­klę­cia zo­sta­wia­ją na­to­miast bar­dzo wy­raź­ne ślady. Chyba, że… – za­wie­si­łam głos, pa­trząc, jak Bi­le­via nie­cier­pli­wie słu­cha – …ktoś sta­rał się je za­ma­sko­wać. 

– A więc my­ślisz, że za­klę­cie, któ­re­go szu­kasz, jest za­ma­sko­wa­ne? 

Po­ki­wa­łam głową. 

– Oczy­wi­ście, że tak. Jeśli ukry­ła­byś jakąś osobę za po­mo­cą magii, to pew­nie za­ma­sko­wa­ła­byś to za­klę­cie, praw­da? 

– Tak – od­par­ła po­wo­li Bi­le­via. – Ale czy to dla nas dobra wia­do­mość? To ozna­cza, że bę­dziesz mu­sia­ła szu­kać tego, co nie­wi­docz­ne. 

– Bar­dzo dobra wia­do­mość. Za­po­mi­nasz, że je­ste­śmy fil­gan­ka­mi, po­tom­ki­nia­mi Reeta. Magia jest nam bar­dziej po­słusz­na niż innym. Mogę przy­go­to­wać za­klę­cie, które ujaw­ni i za­ma­sko­wa­ne ślady magii. A wtedy za­wę­zi się znacz­nie pole moich po­szu­ki­wań. Spraw­dzę tylko te za­klę­cia, które ktoś z ja­kichś po­wo­dów za­ma­sko­wał. 

Bi­le­via po­wo­li po­ki­wa­ła głową. 

– To wy­da­je się roz­sąd­ne. 

– A zatem do dzie­ła! – wy­krzyk­nę­łam. 

Po chwi­li już spa­da­łam w stro­nę Rufii. Gdy wy­lą­do­wa­łam, na­tych­miast przy­wo­ła­łam moc i po­pro­si­łam ją, by ujaw­ni­ła mi za­ma­sko­wa­ne za­klę­cia. Ślady magii wi­dzia­łam jako róż­no­ko­lo­ro­we bły­ski wi­docz­ne wszę­dzie – na da­chach, lu­dziach, zwie­rzę­tach, stra­ga­nach, dro­gach. Wy­glą­da­ło to tak, jakby ktoś na­ło­żył roz­gwież­dżo­ne niebo na mia­sto. 

Wkrót­ce oka­za­ło się, że mój po­mysł nie był tak łatwy do zre­ali­zo­wa­nia, jak mi się z po­cząt­ku wy­da­wa­ło. Mu­sia­łam ob­ser­wo­wać każdą część mia­sta i do­kład­nie po­rów­ny­wać, jak wy­glą­da­ła przed i po rzu­ce­niu za­klę­cia. 

Za­czę­łam od wschod­niej czę­ści Rufii, a potem po­wo­li prze­su­wa­łam się do za­chod­niej. Słoń­ce pły­nę­ło po nie­bie, a ja wy­pa­try­wa­łam no­wych gwiazd wśród mi­go­czą­cych wokół bły­sków. Spa­ce­ro­wa­łam po­śród ga­lak­ty­ki, mi­ja­łam mgła­wi­ce emo­cji i księ­ży­ce nie­wy­po­wie­dzia­nych słów. 

Za­ma­sko­wa­nych za­klęć nie wy­kry­łam zbyt wiele. Sil­nie odu­rza­ją­ce za­klę­cie mi­ło­sne, tajny scho­wek na al­ko­hol w bi­blio­te­ce, młoda skóra jako wynik ilu­zji… Po­wo­li ogar­nia­ło mnie znu­że­nie. 

W za­chod­niej dziel­ni­cy mia­sta, tuż przy mu­rach, gdzie stały ni­skie ka­mie­ni­ce i pa­no­wał znacz­nie mniej­szy ruch, od­kry­łam cał­kiem po­kaź­ny skar­biec praw­do­po­dob­nie ja­kiejś zor­ga­ni­zo­wa­nej grupy zło­dziej­skiej. Za­klę­cie za­bez­pie­cza­ją­ce, które zo­sta­ło na niego na­ło­żo­ne, nie było dla mnie trud­ne do zła­ma­nia. 

Błysk czaru mru­gnął do mnie za­chę­ca­ją­co, ale wie­dzia­łam, że nie mogę. Obo­wią­zy­wa­ła mnie przy­się­ga, poza tym nie chcia­łam się na­ra­żać groź­nym zbi­rom. Po­pa­trzy­łam raz jesz­cze na ka­mie­ni­cę, w któ­rej był ukry­ty. Gdzieś po lewej mru­gnę­ła jakaś nowa gwiaz­da. Spoj­rza­łam na­tych­miast w jej stro­nę, ale oka­za­ło się, że nic tam nie ma. Dziw­ne. 

Już mia­łam odejść, gdy za­mar­łam. 

Mo­głam od­kryć za­ma­sko­wa­ne za­klę­cia, bo byłam fil­gan­ką. Ale co, jeśli osoba, która za­ma­sko­wa­ła za­klę­cie, rów­nież była fil­ga­nem? 

Zmru­ży­łam oczy i in­ten­syw­nie wpa­try­wa­łam się w miej­sce, gdzie znik­nę­ła gwiaz­da. Tak! Coś wy­raź­nie znowu bły­snę­ło. Po­pę­dzi­łam w tamtą stro­nę. Gdy trze­ci raz zo­ba­czy­łam błysk, byłam już pewna. Za­ma­sko­wa­no tam jakiś czar wy­jąt­ko­wo sil­nym za­klę­ciem ukry­wa­ją­cym, tak sil­nym, że pra­wie go nie wy­kry­łam. Tak sil­nym, że tylko fil­gan mógł takie rzu­cić. 

Tra­fi­łam na po­dwór­ko jed­nej ze sta­rych ka­mie­nic. Bojąc się, że ktoś mnie stąd prze­pę­dzi, na­ka­za­łam mocy uczy­nić moje ciało prze­zro­czy­stym. Gwiazd­ka za­ma­sko­wa­ne­go za­klę­cia le­wi­to­wa­ła w po­wie­trzu nade mną. Mu­sia­łam użyć pyłu gri­cea, by się do niej zbli­żyć. 

Dłuż­szy czas za­ję­ła mi iden­ty­fi­ka­cja za­klę­cia. Nie było to łatwe, pa­so­wa­ło tu bo­wiem wiele róż­nych cza­rów. Wy­glą­da­ło to tak, jakby na po­wierzch­ni wiel­ko­ści zia­ren­ka pia­sku skon­cen­tro­wa­ne było kil­ka­dzie­siąt za­klęć. Przy­gry­złam wargi. Nigdy cze­goś ta­kie­go nie spo­tka­łam. 

Nie wiem, co mnie do tego skło­ni­ło, ale w pew­nym mo­men­cie po pro­stu wy­cią­gnę­łam rękę i spró­bo­wa­łam do­tknąć pal­cem zbit­ki sza­le­ją­cej magii. 

Wtedy po­czu­łam silne szarp­nię­cie, moc we mnie za­wi­ro­wa­ła, a ja spa­da­łam, spa­da­łam tak szyb­ko, że wi­dzia­łam tylko smugi za­ma­za­nych barw. Zanim umysł pojął, co się stało, moje ciało ude­rzy­ło w pod­ło­że. Nie spa­dłam jed­nak na ubitą zie­mię po­dwór­ka ka­mie­ni­cy, a na trawę. Dziw­nie mięk­ką, dziw­nie zie­lo­ną. Unio­słam się i ro­zej­rza­łam. 

Ota­czał mnie oka­za­ły ogród, tuż przy sobie zo­ba­czy­łam krze­wy ja­śmi­nu, nieco dalej za­czy­nał się ży­wo­płot, zza niego wy­sta­wa­ły ja­bło­nie pełne so­czy­ście czer­wo­nych owo­ców. Nie­da­le­ko na klom­bie rosła kępa ak­sa­mi­tek. 

Spoj­rza­łam w górę i zo­ba­czy­łam biały mur. 

Pałac z wizji… Nie mia­łam jed­nak oka­zji mu się przyj­rzeć, bo na­tych­miast usły­sza­łam kroki. Upew­ni­łam się, że nadal je­stem okry­ta cza­rem nie­wi­dzial­no­ści i przy­kuc­nę­łam za ja­śmi­nem. 

Osoba, która przy­by­ła, naj­wy­raź­niej była bar­dzo sil­nym ma­giem, bo na­tych­miast przej­rza­ła moje sztucz­ki. Kula zie­lo­ne­go ognia wy­strze­li­ła tak szyb­ko, że ledwo zdą­ży­łam osło­nić się tar­czą. Wy­sko­czy­łam zza krze­wu i na­tych­miast po­sła­łam w stro­nę ata­ku­ją­ce­go wła­sny po­cisk. Młody męż­czy­zna ubra­ny w strój przy­po­mi­na­ją­cy odzie­nia słu­żą­cych, jakie wi­dzia­łam kie­dyś na dwo­rze kró­lew­skim, osło­nił się przed moim za­klę­ciem i na­tych­miast po­no­wił atak. 

Prze­ciw­nik nie był na szczę­ście fil­ga­nem, ale za to umiał wal­czyć z nie­sa­mo­wi­tą szyb­ko­ścią. Ledwo na­dą­ża­łam z blo­ko­wa­niem jego ata­ków. Byłam od niego dużo sil­niej­sza, ale bra­ko­wa­ło mi umie­jęt­no­ści. Mu­sia­łam wy­ko­rzy­stać swoją siłę. 

Ogni­ste kule roz­bi­ja­ły moje tar­cze raz po raz, a ja nie mia­łam szans za­ata­ko­wać. Po­śród szumu bły­ska­wicz­nie wy­cza­ro­wy­wa­nych po­ci­sków usły­sza­łam kroki. Po chwi­li po­ja­wił się drugi męż­czy­zna. Za­klę­łam i wzmoc­ni­łam tar­czę. 

On też nie był fil­ga­nem, ale od razu po­zna­łam, że rów­nież umiał nie­źle wal­czyć. Od­da­lił się od pierw­sze­go z męż­czyzn, nie mógł mnie jed­nak obejść i zajść od tyłu, bo za ple­ca­mi mia­łam ży­wo­płot. Teraz na pewno nie zdo­ła­ła­bym za­ata­ko­wać, wy­cza­ro­wy­wa­łam tar­czę za tar­czą, a żeby wy­słać po­cisk, mu­sia­ła­bym się na chwi­lę od­sło­nić. 

Nie wie­dzia­łam, jak wy­ko­rzy­stać moją siłę prze­ciw dwój­ce magów. Nie chcia­łam użyć ja­kie­goś za­klę­cia ro­bią­ce­go dużo ha­ła­su, bo oba­wia­łam się, że zo­sta­nę za­uwa­żo­na przez więk­szą licz­bę osób. 

Nie bra­łam udzia­łu w po­je­dyn­ku od cza­sów szkol­nych. Zu­peł­nie nie umia­łam wal­czyć. Je­dy­ne, co umia­łam, to kraść. 

Wła­śnie. Zmru­ży­łam oczy i wy­sła­łam nie­wi­docz­ną dla magów wiąz­kę mocy. Wle­cia­ła do pierw­sze­go z prze­ciw­ni­ków i wy­pi­ła jego szczę­ście pra­wie do cna. Męż­czy­zna na chwi­lę prze­rwał walkę. Za­chwiał się. Potem kon­ty­nu­ował, ale tym razem jego ruchy były nie­sko­or­dy­no­wa­ne, nie­chęt­ne, po­ci­ski wy­sy­łał o wiele wol­niej, jakby nie miał siły na walkę, jakby mu się nie chcia­ło i za chwi­lę miał zre­zy­gno­wać. 

Tak! To był strzał w dzie­siąt­kę. Po chwi­li moja moc wy­pi­ła szczę­ście i z dru­gie­go na­past­ni­ka. 

Teraz byli znacz­nie osła­bie­ni. Smu­tek za­wisł nad nimi ni­czym czar­na chmu­ra, jego cię­żar przy­gnia­tał męż­czyzn, a ich oczy zga­sły. Z ła­two­ścią mo­głam ich po­ko­nać. 

Wy­sko­czy­łam zza tar­czy i ude­rzy­łam po­ci­skiem w pierw­sze­go z na­past­ni­ków. Nawet się nie bro­nił. Kula ener­gii tra­fi­ła w niego z całą siłą, mag padł na zie­mię bez przy­tom­no­ści. Na­tych­miast za­ata­ko­wa­łam dru­gie­go prze­ciw­ni­ka. Po chwi­li i on leżał bez zmy­słów. 

Chwi­lę sta­łam, pró­bu­jąc uspo­ko­ić od­dech. Potem dla pew­no­ści rzu­ci­łam na nie­przy­tom­nych prze­ciw­ni­ków za­klę­cia usy­pia­ją­ce. Już mia­łam ru­szyć dalej, kiedy się za­trzy­ma­łam. Nie mo­głam tak ich zo­sta­wić. 

Przy­wo­ła­łam moc, która wy­pi­ła szczę­ście na­past­ni­ków i od­da­łam je każ­de­mu. Nie można było ich zo­sta­wić w takim smut­ku, nigdy tak nie ro­bi­łam, za­wsze kra­dłam tyle szczę­ścia, żeby jego wła­ści­cie­lo­wi zo­sta­ło go jesz­cze cał­kiem dużo. Gdy­bym ich zo­sta­wi­ła tylko z jedną kro­pel­ką, po­pa­dli­by w cał­ko­wi­tą roz­pacz. 

Rzu­ci­łam na sie­bie po­now­nie za­klę­cie prze­zro­czy­sto­ści, które się roz­pły­nę­ło pod­czas walki, po czym wresz­cie przyj­rza­łam się pa­ła­co­wi. 

Tak, to była z pew­no­ścią bu­dow­la z wizji ja­sno­widz­ki. 

Ru­szy­łam w głąb ogro­du. Było tu pięk­nie. Kwia­ty wy­da­wa­ły się więk­sze i barw­niej­sze niż gdzie­kol­wiek in­dziej, trawa mięk­ko ugi­na­ła się pod sto­pa­mi. Żwir na wą­skich ścież­kach chru­pał przy­jem­nie, a ży­wo­płot zie­le­nił się tak so­czy­ście, że chcia­ło się go do­tknąć. 

Za­sta­na­wia­łam się, gdzie wła­ści­wie się zna­la­złam. Prze­ana­li­zo­wa­łam moż­li­wo­ści, znane mi za­klę­cia pa­su­ją­ce do tego, co wła­śnie wi­dzia­łam i spo­sób ich wy­ko­rzy­sta­nia. Je­dy­na opcja, która przy­cho­dzi­ła mi do głowy, była bar­dzo nie­praw­do­po­dob­na. Ta skon­cen­tro­wa­na zbit­ka za­klęć le­wi­tu­ją­ca nad po­dwór­kiem za ka­mie­ni­cą… Czy to moż­li­we, że byłam teraz w niej? 

Ro­zej­rza­łam się. Niebo wy­da­wa­ło się nie­ska­zi­tel­nie błę­kit­ne, bez jed­ne­go ob­ło­ku. Tylko gdzieś na obrze­żach, na skra­ju spoj­rze­nia, fa­lo­wa­ły, jakby za tym wszyst­kim, za nie­bem i za ogro­dem, prze­zro­czy­ste plamy sza­ro­ści. Czy to był mi­nia­tu­ro­wy świat ukry­ty przed wszyst­ki­mi? 

Tylko bar­dzo silny fil­gan mógł­by stwo­rzyć coś ta­kie­go. Z każdą chwi­lą cho­dze­nia po ogro­dzie rosła we mnie pew­ność, że to musi być kry­jów­ka naj­szczę­śliw­szej osoby na świe­cie. 

Pró­bo­wa­łam wy­kryć ślady magii, ale wszyst­ko w tym miej­scu było jed­nym wiel­kim śla­dem magii – gdy uży­łam za­klę­cia wy­kry­wa­ją­ce­go, zo­sta­łam ośle­pio­na bla­skiem wy­do­by­wa­ją­cym się ze wszyst­kich stron. Uno­si­łam się po­śród bieli. W mie­ście czu­łam się tak, jak­bym wę­dro­wa­ła przez mi­nia­tu­ro­wą ga­lak­ty­kę – teraz mia­łam wra­że­nie, że je­stem w środ­ku jed­nej z gwiazd. I pew­nie tak istot­nie było. Blask z po­wo­dze­niem za­sła­niał szczę­ście, nie mo­głam więc też doj­rzeć, czy ktoś znaj­du­je się w po­bli­żu. 

Nie na­tra­fi­łam ni­g­dzie na ślady czar­nej dia­skii. Oczy­wi­ście, mu­sie­li utrzy­my­wać prze­cież naj­szczę­śliw­szą osobę w nie­wie­dzy, co na­praw­dę dzie­je się wła­śnie ze świa­tem. Krą­ży­łam po ścież­kach, na­słu­chu­jąc i sta­ra­jąc się zbli­żyć do pa­ła­cu. Wkrót­ce uj­rza­łam scho­dy pro­wa­dzą­ce do jed­ne­go z wejść. 

Od­cze­ka­łam parę dłuż­szych chwil, a potem wzię­łam głę­bo­ki od­dech i prze­mknę­łam pro­sto do pa­ła­cu. 

Zo­sta­łam na­tych­miast oszo­ło­mio­na ob­fi­to­ścią ozdób. Z każ­dej stro­ny błysz­cza­ły po­ły­sku­ją­ce wazy, mar­mu­ro­we rzeź­by i lu­stra w mi­ster­nie zdo­bio­nych ra­mach. Za­czę­łam wę­dro­wać dłu­gi­mi ko­ry­ta­rza­mi i pięk­nie ude­ko­ro­wa­ny­mi kom­na­ta­mi, które zda­wa­ły się być tak licz­ne, że mo­gło­by miesz­kać tu całe mia­sto. Na­tra­fi­łam na pokój, w któ­rym wszyst­ko było zro­bio­ne ze sre­bra, na kom­na­tę pełną barw­nych, wy­myśl­nych masek i na po­miesz­cze­nie, w któ­rym nie było nic poza le­żą­cym na środ­ku ru­bi­nem. 

Wes­tchnę­łam. Znowu cze­ka­ło mnie szu­ka­nie igły w stogu siana.

Po przej­ściu ko­ry­ta­rzem z wiel­ki­mi okna­mi wy­cho­dzą­cy­mi na oka­za­ły dzie­dzi­niec, zna­la­złam się znowu w kom­na­cie peł­nej sre­bra. Za­klę­łam. Wy­glą­da­ło na to, że krę­ci­łam się w kółko. Mu­sia­łam usta­lić jakiś plan. Cho­dzi­łam po po­miesz­cze­niu, przy­glą­da­jąc się srebr­nym me­blom i sto­ją­cym na nich po­ły­sku­ją­cym przed­mio­tom. Nawet ścia­ny po­kry­to sre­brem. Szka­tuł­ki, wa­zo­ny i sto­ją­cy na ko­min­ku duży kan­de­labr, pusty jed­nak, bez świec, osza­ła­mia­ły swoją szkli­stą przej­rzy­sto­ścią. Po­nie­waż wciąż mia­łam na sobie za­klę­cie prze­zro­czy­sto­ści, czu­łam się, jak­bym sama była ze sre­bra. 

Tu nie dało się wy­my­ślić do­kład­ne­go planu. Mu­sia­łam po pro­stu sta­rać się za­pa­mię­ty­wać drogę i omi­jać po­miesz­cze­nia, w któ­rych już byłam, a szu­kać no­wych. Ru­szy­łam dalej. 

W za­sa­dzie nie wiem, czego się spo­dzie­wa­łam. Że w któ­rejś z ła­zie­nek na­tra­fię na pła­wią­ce­go się w szczę­ściu czło­wie­ka w pla­ty­no­wej wan­nie? Pałac wy­da­wał się pusty. Po­dej­rze­wa­łam jed­nak, że gdzieś czają się ma­go­wie w stro­jach słu­żą­cych, ale bu­dy­nek mu­siał być tak wiel­ki, że trud­no było na­tra­fić na ja­kie­go­kol­wiek miesz­kań­ca. 

Gdy we­szłam do kom­na­ty z dużym ko­min­kiem i fo­te­la­mi, usły­sza­łam głosy do­bie­ga­ją­ce z ko­ry­ta­rza. Drgnę­łam i przy­kuc­nę­łam za jed­nym z mebli, na­słu­chu­jąc. Jakie było praw­do­po­do­bień­stwo, że roz­ma­wia­ją­ce osoby wejdą aku­rat tutaj? 

Wstrzy­ma­łam od­dech. Głosy przy­bli­ży­ły się już na tyle, że mo­głam zro­zu­mieć po­szcze­gól­ne słowa. 

– …nie przy­szedł wczo­raj na ko­la­cję. Na śnia­da­nie też nie. 

– To u niego nor­mal­ne. Cza­sa­mi przez kilka dni nie wy­cho­dzi z kan­de­la­bru… 

Z mocno bi­ją­cym ser­cem na­słu­chi­wa­łam kro­ków. Coraz bli­żej… Czy tu wejdą? 

Kroki za­czę­ły się od­da­lać. Ode­tchnę­łam z ulgą. Ogar­niał mnie taki lęk, że do­pie­ro po chwi­li do­tarł do mnie sens tego, co usły­sza­łam. Mia­łam wra­że­nie, że pod­słu­cha­ni lu­dzie roz­ma­wia­li o wła­ści­cie­lu tego pa­ła­cu. Czyli, mia­łam na­dzie­ję, o naj­szczę­śliw­szej oso­bie na świe­cie. Ale… nie wy­cho­dzi z kan­de­la­bru? Co to mogło ozna­czać? 

Wpa­try­wa­łam się w pod­ło­gę, pró­bu­jąc zro­zu­mieć. Kan­de­labr… Za­ci­snę­łam zęby. Skoro cały pałac zo­stał ma­gicz­nie po­mniej­szo­ny, tak, że sta­no­wił mi­kro­świat, to czemu by nie po­mniej­szyć cze­goś jesz­cze bar­dziej, by sta­no­wi­ło mi­kro­świat w tym mi­kro­świe­cie? Albo kogoś? Tak! To mu­sia­ło być to. Tylko… Wi­dzia­łam tu mnó­stwo, na­praw­dę mnó­stwo kan­de­la­brów. I nie mo­głam spraw­dzić za po­mo­cą magii, który jest wła­ści­wy. 

Nagle przy­po­mniał mi się pusty kan­de­labr, który wi­dzia­łam w kom­na­cie ze sre­brem. A jeśli to był ten? Wy­glą­dał szcze­gól­nie, w do­dat­ku jako je­dy­ny, który mi­ja­łam, był bez świec. Tylko jak wró­cić do tej głu­piej kom­na­ty? 

Pró­bo­wa­łam od­two­rzyć drogę, którą tu przy­szłam. Klu­czy­łam po po­miesz­cze­niach, a gdy tylko na­po­ty­ka­łam jakiś kan­de­labr, ob­ma­cy­wa­łam go do­kład­nie. 

Kiedy już mia­łam ocho­tę wrza­snąć, od­na­la­złam wresz­cie srebr­ną kom­na­tę. Na­tych­miast przy­sko­czy­łam do sto­ją­ce­go na ko­min­ku kan­de­la­bru. Do­tknę­łam go. 

I za­czę­łam spa­dać po­śród wi­ru­ją­cych barw. 

 

*** 

 

Ock­nę­łam się na srebr­nej, błysz­czą­cej pod­ło­dze. Ro­zej­rza­łam się. Byłam w tu­ne­lu o okrą­głych srebr­nych ścia­nach. A więc się udało, znaj­do­wa­łam się we wnę­trzu kan­de­la­bru.

Gdy po­sta­wi­łam pierw­szy krok, za­chwia­łam się nie­pew­nie. Coś dziw­ne­go dzia­ło się tu z gra­wi­ta­cją. Po kilku kro­kach zro­zu­mia­łam, że można było cho­dzić po każ­dej ze ścian, jakby była pod­ło­gą. Chwi­lę mi za­ję­ło przy­zwy­cza­je­nie się do tego. 

Szłam dalej tu­ne­lem, któ­re­go ko­niec nik­nął w dziw­nej srebr­nej mgieł­ce. Ścia­ny wy­glą­da­ły, jakby kan­de­labr po­le­ro­wa­no też od środ­ka. Po ja­kimś cza­sie przede mną po­ja­wił się za­kręt. Wstrzy­ma­łam od­dech i go mi­nę­łam. 

Nic no­we­go nie zo­ba­czy­łam, ale po kilku kro­kach ze srebr­nej mgieł­ki za­czę­ły wy­ła­niać się ja­kieś kształ­ty. Po chwi­li uj­rza­łam przed­mio­ty sto­ją­ce na każ­dej ze ścian tu­ne­lu. Róż­no­ści – grze­bie­nie, so­sjer­ki, buty, po­dusz­ki, meble, błysz­czą­ce ka­mie­nie szla­chet­ne. Było ich tak wiele, że mie­ni­ły się w oczach. Nie pa­no­wał tu jed­nak ba­ła­gan – przed­mio­ty były do­kład­nie uło­żo­ne, grze­bie­nie le­ża­ły koło ma­łych lu­ste­rek, buty, choć miej­sca­mi po­je­dyn­cze, stały równo pod sto­ła­mi. 

Meble do­pa­so­wy­wa­ły się kształ­tem do okrą­głych ścian kan­de­la­bru – szafy i szaf­ki były za­gię­te, nogi sto­łów róż­nej dłu­go­ści. Klu­czy­łam mię­dzy me­bla­mi, prąc na­przód, lecz nagle zwol­ni­łam, bo­wiem z mgieł­ki wy­ło­ni­ły się krze­sło i biur­ko oraz sie­dzą­cy przy nim czło­wiek. 

Zbli­ży­łam się ostroż­nie. Głowę miał po­chy­lo­ną, jedną dłoń przy­ło­żo­ną do czoła, a po­wie­ki mocno za­ci­śnię­te. Nie wie­dzia­łam, czy zda­wał sobie spra­wę z mojej obec­no­ści. Po­de­szłam bli­żej. W jego si­wych wło­sach za­uwa­ży­łam po­je­dyn­cze błę­kit­ne pa­sem­ka. A więc też był fil­ga­nem. Czyż­by on stwo­rzył to wszyst­ko? 

Po­wie­ki otwo­rzy­ły się, błę­kit­ne oczy star­ca zwró­ci­ły się na mnie. Przez chwi­lę pa­trzy­li­śmy na sie­bie, potem męż­czy­zna od­wró­cił wzrok, znów po­chy­lił głowę i za­ci­snął po­wie­ki, jakby moja obec­ność nie zro­bi­ła na nim wra­że­nia. 

– Czy to pan jest naj­szczę­śliw­szym czło­wie­kiem na świe­cie? – wy­pa­li­łam. 

Nie po­ru­szył się. Mi­ja­ły chwi­le. Już my­śla­łam, że mi nie od­po­wie, ale w końcu od­rzekł: 

– Nie. 

Zmarsz­czy­łam brwi. Spró­bo­wa­łam spraw­dzić po­ziom jego szczę­ścia. Znów ośle­pi­ła mnie biel, lecz po­śród niej coś uj­rza­łam – ma­lut­ką krop­kę czer­wie­ni i nikły cień różu. Nie mia­łam po­ję­cia, czym była plam­ka czer­wie­ni, ale nie mia­łam teraz czasu się nad tym za­sta­na­wiać. Nie dałam rady stwier­dzić, czy szczę­ścia jest dużo, czy mało, mu­sia­ła­bym w tej sy­tu­acji je ukraść, tak jak to zro­bi­łam z ata­ku­ją­cy­mi mnie ma­ga­mi, żeby oce­nić jego po­ziom. 

Jed­nak i bez tego mo­głam uwie­rzyć męż­czyź­nie. Nie wy­glą­dał na szczę­śli­we­go. 

– Gdzie w takim razie on jest? – za­py­ta­łam. 

– Jak tu się do­sta­łaś? 

– Przy­pad­kiem. 

Za­sta­na­wia­łam się, czy on też umiał wal­czyć tak spraw­nie, jak ma­go­wie w pa­ła­cu. Jeśli tak, to gdyby mnie za­ata­ko­wał, z pew­no­ścią zo­sta­ła­bym po­ko­na­na. Po­sta­no­wi­łam więc za­ry­zy­ko­wać, nie mia­łam nic do stra­ce­nia. 

– Przy­pad­kiem pod­czas po­szu­ki­wań naj­szczę­śliw­szej osoby na świe­cie – uści­śli­łam. – Le­gen­da mówi, że gdy świat bę­dzie po­trze­bo­wać szczę­ścia, osoba ta ujaw­ni się i po­da­ru­je mu swoje szczę­ście. 

– Świat sam sie­bie po­zba­wił szczę­ścia. Więc na nie nie za­słu­gu­je. 

Za­ci­snę­łam pię­ści, czu­jąc, jak moc we mnie za­wrza­ła z gnie­wu. 

– Nie zna pan każ­de­go! Są osoby, które na­praw­dę za­słu­gu­ją na szczę­ście! 

Nie od­po­wie­dział. Zmru­ży­łam oczy. 

– Czar­na dia­skia nie­dłu­go po­ro­śnie całą pla­ne­tę – po­wie­dzia­łam cicho. – Teraz jest dobry mo­ment, by roz­pro­wa­dzić szczę­ście po świe­cie.

– Czar­na dia­skia to wynik ludz­kiej głu­po­ty i chci­wo­ści. Nie przy­wę­dro­wa­ła do nas z ko­smo­su. To lu­dzie ją stwo­rzy­li.

– Niby jak?!

– Bie­gnąc coraz szyb­ciej, chcąc coraz wię­cej, ro­biąc coraz mniej.

Czu­łam wzbie­ra­ją­cy gniew, mu­sia­łam się jed­nak opa­no­wać. Jesz­cze raz spró­bo­wa­łam oce­nić po­ziom szczę­ścia męż­czy­zny. Biel mnie ra­zi­ła, jed­nak sta­ra­łam się do­strzec ilość różu. Tuż nad nim uno­si­ła się plam­ka czer­wie­ni. Znowu mnie za­sta­no­wi­ło, co to mogło być. Męż­czy­zna nagle wstał i od­szedł od biur­ka, a wtedy za­uwa­ży­łam, że za­rów­no ró­żo­we szczę­ście, jak i czer­wo­na krop­ka po­ru­sza­ją się wraz z nim.

Po­wró­ci­łam wzro­kiem do świa­ta ma­te­rial­ne­go. Męż­czy­zna po­chy­lał się, szu­ka­jąc cze­goś w ku­frze le­żą­cym na ścia­nie.

– Gdzie jest naj­szczę­śliw­sza osoba na świe­cie? – za­py­ta­łam.

– Naj­szczę­śliw­sza osoba musi być od­cię­ta od ca­łe­go świa­ta zu­peł­nie, od wszel­kich nie­szczęść i cho­rób, a zwłasz­cza od za­ra­zy, jaką są lu­dzie – mruk­nął fil­gan. – Jest w miej­scu, gdzie się wszyst­ko za­czy­na.

– Czyli gdzie?

Zna­lazł w ku­frze błysz­czą­cą, drew­nia­ną fajkę, wró­cił z nią do biur­ka i za­czął ją na­bi­jać.

– Odejdź – wy­ce­dził.

Po­czu­łam ude­rza­ją­cą we mnie moc, tak silną, jakby ude­rzy­ła we mnie ka­mie­ni­ca. Znów wi­ro­wa­ły wokół mnie smugi ko­lo­rów, ale tym razem nie spa­da­łam, a się wzno­si­łam. 

 

*** 

 

– A zatem my­ślisz, że on nic nie wie­dział? – py­ta­ła Bi­le­via. 

Sie­dzia­ły­śmy przy la­dzie. Her­ba­ta, nie­tknię­ta, dawno wy­sty­gła. Wpa­try­wa­łam się w blat, jak­bym spo­dzie­wa­ła się tam uj­rzeć od­po­wie­dzi na wszyst­kie py­ta­nia. 

– Nie wiem – od­par­łam. – Rów­nie do­brze mógł to być jakiś fil­gan spę­dza­ją­cy stare lata w ukry­tym pa­ła­cu, żeby mieć spo­kój, a nie, żeby kogoś ukry­wać. Po­wie­dział, że naj­szczę­śliw­szy czło­wiek jest w miej­scu, gdzie wszyst­ko się za­czy­na. 

Bi­le­via się za­sta­no­wi­ła. 

– Gdzie mogło się wszyst­ko za­cząć? – my­śla­ła na głos. – Może w ko­smo­sie? Bo­go­wie po­dob­no wła­śnie tam się uro­dzi­li. 

– Nawet tak wie­ko­wy fil­gan nie byłby tak po­tęż­ny, żeby ukryć kogoś w ko­smo­sie. Nie, to nie to. On po­wie­dział do­kład­nie: „gdzie się wszyst­ko za­czy­na”. Za­czy­na, nie za­czę­ło. Zatem tu nie cho­dzi o stwo­rze­nie świa­ta czy bogów. To musi być miej­sce, gdzie nie­ustan­nie się coś za­czy­na… 

– To może źró­dło? Stam­tąd cały czas wy­pły­wa­ją wody… 

– W po­bli­żu Rufii nie ma żad­nych źró­deł. A prze­cież ja­sno­widz­ka i źró­deł­ko Dila wy­raź­nie mi wska­za­ły to miej­sce. 

– A jeśli się my­li­ły? 

Za­mknę­łam oczy. Mia­łam wra­że­nie, że umknę­ło mi coś waż­ne­go. Chwy­ci­łam fi­li­żan­kę z her­ba­tą. Na po­wierzch­ni pły­wa­ły czer­wo­ne płat­ki hi­bi­sku­sa. Przy­po­mnia­ło mi to czer­wo­ną plam­kę, którą wi­dzia­łam, gdy pró­bo­wa­łam wy­kryć szczę­ście fil­ga­na w pa­ła­cu. Nagle, jak bły­ska­wi­ca, ude­rzy­ło mnie olśnie­nie. 

– Wiem! – wy­krzyk­nę­łam. 

Bi­le­via spoj­rza­ła na mnie py­ta­ją­co. 

– On… Wi­dzia­łam czer­wo­ną plam­kę nad jego szczę­ściem, gdy pró­bo­wa­łam zba­dać jego po­ziom – mó­wi­łam go­rącz­ko­wo. – Już wiem, co to było. To naj­szczę­śliw­sza osoba na świe­cie. Jej szczę­ście było tak wiel­kie, że aż wi­dzia­łam je w od­cie­niu czer­wie­ni, nie różu. 

– Ale gdzie ona była? 

– W miej­scu, gdzie się wszyst­ko za­czy­na. W umy­śle. 

– W umy­śle? – Sio­stra nie ro­zu­mia­ła. 

– Tak. Co daje po­czą­tek każ­dej na­szej de­cy­zji, każ­de­mu przed­się­wzię­ciu, każ­dej czyn­no­ści? Nasze myśli. To tam się wszyst­ko za­czy­na. 

Bi­le­via po­ki­wa­ła głową. 

– Do­brze. Czyli co teraz? Jak zdo­bę­dziesz to szczę­ście? 

Przy­gry­złam wargi. Stary fil­gan nie wy­da­wał się skory do współ­pra­cy, na­mó­wie­nie go do cze­go­kol­wiek gra­ni­czy­ło z cudem. W do­dat­ku teraz pew­nie nie do­sta­ła­bym się do pa­ła­cu tak łatwo, po moim wtar­gnię­ciu pew­nie wzmo­gli czuj­ność. Ale nie mo­głam się pod­dać. Mu­sia­łam coś wy­my­ślić. 

Wy­my­ślić… to jest myśl. 

Uśmiech­nę­łam się. Już wie­dzia­łam. 

– Za­mie­nię się w myśl – oznaj­mi­łam. 

Bi­le­via wy­pro­sto­wa­ła się, w oczach miała prze­ra­że­nie. 

– Nie… nie po­zwo­lę ci… To nie­bez­piecz­ne! 

Miała rację. Trans­for­ma­cja w coś tak ulot­ne­go, jak myśl, nio­sła ze sobą wiele nie­bez­pie­czeństw. Nie dość, że prze­by­wa­jąc w czy­jejś gło­wie jako myśl zbyt długo, można było ulec za­po­mnie­niu, to jesz­cze bar­dzo trud­no było się za­mie­nić z po­wro­tem w czło­wie­ka. 

– Bi­le­vio, dzię­ki temu zdo­bę­dzie­my szczę­ście. Od­mie­ni się nasze życie i od­mie­ni­my też życie in­nych. 

– A co, jeśli nie zdo­łasz się za­mie­nić z po­wro­tem w czło­wie­ka? 

Po­ło­ży­łam dłoń na jej nad­garst­ku. 

– Je­stem cał­ko­wi­cie pewna, że mi się uda. Pa­mię­tasz, jak trans­for­mo­wa­łam się w szpil­kę sosny? Z ła­two­ścią wró­ci­łam do swo­jej ory­gi­nal­nej po­sta­ci. 

– Myśl to co in­ne­go. Nie po­zwa­lam ci! – Ostat­nie zda­nie po­wie­dzia­ła tak roz­ka­zu­ją­cym tonem, że prze­szedł mnie dreszcz. 

Wes­tchnę­łam. 

– Do­brze. W takim razie wy­my­ślę inny spo­sób. 

 

*** 

 

W po­wie­trzu nocy uno­sił się chłód, ale nie zwra­ca­łam na to uwagi. Było bar­dzo jasno od bez­chmur­ne­go, roz­gwież­dżo­ne­go nieba i księ­ży­ca w pełni. Sklep le­ciał nisko nad mia­stem. Wzię­łam ostat­ni głę­bo­ki wdech i za­mknę­łam oczy. 

Wy­bacz mi, Bi­le­vio. Mu­sia­łam cię okła­mać. 

Nie było in­ne­go spo­so­bu niż za­mia­na w myśl. Mu­sia­łam to zro­bić. Mu­sia­łam ukraść to szczę­ście. Dla ludzi, któ­rzy go ze­chcą. A przede wszyst­kim dla Bi­le­vii. 

Za­to­pi­łam się w sobie, roz­pro­wa­dza­jąc moc po całym ciele. Gdy to się udało, roz­po­czę­łam pro­ces prze­mia­ny. 

Na po­cząt­ku było tylko nie­przy­jem­nie. Jakby całe ciało swę­dzia­ło od środ­ka. Zna­łam do­brze to uczu­cie z in­nych prze­mian. Na razie nie było tak źle, ale ciało i tak spię­ło się, pa­mię­ta­jąc, co na­stę­po­wa­ło potem. 

Swę­dze­nie sta­wa­ło się coraz sil­niej­sze, aż w końcu prze­ro­dzi­ło się w ból, naj­pierw słaby, potem coraz sil­niej­szy i sil­niej­szy. Nie po­ru­szy­łam się jed­nak i nie wy­da­łam żad­ne­go dźwię­ku. Nie mo­głam – moja moc cał­ko­wi­cie mnie unie­ru­cho­mi­ła. To był już ten etap, na któ­rym nie mia­łam drogi od­wro­tu, wie­dzia­łam, że prze­mia­na zo­sta­nie prze­pro­wa­dzo­na do końca. 

Ból na­ra­stał. Gdy­bym mogła, dawno wy­ła­bym i się ta­rza­ła, a może nawet i tar­gnę­ła na swoje życie. Byle tylko nie czuć tych cho­ler­nych igieł wbi­ja­ją­cych się w każdą cząst­kę ciała, byle nie czuć ognia pa­lą­ce­go wszyst­kie człon­ki, byle nie czuć noży tną­cych skórę. 

Wie­dzia­łam, że moje koń­czy­ny po­wo­li za­ni­ka­ją, wy­dłu­ża­ją się gro­te­sko­wo, roz­ma­zu­ją. A potem już nie było mnie. 

Była tylko myśl. Po­czą­tek wszyst­kie­go. 

Wsko­czy­łam do naj­bliż­sze­go umy­słu, a więc do głowy śpią­cej Bi­le­vii. Oto­czy­ły mnie jej myśli – cie­płe, zie­lo­ne i błę­kit­ne, tań­czą­ce le­ni­wie jak kwia­ty na lek­kim wie­trze. Ukła­da­ły się w coś na kształt wstę­gi, two­rząc sen. Mia­łam na­dzie­ję, że dobry. Nie spraw­dza­łam jed­nak, o czym sio­stra śni, nie chcia­łam tego robić bez jej po­zwo­le­nia. Po­ni­żej, po­dob­ne do spo­pie­lo­nych strzęp­ków per­ga­mi­nu, uno­si­ły się myśli zimne i szare. Było ich zde­cy­do­wa­nie mniej niż tych ja­snych, co stwier­dzi­łam z za­do­wo­le­niem. 

Pod­pły­nę­łam do wstę­gi i wpa­so­wa­łam się tam jako jeden z jej ele­men­tów, żeby Bi­le­via nie mogła za­uwa­żyć, że wpły­nę­ła do jej głowy obca myśl. Wie­dzia­łam, że szan­se na to, że mnie za­uwa­ży pod­czas snu, są nie­wiel­kie, ale wo­la­łam nie ry­zy­ko­wać. Jed­no­cze­śnie za­czę­łam szu­kać in­nych śpią­cych umy­słów po­ni­żej, by wsko­czyć do nich i do­stać się do pa­ła­cu. 

Pode mną było całe mro­wie umy­słów. Wy­bra­łam jeden i wy­zwo­li­łam moc, po­czu­łam, że za­mie­niam się w smugę pę­dzą­cą szyb­ciej niż spa­da­ją­ca gwiaz­da, a po chwi­li już znaj­do­wa­łam się po­śród myśli ja­kie­goś miesz­cza­ni­na, nie tak cie­płych, jak myśli Bi­le­vii, o wiele bar­dziej sza­rych i jakby chro­po­wa­tych. Tutaj rów­nież nie spraw­dza­łam, czego do­ty­czą myśli, sza­nu­jąc pry­wat­ność wła­ści­cie­la umy­słu. Od­na­la­złam na­stęp­ny, wy­zwo­li­łam moc i do niego prze­sko­czy­łam. A potem do na­stęp­ne­go i na­stęp­ne­go, zbli­ża­jąc się do miej­sca, gdzie prze­by­wał stary fil­gan. 

Wę­drów­ka po umy­słach była ni­czym lot psz­czo­ły po łące peł­nej kwia­tów, tyle że nie­któ­re były spo­pie­lo­ne. Spie­szy­łam się, sta­ra­jąc się wy­brać od­po­wied­ni kie­ru­nek, ale i tak kilka razy za­błą­dzi­łam, od­da­la­jąc się od celu. 

Wresz­cie od­na­la­złam jeden z po­mniej­szo­nych umy­słów magów znaj­du­ją­cych się w pa­ła­cu. Wsko­czy­łam tam i z ła­two­ścią mo­głam już na­mie­rzyć umysł fil­ga­na – wie­ko­wy i po­tęż­ny, wy­róż­niał się spo­śród umy­słów swo­ich sług. Wsko­czy­łam do niego. 

Fil­gan nie spał, więc na­tych­miast wpa­so­wa­łam się w jego myśli, by mnie nie za­uwa­żył. Tu było wiele sza­rych barw, a nawet zu­peł­nie czar­nych oraz po­je­dyn­cze ja­śniej­sze. Chyba z wie­kiem każdy umysł wy­peł­niał się ciem­niej­szy­mi bar­wa­mi. 

Za­uwa­ży­łam też obec­ność in­ne­go je­ste­stwa. Nie mia­łam po­ję­cia, w jaki spo­sób dzia­ła­ła ta magia, ale po­dej­rze­wa­łam, że owa naj­szczę­śliw­sza osoba żyje w ja­kimś nie­praw­dzi­wym, stwo­rzo­nym tylko dla niej świe­cie. Wy­sła­łam ku temu je­ste­stwu wiąz­kę mocy. 

Moc piła szczę­ście bar­dzo długo. To było aż nie­moż­li­we. W całym życiu tyle nie ukra­dłam. Wy­glą­da­ło to tak, jak­bym do tej pory zbie­ra­ła kro­ple, a teraz do­sta­ła całe je­zio­ro. A zatem po­tom­ko­wie Salii mu­sie­li na­praw­dę do­kład­nie pie­lę­gno­wać dany im dar. Bałam się, że moja moc tego nie udźwi­gnie, ale w końcu prze­sta­ła pić, a w naj­szczę­śliw­szej oso­bie po­zo­sta­wi­ła zwy­czaj­ną ilość szczę­ścia. 

To na pewno zo­sta­ło na­tych­miast za­uwa­żo­ne. Naj­szczę­śliw­sza osoba pew­nie wła­śnie prze­ży­wa­ła szok, ale gdy minie, praw­do­po­dob­nie na­tych­miast po­wia­do­mi sta­re­go fil­ga­na. Mu­sia­łam ucie­kać. 

Obar­czo­na ogrom­nym ba­la­stem skra­dzio­ne­go szczę­ścia, po­ru­sza­łam się nieco wol­niej. Z tru­dem prze­ska­ki­wa­łam z jed­ne­go umy­słu do dru­gie­go. Wresz­cie zna­la­złam się w gło­wie Bi­le­vii. Mo­głam roz­po­cząć pro­ces prze­mia­ny. 

 

*** 

 

– Fa­lia­no! – Głos Bi­le­vii sta­wał się coraz bar­dziej roz­pacz­li­wy. 

Jej myśli wi­ro­wa­ły jak sza­lo­ne, trą­ca­ły mnie, sta­wa­ły się coraz bar­dziej agre­syw­ne, szu­mia­ły jak fale, ale ten szum po­wo­li za­mie­niał się w dźwięk po­dob­ny do bu­cze­nia roju wście­kłych owa­dów. Mój świat roz­padł się jak stłu­czo­na fi­li­żan­ka. Nie udało się. Nie udało. 

Nie byłam w sta­nie się po­ru­szyć, uwol­nić mocy. Opa­da­łam po­wo­li na samo dno, to­nę­łam. Myśli pły­wa­ły nade mną jak dra­pież­ne ryby. Od­cho­dzi­łam w za­po­mnie­nie. 

Fa­lia­no, gdzie je­steś? 

Roz­pacz­li­wa myśl Bi­le­vii po­de­rwa­ła mnie do góry, ale tylko na chwi­lę. Znów za­czę­łam opa­dać jak liść, któ­rym bawi się wiatr. 

Ostat­kiem sił krzyk­nę­łam całą sobą, tak, jak może krzy­czeć tylko myśl: 

W two­jej gło­wie! 

Kilka myśli Bi­le­vii wy­rwa­ło się z wiru i po­pły­nę­ło w moją stro­nę. 

Za­mie­ni­łaś się w myśl?! – krzy­cza­ły. 

Za­czę­ły mnie uno­sić. Były de­li­kat­ne, po­dob­ne do płat­ków kwia­tu. 

Bi­le­vio, prze­pra­szam. To był je­dy­ny spo­sób. Ale teraz… ja… nie umiem. Nie je­stem w sta­nie prze­mie­nić się z po­wro­tem. 

Płat­ki wokół mnie nagle po­czer­nia­ły. Czerń za­czę­ła się roz­cho­dzić jak plama tuszu na płót­nie i za­bar­wiać inne. Po­wo­li prze­sta­wa­ły wi­ro­wać, za­trzy­ma­ły się i za­czę­ły lekko ko­ły­sać. 

Spró­buj jesz­cze raz. 

Nie wie­dzia­łam, jak jej to prze­ka­zać. 

Bi­le­vio, pró­bo­wa­łam do rana. Nie da się tego zro­bić w żaden spo­sób. 

Nie­któ­re myśli Bi­le­vii za­czę­ły się roz­pa­dać. 

Ale… udało mi się od­na­leźć osobę, która była skarb­cem szczę­ścia. Ukra­dłam je. Jest go tak wiele, że star­czy dla ogrom­nej licz­by ludzi. 

Wie­dzia­łam, że sio­stra pła­cze. Że obiet­ni­ca zo­sta­je zła­ma­na. Nie­mal wi­dzia­łam, jak sie­dzi za ladą. 

Za ladą, na stoł­ku, który bar­dzo gęsto po­ra­sta czar­na dia­skia. Sięga pod­ło­gi, wpeł­za w szpa­ry mię­dzy de­ska­mi. Po­ra­sta też stopy Bi­le­vii, nogi i bio­dra, wpeł­za na brzuch. Sio­stra jest cał­ko­wi­cie unie­ru­cho­mio­na. Kwia­ty wy­ra­sta­ją spod skóry, którą w wielu miej­scach prze­bi­ły. A wcze­śniej po­żar­ły już nie­mal pół ciała Bi­le­vii, po­żar­ły żo­łą­dek, je­li­ta, nerki i teraz wy­cią­ga­ją swe ło­dy­gi w stro­nę serca. 

Za­wio­dłam cię. Nie mu­sisz mi wy­ba­czać. 

Myśli sio­stry, te de­li­kat­ne płat­ki, tak inne od płat­ków czar­nej dia­skii, po­de­rwa­ły mnie jesz­cze wyżej. 

Już ci wy­ba­czy­łam. Ale, Fa­lia­no, nie zo­sta­ło mi wiele czasu. 

Wiem, Bi­le­vio. Będę przy tobie do końca, jeśli mnie nie za­po­mnisz. Będę jako myśl w two­jej gło­wie. 

Płat­ki, które mnie uno­si­ły, nie­znacz­nie po­ja­śnia­ły. 

Nie za­po­mnę. 

Byłam już w sta­nie unieść się o wła­snych si­łach. Wzle­cia­łam i po­szu­ka­łam w sobie wiąz­ki mocy, która ja­rzy­ła się czer­wie­nią. Nie­ludz­kim wy­sił­kiem na­ka­za­łam jej prze­lać całe szczę­ście wprost do Bi­le­vii. 

Co się dzie­je? Dla­cze­go… 

Myśli sio­stry za­mil­kły. A potem wszyst­kie roz­ja­rzy­ły się, naj­pierw różem, a potem czer­wie­nią. Nie było już ani jed­ne­go czar­ne­go płat­ka. 

Wszyst­ko do­brze, Bi­le­vio? 

Tak – od­po­wie­dzia­ła od razu. Cie­szę się, że ze mną je­steś. 

Spadł ze mnie jakiś cię­żar. Teraz już mo­głam swo­bod­nie dry­fo­wać po­śród myśli sio­stry. Za­uwa­ży­łam, że je­stem spo­pie­lo­nym płat­kiem, teraz je­dy­nym takim w gło­wie Bi­le­vii, ale to było nie­waż­ne. Li­czy­ło się to, że do­peł­ni­łam obiet­ni­cy. 

Mil­cza­ły­śmy, sma­ku­jąc ciszę inną niż zwy­kle. Uno­si­ły­śmy się razem po­śród czer­wie­ni szczę­ścia, nie chcąc wi­dzieć czer­ni, która nad­cho­dzi­ła.