Szczęście w nieszczęściu (short)

Pod koniec 2012 roku cała Polska zastygła w bezruchu, jakby najmniejsze drgnięcie lub chociaż głębszy oddech mógł zwrócić uwagę srożącej się, wielogłowej hydry zagłady.

Feralnego 21 grudnia rzeczywiście zaczął się koniec świata. Jednak wbrew powszechnej opinii nie pochodził on z jednego źródła– meteorytu, wrednych ufoli albo wybuchów atomowych. Nie, spowodowały go wszystkie te czynniki naraz i dużo, dużo więcej. Ludzie na niemal całej Ziemi byli topieni, paleni, cięci przez lasery, rozbijani na czynniki pierwsze, zmieniani w radioaktywne kupy popiołu, duszeni przez kwadratowe króliki i zżerani przez trzymetrowe, zmutowane żuki. Niemal na całym świecie. Ponieważ nieważne, jakie klęski pustoszyły kraje ościenne– ani jeden kwadratowy królik, ani jeden zmutowany żuk, ba, nawet nędzna radioaktywna cząstka nie zbliżyła się do polskiej granicy. Ta irracjonalna nietykalność wzbudziła w całym kraju zaskoczenie, radość oraz fale aktywnej, mordobijnej ksenofobii.

Do końca roku reszta świata była tylko gorejącą kupą popiołów, podczas gdy w mojej ojczyźnie życie toczyło się w miarę normalnie. Owszem, giełda zaliczyła nagły i spektakularny krach; politycy, w gwałtowny sposób pozbawieni dyplomacji, zaczęli jeszcze bardziej żreć się między sobą, a Rydzyk został oficjalnie uznany za papieża i przeniósł się do Warszawskiego Watykanu. W gruncie rzeczy jednak nie zaważyło to w znaczącym stopniu na egzystencji szarego obywatela. Polska jeszcze bardziej rozwinęła rolnictwo, by stać się samowystarczalną enklawą życia na martwej pustyni.

Szybko powstało wiele nowych sekt, głoszących, że Lachowie są narodem wybranym. Równie szybko znikły, gdy to, co reklamowały jako podniecającą i świeżą herezję, zostało potwierdzone przez samą głowę kościoła katolickiego, zwaną teraz Janem Pawłem III. Nasz naród miał ponownie zasiać ziarno miłości na zdewastowanej ziemi, nie zważając na jej grzeszną przeszłość, ot, co.

Byłem jednym z pierwszych którzy poznali prawdę. Jak przystało, była zaskakująca i cholernie niewygodna. Jednak mimo licznych prób jej zatuszowania, jak oliwa zawsze wypływała na wierzch.

Czekałem wówczas na pociąg, gdy usłyszałem sygnał dźwiękowy, a chwilę potem z megafonów rozległ się dobrze wszystkim znany, nieczuły i zimny głos, którego terkot obwieszczał zwykle konieczność spędzenia kilku dodatkowych godzin na świeżym powietrzu:

„Pociąg-pośpieszny-z-końcem-świata-jest-opóźniony-o-dwanaście-lat-ze-względów-technicznych.Informujemy

-że-może-ono-ulec-zmianie-z-przyczyn-niezależnych-od-dyrekcji-PKP.Za-opóżnienie:

PRZEPRASZAMY!"