Las

Kordian czekał na wiadomość, która dotyczyła pracy. Otrzymał ją w południe od przyjaciela. Bastiana. Wiedział, że robota będzie niebezpieczna, ale potrzebował pieniędzy.

Po chwili zaczął czytać na głos zasady z wiadomości.

– Jeden; jeśli usłyszysz pukanie do drzwi po wybiciu północy, nie otwieraj ich.

– Dwa; jeśli wyjdziesz wieczorem, to tylko z psem.

– Trzy; Jeśli ojciec zacznie krzyczeć w nocy, przeczytaj mu fragment losowo wybranej książki. To go uspokoi.

– Cztery; Jeśli usłyszysz wołanie o pomoc, nie wychodź z domu!

– Pięć; Jeśli wyjdziecie i zobaczycie wysoką postać w lesie, zawróćcie!

Przeczytał zasady kilka razy. Bastian nie miał żony. Jego ojciec miał poważne problemy ze zdrowiem. Mieszkali w niewielkiej wsi. Przyjaciel Kordiana wiedział od małego, że las który otacza jego małą miejscowość, jest niebezpieczny. Bastian musiał jeździć do pracy. Zdarzało się, że wyjeżdżał na więcej niż kilka dni.

II

Wjechał na szosę. Była siódma rano i czuł się zmęczony.

W pewnym momencie zauważył zaśnieżoną tabliczkę z nazwą miejscowości. Wysiadł z samochodu przy jednym z domów. Zapukał do drzwi. Po chwili otworzyła mu starsza osoba, będąca ojcem Bastiana.

– Dzień dobry – przywitał się Kordian.

Przestąpił próg. Staruszek zamknął drzwi.

Ojciec Bastiana gestem ręki wskazał na fotel. Kordian zajął miejsce. Starszy mężczyzna usiadł na kanapie.

Z górnego pietra zszedł Bastian. Tuż obok niego pies merdał ogonem. Kordian wstał i przywitali się, podając sobie dłoń.

– Dobrze cię widzieć – Bastian miał w jednej dłoni torbę. – Wybacz, ale muszę już lecieć. Wolę być nieco przed czasem.

– Rozumiem. To trzymaj się. – Widział jak Bastian wychodzi z domu, zamykając za sobą drzwi.

Po jego wyjściu pies zaskomlał. Chodził koło drzwi i szczekał. Po jakimś czasie położył się obok kominka.

– Pójdę się przespać – powiedział ojciec Bastiana.

Kordian w tym czasie siedział i oglądał jeden z seriali.

 Po godzinie dwunastej wyszedł z psem.

 Kiedy zaczęło się ściemniać zasłonił żaluzje i zamknął drzwi.

Usłyszał krzyk, dochodzący z górnego piętra. Pies zaczął szczekać. Kordian wbiegł na górę i podszedł do ojca Bastiana.

W głowie Kordiana zapaliła się lampka. Zdjął z regału losową powieść i zaczął czytać ją na głos. Minęło kilka minut i schorowany człowiek zasnął.

Westchnął, siadając na kanapie. Nie będąc pewien czy zamknął drzwi, ruszył w ich kierunku. Po upewnieniu się siadł przed kominkiem. Powoli zapadał w sen spoglądając w płomienie, słysząc trzaskające drewno i tykanie zegara.

Kordian został wyrwany ze snu. Ktoś pukał do drzwi. Kordianowi przebiegły ciarki po plecach. Pies szczekał, nie podchodząc do drzwi. Z każdą chwilą pukanie nasilało się.

Czuł się sparaliżowany. Księżyc był w pełni, rzucając na ziemie cienie drzew. Gdy pukanie ucichło, słyszał bicie serca i przyspieszony oddech. Czuł spływające z czoła krople potu.

Było mu zimno. Drżał na całym ciele.

Słyszał jak istota kroczy wokół domu.

Nagle rozległy się krzyki i wołanie o pomoc.

Coś kusiło go, aby wyjrzeć przez okno. Wstał i podszedł. W jednej chwili jego dłoń chwyciła za sznurek. Był gotowy odsłonić okno. Jednak część jego bała się tego, co może zobaczyć.

Odpuścił sobie.

 Tej nocy siedział, wznawiając oglądanie serialu.

 Pies został wyrwany ze snu, przez dźwięk dobiegający z zewnątrz. Kordian poczuł ciarki. W pomieszczeniu zapanował chłód. Pies, trząsł się, pomimo grubej i gęstej sierści

Coś uderzyło w okna na parterze. Lampka świecąca pomarańczowym blaskiem zgasła. Coś pałętało się po podwórku. Dźwięk jaki z siebie wydawała istota przypominał zawodzenie ludzi, którzy cierpią.

– Ratuj nas! – zawołało głosem należącym do mężczyzn i kobiet oraz małych dzieci. – Ratuj!

Kordian zasłonił dłońmi uszy. Przerażało go to, co słyszał.  Lamenty zaczęły cichnąć.

III

O trzeciej w nocy zasnął w fotelu. Pies spał koło niego. Ze zdumieniem otworzył powieki, przecierając oczy.

– Dzień dobry – u progu uchylonych drzwi stał staruszek. – Jak się spało?

– Całkiem wygodnie – przyznał. – Nie narzekam.

– Przepraszam, że nie obudziłem ciebie wcześniej. Nie chciałem przeszkadzać.

– Nic nie szkodzi – wzruszył ramionami. – Jak się pan czuję?

– Dobrze.

Po śniadaniu Kordian wyszedł z psem. Mimo pogodnego dnia i bezchmurnego nieba, natknął się na część lasu, która pomimo słonecznego dnia była pokryta mrokiem.

– Nie wchodź tam, jeśli życie ci miłe.

Kordian odwrócił się patrząc na starszego człowieka.

– Kim pan jest? Nie kojarzę pana. – Stwierdził mężczyzna. – Wątpię, aby pan się tutaj wprowadził. Miejscowi znają siebie dobrze i wiedzą o każdym nowym mieszkańcu. Chociaż szczerze się przyznam to miejscowość, która nie cieszy się popularnością. Większość społeczności to osoby w starszym wieku. Rzadko napotyka się tutaj ludzi w średnim wieku, nie mówiąc już o dzieciach czy młodzieży.

Pies zbliżył się do mężczyzny, merdając ogonem.

– Jestem Kordian.

– Stefan – uścisnęli dłonie. – Lepiej nie przekraczaj tej granicy. Na tych terenach łatwo można się zgubić. Są tu też wilki.

– Mieszkam w małej lubuskiej wsi jak pan. Wiem co nieco o poruszaniu się po lesie. – Powiedział Kordian.

– Nie chodzi mi o to, że jest pan za głupi – wyjaśnił. – Jak pan wie na ziemi lubuskiej Niemcy mieli swoje bazy. Tam samo jak Rosjanie za czasów Związku Sowieckiego. W tym lesie są bunkry i mało widoczne dziury. Podobno jest tam nawet jakaś studnia.

Na bladej twarzy Stefana pojawił się wyraz smutku. Opuścił głowę, garbiąc się przy tym. Po chwili jednak wyprostował się, unosząc głowę. Poprawił okulary.

– Przepraszam. Zamyśliłem się. Do widzenia.

– Nie szkodzi. Dziękuję za rozmowę – odezwał się Kordian.

IV

Siedział w salonie, pijąc kawę. Naprzeciwko niego siedział ojciec Bastiana.

– Chcesz o coś zapytać? – spojrzał na Kordiana.

– Chodzi o to, że poszukałem wcześniej informacji na temat tej miejscowości. Chciałem się spytać, czy to prawda, że były tu stare bazy wojskowe?

– Nic mi o tym nie wiadomo. Przykro mi.

– Rozumiem.

Kordian podejrzewał, że ojciec Bastiana domyślił się, że chce go  dopytać o historie, które miały miejsce w tym lesie.

V

Obudził się, zlany zimnym potem. Czuł jak pot spływa mu po jego bladej twarzy. Oddech miał przyspieszony i płytki. Dygotał na całym ciele. Było mu zimno.

Aslan zapiszczał, wskakując na kanapę w salonie gościnnym. Kordian przetarł ramieniem czoło. Nie czuł się najlepiej przez mdłości.

Był wczesny ranek. Nie był pewny, co widział we śnie. Przypominał sobie pojedyncze obrazy, przedstawiające studnie. Pamiętał też o kobiecie, która wołała o pomoc.

Jutro wraca Bastian, więc musiał do tego dnia wytrzymać. Dzisiaj spacerując z psem napotkał Stefana.

– Dzień dobry. Sądząc po tym, jak pan wygląda musi być pan niewyspany.

– Niestety…

– Ważne, że pan żyje.

Mówiąc to znów posmutniał.

– Pan coś wie – stwierdził Kordian. – Może mi pan powiedzieć, co tu się dzieje?

Obserwując naprzeciwko mężczyznę, zaobserwował, że unika jego spojrzenia. Poza tym wpatrywał się w głąb lasu.

– Przepraszam pana…ale wolę o tym nie rozmawiać. Muszę już iść. Do widzenia panu i niech pan pamięta. Do tego lasu można wejść, ale wyjście z niego graniczy z cudem. Mogę stwierdzić, że ci którzy przeżyli, byli pilnowani przez Boga.

Odszedł, garbiąc się. Kordian stał, podążając za nim wzrokiem. Padał śnieg i wiało. Pies zaczął szczekać. Kordian odwrócił się w stronę mrocznego lasu. Coś przemknęło między drzewami. Był tego pewien. Miało przygarbioną i wysoką sylwetkę.

 

VI

Następnego dnia przed południem przyjechał Bastian.

– Widzę, że kiepsko spałeś – stwierdził, klepiąc go po ramieniu. – Dzięki za opiekę. Zostaniesz jeszcze u nas?

Mimo, że chciał jak najszybciej opuścić miejscowość, nie czuł się najlepiej.

– Zostanę jeszcze jeden dzień. Chociaż wolałbym jechać do siebie. Pewnie rozumiesz dlaczego?

– Tak. Rozumiem. Niestety nie mam tylu pieniędzy, aby kupić mieszkanie w jakieś innej miejscowości. Poza tym nie wiem, czy zdołałbym opuścić to miejsce. Mieszkam tu od małego. Czuję, że jestem już do końca swojego życia związany z tymi terenami. Brzmi to strasznie, biorąc pod uwagę, co tu się dzieje. Sam tego doświadczyłeś. Prawda?

– Niestety. To nie było coś, czego życzyłbym nawet najgorszemu wrogowi.

Zapadło milczenie, przerwane zjawieniem się ojca Bastiana.

– Jak się czujesz? – Bastian skierował pytanie do ojca. – Dobrze spałeś?

– Tak. Ostatnio śpi mi się lepiej – mówiąc to, skierował się do kuchni. – Chcecie kawy albo herbaty?

– Ja poproszę kawę. A ty? – Bastian lekko potrząsnął przyjacielem, który był pogrążony w zamyśleniu.

– Nie wiem… cokolwiek – odpowiedział Kordian.

Kordian myślał o tym, czego doświadczył wczoraj. Dostrzegł kończyny o ponadprzeciętnej długości. W miejscu, gdzie człowiek ma dłonie istota miała pazury.

Ktoś zapukał do jego drzwi. Był to Bastian.

– Wiem, dlaczego nie śpisz. Widziałeś to, co zabija na tych terenach. Nie musisz kłamać. Widać to po twoich oczach. Wiem to, bo mój ojciec zobaczył to, co ty. Dlatego ma koszmary.

– Chcę wiedzieć, co tu się dzieje – wstał z łóżka. -Tylko mi nie mów, że nie możesz mi powiedzieć. Myślę, że na to zasługuje.

– To nie takie proste – westchnął przyjaciel Kordiana, wpatrując się w zamarzniętą szybę.

– Nie pieprz. Tylko mów, kurwa, co się tu dzieje!

– Nie chcemy o tym mówić, ze względu na to, jakie wydarzenia miały tutaj miejsce. Ta studnia to przekleństwo.

– Studnia? Ta w lesie?

– Skąd wiesz? Chyba nie właziłeś do lasu?

– Nie. Ktoś mi o tym powiedział. Ale wróćmy do studni. Co jest z nią nie tak?

– To właśnie w tej studni… zginęło wiele osób. Starsi, młodsi a nawet dzieci. W tym moja mama. Ten potwór naśladuje głosy zmarłych ofiar, które zginęły przez tą istotę.

– Skąd się to wzięło?

– Nie wiemy. Przykro mi, ale musisz uwierzyć mi na słowo. Nie wiemy tego. Wiem, że jest starsze od każdego mieszkańca tej miejscowości. To na pewno.

– Ktoś próbował go zabić?

– Nie.

Oboje milczeli, nie wiedząc, co mają powiedzieć. Do Kordiana dotarło, że jego przyjaciel, którego znał od szkoły podstawowej, nie chce mu powiedzieć wszystkiego.

– Skąd wzięła się ta studnia w tym lesie?

– Kiedyś, blisko niej znajdował się niewielkich rozmiarów dom. Nie wiem do kogo należał, ale już go tam nie ma. Pewnie domyślasz się, dlaczego.

– Tak. Domyślam się.

– Są na świecie zjawiska czy istoty, które wydawać by się mogło, że nie istnieją – stwierdził Bastian, siadając na krześle przy biurku. – Wziął w dłoń książkę autora horroru. – Niestety, tego typu zło istnieje też w naszym świecie. – Następnie wstał, idąc w kierunku drzwi. – Nie będę ci zawracać głowy.

VII

Następnego dnia w południe, Kordian opuścił wieś. Czuł ulgę, będąc poza granicami wioski.